Να «κατέβουν» οι θρησκευτικές εικόνες από τα δικαστήρια Λιβαδειάς ζητά ο Τ. Γαλανός

Δείτε επίσης την εξαιρετική τεκμηρίωση του E-LAWYER απ’ όπου και αντλήθηκαν αυτούσια αποσπάσματα της δήλωσης Ταξιάρχη.

 Την αφαίρεση όλων των θρησκευτικών εικόνων και συμβόλων από τους τοίχους των δικαστικών αιθουσών και γραφείων των δικαστηρίων της Λιβαδειάς ζητά με έγγραφο που απέστειλε προς τον Πρόεδρο του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς ως διοικητού του Δικαστικού Μεγάρου του Πρωτοδικείου ο δικηγόρος και πρώην πρόεδρος του Νομαρχιακού Συμβουλίου Βοιωτίας Ταξιάρχης Γαλανός.

«Το Κατάστημα του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς και όχι μόνον αυτό, θυμίζει χριστιανικό θρησκευτικό τέμενος, αφού στην μεγάλη αίθουσα υποδοχής υπάρχει αναρτημένος ο πίνακας με τη δήθεν δίκη του Ιησού, υπεράνω της έδρας της αίθουσας του ΜΟΔ εικόνα του Ιησού, κατά τη φαντασία του αγιογράφου αφού, η μεγάλη πλειοψηφία των ιστορικών ερευνητών, επιμένει ότι το πρόσωπο αυτό δεν υπήρξε ποτέ αλλά αποτελεί συνέχεια της εβραϊκής παραμυθολογίας και σε κάθε γραφείο εικόνες της Μυριάμ, αγίων κ.λ.π », αναφέρει στο αίτημα που κατέθεσε ο κ. Γαλανός.
Και συνεχίζει: «Οι ισχύουσες σήμερα συνταγματικές ρυθμίσεις ως προς την αναγνώριση" ένα επικρατούσας θρησκείας »(άρθρο 3 Σ) οριοθετούν ήπιο πολιτειοκρατικό σύστημα, του οποίου τα κύρια χαρακτηριστικά τείνουν στην απαγκίστρωση από το σύστημα της« νόμω κρατούσης Πολιτείας "προς ένα σύστημα αμιγούς χωρισμού . Το άρθρο για την «επικρατούσα θρησκεία» (3 του Συντάγματος), δεν προηγείται πλέον-όπως συνέβαινε στα προϊσχύσαντα Συντάγματα, αλλά έπεται των διατάξεων που καθορίζουν την μορφή του πολιτεύματος, ενώ οι ρυθμίσεις που αφορούν στην προστασία της θρησκευτικής ελευθερίας έχουν παύσει από το 1975 να έχουν παρακολουθηματικό και οιονεί εξαιρετικό χαρακτήρα. Πλέον, οι εξουσίες πηγάζουν από τον Λαό και όχι από τον Θεό, όπως υπαγόρευαν τα πρώτα ελληνικά Συντάγματα».

Σύμφωνα με τον Γαλανό Ταξιάρχη: «Η πρακτική αυτή προσβάλλει μια δέσμη συνταγματικών εγγυήσεων των ατομικών ελευθεριών, μεταξύ των οποίων η αρχή της ισότητας και της αξίας του ανθρώπου, δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι καθιστά τα μέλη των θρησκευτικών και, ίσως, μειονοτήτων και τους άθρησκους πολίτες "πολίτες δεύτερης κατηγορίας» όσον αφορά στην απόλαυση από μέρους τους του δικαιώματος της θρησκευτικής ελευθερίας και της αξίωσής τους να παραμένει η κρατική εξουσία ουδέτερη απέναντι στις θρησκευτικές και φιλοσοφικές πεποιθήσεις τους, καθόσον, κάθε φορά όπου βρίσκεται ένας πολίτης, είτε ως λειτουργός της Δικαιοσύνης, είτε ως διάδικος, είτε ως μάρτυρας ή ακροατής στην αίθουσα του Δικαστηρίου, το θρησκευτικό σύμβολο, εικόνα ή σταυρός, που δεσπόζει σε περίοπτη θέση πάνω από τον πρόεδρο του Δικαστηρίου, επανεπιβάλλει την καταργημένη τυπικά από το έτος 1983-και ουσιαστικά με το Σύνταγμα του 1975 - λήψη των δικαστικών αποφάσεων «εν ονόματι του Θεού»-και όχι του Λαού, από τον οποίο πηγάζουν όλες οι λειτουργίες της κρατικής εξουσίας, σύμφωνα προς το άρθρο 1 § 3 του Συντάγματος».

