καθρέφτη, καθρεφτάκι μου…!

Κάποιες φορές είναι πολύ δύσκολο να δώσω την εικόνα όπως εγώ την βλέπω κι αναγκάζομαι να ψάχνω για παραδείγματα μπας και καταλάβουν κάποιοι συνομιλητές μου. Προχθές λοιπόν είχα συζήτηση με θέμα «γιατί οι γερμανοί είναι τόσο σκληροί μαζί μας». Έτσι μου τέθηκε το θέμα από ανθρώπους που κατέχουν όλα μα ΟΛΑ τα εχέγγυα και τις περγαμηνές του ελληνικού κράτους ανήκοντες στην «υψηλή κοινωνία» των «πνευματικών» ανθρώπων του τόπου. Βέβαια στο τέλος της συζήτησης (εγώ την έκλεισα) τους αποκάλεσα «απλώς ηλίθια παπαγαλάκια που αποστηθίζουν εντολές» και αυτοί με την σειρά τους με αποκάλεσαν «αποτυχημένο χωρίς καμία αναγνώριση από κανέναν εντός της επικράτειας» αδυνατώντας να καταλάβουν πως για μένα αυτό είναι επιτυχία!

Η συζήτηση άναψε όταν τόλμησα να μεταθέσω το πρόβλημα «γιατί οι έλληνες είναι τόσο μαλακοί με την ελλάδα»; Εν ολίγοις προσπάθησα να εξηγήσω πόσο διαφορετικά σκέφτονται αυτοί οι δυο διαφορετικοί λαοί. Από την μια έχουμε τους Έλληνες οι οποίοι παιδιόθεν γαλουχούνται με ιδεοληψίες πως είμαστε έθνος ανάδελφον, δεν πειράξαμε ποτέ κανέναν αλλά πάντα οι άλλοι μας επιβουλεύονταν θέλοντας το κακό μας ενώ η ιστορία μας βρίθει ηρώων και μόνο ηρώων. Εγκληματίας κανείς! Αντίθετα οι Γερμανοί γαλουχούνται παιδιόθεν πως οι γονείς τους ήταν εγκληματίες ναζί πράγμα το οποίο παραδέχονται και κουβαλούν ως παράδειγμα προς αποφυγή. Το πόσο πονάει να θεωρεί ένας άνθρωπος (πόσο μάλλον ένας λαός) τους γονείς του εγκληματίες, είναι δύσκολο να το αντιληφθούμε εμείς που οι γονείς μας ήταν υποτίθεται όλοι ήρωες που πολέμησαν για ιδανικά και αξίες και ανθρωπισμό και άλλα τέτοια μπαρμπούτσαλα. Αλλά ξέρετε ποια είναι η πραγματική διαφορά; Πως οι μεν γερμανοί ξέρουν την αλήθεια (όσο σκληρή κι αν είναι) ενώ εμείς εδώ ζούμε μέσα στο ψέμα και την μυθοπλασία. Ουδείς λόγος για τα δικά μας εγκλήματα! Εμείς ουδεπόποτε διαπράξαμε εγκλήματα ΝΟ ΝΟ ΝΟ!

Στο ελλαδιστάν ο γιος του ταγματασφαλίτη, η κόρη του δοσίλογου είναι… περήφανη δημόσια υπάλληλος, δικαστής, πρόεδρος, αρχιαστυνόμος αρχιστράτηγος και πάει λέγοντας μέχρι εκπροσώπησης στην βουλή με τον πιθηκαλώπιξ και τον σιληπορδέο. Αντίθετα στην Γερμανία όχι βουλή αλλά και μ’ ενοχές και παράνομοι οι αντίστοιχοι ναζιστές και ας είναι και γονείς τους!

