Τώρα που φορέσαμε όλοι μάσκες θα φανεί το πραγματικό πρόσωπο καθενός.

Τώρα που φορέσαμε όλοι μάσκες θα φανεί το πραγματικό πρόσωπο καθενός.

20 Αυγούστου 2010

Θρησκευτικός φανατισμός - θρησκοληψία - θρησκομανία οδηγούν δικαστές σε άδικες κρίσεις

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΣΥΜΦΩΝΙΩΝ ΤΟΥ ΕΛΣΙΝΚΙ (ΕΠΣΕ)

Τ.Θ. 60820, 15304 Γλυκά Νερά, Tηλ. 2103472259 Fax: 2106018760

email: office@greekhelsinki.gr ιστοσελίδα: http://cm.greekhelsinki.gr/

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

25 Ιουλίου 2010

Θρησκευτικός φανατισμός - θρησκοληψία - θρησκομανία οδηγούν δικαστές σε άδικες κρίσεις

Το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι (ΕΠΣΕ) αναδημοσιεύει τα πλήρη κείμενα δύο συνεντεύξεων του μέχρι τον Ιούνιο 2010 Α’ Αντιπροέδρου του Αρείου Πάγου Ιωάννη Παπανικολάου στις οποίες εκθέτει τις απόψεις του για τα κακώς κείμενα στη δικαιοσύνη. Για το ΕΠΣΕ, που αγωνίζεται μεταξύ άλλων και για τα δικαιώματα των θρησκευτικών μειονοτήτων (περιλαμβανόμενων των άθεων) στην Ελλάδα, καίρια είναι η ακόλουθη επισήμανση:

«Συμφωνώντας με τον αείμνηστο πρόεδρο του Αρείου Πάγου Στ. Ματθία, έχω τονίσει σε επίσημα έγγραφά μου, ως προϊστάμενος της Επιθεώρησης των Δικαστηρίων, ότι ο κομματικός και θρησκευτικός φανατισμός, η θρησκοληψία, η θρησκομανία και οι ιδεοληψίες νοθεύουν σοβαρά τη δικανική κρίση και οδηγούν τον δικαστικό λειτουργό σε αυθαίρετες ή άδικες κρίσεις. Η Δικαιοσύνη θα απαλλαγεί από αυτές τις "στενές σχέσεις", όχι μόνο μέσω της δημιουργίας του κατάλληλου νομοθετικού πλαισίου, κατ' εφαρμογήν της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) και της νομολογίας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, αλλά και όταν όσοι δικαστικοί λειτουργοί διακατέχονται από τέτοια νοθευτικά της κρίσης τους στοιχεία αποβάλλουν αυτά. Διαφορετικά θα πρέπει να ελέγχονται από τους επιθεωρητές και τον προϊστάμενο της Επιθεώρησης για τυχόν κατάδηλα εσφαλμένες κρίσεις τους, από δόλο ή βαριά αμέλεια, κατά την άσκηση των καθηκόντων τους, οφειλόμενες στις άνω αιτίες».

Αναδημοσιεύεται επίσης απάντηση από την Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων.

Κόσμος του Επενδυτή

19 Ιουνίου 2010

Συνέντευξη-φωτιά του Α´ αντιπροέδρου του Αρείου Πάγου Ι. Παπανικολάου

ΜΑΥΡΗ ΒΙΒΛΟΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ

Έλλειμμα ανεξαρτησίας, κομματικές και κρατικές παρεμβάσεις, οσφυοκάμπτες

και θεσιθήρες δικαστές, διαφθορά, αναξιοκρατία και ανικανότητα στα δικαστήρια

clip_image002

Τραγικό έλλειμμα ανεξαρτησίας χαρακτηρίζει τη Δικαιοσύνη, της οποίας την εικόνα περιγράφει με μελανά χρώματα ο α´ αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου, Ιωάννης Παπανικολάου, σε συνέντευξη-βόμβα στον «ΚτΕ». Ο κ. Παπανικολάου διατυπώνει βαρύτατους χαρακτηρισμούς για οσφυοκάμπτες, αριβίστες, ιδιοτελείς και ανεπαρκείς δικαστικούς λειτουργούς, αλλά και για ωμές παρεμβάσεις κυβερνήσεων, κομματικών παραγόντων και τυραννίσκων συνδικαλιστών προς τις ηγεσίες της Δικαιοσύνης. Από τις ηχηρές καταγγελίες του δεν λείπουν και επιχειρηματικά ή εκδοτικά συμφέροντα, τα οποία —όπως αναφέρει— προσφέρουν προστασία σε διεφθαρμένους και ανίκανους δικαστές, με αντάλλαγμα εξυπηρετήσεις στις δικαστικές αίθουσες. Σελ. 14–15.

ΣΤΟΝ ΤAKH ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΠΟΥΛΟ

Αναξιοκρατία, οσφυοκαμψία, ιδιοτέλεια, ανεπάρκεια και αρνησιδικία είναι μερικά από τα «σημεία και τέρατα» που χαρακτηρίζουν τις τελευταίες δεκαετίες τον ευαίσθητο χώρο της ελληνικής Δικαιοσύνης. Και αυτούς τους βαρείς χαρακτηρισμούς για τη δικαστική εξουσία δεν τις διατυπώνει ο οποιοσδήποτε, αλλά ένας ανώτατος δικαστής, και μάλιστα ακόμα εν ενεργεία, προσφέροντας έτσι ίσως τη μεγαλύτερη υπηρεσία στην ίδια τη Δικαιοσύνη. Ύστερα από 41 χρόνια ευδόκιμης υπηρεσίας στο ύψιστο αυτό λειτούργημα του δικαστή που από όλες τις βαθμίδες υπηρέτησε, ο Α´ αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου Ιωάννης Παπανικολάου, σε μία αποκλειστική συνέντευξη-ποταμό στον «ΚτΕ», αποκαλύπτει το σημερινό απαξιωμένο πρόσωπο της ελληνικής Δικαιοσύνης.

Συχνά πυκνά γίνεται μεγαλόστομα λόγος για την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης. Πόσο ανεξάρτητη είναι η ελληνική Δικαιοσύνη;

Το σύνταγμα, βέβαια, δεν καταλείπει καμία αμφιβολία: η Δικαιοσύνη είναι μια ανεξάρτητη εξουσία, εξοπλισμένη με ισχυρές εγγυήσεις προσωπικής και λειτουργικής ανεξαρτησίας των δικαστών, η οποία όχι μόνο δεν δικαιούται να «πολιτεύεται», αλλά οφείλει, αντίθετα, να συμπεριφέρεται ουδέτερα, με μόνο κριτήριο τον σεβασμό της νομιμότητας, ώστε να αποτελεί ένα πειστικό και ισχυρό αντίβαρο απέναντι στις παρεκτροπές των άλλων εξουσιών, ένα πραγματικό οχυρό. Μεταξύ, όμως, θεωρίας και πράξης η διαφορά είναι μεγάλη. Πράγματι, η εικόνα της Δικαιοσύνης σήμερα καταδεικνύει σοβαρό έλλειμμα ανεξαρτησίας. Αυτό δεν οφείλεται μόνο στις τραγικές, μέχρις αρνησιδικίας, καθυστερήσεις, στη «λευκή απεργία» (φαινόμενο θλιβερό των καιρών) ή στα διεφθαρμένα «παραδικαστικά κυκλώματα», που αντανακλούν τις ευρύτερες παθογένειες του ελληνικού κράτους και της κοινωνίας μας. Άλλωστε, οι δικαστικοί λειτουργοί της χώρας δεν είναι ξενόφερτοι, αλλά αποτελούν σάρκα εκ της σαρκός της κοινωνίας μας.

