ΟΨΩΝΙΟΝ

ή αλλιώς ο άριστος βλάκας. Συνήθως βασιλεύει μονόφθαλμος αυτός, στους τυφλούς. Το ψώνιο κατα το κοινώς λεγόμενο επειδή έχει ένα μάτι νομίζει πως είναι θεός ή έστω κατι τις (χαριστικώς) λιγότερο από θεός. Το ψώνιο τα ξέρει όλα. Είναι ο λεγόμενος και ξερόλας. Τα κάνει όλα και συμφέρει. Μπορεί μεν να μην είναι έξυπνος αλλά είναι πονηρός. Κουτοπόνηρος όπως λέει ο λαός. Περιτριγυρισμένος από αόμματους βλάκες νοιώθει πως με το ένα του μάτι μπορεί να καταφέρει τα πάντα. Είναι δεσπότης, μάγος, μύστης, γκουρού, προφήτης, πολιτικός, πανεπιστήμων, επιχειρηματίας, συγγραφέας, καθοδηγητής, διαφωτιστής και τέλος πάντων είναι όλα όσα δεν θα μπορούσε στην πραγματικότητα να είναι. Δεν θεωρεί τον εαυτό του έναν κοινό άνθρωπο. Παίζει το σύμπαν στα δάχτυλα του χεριού του. Νοιώθει πως είναι ο άρχων βασιλεύοντας στους τυφλούς. Περιστοιχίζεται μόνο από βλάκες και τρέμει και μόνο στην ιδέα πως ίσως στην ζωή του συναντήσει κάποιον έξυπνο που θα του γκρεμίσει τ' όνειρο. Γνωρίζοντας όμως πως σ' αυτόν τον κόσμο υπάρχουν και έξυπνοι έχει φροντίσει και έχει λάβει τα μέτρα του, πονηρός γαρ.

Θεωρεί την εξυπνάδα ως ανοησία αφού ο ίδιος δεν μπορεί να την φτάσει και την κάνει κρεμαστάρια. Όταν ακούει κάτι έξυπνο που δεν το καταλαβαίνει σημαίνει καμπανάκι συναγερμού διότι αφού αυτός δεν το καταλαβαίνει νομίζει πως δεν μπορεί να το καταλάβει και κανείς άλλος. Το ψώνιο όμως δεν σταματάει εκεί. Με το ένα του μάτι παρασύρει το πιστό του ποίμνιο των βλακών στην αντίθετη κατεύθυνση έστω και αν εκεί υπάρχει γκρεμός. Διότι το ψώνιο δεν το ενδιαφέρει αν θα πέσει στο γκρεμό αρκεί να έχει πηδήξει πρώτα το βλακώδες ποίμνιο δοξάζοντας τον και φυσικά το ψώνιο θα πηδήξει τελευταίο νομίζοντας πως κάνει κάτι ηρωικό.

Όλα τα ψώνια νομίζουν πως θα τα γράψει η ιστορία. Νομίζουν πως έχοντας ένα μάτι όλος ο κόσμος είναι δικός τους διότι αρνούνται να δεχτούν πως υπάρχουν και άλλοι που έχουν δύο οφθαλμούς. Για το ψώνιο όποιος έχει δύο οφθαλμούς είναι συμπλεγματικός. Δεν το θεωρεί φυσιολογικό να υπάρχει ευρεία οπτική. Τουλάχιστον όχι ευρύτερη απο την δική του την κοντόφθαλμη.

Το ψώνιο νοιώθει, νομίζει πως είναι διαφορετικός, ανώτερος από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Κανένας δεν είναι τόσο άξιος όσο είναι αυτός, το ψώνιο. Κατέχει την μοναδική αλήθεια και προπαντός στο πρόσωπό του νομίζει πως ταυτίζονται όλοι. Για το ψώνιο όλος ο κόσμος είναι ο εαυτός του.

Το ψώνιο θεωρεί την ψωνάρα του αιώνια αξία. Θεωρεί πως όλος ο κόσμος ορατός και αόρατος είναι αποτέλεσμα της δικής του καθοδηγητικής βλακείας. Μονόφθαλμος γαρ δεν μπορεί να κοιτάξει προς όλες τις κατευθύνσεις κι έτσι λειτουργεί όπως τα μουλάρια που τους φοράνε παρωπίδες. Γι αυτόν ο δρόμος είναι ένας και απόλυτος. Όσοι δε τολμούν ή μπορούν να κοιτάξουν ευρύτερα δεξιά ή αριστερά, πάνω ή κάτω είναι απλώς προβοκάτορες επειδή του χαλάνε την μαγιά της μοναδικής αλήθειας του και βγάζουν το ποίμνιό του από τον ορθό μοναδικό του δρόμο.

