Τώρα που φορέσαμε όλοι μάσκες θα φανεί το πραγματικό πρόσωπο καθενός.

Τώρα που φορέσαμε όλοι μάσκες θα φανεί το πραγματικό πρόσωπο καθενός.

15 Μαρτίου 2011

Ρασούλης

 

ΤΟΥ ΠΑΝΟΥ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗ

Ανήσυχος άνθρωπος. Εζησε την εποχή του θαρρείς και απαιτούσε λύτρα από αυτόν. Με τη δική του λογική, ακαταπόνητος και καταπονημένος ταυτόχρονα, είχε ένα δώρο σταλμένο από τον ουρανό. Ηξερε να μιλήσει απλά, να συμπιέσει κάτω από μια κοινοτοπία, μεταλλάσσοντας απλώς έναν τόνο, μια στίξη, ένα κλικ, ένα στιχάκι σε μια κοσμαγάπητη αρχή. Μέσα του υπήρχε μια μηχανή, μια γεννήτρια γνωμικών. Βοηθούσε και η φωνή του, αλλά και ο τρόπος που οργάνωνε τις νότες του. Ηταν υπάκουος στην προσωδία, σεβόταν περισσότερο το λόγο, τη μουσική την αισθανόταν υποτακτική του ανθρώπινου ύφους. Σε πιο έντονο βαθμό το έκανε ο Τζιμάκος. Αλλά τον Ρασούλη κανένας δε θα τον μπέρδευε με ένα μεταπολεμικό κομπέρ. Δεν είχε καμία διάθεση να σαρκάσει, να σατιρίσει. Πόναγε. Το «Πότε Βούδας, πότε Κούδας» και τα «Δήθεν» με πείθουν απόλυτα.

Φυσικά, ο Μανώλης Ρασούλης έζησε τον τεταραγμένο του βίο σε συνθήκες νεοελληνικής αναστάτωσης. Του ήταν αδύνατον να πράξει αυτό που κάλυπτε πάντα τους συνέλληνες: να φερμαριστεί στην κοινωνία ως πολιτειολόγος - μουσικοσυνθέτης, ως ζωγράφος - οδοντίατρος, ως μυαλοπώλης και πλασιέ μεταφυσικών εννοιών. Φλέρταρε με το βουδισμό, με τον ινδουισμό, έψαξε ρίζες μεταξύ Εβραίων και Κρητικών, του άρεσαν οι αναζητήσεις αλλά και οι επιθέσεις. Μόνο σε αυτό το τελευταίο, επειδή εύκολα συγχωρούσε εχθρούς και εύκολα θεωρούσε εχθρούς αυτούς που αδιαφορούσαν για την ύπαρξή του, βρήκε το μεγαλύτερο εμπόδιο του βίου του. Ηταν σχετικά ολιγογράφος κι έτσι οι κοινωνικοί του αντίπαλοι, σοφώς διευρυμένοι και άφθονοι, είχαν πάντα περισσότερους συμμάχους. Και καθώς ο ίδιος εύκολα κατέτασσε στους αντιπαλους του ακόμη και αυτούς που έκαναν ένα «κιχ» το οποίο δε σεβόταν ο ίδιος, τον άφησαν στον καταραμένο (στην Ελλαδα) χώρο του περιθωρίου. Περιθώριο στην Ελλαδα είναι αυτός που πεινάει ή κινδυνεύει να πεινάσει και ο περίγυρος σχολιάζει «καλά να πάθει». Ανευ λόγου. Οπως προικισμένος στην Ελλαδα είναι ο σαχλαμπίχλας που όλοι τον συγχωρούν, τον λυπούνται, λένε «το καημένο το παιδί, να το βοηθήσουμε». Πάλι άνευ λόγου.

Τελευταία φορά τον αντάμωσα στην εφημερίδα, τέλος του 2009. Μιλήσαμε καμιάν ώρα και ήταν πάντα ζωντανός, απαισιόδοξος, ορμητικός και αφανής. Ολα τα στοιχεία που συνήργησαν να πεθάνει μόνος και να τον βρουν μετά από μέρες. Πριν από ένα χρόνο, ανησυχώντας για την κατάσταση στη χώρα, κατέθεσε στο μπλογκ του αυτό το κείμενο: http://rasoulis.blogspot.com/2010/03/blog-post_05.html. Παραπέμπω να το διαβάσει όποιος επιθυμεί, επειδή περιέχει μερικές «ανάγωγες» λέξεις και κάποιος μπορεί να προσβληθεί. Ανευ λόγου.

