Τώρα που φορέσαμε όλοι μάσκες θα φανεί το πραγματικό πρόσωπο καθενός.
10 Ιουλίου 2007
ΔΡΥΜΟΙ ΧΑΘΗΚΑΝ - ΟΔΥΡΜΟΙ ΕΠΟΝΤΑΙ
Τα δάση καίγονται οι θάλασσες νεκρώνονται τα ποτάμια στερεύουν ο αέρας είναι δηλητηριώδης και ο ήλιος επώδυνος. Αυτά όλα που κάποτε μας έδωσαν ζωή τώρα ήρθε η ώρα να την πάρουν πίσω. Ασελγήσαμε στην φύση είμαστε υβριστές.
Ποιος φταίει; Όλοι μας. Κι εσείς κι εγώ και οι μανάδες μας και οι πατεράδες μας.
Συγκινήθηκα με την διαδήλωση προχθές στο Σύνταγμα. Δείχνει πως κάποιοι λίγοι κάτι αφουγκράζονται. Αλλά μέχρι εκεί. Μόνο αφουγκράζονται. Είναι όμως αργά για δάκρυα και για διαδηλώσεις αλλά ωστόσο καλύτερο από το χθεσινό τίποτα. Τώρα όμως χρειάζεται έργο. Με πανό και με συνθήματα δεν θα κάνουμε τίποτα. Πριν 20-30 χρόνια ίσως να ήτανε χρήσιμες και οι διαδηλώσεις και τα συνθήματα και τα φάσκελα των εκλογέων προς τους εκλεγμένους τους αλλά σήμερα αυτά είναι άχρηστα. Ούτε οι εκλεγμένοι θα αλλάξουν ούτε οι εκλογείς ούτε τα δάση θα ξαναφυτρώσουν. Είμαστε σε απόσταση αναπνοής από το να μείνουμε να φασκελώνουμε ο ένας τον άλλον.
Και όλα αυτά γιατί; Επειδή οι άνθρωποι θεώρησαν την γη κτήμα τους και όχι μάνα τους όπως πράγματι είναι. Δεν είναι τσιφλίκι κανενώς ούτε ο αέρας, ούτε το νερό, ούτε η γη, ούτε ο ήλιος, ούτε η σελήνη, για να τα κάνει ότι θέλει. Δεν μπορεί κανείς να κόψει όσα ξύλα θέλει ούτε να αντλήσει όσο πετρέλαιο θέλει, ούτε να ψαρέψει όσα ψάρια θέλει αλλά μόνο όσα χρειάζεται. Ο πλανήτης είναι για να ζει και όχι για να τον παίζουμε στο χρηματιστήριο.
Αλλά αυτά ήτανε ψιλά γράμματα. Αρκεί που υπάρχει μετά θάνατον ζωή και θα απολαύσουν εκεί. Άλλωστε για τιμωρία βρισκόμαστε σε αυτόν τον πλανήτη διωγμένοι από τον παράδεισο και ως τόπο εξορίας είμαστε μαθημένοι να τον αντιμετωπίζουμε. Και γιατί να σεβαστεί κάποιος αυτόν τον καταραμένο τόπο όπου βρεθήκαμε; Προσωρινά είμαστε εδώ, στον άλλο κόσμο θα πάμε ε... ας τα ρημάξουμε όλα και ας θυσιάσουμε και τα παιδιά μας να πάνε και αυτά μια ώρα αρχίτερα να βρουν τον.... δημιουργό τους. Αυτή είναι η ψυχολογία που επικρατεί αλλά δεν είναι καθόλου έτσι.
Τούτη η μάνα γη είναι ο δημιουργός μας και εδώ είναι και ο παράδεισος και η κόλαση. Από εμάς εξαρτάται. Είμαστε θνητοί και είναι αθάνατη (συγκριτικά) οπότε δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς προσπαθούμε να αποδείξουμε ως είδος.
Οι λύσεις υπάρχουν και είναι γνωστές σε όλους αλλά δεν θα ενεργοποιηθούν. Ποιος θα μείνει στην μεγαλούπολη (την όποια) χωρίς κλιματιστικό; Ακόμα και ο φανατικότερος οικολόγος εργάζεται σε κτίριο με κλιματισμό και όχι μόνο δεν εγκαταλείπει το κτίριο και την δουλειά του αλλά αγωνίζεται να μην την χάσει κιόλας.
Κάποτε όταν ήμουνα παιδί παίρναμε τα ποδήλατα και πηγαίναμε για βόλτα από το Χαϊδάρι στο Φάληρο. Μισή ώρα ποδήλατο είναι αλλά κανείς μα κανείς δε θα το κάνει σήμερα. Κανείς δεν θα πετάξει το καινούργιο του αυτοκίνητο για χάρη της τρύπας του όζοντος ούτε θα μετατρέψει τον κινητήρα για καύση εναλλακτικής ενέργειας. Που χρήματα άλλωστε αφού το χρωστάει στην τράπεζα ακόμα.
Κι όμως όλες αυτές οι ανάγκες που μας έχουν επιβάλει είναι πλασματικές. Στην πραγματικότητα ούτε βενζινοκινητήρες χρειαζόμαστε ούτε δίκτυο παροχής ηλεκτρικού. Θα μπορούσαμε κάλλιστα να καίμε οινόπνευμα ή υδρογόνο και να παράγουμε ηλεκτρική ενέργεια στο σπίτι του ο καθένας.
