Δυο λόγια για τον επικείμενο διαχωρισμό

Επειδή πολλοί είδαν το τυρί αλλά λίγοι την φάκα διαβάστε το παρακάτω για να καταλάβετε που το πάνε. Και να συμπληρώσω πως δεν είναι μόνο τα βυζαντινά χρυσόβουλα και οι οθωμανικοί αχτιναμέδες που θέλουν οι ρασοφόροι να μας επιβάλουν αλλά είναι και όλα εκείνα τα κτήματα και τα χωράφια που οι τότε δούλοι γραικοί έδιναν στην εκκλησία για να μην τους τα πάρει ο Οθωμανός αφού η εκκλησία επί οθωμανικής αυτοκρατορίας είχε δικαίωμα να κατέχει γη που κανείς σουλτάνος δεν είχε δικαίωμα να την πειράξει. έτσι έπειθε τους απελπισμένους αγρότες να της παραχωρήσουν τα κτήματά τους ώστε να μην τους τα πάρουν οι Οθωμανοί και με την ψεύτικη υπόσχεση πως αν και όταν απελευθερωθούμε όλα εκείνα θα επιστραφούν στον λαό. Αμ δε! Τα πήραν τότε για να είναι σήμερα οι ΜΟΝΑΔΙΚΟΙ εναπομείναντες κοτζαμπάσηδες τσιφλικάδες στην Ελλάδα. 

Η φαιά περιοχή των φαιά φερόντων

Είναι ιστορικά επιβεβαιωμένο, ότι οσάκις η πολιτική εξουσία παρουσιάζει συμπτώματα εξασθένησης, η Εκκλησία επωφελείται τής ευκαιρίας, για να υψώσει τη φωνή και να αρθρώσει απρόσφορο νομιζόμενο πολιτικό λόγο. Χαρακτηριστικό πρόσφατο προηγούμενο έχει αποτελέσει η διέλευση τού αοιδίμου αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου Παρασκευαϊδη από την ηγεσία τής ελληνικής Εκκλησίας. Στα βήματά του έκρινε προφανώς σκόπιμο να κινηθεί προ ημερών η ελληνική ιεραρχία με αμετροεπείς βολές κατά των προσπαθειών τής πολιτείας να αντιμετωπίσει με έκτακτα και επείγοντα μεταρρυθμιστικά μέτρα την εξελισσόμενη οικονομική κρίση.

Το περιεχόμενο, η κατεύθυνση και το εθνικοπατερναλιστικό ήθος των δηλώσεων δεν χρήζουν νομίζουμε ουσιαστικού σχολιασμού. Επαναφέρουν όμως, αυτομάτως στο προσκήνιο το από μακρού εκκρεμές μείζον ζήτημα των σχέσεων Εκκλησίας και πολιτείας σε περίοδο μάλιστα γενικότερης ανασυγκρότησης τής πολιτείας και ευρύτατων οικονομικών και κοινωνικών μεταρρυθμίσεων.

Το ζήτημα είχε με σοβαρότητα τεθεί και επί αρχιεπισκοπικής θητείας Χριστοδούλου. Η πολιτική ηγεσία έκρινε τότε, μετά την επικράτηση των κυβερνητικών απόψεων επί τού ζητήματος των ταυτοτήτων, ότι η συνολική αντιμετώπιση τού θέματος μπορούσε να αναβληθεί. Κατά την μεταρρυθμιστική όμως φάση, που σήμερα διανύουμε, η αναθεώρηση των σχέσεων πολιτείας και Εκκλησίας εμφανίζεται κατ΄ εξοχήν επίκαιρη.

Χωρίς ειδικότερες αναφορές στο ελληνικό «κονκορδάτο», που ρυθμίζει το νομικό καθεστώς των σχέσεων, η ελληνική Εκκλησία αποτελεί μέχρι σήμερα ΝΠΔΔ με πλείστα ως εκ τούτου διασφαλιζόμενα προνόμια συμπερι- λαμβανομένης και τής μισθοδοσίας των κληρικών από το δημόσιο προϋπολογισμό.

Δεν υπάρχει νομίζουμε καταλληλότερη στιγμή για την οριστική επίλυση τού χρονίζοντος ζητήματος τού διαχωρισμού τής Εκκλησίας από το κράτος, την μετάπτωση τού εκκλησιαστικού νομικού καθεστώτος σε καθεστώς ΝΠΙΔ, όπως είναι και σε άλλες χριστιανικές χώρες ο κανών, και την πλήρη ιδιωτικοποίηση των εκκλησιαστικών δράσεων.