Αλλά επειδή την συζήτηση την έχω ήδη κάνει: δυο παραδείγματα και βγάλτε συμπέρασμα όσοι μπορείτε. Οι μεν γερμανοί βιώνουν την αλήθεια όσο σκληρή κι αν είναι, οι δε έλληνες ζούμε τον μύθο μας. Το ποιοι είναι σε καλύτερη θέση το βιώνουμε ως μια αλήθεια που δεν μπορούμε να κρύψουμε! Όσο κι αν προσπαθούμε να τα φορτώσουμε πάλι στους άλλους αυτή την φορά η αλήθεια δεν κρύβεται. Ναι, είμαστε λαμόγια! Ας το παραδεχτούμε για να μπορέσουμε να δούμε πως θα το αντιμετωπίσουμε. 

---

Δεν έζησαν τα αποτρόπαια εγκλήμτα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά τα ονόματά τους στοιχειώνουν το παρόν, οι μνήμες του παρελθόντος των προγόνων τους τους κατακλύζουν και τους αναγκάζουν να πληρώσουν το βαρύ τίμημα αυτής της κληρονομιάς.

Τα ονόματα των Himmler, Goering, Goeth και Hoess ακόμη προκαλούν ανατριχίλα στο άκουσμά τους για τα εγκλήματα των Ναζί.

Ο Rainer Hoess ένιωθε για χρόνια ένοχος

Όταν ήταν παιδί ο Rainer Hoess του έδειξαν ένα οικογενειακό ενθύμιο. Θυμάται τη μητέρα του να σηκώνει ένα βαρύ καπάκι που στο κέντρο του είχε χαραγμένη τη σβάστικα και του έδειξε οικογενειακές φωτογραφίες.  Ο πατέρας του έπαιζε σε ένα κήπο με τα αδέρφια του με φόντο... τους θαλάμους αερίου του Άουσβιτς.

Ο παππούς του Rudolf Hoess ήταν ο πρώτος διοικητής του στρατοπέδου συγκέντρωσης του Άουσβιτς και ο πατέρας του μεγάλωσε σε μία βίλα που την έχτισαν οι αιχμάλωτοι πολέμου.

Ήταν εκεί όπου η γιαγιά του τον συμβούλευε να πλένει καλά τις φράουλες που μάζευε γιατί είχαν πάνω τους τη στάχτη από τους φούρνους από το στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Ο Rainer ακόμη ζει στοιχειωμένος από την πόρτα του κήπου που είδε στις φωτογραφίες, εκείνη που οδηγούσε κατευθείαν στον τόπο μαρτυρίου τόσων ανθρώπων, την ''πύλη της κόλασης'' όπως την αποκαλεί ο ίδιος.

''Είναι περίεργο να εξηγήσω την ενοχή, ακόμη κι αν δεν υπάρχει λόγος να αισθάνομαι οποιαδήποτε ενοχή. Την κουβαλάω μέσα στο μυαλό μου. Ντρέπομαι φυσικά γι’ αυτό που η οικογένειά μου, ο παππούς μου έκανε σε χιλιάδες άλλες οικογένειες'' είπε ο Rainer.

Ως παιδί του είχαν απαγορεύσει στις σχολικές εκδρομές τη συμμετοχή λόγω του επωνύμου του. Πλέον στα 40 του ένιωσε την ανάγκη να αντιμετωπίσει τον τρόμο και τα ψέματα που έζησε τόσα χρόνια στην οικογένειά του.

Η Katrin Himmler γράφει για να λυτρωθεί

Για την Katrin Himmler, η συγγραφή ήταν ο τρόπος της να αντιμετωπίσει το γεγονός ότι ο Heinrich Himmler ήταν μέλος της οικογένειάς της. ''Είναι πολύ βαρύ φορτίο να έχεις ένα παρόμοιο μέλος στην οικογένεια, τόσο κοντά του. Είναι κάτι που κρέμεται σαν σκιά από πάνω σου'', τόνισε.

Ο Himmler, ο ''αρχιτέκτονας'' του Ολοκαυτώματος, ήταν προπάππους της, ενώ ο παππούς της και τα αδέρφια του ήταν όλα μέλη των Ναζί.