Αυτό σημαίνει ότι έχουν και όλες τις «αναπηρίες» της;

Δυστυχώς. Eίναι απογοητευτικές και οι ουκ ολίγες περιπτώσεις δουλικής οσφυοκαμψίας απέναντι στην εκτελεστική εξουσία, ιδίως των πλέον ευάλωτων ηγεσιών της (προέδρων, εισαγγελέων του Αρείου Πάγου και αντιπροέδρων) ή των επίδοξων διαδόχων τους. Είναι γνωστό ότι η Δικαιοσύνη είναι σαν τη γυναίκα του Καίσαρα: πρέπει και να είναι και να φαίνεται τίμια. Αυτό, όμως, δεν συμβαίνει, όταν η κύρια μέριμνα ορισμένων ηγεσιών της φαίνεται να είναι είτε η συγκάλυψη πολιτικών ή ποινικών ευθυνών για σκάνδαλα είτε η εξυπηρέτηση άνομων συμφερόντων επωνύμων και ισχυρών, ιδίως πλούσιων επιχειρηματιών, είτε η άσκηση πιέσεων προς ακέραιους δικαστές, είτε οι συνεχείς και επιτηδευμένες αναβολές κρίσιμων υποθέσεων. Όπως επίσης, δεν τιμά τη Δικαιοσύνη το ότι ορισμένοι δικαστές -συνήθως θεσιθήρες και αριβίστες- επιδεικνύουν κραυγαλέο κομματικό ή και θρησκευτικό φανατισμό, μεροληπτώντας ασύστολα χωρίς να κρατούν ούτε τα προσχήματα, είτε υπέρ πολιτικών συγκεκριμένου κόμματος είτε υπέρ των θέσεων κληρικών ή μοναχών. Ωμές κομματικές παρεμβάσεις, πιέσεις τυραννίσκων συνδικαλιστών προς τις πολιτικές ή φυσικές ηγεσίες της Δικαιοσύνης, προαγωγές δικαστικών λειτουργών σε χαριστικές θέσεις, «διαπλοκή» και συναλλαγή» υπουργών με μεγαλόσχημους συνδικαλιστές και προώθηση «φιλοδικαστικών» μέτρων ασύμβατων με το δικαστικό λειτούργημα, πάσης φύσεως «προστασίες» δικαστών από διάφορους ιδιοτελείς «προστάτες» είναι μερικά από τα «σημεία και τέρατα» που χαρακτηρίζουν τα τελευταία είκοσι χρόνια τον ευαίσθητο χώρο της Δικαιοσύνης, όπως ορθά επεσήμαινε και ο αείμνηστος πρόεδρος του Αρείου Πάγου Στέφανος Ματθίας.

Έχουν άδικο οι πολίτες όταν δηλώνουν ότι δεν εμπιστεύονται την ελληνική Δικαιοσύνη;

Πρωτεύοντα αίτια της σημερινής κρίσης είναι η διαφθορά, η διάσπαρτη ανομία και η ατιμωρησία, με αποτέλεσμα να γονατίσει το κράτος κάτω από το βάρος της κακοδιαχείρισης, της σπατάλης πόρων και της πελατειακής διασπάθισης των χρημάτων του ελληνικού λαού. Μαζί αναδείχθηκε και μια άλλη κρίση, η αδυναμία των θεσμών της πολιτείας και ιδίως της Δικαιοσύνης να ελέγξουν τα φαινόμενα που οδηγούν στην αυθαιρεσία και στην υπέρβαση κάθε κανόνα, χωρίς συνέπειες για κανέναν. Με τη σειρά της αυτή η ανομία, την οποία εξέθρεψε και γιγάντωσε, μεταξύ άλλων, και η δυσλειτουργία της Δικαιοσύνης, έφερε και την καταρράκωση της αυτοπεποίθησης του ελληνικού λαού. Δεν είναι τυχαίο ότι όλο και περισσότεροι διακηρύσσουν ότι στην Ελλάδα κανείς δεν τιμωρείται και πως δύσκολα, και έπειτα από μεγάλη ταλαιπωρία και αγαθή τύχη, βρίσκει κανείς το δίκιο του. Όλο δε και πληθαίνουν τα χείλη, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, στα οποία ανεβαίνει το αγωνιώδες ερώτημα: «Στην Ελλάδα, Δικαιοσύνη δεν υπάρχει;». Οι χρονίσασες πλέον πληγές της ελληνικής Δικαιοσύνης, με κυρίαρχα τα έλκη της διαφθοράς και των πάσης φύσεως ανεπαρκειών και ανικανοτήτων, με προέχουσα την αρνησιδικία, έχουν περιαγάγει αυτή σε κατάσταση αμφισβήτησης, ανυποληψίας και αναποτελεσματικότητας. Έτσι, ούτε το κοινό περί δικαίου αίσθημα των πολιτών ικανοποιείται ούτε η Δικαιοσύνη λειτουργεί με έναν τέτοιο τρόπο που οι πολίτες να αισθάνονται ότι υπάρχει μια εξουσία που τους προστατεύει και ελέγχει κάθε ανομία. Το κράτος δικαίου, που σε οποιαδήποτε σύγχρονη δημοκρατία θεωρείται αυτονόητη κατάκτηση και πραγματικότητα, στην Ελλάδα εύλογα αμφισβητείται έντονα από τους πολίτες.

Και πώς θα αρθεί αυτή η αμφισβήτηση;

Πρέπει να καταστεί σαφές σε όλους, άρχοντες και αρχομένους, και κύρια, βεβαίως, στους δικαστικούς λειτουργούς, ότι, αν δεν αποκατασταθεί η Δικαιοσύνη ως άπαρτο κάστρο, λαμπρό και ασύλητο οχύρωμα και αμυντήριο της Δημοκρατίας, ούτε θα επανέλθει η διασαλευθείσα εμπιστοσύνη των πολιτών προς τη Δικαιοσύνη ούτε ουσιαστική και μόνιμη έξοδος από την πολύπλευρη και πολυεπίπεδη κρίση που βιώνουμε θα υπάρξει στο εγγύς μέλλον.

Οι κρίσεις και οι προαγωγές των δικαστών γίνονται με αξιοκρατικά κριτήρια;

Η αξιοκρατία στις προαγωγές των δικαστικών λειτουργών είναι απολύτως αναγκαία όχι μόνο στο πλαίσιο μιας εσωτερικής δικαιοσύνης και ενθάρρυνσης των άξιων δικαστών και εισαγγελέων, αλλά και χάριν της ίδιας της Δικαιοσύνης, ως θεμελίου της δημοκρατίας μας, ώστε να απονέμεται από άξια προαγόμενους δικαστές, γρήγορα, δίκαια και αποτελεσματικά. Δυστυχώς, όμως, αρκετές φορές παραβλέπεται η αξιοκρατία αυτή και γίνονται προαγωγές προφανώς ανάξιων δικαστικών λειτουργών, βαρυνoμένων, αποδεδειγμένα και τεκμηριωμένα, είτε με ηθικά παραπτώματα είτε με άλλες καταφανείς υπηρεσιακές ανεπάρκειες, οι οποίοι, στη συνέχεια, όχι μόνον εκθέτουν αυτούς που τους προήγαγαν (και μάλιστα, κατά κανόνα, εν γνώσει της αναξιότητάς τους), αλλά, το σπουδαιότερο, ταλανίζουν τους διαδίκους και τους συναδέλφους τους από αναβαθμισμένη δικαστική θέση, την οποία χαριστικά κατέλαβαν.

