περί διαμάχης εξουσιών πρόκειται.

Εν συντομία και για όσους παρακολουθούν τι συμβαίνει αναφέρω τα γενικά μου συμπεράσματα.

Η οικονομία πήγαινε από το κακό στο χειρότερο μέχρι που ξέσπασε και η παγκόσμια οικονομική κρίση. Συνεπώς πάμε τρέχοντας για πτώχευση και λύση δεν υπάρχει εκτός….

Εκτός αν δημευθεί η εκκλησιαστική περιουσία οπότε θα πάρουμε μια γερή ανάσα για να συνεχίσουμε.

Όμως οι παπάδες αρνούνται μετά βδελυγμίας να δώσουν την περιουσία τους (που έτσι και αλλιώς την έχουν κλέψει) και απειλούν με επηρεασμό του ποιμνίου και τεράστιο πολιτικό κόστος για τους κυβερνώντες.

Οι οποίοι κυβερνώντες με τίποτα δεν θέλουν να χάσουν την εξουσία και μάλιστα λόγω ποιμνίου.

Οπότε τι γίνεται σε αυτή την περίπτωση; Η λύση είναι να πάψει το ποίμνιο να επηρεάζεται από τους παπάδες και για να γίνει αυτό πρέπει να ακούνε παπάς και να τους σηκώνεται η τρίχα. Πως θα γίνει αυτό; Μα είναι απλό. Με αλλεπάλληλα εκκλησιαστικά σκάνδαλα στην δημοσιότητα έως ότου είτε το ποίμνιο να σιχαθεί τους παπάδες είτε οι παπάδες να υπαναχωρήσουν στο θέμα της δήμευσης της εκκλησιαστικής περιουσίας. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως και ο πατριάρχης και ο αρχιεπίσκοπος ποιούν την νύσσα. Τι να βγούν να πουν αφού γνωρίζουν πως αν μιλήσουν τότε θα πάρει και αυτούς η μπάλλα; Ευελπιστούν μήπως φορτωθεί όλο το φταίξιμο η μονή βατοπεδίου και την γλυτώσει τουλάχιστον η αφεντιά τους. Φυσικά στο παρασκήνιο θα γίνεται ο μεγάλος χαμός αλλά αυτά δεν βγαίνουν στις ειδήσεις. Κρίμα.

Η Ε.Ε. πιέζει για διαχωρισμό κράτους εκκλησίας και η οικονομία επίσης, συνεπώς είναι αναγκαστική η κίνηση και του διαχωρισμού και της δήμευσης. Στριμωγμένοι οι παπάδες βρίσκονται πλέον στο εξής δίλλημα. Να μείνουν χωρίς ακίνητη περιουσία διατηρώντας τον οβολό του ποιμνίου στο παγκάρι (ήτοι ρευστό) ή να τα χάσουν και τα δύο;

Με δυό λόγια αγαπητό μου ημερολογιάκι οι εξουσίες του θεού και του πολιτικού είναι στριμωγμένες και οι δύο σε απελπιστική κατάσταση και θ’ αλληλοσκοτωθούν για το ποια θα συνεχίσει να υφίσταται και ποια όχι.

Μάλλον επιτέλους τελείωσε και το θέμα εκκλησία και στην Ελλάδα. Ποντάρω 100:1 σε νίκη της πολιτικής εξουσίας.

Διότι ανάγκα και οι θεοί πείθονται.

Χαλαρώνω και το απολαμβάνω!!!

Οι άλλοι μείνανε να πιστεύουν παιδιαρωδώς.

Αναδημοσιεύω απο το έξοχο blog του sfrang.

Ο κριτικός του εκκλησιαστικού μηχανισμού Karlheinz Deschner (γενν. το έτος 1924) έχει ένα πολύ εκτεταμένο έργο με αντικείμενο την Ιστορία και τα έργα της χριστιανικής θρησκείας και των ηγετών της. Αποκορύφωμα αυτής της συγγραφικής παραγωγής είναι ένα δεκάτομο έργο με τίτλο «Η εγκληματική Ιστορία του χριστιανισμού» (στα ελληνικά: Εκδόσεις «Κάκτος»), για τον οποίο χριστιανισμό γράφει ο Deschner ότι αποτελεί «Ένα μήνυμα χαράς με πολεμική εξάρτηση». Με αφορμή την κυκλοφορία του 9ου τόμου της σειράς, αναδημοσιεύουμε εδώ το πρώτο μέρος μιας λίγο παλαιότερης συνέντευξης του Deschner, η οποία πρωτοδημοσιεύτηκε στη γνωστή ελβετική εφημερίδα Weltwoche:

Κύριε Deschner, ποιος νομίζετε ότι είναι ο πυρήνας του χριστιανισμού;
Πρόκειται για ένα μήνυμα χαράς με πολεμική εξάρτηση. Απ’ τη μια πλευρά πολλοί ωραίοι μύθοι, π.χ. το παραμύθι με την ανάσταση, πολλές όμορφες επιταγές, όπως η αγάπη του πλησίον και του εχθρού, η επιταγή να μην κλέβουμε, να μην σκοτώνουμε, αλλά και η εξυπνάδα να μην τηρεί τίποτα από αυτά. Ο χριστιανισμός αποτελεί το συνασπισμό μιας χορωδίας με μια πυρκαγιά.
Τι βρίσκετε σήμερα τόσο κακό στο χριστιανισμό; Το 8-τομο έργο σας ονομάζεται «Η εγκληματική Ιστορία του χριστιανισμού» Δεν έχει χάσει την επιρροή της η εκκλησία, τουλάχιστον στη Δυτική Ευρώπη;
Καταρχάς: Δεν περιγράφω το σημερινό χριστιανισμό αλλά το παρελθόν του, δηλαδή κάτι που συχνά είναι διαφορετικό και μερικές φορές πάλι όχι. Σήμερα εγκληματικές είναι οι επιπτώσεις της χριστιανικής ιδεολογίας, οι πολλαπλές επενέργειες της δογματικής τρέλας του. Δεν ικανοποιείται με την απλή πίστη, αλλά θέλει να προσηλυτίσει, να επιτίθεται, να κατακτά. Εγκληματική είναι σήμερα η καταστροφική σεξουαλική και κοινωνική ηθική του, η πρακτική του να προστατεύει στην αγκαλιά της μητέρας το μωρό, το οποίο αργότερα το στέλνει με ευλογίες να σκοτωθεί στον πόλεμο. Μετατρέπει τις μικρές θυσίες των πλούσιων για τους φτωχούς σε μεγάλες θυσίες των φτωχών για τους πλούσιους. Αυτό που χάνει ή φαίνεται να χάνει ο εκκλησιαστικός μηχανισμός στην Ευρώπη, το κερδίζει κάπου αλλού, στην «God’s own country».
Πώς βλέπετε τη σχέση χριστιανισμού- ιουδαϊσμού- μωαμεθανισμού; Η βία και ο αποκλεισμός των διαφορετικά σκεπτόμενων εντοπίζονται εξ ίσου στις μονοθεϊστικές θρησκείες ή υπάρχουν κλιμακώσεις;
Και οι τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες έχουν κάποιο σοβινιστικό περιεχόμενο. Κάτι βίαιο και εκβιαστικό. Λόγω της αλαζονείας τους περί θεϊκής προτίμησης εκδηλώνουν μια αξίωση απολυτότητας, η οποία αποκλείει εκ προοιμίου κάθε πραγματική ανοχή του διαφορετικού.
Ποιο είναι το κίνητρό σας γι’ αυτή την τεράστια εργασία όλα αυτά τα χρόνια; Η αγανάκτηση;
Πράγματι, ποιο είναι το κίνητρο; Απλά και μόνο: η αδικία. Μια ανήκουστη αδικία, επί χιλιετίες, η οποία είναι πακεταρισμένη σε ψευδοευσεβή ρητά και σε ξεδιάντροπα ψεύδη. Θα τα βρείτε στις πολλές δεκάδες των βιβλίων μου.
Χαρακτηρίζετε τον εαυτό σας ως αγνωστικιστή. Τι ακριβώς εννοείτε με αυτό;
Ως αγνωστικιστής αφήνω το ερώτημα για το θεό και για την αθανασία ανοικτό. Δεν απαντάω εκ προοιμίου αρνητικά, αν και μια άρνηση είναι πάρα πολύ πιθανή. Υποψιάζομαι με τον Shakespeare πολλά πράγματα μεταξύ ουρανού και γης, για τα οποία η σοφία μας ούτε να ονειρευτεί μπορεί, αλλά ταυτόχρονα θεωρώ αυτά τα ερωτήματα με τον Goethe αδύνατον να εξερευνηθούν, ο εγκέφαλός μας δεν επαρκεί. «Με τον ίδιο τρόπο», λέει ο Δαρβίνος, «θα μπορούσε ο σκύλος μου να προβληματίζεται για τη σοφία του Νεύτωνα» – χωρίς να θέλω να πω κάτι σε βάρος του σκύλου.
Ήσασταν παλαιότερα πιστός; Αν ναι, πότε και πώς προέκυψε η διάσταση;
Πιστός ήμουν όταν ήμουν παιδί. Στην ηλικία των 10 ετών ήθελα να γίνω παπάς. Στα 11 όχι πια. Στα 15 διάβασα Νίτσε και, ως φοιτητής, Σοπενχάουερ και Καντ. Αυτά αρκούσαν για να αποχαιρετήσω το χριστιανισμό. Ένα τελευταίο υπόλειμμα αμφιβολίας εξαφανίστηκε όταν τελείωσα τη συγγραφή του βιβλίου «Ο πετεινός λάλησε γι' άλλη μια φορά» (Abermals krähte der Hahn), στο μεγαλύτερο μέρος συγκριτική θρησκευτική ιστορία. 25.000 ώρες εργασίας σε 5 χρόνια.