Συγκεκριμένα, ο προτεινόμενος δια τού παρόντος χωρισμός πολιτείας και Εκκλησίας επεκτείνεται, πέραν τού τυπικού νομικού διαχωρισμού των σχέσεων, και στη διακοπή τής μισθοδοσίας των κληρικών από το δημόσιο προϋπολογισμό. Οι τρέχουσες άλλωστε δημοσιονομικές περιστάσεις παρέχουν επαρκή αιτιολογία και νομιμοποίηση. Σε αντιστάθμισμα όμως, είναι σαφές, ότι η Εκκλησία θα αναλάβει τον πλήρη έλεγχο τής εκκλησιαστικής ακινήτου περιουσίας, με οριστική εκκαθάριση υπέρ αυτής τής φαιάς νομικά περιοχής των παρά πάσαν νομική δεοντολογία λεγομένων «διακατεχομένων» εκτάσεων ως και την πλήρη ευθύνη για την ελεύθερη αξιοποίησή τους.

Με τον τρόπο αυτό παρέχεται, νομίζουμε, και ανανεωμένο κίνητρο για ευρύτερη κοινωνική κινητοποίηση και υπευθυνοποίηση τής Εκκλησίας. Το δικαίωμα ελεύθερης ιδιωτικής δράσης ευλόγως θα επεκταθεί και στον τομέα τής ιδιωτικής εκπαίδευσης δια της συναφούς ανάληψης ευθύνης για τη λειτουργία θεολογικών και ιερατικών σχολών, των δημοσίων πανεπιστημίων απαλλασσομένων αντιστοίχως από την ευθύνη λειτουργίας θεολογικών τμημάτων.

Αυτονόητο είναι, ότι με το εύρος των συγκεκριμένων μεταρρυθμίσεων η κοινωνία θα αναλάβει η ίδια το κόστος διατήρησης τής θρησκείας και τής πίστης της. Η χρηματοδότηση τής Εκκλησίας στο σύνολό της θα ιδιωτικοποιηθεί, όπως συμβαίνει με τα κάθε είδους σωματεία. Με τον τρόπο αυτόν θα συντελεστεί για πρώτη φορά στην ιστορία τής κρατικοδίαιτης ελληνικής ανατολικής ορθόδοξης Εκκλησίας η κοινωνική αξιολόγηση της πίστης. Επί πλέον, θα παρασχεθεί και σε άλλες χριστιανικές εκκλησίες και χριστιανικά δόγματα η δυνατότητα να συνεισφέρουν στην ικανοποίηση των θρησκευτικών και μεταφυσικών αναγκών τού ελληνικού λαού.

Παναγιώτης Γεννηματάς----------------

Επίτιμος αντιπρόεδρος Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων

«Ελεύθερη Έρευνα»

Εκτιμούμε, ότι η κριτική σας στην Εκκλησία χαρακτηρίζεται από οικονομίστικο (και όχι συνολικό φιλελεύθερο πολιτισμικό) πνεύμα. Στα σημερινά κοινωνικά πλαίσια, τα μέτρα τα οποία εισηγείστε το μόνο που θα επιτύχουν από μόνα τους, είναι το να καταστήσουν (και τυπικά) την Εκκλησία Α.Ε. -άλλον- έναν πανίσχυρο (απέναντι στούς αφαιμασσόμενους εργαζόμενους, άνεργους και συνταξιούχους) επιχειρηματικό «εταίρο» (και μάλιστα σε καθεστώς στυγνής νεοφιλελεύθερης οικονομίας).

Μάλιστα, η άποψή μας ενισχύεται από το γεγονός, ότι δέχεστε να παραμείνει στο εκκλησιαστικό ιδιοκτησιακό απυρόβλητο όλη αυτή η περιουσία, που αποκτήθηκε με βυζαντινά χρυσόβουλα και οθωμανικούς αχτιναμέδες και φιρμάνια. Είναι σα να ζητάτε να κρατήσουν οι κλέφτες τα κλεμμένα, οι άρπαγες τα αρπαγμένα και οι παραγραφέντες τα παραγραμμένα. Αν επιδιώκατε αληθινό (και όχι τριτοκοσμικό νεοφιλελεύθερο) κοινωνικό εκσυγχρονισμό και εκκοσμίκευση, θα είχατε θέσει το εφ΄ όλης τής ύλης πόθεν έσχες τής Εκκλησίας Α.Ε., τη δήμευση μέρους, ή όλης τής «ιερής» περιουσίας και την αξιοποίησή της με κοινωνικά και όχι νεοφιλελεύθερα κριτήρια.