Οι παρεμβάσεις στο έργο των δικαστών είναι σύνηθες φαινόμενο τα τελευταία χρόνια. Εσείς είχατε ποτέ επεμβάσεις στο έργο σας; Αν ναι, τι είδους και από ποιους;

Όπως και άλλοι δικαστικοί λειτουργοί, έτσι κι εγώ δέχθηκα πολλές φορές παρεμβάσεις στο δικαστικό μου έργο, κυρίως από συναδέλφους μου και μάλιστα, κατά κανόνα, ιεραρχικά ανωτέρους μου, αλλά και από διάφορα άλλα πρόσωπα εκτός δικαστικού χώρου. Όλες οι επεμβάσεις αυτές ήταν προφορικές, πλην εκείνης με την οποία επιχειρήθηκε να μου αφαιρεθεί η πειθαρχική δικογραφία κατά του ανακριτή Νικολάου Ζαγοριανού, που ήταν έγγραφη. Οι αθέμιτες αυτές παρεμβάσεις, άμεσες ή έμμεσες, ήπιες ή σκαιές και ιταμές, προφορικές ή έγγραφες, αποκρούστηκαν αμέσως από εμέ, σταθερά και σθεναρά. Σε μερικές περιπτώσεις συνοδεύτηκαν και με απειλές, απροκάλυπτες ή συγκαλυμμένες. Μάλιστα, όταν αρνήθηκα να παραβώ το υπηρεσιακό μου καθήκον και να ενδώσω στην τελεσιγραφική εντολή παράδοσης της ανωτέρω πειθαρχικής δικογραφίας, στοχοποιήθηκα από αυτούς που οργάνωσαν τη φίμωσή μου, με μέθοδο γκεμπελικού τύπου, αφού χρησιμοποίησαν ύβρεις και απειλές κατά του προσώπου μου δημοσίως εκφρασθείσες και τελικά επιχείρησαν να με «δικάσουν» μέσω διαδόσεων και διά του Τύπου, στο πλαίσιο μιας «δίκης» προθέσεων με έντονο τον επικοινωνιακό χαρακτήρα.

Και ποιοι είναι αυτοί που θέλησαν να σας «δικάσουν» για τους χειρισμούς σας σε αυτή την υπόθεση;

Oι έχοντες συμφέρον, δηλαδή οι φερόμενοι ως ενεχόμενοι στο μέγιστο σκάνδαλο της Siemens. Συνεπικουρούμενοι από κομματικούς, εμφάνισαν ότι κινήθηκα κατά συγκεκριμένων δικαστικών λειτουργών, που, κατά τη γνώμη μου, μεθόδευσαν τη συγκαλυπτική της αλήθειας ανάκριση-παρωδία, ως δήθεν «πικραμένος» για τη μη επιλογή μου από την τότε κυβέρνηση σε μία από τις δύο κορυφαίες θέσεις της Δικαιοσύνης. Κάποιος, δε, εμφανίστηκε διερωτώμενος υποκριτικά μήπως αληθεύουν τα διαδιδόμενα για τις προθέσεις μου. Αλλ' οι άφρονες αυτοί ολετήρες της Δικαιοσύνης λησμόνησαν μέσα στον πανικό τους ότι κατά τον ίδιο τρόπο ενήργησα και προ των επιλογών αυτών στο άλλο μεγάλο σκάνδαλο της Μονής Βατοπεδίου. Έτσι και τότε, μόλις έλαβα γνώση, σχετικώς από τον Τύπο και παρά τις επιθέσεις και παρεμβάσεις που δέχθηκα και τότε, μεταξύ αυτών και από δικαστικό λειτουργό προσκείμενο στην τότε κυβέρνηση, ενεργώντας με την ίδια ταχύτητα, αυτεπαγγέλτως, αποκατέστησα, έπειτα από πέντε χρόνια, τη δικονομική νομιμότητα και το κράτος δικαίου, με την ΕΠ 1087/29-10-2008 παραγγελία μου και έτσι φθάσαμε στη δημοσίευση της 87/2008 απόφασης του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Ροδόπης, με την οποία δικαιώθηκε το ελληνικό Δημόσιο.

Οι καταγγελίες σας είναι πολύ σοβαρές. Μπορείτε να μιλήσετε πιο συγκεκριμένα;

Φυσικά. Μερικοί από αυτούς αγνόησαν και ένα περιστατικό που γνώριζαν καλά: όταν δεν συμμορφώθηκα στις πιέσεις, με προσφορά ανταλλάγματος κατάληψης υψηλής θέσης ιεραρχικά ανωτέρου μου, για να παραβώ τη συνείδησή μου κατά την έκφραση της δικανικής μου κρίσης, γιατί αυτός είχε, όπως μου είπε, «προσωπικό λόγο» να εκδοθεί απόφαση υπέρ του άλλου διαδίκου και αρνήθηκα σχετικώς, εισέπραξα την απειλητική του φράση: «Τότε θα σε πολεμήσω». Και ναι μεν με «πολέμησε» και με νίκησε στην πρώτη μάχη, αλλά τελικά κέρδισα την τελευταία μάχη και τον πόλεμο, γιατί επικράτησε η γνώμη μου στην υπόθεση αυτή. Οι εφιαλτικές ώρες που πέρασα στον Άρειο Πάγο, όταν όρθωσα ανάστημα απέναντι στη διαφθορά και στην κάθε μορφής ανεπάρκεια και ανικανότητα που μαστίζουν τη Δικαιοσύνη, μου επαναφέρουν στη μνήμη το πάντοτε, δυστυχώς, επίκαιρο «κατηγορώ» του αείμνηστου εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ευάγγελου Κρουσταλάκη: «Δεν είναι άξια επαίνων η Δικαιοσύνη. Υπάρχουν δικαστές που δεν έχουν ήθος… Μουσκεύουμε στην αμαρτία…».

Ποιο είναι το απόσταγμα αυτής της εμπειρίας σας;

Είναι γνωστό στο δικαστικό σώμα, αλλά και εκτός αυτού, από πολλαπλά απτά συγκεκριμένα περιστατικά, ότι κατά την υπερτεσσαρακονταετή δικαστική υπηρεσία μου δεν επιδίωξα ούτε υπήρξα ποτέ αρεστός σε κανέναν «καίσαρα» οποιασδήποτε εξουσίας, αλλά πάντοτε απέκρουσα αποφασιστικά οιαδήποτε επέμβαση ή παρέμβαση στη δικαστική μου συνείδηση, από όσο ψηλά και αν προερχόταν, και δεν υπολόγισα ποτέ τίποτα και κανέναν κατά την εκπλήρωση του καθήκοντός μου της διαφύλαξης της δικαστικής μου ανεξαρτησίας. Αποχωρών δε εντός ολίγου από την ενεργό υπηρεσία (γιατί δικαστής θα παραμείνω μέχρι του φυσικού μου τέλους), αφήνω ως παρακαταθήκη στους νεότερους δικαστές τα σχετικά υπηρεσιακά μου βιώματα, ως έμπρακτα παραδείγματα διδαχής του τρόπου με τον οποίο πρέπει να αποκρούουν κάθε επίβουλο της δικαστικής τους ανεξαρτησίας.

