Ανάνευσις δασκάλων, κάταρσις συμβασιούχων, ανάπαλσις Αράβων

 

της Λώρη Κέζα

Το ένα τους βρωμάει, το άλλο τους ξινίζει. Οι συνδικαλιστές εκπαιδευτικοί πάσχουν από το σύνδρομο της παρατεταμένης απόρριψης. Δεν έχει να κάνει με κόμματα, δεν έχει να κάνει με υπουργούς, δεν έχει να κάνει καν με την εκπαιδευτική διαδικασία. Η τελευταία ανάνευσις είχε αφορμή την πρόταση της κυρίας Αννας Διαμαντοπούλου να αναπληρωθούν οι ώρες που χάθηκαν στα σχολεία από τις απεργίες. Η υπουργός Παιδείας είναι υποψιασμένη: δεν έστειλε κάποια ντιρεκτίβα_ προς Θεού οι δάσκαλοι δεν σηκώνουν εντολές. Τους είπε με ήπιο τρόπο ότι θα πρέπει οι ίδιοι να βρουν τον τρόπο να συμπληρώσουν τα κενά. Ποιο είναι το σκεπτικό: τα παιδιά στο τέλος του χρόνου πρέπει να έχουν διδαχτεί συγκεκριμένη ύλη. Αν κάνουν μάθημα μέρα παρά μέρα (τη μια έχει απεργία, την επόμενη κατάληψη) τα παιδιά θα μείνουν ξύλα απελέκητα.

Οι συνδικαλιστές δάσκαλοι αντέδρασαν με τον συνήθη αντικοινωνικό τρόπο τους. Επέστρεψαν την επιστολή της υπουργού ως «απαράδεκτη», χρησιμοποιώντας την παιδαριώδη στρατηγική της μετατόπισης του θέματος. Λένε λοιπόν ότι χάνονται διδακτικές ώρες επειδή υπάρχουν κενά σε ορισμένα σχολεία. Κι επειδή χάνονται ώρες από την κακοδιαχείριση του προσωπικού, πρέπει να χαθούν κι άλλες, αναρίθμητες, από τις απεργίες, τις στάσεις και τις αντιστάσεις. Να σημειωθεί ότι οι εκπαιδευτικοί δεν έχουν κανένα ηθικό πρόβλημα να χάσουν δυο μέρες μάθημα προκειμένου να κάνουν εκλογές για τα συνδικαλιστικά τους όργανα: δεν μπορούν να ψηφίσουν το απόγευμα. Επίσης απαιτούν όταν κάνουν κάποιο επιμορφωτικό σεμινάριο να γίνεται την ώρα της δουλειάς. Οι απαιτήσεις τους αφορούν πάντοτε το μικρό, το ατομικό. Ουδέποτε κατέθεσαν μια συγκροτημένη και ρεαλιστική πρόταση για την αναβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης.

Οποτεδήποτε επιχειρήθηκε μια μεγάλη μεταρρύθμιση οι συνδικαλιστές των θρανίων αντέδρασαν βίαια. Να θυμηθούμε ως υπουργούς τον κ. Κοντογιαννόπουλο, τον κ. Αρσένη, την κυρία Γιαννάκου που διεξήγαγαν μάταιους αγώνες για μια γόνιμη συζήτηση. Οφείλουμε όμως να παραδεχτούμε ότι κατά την τελευταία εικοσαετία οι συνδικαλιστές παρέδωσαν καταπληκτικά μαθήματα περιφρόνησης του σχολείου. Είναι περήφανοι για το αγωνιστικό πνεύμα των μαθητών που κάνουν καταλήψεις: ουδέποτε εξέδωσαν ανακοίνωση που να καταδικάζει την απώλεια διδακτικών ωρών. Ουδέποτε εξέφρασαν αγωνία για το αν επιτελείται το έργο που έχουν αναλάβει. Μορφώνονται τα παιδιά στο δημόσιο σχολείο; Μαθαίνουν μια ξένη γλώσσα; Πετυχαίνουν στις εισαγωγικές στο πανεπιστήμιο αν αρκεστούν στο δωρεάν μάθημα; Όχι. Η απαξίωση της δημόσιας εκπαίδευσης οδηγεί τα παιδιά στην παραπαιδεία.

