Τώρα που φορέσαμε όλοι μάσκες θα φανεί το πραγματικό πρόσωπο καθενός.

Τώρα που φορέσαμε όλοι μάσκες θα φανεί το πραγματικό πρόσωπο καθενός.

14 Μαΐου 2007

Στην Άγνωστη Αφροδίτη.

Την είδα εκεί λίγο πριν το φανάρι να περιμένει να περάσει απέναντι στο μποτιλιάρισμα δίπλα ακριβώς από το δικό μου αυτοκίνητο. Τυπική με τον Σταμάτη και τον Γρηγόρη σκέφτηκα. Η ζέστη είχε ήδη ανέβει κατακόρυφα και τίναζε ατίθασα τα μαλλιά της για να δροσίσει το σβέρκο της. Μαύρα μαλλιά χυτά, σβέρκος ολόισιος, μύτη καλλίγραμμη, πηγούνι θεληματικό, μακριά δάχτυλα που τα στόλιζε ένα ασημένιο δαχτυλίδι και νύχια κομμένα κοντά. Φορούσε ένα μπλουζάκι λευκό με τιραντούλες λεπτές που έδιναν στα μάτια μου τους ώμους της, ελεύθερους για να τους χαϊδέψουν. Η ομορφιά του κόσμου συγκεντρωμένη σε μια ύπαρξη θηλυκή. Διότι ήταν η θηλυκή ύπαρξη μπροστά μου σε όλο της το μεγαλείο. Παντελόνι λινό ανάλαφρο και σανδάλι στα πόδια που άφηναν ελεύθερα εκείνα τα πανέμορφα δάχτυλα των ποδιών να φαίνονται. Κι εκείνο το στήθος!!! Η ζωή ολάκερη…!
Άναψα, φούντωσα, αγρίεψα, ξύπνησε μέσα μου το κτήνος που όμως έπρεπε να το κατευνάσω στην θέα αυτής της θεάς. Έπρεπε να το κατευνάσω αλλά πως; Ενίσχυσα αρκετά την ένταση της μουσικής και ταυτόχρονα άνοιξα την πόρτα πέρασα μπροστά από το αυτοκίνητό μου στάθηκα μπροστά της την κοίταξα χαμογέλασα έβγαλα το καπέλο μου και της το άφησα στα χέρια. Όλα αυτά σε χρόνο τόσο που να μην προλάβει να καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει και τα μάτια της εκείνα τα υπέροχα μαύρα μάτια έγιναν στρογγυλά από αμυγδαλωτά που ήταν. Το cd έπαιζε the stone roses, love spreads. Άρχισα να χορεύω εκεί μπροστά της στο φανάρι μέσα στην κίνηση χωρίς να σταματήσω να την κοιτάζω στα μάτια. Κάποια στιγμή κατάλαβα πως ο χορός μου δεν ήταν άλλο τίποτα παρά οι κινήσεις του ζευγαρώματος μαζί της στο κρεβάτι. Ένας χορός δαιμονικός. Είχα ιδρώσει και η μόνη διαφορά ήταν πως ήμουν όρθιος. Μεγάλο τραγούδι, μεγάλη ένταση είχα χαθεί στο βάθος των ματιών της και νόμιζα πως την μύριζα κιόλας; Ή πράγματι την μύριζα;
Λίγο πριν τελειώσει το τραγούδι την πλησίασα πάντα χορεύοντας πήρα το καπέλο μου από τα χέρια της και με ένα τελευταίο χαμόγελο μπήκα στο αυτοκίνητο και ξεκίνησα ευχαριστώντας την.
Πριν χαθεί από το οπτικό πεδίο του καθρέφτη μου την κοίταξα για τελευταία φορά. Το φανάρι είχε ανάψει δεύτερη φορά κόκκινο.
Ευχαριστώ και σου εύχομαι να είσαι καλά όπου και αν είσαι θεά του έρωτα.

