Ο προσηλυτιστής.

Ανεβασμένοι στις κορυφές του Μαινάλου εγώ ο γιος μου και το μικρόσωμο σκυλάκι μας ράτσας κανίς, χαμένοι μέσα στο βαθύ ελατόδασος αναζητώντας τα ένστικτά μου κατεβαίνω μια φορά την ημέρα στο ποτάμι για νερό όπως όλα τα ζώα κι εγώ.

Εκεί αρκετά παρακάτω από τις τελευταίες πηγές, κάτω από ένα πανέμορφο γεφύρι περασμένων αιώνων έρχονταν κι άλλοι άνθρωποι για να καθίσουν λίγο στις όχθες. Συνήθως δεν έμενα στην πηγή για παραπάνω απ' όσο χρειάζεται για να γεμίσω τον ασκό μου άντε και να βγάλω καμιά πέστροφα παρακάτω στο ποτάμι κάθε τρίτη μέρα και ομολογουμένως δεν έδινα σημασία στους υπόλοιπους που έβλεπα να περιδιαβαίνουν το γιοφύρι.

Προχθές είχαμε πάει όλοι μαζί με τον γιο μου και την Σελήνα (το σκυλάκι μας) και είπαμε να κατέβουμε για μεσημέρι εκεί κάτω από το γιοφύρι να χαζέψουμε λίγο κόσμο.

Φουσκώσαμε λοιπόν τα μαξιλαράκια μας και καθίσαμε στις σκιές των πλατανιών να δούμε τον κόσμο που είχε λείψει του παιδιού δέκα μέρες τώρα.

Τις τρεις ώρες λοιπόν που καθίσαμε πέρασαν από εκεί εκατόν πενήντα άνθρωποι περίπου. Όλοι μα όλοι ξέπλυναν τα πόδια τους στο ποτάμι κατούρησαν παραδίπλα στην όχθη έχεσαν λίγο παρακάτω οι περισσότεροι κι έφυγαν. Ήρθαν και πέντ' έξι οικογένειες με παιδιά που κάθισαν δίπλα στα κατουρημένα έφαγαν έχεσαν κι έφυγαν και αυτοί ευχαριστημένοι αφήνοντας πίσω τους από σακούλες ως μπιφτέκια μισοφαγωμένα. Ο τόπος μύριζε σκατίλα και αποφάγια ανακατεμένα με τις μυρουδιές του ποταμού δίνοντας στην αναπνοή την αίσθηση της μιαρότητας.

Σκόρπια κωλόχαρτα κολλημένα πολλές φορές από τον άνεμο στα κλαριά των θάμνων και σακούλες άδειες και γεμάτες εδώ κι εκεί πεταμένες έδιναν και στην όρασή μου την ίδια αίσθηση μιαρότητας του χώρου.

Είχα αρχίσει να τα παίρνω στο κρανίο το κατάλαβε ο πιτσιρικάς και μου λέει με ύφος δυσαρεστημένο, “ κατάλαβα γιατί δεν ήθελες να έρθουμε”.

Κατάλαβες ναι, αλλά τώρα που ήρθαμε κάτσε να δούμε τα ζώα που είναι ηλιθιότερα των προβάτων.

Καθίσαμε λοιπόν που λέτε και τους παρατηρούσαμε εν' όσο χέζανε και κατουράγανε κάτω από το γιοφύρι όταν γυρίζοντας κάποια στιγμή τα μάτια μου πάνω είδα έναν παπά ή καλόγερο ή δεν ξέρω 'γω τι καθισμένο πάνω στο γιοφύρι να διαβάζει κάτι.

Δεν έδωσα σημασία και συνέχισα να καταμετρώ χεσίματα και ποδόλουτρα όταν ένας κύριος γύρω στα 60 που ξέπλενε και αυτός τα πόδια του γυρίζει στον παπά και του λέει να κατέβει και αυτός στην όχθη.

- “Και τι να κάνω εκεί κάτω;” του απάντησε ο παπάς μηδιάζοντας ειρωνικά.

- “Έστειλε το ποίμνιο για χέσιμο” σκέφτηκα “και έμεινε αυτός στα ψηλά αναζητώντας τον... παράδεισο”.

Ο μπάρμπας δεν απάντησε αλλά συνεχίζοντας το ποδόλουτρό του στράφηκε προς εμένα.