Δεν σήμαινε η εκκλησιαστική μεταρρύθμιση (Reformation) μια πρόοδο, έναν εξανθρωπισμό του χριστιανισμού;
Όχι, καθόλου! Σήμαινε τη συνέχιση των εγκλημάτων. Ο Λούθηρος αποκάλυψε, βέβαια, τις ιστορίες με τους αγίους ως μυθεύματα, αλλά στα μυθεύματα της βίβλου έμεινε πιστός. Επίσης στην πίστη για την ύπαρξη του σατανά, για τις «μάγισσες», στην εξολόθρευση των «αιρετικών». Έμεινε πιστός στον αντισημιτισμό, στη στρατιωτική θητεία, στη δουλοπαροικία, στο ρόλο των φεουδαρχών. Όλα αυτά μαζί ονομάζονται «μεταρρύθμιση».
Και στην Ελβετία; Ήταν ο Zwingli (Τσβίνγκλι) καλύτερος; (η εφημερίδα Weltwoche εκδίδεται στην πόλη του Zwingli, τη Ζυρίχη)
O Zwingli, ο οποίος για κάποιο διάστημα ήταν στρατιωτικός ιερωμένος, δεν ήθελε να ταυτίζεται με τον Λούθηρο, δυσανασχετούσε μάλιστα όταν οι παπικοί τον χαρακτήριζαν λουθεριανό. Ήταν λοιπόν αυτοδύναμος, ιδίως σε πρακτικά θέματα. Όπως ο Λούθηρος κρυβόταν πίσω από τους πρίγκιπες, ο Τσβίνγκλι κρυβόταν πίσω από το συμβούλιο της αυτόνομης πολιτείας της Ζυρίχης. Όπως ο Λούθηρος, καταπολέμησε τον ξεσηκωμό των αγροτών, όπως ο Λούθηρος, καταπίεσε τους «βαπτιστές» , όπως ο Λούθηρος (και όλοι οι καλοί χριστιανοί), υποστήριζε τους πολέμους. Όπως ο Λούθηρος, διέσπασε τη χώρα και επέπεσε, εδώ διαφέροντας βέβαια από τον Λούθηρο, ως εξολοθρευτής των καθολικών. Τελικά είχε τη σταθερή άποψη ότι «η εκκλησία μπορεί να ανανεωθεί μόνο με αίμα, όχι αλλιώς». Το αίμα έχει για όλους αυτούς μια όμορφη γεύση, κυρίως το αίμα των άλλων.
Και ο Καλβίνος; (εκκλησιαστικός μεταρρυθμιστής από τη Γενεύη, Γάλλος στην καταγωγή)
Αχ, αυτός ο ακραία αναίσθητος, αρρωστιάρης, κιτρινιάρης, μαυροντυμένος ασκητής, ο οποίος δεν είχε καμιά αντίληψη για τη φύση, ούτε για την τέχνη, ο οποίος απεχθανόταν τις γυναίκες, δεν έδειχνε καμιά απολύτως ευχαρίστηση για τη ζωή, αλλά μόνο ακόρεστη δίψα για την εξουσία και την άσπλαχνη επιβολή της «διδασκαλίας» του, μιας θεοκρατικής δικτατορίας. Τίποτα περισσότερο από ψυχρός φανατισμός, συστηματικός χαφιεδισμός, τιμωρία, εμπλοκή στα πιο ιδιωτικά και προσωπικά θέματα των πολιτών.
Μόνο η εκπληκτική αθλιότητά του, με την οποία αντιμετώπισε τον παλιό συναγωνιστή του Michael Servet, τον γιατρό και φυσιοδίφη. Τον άφησε να καταρρακωθεί στη φυλακή, λόγω κάποιας διαφορετικής αντίληψης στη «διδασκαλία» τους και στο τέλος τον άφησε να καίγεται για πολλή ώρα στην πυρά, ακούγοντας ο ίδιος τις κραυγές του βασανιζόμενου, μέχρι που έμεινε ένα κομμάτι κάρβουνο στο στύλο που τον είχαν δέσει.
Διακόσια χρόνια μετά αναγνωρίζει ο μεγάλος ιστορικός και διαφωτιστής Edward Gibbon ότι η θυσία του Servet τον συγκλόνισε «πολύ βαθύτερα από ότι ο θάνατος άλλων χιλιάδων στην πυρά της “Ιεράς Εξέτασης”». Αυτές τις ιδέες της “Ιεράς Εξέτασης” είχε υιοθετήσει ο Καλβίνος.
Μια κοινωνία άθεων είναι αυτόματα μια καλύτερη κοινωνία;
Όχι. Όχι εκ προοιμίου. Αλλά θεωρώ ότι πρέπει να επιδιώξουμε μια κοινωνία χωρίς θεό, χωρίς μύθους, χωρίς πολεμοχαρείς θρησκείες ψεύδους. Δεν ξέρω αν θα είναι καλύτερα, αν γίνουν όλα διαφορετικά. Ξέρω όμως ότι όλα πρέπει να αλλάξουν. Είμαι της άποψης με τον Lichtenberg: Πρέπει να αλλάξουν, αν επιθυμούμε να γίνουν καλά.(Στέλιος Φραγκόπουλος, Stelios Frangopoulos)