Η δική του οδύσσεια δύσκολα θα βρεί τον Ομηρό της, επειδή θαρρεί κανένας πως την ιστορία του την έγραψε για να την καταλάβουν οι σύντροφοί του, που όμως είχαν γίνει γουρούνια στις κοιλάδες της Κίρκης. Την Κίρκη του αυτή φρόντισε και τη στόλισε αθυρόστομα και με γενναιότητα, αλλά αυτηνής τις μέρες ζούμε τώρα και πρέπει να φυλαγόμαστε, όσοι ζωντανοί.

Καληνύχτα, Μανώλη Ρασούλη. Σε λίγο μεγαλώνει ανυπόφορα το φεγγάρι -προλαβαίνεις να απορροφηθείς, όπως επιθυμούσες, από την αστρική ύλη

Agelioforos.gr

2 σχόλια:

Σκέψου δυο φορές πριν σχολιάσεις. Διαβάζεις ένα διαδικτυακό προσωπικό ημερολόγιο του οποίου η ανάγνωση ΔΕΝ είναι υποχρεωτική. Βαριέμαι τ' ανούσια μπλα μπλα και δαγκώνω όταν μου χαλάνε την ησυχία. Θα μπορούσα να έχω κλείσει τον σχολιασμό αλλά ακόμα νομίζω πως υπάρχουν κάποιοι που όντως έχουν κάτι να πουν κι εύχομαι να είσαι ένας από αυτούς αλλά οι πιθανότητες είναι λίγες και γι αυτό σου λέω: Για να μην σε φάει η μαρμάγκα σκέψου δυο φορές πριν σχολιάσεις, σαν να δίνεις εξετάσεις. Αλλιώς άστο καλύτερα!

Αναγνώστες

Η Ιδιοφυΐα του Πλήθους

Υπάρχει αρκετή προδοσία, μίσος, βία, παραλογισμός στο μέσο άνθρωπο για να προμηθεύσει οποιοδήποτε στρατό, οποιαδήποτε μέρα. Kαι οι καλύτεροι στο φόνο είναι αυτοί που κηρύττουν εναντίον του. Kαι οι καλύτεροι στο μίσος είναι αυτοί που κηρύττουν αγάπη. Kαι οι καλύτεροι στον πόλεμο είναι τελικά αυτοί που κηρύττουν ειρήνη. Eκείνοι που κηρύττουν θεό, χρειάζονται θεό. Eκείνοι που κηρύττουν ειρήνη, δεν έχουν ειρήνη. Eκείνοι που κηρύττουν αγάπη, δεν έχουν αγάπη.

Προσοχή στους κήρυκες, προσοχή στους γνώστες, προσοχή σε αυτούς που όλο διαβάζουν βιβλία, προσοχή σε αυτούς που είτε απεχθάνονται τη φτώχεια, είτε είναι περήφανοι γι' αυτήν, προσοχή σε αυτούς που βιάζονται να επαινέσουν γιατί θέλουν επαίνους για αντάλλαγμα, προσοχή σε αυτούς που βιάζονται να κρίνουν, φοβούνται αυτά που δεν ξέρουν, προσοχή σε αυτούς που ψάχνουν συνεχώς πλήθη γιατί δεν είναι τίποτα μόνοι τους, προσοχή στο μέσο άνδρα και τη μέση γυναίκα, η αγάπη τους είναι μέτρια, ψάχνει το μέτριο. Αλλά υπάρχει ιδιοφυΐα στο μίσος τους, υπάρχει αρκετή ιδιοφυΐα στο μίσος τους για να σας σκοτώσει, να σκοτώσει τον καθένα. Δεν θέλουν μοναξιά, δεν καταλαβαίνουν τη μοναξιά, θα προσπαθήσουν να καταστρέψουν οτιδήποτε διαφέρει από το δικό τους. Μη βρισκόμενοι σε θέση να δημιουργήσουν έργα τέχνης, δεν θα καταλάβουν την τέχνη, θα εξετάσουν την αποτυχία τους, ως δημιουργών, μόνο ως αποτυχία του κόσμου. Mη βρισκόμενοι σε θέση να αγαπήσουν πλήρως, θα πιστέψουν ότι και η αγάπη σας είναι ελλιπής και τότε θα σας μισήσουν και το μίσος τους, θα είναι τέλειο... Σαν ένα λαμπερό διαμάντι, σαν ένα μαχαίρι, σαν ένα βουνό, σαν μια τίγρη. Όπως το κώνειο. Η καλύτερη τέχνη τους...

Tσαρλς Μπουκόφσκι

Related Posts with Thumbnails