ΟΙ «ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ»

                                                                                                                του Διόδοτου

Και ξαφνικά(;) ξαναπήξαμε από αυτόκλητους «τιμωρούς» της Εξουσίας, «λαϊκούς εκδικητές», «σωτήρες» των αδικημένων και λοιπούς τρομοκρατίσκους της συμφοράς.

Εκεί που το νεοελληνικό κράτος το 2004, ενόψει φυσικά Ολυμπιακών Παιχνιδιών, είχε αποφασίσει να σκηνοθετήσει την «εξάρθρωση» της «τρομοκρατίας» -την οποία είχε στήσει και συντηρούσε καθ’ όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης- τώρα αποφάσισε να την ξαναβγάλει από τη ντουλάπα.

Η αιτία γι’ αυτή την επιλογή των αφεντικών της νεοελληνικής κοινωνίας, μόνο μια μπορεί να είναι: o κοινωνικός πόλεμος στην Ελλάδα ενδέχεται να ξεσπάσει με απρόβλεπτη σφοδρότητα. Η μαθητική εξέγερση του περασμένου Δεκεμβρίου, η οποία, αν και ημιτελής, εξάντλησε όλο το απόθεμα δακρυγόνων της αστυνομίας (και υποχρέωσε σε εσπευσμένη εισαγωγή νέου «υλικού»), ήταν απλώς ένα από τα προεόρτια, τα οποία το μόνο που δείχνουν είναι ακριβώς ότι, το ζήτημα δεν έχει κλείσει. Αυτό είναι κάτι που, για τους κρατούντες, πρέπει πάση θυσία να αποφευχθεί.

Για την κοινωνική δυσαρέσκεια (και ιδιαίτερα γι’ αυτήν τής νεολαίας) δεν φταίει φυσικά ούτε η διεθνής οικονομική κρίση, ούτε κάποια άλλη από αυτές τις κοινοτοπίες που μηρυκάζουν με ψευδοεπιστημονικό ύφος οι επικοινωνιολόγοι (βλ. ευνούχοι) της Εξουσίας (ακόμα κι αν τους βγάλει κανείς την καραμέλα της οικονομικής κρίσης από το στόμα και τούς χώσει κανένα σεξουαλικό «βοήθημα», πάλι το ίδιο ψευδοεπιστημονικό ύφος θα έχουν –άλλωστε γι’ αυτό πληρώνονται). Το μόνο που φταίει είναι η πρωτοφανής (ακόμα και για μια τριτοκοσμική χώρα σαν την Νεοελλάδα) απληστία των νεοκοτσαμπασήδων, που λυμαίνονται απροκάλυπτα τη χώρα (όπως ακριβώς έκαναν οι πρόγονοί τους τής «τουρκοκρατίας» και του Βυζαντίου).

ΠΌΤΕ ΕΝΑ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΤΑΦΕΥΓΕΙ ΣΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ

Υπό τον φόβο λοιπόν των κοινωνικών εξεγέρσεων που πιθανότατα συσσωρεύονται περιμένοντας την ώρα να ξεσπάσουν, το νεοελληνικό κράτος αποφάσισε να παίξει ξανά το χαρτί τής «τρομοκρατίας». Άλλωστε πρόκειται για δοκιμασμένη συνταγή, την οποία έχει εφαρμόσει και το, καταταλαιπωρημένο από τον κοινωνικό πόλεμο, ιταλικό κράτος, ιδιαίτερα στη δεκαετία του 1970. Είναι ιστορικώς διαπιστωμένο από όλες τις κοινωνικές εξεγέρσεις που έχουν εκδηλωθεί μεταπολεμικά στον δυτικό κόσμο (π.χ. Μάης του ’68, Η.Π.Α., Πολυτεχνείο, προπέρσινες ταραχές στη Γαλλία και όπως ξανά επιβεβαιώθηκε από τις εδώ μαθητικές ταραχές τού προηγούμενου Δεκεμβρίου ) ότι η μόνη γλώσσα που καταλαβαίνει -και φοβάται- η Εξουσία είναι αυτή της ΑΥΘΟΡΜΗΤΗΣ (=αυτοορμώμενης), ΦΑΝΕΡΗΣ και ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗΣ βίας. Δηλ. της βίας των οδοφραγμάτων, όπου η ρήση «βία στη βία της Εξουσίας» αποκτά την εκπλήρωσή της. Αλλά και της βίας τών απαλλοτριώσεων τού υπεξαιρεθέντος κοινωνικού πλούτου και τής ορθολογικότερης αναδιανομής του (βλ. τις αναδιανεμητικές τακτικές των αναρχικών, που ψυχραιμότατα ξαλαφρώνουν τα ράφια των σούπερ μάρκετς και επαναδιοχετεύουν το κοινωνικό προϊόν στην φυσιολογική κοινωφελή του ροή, π.χ. προς λιμοκτονούντες συνταξιούχους). Η γλώσσα της ΑΥΘΟΡΜΗΤΗΣ, ΦΑΝΕΡΗΣ και ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗΣ βίας είναι η μόνη γλώσσα που δεν μπορεί να οικειοποιηθεί και να αλλοιώσει η Εξουσία. Π.χ. όταν η βία των εξεγερμένων στοχεύει αυθόρμητα, φανερά και γενικευμένα σε θεσμούς της τοκογλυφίας, της διαφθοράς, ή της εικονικής ψευδοευημερίας -τράπεζες, υπουργεία, εντέχνως αποδομημένες δημόσιες «υπηρεσίες», πολυκαταστήματα κλπ.- τότε οι παραδοσιακές προβοκάτσιες των κουκουλοασφαλιτών που σπάνε πέντε μικρομάγαζα και μετά σκηνοθετούν τη λεηλασία τους φωνάζοντας εξαθλιωμένους μετανάστες για να πλιατσικολογήσουν, δεν επαρκούν για να σπιλώσουν επικοινωνιακά τήν, ευρέως αποδεκτή πλέον, βία των εξεγερμένων.

Αντίθετα η γλώσσα της ΜΥΣΤΙΚΗΣ, ΜΕΜΟΝΩΜΕΝΗΣ και «ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ» (=ετεροορμώμενης) βίας, είναι η ίδια η γλώσσα της εξουσιαστικής βίας, μια γλώσσα που το λεξιλόγιό της δεν διαφέρει σε τίποτα από αυτό των κρατικών μυστικοεπιτελείων, παρά μόνο ως προς τον ψευτοϊδεολογικό φερετζέ (όταν ζητήθηκε από Η/Υ που επεξεργαζόταν στοιχεία σχετικά με την ιταλική τρομοκρατία να δώσει συνοπτικά χαρακτηριστικά των Ερυθρών Ταξιαρχιών, η απάντηση ήταν το ακρωνύμιο «S.I.D.» δηλ. τα αρχικά των… ιταλικών μυστικών υπηρεσιών!). Η γλώσσα, τόσο τής εξουσιαστικής όσο και της «τρομοκρατικής» βίας στοχεύει στο να παροχετεύσει, να αμαυρώσει και εν τέλει να ελέγξει προκαταβολικά την γνήσια «ανεξέλεγκτη» βία, που αναμένεται να ξεσπάσει από καιρό σε καιρό. Τα σύγχρονα εξεγερτικά κινήματα του δυτικού κόσμου (και δεν εννοούμε φυσικά τα διάφορα λενινοσταλινομαοϊκοτροτσκιστικά γκρουπούσκουλα), δεν αναγνώρισαν ΠΟΤΕ ως τμήματά τους τις «επαναστατικές» οργανώσεις. Ενώ οι σπουδαιότεροι συγγραφείς του σύγχρονου ελευθεριακού στοχασμού (Ντεμπόρ, Μπούκτσιν, Σανγκουινέτι, Καστοριάδης κ.α. –βλ. εδώ) έχουν αποδείξει με ιστορικά, κοινωνικά αλλά και δικανικά επιχειρήματα ότι: όλες ανεξαιρέτως οι «τρομοκρατικές» οργανώσεις (π.χ. Ερυθρές Ταξιαρχίες, 17 Νοέμβρη κλπ.) δεν υπήρξαν παρά παραρτήματα των κατά τόπους Κ.Υ.Π. και οι «αγωνιστές» τους, πράκτορες, ή πιόνια, επίσης τών κατά τόπους Κ.Υ.Π. Σήμερα κανείς εξεγερμένος, ή απλά «διαβασμένος» πολίτης των δυτικών κοινωνιών δεν θεωρεί την «τρομοκρατία» ως κάτι παραπάνω από μια βρωμερή ιστορία, εκπορευόμενη ευθέως από τις μυστικές υπηρεσίες.

