Εκτός πραγματικότητας

Καθόμασταν προχθές η ομήγυρη και κουβεντιάζαμε κουτσοπίνοντας μετά από ένα ακόμα λουκούλλειο γεύμα όπως συνηθίζουμε, οπότε σε κάποιο σημείο της κουβέντας γυρίζει ο καρδιακός μου («καρδιακό» λέμε στην πατρίδα μου τον καλό φίλο που είναι σαν αδερφός) και μου λέει με ύφος βαρβάτο: Κλείτορα επιμένεις να είσαι εκτός πραγματικότητας. Μάλιστα. Συνεχίζω να είμαι εκτός πραγματικότητας και ο φίλος μου συνεχίζει να το διαπιστώνει επί δυόμιση δεκαετίες τώρα. Ποσώς με απασχολεί αν το να βρίσκομαι εκτός πραγματικότητας είναι κατανοητό ή ακόμα και κοινωνικώς αποδεκτό. Όλα τούτα επηρεάζουν όσους ζουν εντός πραγματικότητας και συνεπώς εμένα με αφήνουν αδιάφορο. Θέλω όμως πλέον να έχω γραμμένα και στο χαρτί αυτά που λέω με τους φίλους μου εδώ και πολλά χρόνια εξ’ ου και προέκυψε ετούτο το κείμενο.

Πράγματι λοιπόν είμαι εκτός πραγματικότητας. Ζω εντός της αλλά είμαι εκτός της. Τούτο ακούγεται ολίγον τι κι εξηγούμαι. Στην πραγματικότητα συμβαίνουν όλα αυτά που συμβαίνουν και που όλοι μας γνωρίζουμε και βιώνουμε. Εκτός πραγματικότητας συμβαίνουν ακριβώς τα ίδια με μόνη διαφορά πως αλλάζει η θέση του παρατηρητή. Εγώ ο παρατηρητής εν προκειμένω, κατανοώ καλύτερα τι ακριβώς συμβαίνει όταν απομακρυνθώ από αυτό και το δω απ’ έξω σφαιρικά και χωρίς να με επηρεάζει στο ελάχιστο ή έστω να μ’ επηρεάζει όσο το δυνατόν λιγότερο. Είναι μάλιστα τόσο διαφορετική η οπτική ενός εξωτερικού παρατηρητή που πολλές φορές και σε πολλές περιπτώσεις η θέαση ενός που είναι εντός πραγματικότητας με κάποιον που είναι εκτός πραγματικότητας απέχει παρασάγγας ή ακόμα είναι κι εντελώς διαφορετική. Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι που μεταξύ των δύο παρατηρητών ακούγονται τα λόγια τα βαρβάτα. «Είσαι εκτός πραγματικότητας».

Ναι είμαι κι επειδή ακριβώς είμαι βλέπω τα πράγματα όπως δεν μπορεί να τα δει κάποιος που δεν είναι εκτός πραγματικότητας. Διότι η πραγματικότητα είναι πολύ μεγαλύτερη και πολυπλοκότερη απ’ όσο εμείς μπορούμε άμεσα να αντιληφθούμε. Ο στρατιώτης για παράδειγμα γνωρίζει τι κάνει ο διπλανός του αλλά δεν μπορεί να γνωρίζει τι γίνεται σε όλο το μέτωπο. Αυτό το γνωρίζει μόνο ο στρατηγός που όμως είναι εκτός μάχης. Όπως ακριβώς ο στρατηγός δεν γνωρίζει τι κάνει ο κάθε στρατιώτης ανά πάσα στιγμή και δεν τον ενδιαφέρει ούτε τον επηρεάζει άμεσα αν τραυματίστηκε ο διπλανός του έτσι και ο εκτός πραγματικότητας δεν ενδιαφέρεται ούτε επηρεάζεται αν η μάνα του πλήρωσε τα μαλλιά της κεφαλής της για τέλη κυκλοφορίας ενός σαράβαλου που πάει μόνο σούπερ μάρκετ. Για τους ανθρώπους λοιπόν που είναι εκτός πραγματικότητας τα πράγματα έχουν και μια άλλη οπτική πολύ σφαιρικότερη.

Παιδιόθεν είχα αυτή την τάση να είμαι εκτός πραγματικότητας. Έβαζα τον εαυτό μου έξω από το σπίτι, έξω από την πόλη, ακόμα κι έξω από τον πλανήτη και καθόμουν εκεί στο απώτερο διάστημα μια φατσούλα παραξενεμένη να βλέπω τον κόσμο και πότε να γελάω, πότε να κλαίω, πότε να θυμώνω, να αναρωτιέμαι, να διαμαρτύρομαι και όλα όσα γενικώς συμβαίνουν εντός πραγματικότητας, μόνο που εμένα μου συνέβαιναν και στην εκτός. Πολύ σωστά βέβαια τίθεται εδώ το ερώτημα. Μα καλά αφού τα ίδια είναι τότε γιατί όλο αυτό το ταξίδι για να βγεις εκτός πραγματικότητας; Διότι φίλοι μου ναι μεν είναι τα ίδια αλλά όχι ακριβώς τα ίδια. Ο άνθρωπος που μπορεί να είναι εκτός πραγματικότητας και να περιφέρει την φατσούλα του από δω και από κει μπορεί να θυμώσει, να χαρεί, να λυπηθεί, να κλάψει και να γελάσει με μια ολόκληρη πόλη, χώρα, ακόμα και μ’ ολόκληρο τον πλανήτη αλλά σπανίως θα τσακωθεί με τον γείτονά του. Ο άνθρωπος που είναι εκτός πραγματικότητας ουδέποτε θα κουτσομπολέψει και ουδεπόποτε θα γίνει οπαδός ποδοσφαιρικής ομάδας ή ψηφοφόρος κόμματος. Οι άνθρωποι που είναι εκτός πραγματικότητας βουτάνε (κυριολεκτικά) εντός πραγματικότητας μόνο αν κρίνουν πως κάτι αξίζει τον κόπο. Δεν είναι η πραγματικότητα που δεν τους αρέσει. Η πραγματικότητα είναι αυτή που είναι. Τους εκτός πραγματικότητας δεν μας αρέσουν οι παρωπίδες που η εντός πραγματικότητας θέαση επιβάλει. Μην ξεχνάμε πως όλες οι εξουσίες το πρώτο πράγμα που θέλουν να ελέγχουν είναι η ενημέρωση ώστε να έχουν τον έλεγχο του μικρόκοσμου. Το δεύτερο που οι εξουσίες απαιτούν να ελέγχουν είναι η παιδεία ώστε να μην διδαχθούν τα στρατιωτάκια τι εστί μέτωπο και το τρίτο την ενέργεια ώστε να είναι ελεγχόμενες και οι δυνατότητες.