Πώς συντίθεται και πώς λειτουργεί το Ανώτατο Δικαστικό Συμβούλιο;

Τα της συγκροτήσεως και λειτουργίας του Ανωτάτου Δικαστικού Συμβουλίου προβλέπονται και ρυθμίζονται από το σύνταγμα και τον Κώδικα Οργανισμού Δικαστηρίων και Κατάστασης Δικαστικών Λειτουργών. Για να αντιμετωπισθούν, όμως, οι δυσλειτουργίες που εμφανίστηκαν στην πράξη κατά τη λειτουργία του Ανωτάτου Δικαστικού Συμβουλίου, καθώς και για τα γενικότερα προβλήματα στη διοίκηση της Δικαιοσύνης, πρέπει να γίνουν οι απαραίτητες αλλαγές και τροποποιήσεις του συντάγματος και του Ν. 1756/1988, όπως ισχύει. Για όλα τα σχετικά ζητήματα έχω έτοιμες τις προτάσεις μου και εν καιρώ θα τις δημοσιοποιήσω και θα τις θέσω υπόψη των αρμοδίων οργάνων του κράτους. Οπωσδήποτε, δε, πρέπει να τεθεί σε νέες νομικές βάσεις και ο δικαστικός συνδικαλισμός.

Ποιος είναι αυτός ο πολυπρόσωπος μηχανισμός που αντιμετωπίσατε όταν διατάξατε την πειθαρχική δίωξη του ανακριτή της υπόθεσης Siemens Ζαγοριανού;

Για τα πρόσωπα που απαρτίζουν τον σκληρό και αδίστακτο πολυπρόσωπο μηχανισμό προστασίας του ελεγχόμενου πειθαρχικά και ποινικά πρωτοδίκη Νικολάου Ζαγοριανού έχω αναφερθεί σε επίσημα έγγραφά μου και έχω δώσει σχετικώς και κατάθεση. Επειδή, όμως, βρίσκεται σε εξέλιξη η σχετική έρευνα δεν θέλω να επεκταθώ περισσότερο για να μην παρεξηγηθώ ότι θέλω να προκαταλάβω την κρίση των αρμοδίων δικαστικών οργάνων.

Ποιος τελικά προστατεύει τους διεφθαρμένους, τους ανήθικους και τους ανίκανους;

Την απάντηση στο ερώτημα αυτό έχει δώσει σε βαρυσήμαντο άρθρο του στο νομικό περιοδικό «Συνήγορος» ο αείμνηστος πρόεδρος του Αρείου Πάγου Στέφανος Ματθίας το έτος 2005. Θα συμφωνούσα μαζί του ότι τα κρούσματα διαφθοράς στη Δικαιοσύνη εξηγούνται από μια γενικότερη χαλάρωση, που εμφανίστηκε μετά το έτος 1990 και οφείλεται κυρίως σε χειρισμούς της πολιτικής ηγεσίας. Ευκαιριακά νομοθετήματα, που θεσπίστηκαν έκτοτε, με δήθεν φιλοδικαστικά μέτρα, ασυμβίβαστα με το δικαστικό φρόνημα, στην πραγματικότητα βολέματος ανεπαρκών δικαστών, προωθήθηκαν για να στηριχθεί η επανεκλογή συνδικαλιστών που ήταν ή εμφανίζονταν ως κομματικά προσκείμενοι, και για να μπορεί, μέσω αυτών, να επηρεάζει η πολιτική ηγεσία τους δικαστές. Καθιερώθηκε, τελικά, η καθυστέρηση ως «δικαίωμα» και με τη θέσπιση διαφόρων νομικών τεχνασμάτων κατά κανόνα δεν μπορεί να ελεγχθεί πειθαρχικά δικαστής για οκτάμηνη καθυστέρηση έκδοσης πολιτικής απόφασης. Έτσι, οι καθυστερήσεις θέριεψαν με νομοθετική κάλυψη. Παράλληλα, αναπτύχθηκε και το θλιβερό φαινόμενο διεφθαρμένοι ή ανεπαρκείς δικαστές και εισαγγελείς να προσφεύγουν και να ζητούν προστασία από διάφορα ετερόκλητα πρόσωπα, προκειμένου να αποφύγουν τις πειθαρχικές ή ποινικές συνέπειες των παραβάσεών τους ή να επιτύχουν την προαγωγή τους.

Και τι είδους πρόσωπα αναλαμβάνουν ρόλο προστάτη;

Eίτε πρόσωπα του δικαστικού χώρου, όπως συνδικαλιστές, ανώτατοι δικαστές εν ενεργεία και συνταξιούχοι, αλλά και δικαστές κατώτερων βαθμών, είτε πρόσωπα εκτός δικαστικού χώρου, όπως πολιτικοί, δημοσιογράφοι κ.λπ. Σε μερικές περιπτώσεις, μάλιστα, βλέπουν το φως της δημοσιότητας δημοσιεύματα στον Τύπο υπέρ διεφθαρμένων ή ανεπαρκών δικαστών. Έτσι στα παραδοσιακά «μιλήματα» ή «πιασίματα» μερικές φορές ολόκληρων συνθέσεων, πολλές φορές πιεστικά, χρησιμοποιείται και η προστασία του παντοδύναμου Τύπου. Για να αντιμετωπισθεί η σύγχρονη αυτή γάγγραινα της προστασίας διεφθαρμένων ή ανίκανων δικαστών, θα πρέπει να ληφθούν επειγόντως νομοθετικά μέτρα, για τα οποία έχω καταλήξει σε συγκεκριμένες προτάσεις.

«Προτιμώνται οι βολικοί, οι υπάκουοι, οι οσφυοκάμπτες...»

Ανέρχονται στην κορυφή οι άξιοι ή οι βολικοί και οσφυοκάμπτες;

Ο τρόπος και τα κριτήρια επιλογής της ηγεσίας της Δικαιοσύνης, στο πλαίσιο του πρωθυπουργοκεντρικού συστήματος διακυβέρνησης της χώρας, δηλαδή κατ' ουσίαν από τον εκάστοτε πρωθυπουργό και από αυτούς που επηρεάζουν την κρίση του υπέρ του ενός ή του άλλου υποψηφίου, αποτελούν την πιο πονεμένη ιστορία της ελληνικής Δικαιοσύνης, έχουν εξελιχθεί σε τραγωδία για την ανεξαρτησία της και απαρχή πολλών από τα δεινά της. Αν κατέγραφα όσα βίωσα, πάνω από σαράντα χρόνια, σχετικά με τις επιλογές αυτές, τα όσα είδα και άκουσα, θα αρκούσαν για να γεμίσουν τις σελίδες ενός βιβλίου, με τον τίτλο «Η μαύρη βίβλος της ελληνικής Δικαιοσύνης». Προς το παρόν, επιγραμματικά σημειώνω ότι προτιμώνται, σε αρκετές περιπτώσεις, στις επιλογές αυτές όχι οι άριστοι αλλ' οι αρεστοί στον εκάστοτε πρωθυπουργό και στο περιβάλλον του, οι βολικοί, οι υπάκουοι, οι ασφυοκάμπτες, οι διαπλεκόμενοι, οι συναλλασσόμενοι, οι κομματικά προσκείμενοι, οι δημοσιοσχεσίτες και, βέβαια, οι συνεργαζόμενοι με θρησκευτικές ή παραθρησκευτικές σέχτες ή με συνδικαλιστές του κλάδου ως κομματικούς τοποτηρητές ή οι έχοντες σχέση με υπουργούς ή άλλα πρόσωπα της εκτελεστικής εξουσίας. Έτσι δημιουργούνται κακά πρότυπα και περνά το μήνυμα στους νεότερους δικαστές ότι, για να προαχθούν στην ηγεσία της Δικαιοσύνης, θα πρέπει να γίνουν και αυτοί αρεστοί και υποτακτικοί στην εκτελεστική εξουσία και τους παρατρεχάμενούς της.

clip_image004

Και τι είδους «δουλείες» προκύπτουν για τους δικαστικούς λειτουργούς από αυτές τις νοσηρές σχέσεις;

