Η κατάκτηση της ισονομίας

Tου Πασχου Mανδραβελη

Για δεύτερη φορά το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων επικύρωσε το αυτονόητο και καταδίκασε την Ελλάδα. Την περασμένη Πέμπτη, απεφάνθη ότι, παρά τον συντεχνιασμό των βουλευτών, δεν νοείται σε δημοκρατική χώρα το 2010 να μην αίρεται η ασυλία βουλευτών, όταν μηνύονται ή κατηγορούνται για αδικήματα εκτός των καθηκόντων τους.

Η βουλευτής του ΠΑΣΟΚ κ. Μιλένα Αποστολάκη βρέθηκε προ ετών σε μια πικρή δικαστική διαμάχη με τον τέως σύζυγό της. Μέρος αυτής αφορούσε και την επιμέλεια του παιδιού τους. Ο τέως σύζυγός της υπέβαλε μήνυση κατά της βουλευτού για παραβίαση της δικαστικής απόφασης που ρύθμιζε την επικοινωνία με το παιδί του. Μέχρις εδώ η υπόθεση ήταν ιδιωτική και θα έπρεπε να παραμείνει ιδιωτική, αν δεν παρενέβαινε η Βουλή. Ομως οι τριακόσιοι, κατά τη συνήθη συντεχνιακή λογική τους, αρνήθηκαν την άρση της βουλευτικής ασυλίας της κ. Αποστολάκη, παρά το γεγονός ότι το αδίκημα για το οποίο κατηγορείτο είναι παντελώς άσχετο με τα κοινοβουλευτικά της καθήκοντα. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο αποφάσισε το αυτονόητο: η άρνηση της Βουλής να άρει την ασυλία της παραβίασε το δικαίωμα πρόσβασης στη Δικαιοσύνη ενός πολίτη (Σ. Σ.: η απόφαση –και αυτό έχει τη δική του σημασία– ελήφθη με πλειοψηφία 6 - 1. Εξαίρεση, φυσικά, ήταν ο Ελληνας δικαστής, ο κ. Σπύρος Φλογαΐτης).

Αυτή είναι η δεύτερη καταδίκη της Ελλάδος για την άρνηση άρσης βουλευτικής ασυλίας. Η πρώτη ήταν πιο χαρακτηριστική. Ενας πολίτης μήνυσε τον βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας κ. Κώστα Τασούλα για κατάχρηση εξουσίας κατά την περίοδο που ο τελευταίος ήταν δήμαρχος Κηφισίας. Η Βουλή αρνήθηκε δύο φορές να άρει την ασυλία του κ. Τασούλα, αλλά αυτό δεν είναι το πιο σημαντικό. Ο βουλευτής μήνυσε τον μηνυτή του για συκοφαντική δυσφήμιση και ψευδή καταμήνυση. Το τραγελαφικό είναι ότι το δικαστήριο «δικαίωσε» τον βουλευτή. Ο πολίτης καταδικάστηκε για ψευδή καταμήνυση, σε μια μήνυση που δεν εκδικάστηκε ποτέ επειδή η Βουλή αρνήθηκε την άρση της ασυλίας. Με άλλα λόγια, ο πολιτικός κόσμος δεν έστειλε στην ελληνική κοινωνία μόνο το σύνηθες μήνυμα ότι οι βουλευτές είναι υπεράνω του νόμου, αλλά, σε συνεργασία με την ελληνική Δικαιοσύνη, μάς είπε: «Ξέρεις ποιοι είμαστε εμείς, ρε; Οποιος ανακατεύεται με βουλευτή, εκτός από κλαμένος, θα φύγει και δαρμένος».

Δυστυχώς, στη χώρα μας το αυτονόητο είναι ακόμη υπό διεκδίκηση. Οταν στη Βρετανία καλείται ένας πρώην πρωθυπουργός να καταθέσει για καθαρά πολιτικές αποφάσεις, όπως ήταν ο πόλεμος στο Ιράκ, στην Ελλάδα ακόμη και οι οικογενειακές υποθέσεις της κ. Αποστολάκη καλύπτονται από την ασυλία της Βουλής. Ενώ στη Γαλλία, ο πρώην πρωθυπουργός Ντομινίκ ντε Βιλπέν λογοδοτεί στη Δικαιοσύνη έπειτα από μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση, στην Ελλάδα οι βουλευτές όχι μόνο δεν πάνε στο δικαστήριο, αλλά μπορούν να καταδικάσουν και τους μηνυτές τους.

Η εξωφρενική αυτή προνομία των βουλευτών δυστυχώς κατοχυρώνεται συνταγματικά και δεν μπορεί να αλλάξει παρά μόνον στην επόμενη αναθεώρηση. Στο ενδιάμεσο, όμως, οι πολιτικοί αρχηγοί οφείλουν να προστατεύσουν την τιμή και την υπόληψη του πολιτικού κόσμου, κάτι που, δυστυχώς, δεν απασχολεί τη συντεχνία των βουλευτών. Οφείλουν να θέσουν ζήτημα διαρκούς κομματικής πειθαρχίας στους βουλευτές τους, ζητώντας τους να αίρουν αυτόματα την ασυλία για ζητήματα που δεν άπτονται των κοινοβουλευτικών τους καθηκόντων. Επιτέλους, κάποτε πρέπει να κατακτήσουμε την ισονομία σ’ αυτόν τον τόπο. Εκτός κι αν οι πολιτικοί έχουν αμέριστη εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη, πλην των προσωπικών τους υποθέσεων.

kathimerini.gr