Στα φροντιστήρια κανείς δεν απεργεί. Στα ιδιαίτερα κανείς δεν απέχει από τα καθήκοντά του. Το διαλυμένο σχολείο φουσκώνει τις τσέπες των εκπαιδευτικών του δημοσίου. Φτάσαμε στο σημείο να κάνουν ιδιαίτερα τα παιδιά του Δημοτικού. Δεν λέμε τίποτε καινούργιο_ όλα αυτά καταγράφονται σε αριθμούς κάθε χρόνο. Και δεν είναι θέμα Διαμαντοπούλου (οι υπουργοί έρχονται και παρέρχονται: τέσσερις έχουν περάσει από την Παιδεία σε τρία χρόνια). Δεν ξέρουμε πάντως αν οι εκπαιδευτικοί συμφωνούν με τους συνδικαλιστές τους. Αυτή είναι μια παθογένεια της ελληνικής κοινωνίας: ασχολούνται με τα κοινά οι μηδενιστές και όσοι αδυνατούν να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα της κοινωνίας. Εκείνοι που βοηθούν τα παιδιά να ανθίσουν ασχολούνται με πιο δημιουργικές δραστηριότητες και κυρίως ασχολούνται με το μάθημά τους.  

ΤΟ ΒΗΜΑ

Και λίγα λέει. Αν αφαιρέσουμε τις όποιες λίγες εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα τότε και λίγα λέει το δημοσίευμα. Η πραγματικότητα είναι απείρως χειρότερη. Σχεδόν κανένα σχολείο δεν λειτουργεί τουλάχιστον όχι ως χώρος εκπαίδευσης. Μάλλον καφενεία θυμίζουν τα περισσότερα παρά σχολικές μονάδες. Το μόνο που τηρούν οι κύριοι κύριοι δάσκαλοι και καθηγητές, το μόνο που τηρούν με νύχια και με δόντια είναι οι περιοδικοί εκκλησιασμοί του ανήλικου ποιμνίου και οι παρελάσεις. Τα μόνα που προσφέρουν από τα μοναδικά που δεν παραλείπουν είναι η πρωινή προσευχή οι αγιασμοί τα εμβατήρια και λοιπά τέτοια φαιδρά. Για εκπαίδευση ούτε λόγος. Μοναδική τους έννοια πως θα πάρουν το μηνιάτικο χωρίς να δουλέψουν. Εξαιρέσεις υπάρχουν, ναι, αλλά μόνο ως εξαιρέσεις όπως εξαιρέσεις είναι και οι ελάχιστοι εναπομείναντες μαθητές που θέλουν να πάνε σχολείο. Ο κανόνας το πλήθος της σημερινής μας νεολαίας δεν θέλει όχι να πάει αλλά ούτε να ακούει για σχολείο και χλευάζει τους καθηγητές και τους δασκάλους σε βαθμό που απορώ αν αυτοί οι άνθρωποι καθηγητές όντας τους έχει απομείνει μια ελάχιστη έστω δόση αξιοπρέπειας ώστε να παραιτηθούν μπροστά στον άκρατο χλευασμό των "μαθητών" τους. Αλλά όχι! Στερούμενοι αξιοπρέπειας το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να πάρουν το μηνιάτικο και να φύγουν. Αυτό και τίποτα άλλο! Τίποτα απολύτως! Το δε καλύτερο είναι πως κουράζονται κιόλας λέει…. Είναι κουραστικό το τεμπελίκι όπως και να το κάνουμε! Βεβαίως είναι όλοι αυτοί μόνιμοι και ανεξέλεγκτοι, κανείς δεν μπορεί να τους απολύσει και κανείς δεν μπορεί να τους ελέγξει. Άλλη μια συντεχνία κατάντησαν και όχι συμπτωματικά. Αυτός ήταν και είναι ο σκοπός τους τον οποίο οφείλω να ομολογήσω τον πέτυχαν. Μια συντεχνία δασκάλων και καθηγητών για όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης.