Και όλοι αυτοί που κόπτονται υπέρ του ενός ή του άλλου υποψηφίου, και ιδίως οι βαρόνοι της πολιτικής, του Τύπου και του χρήματος, ενεργούν έπειτα από δουλικές παρακλήσεις του εκλεκτού τους, αφού ο τελευταίος διέλθει επιτυχώς τις εξετάσεις υποτέλειας στις οποίες τον υποχρεώνουν και υπογράψει το σχετικό νοητό «γραμμάτιο» οφειλής, και βέβαια προς εξυπηρέτηση των ιδιοτελών τους συμφερόντων, γιατί είναι σίγουρο ότι αν επιλεγεί ο εκλεκτός τους θα του ζητήσουν το τίμημα της οφειλής του (αντάλλαγμα), δηλαδή την ψυχή και τη συνείδησή του. Η «οφειλή» αυτή αποτελεί και τον «προσωπικό λόγο» εκτροπής σε ανομίες, αδικίες και δικαστικές αυθαιρεσίες από ορισμένους δικαστικούς λειτουργούς. Ευτυχώς, όμως, που υπάρχουν και φωτεινές εξαιρέσεις, γνωστές βέβαια στους παροικούντες στην Ιερουσαλήμ, όπου δικαστές πανάξιοι κατέλαβαν αξιοκρατικά τις κορυφαίες θέσεις της ηγεσίας της Δικαιοσύνης, τις οποίες και λάμπρυναν με την παρουσία και το έργο τους. Αλλά, αν οι εξαιρέσεις αυτές δεν γίνουν ο κανόνας, τότε θα εξακολουθεί να παραμένει φενάκη και όνειρο απατηλό η ανεξαρτησία στον χώρο της Δικαιοσύνης.

41 χρόνια στις επάλξεις της Θέμιδος

Ο κ. Ι. Παπανικολάου έδωσε εξετάσεις για να γίνει δικαστής το 1968 και διορίστηκε ειρηνοδίκης το 1969. Εκείνη την εποχή η Δικαιοσύνη περνούσε περίοδο εαρινής άνθησης. Τα οικονομικά μέτρα που είχε λάβει το 1964 η τότε κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου (διπλασιασμός σχεδόν των αποδοχών των δικαστικών λειτουργών) αποτέλεσαν σοφά κίνητρα για να εισέλθουν στη Δικαιοσύνη αξιόλογοι και ιδιαίτερα ικανοί νομικοί, αλλά και για να πνεύσει ούριος άνεμος ανύψωσης της Δικαιοσύνης. «Προσδοκούσα να υπηρετήσω μια Δικαιοσύνη που θα τη συγκροτούσαν λίαν υψηλού επιστημονικού κύρους και ήθους δικαστικοί λειτουργοί, που μοναδικό τους μέλημα θα ήταν να λύνουν τις διαφορές και τις συγκρούσεις μεταξύ των ανθρώπων, αλλά και μεταξύ του κράτους και των πολιτών, εφαρμόζοντας κατά συνείδηση τους νόμους και τις αρχές του δικαίου, πραγματικά ανεξάρτητοι, ηθικά ακέραιοι και απρόσβλητοι και αμόλυντοι στην κρίση τους από κάθε παρέμβαση», λέει ο κ. Παπανικολάου. Δυστυχώς, τα πράγματα στη Δικαιοσύνη δεν εξελίχθηκαν σύμφωνα με τις προσδοκίες και τα οράματά του. Έτσι, έπειτα από σαράντα ένα χρόνια συνεχούς πραγματικής διακονίας της Δικαιοσύνης, αποχωρεί στις 30.6.2010, λόγω ορίου ηλικίας, έμπλεος ανάμεικτων συναισθημάτων, εν μέσω της βαθύτατης και πολύπλευρης κρίσης που βιώνει η πατρίδα και ενώ η Δικαιοσύνη, ως θεσμός της Δημοκρατίας, διέρχεται, όπως λέει ο ίδιος, «τη μεγαλύτερη κρίση που γνώρισε ποτέ τα τελευταία 50 χρόνια, βαρύτατα τραυματισμένη από φαινόμενα διαφθοράς, σήψης, αναποτελεσματικότητας και αρνησιδικίας».

Από τη μια πλευρά, λοιπόν, εκφράζει ικανοποίηση γιατί αντικρίζει «καπνόν αναθρώσκοντα» από τη νοητή Ιθάκη των προσωπικών του στόχων, με την ηθική πληρότητα ότι στάθηκε πιστός στον όρκο του και ότι υπηρέτησε τη Δικαιοσύνη με το πάθος που τρέφει γι' αυτήν, αλλά και τη βεβαιότητα ότι είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει την κρίση της Ιστορίας για το σύνολο του δικαστικού του έργου. Από την άλλη πλευρά, δηλώνει ο κ. Παπανικολάου: «Αισθάνομαι άφατη λύπη για την παρακμή και την κατάπτωση της Δικαιοσύνης της πατρίδας μου, αλλά και οργή και αγανάκτηση για τις νοοτροπίες και συμπεριφορές αρκετών δικαστικών λειτουργών, όπως τα σχετικά περιστατικά, προσωποποιημένα, τα έχω καταγράψει με οδύνη σε σωρεία επίσημων εγγράφων μου».

Κόσμος του Επενδυτή

26 Ιουνίου 2010

Aντιδράσεις στις «βόμβες» Παπανικολάου μέσω «KτE»

Tι απαντά η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων στις αιχμηρές καταγγελίες του αντιπροέδρου A.Π.

clip_image006

Αίσθηση έκανε στους νομικούς και όχι μόνο κύκλους το πρωτοσέλιδο του «ΚτΕ» το προηγούμενο Σάββατο και η συνέντευξη του α΄ αντιπροέδρου του Αρείου Πάγου Ιωάννη Παπανικολάου στην εφημερίδα μας, στο πλαίσιο της οποίας αποκάλυπτε τη ζοφερή κατάσταση που επικρατεί στον χώρο της Δικαιοσύνης.

Οι καταγγελίες του κ. Παπανικολάου για το έλλειμμα ανεξαρτησίας που επικρατεί στον εξαιρετικά ευαίσθητο χώρο, οι ηχηρές αναφορές του σε «κομματικές και κρατικές παρεμβάσεις, οσφυοκάμπτες και θεσιθήρες δικαστές, αναξιοκρατία και ανικανότητα που επικρατεί στους ναούς της Θέμιδος», προκάλεσαν ποικίλα σχόλια, όχι μόνο για το περιεχόμενό τους αλλά και για το σπάνιο αν όχι πρωτοφανές του γεγονότος, ένας ανώτατος δικαστικός λειτουργός να τα λέει «έξω από τα δόντια».

Φυσικά, οι αιχμηρές επισημάνσεις του κ. Παπανικολάου ενόχλησαν κάποιους συναδέλφους του, ιδιαίτερα συνδικαλιστικούς εκπροσώπους του κλάδου, ωστόσο επίσημη και δημόσια αντίδραση υπήρξε μόνο από την Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων που μας απέστειλε ένα εκτενές σχόλιο-απάντηση στον κ. Παπανικολάου το οποίο και δημοσιεύουμε: «Είναι περίεργο, αλλά όχι ανεξήγητο, ότι πολλοί συνάδελφοι, στη δύση της καριέρας τους (ο κ. Παπανικολάου συνταξιοδοτείται σε επτά ημέρες), ανακαλύπτουν όψιμα “Καίσαρες εξουσιών” και “έλκη και δεινά στη Δικαιοσύνη”, στα οποία οι ίδιοι, λόγω των “αρετών” τους, δεν έχουν συμμετοχή.