Αλλά δεν θα γίνει έτσι. Διότι ποιος θα το κάνει; Οι πολιτικοί μας ταγοί; Αυτό ούτε για αστείο δεν μπορώ να το διανοηθώ. Ποιος πολιτικός θα τολμήσει να αντιταχθεί στα συμφέροντα των διυλιστηρίων; Όποιος τολμήσει δεν θα ξαναεκλεγεί ποτέ του. Διότι το ποίμνιον δεν ψηφίζει για το συμφέρον του αλλά για το συμφέρον του κόμματος άντε και για καμιά δουλίτσα στο δημόσιο. Και το κόμμα υπάρχει επειδή χρηματοδοτείται από αυτά ακριβώς τα συμφέροντα που λυμαίνονται τον πλανήτη κι εμάς μαζί του.
Μπλα μπλα μπλα ξεχάστηκα πάλι. Είπα πριν πως με συγκίνησε η διαδήλωση στο σύνταγμα αλλά δεν με ικανοποίησε.
5000 άνθρωποι 5000 χιλιάδες ρίζες να μαζευόμαστε μια φορά το τρίμηνο και να τις φυτεύουμε. Κι όσες πιάσουν. Πεντέλη Υμηττός Αιγάλεω είναι εκεί και περιμένουν. Πήλιο Χαλκιδική Ταΰγετος και τόσα άλλα επίσης. Το πολύ πολύ να μας μαζέψουν οι κλούβες για παράνομη δεντροφύτευση.
Καλές οι διαδηλώσεις αλλά δεν παράγουν οξυγόνο.
KING CRIMSON - Epitaph
Αναγνώστες
Η Ιδιοφυΐα του Πλήθους
Υπάρχει αρκετή προδοσία, μίσος, βία, παραλογισμός στο μέσο άνθρωπο για να προμηθεύσει οποιοδήποτε στρατό, οποιαδήποτε μέρα. Kαι οι καλύτεροι στο φόνο είναι αυτοί που κηρύττουν εναντίον του. Kαι οι καλύτεροι στο μίσος είναι αυτοί που κηρύττουν αγάπη. Kαι οι καλύτεροι στον πόλεμο είναι τελικά αυτοί που κηρύττουν ειρήνη. Eκείνοι που κηρύττουν θεό, χρειάζονται θεό. Eκείνοι που κηρύττουν ειρήνη, δεν έχουν ειρήνη. Eκείνοι που κηρύττουν αγάπη, δεν έχουν αγάπη.
Προσοχή στους κήρυκες, προσοχή στους γνώστες, προσοχή σε αυτούς που όλο διαβάζουν βιβλία, προσοχή σε αυτούς που είτε απεχθάνονται τη φτώχεια, είτε είναι περήφανοι γι' αυτήν, προσοχή σε αυτούς που βιάζονται να επαινέσουν γιατί θέλουν επαίνους για αντάλλαγμα, προσοχή σε αυτούς που βιάζονται να κρίνουν, φοβούνται αυτά που δεν ξέρουν, προσοχή σε αυτούς που ψάχνουν συνεχώς πλήθη γιατί δεν είναι τίποτα μόνοι τους, προσοχή στο μέσο άνδρα και τη μέση γυναίκα, η αγάπη τους είναι μέτρια, ψάχνει το μέτριο. Αλλά υπάρχει ιδιοφυΐα στο μίσος τους, υπάρχει αρκετή ιδιοφυΐα στο μίσος τους για να σας σκοτώσει, να σκοτώσει τον καθένα. Δεν θέλουν μοναξιά, δεν καταλαβαίνουν τη μοναξιά, θα προσπαθήσουν να καταστρέψουν οτιδήποτε διαφέρει από το δικό τους. Μη βρισκόμενοι σε θέση να δημιουργήσουν έργα τέχνης, δεν θα καταλάβουν την τέχνη, θα εξετάσουν την αποτυχία τους, ως δημιουργών, μόνο ως αποτυχία του κόσμου. Mη βρισκόμενοι σε θέση να αγαπήσουν πλήρως, θα πιστέψουν ότι και η αγάπη σας είναι ελλιπής και τότε θα σας μισήσουν και το μίσος τους, θα είναι τέλειο... Σαν ένα λαμπερό διαμάντι, σαν ένα μαχαίρι, σαν ένα βουνό, σαν μια τίγρη. Όπως το κώνειο. Η καλύτερη τέχνη τους...
Tσαρλς Μπουκόφσκι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σκέψου δυο φορές πριν σχολιάσεις. Διαβάζεις ένα διαδικτυακό προσωπικό ημερολόγιο του οποίου η ανάγνωση ΔΕΝ είναι υποχρεωτική. Βαριέμαι τ' ανούσια μπλα μπλα και δαγκώνω όταν μου χαλάνε την ησυχία. Θα μπορούσα να έχω κλείσει τον σχολιασμό αλλά ακόμα νομίζω πως υπάρχουν κάποιοι που όντως έχουν κάτι να πουν κι εύχομαι να είσαι ένας από αυτούς αλλά οι πιθανότητες είναι λίγες και γι αυτό σου λέω: Για να μην σε φάει η μαρμάγκα σκέψου δυο φορές πριν σχολιάσεις, σαν να δίνεις εξετάσεις. Αλλιώς άστο καλύτερα!