''Έβαλα τα δυνατά μου να απέχω από αυτό και να το αντιμετωπίσω κάνοντας κριτική. Δεν ντρέπομαι πια γι’ αυτήν την επαφή της οικογένειάς μου'', πρόσθεσε και συμπλήρωσε ότι οι απόγονοι των εγκλημάτων των Ναζί ζουν ανάμεσα σε δύο άκρα. Άλλοι το αποδέχονται και συνεχίζουν και άλλοι κόβουν κάθε δεσμό με την οικογένειά τους.

Η Katrin νόμιζε ότι είχε ωραία σχέση με τον πατέρα της ώσπου άρχισε να ερευνά το οικογενειακό παρελθόν. Ο πατέρας της δεν το συζητούσε καν.

Αντιλήφθηκε πόσο δύσκολο ήταν για εκείνον όταν και η ίδια δεν μπορούσε να αποδεχθεί ότι η ίδια της η γιαγιά ήταν Ναζί κι όσο κι αν την αγαπούσε, όταν ανακάλυψε γράμματα και κατάλαβε ότι είχε επαφές με παλιά μέλη των Ναζί.

Η Monika Hertwig ''είδε'' την οικογένειά της στη Λίστα του Σίντλερ

Η αποκάλυψη ήταν ακόμη πιο βαριά για τη Monika Hertwig. Ήταν ακόμη μωρό όταν ο πατέρας της Amon Goeth δικάστηκε και απαγχονίστηκε επειδή σκότωσε χιλιάδες Εβραίους.

Ο Goeth ήταν ο σαδιστής διοικητής του στρατοπέδου συγκέντρωσης του Plaszow, ενώ η μητέρα της τη μεγάλωσε σαν να μην συνέβη ποτέ κάτι. Μάλιστα, βλέποντας φωτογραφίες του πατέρα της είχε μία γλυκιά εντύπωση.

Στην εφηβεία της πλέον ρώτησε τη μητέρα της ποιος ήταν ακριβώς ο πατέρας της και τότε της ομολόγησε ότι εκείνος πρέπει να είχε σκοτώσει μερικούς Εβραίους. Όταν τη ρώτησε πόσους ακριβώς, η γυναίκα αντέδρασε σαν τρελή και τη χτύπησε μ’ ένα καλώδιο.

Όταν πια είδε τη ''Λίστα του Σίντλερ'' όπου τον πατέρα της υποδυόταν ο Ralph Fiennes, η Monika είπε ότι ένιωσε σαν να τη χτύπησαν.

Η Bettina Goering απαρνήθηκε τη μητρότητα εξαιτίας του ονόματος

Η Bettina Goering, ανιψιά του φημολογούμενου διαδόχου του Χίτλερ Herman Goering, ένιωσε ότι έπρεπε να λάβει δραστικά μέτρα για να χειριστεί την οικογενειακή της κληρονομιά. Και η ίδια και ο αδερφός της διάλεξαν να στειρωθούν ώστε να μην γεννήσουν άλλους απογόνους των Goerings.

Επειδή μάλιστα έμοιαζε στον θείο της, έφυγε από τη Γερμανία πριν από 30 χρόνια και ζει σ’ ένα τροχόσπιτο στη Σάντα Φε του Νέου Μεξικό.

http://news247.gr/eidiseis/kosmos/oi_apogonoi_twn_nazi_plhrwsan_to_timhma.1787702.html

---

Ο Κωστόπουλος χρησιμοποιεί σαν κύρια πηγή τα ημερολόγια και τις επιστολές των στρατιωτών που, σε αντίθεση με τους προηγούμενους πολέμους, είναι γεμάτα από περιγραφές από απίστευτες αγριότητες του εισβολέα ελληνικού στρατού. «Ο ελληνικός στρατός έπρεπε να «διαφυλάσσει» την τάξη για λογαριασμό και κάτω από την υψηλή εποπτεία των Συμμάχων και ταυτόχρονα να δημιουργεί στον κατακτημένο χώρο τις υλικές προϋποθέσεις μιας πιο μακροπρόθεσμης επικράτησης. Και τα δυο αυτά καθήκοντα δεν μπορούσαν παρά να οδηγήσουν σε μια ατέλειωτη αλυσίδα από αγριότητες κι ανθρώπινες τραγωδίες».