Γι αυτά και γι αυτά λοιπόν λέω σε όλους όπως λέω και στον καρδιακό μου φίλο. Μην παρεξηγάτε όσους βρισκόμαστε εκτός πραγματικότητας και δώστε λίγη σημασία σε αυτά που λένε. Αν δεν είχαν κάτι να πουν θα προτιμούσαν να παραμείνουν εκτός πραγματικότητας για πάντα, να είστε βέβαιοι γι αυτό. Από την στιγμή όμως που βρίσκονται εντός της πραγματικότητας σημαίνει πως κάτι έχουν να πουν. Ας τους ακούσουμε, δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε και κυρίως ας ακούσουμε τα παιδιά. Αυτά είναι εκ φύσεως μονίμως εκτός πραγματικότητας και μπορεί μεν να μην έχουν αναπτύξει πλήρως την λογική αλλά έχουν μια σφαιρική οπτική άλλο πράγμα!Ας αφουγκραστούμε την ζωή με τα δικά τους μάτια και ας την ρυθμίσουμε με την δική μας λογική. Την κοινή λογική.

Μακρολόγησα. Σας χαιρετώ, εύχομαι σε όλους δημιουργικό και με υγεία το νέο έτος και πάω να ετοιμαστώ. Σε λίγο θα μαζευτούμε πάλι η παρέα θα κάτσουμε ο καθένας μας πάνω σ’ ένα αστέρι και όλοι μαζί* θα ταξιδέψουμε στους γαλαξίες της σκέψης και του Λόγου.

*Σημ. Μετά το φουρνιστό και μαριναρισμένο σε μέλι κατσικάκι.

Ανθρώπους ψάχνω…

Μέρες που ‘ναι ο καθένας έχει και τον πόνο του. Μέρες που ‘ναι ο καθένας εκφράζει και τις ανησυχίες του, τους προβληματισμούς του, τα αισθήματά του σε ότι αγαπά περισσότερο. Με λίγα λόγια καθένας τούτες τις γιορτινές μέρες του χειμερινού ηλιοστασίου και της πρωτοχρονιάς φανερώνει τις ελπίδες του και ευαισθησίες του.

Δυστυχώς ανήκω σ’ εκείνους τους άτυχους που αγωνίζονται σ’ ένα εχθρικό ανθρωποκεντρικό περιβάλλον για το δικαίωμα στο αυτονόητο. Για τον έρωτα προς την μάνα φύση.

Φευ εδώ και δύο χρόνια γίνεται από τον ΑΡΚΤΟΥΡΟ συλλογή υπογραφών για την κατάργηση της βαρβαρότητας, της διαστροφής των τσίρκων. Φευ εδώ και δύο χρόνια οι υπογραφές που μαζεύτηκαν είναι ελάχιστες σχεδόν μηδαμινές. Ποιός σκάει την σήμερον ημέρα για τα βασανιστήρια (κατ’ επάγγελμα) που άγρια ζώα υφίστανται για να διασκεδάζουν τα τέκνα τους τα κτήνη των ανθρώπων; Ουδείς πλην ελαχίστων.

Θέλω να παρακαλέσω. Το ξέρω πως δεν συνηθίζω να παρακαλάω αλλά αυτή την φορά θα το κάνω. Ικετεύω, όσοι από εσάς έχετε μέσα σας λίγο ακόμα από την χαρά που μας δίνει η ζωή, βάλτε μια υπογραφή μήπως και γλυτώσουμε από την ιερά εξέταση πλάσματα που δεν φταίνε σε τίποτα και που η δική μας διαστροφή τους είναι άγνωστη. Βάλτε μια υπογραφή και τιμήστε την ανθρωπιά. Όσοι ακόμα έχετε...

Ανακοίνωση τύπου

Θεσσαλονίκη, 08.10.2007

ΕΛΛΑΔΑ, χώρα ελεύθερη από τσίρκο με ζώα

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων συνεχίζοντας τη δράση για τα άγρια ζώα σε αιχμαλωσία και αφού το φαινόμενο της αρκούδας χορεύτριας έχει λυθεί με τη λειτουργία του Καταφυγίου της Αρκούδας στο Νυμφαίο της Φλώρινας, ο ΑΡΚΤΟΥΡΟΣ καταθέτει επιστολή σε όλους του αρμόδιους κρατικούς φορείς με το αίτημα η Ελλάδα να ανακηρυχθεί χώρα ελεύθερη από τσίρκο με ζώα.

Πλήρης φάκελος της πρότασής μας κατατίθεται στα Υπουργείς ΠΕΧΩΔΕ, Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, Πολιτισμού και Παιδείας.

Για το ίδιο ζήτημα, την προσεχή Τρίτη εκπρόσωποι του ΑΡΚΤΟΥΡΟΥ θα μεταβούν στις Βρυξέλλες σε συνάντηση εργασίας με τους Ευρωβουλευτές για την κατάργηση άγριων ζώων σε αιχμαλωσία, στο πλαίσιο της συμμετοχής μας στο Δίκτυο ENDCAP*.

Καλούμε τους πολίτες να υποστηρίξουν την πρωτοβουλία αυτή.

 

Υπογράψτε στη σελίδα www.arcturos.wordpress.com και οι υπογραφές όλων μας θα κατατεθούν στην Ευρωβουλή αλλά και στους αρμόδιους φορείς της χώρας, ως μέσο πίεσης για την ενδυνάμωση του αιτήματός μας.

Οι υπογραφές που συνεχίζουν να συγκεντρώνονται θα κατατεθούν στο Δήμο Πολίχνης, Θεσσαλονίκης, που φιλοξενεί το Τσίρκο MEDRANO με σκοπό τη διακοπή των παραστάσεών του.

Η προσπάθεια συγκέντρωσης υπογραφών θα συνεχιστεί με απώτερο σκοπό η Ελλάδα να γίνει χώρα ελεύθερη από τσίρκο με ζώα.

Ακόμη, καλούμε τους πολίτες, γονείς και εκπαιδευτικούς να μην επισκέπτονται τσίρκο με ζώα ακόμη κι αν έχουν δωρεάν εισιτήρια. Δεν είναι διασκέδαση. Πρόκειται για παραστάσεις πόνου και εξευτελισμού. Τα παιδιά μας δικαιούνται ψυχαγωγίας στη φύση και περιβαλλοντικής αγωγής και όχι ψευδείς εικόνες εγκλεισμού και άσκοπης επίδειξης της άγριας ζωής.

Εκδρομές σε κοντινά και μακρινά δάση προσφέρουν βιωματική προσέγγιση για τη φύση και καλλιεργούν την αγάπη για το περιβάλλον.

Με την πεποίθηση ότι η άγρια ζωή είναι κομμάτι της ζωής μας υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα της προστασίας και διατήρησης της άγριας ζωής στο φυσικό της βιότοπο, ενάντια σε οποιαδήποτε ανθρώπινη συμπεριφορά εκμετάλλευσης των άγριων ζώων και αντιπροτείνουμε το καθεστώς διαβίωσης σε ημιελεύθερο περιβάλλον για άγρια ζώα που δεν μπορούν να επιστρέψουν στο φυσικό τους χώρο διαβίωσης.

