Τα κουμπάκια...

Προχθές τελειώνοντας από την δουλειά μου και μιας και ήμουνα κοντά είπα να κατέβω στην παραλία του Αλίμου για ένα καφεδάκι και λίγο μυρουδιά θάλασσας.
Φτάνοντας στο διάζωμα την λεωφόρου για να περάσω και το άλλο ρεύμα κυκλοφορίας μια ηλικιωμένη κυρία που είχε προηγηθεί στην διάβαση πάταγε το κουμπί του φαναριού, για να περάσει και το δεύτερο μέρος του δρόμου. Όμως πάταγε λάθος κουμπί, πάταγε δηλαδή το κουμπί του φαναριού από την πλευρά που είχε ήδη διασχίσει προηγουμένως, οπότε και της το είπα ευγενικά πως πατάει λάθος κουμπί ενώ ταυτόχρονα πίεσα το σωστό.
"Αχ παιδάκι μου" μου λέει με παράπονο και μεταξύ σοβαρού και αστείου η κυρία, "γεμίσαμε κουμπάκια δεν ξέρω ποιό να πρωτοπατήσω". Χαμογέλασα με τον σκωπτισμό και της απάντησα πως δεν πρέπει να φοβάται αυτά τα κουμπάκια αλλά τα άλλα που δεν φαίνονται και που δεν τα πατάμε εμείς αλλά άλλοι για μας.
"Δηλαδή για ποια κουμπάκια λες;" με ρώτησε με φανερό ενδιαφέρον, αφού σκέφτηκε για μερικά δευτερόλεπτα.
Πήγαινε κι εκείνη να καθίσει στην παραλία να χαλαρώσει λίγο οπότε βρεθήκαμε να καθόμαστε παρέα και να κουβεντιάζουμε για κουμπιά και κουμπάκια.
Της είπα για όλα εκείνα που μας μαθαίνουν από παιδιά να κάνουμε όταν μας πιέσουν το ανάλογο κουμπάκι.
Κουμπάκια παντού. Από τον εθνικό ύμνο έως την ηλικία γάμου. Κουμπάκια για πόλεμο και κουμπάκια για την ειρήνη. Κουμπάκια της καθημερινότητάς μας και κουμπάκια για τις επιλογές μας. Κουμπιά για το τι δουλειά θα κάνουμε και για το τι ώρες θα δουλεύουμε. Κουμπί για το πότε θα πολεμήσουμε και για το τι πρέπει να κάνουμε και να νοιώθουμε στο άκουσμα του εμβατηρίου. Κουμπάκι για το πότε ήρθε η ώρα να κάνουμε το κάθε τι, κουμπάκι και για το πότε και ποιόν πρέπει να ψηφίσουμε. Κουμπάκια με πυραύλους ο Μπους, κουμπάκια θανάτου και ο παπάς.
Αμέτρητα κουμπάκια που μεγαλώσαμε μαζί τους και τα θεωρούμε κομμάτι του εαυτού μας.
Τόσο που δεν τα ξεχωρίζουμε από τον εαυτό μας, είναι κομμάτι μας διότι δεν θυμόμαστε και δεν υπάρχει ο εαυτός μας χωρίς αυτά.
Πως θα ήμασταν άραγε χωρίς όλα αυτά τα κουμπιά; Πως θα ήμασταν αν δεν υπήρχε κανένα κουμπί για το τι είναι καλό και τι κακό.
Πως θα ήμασταν άραγε αν όλες οι αποφάσεις και οι αντιδράσεις μας ήταν ελεύθερες από τα πρέπει και τα είναι που μας έχουν προγραμματίσει;
Πως θα ήμασταν και τι θα ήμασταν αν αντιλαμβανόμασταν τον κόσμο μας χωρίς προκαθορισμένες αξίες και αξιώματα;
Πως θα ήταν ο κόσμος μας αν οι αντιδράσεις μας ήτανε αποτέλεσμα λογικής προσωπικής επεξεργασίας του μυαλού μας και όχι ακολουθίες και μηχανιστικές αντιδράσεις σε όλα όσα μας έχουν προγραμματίσει για ανάλογες περιπτώσεις;
Με αυτά και αυτά πέρασε η ώρα και χαιρετηθήκαμε με την κυρία για να επιστρέψουμε ο καθένας στην ζωή του.
Με χαιρέτησε λέγοντάς μου πως μέχρι πριν λίγο φοβότανε να περάσει την λεωφόρο αλλά τώρα φοβάται πως ίσως εμείς τελικά είμαστε οι μηχανές στην λεωφόρο της ζωής.