Το ψώνιο είναι καταστροφολόγος. Σπέρνει τον φόβο της καταστροφής και της συντέλειας του κόσμου στο ποίμνιό του λέγοντάς τους “εσείς τυφλοί δεν βλέπετε αλλά εγώ ο μονόφθαλμος βλέπω την συντέλεια που έρχεται”

Το ψώνιο είναι λογοκλόπος. Κρύβει το ψώνιο του κάτω απο μανδύες σταθερών αξιών παρουσιάζοντάς τες σαν δικές του. Επειδή δεν μπορεί να εξελιχθεί αυτόβουλα αρέσκεται στο να κλέβει και να παραποιεί φέρνοντας στα δικά του ανόητα μέτρα και σταθμά αξίες που ανήκουν σε όλους. Γουστάρει να παραμείνει ηλίθιος και να άρχει των βλακών. Παραμυθιάζει τους γύρω του παρατρεχάμενους δουλοπάρεικους μιλώντας για πράγματα που ο ίδιος πραγματικά απεχθάνεται αλλά που αν δεν τα πει θα φανεί ακόμα και στους βλάκες ο βαθμός βλακείας απο τον οποίο διακατέχεται.  Ουσιαστικά η μοναδική αξία είναι η ψωνάρα του.  

Το ψώνιο ορίζει τον εαυτό του σε σχέση με το σύμπαν αφού νομίζει πως αυτός είναι συμπαντικό γέννημα ενώ όλοι οι άλλοι είναι δίποδα ζώα χωρίς λογική.

Με λίγα λόγια ημερολογιάκι μου το ψώνιο είναι ο ορισμός όχι μόνο της βλακείας αλλά της απύθμενης βλακείας και του μεσσιανισμού.

ΥΣ παραθέτω ένα κείμενο που βρήκα και που το θεωρώ ως κλασσικό δείγμα, για να καταλάβετε τι εννοώ. Ένα κείμενο χριστιανικότατης ηθικής που θα το ζήλευε και ο... άγιος Σαούλ.

Τα τονισμένα μαύρα δικά μου και τα συμπεράσματα δικά σας. +ευλόγησον+

 

Στεκόμαστε εδώ…

Στα πρόθυρα ενός κόσμου μετα-καταστροφικού, δηλαδή Νέου, έστω κι αν η καταστροφή του νυν υπάρχοντος δεν θα αφορά κατ’ ανάγκη τις τετριμμένες της Επιστημονικής Φαντασίας ή της παραφιλολογίας των πεσιμιστών περιβαλλοντιστών ή των θρησκόπληκτων οπαδών πάντων των «μετανοείτε !» δογμάτων και αποχρώσεων.

Κάποιες δεκαετίες πριν την τελική Πράξη, αυτο-ερωτιζόμαστε επάνω σε μία σειρά από θεωρίες και πρακτικές, όπως ακριβώς ο κάθε έφηβος άνθρωπος ούτω ή άλλως αυτό-ερωτίζεται για κάποιους μήνες ή χρόνια πριν την ολοκληρωμένη Πράξη του δικού του προσωπικού ερωτισμού. Την «βρίσκουμε» με κάτι που ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ θα έρθει. Θέλουμε απλώς να αποδειχθούμε καλά προετοιμασμένοι.

Μας ενδιαφέρει μέχρι θανάτου μία σειρά ανθρώπινων αξιών που ετούτος ο κόσμος που ΤΩΡΑ πεθαίνει τις έχει προ πολλού αφανίσει εντελώς, έιτε με την απροκάλυπτη βία των όπλων του, είτε με αηδιαστικά προσχήματα περί θρησκευτικών και πολιτισμικών επιλογών: Αρετή, Συλλογικότητα, Ελευθεροπρέπεια, Χαριστικότητα, Αντι-αυταρχία, Σεβασμός προς Εαυτόν και Αλλήλους, Μέτρο, Έρωτας. 

Είμαστε οι Άλλοι Άνθρωποι. Είμαστε το μάτι του Αύριο. Ασχολούμαστε με τις παραπάνω αξίες γιατί ΕΠΑΝΩ ΤΟΥΣ θα είναι θεμελιωμένος ο νεαρός κόσμος που σύντομα θα διαδεχθεί αυτόν εδώ που ήδη ξεψυχάει.

Θεωρούμε εαυτούς ΠΡΟΫΠΑΡΞΑΝΤΕΣ αυτού του κόσμου που ψυχορραγεί και επίσης κάτοχους του προνόμιου ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ και μετά από αυτόν. Είμαστε ο Ένας, ο Αρχικός και ο Έσχατος.