3 σχόλια:

  1. Απορία ;
    Λίγο πολύ αυτά που γράφουμε έχουν και μια δόση αλήθειας !
    Θα συμπεριφερόσουν έτσι σε μια εικόνα άγνωστης ερωτικής γυναίκας ;
    Το έχεις κάνει ...και μπόρεσες να περιγράφεις τα συναισθήματα που σου προκάλεσε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. χρονογράφημα είναι. Ναι το κάνω. Ο χορός είναι ένας από τους τρόπους που εξωτερικεύομαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σκέψου δυο φορές πριν σχολιάσεις. Διαβάζεις ένα διαδικτυακό προσωπικό ημερολόγιο του οποίου η ανάγνωση ΔΕΝ είναι υποχρεωτική. Βαριέμαι τ' ανούσια μπλα μπλα και δαγκώνω όταν μου χαλάνε την ησυχία. Θα μπορούσα να έχω κλείσει τον σχολιασμό αλλά ακόμα νομίζω πως υπάρχουν κάποιοι που όντως έχουν κάτι να πουν κι εύχομαι να είσαι ένας από αυτούς αλλά οι πιθανότητες είναι λίγες και γι αυτό σου λέω: Για να μην σε φάει η μαρμάγκα σκέψου δυο φορές πριν σχολιάσεις, σαν να δίνεις εξετάσεις. Αλλιώς άστο καλύτερα!

Αναγνώστες

Η Ιδιοφυΐα του Πλήθους

Υπάρχει αρκετή προδοσία, μίσος, βία, παραλογισμός στο μέσο άνθρωπο για να προμηθεύσει οποιοδήποτε στρατό, οποιαδήποτε μέρα. Kαι οι καλύτεροι στο φόνο είναι αυτοί που κηρύττουν εναντίον του. Kαι οι καλύτεροι στο μίσος είναι αυτοί που κηρύττουν αγάπη. Kαι οι καλύτεροι στον πόλεμο είναι τελικά αυτοί που κηρύττουν ειρήνη. Eκείνοι που κηρύττουν θεό, χρειάζονται θεό. Eκείνοι που κηρύττουν ειρήνη, δεν έχουν ειρήνη. Eκείνοι που κηρύττουν αγάπη, δεν έχουν αγάπη.

Προσοχή στους κήρυκες, προσοχή στους γνώστες, προσοχή σε αυτούς που όλο διαβάζουν βιβλία, προσοχή σε αυτούς που είτε απεχθάνονται τη φτώχεια, είτε είναι περήφανοι γι' αυτήν, προσοχή σε αυτούς που βιάζονται να επαινέσουν γιατί θέλουν επαίνους για αντάλλαγμα, προσοχή σε αυτούς που βιάζονται να κρίνουν, φοβούνται αυτά που δεν ξέρουν, προσοχή σε αυτούς που ψάχνουν συνεχώς πλήθη γιατί δεν είναι τίποτα μόνοι τους, προσοχή στο μέσο άνδρα και τη μέση γυναίκα, η αγάπη τους είναι μέτρια, ψάχνει το μέτριο. Αλλά υπάρχει ιδιοφυΐα στο μίσος τους, υπάρχει αρκετή ιδιοφυΐα στο μίσος τους για να σας σκοτώσει, να σκοτώσει τον καθένα. Δεν θέλουν μοναξιά, δεν καταλαβαίνουν τη μοναξιά, θα προσπαθήσουν να καταστρέψουν οτιδήποτε διαφέρει από το δικό τους. Μη βρισκόμενοι σε θέση να δημιουργήσουν έργα τέχνης, δεν θα καταλάβουν την τέχνη, θα εξετάσουν την αποτυχία τους, ως δημιουργών, μόνο ως αποτυχία του κόσμου. Mη βρισκόμενοι σε θέση να αγαπήσουν πλήρως, θα πιστέψουν ότι και η αγάπη σας είναι ελλιπής και τότε θα σας μισήσουν και το μίσος τους, θα είναι τέλειο... Σαν ένα λαμπερό διαμάντι, σαν ένα μαχαίρι, σαν ένα βουνό, σαν μια τίγρη. Όπως το κώνειο. Η καλύτερη τέχνη τους...

Tσαρλς Μπουκόφσκι

Related Posts with Thumbnails