Τις προάλλες συζητούσα με μια μητέρα έφηβων μαθητών όπως έφηβοι μαθητές είναι και τα δικά μου παιδιά. Είναι απίστευτο το ότι αν και τα δικά της παιδιά πάνε σε άλλο σχολείο οι καθηγητές εκεί χρησιμοποιούν τις ίδιες ακριβώς μεθόδους με τους καθηγητές των σχολείων που πάνε τα δικά μου παιδιά και μάλλον αυτό ισχύει ανά την επικράτεια. Πήγε λοιπόν η δύσμοιρη η μάνα στο σχολείο να πάρει τους βαθμούς των παιδιών και να ενημερωθεί από τους καθηγητές. Αυτό λοιπόν που της είπαν οι καθηγητές (το ίδιο που λένε σε όλους δηλαδή) ήταν πως τα παιδιά αδιαφορούν για τα μαθήματα και πως γενικώς είναι μια "κακή τάξη" μαθητών. Και το καλύτερο, επέρριψαν τις ευθύνες στους γονείς!!! Δηλαδή σαφέστατα της είπαν πως για την μαθητική τάξη είναι υπεύθυνοι οι γονείς αποποιούμενοι αυτοί οι καθηγητές ακόμα και την πρώτη βασική του ευθύνη, αυτής της τάξης. Καταντάει γελοίο αλλά κάτι πρέπει να γίνει. Είναι γελοίο να φορτώνουμε τις ευθύνες μιας τάξης στα παιδιά και στους γονείς! Διότι αν είναι έτσι τότε ποιό το έργο των "διδασκόντων"; Αν δεν μπορούν να ελέγξουν την τάξη τους τότε ποιός ο σκοπός της ύπαρξής τους στα σχολεία; Το ξαναλέω καταντάει γελοίο αλλά η αλήθεια είναι πως αν μια τάξη είναι "κακή" τότε είναι κακός ο καθηγητής και μόνο αυτός! Η "καλή" και η "κακή" τάξη χαρακτηρίζει τους καθηγητές και όχι τους μαθητές ούτε (πόσο μάλλον) τους γονείς! Κακή τάξη σημαίνει κακός καθηγητής κακό σχολείο σημαίνει κακοί καθηγητές και κακή παιδεία σημαίνει άχρηστοι δάσκαλοι και όχι άχρηστοι μαθητές και γονείς! Δεν υπάρχει λέει σεβασμός πια. Οι μαθητές δεν σέβονται πια τους δασκάλους και γι αυτό φταίνε οι μαθητές! άκουσον άκουσον! Μα καλά κανείς από αυτούς δεν κάθισε να αναρωτηθεί περί σεβασμού και πως αυτός κατακτιέται και δεν επιβάλλεται; Δηλαδή άλλον τρόπο από την σφαλιάρα δεν έχουν; ή θα επιβάλλουν με σφαλιάρες τον σεβασμό όπως παλιά ή δεν θα υπάρχει σεβασμός όπως σήμερα; Καθίστε να αναρωτηθείτε κυρίες και κύριοι καθηγητές. Δεν σας έχει μείνει πιά τίποτα άλλο από το να καθίσετε έστω μια φορά στην ζωή σας να αναρωτηθείτε σοβαρά γιατί δεν σας σέβονται οι μαθητές σας!