Με την παράκληση να δημοσιευθεί-μεταδοθεί

Για τον ΑΡΚΤΟΥΡΟ

Βάσω Πετρίδου

Επικοινωνία/ευαισθητοποίηση κοινού

2310 555920

vpetridou@arcturos.gr

Τα… “ανέκδοτα” του μητροπολίτη Καλαβρύτων

Όταν η διαστροφή δεν έχει όρια τότε λέμε πως ο χριστιανισμός έχει εκδηλωθεί σε όλο του το μεγαλείο. Εδώ και καιρό παρακολουθώ το μπλογκ του παπαχωροφύλακα άγιου Αμβρόσιου του μέγα. Σήμερα λοιπόν το άρθρο του έχει τίτλο «ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΛΙΓΗ ΧΑΛΑΡΩΣΗ» και είπα να κάνω μια ανάγνωση για να δω πως χαλαρώνουν οι χριστιανοί άγιοι. Δεδομένου δε πως ο άγιος αυτός άνθρωπος έχει εντάξει το εν λόγω άρθρο στην κατηγορία «ΑΝΕΚΔΟΤΑ» ήμουν περίεργος για το τι είδους ανέκδοτο μπορεί να πει ένας λοβοτομημένος σαν του λόγου του. Διαβάστε λοιπόν κατ’ αρχήν το… χριστιανικό του ανέκδοτο.

Ενώ ένας άνδρας γυάλιζε το νέο αυτοκίνητό του, ο ηλικίας 4 ετών γιος του, πήρε μια πέτρα και γρατσούνισε με γραμμές ένα μέρος του αυτοκινήτου.

Στο θυμό του απάνω, ο άνδρας αυτός πήρε το χέρι του παιδιού του και χρησιμοποιώντας ένα γαλλικό κλειδί, το χτύπησε πολλές φορές ..

Στο νοσοκομείο, το παιδί έχασε όλα τα δάχτυλά του λόγω των πολλαπλών σπασιμάτων.

Όταν το παιδί είδε τον πατέρα του ..... με παραπονεμένα μάτια γεμάτα πόνο τον ρώτησε:

"Μπαμπά.. πότε τα δάχτυλά μου θα μεγαλώσουν πάλι ? "

Ο πατέρας βουβός, πήγε πίσω στο αυτοκίνητό του και το κλώτσησε πολλές φορές, σκεπτόμενος αυτό που έκανε.

Βρισκόμενος μπροστά στο αυτοκίνητο του και βλέποντας ξανά τώρα τις γρατζουνιές, αντιλήφθηκε ότι το παιδί του είχε γράψει με την πέτρα 'ΜΠΑΜΠΑ ΣΕ ΑΓΑΠΩ".

Την επόμενη ημέρα ο άνδρας αυτός αυτοκτόνησε ....

Σκεφθήτε:

Ο θυμός και η αγάπη δεν έχουν κανένα όριο.

Επιλέξτε τα τελευταία για να έχετε μιαν όμορφη, καλή ζωή ....

Τα πράγματα υπάρχουν για να χρησιμοποιούνται,

ενώ οι άνθρωποι είναι να για να αγαπηθούν.

Προσέξτε τις σκέψεις σας, γίνονται λέξεις.

Προσέξτε τις λέξεις σας, γίνονται ενέργειες.

Προσέξτε τις ενέργειές σας , γίνονται συνήθειες.

Προσέξτε τις συνήθειές σας που γίνονται χαρακτήρας.

Προσέξτε το χαρακτήρα σας , γίνεται το πεπρωμένο σας.

Σήμερα εορτάζει ο άγιος της συγγνώμης, ο Άγιος Διονύσιος. Συγχώρεσε και απέκρυψε τον φονηά του αδελφού του! Εὐχαριστώ θερμά τον αγαπητό μας συνεργάτη κ. Δ.Μ. για την επιλογή του παραπάνω μηνύματος.

+ Ο Καλαβρύτων & Αιγιαλείας Αμβρόσιος

Αίγιον, 17 Δεκεμβρίου 2009

Ομολογώ πως δεν γέλασα. Ίσως να φταίει επειδή δεν είμαι χριστιανός. Ίσως μόνο οι χριστιανοί να γελούν με τέτοιου είδους «ανέκδοτα». Κατά την γνώμη μου αυτή η ανάρτηση όχι μόνο ανέκδοτο δεν είναι αλλά τουναντίον πρόκειται για διαστροφική φαντασία άρρωστου μυαλού. Ποιος φυσιολογικός άνθρωπος θα μπορούσε να γελάσει με αυτή την διαστροφή; Αναμφίβολα ουδείς εκτός αν είναι χριστιανός. Διότι ως γνωστό ανέκαθεν οι χριστιανοί γελούν καίγοντας ανθρώπους ξεκοιλιάζοντας μανάδες και ανασκολοπίζοντας βρέφη και παιδιά. Είναι ο δικός τους τρόπος για να περνούν καλά αλλιώς δεν έχει νόημα γι αυτούς η ζωή.

Σαφώς το διαστροφικό αυτό τερατούργημα της άρρωστης φαντασίας του παπα-χωροφύλακα που το θεωρεί ανέκδοτο δεν είναι παρά ένας ακόμα μύθος με στόχο το θυμικό του ποιμνίου του που όντας ανίκανο να επεξεργαστεί λογικά μια πληροφορία θα περιοριστεί στο συμπέρασμα «πόσο καλοί είμαστε εμείς οι χριστιανοί». Γιατί όμως λέω πως είναι μύθος; Διότι κατά πρώτον δεν είναι δυνατόν ένα τετράχρονο νήπιο να γνωρίζει γραφή και ανάγνωση σε σημείου μάλιστα να γράφει «ΜΠΑΜΠΑ ΣΕ ΑΓΑΠΩ» όπως ο πανγελοιότατος αναφέρει. Κατά δεύτερον αν πράγματι είχε συμβεί τέτοιο περιστατικό θα είχε αυτεπάγγελτα επέμβει ο εισαγγελέας αμέσως μετά την διακόμηση του νήπιου στο νοσοκομείο.

Κατόπιν λοιπόν της αναφοράς στο φρικιαστικό αυτό «ανέκδοτο» ο διαστροφικός ποιμένας σε μια εκδήλωση σοφίας δίνει και τις απαραίτητες συμβουλές προς το ποίμνιο. Ας τις δούμε μία μία για να καταλάβουμε που αποσκοπεί.

1) Ο θυμός και η αγάπη δεν έχουν κανένα όριο.

Λάθος. Ίσως να μην έχουν κανένα όριο για την δική σου διαστροφή κυριε μητροπολίτη. Για την κοινωνία όμως υπάρχουν και ηθικά και κυρίως νομικά όρια. Στα οποία όρια βεβαίως εμπίπτεις κι εσύ παπα-χωροφύλακα σ’ αρέσει δεν σ’ αρέσει. Τόσο τα εγκλήματα ερωτικού πάθους όσο και τα εγκλήματα λόγω θυμού τιμωρούνται από τον ποινικό κώδικα και όχι από τον ψευτο-θεό σου.

2) Επιλέξτε τα τελευταία για να έχετε μιαν όμορφη, καλή ζωή ....

Λάθος. Μια καλή ζωή απαιτεί σωστή διαχείρηση όλων των συναισθημάτων και όχι απώλεια κάποιων εξ’ αυτών. Δεν είμαστε πρόβατα οι άνθρωποι όσο και αν αυτό δεν σου αρέσει παπά.