Είμαστε ΝΕΟΙ. Νυν και αεί Νέοι και Άφθαρτοι, αφού τα θλιβερά και αυθαίρετα όρια του βιολογικού χρόνου, εκφρασμένα μέσα από τα ρολόγια των ποικιλώνυμων ιδιοκτητών της καθημερινής ζωής αδυνατούν να περιορίσουν την Δύναμη της Ψυχής που κουβαλάμε μέσα μας και την μανιώδη πορεία μας προς τον Homo Ludens.

Κινούμαστε δίχως να μοιράζουμε επισκεπτήρια και σημεία αναγνώρισης, αφού άλλωστε δεν έχουμε ΤΙΠΟΤΕ ΑΠΟΛΥΤΩΣ να πουλήσουμε, πέραν της τρομακτικής συνείδησης του ότι είμαστε Ένας που ποτέ δεν πεθαίνει. Ένας που εκ γενετής γνωρίζει ΤΑ ΠΑΝΤΑ, άσχετα αν ένας ολόκληρος «πολιτισμός» δουλοκτησίας και προστυχιάς παλεύει με όλα τα περιεχόμενα των οπλοστασίων του για να μας «πείσει» για το αντίθετο. Κατέχουμε όλες τις βασικές  αρχές της μαγείας της Φύσης και του Σύμπαντος, νοιώθουμε να ΡΕΟΥΜΕ ήδη μέσα στο ανέκαθεν ΡΕΥΣΤΟ Σύμπαν.

Εξερευνούμε τον Εαυτό, δίχως τον κίνδυνο να καταλήξουμε συγχυσμένοι μυστικιστές. Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ μυημένος των ΑΛΗΘΙΝΩΝ Μυστηρίων είναι εκείνος που γνωρίζει ότι το ισχυρότερο μυστικό είναι ένα μυστικό δίχως περιεχόμενο. Κανένας εχθρός δεν θα καταφέρει  ποτέ να τον κάνει να το ομολογήσει. Κανένας οπαδός δεν θα καταφέρει ποτέ να του το αποσπάσει.

Είμαστε Ταξιδευτές και Πειραματιζόμενοι.

Στεκόμαστε εδώ, δίχως να ξοδευόμαστε άσκοπα, επιζητώντας απλώς την Συσπείρωση όλων των υπόλοιπων που αποτελούνε τον Ένα. Πάντοτε με την πεποίθηση πως αυτό ούτως ή άλλως θα συμβεί, καθώς ΟΛΑ ΠΡΟΣ ΑΥΤΟ ΣΥΓΚΛΙΝΟΥΝ. Μία συν-Ουσία Ψυχών.

Δεν θα ξανακτυπήσουμε πόρτες, δεν θα ξανακατεβούμε στα αχανή υπνωτήρια για να διασώσουμε του Υπνωμένους. Αυτή η ματαιοπονία ήταν άλλωστε που μας κράτησε πίσω όλον αυτόν τον καιρό. Αιώνες επί αιώνων. Μόνο μέσα από σκληρές δοκιμασίες έρχεται η Εξύψωση : οι άθλοι του Ηρακλέους, έστω κι αν από πολύ νέος είχε διαλέξει το μονοπάτι που έπρεπε. Και οι «άλλοι» ; τα βολεμένα ανδράποδα, τα ανθρωπόμορφα έντερα, οι σαλιάρηδες κυνηγοί της α ή β φέτας «εξουσίας» ; Ne margaritas obijce porcis, seu asinus sabsterne rosas ! (μην ρίχνεις τα μαργαριτάρια στα γουρούνια, μην εκπορνεύεις βλακωδώς τα τριαντάφυλλα).       

Θεωρούμε επίσης πως αποτελεί ΑΝΑΦΑΙΡΕΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ του κάθε πλάσματος να παραμένει ηλίθιο, μόνο στο μέτρο όμως που η ηλιθιότητά του δεν απειλεί να το φέρει σε σύγκρουση με τα σεβάσματά μας. Δεν αναγνωρίζουμε το δικαίωμα ηλιθίων «πλειοψηφιών» να επιβάλλουν τις (φυσικά) ηλίθιες αποφάσεις «τους» επάνω στις οποιεσδήποτε (αφυπνισμένες ή μη) «μειοψηφίες». Δεν αναγνωρίζουμε την λεγόμενη «Κοινή Γνώμη», δεν αναγνωρίζουμε εγκυρότητα σε κανένα ψευτο-αισθητήριο του Όχλου γιατί απλώς αυτός στερείται κάθε αισθητηρίου. Ο Όχλος διαμορφώνεται και λειτουργεί με εμφυτεύσεις. Δεν αναγνωρίζουμε ευφυϊα σε μηχανές.

Είμαστε οι Άλλοι Άνθρωποι.