«Καλύτερα φτωχός παρά να χρωστάω»

ΗΔΗ από το 2002, πρώτος ο Εντουαρντ Χιου προέβλεψε την κρίση στη ζώνη του ευρώ, όμως σαν άλλη «Κασσάνδρα» ελάχιστοι έδιναν σημασία στις ενδελεχώς
στοιχειοθετημένες «προφητείες» που δημοσίευε στο ιστολόγιό του. Τώραπολιτικοί, τραπεζίτες και αξιωματούχοι του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου προστρέχουν σε αυτόν για να τον συμβουλευθούν. Παρά τη δικαίωσή του, ο βρετανός
οικονομολόγος αρνείται να εξαργυρώσει με χρήματα τη φήμη που απέκτησε. Οπως και τα τελευταία 20 χρόνια, συνεχίζει να ζει λιτά σε ένα χωριό 60 ατόμων έξω από τη Βαρκελώνη, κερδίζει τα προς το ζην παραδίδοντας μαθήματα αγγλικών,
επειδή έτσι γνωρίζει «ενδιαφέροντες ανθρώπους», φιλοσοφεί τρώγοντας τάπας στο τοπικό μπαρ και δηλώνει ότι αυτό που μετράει περισσότερο για εκείνον είναι να διαχειρίζεται ο ίδιος τον χρόνο του.

«Το πιο σημαντικό πράγμα για έναν βιώσιμο τρόπο ζωής είναι να μην έχει κανείς χρέη και να διατηρεί τα έξοδά του σε χαμηλά επίπεδα. Πιστεύω ότι η οικονομική κρίση αποτελεί μια εξαιρετική ευκαιρία να αλλάξουμε τρόπο ζωής, να δώσουμε έμφαση στην ποιότητα και όχι στην ποσότητα των πραγμάτων, να αναλογιστούμε τι πραγματικά θέλουμε να κάνουμε και ποιοι θέλουμε να είμαστε».
Ετσι μας συστήνεται ο ιδιαίτερα προσηνής 61χρονος που δεν ολοκλήρωσε ποτέ τη διδακτορική διατριβή του στη μακροοικονομία επειδή ήθελε να διαβάζει μόνο ό,τι τον ενδιέφερε πραγματικά και ο οποίος αγόρασε με δανεικά χρήματα ένα κοστούμι για τις επίσημες συναντήσεις του. Μπορεί ακόμη και ο Λευκός Οίκος να ζητεί τις υπηρεσίες και τις εκτιμήσεις του περί οικονομικών πραγμάτων, όμως ο Εντουαρντ Χιου κάνει πράξη τη φιλοσοφία της λιτότητας, την οποία ευαγγελίζεται ως ιδανικό τρόπο ζωής, και προτιμά να απολαμβάνει τις μικρές χαρές της ζωής μαζί με τη σύζυγό του και τα τρία παιδιά του. «Γνωρίζω ενδιαφέροντες ανθρώπους κάθε είδους και με πληρώνουν για να φάω μαζί τους» δηλώνει απλά. Στην ερώτησή μας γιατί δεν αποδέχεται τις προτάσεις που του έχουν γίνει και τις παχυλές απολαβές που τις συνοδεύουν είναι ξεκάθαρος: «Δεν θα σκεφτόμουν να εργαστώ για κάποιο hedge fund ή κάτι παρόμοιο. Ακόμη και στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο παρείχα δωρεάν τις υπηρεσίες μου, γιατί μου αρέσει η ιδέα ότι είμαι “εθελοντής” σε αυτόν τον πόλεμο που δίνουμε όλοι εναντίον της κρίσης. Είναι πιο ενδιαφέρον να εργάζομαι για τον εαυτό μου. Παραδόξως, αυτό κάνει τις απόψεις μου ακόμη πιο περιζήτητες, μια και εκτιμάται η “ανεξαρτησία” μου. Δεν πληρώνομαι από κανέναν για να βγαίνω σωστός ή λάθος» λέει.
Η αναγνώριση για τον κ. Χιου δεν ήρθε εν μια νυκτί και σίγουρα οφείλει πολλά στο ιστολόγιο που διατηρεί (edwardhughtoo. blogspot. com). Ο αρχικά άσημος οικονομολόγος συνέβαλε με τις απόψεις του στην αχανή δεξαμενή πληροφοριών του Διαδικτύου, βεβαιώνοντας ήδη από το 2002 ότι οικονομίες εξίσου ανόμοιες όσο της Ισπανίας και της Γερμανίας δεν θα μπορούσαν να λειτουργούν για καιρό υπό την αιγίδα του ευρώ.
Οπως εξηγεί, εκείνα που τον ξεχώρισαν από τους υπόλοιπους και τον βοήθησαν να προβλέψει τόσο νωρίς και επιτυχώς την οικονομική κρίση στους κόλπους της ευρωζώνης ήταν η μέθοδός του που εστιάζει σε δημογραφικούς παράγοντες και το γεγονός ότι ουδέποτε απέρριψε τις αρχικές ανησυχίες πολλών αγγλοσαξόνων οικονομολόγων σχετικά με τη σύγκλιση και το κατά πόσον το ευρώ είναι πράγματι ένα κοστούμι που ταιριάζει σε όλα τα κράτημέλη της ΕΕ.
«Δεν μου έβγαιναν οι αριθμοί» παραδέχεται. «Στην επόμενη δεκαετίαευρωπαϊκά κράτη με μεγάλη υπογονιμότητα θα “γεράσουν” με ραγδαίους ρυθμούς. Ο αριθμός των συνταξιούχων θα φθάσει σε ιστορικά ύψη σε σχέση με εκείνον των ενεργά εργαζομένων και θα συνεχίσει να αυξάνεται. Γι΄ αυτό και τα προβλήματα των κρατικών χρεών είναι τόσο δύσκολο να λυθούν, διότι καθώς οι πληθυσμοί γερνούν το ύψος των κοινωνικών δαπανών σε συντάξεις και περίθαλψη ανεβαίνει σημαντικά, ενώ η οικονομική ανάπτυξη επιβραδύνεται. Το αποδεικνύουν μερικές από τις παλαιότερες κοινωνίες του πλανήτη, η Γερμανία, η Ιαπωνία και η Ιταλία» εξηγεί. Καλύτερα για όλους να φύγει η Γερμανία από την ευρωζώνη
Σε περίπτωση που οι ευπαθείς οικονομίες της Ευρώπης δεν καταφέρουν να «επιπλεύσουν»,οΕντουαρντ Χιουπροτείνει την έξοδο της Γερμανίας από την ευρωζώνη. «Οπως έχουν τα πράγματα αυτή τη στιγμή, όλη η πίεση πέφτει στις περιφερειακές οικονομίες και πιστεύω ότι η Γερμανία θα έπρεπε να απορροφήσει ένα μεγαλύτερο μέρος αυτής της πίεσης, και όχι απλώς δανείζοντάς τους περισσότερα χρήματα.Σίγουραη Γερμανία θα δυσκολευόταν αν αποφάσιζε να επανέλθει στο μάρκο,όμως η πολιτική ηγεσία της είναι ώρα να επιδείξει περισσότερο ρεαλισμό και λιγότερη ηθικολογία.Πράττει ορθά προσπαθώντας να βοηθήσει, αλλά η διάγνωση και η γλώσσα που χρησιμοποιεί είναι εν μέρει λανθασμένες» τονίζει.
«Η οικονομική ανάπτυξη των αδύναμων και χρεωμένων ευρωπαϊκών οικονομιών πρέπει να αποτελέσει την πρώτη τους προτεραιότητα» υποστηρίζει. Επισημαίνει όμως ότι λόγω του αδιεξόδου στο οποίο έχουν περιέλθει είναι πολύ δύσκολο να πει κανείς πώς μπορεί να γίνει αυτό και υποστηρίζει ότι«το πρόβλημα δεν είναι αποκλειστικά δημοσιονομικό, συνεπώς από μόνα τους τα μέτρα δημοσιονομικού χαρακτήρα δεν πρόκειται να το λύσουν».
ΑΝΑΓΚΑΙΕΣ ΟΙ ΠΕΡΙΚΟΠΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΑΛΛΑ ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ ΛΥΣΗ ΤΑ ΑΥΣΤΗΡΑ ΜΕΤΡΑ