3) Τα πράγματα υπάρχουν για να χρησιμοποιούνται

Να χρησιμοποιούνται όπως το γαλλικό κλειδί που αναφέρεις και όπως οι αίθουσες βασανιστηρίων που συνηθίζατε να τιμάτε έως ότου ο ανθρώπινος νόμος σας το απαγόρεψε;

4) ενώ οι άνθρωποι είναι να για να αγαπηθούν.

Ενώ όλα τ’ άλλα σ’ αυτόν τον κόσμο δεν είναι για ν’ αγαπηθούν αλλά για να… τι; Ο ήλιος ο ουρανός η θάλλασα η χλωρίδα και η πανίδα δεν είναι για να αγαπηθούν έτσι παπά; Δεν σ’ ενδιαφέρει για αυτά. Αρκεί ο ψεύτικος παράδεισος η ψεύτικη κόλαση και ο ψεύτικος θεός σου για να ακυρώσουν τον κόσμο. Νομίζεις παπά. Νομίζεις.

5) Προσέξτε τις σκέψεις σας, γίνονται λέξεις.

Μεγάλο πρόβλημα αυτό για σένα ε παπά; Μεγάλο πρόβλημα οι σκέψεις που πρέπει να τις προσέχουμε. Αμ δε! Σε γελάσανε. Τελείωσαν οι εποχές που καίγατε τους ανθρώπους επειδή σκέφτονταν.

6) Προσέξτε τις λέξεις σας, γίνονται ενέργειες.

Επίσης τελείωσαν οι εποχές της λογοκρισίας σας. Πλέον έχουμε δικαίωμα να σας αγνοούμε να σας κρίνουμε και να λέμε την γνώμη μας ελεύθερα. Δεν έχεις έλεγχο ΟΥΤΕ στις λέξεις μας.

7) Προσέξτε τις ενέργειές σας , γίνονται συνήθειες.

Οι ενέργειές μας είναι ελευθερες και δεσμέυονται μόνο από το αστικό και ποινικό δίκαιο. Συνεπώς ότι πρέπει να προσέξουμε εμπεριέχεται γραπτώς στους νόμους των ανθρώπων. Για περεταίρω έλεγχο μην ψάχνεις. Δεν έχεις κανένα δικαίωμα παπα-φασίστα.

8) Προσέξτε τις συνήθειές σας που γίνονται χαρακτήρας.

Και λοιπόν; Ποιος είσαι εσύ ρε που θα μιλήσεις για χαρακτήρα και συνήθειες; Ποιος είσαι εσύ ΡΕ τραγόπαπα που θα βάλεις όριο στις συνήθειες του καθένα; Φασίστα χριστιανέ! Πάνε ΡΕ τραγόπαπα πέρασαν οι εποχές που καίγατε τους ανθρώπους επειδή δεν σας άρεσε ο χαρακτήρας τους. Πέρασαν για πάντα οι εποχές που αποφασίζατε εσείς για το ποιες συνήθειες δικαιούμασταν να έχουμε και ποιες όχι.

9) Προσέξτε το χαρακτήρα σας , γίνεται το πεπρωμένο σας.

Να και οι μοιρολατρίες στο τέλος. Να και ο φόβος του αγνώστου που ήρθε στο καπάκι για να φοβίσει και να περιορίσει το ποίμνιο. Α ρε τσαρλατάνε φτύσιμο που θες…

Αντί επιλόγου, να πας να γλύψεις το πτώμα του Διονύση και έχε υπ’ όψιν σου πως αν έκανε σήμερα ότι έκανε τότε θα είχε μπει στην φυλακή για υπόθαλψη εγκληματία. Ο άγιος…!

Αυτά για σήμερα τραγόπαπα κι επειδή με τσάντισες άγαρμπα με τα κωλο-ανέκδοτά σου θα σου πω κι εγώ ένα αναλόγου υφής. Από τούδε και στο εξής θα σε σχολιάζω ανελλιπώς. Θα γίνω η σκιά σου και θα σε ξεσκονίσω για να μάθει ο κόσμος την διαστροφή που πρεσβεύεις. Η μοναδική σου λύση πλέον για να με ξεφορτωθείς είναι να κλείσεις το μπλογκ σου και να πας να πεις τις αηδίες σου από τον άμβωνα και εν μέσω του ποιμνίου σου. Έξω από εκεί είναι ο πραγματικός κόσμος και θα τ’ ακούσεις και από την καλή και από την ανάποδη. Τραγόπαπα.

ΥΓ. έχω κρατήσει και φωτογραφία του κειμένου σου. Ξέρω πόσο εύκολα αλλάζεις τα θέσφατα που μας τσαμπουνάς οπότε το παρόν ακόμα και αν το αλλάξεις ή το διαγράψεις θα το αναρτήσω σε φωτογραφία.

Ο Αριστοτέλης Καλέντζης στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ

 

 

Υπάρχουν πρόσωπα που απολαμβάνουν μια "τυχαία" ασυλία από τη συλλογική μνήμη των ΜΜΕ κι ενίοτε η στιγμή της θεαματικής ανάδυσής τους συμπίπτει με ιστορικά γεγονότα και επετείους κατ' αποκοπή με το σκοτεινό παρελθόν τους. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είδαμε πριν λίγες μέρες, για την ακρίβεια την επομένη της επετείου για το Πολυτεχνείο, να φιλοξενείται δίπλα στα ρεπορτάζ - της έγκριτης κατά τα άλλα - εφημερίδας "ΤΑ ΝΕΑ" για την πορεία και τις μαζικές συλλήψεις, ένα όχι και τόσο ξεχασμένο πρόσωπο από το παρελθόν σε ένα εντελώς διαφορετικό ρόλο από αυτό που γνωρίζουμε.
Ο Αριστοτέλης Καλέντζης.
Σήμερα, κατά τον ΔΟΛ, είναι καθηγητής ιππασίας, αρχαιολόγος και ιδιοκτήτης ενός ιστοτόπου για την έφιππη τοξοβολία.
Το δημοσίευμα των ΝΕΩΝ μπορείτε να το δείτε κι εδώ.