- “ωραίο μέρος” μου λέει

-“έ όσο μπορεί, του απάντησα”

-“Εγώ είμαι από εδώ” συνέχισε, “θυμάμαι μικρός που μαζευόμασταν εδώ οι τσοπάνηδες όλοι και τις γιορτές πηγαίναμε στο μοναστήρι” (μερικά χιλιόμετρα παραπάνω)

-“Τώρα πια ούτε τσοπάνηδες πολλοί υπάρχουν και το μοναστήρι άδειασε σχεδόν” του απάντησα κοιτώντας τον στα μάτια. Φόραγε γυαλιά με λεπτό μεταλλικό σκελετό χρυσό στο χρώμα και τα μάτια του από πίσω μου έδιναν την εντύπωση ανθρώπου που δεν του αρέσει να βασανίζει το μυαλό του. Αρνιόμουν να το δεχτώ αλλά έβλεπα μπροστά μου ένα γνήσιο ποίμνιο ένα ακόμα δίποδο πρόβατο με καράφλα κοιλίτσα πουκαμισάκι με κλασσικό παντελόνι εκείνο με την τσάκιση και σκαρπίνι παπούτσι με νάιλον κάλτσα που τα είχε βγάλει για να κάνει το ποδόλουτρό του και τα είχε αφήσει δίπλα στην πλατανόριζα.

-Α θα ξαναγεμίσουν μου είπε λάμποντας από χαρά στο πρόσωπο, ξέρεις πόσοι συνταξιούχοι έχουν κάνει αίτηση για να έρθουν να μονάσουν; Πάρα πολλοί σε όλα τα μοναστήρια της Ελλάδας.

-Συνταξιούχοι; Τον ρώτησα με ύφος ολίγον τι παιχνιδιάρικο. Μα το μέλλον δεν είναι στα χέρια των συνταξιούχων αλλά στα χέρια των παιδιών και των νέων. Οι συνταξιούχοι με βάση τον μέσο όρο ζωής έχουν ορίζοντα δεκαετίας και πέραν τούτου ουδέν. Άντε σε δέκα χρόνια από σήμερα δηλαδή να ενταχθούν αιτούμενοι οι σημερινοί πενηντάρηδες. Σαραντάρηδες και νεότερους τους έχεις δει στα μοναστήρια; Και πόσους; Πόσες αιτήσεις τριαντάρηδων και σαραντάρηδων και εικοσάρηδων έχεις δει για πες μου.

Ολίγον τι κόμπιασε, μα παίρνοντας βαθιά αναπνοή

-εμένα τα παιδιά μου είναι και τα δυό στο μοναστήρι

-στο μοναστήρι; ήτανε δική μου η σειρά να κομπιάσω, σε ποιο μοναστήρι ρώτησα.

-στο τάδε (κάτι μου είπε αλλά δεν συγκράτησα τ' όνομα) μα δεν το ξέρεις; Κάθε μέρα κάνει και από ένα θαύμα μου γύρισε με ύφος χιλίων απορημένων καρδιναλίων;

-όχι δεν το ξέρω δεν ασχολούμαι με θαύματα αλλά πόσο χρονών είναι τα παιδιά σου;

-Δεκαπέντε και δεκάξι και μισό

το βλέμμα μου στράφηκε ασυναίσθητα στον γιο μου ο οποίος είχε μείνει να τον κοιτάει με ανοικτό το στόμα. Ξαναγυρίζοντας προς το ποίμνιο τον ρώτησα ευθέως κι εγώ

-Μα καλά δεν τα λυπήθηκες τα παιδιά;

μάλλον ένοιωσε πως βρήκε πεδίον δόξης λαμπρόν σε αυτή μου την ερώτηση οπότε βγάζοντας τα γυαλιά και απευθυνόμενος προς μεγάλη μου έκπληξη στον γιο μου και όχι σ' εμένα πια άρχισε ν' αναλύει τις γνωστές χριστιανικές θέσεις περί καλού, κακού, αιώνιας διαμάχης, τι δρόμο πρέπει να ακολουθήσουμε, πόσο καλός είναι ο θεός Γιαχβέ και πόσο κακός ο διάβολος και πως ο κόσμος θα χωριστεί στα δύο και θα γίνει πόλεμος καλών κακών και ο Ιεχωβά θα επέμβει να λύσει τις διαφορές ρίχνοντας φωτιά και πως γι αυτό καίγονται τα δάση τιμωρία του Ιεχωβά που δεν είμαστε καλό ποίμνιο.