Θεωρούμε επίσης, ότι η σύνδεση, που κάνετε μεταξύ των προσπαθειών τής κυβέρνησης «να αντιμετωπίσει με έκτακτα και επείγοντα μεταρρυθμιστικά μέτρα την εξελισσόμενη οικονομική κρίση» και τού ζητήματος των σχέσεων Εκκλησίας και πολιτείας, είναι τουλάχιστον καιροσκοπική (για να μην πούμε υποκριτική), αφού γίνεται με πρόσχημα τη σημερινή οικονομική συγκυρία: Όλοι όσοι κρατούσατε επί σειρά ετών νευραλγικές οικονομικές θέσεις, οφείλατε να έχετε επισημάνει τον παρασιτικό ρόλο τής Εκκλησίας Α.Ε. πολύ πρωτύτερα, από τη στιγμή μάλιστα, που είναι αδύνατον να μην γνωρίζατε το σοβαρότατο πρόβλημα (όπως επίσης μας φαίνεται αδύνατον να μην γνωρίζετε, ότι τα μέτρα τής κυβέρνησης δεν είναι ούτε «έκτακτα» ούτε «επείγοντα» ούτε «μεταρρυθμιστικά», όπως τα αποκαλείτε: είναι απλώς η νεοφιλελεύθερη συνταγή Σοκ και Δέους, όπως έχει εφαρμοστεί σε σειρά άλλων χωρών -και μάλιστα επί του ιδίου κατωτέρου κοινωνικού στρώματος).

Στην «Ελεύθερη Έρευνα» έχουμε επανειλημμένα επισημάνει, ότι το ζήτημα δεν έχει να κάνει με έναν απλοϊκό και συνθηματολογικό «διαχωρισμό» / παγίδα μεταξύ Εκκλησίας Α.Ε. και πολιτείας, αλλά με την πλήρη αποκρατικοποίηση τής Εκκλησίας Α.Ε. και την παράλληλη εκκοσμίκευση των θεσμών και τής κοινωνικής ζωής. Αυτή η διαδικασία θα πρέπει να ξεκινήσει πρωταρχικά από την απαλοιφή των διατάξεων τού Συντάγματος που προβλέπουν διάφορα σημαντικά προνομιακά καθεστώτα για την Εκκλησία Α.Ε. (βλ. άρθρα 3 παρ. 1 και 16 παρ. 2). Εν συνεχεία θα πρέπει να αναθεωρηθεί εκ βάθρων σύμπας ο οικονομικός ρόλος και η οικονομική θέση τής Εκκλησίας Α.Ε. στην κοινωνία (και όχι απλά το πώς ο ρόλος και η θέση αυτή θα μεταφερθούν αυτούσια σε συνθήκες αγοράς.) Υπό οποιεσδήποτε άλλες προϋποθέσεις, ο «διαχωρισμός» θα γίνει επ΄ ωφελεία τής Εκκλησίας Α.Ε.

Γιατί, λειτουργώντας με όρους ιδιωτικού τομέα σε ένα νεοφιλελεύθερο καθεστώς, η Εκκλησία Α.Ε. θα σπεύσει αμέσως να καλύψει (κερδοσκοπικά) το κενό «αγοράς», που θα δημιουργηθεί με την επιχειρούμενη υπονόμευση και κατάρρευση τού όποιου κοινωνικού κράτους υπήρχε μέχρι σήμερα (και να «επενδύσει» στη γενικευμένη κοινωνική ένδεια τα άθικτα κεφάλαιά της - υπενθυμίζουμε, ότι και στην πλήρως ιδιωτικοποιημένη μεσαιωνική οικονομία, δηλαδή στην εποχή, που δημιουργήθηκε η σημερινή εκκλησιαστική περιουσία, η Εκκλησία λειτουργούσε εξ ίσου, αν όχι περισσότερο, κερδοφόρα). Κάτι, το οποίο, στα πλαίσια τής επιχειρούμενης στυγνής νεοφιλελευθεροποίησης τής νεοελληνικής οικονομίας, θα μεταβάλλει απλώς την Εκκλησία Α.Ε. σε πολύτιμο κορπορατικό δεκανίκι ενός τριτοκοσμικού νεοφιλελευθεροποιημένου κρατιδίου, το οποίο είναι ήδη καθ΄ οδόν να αγοραιοποιήσει την Παιδεία, την Κοινωνική Πρόνοια και τα άλλα κοινωνικά αγαθά, για τα οποία έχυσαν το αίμα τους οι ευρωπαϊκοί λαοί στη νεώτερη εποχή.

Θ.Λ.

Freeinquiry.gr-Ελεύθερη Έρευνα