Το ίδιο το άθλημα δεν είναι κάτι κακό, για τα ελληνικά δεδομένα είναι πρωτότυπο κι όποιος έχει τα φράγκα ασχολείται καθώς είναι ακριβό χόμπι. Βέβαια η έφιππη τοξοβολία είναι απόγονος εκείνων των τρομερών καβαλάρηδων του Αττίλα και του Τζέγκινς Χαν και δεν είναι σύμπτωση ότι καλλιεργείται ιδιαίτερα στην Ουγγαρία, οι Ούγγροι κατά μεγάλο ποσοστό έχουν μογγολική καταγωγή.
Το πρόβλημα όμως είναι πως μια μεγάλη εφημερίδα έπεσε στο ατόπημα να παρουσιάσει σχεδόν καθαγιασμένο έναν ακροδεξιό καταδικασμένο για σωρεία βομβιστικών επιθέσεων, από την πτώση της χούντας μέχρι τη σύλληψή του τον Φεβρουάριο του 1977. Όμως, η ιστορική μνήμη είναι αδυσώπητη και θα κάνουμε μια μικρή αναδρομή στην ιστορία του Καλέντζη και τις σημερινές του διαπλοκές με τον εθνικιστικό χώρο.
Ο Αριστοτέλης Καλέντζης ήταν ηγετική φυσιογνωμία του εθνικιστικού χώρου και θεωρούνταν ότι μπορούσε να συνασπίσει τις πολλές διαφορετικές νεοφασιστικές ομάδες κάτω από την αρχηγία του. Την εποχή αμέσως μετά την μεταπολίτευση συστάθηκαν τουλάχιστον δέκα "αναγνωρισμένες" ομάδες τραμπούκων που η καθεμία συναγωνιζόταν την άλλη σε "έργα". Μεταξύ των κατορθωμάτων τους ήταν οι βομβιστικές επιθέσεις σε γραφεία κομμάτων, κυρίως του ΚΚΕ και του ΚΚΕ εσωτερικού, σε εφημερίδες και περιοδικά (Αυγή, ΑΝΤΙ), σε βιβλιοπωλεία του αριστερού χώρου αλλά και σε κινηματογράφους. Μάλιστα, όταν δεν βάζανε βόμβες στους κινηματογράφους, πέταγαν χειροβομβίδες ανάμεσα στους θεατές. Η τότε κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή πίεσε την Αστυνομία για να προβεί σε συλλήψεις βομβιστών ενώ παράλληλα αντιμετώπιζε κι άλλο μεγαλύτερο πρόβλημα: την ανάδυση της τρομοκρατικής οργάνωσης 17 Νοέμβρη.
Τον Φεβρουάριο του 1977 συλλαμβάνονται τελικά για να παραπεμφθούν σχετικά γρήγορα σε δίκη ο Αρ. Καλέντζης, ο Κωνστ. Πλεύρης, ο Αργ. Κακκαβάς, ο Δημ. Μπάμπαλης, ο Ευγγ. Χρηστάκης και ο Δημ. Ηλιόπουλος με βαριές κατηγορίες.
Όμως κάπου εδώ τα μπλέκουν οι υπηρεσίες και ο Τύπος της εποχής. Κι αυτό γιατί στο σπίτι του Καλέντζη, εκτός από πυροβόλα όπλα, εκρηκτικά και χειροβομβίδες βρέθηκε κι ένας πολύγραφος (γραφομηχανή) ο οποίος συνδέθηκε, προφανώς για προπαγανδιστικούς λόγους, με τον πολύγραφο των προκηρύξεων της 17Ν. Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο στην υπόθεση της σύλληψης είναι ο ρόλος του Κωνσταντίνου Πλεύρη και φαίνεται πως αυτός ήταν ο καταδότης του Καλέντζη. Διαβάστε το παράθεμα από τον Ιό της Ελευθεροτυπίας (23/06/1996):

Τις βαρύτερες κατηγορίες κατά του Κώστα Πλεύρη τις έχει ξεστομίσει ένας ομοϊδεάτης του, ο νεοφασίστας Αριστοτέλης Καλέντζης. Ο Πλεύρης, σύμφωνα με τον Καλέντζη είναι "χαζοχαφιές της ΚΥΠ", "αργυρώνητος απατεωνίσκος", "χαφιές της πεντάρας", "σεσημασμένος ρουφιάνος". Οι δυο άνδρες βρέθηκαν μαζί στο εδώλιο του κατηγορουμένου στις 5 Οκτωβρίου 1977. Ο Καλέντζης αντιμετώπιζε την κατηγορία του βομβιστή, ενώ ο Πλεύρης κατηγορούνταν ως ηθικός αυτουργός. Τελικά ο Πλεύρης αθωώθηκε, ενώ ο Καλέντζης καταδικάστηκε σε δώδεκα χρόνια φυλακή.
Από τη φυλακή της Αλικαρνασσού ο Καλέντζης καταγγέλλει τον Πλεύρη, στο βιβλίο "Δημοκρατία 80, Κάτεργο", πεισμένος ότι αυτός τον κάρφωσε. Ο Πλεύρης υποβάλλει μήνυση κατά του Καλέντζη για συκοφαντική δυσφήμηση, αρνούμενος κατηγορηματικά "ότι υπήρξα χαφιές της ΚΥΠ και κατέδιδα νέους εθνικιστάς". Από τις φυλακές της Κέρκυρας, πλέον, ο Καλέντζης εκδίδει νέα μπροσούρα με τίτλο "Η Μαύρη Βίβλος του Κώστα Πλεύρη". Επιμένει στους χαρακτηρισμούς και δημοσιεύει τις καταθέσεις του Πλεύρη στον ανακριτή Γυφτάκη. Σε μια απ' αυτές, ο Πλεύρης, ο οποίος δήλωνε "επιχειρηματίας", ανέφερε: "Δεν γνωρίζω αν τα όπλα τα οποία ευρέθησαν εις την οικίαν του Χρηστάκη ανήκουν πράγματι εις τον Καλέντζην, ο τελευταίος δεν ήτο ποτέ μέλος της 4ης Αυγούστου, διεφώνει δε πάντοτε μαζί μου, ως προς την μεθοδολογίαν δια την επικράτησιν των ιδεών του πατριωτισμού. Αν υπάρχουν όπλα, ως με ρωτάτε, εις οικίας μελών της 4ης Αυγούστου, δεν γνωρίζω, πλην όμως το αποκλείω. Κατά μήνα Οκτώβριον 1976 υπέβαλα εις την Γεν. Ασφάλειαν Αθηνών έγγραφον αναφοράν, παραδοθείσαν εις χείρας του Διοικητού αυτής Καραθανάσην, προ αυτού δε παραδοθείσαν εις τον αστυνόμον Γουρνιά ουδόλως ενεργήσαντα, εις την οποίαν ανέφερα ότι οι Μιχαλολιάκος, Καλέντζης, Γιαννόπουλος, Γερονικολάου είχον συγκροτήσει ομάδα τελείως άσχετον με το κόμμα της 4ης Αυγούστου, η οποία θα προέβαινε εις εκνόμους ενεργείας. Επίσης ανέφερα ότι ο Καλέντζης έκρυβε όπλα και θα πρέπει να είχε τοποθετήση ταύτα εις το σημείο εις το οποίο είχε κρύψει τον πολύγραφο. Σημειωτέον ότι υπέδειξα εις τούτους, δηλ. την ασφάλεια και τον τρόπον εντοπίσεως του πολυγράφου."
Φυσικά δεν είναι δυνατόν να βγάλει κανείς ασφαλή συμπεράσματα από τους ανταγωνισμούς και τις εσωτερικές έριδες των νεοφασιστών. Πάντως οι καταγγελίες του Καλέντζη επιβεβαιώνονται από τον γνωστό δημοσιογράφο Γιώργο Τράγκα, ο οποίος στο βιβλίο του "Κορυδαλλός 1975-79" υποστηρίζει ότι "ο Πλεύρης, που μετά τη μεταπολίτευση αντιμετώπισε τον ανταγωνισμό και την επιρροή του Καλέντζη στα στελέχη της '4ης Αυγούστου', ήταν ο πρώτος που ανάφερε στην Υπηρεσία Πληροφοριών της Γενικής Ασφαλείας Αθηνών και στον τότε διοικητή της Καραθανάση, την ύπαρξη του οπλοστάσιου του νεαρού νεοφασίστα. Το 'κάρφωμα' του Καλέντζη από τον Πλεύρη αναφέρεται σε διοικητική εξέταση που διενεργήθηκε σε βάρος αστυνομικού 'για απόκρυψι πληροφοριών Εθνικής Ασφαλείας'".
Στο βιβλίο του ο Γιώργος Τράγκας παρέθετε αποσπάσματα από το προσωπικό ημερολόγιο του διευθυντή των φυλακών Κορυδαλλού Ιωάννη Παπαθανασίου. Οι διατυπώσεις του διευθυντή -ο οποίος υπήρξε κατά τον Γιάννη Κάτρη "ένας συντηρητικός, υπηρεσιακός, δεξιός, έντιμος, ανώτερος δημόσιος υπάλληλος"- δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία για τη σχέση του Πλεύρη με τους ανακριτές του Καλέντζη: "10 Μαρτίου 1977: Σήμερα στις 11:30 το πρωί ήλθε στη φυλακή ο ανακριτής κ. Γυφτάκης, ο οποίος πήρε τις καταθέσεις των κρατουμένων Αριστ. Καλέντζη, Αναργ. Κακκαβά και Πέτρου Μπάμπαλη. Ο ανακριτής συνοδευόταν από ένα συνταγματάρχη της ΚΥΠ κι έναν ανθυπασπιστή, που τοποθέτησαν μικρόφωνα στο αρχιφυλακείο, προκειμένου να παρακολουθήσουν τη συνομιλία μεταξύ Καλέντζη και του ιδιώτη Κώστα Πλεύρη (πρώην αρχηγός της '4ης Αυγούστου"). Ο Πλεύρης εισήλθε στη φυλακή ύστερα από εντολή του ανακριτή. Η συνομιλία Καλέντζη-Πλεύρη τελείωσε γύρω στις 3 μμ. Ο κ. Γυφτάκης μου είπε ότι για όλα αυτά υπήρχε έγκριση του Υπουργείου Δικαιοσύνης."