(Ανά) θέμα δεύτερο:

Οι συμβασιούχοι του δήμου Αθηναίων έκαναν λέει κατάληψη του δημαρχείου διότι τους απολύει ο Δήμος. Θέλουν και αυτοί να γίνουν μόνιμοι και ανεξέλεγκτοι δημόσιοι υπάλληλοι να πληρώνονται κι ας μην δουλεύουν και βέβαια να πληρώνονται με δανεικά που θα ξεχρεώσουμε οι υπόλοιποι. Να χρεωθώ κι εγώ δηλαδή και τα παιδιά μου για να είναι μόνιμος δημόσιος υπάλληλος ο κύριος και η κυρία τάδε! Και βεβαίως ποιούς θα συμφωνούσε μαζί τους; Τα δύο βλακώδη άκρα και αντίθετα. Η δεξιά και η αριστερά αλλά να δω τον ναζιστή αυτό το βδέλυγμα τον Μιχαλολιάκο να λαϊκίζει ασκώντας αριστερίστικη ρητορική… ε αυτό κι αν είναι θαύμα!

Τελικά όσο περνάει ο καιρός αυτοί οι δεξιοί και οι αριστεροί όλο και περισσότερο συμφωνούν μεταξύ τους. Για μένα αυτό είναι ένα σαφές δείγμα πως αυτός ο κύκλος έκλεισε και κλείνοντας τα δύο του άκρα συναντιούνται. Στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε είδα το πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ να εφαρμόζει πολιτικές της πάλαι ποτέ ΝΔ η οποία με την σειρά της ασκεί ρητορική που αν την άκουγε ο Τοσίτσας ή ο Αβέρωφ θα έκαναν… χαρακίρι. Είδα τον Θεοδωράκη αγκαζέ με τον Μαρκεζίνη, τον Τσίπρα αγκαλιά με τον αρχιεπίσκοπο ε δεν μένει παρά να δω και την Παπαρήγα αγκαζέ με τον Μιχαλολιάκο! Όλο αυτό το μίζερο πια (τονίζω το ΠΙΑ) συνονθύλευμα του κατεστημένου όλοι αυτοί οι καθεστωτικοί αγκαζέ και αγκαλίτσες μπροστά στον κοινό κίνδυνο απώλειας της εξουσίας.  Ολέ και δεν θα μου μείνει άντερο από το γέλιο και την σιχαμάρα!        

Για να κλείσω το θέμα με τα της Ελλάδας (επειδή θέλω να πω δυο σκέψεις και για τις εξεγέρσεις στον Αραβικό κόσμο) είμαι της γνώμης πως αυτή την στιγμή με αφορμή (αλλά όχι με αιτία) την οικονομική κρίση τόσο την εγχώρια όσο και την παγκόσμια συντελείται στην χώρα μας μια πολιτισμική επανάσταση. Ο μέσος έλληνας και περισσότερο η νέες γενιές απορρίπτουν και σύντομα θα διαγράψουν πολλά από εκείνα που οι προηγούμενες γενιές λάτρεψαν επειδή έτσι έπρεπε. Τα τελευταία βυζαντινό-οθωμανικά μας κατάλοιπα λίαν συντόμως και πάντως σίγουρα εντός των επόμενων τριών γενιών θα εξαφανισθούν εξ' ολοκλήρου. Μας πήρε δυο αιώνες για να το καταφέρουμε αλλά έφτασε η ώρα! Αν με ρωτήσετε πως γίνεται αυτό αφού δεν έχουμε παιδεία θα σας απαντήσω πως παιδεία έχουμε. Σχολεία και καθηγητές δεν έχουμε! Αυτό μπορεί να ακούγεται από αντιφατικό έως φαιδρό αλλά αν δούμε προσεκτικότερα θα διαπιστώσουμε δύο παραμέτρους που καλύπτουν το κενό.