Ο κ. Παπανικολάου πρέπει να αισθάνεται υπερήφανος που υπηρέτησε τη Δικαιοσύνη της χώρας μας επί 40 έτη, και μάλιστα από τον Ιούλιο του έτους 2007 από τη θέση του αντιπροέδρου του Ανωτάτου Δικαστηρίου, επιλεγείς στη θέση αυτή από το τότε Υπουργικό Συμβούλιο, με την ίδια διαδικασία του “πρωθυπουργοκεντρικού” συστήματος, που σήμερα επικρίνει. Διαφορετικά, δηλαδή αν δεν νιώθει υπερήφανος, θα είχε προ πολλού παραιτηθεί, αφού οι “ευαισθησίες” του δεν θα του επέτρεπαν να προσφέρει τις υπηρεσίες του, και μάλιστα και από τη θεσμική θέση του προϊσταμένου Επιθεώρησης, θέση που η πολιτεία τού εμπιστεύθηκε. Από τη θέση αυτή θα μπορούσε να συμβάλει στη διόρθωση των “κακώς κειμένων”, τα οποία όψιμα ανακάλυψε, αν και σε επίσημο έγγραφό του πριν από ένα έτος, ως προϊστάμενος της Επιθεώρησης, εξαίρει το έργο και την προσφορά των δικαστικών λειτουργών μας.

Και επειδή ο κ. αντιπρόεδρος κατά τις περιηγήσεις του στο παρελθόν επικαλέσθηκε τον αείμνηστο εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ευάγγελο Κρουσταλάκη, παραθέτουμε ακριβώς ποια ήταν η γνώμη του για τους επικριτές της Δικαιοσύνης». Έγραφε, λοιπόν, ο Κρουσταλάκης τον Δεκέμβριο του 2001:

«Όλοι εκείνοι οι οποίοι ρίχνουν τον λίθο του αναθέματος στους δικαστές και στους εισαγγελείς, που ανεύθυνα και αβασάνιστα μιλάνε για “επηρεασμό” τους από την πολιτική εξουσία, που δεν διστάζουν να αφήσουν υπονοούμενα για “κομματισμό” και “χρηματισμό” δικαστικών λειτουργών, χωρίς όμως να γίνονται σαφείς στις καταγγελίες τους και χωρίς να προσκομίζουν -όπως κάθε τίμιος άνθρωπος οφείλει να πράττει- αποδείξεις για τους ισχυρισμούς τους, τίποτε άλλο δεν κάνουν παρά να αλωνίζουν χωρίς ντροπή σε πεδιάδες που ανήκουν στης συκοφαντίας τους ανίερους χώρους. Είναι ασυγχώρητο το ολίσθημά τους όταν, επί του ασφαλούς, φθείρουν το κύρος των συναδέλφων τους και υποσκάπτουν το έργο τους.

Έτσι, ο καθένας μας δικαίως αναλογίζεται: Δεν υπάρχει τέλος πάντων και κάποια ευθύνη εκείνων; Τι έκαναν τόσα χρόνια για τη βελτίωση της απονομής της Δικαιοσύνης; Και ας μη θυμηθούν πάλι το γνωστό τροπάριο για “κομματικές επιλογές της ηγεσίας της Δικαιοσύνης”. Και εκείνων η επιλογή με αυτή τη διαδικασία έγινε και την αποδέχθηκαν. Ας σταματήσει πια αυτό το άλλοθι».

«Η Ένωσή μας, της οποίας ο κ. αντιπρόεδρος υπήρξε και είναι μέλος της, συμβάλλοντας με την ψήφο του στην εκλογή “τυραννίσκων και μεγαλόσχημων συνδικαλιστών”, επιθυμεί να διαβεβαιώσει την ελληνική κοινωνία ότι μπορεί να έχει απόλυτη εμπιστοσύνη στους δικαστικούς λειτουργούς της, στην επιστημοσύνη και στο ήθος τους. Πολύ περισσότερο σήμερα, στους δύσκολους καιρούς που περνάμε, οι δικαστικοί λειτουργοί αποτελούν την τελευταία ελπίδα του λαού μας. Και είμαστε εδώ για να διαφυλάττουμε τους θεσμούς και τα δίκαια των πολιτών».

Ελευθεροτυπία

Σάββατο 17 Ιουλίου 2010

Διαφθορά, αδιαφάνεια, αναποτελεσματικότητα

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=184044

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΖΕΡΒΑ

Για φαινόμενα διαφθοράς, αδιαφάνειας και ανεπάρκειας δικαστών που, σε συνδυασμό με τον σφικτό εναγκαλισμό τους από την εκτελεστική εξουσία, έχουν οδηγήσει σε ατυχείς επιλογές ηγεσίας και έφεραν την ελληνική Δικαιοσύνη σε κατάσταση αμφισβήτησης και αναποτελεσματικότητας κάνει λόγο ο Ι. Παπανικολάου, αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου έως τον Ιούνιο του 2010 και προϊστάμενος της Επιθεώρησης των Δικαστηρίων το κρίσιμο διάστημα 2008-2009.

Είναι ο δικαστής που άσκησε πειθαρχική και ποινική δίωξη κατά του ανακριτή Ν. Ζαγοριανού για τους χειρισμούς του στην υπόθεση της Siemens, ενήργησε έρευνα για τυχόν ηθικούς αυτουργούς και χειραγώγησή του από προϊσταμένους και ήρθε σε σύγκρουση με τον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ι. Τέντε, όταν επιχειρήθηκε να του αφαιρεθεί η υπόθεση. Είναι επίσης εκείνος που έδωσε εντολή να δημοσιευτεί η επίμαχη απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Κομοτηνής που δικαίωνε το Δημόσιο στη διαμάχη του με τη Μονή Βατοπεδίου.

Ο κ. Παπανικολάου μιλά για αδικαιολόγητη καθυστέρηση στην εκδίκαση πολιτικών και ποινικών υποθέσεων που συνιστά αρνησιδικία, αλλά και για μια νέα μορφή «λευκής απεργίας» των δικαστών που επιλέγουν να καθυστερούν επιτηδευμένα τη διάρκεια των δικών!

Σύμφωνα με στοιχεία που παραθέτει από τη θητεία του ως προϊστάμενος Επιθεώρησης, μέσα σ' ένα μόλις χρόνο έλαβε περίπου 1.200 καταγγελίες-παράπονα πολιτών για αδικαιολόγητη καθυστέρηση στην εκδίκαση των υποθέσεών τους, παράπονα κατά βάση δίκαια. Σε 700 περιπτώσεις ενήργησε αυτεπάγγελτη έρευνα για καθυστερήσεις, άσκησε 180 πειθαρχικές αγωγές και παρέπεμψε στην ολομέλεια του Αρείου Πάγου 32 δικαστές για απόλυση λόγω υπηρεσιακής ανεπάρκειας!

Ο κ. Παπανικολάου, συμφωνώντας με τον αείμνηστο τέως πρόεδρο του Αρείου Πάγου Στ. Ματθία, στηλιτεύει τη στενή σχέση δικαστών με την Εκκλησία. Οπως αποκαλύπτει, έστειλε επιστολή σε όλους τους δικαστές, στην οποία αναφέρει ότι ο κομματισμός και η θρησκοληψία νοθεύουν τη δικανική κρίση και ζητεί να διώκονται πειθαρχικά όσοι δικαστές επιδεικνύουν τις συγκεκριμένες συμπεριφορές. Για τα θέματα του όρκου επικαλείται την εφαρμογή των αποφάσεων του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου.

