το αίμα που τους πίνω…

δικό μου ήταν, κλεμμένο μου το ‘χανε, 40 χρόνια αφαίμαξη μου κάνανε, μεσ’ την τρελλή χαρά μ’ απομυζούσανε, αλλά ήρθε η ώρα να το πάρω πίσω. Ποτέ ξανά, έτσι μου είπε το κοράκι! ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ! 

τι το ‘κανες αφέντη το λείψανο;

με σκόνη το ‘χω σμίξει που μ’ αυτή συγγενευει. {Αμλετ}

 

Και ξαφνικά το ελληναριό θυμήθηκε μια ξεχασμένη λέξη. Αλληλεγγύη λέει! Σκούζουν δεξιά κι αριστερά, ουρλιάζουν ξεφουσκώνοντας «αλληλεγγύη ρε» και κοιτούν ο ένας τον άλλο με το ηλίθιο βλέμμα της αγελάδας κι ένα μεγάλο ερωτηματικό που σαν να ρωτάει «ωραία λέξη αυτή ρε μεγάλε, τι είπαμε ότι σημαίνει»;

Ευτυχώς που δεν εξαρτιέμαι από την ελληναράδκη άποψη της αλληλεγγύης. Ευτυχώς που η μοναξιά, το περιθώριο όπου μ’ έθεσαν όλα τα προηγούμενα χρόνια της ζωής μου τώρα λειτουργεί σχεδόν αποκλειστικά αντίστροφα. Πλέον η περιθωριοποίησή μου έγινε ασπίδα απέναντι σ’ αυτούς ακριβώς που με περιθωριοποίησαν. Ασπίδα απέναντι στον κλασσικό ελληναρά που τώρα που είδε τα δύσκολα θυμήθηκε την… αλληλεγγύη αλλά ούτε ξέρει τι σημαίνει ούτε πως λειτουργεί. Και ξαφνικά από εκεί που δεν έδινε κανείς σημασία στα λεγόμενα της κασσάνδρας, ξαφνικά πολλοί με θυμήθηκαν κι άρχισαν να έρχονται λέγοντάς μου τι άλλο; Την ιστορία της ζωής μου! «δίκιο είχες» έρχονται και μου λένε! Χαχαχα η ιστορία της ζωής μου μπορεί να συνοψισθεί σ’ αυτές τις δυο λεξούλες «δίκιο είχες»! ναι οκ δίκιο είχα, και λοιπόν; Και τι έγινε αν είχα δίκιο; Ποιος με άκουγε βολεμένοι όπως ήταν μέσα στις δανεικές τους δάφνες; Και τώρα; τι να το κάνω εγώ που δίκιο είχα; Και τι έγινε που είχα δίκιο; Σε τι ακριβώς βοήθησε αυτό; Και γιατί έρχονται τώρα; να μου πουν ότι είχα δίκιο; Όχι βέβαια! Έρχονται μεν λέγοντάς μου ότι είχα δίκιο αλλά δεν είναι το αυριανό δίκιο που ψάχνουν να βρουν. Όχι! Ποσώς τους απασχολεί αν συνεχίζω να έχω δίκιο! Αυτό που τους κάνει να με πλησιάζουν ΤΩΡΑ είναι και πάλι το όφελός τους. Νομίζουν! Διότι σου λέει ο ελληναράς:

Αυτός καλά μας τα ‘λεγε και για δες αυτός το είχε δει το πράγμα και τώρα που όλοι περνάμε την δύσκολη αυτός περνάει καλύτερα απ’ ότι πέρναγε πριν όταν εμείς λουσμένοι στα ευρώ τον χλευάζαμε και αυτόν και το δίκιο του. Οπότε σκέφτεται ο ελληναράς, θα τον πλησιάσω σαν βρεγμένη γάτα θα του πω πόσο δίκιο είχε και θα προσκολληθώ με όποιον τρόπο μπορώ δίπλα του σαν το τσιμπούρι σαν την βδέλλα διότι ΄τωρα που δεν έχω εγώ έχει αυτός οπότε ας φιλήσουμε το χέρι που χλευάζαμε κι ας πάμε να φάμε εκεί που φτύναμε. Κι έτσι οι ελληναράδες κάνουν την ανάγκη φιλοτιμία και να ‘σου μου εμφανίζονται ένας ένας δήθεν μετανοημένοι αφελείς ψιθυρίζοντας «δίκιο είχες» και χωρίς να τολμούν να με κοιτάξουν στα μάτια, σκυφτοί ζητούν από μένα να τους δώσω ότι προαιρούμαι αρκεί να δώσω. Ας είναι λεφτά ας είναι τροφή ας είναι στέγη ας είναι δουλειά ας είναι έστω κάποιες συμβουλές, έστω μερικά λόγια ελπίδας. Αρκεί να δώσω. Να δώσω λέει διότι έχω κι αφού έχω ΟΦΕΙΛΩ λέει να δώσω στο όνομα της αλληλεγγύης κι ας μην είναι πολλά αυτά που έχω. Ας είναι όσα έχω τα απολύτως απαραίτητα αλλά θα πρέπει να δώσω διότι εγώ έχω ενώ αυτοί δεν έχουν ούτε τ’ απαραίτητα. Δεν έχουν ούτε τον τρόπο να σκεφτούν πια. Το μυαλό τους έχει φρενάρει πιο πολύ κι από την μερσεντές που χρωστάνε και δεν μπορούν να σκεφτούν λύση άρα θα πρέπει εγώ να σκεφτώ γι αυτούς επειδή μπορώ και μπορώ επειδή το δικό μου μυαλό δεν έχει φουρτούνες λέει κι είναι καθαρό. Τώρα είναι καθαρό; Τόσο καιρό τι ήταν; Κι όταν εγώ χρειαζόμουν βοήθεια που αλήθεια ήταν όλοι αυτοί οι συγγενείς φίλοι συνάδελφοι γείτονες και γνωστοί; Που ήταν όλοι αυτοί; Που ήταν η αλληλεγγύη τους όταν ζητούσα βοήθεια και με κοιτούσαν σαν εξωγήινο μέσα από τα λαμέ κουστούμια τους και τ’ ακριβά αυτοκίνητα;

Κι όταν τους λέω πως δεν πρόκειται τίποτα να δώσω παρ’ εκτός και μόνο σ’ αυτούς που κάποτε γύρισαν να με κοιτάξουν έστω και με συμπάθεια ή λύπηση τότε οι ελληναράδες θυμώνουν και με απειλούν (εμένα) κι όλο το κωλοσύστημα που ΑΥΤΟΊ έφτιαξαν πως θα ψηφίσουν λέει χρυσή αυγή κι έτσι πάλι εγώ θα έχω δίκιο εν καιρώ κι όταν θα τους σφάζει η χρυσή αυγή πάλι οι ίδιοι θα μου έρχονται να τους εξασφαλίσω διαμονή-φιλοξενία σ’ άλλη χώρα πάλι στ’ όνομα της όποιας αλληλεγγύης.

Η αλήθεια μου λοιπόν αγαπητοί είναι ότι με σώσατε περιθωριοποιώντας με όσο περίεργο κι αν σας φαίνεται αυτό. Σώθηκα διότι με θέσατε εκτός, σώθηκα διότι με βλέπατε σαν ξένο, ξένος κι εγώ ανάμεσα σε ξένους τραβώ τον δρόμο μου ο οποίος είναι μοναχικός μεν αλλά δεν οδηγεί στον γκρεμό. Καλό φούντο σας εύχομαι!

ΥΓ. το αστείο είναι πως ούτε χρυση αυγή θα έχουν να ψηφίσουν ούτε κάτι χειρότερο (αρέσκονται είπαμε οι ελληναράδες να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο) αφού όλα αυτά τα καθάρματα θα είναι φυλακή και η συμμορία τους παράνομη οπότε μεταξύ κλεφτών στην βουλή και δολοφόνων στην φυλακή υποχρεωτικά θα ψηφίσουν και πάλι τους κλέφτες αλλά για δείτε καλοί μου τον τραγέλαφο της κοινωνίας σας. Έχετε να επιλέξετε μεταξύ κλεφτών και δολοφόνων!!! Τέτοιοι είστε και γι αυτό θα ‘ρθει πάλι η μέρα που θα μου λένε πως «δίκιο είχα». Που θα το βρω δεν ξέρω….

τραγουδάκι!