Καλό κατευόδιο κυρ Μανώλη.
Ενας μεγάλος αντιφατικός του νεοελληνικού πολιτισμού, συγκρουσιακός, ιδιόρρυθμος, επαναστάτης και διαρκώς επαναστατημένος, διανοητής, με μια σκέψη που μπορούσε να είναι στιβαρή και καίρια ή, αντίθετα, να καλπάζει προς την ουτοπία, φλερτάροντας με το παράλογο.
Ο Μανώλης Ρασούλης, εσαεί «αυτουργός» μεγάλων στιγμών του ελληνικού τραγουδιού. Ενας άνθρωπος με πλάγιο χιούμορ και ευθεία οργή. Μια αντισυμβατική, απρόβλεπτη, αιρετική προσωπικότητα, που αναθεωρούσε πρώτα τον εαυτό της, απομονωνόταν, έφευγε, επέστρεφε και με το ίδιο πάθος, μπορούσε να είναι «πότε Βούδας, πότε Κούδας, πότε Ιησούς κι Ιούδας».
Κυρίως, όμως, ο 66χρονος Μανώλης Ρασούλης, που βρέθηκε νεκρός χθες στο διαμέρισμά του στη Θεσσαλονίκη, ήταν ο δημιουργός που ξαναέδωσε στο στίχο την απλότητα της μεγάλης λαϊκής μαστοριάς, απλότητα που πόρρω απέχει από την απλοϊκότητα και την ευκολία. Ηταν δηλαδή ο στιχουργός που ξανάπιασε το νήμα από εκεί που το 'χαν αφήσει οι μεγάλοι του λαϊκού και του ρεμπέτικου. Και βέβαια, απ' το «Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια» μέχρι τις «Νταλίκες» και πρωτίστως την κομβική για τη νεοελληνική μουσική ιστορία «Εκδίκηση της γυφτιάς», έφτιαξε τραγούδια που καθόρισαν τη μεταπολιτευτική αισθητική και συνδημιούργησαν το μεγάλο ρεύμα που αποκαλούμε «Σχολή της Θεσσαλονίκης».
Καθόρισε μια εποχή
Άσε ρε φίλε, ξαφνιάστηκα και πόνεσα. Ήταν από τους πιο δημιουργικούς εκφραστές της σύγχρονης λαϊκής τέχνης. Και είχε ακόμα να προσφέρει αρκετά.
ΑπάντησηΔιαγραφήτο χειρότερο απ' όλα ήταν πως πέθανε φτωχός και μόνος λες και δεν είχε να πει λες και δεν είχε προσφέρει. Αλλά μάλλον δεν υπάρχει κανείς να τον ακούσει...
ΑπάντησηΔιαγραφή