Πρώτον η γνώση πλέον είναι διάχυτη μέσω ιντερνέτ και τεχνολογικής εξέλιξης και ελεύθερα προσβάσιμη απ' όποιον θέλει. Τούτο σημαίνει πως η νεολαία μας μπορεί μεν να μην θέλει το σχολείο αλλά μαθαίνει πολλά περισσότερα απ' ό,τι το σχολείο διδάσκει. Μάλλον αυτός είναι κι άλλος ένας λόγος που τα παιδιά νοιώθουν πως δεν εξαρτιούνται από τον κάθε συντεχνιακό καθηγητή και δεν του οφείλουν κανένα σεβασμό επειδή αυτός ούτε τα διδάσκει αλλά και όσα τους διδάσκει είναι από στρεβλά και λειψά έως παραμύθια της Χαλιμάς. Φυσικό επόμενο να μην σέβονται τους καθηγητές τους όταν έχουν όλη την γνώση μπροστά τους και όλες τις απόψεις ώστε πλέον αναπτύσσουν κριτική σκέψη την οποία απεχθάνεται ο καθηγητής που έχει διδαχθεί και ξέρει να διδάσκει μόνο παπαγαλία.

Δεύτερον, η τρομακτική μείωση των αποστάσεων μας γέμισε εικόνες από άλλους κόσμους. Πλέον οι περισσότεροι έχουμε ταξιδέψει, το σεργιάνι μας στον κόσμο έπαψε να είναι δύο μέτρα γης όσο πιάνει ένα σπίτι και ο τοίχος μιας αυλής. Πλέον ταξιδεύουμε συχνά ακόμα κι για ασήμαντες αφορμές ή και απλά και μόνο για το κέφι μας και όποιος έχει δει την Βιέννη δεν είναι δυνατόν να του αρέσει η Αθήνα!

Από την άλλη η συνεχής έλευση μεταναστών από θεοκρατικά καθεστώτα τύπου Αφγανιστάν Πακιστάν Κουρδιστάν κλπ, από πρώην δικτατορίες του πάλαι ποτέ ανατολικού μπλοκ όπως Αλβανία Βουλγαρία Ρωσία κλπ καθώς και από χώρες της κεντρικής και νότιας Αφρικής που μαστίζονται από φτώχεια και εξαθλίωση, όλο αυτό το μεταναστευτικό ρεύμα μας δίνει εικόνες σύγκρισης. Ποιός λογικός άνθρωπος θα προτιμούσε να ζει στο Ζαΐρ αντί στην Ελβετία; Ποιος σώφρων άνθρωπος θα προτιμούσε να ζει σε θεοκρατικό καθεστώς τύπου Πακιστάν αντί στο Παρίσι; Αν σε αυτά συνυπολογίσουμε πως όλοι αυτοί οι μετανάστες απ' όπου και αν προέρχονται είναι ο ανθός της κάθε χώρας που εγκαταλείπουν τότε η σύγκριση αποκτά δυσθεώρητα μεγέθη διαφοράς και η ζυγαριά γέρνει απότομα προς την πολιτισμική επανάσταση.