Ένας τσολιάς από τη Βοιωτία γράφει στο ημερολόγιό του: «Ο διοικητής μας Γεώργιος Κονδύλης περιφέρεται διαρκώς σε όλη την πόλη (σημ. του Αϊδινίου) και μας ενθαρρύνει πώς θα φάμε τους άπιστους, μας λέει να πράξουμε ό,τι βαστάει η ψυχή μας. Ένας ρασοφόρος έβαλε φωτιά σε ένα τζαμί και έκαψε μερικές φτωχοοικογένειες. Ήταν οι οικογένειες που δεν πρόλαβαν να φύγουν όπως οι πλούσιοι του Αϊδινίου». Ο στρατιώτης Νίκος Βασιλικός, πατέρας του γνωστού συγγραφέα, γράφει για τις αγριότητες του ελληνικού στρατού μετά τη μάχη στο Σαγγάριο το 1921: «Όλου του κάμπου τα χωριά καίγονται από το Γιουνάν-ασκέρ, το οποίο μεταλαμπαδεύει, επ’ ευκαιρία της διαβάσεώς του, τα πραγματικά φώτα του πολιτισμού». Δεν πρόκειται για αυθόρμητο ξέσπασμα, μας πληροφορεί ο ίδιος, αλλά για την εφαρμογή συγκεκριμένης διαταγής του Επιτελείου. Πριν φτάσουμε στην καταστροφή της Σμύρνης είχε προηγηθεί η συστηματική καταστροφή της μικρασιατικής ενδοχώρας, διαπιστώνει ο Κωστόπουλος, στηριγμένος στις άφθονες μαρτυρίες που επιβεβαιώνουν ότι το ελληνικό κράτος «πρόκρινε μια στρατηγική ολοκληρωτικού πολέμου και καταστροφής». Αυτή η ολοκληρωτική καταστροφή καταγράφεται στα ημερολόγια των φαντάρων με ατέλειωτες περιγραφές μαζικών εκτελέσεων, βιασμών, λεηλασιών. Σύμφωνα με έναν έλληνα υπουργό «η Ελλάδα ήταν αναγκασμένη ν’ ακολουθήσει τις άλλες αποικιακές δυνάμεις στην κατάκτηση εδαφών με αριθμητική υπεροχή του τουρκικού πληθυσμού για λόγους στρατηγικούς, οικονομικούς και εκπολιτιστικούς»! Αλλά όταν η ιμπεριαλιστική εκστρατεία του ελληνικού κράτους ηττήθηκε στην Μικρά Ασία και οι δυνάμεις του Κεμάλ έφταναν στην Σμύρνη η ελληνική κυβέρνηση απαγόρευε μέχρι την τελευταία στιγμή την αποχώρηση του ελληνικού πληθυσμού από την πόλη και την επιβίβαση στα πλοία του στόλου. «Καλύτερα να μείνουν εδώ και να τους σφάξει ο Κεμάλ, γιατί αν πάνε στην Αθήνα θα ανατρέψουν τα πάντα», έλεγε ο διαβόητος Στεργιάδης, ο ύπατος αρμοστής της Ελλάδας στη Σμύρνη. Στο βιβλίο αναφέρονται, αν και συνοπτικά, οι αντιπολεμικές διαθέσεις των ελλήνων φαντάρων που αναρωτιόντουσαν γιατί πολεμάνε δέκα χρόνια συνέχεια. Από την υποδοχή που επιφύλαξαν στον Κωνσταντίνο με συνθήματα που ζητούσαν την άμεση απόλυσή τους από το στρατό, μέχρι την «απεργία πολέμου», αρνούμενοι να πολεμήσουν και ξεκινώντας ομαδικά για τα σπίτια τους……

Η άνανδρη επίθεση στην κα Ρεπούση « Ροΐδη Εμμονές