Οι μπαχαλάκηδες, οι αήττητοι προβοκάτορες και άλλα παραμύθια…

Τις μεγαλύτερες στεναχώριες τις έχω όταν βλέπω να συμβαίνουν πράγματα όταν έλεγα πως θα γίνουν οι άλλοι μ’ έβριζαν κανονικά με διάφορα κοσμητικά επίθετα. Φευ διαβάζοντας άρθρο του Κυρίτση στην Αυγή γύρισα 25 χρόνια πίσω στο 1985 όταν έπεσε το δόλωμα που μ’ ευκολία τσίμπησαν οι αναρχικοί για να φτάσουμε σήμερα να έχουμε τέτοια δημοσιεύματα και μάλιστα στον αριστερό τύπο. Νοιώθω κατά κάποιο τρόπο δικαιωμένος που στα μέσα του 1986 εγκατέλειψα τις ομάδες αναρχικών που μόλις τότε είχαν αρχίσει να οργανώνονται. Έφυγα δηλώνοντας τότε πως αυτό που κάνουν προσπαθώντας να οργανώσουν πολιτικά την αναρχία είναι απλώς άλλη μια προσπάθεια να την εξαφανίσουν χτυπώντας από μέσα. Ήταν η εποχή που εμφανίστηκαν οι πρώτοι ρουφιάνοι απαιτώντας οργάνωση στα πλαίσια της πολιτικής και με ανάλογες του πολιτικού μας συστήματος δομές. Ήταν η εποχή που κάποιοι «αναρχικοί» έφτασαν να οργανώνουν προπαγάνδα χλευάζοντας όσους από εμάς επιμέναμε πως η προπαγάνδα λειτουργεί αμφίδρομα βλάπτοντας τόσο τον προπαγανδιστή όσο και το θύμα του!

Ας τα πάρω όμως με την σειρά. Τον Νοέμβριο του 1985 (εν μέσω κοινωνικών ταραχών μετά την δολοφονία ενός ακόμη δεκαπεντάχρονου και την πρόδρομη του ΛΑΟΣ επίσκεψη που μας είχε κάνει ο Λεπέν) από τις εκδόσεις Α/συνέχεια κυκλοφόρησε ένα τευχος με τίτλο «3 ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ» όπου ούτε λίγο ούτε πολύ προειδοποιούσε γι αυτά που συμβαίνουν σήμερα. Διαβάζοντας λοιπόν το άρθρο του Κυρίτση εκείνες οι συζητήσεις μου ήρθαν μία προς μία στο μυαλό. Κι εξηγούμαι:

Γράφει ο Κυρίτσης,

Από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα εκατοντάδες αναρχικοί έχουν διωχθεί, φυλακιστεί, στιγματιστεί, κάποιοι έχουν σκοτωθεί για την προώθηση των κοινωνικών αγώνων, όπως τους αντιλαμβάνονται. Από καθαρά περιθωριακό κίνημα το 70 και το 80, σχηματοποιήθηκε κατά τη δεκαετία του 90 και γιγαντώθηκε, τηρουμένων των αναλογιών, τα τελευταία χρόνια και κυρίως μετά τον Δεκέμβρη του 2008. Η σχεδόν γεωμετρική διεύρυνση του χώρου δεν συνοδεύτηκε από την αντίστοιχη εμβάθυνση. Ίσα - ίσα έγινε πιο χαλαρός. Στο σημείο αυτό άρχισαν τα προβλήματα που μπορούν να περιγραφούν ως μπαχαλοποίηση του χώρου όχι με την έννοια των μπαχάλων (πράξεων) τα οποία ενίοτε είναι από λογικά ως επιβεβλημένα, αλλά με την έννοια των μπάχαλων (ατόμων) που ενοποιούνται στη βάση των μπάχαλων πράξεων και τίποτε άλλο.

