Κανένας δεν ήταν αθώος. Όχι μόνο αυτοί οι έξι αλλά και όλοι οι υπόλοιποι πολιτικοί της εποχής αλλά και όλοι οι πολίτες μέχρι τον τελευταίο φαντάρο που πήγε εκεί ήταν ένοχοι για έναν πόλεμο επεκτατικό που δεν χρειαζόταν. Ένοχοι όλοι που έσφαξαν και σφάχτηκαν με το βλακώδες όραμα μιας κάποιας “μεγάλης” ιμπεριαλιστικής Ελλάδας. Ένοχοι εσχάτης βλακείας και απόλυτου ξεπουλήματος στις μεγάλες δυνάμεις.
Μπορεί να ξαναγραφτεί η Ιστορία;
Στο φιλοσοφικό ερώτημα δίνει απάντηση ο Άρειος Πάγος, που με οριακή πλειοψηφία (3-2) αποφάσισε ότι οι καταδικασθέντες πολιτικοί και στρατιωτικοί της περίφημης «δίκης των έξι» οι οποίοι εκτελέστηκαν στο Γουδί το 1922, λίγο μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, ήταν αθώοι.
Οι άνδρες που είχαν οδηγηθεί στο εκτελεστικό απόσπασμα για εσχάτη προδοσία, ήταν ο διοικητής της στρατιάς της Μικράς Ασίας Γεώργιος Χατζηανέστης, οι πρώην πρωθυπουργοί Δημήτριος Γούναρης, Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης και Νικόλαος Στράτος, ο υποναύαρχος και πρώην υπουργός Μιχαήλ Γούδας, ο υποστράτηγος και πρώην υπουργός Ξενοφών Στρατηγός, και οι πρώην υπουργοί Νικόλαος Θεοτόκης και Γεώργιος Μπαλτατζής.
Από αυτούς, την 15η Νοεμβρίου του 1922, κατόπιν ουσιαστικών και τυπικών πολιτικών και στρατιωτικών πιέσεων, οι έξι εκτελέστηκαν στο Γουδί (οι Γούδας και Στρατηγός καταδικάστηκαν σε ισόβια κάθειρξη).
Το Ζ’ ποινικό τμήμα του Αρείου Πάγου, που εξέτασε εκ νέου την υπόθεση 87 χρόνια μετά, κατόπιν αιτήματος του Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη, εγγονού του εκτελεσθέντος πρωθυπουργού, έκρινε ότι με βάση μεταγενέστερα στοιχεία (τα οποία δεν διέθετε το τότε Έκτακτο Επαναστατικό Δικαστήριο) οι έξι ήταν αθώοι.
Η επανεξέταση της υπόθεσης στηρίχτηκε σε δηλώσεις, επιστολές και εκτιμήσεις, που εξέφρασαν μεταγενέστερα πολιτικοί και στρατιωτικοί εκείνης της εποχής.
Πάντως, με βάση το οριακό ποσοστό της απόφασης, η υπόθεση παραπέμφθηκε στην Ολομέλεια του Αρείου Πάγου που θα κρίνει οριστικά και αμετάκλητα αν οι έξι ήταν ένοχοι ή αθώοι.
Με βάση αυτές τις εκτιμήσεις, η «δίκη των έξι», όπως πέρασε στην Ιστορία, χαρακτηρίζεται πλέον σαφέστατα αναγκαία πολιτική κίνηση.
Για παράδειγμα, ο Ελευθέριος Βενιζέλος πολύ μετά την εκτέλεση συμφώνησε στο ότι «δεν δύναται να κατηγορηθούν δια πράξιν προδοσίας της Πατρίδος» Ο Θεόδωρος Πάγκαλος, δήλωνε « ότι υπήρξαν μοιραία και αναγκαία θύματα εις τον βωμόν της Πατρίδος», ενώ ακόμη και ο Νικόλαος Πλαστήρας φέρεται να μετάνιωσε αργότερα, σύμφωνα με μαρτυρία φίλου του.
..Nά γιατί προτιμώ τά παραμύθια καί τούς Μύθους μας,από τήν ιστορία του κρατικοθρησκευτικού ιερατείου.Αρχίζουν από κάτι τό φανταστικό καί άυλο γιά καταλήξουν ισως στήν αλήθεια!!.Ενώ η ιστορία τους αρχίζει από απλή καταγραφή γεγοντων καί καταστάσεων γιά φτάσει στό ψεύδος.Π.ΣΞΝ.
ΑπάντησηΔιαγραφήτουλάχιστον ξέρω πως είναι μύθοι και μπορώ να βγάλω εξ' αρχής συμπέρασμα ε;
ΑπάντησηΔιαγραφήtelika o pio apolaystikos polemos einai o emfylios ti mas ftene oi toyroi otan eseis zeite stin ellada otan erthei i ora tha sas katasfaksoyme anarhika kathikia gamo tis manades poy sas vgalane
ΑπάντησηΔιαγραφή