«Το μέλλον για την ελληνική οικονομία είναι μάλλον δυσοίωνο.Την τελευταία δεκαετία έχουν δημιουργηθεί μεγάλες ανισορροπίες, όχι μόνο σε ό,τι αφορά το κρατικό έλλειμμααλλά και σε σχέση με τον εξωτερικό δανεισμό. Ενώ η νέα χρηματοδότηση από την Ευρώπη σημαίνει ότι η Ελλάδα θα μπορέσει να συνεχίσει να λειτουργεί βραχυπρόθεσμα,μεσοπρόθε- σμα, σε περίπου τρία χρόνια, το ζήτημα της κατάρρευσης θα τεθεί και πάλι.
Κατά βάση,ο μόνος τρόπος να αποπληρώσει η Ελλάδα το χρέος της είναι να αποκτήσει θετικό εμπορικό ισοζύγιο αγαθών και υπηρεσιών,στόχο από τον οποίο απέχει πολύ ακόμη.Πρόκειται για το γνωστό ζήτημα της ανταγωνιστικότητας.Δεδομένου ότι η ελληνική οικονομία δεν έχει δικό της νόμισμα για να υποτιμήσει,η μείωση μισθώναλλά και τιμών είναι αναγκαία.Οπως όμως παραδέχονται όλοι, πρόκειται για μια εξαιρετικά επώδυνη διαδικασία.
Τα πράγματα είναι σίγουρα πολύ σκληρά για τη γενιά των 1.000 ή λιγότερων ευρώ,όμως αυτοί είναι άνθρωποι που πιθανότατα έχουν μικρά χρέη και έχουν μάθει να εργάζονται σκληρά για να κερδίζουν τα προς το ζην. Αντιθέτως,οι “καλομαθημένοι”,που έχουν συνηθίσει να ζουν με 2.000 ή 3.000 ευρώ, μέρος των οποίων είναι προϊόν δανεισμού, χρωστούν σε τράπεζες και έχουν υποθηκεύσει το σπίτι τους,η αγοραστική αξία του οποίου έχει πέσει,θα δυσκολευθούν σαφώς περισσότερο να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα».

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=32&artid=343779&dt=18/07/2010#ixzz0u1TNwSEs