Κάπου άρχισα να δυσφορώ όχι τόσο για τις αρλούμπες που ξεστόμιζε αλλά επειδή απευθυνόταν κοιτώντας αποκλειστικά τον δεκαεπτάχρονο γιο μου τον οποίο είχε αρχίσει να πλησιάζει και σε απόσταση σιγά σιγά. Κάθε που έβαζε τελεία σε μια του πρόταση έκανε και ένα βήμα προς τον έφηβο και είχε ήδη πλησιάσει στα πέντε βήμα από τα είκοσι που ήταν βρισκόμενος πια δίπλα του αλλά σε απόσταση από εμένα, που μάλλον του ήμουν παντελώς αδιάφορος.

Ο γιος μου δεν του μίλαγε μόνο συνέχισε να τον ακούει κοιτώντας τον με ύφος γεμάτο ερωτηματικά κι ενώ ο μπάρμπας λέγοντας περί τιμωρίας καλού και κακού και πόσο καλό είναι το μοναστήρι, πλησίασε άλλο ένα βήμα κι έγινε το… μπαμ. Πετάχτηκε η σκυλίτσα τον αρπάζει από το μισοσηκωμένο ακόμα μπατζάκι και άρχισε να το τραβάει να το σκίσει. Βάζω μια φωνή μαζεύοντας τον σκύλο ενώ ταυτόχρονα αυτός έκανε δυό πήδουλους προς τα πίσω λέγοντας με χαμόγελο τρομαγμένου και κοιτώντας εμένα πλέον που κράταγα τον σκύλο

-α μα αυτό είναι διαβόλου πράγμα

-διαβόλου πράγμα είσαι εσύ του ανταπάντησα με ύφος αυστηρό και να πάρεις τα παραμύθια σου να πας να τα πεις αλλού, εκεί που σε παίρνει.

Ξαφνιάστηκε κι άλλο φαίνεται. Δεν περίμενε τέτοια αντίδραση. Μάλλον περίμενε να του ζητήσω και συγνώμη για το κάμωμα του σκυλιού όχι να τον αποδιώξω και από πάνω, οπότε έκπληκτος πια μου είπε

-μα γιατί, αφού αυτή είναι η αλήθεια...

Ήτανε σειρά του γιου μου να μιλήσει και διακόπτοντας τον θυμωμένος (όσο μπορεί να θυμώσει ένας δεκαεπτάχρονος)

-αν ήμουν γιος σου και μου έλεγες να πάω σε μοναστήρι θα σου έλεγα να πας εσύ αφού σου αρέσει τόσο…

Νααα γίνανε τα μάτια του χριστιανού προσηλυτιστή, φόρεσε ξανά τα γυαλιά του που τόση ώρα τα κράταγε στα χέρια κάθισε στην όχθη φόρεσε κάλτσες και παπούτσια με βρεγμένα πόδια αφού χρειάστηκε να τα ξαναξεπλύνει από το χώμα και έφυγε κάτι μουρμουρίζοντας. Ποιος ξέρει τι...

Ανέβηκε πάνω στο γεφύρι και τον παρακολουθούσα καθώς πλησίαζε τον παπά που καθόταν ακόμα στο στηθαίο όταν κάποια στιγμή γύρισαν και μας κοίταγαν και οι δύο. Είδα μίσος και απέχθεια στο βλέμμα του παπά (απέτυχε ο απεσταλμένος του σκέφτηκα) όποτε υψώνοντας την φωνή για να με ακούσουν καλά, τους είπα:

- Σήμερα από εδώ έφυγες με κάλτσες βρεγμένες σαν τον βρεγμένο γάτο. Αύριο τα παιδιά θα σου βάλουν και τα δυό πόδια σε ένα παπούτσι. Ξέρε το.

Γύρισαν πλάτη και χάθηκαν από την άλλη μεριά.

-Πατέρα πάμε να φύγουμε κι εμείς; μου είπε ο γιος μου. Αρκετά είδα και άκουσα σήμερα, καλύτερα βαθιά στο δάσος με τις νύμφες.