Ο αναρχικός χώρος δεν είναι άμοιρος ευθυνών για αυτήν την εξέλιξη, καθώς τα τελευταία χρόνια προκειμένου να εξυπηρετήσει την αναπάντεχη μαζικοποίηση του, έκανε ενστικτωδώς αν όχι συνειδητά, αυτό που κάνουν όλοι οι πολιτικοί χώροι σε τέτοιες περιπτώσεις: Δεξιά στροφή. Βασικές αξίες της αριστεράς στην οποία παντού και πάντα εγγραφόταν η αναρχία για να μην πούμε ότι τις υπερασπιζόταν ακόμα και όταν τις εγκατέλειπε η αριστερά, υποχώρησαν μπροστά σε μια τηλεοπτικοποιημένη εκδοχή, αυτεκπληρούμενη και αυτεξυπηρετούμενη, στερεοτυπική, εύκολη. Αλλά και εκεί που ο αναρχικός χώρος (που δεν είναι γραφειοκρατικοποιημένος σαν την αριστερά) βρέθηκε και πάλι στην πρωτοπορία των αγώνων, όπως ο πρωτοβάθμιος συνδικαλισμός, κι εκεί ακόμα εμφανίστηκαν και μάλιστα με κνίτικο τρόπο ιδιοκτησιακές αντιλήψεις και αποκλεισμοί, συχνά στα όρια του γελοίου.

Παράλληλα ο αναρχικός χώρος, νεολαιίστικος ως επί το πλείστον διολίσθησε σε εφηβοσχολικές προσεγγίσεις της έννοιας της συλλογικότητας “η συλλογικότητά μου να είναι καλά και οι άλλοι να πά να γαμηθούν”, της αλληλεγγύης που έγινε “ομερτά”, της ανεκτικότητας που έγινε ανοχή σχεδόν στα πάντα. Έτσι, με φρίκη είδαμε επιθέσεις αναρχικών σε γκέι πάρτι με την αιτιολογία ότι εν μέσω κοινωνικού πολέμου δεν μπορούν να χορεύουν οι αδερφούλες. Είδαμε ακόμη και επιθέσεις σε μέσα μαζικής μεταφοράς. Όχι για να γίνουν οδοφράγματα, αλλά επειδή τα χρησιμοποιούν οι αλλοτριωμένοι μικροαστοί μεροκαματιάρηδες. Κι απ' αυτό φτάσαμε στις αμερικανιές - οι μπάτσοι πρέπει να έχουν τρύπα στη μέση όπως τα ντόνατς που τρώνε- και στην υιοθέτηση στη lingo του χώρου κλασικών ναζιστικών σχημάτων όπως αυτό που θέλει τους μπάτσους και τους φασίστες να είναι “ασπόνδυλα”, δηλαδή μη άνθρωποι στους οποίους πιθανόν αναγνωρίζονται δικαιώματα ασπονδύλων αλλά όχι ανθρώπινα δικαιώματα. Η εμφάνιση αναρχοναζιστών οι οποίοι φυσικά είναι ναζί κανονικότατοι και όχι αναρχικοί ήταν το επόμενο βήμα. Δεν είναι τυχαίο ότι η ταινία V for Vendetta αποτέλεσε σημείο αναφοράς και για τους δύο χώρους, στη βάση του αντικοινοβουλευτισμού και της βόμβας.

Είναι προφανές ότι η παραπάνω προσέγγιση πάσχει κατά το ότι προχωρά σε γενικεύσεις και στην α λα καρτ ανάδειξη συγκεκριμένων χαρακτηριστικών που δεν μπορούν να περιγράψουν ολόκληρο τον χώρο. Αλλά η γενίκευση και ο μανιχαϊσμός δεν είναι βασικά χαρακτηριστικά του χώρου στην Ελλάδα;

Γιώργος Κυρίτσης Η δεξιά στροφή της αναρχίας - Η Αυγή online

Οι μπαχαλάκηδες λοιπόν; Ποιοι είναι αυτοί;

 

Αντιγράφω από τις εκδόσεις Α/συνέχεια σελ. 19.