Για τη γραφομηχανή, αλλά κυρίως για το γενικότερο κλίμα της εποχής, ας αφήσουμε να μιλήσει η προκήρυξη της 17 Νοέμβρη, δύο μήνες μετά τη σύλληψη του Καλέντζη (Απρίλης του 1977, πηγή Βικιθήκη):

[...] Ο φασιστικός μηχανισμός είναι απαραίτητος για να μπορούν τα κόμματα του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας ολιγαρχίας να κυριαρχούν στο πολιτικό πλάνο. Και γι' αυτό και σήμερα η Δεξιά δεν έκανε κάθαρση. Κι ο φασιστικός κρατικός μηχανισμός επεμβαίνει και θα συνεχίσει να επεμβαίνει με δύο τρόπους. Απ' τη μια παραμένει δίπλα στο κοινοβούλιο και επεμβαίνει παράλληλα με τη λειτουργία του κι απ' την άλλη θα χρησιμοποιήσει χτύπημα ευρύτερης κλίμακας τύπου πραξικοπήματος ή στρατιωτικού νόμου. Έτσι σήμερα χρησιμοποιεί τους νεοφασίστες και τις βόμβες τους, τα τροχαία, τα δακρυγόνα, κρανοφόρους για "αποσταθεροποίηση" αλλά για το αντίθετο, για να τρομοκρατήσει κι εκφοβίσει το λαό. Για να τον αποπροσανατολίσει δείχνοντας στο πρόσωπο των αστείων Καλέντζη ή Κακκαβά το φασιστικό κίνδυνο. Για να παρουσιαστεί έτσι ο Καραμανλής σα Δημοκρατία που χτυπάει τους φασίστες και ανοίξει έτσι το δρόμο σε συλλήψεις αριστερών. Για να ξανακάνει το σύνθημα "Καραμανλής ή τα τανκς" επίκαιρο με τη καραμέλα της "αποσταθεροποίησης". Και γι' αυτο δεν κρατιώνται ούτε τα στοιχειώδη προσχήματα, για να καταλαβαίνουν καλά οι μάζες τις συνδέσεις με το κρατικό μηχανισμό. [...] Η θέση που πήραν τα δυο ΚΚ η "17 Νοέμβρη" δεν υπάρχει αλλά είναι προβοκατορική φασιστική που εξυπηρετεί τους "σκοτεινούς κύκλους της ανωμαλίας" δείχνει και κάτι άλλο. Ότι και τα δυο χρησιμοποιούν σταλινικές μέθοδες. Γιατί η αντιμετώπιση μιας τάσης μέσα στο λαϊκό κίνημα όχι με πολιτικό διάλογο και κριτική αλλά με ψέμματα, διαστρέβλωση, λάσπη και κατασυκοφάντηση είναι ένα απ' τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του σταλινισμού. Και αυτό που είναι καινούργιο είναι ότι στη πρώτη γραμμή αυτής της λασπολογίας βρίσκεται το ΚΚΕ εσωτερικού και η "Αυγή". Μέχρι τώρα πάσχιζαν να μας πείσουν ότι είναι υπέρ της επίλυσης των διαφορών μέσα στο κίνημα με δημοκρατικό διάλογο, με συζήτηση με πολιτική κριτική. Και τι βλέπουμε; Ότι όλα αυτά είναι παχιές κουβέντες, κοροϊδία κι ότι παραμένουν ακόμα πιο σταλινικοί απ' τους άλλους. Γιατί τι άλλο είναι η καμπάνια της "Αυγής" με πυχιαίους τίτλους, δίνοντας τη γραμμή και στις άλλες εφημερίδες, για να πειστεί ο λαός ότι δεν υπάρχει επαναστατική οργάνωση 17 Νοέμβρη; "Απεγνωσμένη προσπάθεια της Λιμπερασιόν να αποδοθεί η εκτέλεση σε αριστεριστές". Γλωσσολογική δήθεν ανάλυση που δεν διστάζει να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αποκλείεται να έγραψαν το κείμενο αριστεροί. Πιο πρόσφατα, ξανά, ρίχνουν τη γραμμή: εξετάζονται Καλέντζης, Κακαβάς για την εκτέλεση Μαλλιού. Και μεις δεν πρόκειται να συζητήσουμε τα επιχειρήματα τους, γιατί το επίπεδο τους είναι τέτοιο που σημαίνει αναγκαστικά ότι θεωρούν τους αναγνώστες τους ηλίθιους, που καταπίνουν όποια βλακεία τους αραδιάζουν π.χ. μας αποδίδουν τη λέξη "τσαμπουκάς" που μέσα στο κείμενο είναι μέσα σε εισαγωγικά και αναφέρεται σε δήλωση των φασιστών και συγκεκριμμένα του Λεονάρδου. Λένε ότι βρέθηκε πολύγραφος του Καλέντζη. Το κείμενο της 17 Νοέμβρη ήταν πολυγραφημένο, άρα αυτός θάτανε. Κι ο Τσαπούρης είναι σκληρός κι ικανός για όλα, άρα αυτός θα εκτέλεσε το Μάλλιο, κτλ. Και η μπουρδολογία τελειωμό δεν έχει. [...]

