Το παγανιστικό αίμα γυρίζει πίσω! Το Πνεύμα είναι κοντά διότι ο Χριστός δεν με βοηθά δίνοντας στην ψυχή μου ευγένεια κι ελευθερία. Αλλοίμονο! Το Ευαγγέλιο έχει περάσει. Το Ευαγγέλιο! Το Ευαγγέλιο.
Περιμένω με λαιμαργία τον θεό. Είμαι κατώτερης ράτσας εις τους αιώνας των αιώνων.
Να ‘μαι στην ακρογιαλιά της Αρμορικής. Ας ανάψουν οι πολιτείες το βράδυ! Η μέρα μου τελείωσε. Αφήνω την Ευρώπη. Ο θαλασσινός αέρας θα κάψει τα πνευμόνια μου. Χαμένες απόμακρες χώρες θα πετσιάσουν το κορμί μου. Να κολυμπήσω, ν’ αλέσω το χορτάρι, να κυνηγήσω, να καπνίσω προπάντων. Να πιώ δυνατά σαν το καυτό σίδερο γλυκά ποτά – όπως έκαναν και οι αγαπητοί μου πρόγονοι γύρω από την φωτιά.
Θα γυρίσω πίσω με ατσάλινα μπράτσα και πόδια, με σκούρο δέρμα, μάτι μανιασμένο. Από το προσωπείο μου θα με κρίνουν πως είμαι από ράτσα δυνατή. Θα ‘χω χρυσάφι πολύ. Θα είμαι τεμπέλης και ζόρικος. Οι γυναίκες κανακεύουν αυτούς τους σακάτηδες αγριάνθρωπους σαν γυρίζουν από τις θερμές χώρες. Θα αναμιχθώ και στην πολιτική. Σώθηκα!
Τώρα είμαι καταραμένος. Σιχαίνομαι την πατρίδα. Το πιο καλό πράγμα είναι ένας γερά μεθυσμένος ύπνος πάνω στα βότσαλα της παραλίας.
RIMBAUD - απόσπασμα
Ar Mor, θα πεί 'η θάλασσα' στα Βρετόνικα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι ήθελα να προσθέσω λινκ με εικόνες
από αυτές τις ακτές,
μα δεν μ'αφήνει το σύστημα.
Δεν πειράζει..
ναι παρέλειψα να πω πως οι ακτές της Αρμορικής είναι αυτές που σήμερα ονομάζονται ακτές Βρετάνης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχει πλακα να ξέρεις Βρετόνικα ε; Ξέρεις; Θα μου κάνει πολύ εντύπωση.
Με ενέπνευσες όμως έτσι κι αλλιώς κι αύριο θα γράψω για την σχέση μου με την φωτογραφία.
Όχι βέβαια,
ΑπάντησηΔιαγραφήμονάχα
πώς κάποιες περιφέρειες
έλκουν την σημερινή ονομασία τους
από ντοπιολαλιές
Πάντως, μέχρι πριν λίγα χρόνια
στη Σορβόννη δίδασκαν βρετόνικα
στο πλαίσιο του πλούτου
και του πλουραλισμού
της 'εθνικής ταυτότητας' και καλά.
Αφ'ότου δηλαδή έσβησε η τοπική ταυτότητα
κι απόμεινε το φολκλόρ
(εννοώ: στεγνωμένος τοπικισμός
χωρίς πολιτικό πρότζεκτ πλέον)
όμως όχι πια
έχω φίλους σ' εκείνες τις ακτές. Ψαράδες που ενδοοικογενειακώς μιλάνε ακόμα την γλώσσα τους όπως περίπου εδώ οι Αρβανίτες. Δεν καταλαβαίνω παρά ελάχιστες λέξεις αλλά η λαλιά της μου έδωσε την αίσθηση του τόπου τους τόσο καλά που την λάτρεψα. Μουντή και τραχιά γρήγορη και ασταθής μα απολύτως ρευστή με στιγμές που εναλλάσονται απίστευτα γρήγορα μεταξύ νηνεμίας και βροντής. Το δε χρώμα της είναι πίσω πάντα από ένα φόντο.
ΑπάντησηΔιαγραφή