Απειθήσω

Γιατί είστε ο τωρινός κρίκος της αιώνιας αλυσίδας της ομορφιάς, γιατί αυτό που έλαμψε μια φορά λάμπει για πάντα στο απόλυτο, γιατί στην συμφωνία της ζωής σας, ταιριάζει στο τέλος μια αυστηρή και μεγαλόπρεπη αρμονία. Charles Cros “Madrigal”

Θα έρθει μια μέρα που θα πετάξω. Σίγουρα θα έρθει η μέρα που θα πετάξω. Δεν θα είναι σαν τις άλλες όμως. Δεν θα φοράω τεχνητά φτερά, δεν θα έχω ανέβει ψηλά σε κάποιον βράχο, δεν θα είμαι δεμένος με σχοινιά ούτε θα έχω πράγματα να μου θυμίζουν πως δεν μπορώ χωρίς αυτά. Θα έρθει μια μέρα που έτσι απλά εκεί που κάθομαι τα πνευμόνια μου θα φουσκώσουν τόσο πολύ που θα με σηκώσουν ψηλά, εκεί, στο απέραντο γαλάζιο, πάνω απ’ όλα και κάτω από το τίποτα! Θα έρθει μια μέρα που ο κόσμος μου θα γυρίσει ανάποδα, θα μείνει η σκέψη μου εδώ στα χαμηλά για να φύγω εγώ εκεί στα ψηλά. Θα έρθει η μέρα που θα χλευάσω την βαρύτητα εκεί στο καμπύλωμα του χρόνου και κανείς ούτε εγώ δεν θα μπορεί να κάνει πια τίποτα γι αυτό. Θα είναι τότε που θα πάψω να κοιτάζω προς τα πάνω και θα γίνει η θάλασσα ουρανός γεμάτη αστέρια. Θα είναι τότε που στ’ όνομα του έρωτα θα ενωθούν το φως με το σκοτάδι κι εγώ θα ακολουθώ την αύρα της ζωής στο αιώνιο ταξίδι της, έρμαιος στην δύναμη που με γέννησε, παραδομένος στην αχλή του χρόνου, προδότης όλων όσων με κράτησαν να κοιτώ ψηλά. Θα είναι η στιγμή εκείνη που όλες μου οι αισθήσεις θα γίνουν μια και δεν θα ξεχωρίζει η όραση από την ακοή, η αφή από την όσφρηση και θα ‘ναι η γεύση ανάμικτη, ανταριασμένη, ένα συνονθύλευμα γνωστού κι αγνώστου, μακριά από όλα όσα μέχρι τώρα ξέρω και πιο κοντά σε όλα εκείνα που δεν ξέρω.

Είναι η λεπτομέρεια που με κάνει να ξεχνώ και είναι αυτή η ίδια η λεπτομέρεια που θα με ταξιδέψει σε όλες τις λεπτομέρειες που τώρα δεν μπορώ να καταλάβω. Μέλισσα θα γινώ του σύμπαντος να τριγυρνώ από αστέρι σε αστέρι , μια μέλισσα χωρίς μελίσσι χωρίς βασίλισσα και κηφήνες, μια μέλισσα που το μέλι της θα χάνεται στο άπειρο ανάμεικτο με το νέκταρ άγνωστων λουλουδιών, άγνωστων κόσμων. Θα πάω και θα σταθώ επάνω ακριβώς στην κόψη μεταξύ ζωής και θανάτου εκεί όπου ενώνονται ο κόσμος των σκιών με τον κόσμο των πραγμάτων κι εκεί ανάμεσα θα τρέχω πάνω κάτω δεξιά κι αριστερά μέχρι που να βαρεθούν και η ζωή και ο θάνατος και να μ’ αφήσουν ήσυχο εμένα τον τρελό που φούσκωσε και πέταξε εκεί που ζωή και θάνατος δεν ξεχωρίζουν. Κι έτσι τρέχοντας και γελώντας, έτσι χορεύοντας και τραγουδώντας την μουσική των άστρων, θα χλευάζω όσα εδώ με τρόμαζαν και θα περιπαίζω τον τρόμο του αγνώστου χαστουκίζοντας με ηλιαχτίδες την ζωή να μαρτυρήσει τα μυστικά του θανάτου. Θα περιγελώ το σκοτάδι λούζοντάς το με ζωή, θα ταιριάξω τα αταίριαστα, αταίριαστος κι εγώ και ούτε μια στιγμή δεν θα γυρίσω πίσω να δω τι γίνεται. Θα έρθει η μέρα εκείνη που θα ζουλήξω το σύμπαν να βγάλω τους χυμούς του και θα ραντίσω τον κόσμο όλο με φως και σκοτάδι και πάλι και πάλι μέχρι που οι χυμοί του να πνίξουν αυτό που εδώ δεν μ’ άφηνε να πάρω ανάσα.

Ξέρω, τώρα θα σκέφτεστε τι λέει ο φαντασιόπληκτος, μα όμως πιστέψτε με, αλήθεια σας λέω! Θα έρθει μια μέρα που θα πετάξω μα θα το ξέρω μόνο εγώ. Για όλους τους άλλους απλώς θα έχω φύγει μα δεν είναι έτσι! Ποτέ δεν θα φύγω διότι δεν έχω που να πάω. Θα είμαι εδώ και θα είμαι κι εκεί. Θα είμαι παντού και πουθενά αλλά θα είμαι. Βέβαια δεν θα είμαι πια εγώ όπως με ξέρετε θα είναι μόνο το είναι μου όπως κανείς δεν το ξέρει. Θα είναι όλα εκείνα που έχω μέσα μου και κανείς δεν τα ξέρει μα που αυτά είμαι εγώ. Και είναι αυτά τα μοναδικά που θα πάρω μαζί μου γιατί είναι τα μοναδικά που πραγματικά μου ανήκουν. Όλα τ’ άλλα σας τα χαρίζω και μην μου πείτε ευχαριστώ, δεν μου ανήκουν, ανήκουν μόνο στο τίποτα κι εγώ ψάχνω το κάτι.

Όταν θα έρθει η μέρα που θα πετάξω να θυμηθείτε να πείτε σε όσους ρωτήσουν για μένα πως δεν έφυγα, δεν χάθηκα. Ξεπέταξε την ζωή και πάει να ξεπετάξει και τον θάνατο, το ρεμάλι, ο αθεόφοβος. Έτσι να τους πείτε.