Ενώ η φανερή, αυθόρμητη και γενικευμένη εξεγερτική δράση, είναι πάντοτε αποτελεσματική, ακόμα και όταν «αποτυγχάνει» (αφού, παρά τις εμπορευματικές διαστρεβλωτικές μυθοποιήσεις που τής γίνονται, ασκεί μόνιμη επίδραση στην συλλογική μνήμη - βλ. γαλλικός Μάης).

Γι’ αυτό, τα εισαγωγικά στην λέξη «τρομοκρατία» επιβάλλεται να μπαίνουν, αφού αυτή δεν είναι φτιαγμένη για να τρομοκρατεί αυτούς που πρέπει (δηλ. την Εξουσία) αλλά, να αηδιάζει τούς υποψήφιους προς εξέγερση και να τρομοκρατεί τούς κάθε είδους χαμερπείς, όπως τους «φιλήσυχους νοικοκυραίους» και άλλα αναλώσιμα υποπροϊόντα της κοινωνικής πανίδας.

Η ΜΑΚΡΑ ΕΜΠΛΟΚΗ ΤΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΜΕ ΤΗΝ «ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ»

Ίσως αναρωτηθούν πολλοί: μα είναι δυνατόν αυτό το καταγέλαστο, αναξιόπιστο, «ανύπαρκτο», «διαλυμένο» νεοελληνικό κράτος, να διακρίνει διορατικά σε τέτοιο βάθος χρόνου και να προμελετά με τέτοια επιμέλεια τις ενέργειές του;

Το νεοελληνικό κράτος ας μήν το υποτιμάμε καθόλου αγαπητοί. Το νεοελληνικό κράτος θέλει να νομίζουμε ότι είναι αξιοθρήνητο. Θέλει να νομίζουμε ότι η «τρομοκρατία» είναι γνησίως επαναστατική κι ότι αυτό είναι ένα ανυπεράσπιστο ορφανό μπροστά της (το οποίο, κατόπιν τούτου, «νομιμοποιείται» να εφαρμόσει στην κοινωνία μέτρα, που παραπέμπουν σε κήρυξη στρατιωτικού νόμου). Ωστόσο το νεοελληνικό κράτος είναι το πρώτο τριτοκοσμικό κράτος στον κόσμο, που έστησε έναν αειθαλή πανίσχυρο μηχανισμό μυστικότητας από τη δεκαετία του 1830 ήδη. Ο μηχανισμός στήθηκε με τη βοήθεια Ρώσων τσαρικών πρακτόρων και ορθόδοξης εκκλησίας, στρατολόγησε και εκπαίδευσε πράκτορες από όλο το φάσμα της δημόσιας διοίκησης και της κοινωνίας, και φυσικά ένοπλους επαγγελματίες προβοκάτορες. Είχε σαν στόχο την εκτροπή της πορείας της νεοελληνικής κοινωνίας από την διαφαινόμενη εκκοσμίκευση και τον εκδυτικισμό της, προς μια «ήπια» θεοκρατία, μια οικονομία νεοφεουδαρχικού χαρακτήρα και, γενικότερα, μια κοινωνία νεοβυζαντινού τύπου (με ένα παραπλανητικό ωστόσο επίχρισμα ψευδοεκσυγχρονισμού). Μέσω του παρακράτους κρατήθηκαν στην εξουσία οι μεσαιωνικές κοινωνικές δυνάμεις που κυβερνούσαν επί Βυζαντίου (φεουδάρχες και φοροεισπράκτορες – δηλ. οι μετέπειτα κοτσαμπασήδες- εκκλησία κ.α.) και που, γύρω στον 15ο αιώνα, όταν ένιωθαν να απειλούνται από την πολιτισμική απομεσαιωνοποίηση της Δύσης, δεν δίστασαν να παζαρέψουν και να παραδώσουν την επικράτειά τους στους Οθωμανούς (ενώ όταν ξέσπασε η Επανάσταση, νιώθοντας δικαιολογημένα ότι απειλείται ξανά η ισχύς τους, οι επίσκοποί τους ανέλαβαν να τήν αφορίσουν). Ο μηχανισμός ονομάστηκε από τους ιστορικούς «παρακράτος», αποτελεί την πρώτη μυστική υπηρεσία του νεοελληνικού κράτους και φυσικά δεν διαλύθηκε μόλις πέτυχε τον αρχικό σκοπό του αλλά, παρέμεινε και για άλλες μελλοντικές «χρήσεις». Αυτό σημαίνει ότι το νεοελληνικό κράτος, όχι απλώς έχει τεράστια ιστορική εμπειρία σε κάθε είδους ενδοκοινωνικές μεθοδεύσεις, μυστικότητες, μυστικές υπηρεσίες, προβοκάτσιες κλπ. αλλά, αποτελεί και το πρώτο τριτοκοσμικό κράτος, που έστησε αληθινές και υποδειγματικές μυστικές υπηρεσίες. Γιατί όλες οι μυστικές υπηρεσίες του στήθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν από τον πρωτογενή «παρακρατικό» του βραχίονα και αξιοποιούν την τεράστια ιστορική εμπειρία του. Το νεοελληνικό κράτος είναι λοιπόν όχι απλώς συνυφασμένο αλλά, ΣΙΑΜΑΙΟ με την έννοια του παρακράτους και των μυστικών υπηρεσιών, γνώρισμα πρωτοφανές που δεν απαντάται σήμερα σε κανέναν άλλον εξουσιαστικό μηχανισμό του πλανήτη.