Προτείνει, τέλος, μια σειρά από μέτρα, όπως η κατάρτιση νέου Οργανισμού Δικαστηρίων, ο περιορισμός των αναβολών στις ποινικές δίκες, η τήρηση του καθημερινού οκτάωρου ωραρίου των δικαστηρίων και η αλλαγή του θεσμικού πλαισίου για τον δικαστικό συνδικαλισμό.

Αναλυτικά η συνέντευξη:

- Ποια είναι η σημερινή εικόνα της Δικαιοσύνης;

«Η πρωτοφανής βαθιά κρίση που διέρχεται η πατρίδα μας οφείλεται στην αδυναμία των θεσμών της Πολιτείας και βέβαια και της Δικαιοσύνης να εγκαθιδρύσουν στη χώρα πραγματικό κράτος δικαίου. Φαινόμενα διαφθοράς, αδιαφάνειας και κάθε μορφής ανεπάρκειες ή ανικανότητες, με προέχουσα την αρνησιδικία, έχουν περιαγάγει την ελληνική Δικαιοσύνη σε κατάσταση αμφισβήτησης, αρρυθμίας και αναποτελεσματικότητας. Ετσι ούτε το κοινό περί δικαίου αίσθημα των πολιτών ικανοποιείται ούτε η Δικαιοσύνη λειτουργεί με έναν τέτοιον τρόπο που οι πολίτες να αισθάνονται ότι υπάρχει η δικαστική εξουσία που άγρυπνα τους προστατεύει και ελέγχει κάθε ανομία».

- Πόσο ικανοί είναι οι δικαστές να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των καιρών; Πώς θα αποκασταθεί η εμπιστοσύνη των πολιτών στη Δικαιοσύνη;

«Στα εύλογα αυτά ερωτήματα των πολιτών καλούνται να απαντήσουν χωρίς χρονοτριβή οι δικαστικοί λειτουργοί έμπρακτα με τη δικανική τους κρίση και με στάσεις και συμπεριφορές ανταποκρινόμενες στις προκλήσεις των καιρών και να γίνουν μπροστάρηδες στον αγώνα εξόδου της χώρας από την κρίση. Οι δικαστές και οι εισαγγελείς πρέπει να γνωρίζουν καλώς πως είναι μαχητές-υπερασπιστές του ύψιστου οχυρού της Δημοκρατίας».

- Τι αφήνει πίσω το παραδικαστικό; Εγινε πραγματική κάθαρση;

«Σε μένα που βίωσα εκ των έσω τα λεγόμενα "παραδικαστικά κυκλώματα", που τόσο έπληξαν το κύρος και την αξιοπιστία της Δικαιοσύνης, και μάλιστα υπήρξα και εισηγητής στην Ολομέλεια του Αρείου Πάγου στην υπόθεση του τ. προέδρου Πρωτοδικών Ευάγγελου Καλούση, οι πικρές μνήμες είναι νωπές, σύμμεικτες με αισθήματα οργής και αγανάκτησης για εκείνους που διέσυραν τη Δικαιοσύνη και τους έντιμους λειτουργούς της. Από την πλευρά μου τόσον ως αρεοπαγίτης όσο και ως αντιπρόεδρος του Α.Π. προϊστάμενος της Επιθεώρησης των Δικαστηρίων, κατέθεσα στην προσπάθεια κάθαρσης της Δικαιοσύνης από το "παραδικαστικό" όλες μου τις δυνάμεις και ενήργησα κάθε τι το νόμιμο Ο χρόνος και τα γεγονότα θα δείξουν αν έγινε πραγματική κάθαρση».

- Μιλήσατε πρόσφατα για επίορκους, αριβίστες και οσφυοκάμπτες δικαστές και μάλιστα στην ηγεσία της Δικαιοσύνης. Τελικά η δικαστική ανεξαρτησία είναι άπιαστο όνειρο;

«Οσο εξακολουθεί να υπάρχει αλώβητος ο ομφάλιος λώρος σύνδεσης Δικαιοσύνης και εκτελεστικής εξουσίας και ο ασφυκτικός εναγκαλισμός της πρώτης από τη δεύτερη, που προκάλεσε τις ατυχείς επιλογές στην ηγεσία της Δικαιοσύνης με πολιτικά κριτήρια, τόσο θα εξακολουθεί να παραμένει φενάκη και όνειρο απατηλό η ανεξαρτησία, ως συνολική εικόνα, στον χώρο της Δικαιοσύνης».

- Ο Στ. Ματθίας είχε στηλιτεύσει τις ιδιότυπες σχέσεις πολλών δικαστών με την Εκκλησία. Πότε θα απαλλαγεί η Δικαιοσύνη από αυτή τη «στενή σχέση» με δεδομένο ότι έχουμε καταδικαστεί ήδη από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για το θρησκευτικό όρκο;

«Συμφωνώντας με τον αείμνηστο πρόεδρο του Αρείου Πάγου Στ. Ματθία, έχω τονίσει σε επίσημα έγγραφά μου, ως προϊστάμενος της Επιθεώρησης των Δικαστηρίων, ότι ο κομματικός και θρησκευτικός φανατισμός, η θρησκοληψία, η θρησκομανία και οι ιδεοληψίες νοθεύουν σοβαρά τη δικανική κρίση και οδηγούν τον δικαστικό λειτουργό σε αυθαίρετες ή άδικες κρίσεις. Η Δικαιοσύνη θα απαλλαγεί από αυτές τις "στενές σχέσεις", όχι μόνο μέσω της δημιουργίας του κατάλληλου νομοθετικού πλαισίου, κατ' εφαρμογήν της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) και της νομολογίας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, αλλά και όταν όσοι δικαστικοί λειτουργοί διακατέχονται από τέτοια νοθευτικά της κρίσης τους στοιχεία αποβάλλουν αυτά. Διαφορετικά θα πρέπει να ελέγχονται από τους επιθεωρητές και τον προϊστάμενο της Επιθεώρησης για τυχόν κατάδηλα εσφαλμένες κρίσεις τους, από δόλο ή βαριά αμέλεια, κατά την άσκηση των καθηκόντων τους, οφειλόμενες στις άνω αιτίες».

- Σε ποια όρια φτάνει η αρνησιδικία; Πόσο καθυστερεί σήμερα η εκδίκαση υποθέσεων του πολίτη;

«Η αδικαιολόγητη καθυστέρηση στην εκδίκαση πολιτικών και ποινικών υποθέσεων και έκδοση αποφάσεων εντός εύλογου χρόνου σε πολλές περιπτώσεις σήμερα βρίσκεται στα όρια της αρνησιδικίας ή τα ξεπερνά, με αποτέλεσμα εκτός των άλλων η χώρα μας να έχει το θλιβερό προνόμιο να μετρά τις περισσότερες καταδίκες από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για παραβάσεις του εύλογου χρόνου απονομής της Δικαιοσύνης.

»Το σοβαρό φαινόμενο της αρνησιδικίας που πλήττει ευθέως το κύρος, την αξιοπιστία και την αποτελεσματικότητα της Δικαιοσύνης της χώρας και τραυματίζει καίρια το κράτος δικαίου, αφού προάγει σε παρανομίες και επιβράβευση ανόμων, ενώ εκτρέφει και τις αυτοδικίες, ήταν το κύριο πρόβλημα με το οποίο ήλθα αντιμέτωπος κατά τη διάρκεια της θητείας μου ως προϊστάμενος Επιθεώρησης, από 1-7-2008 έως και 15-9-2009. Από τη θέση αυτή έζησα έντονα την αγωνία πολιτών και τα παράπονά τους για αρνησιδικία».