Και μην μου πει κανείς πως δεν είναι οι μετανάστες ο ανθός των πατρίδων τους διότι αυτό το παραδέχονται ακόμα και οι εθνικιστές. Όσο μεγάλες και αν είναι οι παρωπίδες δεν μπορούμε παρά να δεχτούμε πως για να φύγουν από τις πατρίδες τους και τις οικογένειές τους σημαίνει πως δεν περνούσαν καλά. Οι φανατικοί μουσουλμάνοι δεν αφήνουν τα αγαπημένα τους θεοκρατικά καθεστώτα και οι χορτάτοι καθεστωτικοί του Ζαΐρ δεν εγκαταλείπουν την χώρα τους ούτε φεύγει από την πατρίδα του ο αγράμματος που δεν ξέρει ούτε την διπλανή του πόλη. Όλοι αυτοί που φεύγουν είναι αυτοί που θέλουν μια καλύτερη ζωή με περισσότερες ελευθερίες με ανθρώπινα δικαιώματα να ζήσουν σαν άνθρωποι. Αυτοί που έρχονται εδώ ως μετανάστες είναι οι έξυπνοι οι μορφωμένοι οι δημοκράτες οι άθεοι ή στην χειρότερη, εκείνοι που βάζουν τον θεό σε δεύτερη και τρίτη μοίρα κάτω από την ελευθερία και τ' ανθρώπινα δικαιώματα. Αυτοί που έρχονται εδώ μετανάστες είναι ο ανθός των πατρίδων τους και πρέπει να είμαστε περήφανοι που τους δεχόμαστε (αντί να.. όπως συμβαίνει) όπως ο ανθός της δικής μας πατρίδας έφευγε στα τόσα και τόσα μεταναστευτικά κύματα και συνεχίζει ακόμα εν πολλοίς να φεύγει. Είναι άνθρωποι αξιοπρεπείς και περήφανοι, οι ταπεινοί δούλοι δεν εγκαταλείπουν τις πατρίδες τους. Μένουν εκεί για πάντα ευτυχισμένοι στην δουλεία τους. Μόνο οι περήφανοι και αξιοπρεπείς άνθρωποι είναι διατεθειμένοι να δεινοπαθήσουν για να ζήσουν καλύτερα αυτοί και τα παιδιά τους.

Θέμα τρίτο:

Τα ίδια πάνω κάτω αλλά σε διαφορετικές κλίμακες συμβαίνουν τώρα και στους Άραβες. Για την ακρίβεια είμαι της γνώμης πως οι άραβες βρίσκονται αυτή την στιγμή στην θέση περίπου που βρισκόμασταν εμείς κατά την επανάσταση του '21. Τυραννισμένοι από τα μεγάλα συμφέροντα της γεωπολιτικής των πετρελαίων και των πρώτων υλών των μεγάλων δυνάμεων, βασανισμένοι κι ανελεύθεροι από θεοκρατικά και δικτατορικά εγκάθετα καθεστώτα, με τον φόβο της πείνας εν μέσω παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και θύματα της αλλαγής του παγκόσμιου ενεργειακού χάρτη (αφού τα αποθέματα πετρελαίου μειώνονται δραματικά και ενεργοποιούνται πια τα έσχατα εφεδρικά κοιτάσματα της μεσογείου) συν του ότι λόγω του μεταναστευτικού που λέγαμε και της διάχυτης γνώσης βλέπουν οι άνθρωποι κι εκεί πως γίνεται και καλύτερα και σίγουρα πολύ πολύ καλύτερα απ' ό,τι βιώνουν τώρα. Οι μεγάλες δυνάμεις σε σύγκρουση συμφερόντων πλέον με τα δικά τους εγκάθετα και μέχρι χθες στην χειρότερη περίπτωση τουλάχιστον ανεκτά καθεστώτα θα πετάξουν το κόκκαλο παραχωρώντας κοινοβουλευτικές δημοκρατίες ελεγχόμενου δικομματισμού άντε να κάνουν και καμιά ναυμαχία τύπου Ναυαρίνο με κανα σκληρό όπως ο Καντάφι και θα επιβάλλουν τον νέο ενεργειακό χάρτη. Διότι Αγγλία και Γαλλία χωρίς τα πετρέλαια της Λιβύης δεν έχουν μέλλον όπως Ισραήλ και Γερμανία χωρίς τα πετρέλαια της μεσογείου επίσης δεν έχουν μέλλον. Αν συνεχίσουμε να υπάρχουμε ως είδος στον πλανήτη σε δυο αιώνες οι άραβες θα βρίσκονται στην θέση που σήμερα βρισκόμαστε εμείς εδώ στην Ελλάδα.

Συμπέρασμα: Ουφ τα είπα και ξαλάφρωσα!