sfrang

κι εδώ το δεύτερο μέρος της συνέντευξης.

μας έπιασε κρίση

Καιρό τώρα βλέπω τον κόσμο ν' ανησυχεί και με το δίκιο του, για την παγκόσμια οικονομική κρίση που πλανάται πλέον πάνω από τα κεφάλια μας ή καλύτερα μέσα στις τσέπες μας. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί αυτή η τόση έκπληξη που κατέκλυσε τους οπαδούς του καπιταλισμού. Δεν είναι φυσικό να χρειάζεται την εκμετάλλευση και του κράτους και των πολιτών και όλων για να στηριχθεί ο καπιταλισμός; Δεν είναι φυσικό επόμενο πως κάποτε θα καλούμασταν όλοι να φορολογηθούμε, για να σωθούν οι τεράστιες εταιρίες που μέχρι χθες παρουσίαζαν τεράστια κέρδη, που δεν ήταν δικά μας αλλά αποκλειστικά δικά τους; Δεν είναι φυσιολογικό επόμενο να κληθώ να δεχτώ χαράτσι αφού πλέον η εταιρία θα κλείσει και δεν θα έχω δουλειά και συνεπώς όχι για χαράτσι δεν θα τίθεται θέμα αλλά δεν θα έχω ούτε για να φάω.

Έχω τονίσει πολλάκις χωρίς ακόμα και οι καπιταλιστές να το αρνούνται, πως ο καπιταλισμός στηρίζεται πάνω στην βασική αρχή της συνεχούς ανάπτυξης. Μπορεί ο βασικός αυτός κανόνας στην έμβια εκδήλωσή του να συνεισφέρει κατά το μείζον όμως στην οικονομική του εκδήλωση θα φτάσει στο έλασσον, στην αυτοκαταστροφή πολύ ταχύτερα απ’ ότι συμβαίνει στην έμβια εκδήλωση. Δεν υπάρχει οικονομικό σύστημα που να μπορεί να νικήσει τον καπιταλισμό εκτός από τον εαυτό του. Αυτό διότι ως συνεχώς αναπτυσσόμενος καταναλώνει οτιδήποτε υπάρχει γύρω του και όταν τα καταναλώσει όλα τότε θ’ αρχίσει να καταναλώνει τον εαυτό του και μάλιστα πάλι προς ανάπτυξη. Όσο δηλαδή από δω και πέρα ο καπιταλισμός θ’ αυξάνεται τόσο θα πεθάνει. Έτσι συμβαίνει και στην φύση. Δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από αυτόν το φυσικό νόμο. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τον κατανοήσουμε και να τον σεβαστούμε. Ο άνθρωπος ως είδος πρέπει να σταματήσει να αυξάνεται και ως οικονομική οντότητα να σταματήσει ν’ αναπτύσσεται έως ότου έχει πάλι με κάποιον τρόπο την δυνατότητα αύξησης των πόρων. Οι ανάπτυξη πρέπει να περιορισθεί σε τομείς που να επιτρέπουν την δημιουργία ή εξεύρεση νέων πόρων. Αν μοιραστούμε δίκαια, αν γίνει μια ανακατανομή του πλούτου σε παγκόσμιο επίπεδο και επιβιώσουμε για δύο αιώνες ακόμη, τότε έχουμε πάρα πολλές πιθανότητες μέσω των επιστημών και της φυσιολατρίας να αυξήσουμε σημαντικά αλλά και να εκμεταλλευτούμε νέους πόρους. Μέχρι τότε όμως ο καπιταλισμός ως οικονομικό σύστημα θα έχει καταρρεύσει ήδη προ πολλού και μετά απλώς δεν θα τον έχουμε ανάγκη.

Με δυο λόγια πληθυσμιακή και οικονομική ανάπτυξη τέλος και μάλιστα εξ’ ανάγκης.