«όμως είχε ήδη συντελεστεί και μια ακόμα διαφοροποίηση που σχετιζόταν με την μαζικοποίηση και ενεργητική συμμετοχή ενός χώρου που είχε μόνο περιθωριακή δράση μέχρι τότε: του αντιεξουσιαστικού χώρου.

Η υπόθεση Κάραβελ μέσα από την πραγματιστική λογική που ονομάστηκε «πολιτική με αποτελέσματα» προώθησε μια ιδεολογική συγχώνευση με τα βασικά στοιχεία του αντιεξουσιαστικού χώρου. Σαν πρωτοβουλία δεν διαχωρίστηκε από τον χώρο αυτό, ενώ του προσέφερε ένα πεδίο ενεργητικής δράσης. Από τότε ο αντιεξουσιαστικός χώρος αισθάνθηκε την δυνατότητά του να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο και όχι ρόλο κομπάρσου στην ουρά μιας πορείας που διοργανώνουν άλλοι. Αυτό το μπόλιασμα ορισμένων τμημάτων (υπολειμμάτων) του εξωκοινοβουλευτικού χώρου με τα αντιεξουσιαστικά στοιχεία αποτέλεσε και το ουσιαστικό στοιχείο υπονόμευσης κάθε σοβαρής αντιμετώπισης της κρατικής καταστολής. Το άμεσο αποτέλεσμα ήταν όσος κόσμος συνέχιζε μια δραστηριοποίηση στα πλαίσια παλιών και νέων ομαδοποιήσεων να έχει μια κοινωνική ψυχολογία που να πλησιάζει αρκετά αυτή του αντιεξουσιαστικού χώρου. Αυτό το γεγονός δεν μπορεί να εκληφθεί σαν στοιχείο εναρμόνισης με μια νέα πολιτικοποίηση αλλά αντίθετα σαν εκφυλιστικό παρεπόμενο της ερωτοτροπίας με εκδηλώσεις που χαρακτηρίζουν τον αναρχικό χώρο. Ο άκρατος υποκειμενισμός ο πραξικοματισμός η αδιαφορία για τις μάζες και τις μαζικές διαδικασίες η αναγόρευση του περιθωρίου σαν φυσικού χώρου κίνησης των επαναστατικών απόψεων «μέσα σε μια όλο και πιο συντηρητικοποιούμενη κοινωνία» η αντίληψη της αντιπαράθεσης και με το κράτος σαν αντιπαράθεση μηχανισμών, όλα αυτά συνόδεψαν μια συρρίκνωση σε όλους τους μαζικούς χώρους και μια απομάκρυνση από τα προβλήματα που υπήρχαν γενικά στον χώρο της αριστεράς και της νεολαίας…. Η Λατρεία της ενός ορισμένου τύπου πρακτικής και η αποστροφή της θεωρίας οδηγούσε σε τεχνητούς διαχωρισμούς και εκβιασμούς…

Φυσικά κάθε φορά η κατάσταση εκτιμιόταν σαν ευνοϊκή για «καλύψεις κενών». Η λέξη «αποτυχία» ήταν και είναι άγνωστη για όσους ακολουθούν αυτή την λογική αφού «αποτυχία είναι να βρίσκεσαι σε χειρότερη θέση αφού κάνεις κάτι, απ’ ότι όταν δεν κάνεις τίποτα» και αφού ποτέ δεν «είμαστε σε χειρότερη θέση» άρα δεν έχει αποτύχει και η λογική μας… Μοιάζουν λίγο αστεία όλα αυτά αλλά δεν είναι και τόσο γιατί υπάρχει κόσμος που ακόμα παίρνει στα σοβαρά κάτι τέτοια.

Τα συμπεράσματα δικά σας….