Και έτσι, όσο πιο «διαλυμένο» και αξιοθρήνητο θέλει να φαίνεται προς τα έξω το νεοελληνικό κράτος, τόσο πιο αριστοτεχνικά οργανώνει στο εσωτερικό του την «τρομοκρατία». Για να την εξαπολύσει λίγο αργότερα, με τον πλέον επικοινωνιακό τρόπο τρομοκρατώντας τους νοικοκυραίους. Το «αδύναμο» μπροστά στην «τρομοκρατία» κράτος, είναι ένας ΡΟΛΟΣ που τρομοκρατεί τους ιδιώτες εξίσου με την ίδια την «τρομοκρατία».

Έκτοτε (δηλ. από τη δεκαετία του 1830) το νεοελληνικό κράτος έχει χρησιμοποιήσει την τρομοκρατία-προβοκάτσια συνεχώς και αδιαλλείπτως: από τις πρώτες εργατικές εξεγέρσεις του 20^ου αιώνα μέχρι και την συχνά ταραγμένη μεταπολιτευτική περίοδο, οι επαγγελματίες «τρομοκράτες» σκοτώνουν πότε έναν ασήμαντο κομματικό δελφίνο-μπικουτί του πολιτικού συστήματος (βλ. δολοφονία Μπακογιάννη από το μακροβιότερο και άρτι αποσυρθέν ένοπλο κλιμάκιο της ΚΥΠ που αυτοαποκαλείτο «Ε.Ο. 17 Νοέμβρη»), πότε τραυματίζουν σοβαρά έναν εξίσου ασήμαντο μπατσάκο (π.χ. συνήθης πρακτική στις προπολεμικές εργατικές ταραχές της Θεσσαλονίκης αλλά και πρόσφατα με τον πυροβολισμό ΜΑΤατζή από το νεοσυσταθέν παράρτημα της ΚΥΠ που αυτοαποκαλείται … «Επαναστατικός Αγώνας»). Αλλά ΠΟΤΕ οι «τρομοκράτες» δεν χτυπούν νευραλγικούς στόχους, π.χ. τους υπουργούς που αποφαίνονται πόσο εξευτελιστικός θα είναι ο εθνικός βασικός μισθός (και άρα το κατώτατο όριο διαβίωσης) σε αυτή τη χώρα. Ή εκείνους που υπογράφουν σωρηδόν άδειες «αξιοποίησης» των εμπρησθέντων εκτάσεων π.χ. τής Πελοποννήσου από μεγάλα «ψυχαγωγικά» συμφέροντα. Ή τον αρχισυμμορίτη κάποιου από τα τόσα καρτέλ που ως γνωστόν αλωνίζουν τη χώρα.

Καμμίας εξέγερσης δεν προηγήθηκαν «προειδοποιητικές» «τρομοκρατικές» ενέργειες, ή κομματικές, ή τρομοκρατικές ή άλλες οργανώσεις. Κι όποτε συνέβησαν τέτοιες ενέργειες, ήταν πάντα κατασκευασμένες κατά παραγγελία της Εξουσίας, η οποία πάντα επιδίωκε να έχει το πάνω χέρι τόσο ως προς τον τρόπο εκφοράς της βίας, όσο και ως προς την εικόνα της.