Φαίνονται από τα παραπάνω η σύγχυση και η βιασύνη της τότε κυβέρνησης να φέρει άμεσα αποτελέσματα στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας επειδή τον Νοέμβριο του ίδιου χρόνου έρχονταν οι εκλογές. Δεν είναι όμως περίεργο που ακόμα και τα αριστερά κόμματα, μέσω των έντυπων οργάνων τους, είχαν ανοχή σε όλη αυτή την παραπληροφόρηση για ένα βασικό λόγο, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής νομιμοποίησε τα κομμουνιστικά κόμματα εισάγοντάς τα στο Κοινοβούλιο και αυτά δεν έπαιρναν το ρίσκο να παραδεχτούν ανοιχτά πως η 17Ν είχε αριστερίστικες καταβολές.
Το 1989, ο Αριστοτέλης Καλέντζης αποφυλακίζεται μετά την πλήρη έκτιση της ποινής και, παρά τις προσπάθειες παλιών συναγωνιστών του, αρνείται να μπει στο παιχνίδι της πολιτικής. Σε αυτή την απόφαση ίσως παίζει ρόλο η επίγνωση πως ο εθνικιστικός χώρος άλλαξε άρδην από την εποχή της πρώτης κυβέρνησης Καραμανλή και δεν υπήρχαν πλέον πολλά περιθώρια για να επιστρέψει, ήδη οι πλευρικοί είχαν καταλάβει πόστα-κλειδιά στον μόνιμα διαιρεμένο ακροδεξιό χώρο. Διαβάζουμε επίσης πως ο Καλέντζης εργάστηκε στην συνέχεια (σ.σ. μετά την αποφυλάκιση) σε επιχειρήσεις ενός παλαιού Χίτη, και ως δημοσιογράφος στην «ελεύθερη ώρα» το πρώτο διάστημα. (Επί πολλά χρόνια ήταν ακόμα και μέσα στην φυλακή, ανταποκριτής σε Γερμανικά έντυπα). Φαινομενικά, ο Καλέντζης έχει παραιτηθεί από τον εθνικιστικό χώρο και από το παρελθόν του και το δηλώνει πρόσφατα σε συνέντευξή του στον Μαύρο Κρίνο:

ΜΚ : Τα βιβλία σου που μπορεί κάποιος να τα βρει ; Υπάρχει κάποια σκέψη για επανέκδοση παλαιότερων κειμένων ή κάποια μελλοντική έκδοση νέου βιβλίου ;
Αρ. Καλ : Ο σημερινός άνθρωπος, δούλος των αντι-φυσικών επιλογών του, αυτο-υποχρεώνεται σε αποπληρωμή πλαστικών τραπεζικών καρτών και παρα-δανείων, οπότε ο χρόνος του για διάβασμα εκ των πραγμάτων περιορίζεται. Ας μη του προσθέτουμε επιπλέον «προβλήματα»…

Αλλά μόνο φαινομενικά καθώς αρθρογραφεί πια τακτικά στον Μαύρο Κρίνο, συνεισφέροντας περισσότερο στο θεωρητικό υπόβαθρο για την ανάδειξη μιας νόθας στρασσερικής ιδεολογίας πασπαλισμένη με μπόλικη εξύμνηση στην πολιτική ανυπακοή, ενδεδυμένη στον προσεταιρισμό του ακραίου επιθετικού αναρχικού χώρου ως δεξαμενή μελλοντικών μελών του Μαύρου Κρίνου και ραφιναρισμένη θεωρητικολογία από τα μπαγιάτικα κιτάπια του εθνικοσοσιαλιστικού λόγου. Ο δημοσιογράφος Τάκης Καμπύλης, σε άρθρο του στην Καθημερινή, αναφέρει πως ο Μαύρος Κρίνος είναι μία από τις κύριες ύποπτες ομάδες ακροδεξιών που συμμετείχαν στις πρόσφατες ρατσιστικές επιθέσεις σε καταστήματα μεταναστών στο Νέο Κόσμο.
Οι σχέσεις του Καλέντζη με τη σύγχρονη ακροδεξιά δείχνουν να περνάνε από φάσεις αγάπης και μίσους. Θεωρείται βέβαιο πως δεν έχει καλές σχέσεις με την Χρυσή Αυγή του Μιχαλολιάκου αλλά από την άλλη, η εμφάνιση του όνοματός του σε διάφορα φόρουμ φανερώνει ένα στοιχειώδη σεβασμό προς το άτομό του από τους εθνικιστές μέλη των φόρουμ, φτάνοντας στο σημείο να θεωρείται "δάσκαλος" του μεταπολιτευτικού εθνικιστικού κινήματος.
Η έρευνα στο ελληνικό internet έδειξε πως ο Αριστοτέλης Καλέντζης, τουλάχιστον στα φανερά, κινείται σήμερα και στους κύκλους των δωδεκαθεϊστών συμμετέχοντας σε ιεροπραξίες και εκδηλώσεις. Η ιδιαίτερη ονομαστική αναφορά σε ευχαριστίες από την Νεολαία του ΥΣΕΕ στα Θερμοπύλεια 2009 δείχνει πως είναι αποδεκτός στους χώρους αυτούς, εκτός του ΥΣΕΕ φαίνεται πως τον γνωρίζουν και τον αποδέχονται και οι συνδιοργανωτές Ελληνική Εταιρεία Αρχαιοφίλων, ο Τοξόλυρος, το άγημα Κορύβαντες, η ομάδα Πυθέας (παράρτημα του metafysiko.gr) αλλά και ο Μιχάλης Καλόπουλος, η Μαρία Τζάνη, ο Βλάσης Ρασσιάς κ.α.
Ο "συγγραφέας" Αριστοτέλης Καλέντζης έχει ένα ιδιαίτερα πομπώδες και επιτηδευμένο ύφος κάτι που του δίνει την αύρα ενός διανοούμενου εθνικοσοσιαλιστή αλλά στην πραγματικότητα είναι επιδέξιος στον... κενό λόγο. Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το άρθρο του "Με τους σκύμνους της Λευκής Πάτρας: Ο Εθνικοσοσιαλισμός και η Νεότητα" φανερώνει κραυγαλέα την έλλειψη στοιχειώδους κοινωνικής ευαισθησίας και το ρηχό προπαγανδιστικό λόγο, που υιοθετεί απλοϊκά όσο και πιασάρικα μεταφορικά σχήματα για να περάσει τη σκληρή ιδεολογία του:

Υπάρχουν και οι θετικώς, οι ευλόγως, εξεγειρόμενοι - υπάρχουν και κάποια ... παιδιά τα οποία, ασχέτως αν φαινομενικώς ουδέποτε κατωχύρωσαν την αιτία της όποιας επανάστασής τους, παραληρούν στο άκουσμα μιας υψίσυχνης μελωδίας κινητήρος πολυκίλυνδρης μοτοσυκλέτας. Αυτά τα παιδιά που με μια νευρώδη αναστροφή της δεξιάς μανίλιας του δικύκλου τους κάνουν την εξάτμιση τους να εκπυρσοκροτεί θρυμματίζοντας το παραμορφωτικό τζάμι του αστοσυντηρητισμού των γεννητόρων τους. Σε τούτη την προσέγγιση της μόνης διαμαρτυρίας που ακόμα κι αν δεν υπήρχε θα έπρεπε να εφεύρουν οι κοινωνίες, της διαμαρτυρίας των Νέων, δεν θα μπορούσαμε ως Εθνικοσοσιαλιστές να έχουμε για ορμητήριο την πρόθεση που αναβρύζει από το στέρφο ρωγοβύζι του αμπελοφιλοσόφου ηθικολόγου - αντιθέτως, ως άλλoτε ή και νυν συνηλικιώτες δεν μας κινεί τιποτ’ άλλο παρά το καθήκον ενδοστροφικής αυτοκριτικής των υπάρξεων μας.