Μιλώντας στο «Δ» ο κ. Γαλανός αναφερόμενος στη συγκεκριμένη ενέργειά του τονίζει ότι «οι αίθουσες των Δικαστηρίων, αποτελούν τους χώρους εξατομίκευσης της δικαστικής λειτουργίας της κρατικής εξουσίας, χώρους εκδήλωσης της αμεροληψίας που οφείλει να διέπει την κρατική εξουσία σε ένα κράτος δικαίου, χώρους προστασίας των συνταγματικών δικαιωμάτων των υποκειμένων του δικαίου ». Για τους λόγους αυτούς «σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι συνδέονται με την« επικρατούσα θρησκεία », εισάγοντας, εμμέσως πλην σαφώς, με την διακόσμησή τους αποκλειστικά με θρησκευτικά σύμβολα, μια« μεταφυσική διάσταση »στην απονομή της Δικαιοσύνης που παραπέμπει σε θεοκρατικά και -συνεπακόλουθα-ολοκληρωτικά καθεστώτα, διότι κανείς θνητός δεν δύναται να αμφισβητήσει μια εξουσία που έχει θεϊκή και όχι ανθρώπινη προέλευση ».

Παράλληλα ο κ. Γαλανός προβάλει και άλλες παραμέτρους σημειώνοντας χαρακτηριστικά:
«Οι θρησκευτικές εικόνες είναι πρωτίστως θρησκευτικά και όχι πολιτιστικά σύμβολα, η δε ύπαρξή τους σε δεσπόζουσα θέση στις δικαστικές αίθουσες απευθύνεται, όπως όλα τα σύμβολα, στο θυμικό όσων τις αντιλαμβάνονται, προκαλώντας συναισθήματα που, εφόσον είναι θρησκευτικά, είναι ξένα προς την διαδικασία απονομής της Δικαιοσύνης, η οποία διέπεται από τον ορθό λόγο, αφού μόνον αυτός οδηγεί στην αμεροληψία. Εκτός αυτού, οι θρησκευτικές εικόνες δεν δύνανται να θεωρηθούν ούτε εθνικά σύμβολα, γιατί δεν αποτελούν Ελληνική αποκλειστικότητα, καθόσον η Ορθοδοξία έχει εκατομμύρια πιστούς και σε άλλα έθνη ».

Για τον κ. Γαλανό επί του θέματος ήδη απεφάνθη το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, αφού έκρινε «ότι η παρουσία του σταυρού στις σχολικές αίθουσες εύκολα εκλαμβάνεται από τους μαθητές όλων των ηλικιών ως ένα θρησκευτικό σύμβολο, το οποίο επιβάλλεται μέσα από την επίσημη εκπαίδευση».