Οι εξεγέρσεις ξεσπούσαν ανέκαθεν αυθόρμητα, σε ανύποπτο χρόνο και χωρίς καμμία απολύτως προειδοποίηση. Ξεσπούσαν όταν κανείς φιλήσυχος νοικοκυραίος δεν τις περίμενε, κανείς μίσθαρνος κοινωνιολόγος δεν τις προέβλεψε και όταν απλώς υπήρχε κάποια μυρωδιά «καμένου» στον –κοινωνικό- αέρα (όπως σήμερα στην νεοελλάδα). Αυτό είναι και το ιστορικό κριτήριο της αυθεντικότητάς τους. Μερικές από αυτές, μάλιστα, διήρκεσαν πέρα από κάθε προσδοκία και επέδρασαν καθοριστικά τις κοινωνίες στις οποίες εκδηλώθηκαν (όπως η παγκόσμια εξέγερση των νέων στη δεκαετία του 1960).

Θα ήταν ευεργετικό για τις γενιές που έρχονται αν η νεοελληνική κοινωνία διχαζόταν σήμερα από μια πραγματικά εμφύλια σύρραξη (και όχι συμμοριτοπόλεμο δεξιών και αριστερών συμμοριών), η οποία όμως δεν θα διεξαχθεί σε τίποτα έρημα βουνά αλλά, μέσα στους δρόμους των πόλεων. Έναν διχασμό ανάμεσα σε αυτούς που δικαιούνται μια ορθολογική κοινωνία Δικαίου και Πρόνοιας και σε εκείνους που έχουν βολευτεί σε μια νεοφιλελεύθερη ζούγκλα ενισχυμένη με την βυζαντινή διαφθορά, την βυζαντινή υλική υπανάπτυξη, τον βυζαντινό αντιπαραγωγικό χρηματοοικονομικό παρασιτισμό, το βυζαντινό φοροληστρικό σύστημα, την βυζαντινή (βλ. ιδιωτική) παραπαιδεία, την βυζαντινή (βλ. ιδιωτική) παραϋγεία, τον βυζαντινό αργόστροφο δημόσιο τομέα, την βυζαντινή εργασιακή δουλοπαροικία, την βυζαντινή υποκρισία που προσποιείται πως καταγγέλει τα παραπάνω.

Θα ήταν πραγματικά ευεργετικό να μάθουν όλοι σε αυτή τη χώρα ποιά είναι τα συμφέροντά τους (και όχι μόνο αυτοί που τα ξέρουν ήδη) και να υπάρξει μια μακρά περίοδος αποσταθεροποίησης τού σταθεροποιημένου βολέματος κάποιων.

Θα ήταν πραγματικά ευεργετικό να συμβεί αυτό που είπε κάποτε ο Γκυ Ντεμπόρ: η σημερινή κοινωνία να χωριστεί σε δύο «κόμματα» εκ των οποίων το ένα να επιθυμεί την καταστροφή της.

Γιατί δεν μας χωρά και τους δύο ο τόπος.

Να γιατί το κράτος ξαναστήνει την υπόθεση «τρομοκρατία»: για να μην το δούμε ποτέ αυτό το έργο.

ΔΙΟΔΟΤΟΣ

ΥΓ. Εν καιρώ θα καταπιαστούμε και με κάποιες πρόσφατες προκηρύξεις «επαναστατικών» οργανώσεων. Θα ψειρίσουμε λίγο την κρυφοασφαλίτικη ορολογία τους και τους διάτρητους ψευδοεπαναστατικούς συλλογισμούς τους. «Συλλογισμοί» που μόνο σε ένα αγράμματο ασφαλίτικο κεφάλι μπορούν να σκαρωθούν. Και που κανείς μπατσοδημοσιογράφος δεν έχει επαρκές IQ για να ξεσκεπάσει (και γι’ αυτό οι «τρομοκράτες» έχουν αναλάβει να τούς κάνουν ήρωες βάζοντάς τους βόμβες -που φυσικά δεν εκρήγνυνται…). Έτσι θα φανεί ποιοί συντάσσουν αυτά τα μνημεία βλακείας και πόσο γελοίοι (εκτός από επικίνδυνοι) μπορούν να γίνουν. Γιατί ένας εξίσου θεμελιώδης με τη βία τρόπος για να πολεμήσεις την Εξουσία είναι και το να την γελοιοποιήσεις.