Όπως παρατηρεί εύστοχα ο Ιός (17/01/1999), παρουσιάζοντας παλιότερα κείμενα του Καλέντζη με εξεζητημένη χρήση της γλώσσας, κύριο χαρακτηριστικό της γραφής του Καλέντζη η επιτηδευμένη καλλιέπεια, η σκόπιμη κατάχρηση αρχαϊσμών και λόγιων λέξεων, με πλήρη όμως υποταγή στους γραμματικούς κανόνες της δημοτικής. [...] Από την άποψη αυτή, ο Αριστοτέλης Καλέντζης μπορεί να θεωρηθεί πρωτοπόρος. Υιοθέτησε, δηλαδή, από τις αρχές της περασμένης δεκαετίας, τη λεγόμενη "λεξικογραφή", δηλαδή τη συγγραφή κειμένων που απαιτούν από τον αναγνώστη (αλλά κυρίως το συγγραφέα) τη χρήση λεξικού, για την κατανόηση (ή τη σύνταξη) κάθε πρότασης. Αυτή η γραφή (και απαγγελία) έχει γίνει πολύ της μόδας στα σημερινά μέσα ενημέρωσης, ακόμα και τα ηλεκτρονικά. Ακούς ή διαβάζεις τη χειρότερη κοινοτοπία επενδυμένη με λέξεις ομηρικές. Ισως η "ελληνοπρέπεια" που αποπνέει αυτό το λεξιλόγιο να θεωρείται ικανό άλλοθι για τη διατύπωση οποιουδήποτε συλλογισμού, ακόμα και του πιο βάρβαρου ή του πιο κενού.
ΥΓ. Προφανώς ο Αριστοτέλης Καλέντζης δεν αγνοεί το Jugle Report οπότε θα θέλαμε να του απευθύνουμε μια παράκληση. Μπορεί να μας στείλει το βιβλίο του "Δημοκρατία 80, Κάτεργο" σε pdf; Το είδαμε σε ένα ποστ στον ΜΚ μόνο που δεν είναι πλέον διαθέσιμο. Και τη "Μαύρη Βίβλο του Κώστα Πλεύρη"...
Πρόσθετα λινκ
Εκτός των αναγραφόμενων λινκ στο ποστ προς διάφορες ιστοσελίδες και μπλογκ, ενδιαφέρον έχουν και τα παρακάτω:
Συνέντευξη στο περιοδικό «Αντίδοτο», Οκτώβρης 1988
Συνέντευξη στο περιοδικό B&H HELLAS, αναπαραγωγή στο μπλογκ του Άρη Δεσλή
Η συνέντευξη που εγκαινίασε τη συνεργασία του Μαύρου Κρίνου με τον Αρ. Καλέντζη
Εξωκοινοβουλευτική Εθνικιστική Δεξιά - αν και αρκετά λειψή εκεί που "στρογγυλεύει" τα κακώς κείμενα της ακροδεξιάς, παραμένει σημαντικό ενημερωτικό βοήθημα
Ελληνική Εφιπποτοξική Εταιρεία
η ιστοσελίδα του "αρχαιολόγου" και "καθηγητή ιππασίας" Αριστοτέλη Καλέντζη
HELLENIC HORSEBACK ARCHERY
το προφίλ του στο YouTube
Βίντεο
Το συλλεκτικό βίντεο της εκπομπής MADE IN GREECE με τη Σεμίνα Διγενή, σε πέντε μέρη στο YouTube. Μοναδικό ντοκουμέντο!
http://www.youtube.com/watch?v=dLMD0EukpBs
http://www.youtube.com/watch?v=bKmpMsgjN2I
http://www.youtube.com/watch?v=Mme9FenhkE0
http://www.youtube.com/watch?v=qSCPPYRdIZw
http://www.youtube.com/watch?v=Z1WjPM5HfWY

Ο Αριστοτέλης Καλέντζης στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ

Έλλειψη

Της σκιάς του κεραυνού

Της ζέστης του χιονιού

Δίψα στην βροχή

Σκέπασμα ο βράχος

Πόρτα ο άνεμος

Κρύσταλλα οι ήχοι

Φως το σκοτάδι

Ζωντανό το χνώτο

Νεκρά δέντρα

Άσπρη γη

Μαύρος ουρανός

Σκιές της σκιάς

Τροφική ατροφία

Αργή ζωή

Γρήγορος θάνατος.

 

Φεύγω εγώ,

πάω εκεί

που αυτά είναι αλήθεια,

να βρω τον χειμώνα

που οι άνθρωποι φοβούνται,

κι όταν γυρίσω,

θα είμαι πάλι ζωντανός.

Είμαι καλά, ευχαριστώ.

Ίσως εγώ

Από κείνη τη μέρα

Πολύ πιο μπροστά

Πάνω σ’ ένα γιοφύρι

Καθώς θα με κρεμάσουνε

Ένα πρωινό

Τον ίσκιο μου θ’ αμολύσω

Στην άσφαλτο επάνω.

 

Ίσως εγώ

Από κείνη την μέρα

Πολύ κατοπινά

Θ’ αποζήσω

Όμοια με τα ίχνη

Λευκής γενειάδας

Στο ξουρισμένο σαγόνι μου.

 

Κι ίσως εγώ

Από κείνη την μέρα

Πολύ πιο κατοπινά σαν αποζήσω,

Ακουμπισμένος στους τοίχους,

Στις γωνιές των πλατειών της πόλης,

Θα παίζω το βιολί μου

Για τους γερόντους

Που θα ‘χουν ζήσει σαν κι εμένανε

Απ’ τον υστερνό αγώνα.

 

Γύρω μας

Οι φεγγοβόλες στράτες

Μιας περασμένης νύχτας

Και τα βήματα των νέων ανθρώπων

Που καινούργια τραγούδια

Θα λένε.

 

Του Ναζίμ Χικμέτ το ποίημα σε μετάφραση του δάσκαλου και φίλου Μιχάλη Σταφυλά. Μην με ρωτάτε πως το θυμήθηκα, καλύτερα να μην ξέρετε. Άλλωστε όπως είπε και ο Βολταίρος με το στόμα του Καντίντ: «Οι ατομικές δυστυχίες συνθέτουν την ευτυχία του συνόλου. Όσο περισσότερες είναι οι περιπτώσεις ατομικής δυστυχίας, τόσο βαδίζουν καλύτερα τα πράγματα για το σύνολο».

Και δυστυχώς είμαι καλά, πολύ καλά, ευχαριστώ.