Αναλύοντας την σχετική απόφαση επισημαίνει ότι η ύπαρξη του σταυρού θα μπορούσε να ενισχύει τους θρησκευόμενους μαθητές, αλλά και να προκαλεί απέχθεια στους μαθητές που ακολουθούν άλλες θρησκείες ή είναι άθεοι, ιδιαίτερα εκείνους που ανήκουν σε θρησκευτικές μειονότητες.
«Η ελευθερία του να μην ακολουθείς κάποια θρησκεία (περιλαμβανόμενη στην θρησκευτική ελευθερία που κατοχυρώνεται από το άρθρο 9, σε συνδυασμό προς το άρθρο 14 της ΕΣΔΑ) δεν αφορά μόνο την θρησκευτική εκπαίδευση, αλλά περιλαμβάνει όλες τις πρακτικές και τα σύμβολα που εκφράζουν μία πίστη, μία θρησκεία ή την αθεΐα », λέει χαρακτηριστικά και προσθέτει: «Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο ουσιαστικά καλεί τα κράτη μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης να αφαιρέσουν τα θρησκευτικά σύμβολα όχι μόνο από τα σχολεία, αλλά και από τα δικαστήρια και όλες τις περιστάσεις της δημόσιας ζωής, στις οποίες οι πολίτες είναι υποχρεωμένοι να συμμετέχουν».

Στο έγγραφο που κατέθεσε ο Ταξιάρχης Γαλανός προς τον Πρόεδρο του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς καταλήγει:
«Με δεδομένο ότι παρευρίσκομαι στις αίθουσες των δικαστηρίων του Δικαστικού Μεγάρου Λιβαδειάς, όχι τυχαία, αλλά ως συλλειτουργός της Δικαιοσύνης (άρθρο 38 του Κώδικα Περί Δικηγόρων) και στα πλαίσια της υποχρεωτικότητας της παρουσίας μου κατά την εκτέλεση των καθηκόντων μου.
Με δεδομένο ότι οι αίθουσες των δικαστηρίων είναι χώροι όχι απλώς δημόσιοι, αλλά επιπλέον χώροι, όπου, όχι μόνον οι υπόλοιποι πολίτες, αλλά και εγώ ο αιτών, δεν επιλέγω, αλλά υποχρεώνομαι να παρίσταμαι, γεγονός που θεμελιώνει το ειδικό, άμεσο και ενεστώς έννομο συμφέρον μου για την υποβολή της παρούσας αίτησης.
Με δεδομένο ότι έχω στις δικαστικές αίθουσες του δικαστικού μεγάρου Λιβαδειάς το κέντρο των βιοτικών κι επαγγελματικών μου δραστηριοτήτων, στις οποίες περιλαμβάνεται συχνά η υπεράσπιση προσώπων που ανήκουν σε θρησκευτικές ή ιδεολογικές μειονότητες (των οποίων τα δικαιώματα ενίοτε θίγονται εξαιτίας της συμμετοχής τους αυτής), και σαν Έλληνας πολίτης με ιστορική αυτογνωσία και πολιτιστική αυτοσυνειδησία έχω υποχρέωση να μεριμνώ για τη διαφύλαξη και προάσπιση των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Με δεδομένο ότι η κατάργηση των θρησκευτικών συμβόλων από τις αίθουσες των δικαστηρίων είναι επιβεβλημένη για λόγους ιστορικούς, εθνικούς και πολιτιστικούς αλλά κατά τα ανωτέρω, από το Σύνταγμα, την εφαρμογή του οποίου ζητώ.
Με δεδομένο ότι η ύπαρξη των θρησκευτικών συμβόλων δεν προβλέπεται από καμία - νομίμως δημοσιευμένη - κανονιστική διάταξη,
Με δεδομένο ότι το αίτημά μου δεν επιδιώκει να αλλάξει κάτι, για το οποίο χρειάζεται η οποιαδήποτε νομοθετική ή κανονιστική παρέμβαση, αλλά να εφαρμοστεί το Σύνταγμα και η Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου,
Για τους λόγους αυτούς
ΖΗΤΩ:
Να διατάξετε την αφαίρεση όλων των θρησκευτικών εικόνων και συμβόλων από τους τοίχους των δικαστικών αιθουσών και γραφείων του δικαστικού μεγάρου του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς ».

Εβδομαδιαία εφημέριδα ΔΙΑΒΗΜΑ