- Τι καταγράψατε;

«Από τις περίπου 1.200 αναφορές και καταγγελίες πολιτών που ερεύνησα και διεκπεραίωσα πολλές αφορούσαν παράπονα κατά κανόνα δίκαια, για αδικαιολόγητη καθυστέρηση απονομής της δικαιοσύνης στις υποθέσεις τους. Επίσης σε 700, περίπου, περιπτώσεις, ενήργησα αυτεπάγγελτη έρευνα καθυστερήσεων στη Δικαιοσύνη. Ακόμη από τις 180 πειθαρχικές αγωγές που άσκησα κατά δικαστικών λειτουργών, η μεγάλη τους πλειοψηφία αφορούσε αδικαιολόγητη καθυστέρηση στην απονομή της δικαιοσύνης (για τις πολιτικές αποφάσεις η καθυστέρηση υπερέβαινε το οκτάμηνο από τη συζήτηση της υπόθεσης). Τέλος, δικάστηκαν στο ακροατήριο της ολομέλειας του Αρείου Πάγου δημοσίως 32 περιπτώσεις δικαστικών λειτουργών που παρέπεμψα για οριστική παύση λόγω υπηρεσιακής ανεπάρκειας κατά το άρθρο 60 του Κώδικα Δικαστικών Λειτουργών, από τις οποίες οι περισσότερες αφορούσαν κατ' εξακολούθηση αδικαιολόγητη καθυστέρηση στην απονομή της δικαιοσύνης.

»Βέβαια κατ' αντιδιαστολή προς την αδικαιολόγητη καθυστέρηση υπάρχει και η δικαιολογημένη, οφειλόμενη στον φόρτο εργασίας των δικαστικών λειτουργών και σε ορισμένες περιπτώσεις στη σοβαρότητα και πολυπλοκότητα των υποθέσεων. Θεωρώ όμως υποχρέωσή μου να τονίσω ότι κατά την άσκηση των καθηκόντων μου διαπίστωσα ότι πολλοί δικαστές και εισαγγελείς επιτελούν στο ακέραιο το καθήκον τους, αγωνιζόμενοι φιλότιμα και με όλες τους τις δυνάμεις, προκειμένου να αντιμετωπιστούν επιτυχώς τα φαινόμενα της αρνησιδικίας.

»Αξιοσημείωτο επίσης είναι το γεγονός ότι ως προϊστάμενος της Επιθεώρησης ευχαρίστησα εγγράφως τους δικαστές που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά μου να περιορίσουμε την πέραν του οκταμήνου καθυστέρηση στις πολιτικές υποθέσεις».

- Ποια νομοθετικά μέτρα πρέπει να ληφθούν άμεσα ώστε να αλλάξουν τα πράγματα;

«Κατά τη γνώμη μου πρέπει να ληφθούν τα εξής μέτρα:

1 Κατάρτιση νέου σύγχρονου Κώδικα Οργανισμού των Δικαστηρίων, γιατί ο παρών 1756/88 όπως ισχύει έχει πλέον ξεπεραστεί σε πολλές διατάξεις από τις εξελίξεις και τις παρούσες ανάγκες για εύρυθμη λειτουργία της Δικαιοσύνης.

2 Προώθηση στη Βουλή προς ψήφιση της πρότασης σχεδίου νόμου που έχει καταρτιστεί και παραδοθεί στον υπουργό Δικαιοσύνης, για την αναμόρφωση του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, που κύριο στόχο έχει την επιτάχυνση και απλούστευση της πολιτικής δίκης.

3 Επίλυση όλων των προβλημάτων ώστε τα ποινικά δικαστήρια να λειτουργούν κάθε εργάσιμη ημέρα επί οκτάωρο ημερησίως (9 έως 4).

4 Αντιμετώπιση των αδικαιολόγητων αναβολών στις ποινικές δίκες και του εσχάτως εμφανισθέντος απαραδέκτου φαινομένου της "λευκής απεργίας" δικαστικών λειτουργών, κυρίως μέσω μιας επιτηδευμένα αργής διεξαγωγής της δίκης.

5 Θέση νέων κανόνων δικαίου για τον δικαστικό συνδικαλισμό».

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σκέψου δυο φορές πριν σχολιάσεις. Διαβάζεις ένα διαδικτυακό προσωπικό ημερολόγιο του οποίου η ανάγνωση ΔΕΝ είναι υποχρεωτική. Βαριέμαι τ' ανούσια μπλα μπλα και δαγκώνω όταν μου χαλάνε την ησυχία. Θα μπορούσα να έχω κλείσει τον σχολιασμό αλλά ακόμα νομίζω πως υπάρχουν κάποιοι που όντως έχουν κάτι να πουν κι εύχομαι να είσαι ένας από αυτούς αλλά οι πιθανότητες είναι λίγες και γι αυτό σου λέω: Για να μην σε φάει η μαρμάγκα σκέψου δυο φορές πριν σχολιάσεις, σαν να δίνεις εξετάσεις. Αλλιώς άστο καλύτερα!

Αναγνώστες

Η Ιδιοφυΐα του Πλήθους

Υπάρχει αρκετή προδοσία, μίσος, βία, παραλογισμός στο μέσο άνθρωπο για να προμηθεύσει οποιοδήποτε στρατό, οποιαδήποτε μέρα. Kαι οι καλύτεροι στο φόνο είναι αυτοί που κηρύττουν εναντίον του. Kαι οι καλύτεροι στο μίσος είναι αυτοί που κηρύττουν αγάπη. Kαι οι καλύτεροι στον πόλεμο είναι τελικά αυτοί που κηρύττουν ειρήνη. Eκείνοι που κηρύττουν θεό, χρειάζονται θεό. Eκείνοι που κηρύττουν ειρήνη, δεν έχουν ειρήνη. Eκείνοι που κηρύττουν αγάπη, δεν έχουν αγάπη.

Προσοχή στους κήρυκες, προσοχή στους γνώστες, προσοχή σε αυτούς που όλο διαβάζουν βιβλία, προσοχή σε αυτούς που είτε απεχθάνονται τη φτώχεια, είτε είναι περήφανοι γι' αυτήν, προσοχή σε αυτούς που βιάζονται να επαινέσουν γιατί θέλουν επαίνους για αντάλλαγμα, προσοχή σε αυτούς που βιάζονται να κρίνουν, φοβούνται αυτά που δεν ξέρουν, προσοχή σε αυτούς που ψάχνουν συνεχώς πλήθη γιατί δεν είναι τίποτα μόνοι τους, προσοχή στο μέσο άνδρα και τη μέση γυναίκα, η αγάπη τους είναι μέτρια, ψάχνει το μέτριο. Αλλά υπάρχει ιδιοφυΐα στο μίσος τους, υπάρχει αρκετή ιδιοφυΐα στο μίσος τους για να σας σκοτώσει, να σκοτώσει τον καθένα. Δεν θέλουν μοναξιά, δεν καταλαβαίνουν τη μοναξιά, θα προσπαθήσουν να καταστρέψουν οτιδήποτε διαφέρει από το δικό τους. Μη βρισκόμενοι σε θέση να δημιουργήσουν έργα τέχνης, δεν θα καταλάβουν την τέχνη, θα εξετάσουν την αποτυχία τους, ως δημιουργών, μόνο ως αποτυχία του κόσμου. Mη βρισκόμενοι σε θέση να αγαπήσουν πλήρως, θα πιστέψουν ότι και η αγάπη σας είναι ελλιπής και τότε θα σας μισήσουν και το μίσος τους, θα είναι τέλειο... Σαν ένα λαμπερό διαμάντι, σαν ένα μαχαίρι, σαν ένα βουνό, σαν μια τίγρη. Όπως το κώνειο. Η καλύτερη τέχνη τους...

Tσαρλς Μπουκόφσκι

Related Posts with Thumbnails