Τώρα που φορέσαμε όλοι μάσκες θα φανεί το πραγματικό πρόσωπο καθενός.

Τώρα που φορέσαμε όλοι μάσκες θα φανεί το πραγματικό πρόσωπο καθενός.

17 Μαρτίου 2007

...και ο κύκλος άνοιξε.

Κοίταξα κι έκλαψα. Άκουσα και πόνεσα. Τραγούδησα και ερωτεύτηκα. Κάπου εκεί ανάμεσα. Ανάμεσα σε μένα και στον χρόνο χόρεψα στο κύμα και στον βράχο, στο βουνό και στην θάλασσα, στο νερό και στον άνεμο. Να ο κόσμος μας ο όμορφος. Είδα τα λουλούδια να ανθίζουν άλλη μια φορά. Μύρισα τον άνεμο και γλάρωσα την κουκουβάγια στο φως του φεγγαριού. Ακολούθησα το φως και γύρο μου σκοτάδι. Να καώ όπως η πεταλούδα στο κερί ή να ζήσω. Να ζήσω αιώνια. Να τραγουδήσω ωδή στον τράγο και η μουσική να ταξιδέψει στο έρμα του ανέμου. Να γυρίσει τον κόσμο όλο και πάλι σε εμένα να 'ρθει. Να την πάρω να την κάνω θεά και μούσα. Να με πάρει και να με φέρει άϋλο στον κόσμο όλο. Παντού και πουθενά σαν στάχτη νεκρού σε αφρισμένο πέλαγος. Να έρχομαι και να φεύγω, να είμαι και να μην είμαι. Αναπνοή και κίνηση, γέννηση και θάνατος, έρωτας και πόνος. Δυο στήθη και άρωμα γυναίκας. Εκεί κρύβεται η αθανασία εκεί και η αιωνιότητα. Τόσο κοντά και τόσο μακρινά όσο δυό στήθη και το άρωμα μιας θεάς, μιας μούσας, μιας νύμφης με λαμπερά μάτια. Ήρθα κι έκατσα παρέα στην μοναξιά μου. Να πιάσουμε κουβέντα. Μα η σιωπή μας τύλιξε με την ομορφιά του κόσμου. Το κύμα έσπαζε στον βράχο και το βότσαλο σκαρφάλωσε στο πόδι μου μα γρήγορα μ’ άφησε. Είχε ταξίδι μεγάλο να κάνει. Είχε χρέος να εκπληρώσει. Τραγούδησε και αυτό την νότα της ζωής του και μου την άφησε ανάμνηση να την βάλω μαζί με όλες τις άλλες και να τις τραγουδήσω. Ο άνεμος μ’ έσπρωξε ξανά και ο ήλιος ήρθε να μου θυμίσει πως το φως πονάει στα μάτια μα είναι αυτό που έχει το χρώμα. Σαν την ζωή που πονά για να την ζήσεις και σφαδάζει για να την λατρέψεις. Το αγρίμι τρεμούλιασε στα χέρια μου κι έσβησε. Με κοίταζε σαν να με ρώταγε και το κοίταγα σαν να μην ξέρω. Κι ήρθαν όλα τ’ αγρίμια να πάρουν την θέση του, την θέση τους. Κι έκατσαν εκεί δίπλα, εικόνα αιώνια. Τα ακούμπησα ζωντανά εγώ ο νεκρός να πάρω λίγο από την ζωή τους να πάρω λίγο από την ζωή μου, την ζωή. Για την ζωή. Για τον έρωτα που αναμασά και ξεσκίζει ανελέητα τον θάνατο. Τον είδα στο γεράκι που σηκώνει την οχιά και την χτυπά στο κεφάλι. Τον είδα στην οχιά που κατάπιε το πουλί που έπεσε. Τον είδα τον θάνατο να γεννιέται με την ζωή. Αδέρφια δίδυμα κι αγαπημένα.
Και σήκωσα τα τύμπανα και γρήγορα τα χτύπησα εγώ ο άνθρωπος, να δώσω τον ρυθμό. Κι έγινε το τραγούδι τους τραγούδι μου και ο κύκλος άνοιξε.


4 σχόλια:

Σκέψου δυο φορές πριν σχολιάσεις. Διαβάζεις ένα διαδικτυακό προσωπικό ημερολόγιο του οποίου η ανάγνωση ΔΕΝ είναι υποχρεωτική. Βαριέμαι τ' ανούσια μπλα μπλα και δαγκώνω όταν μου χαλάνε την ησυχία. Θα μπορούσα να έχω κλείσει τον σχολιασμό αλλά ακόμα νομίζω πως υπάρχουν κάποιοι που όντως έχουν κάτι να πουν κι εύχομαι να είσαι ένας από αυτούς αλλά οι πιθανότητες είναι λίγες και γι αυτό σου λέω: Για να μην σε φάει η μαρμάγκα σκέψου δυο φορές πριν σχολιάσεις, σαν να δίνεις εξετάσεις. Αλλιώς άστο καλύτερα!

Αναγνώστες

Η Ιδιοφυΐα του Πλήθους

Υπάρχει αρκετή προδοσία, μίσος, βία, παραλογισμός στο μέσο άνθρωπο για να προμηθεύσει οποιοδήποτε στρατό, οποιαδήποτε μέρα. Kαι οι καλύτεροι στο φόνο είναι αυτοί που κηρύττουν εναντίον του. Kαι οι καλύτεροι στο μίσος είναι αυτοί που κηρύττουν αγάπη. Kαι οι καλύτεροι στον πόλεμο είναι τελικά αυτοί που κηρύττουν ειρήνη. Eκείνοι που κηρύττουν θεό, χρειάζονται θεό. Eκείνοι που κηρύττουν ειρήνη, δεν έχουν ειρήνη. Eκείνοι που κηρύττουν αγάπη, δεν έχουν αγάπη.

Προσοχή στους κήρυκες, προσοχή στους γνώστες, προσοχή σε αυτούς που όλο διαβάζουν βιβλία, προσοχή σε αυτούς που είτε απεχθάνονται τη φτώχεια, είτε είναι περήφανοι γι' αυτήν, προσοχή σε αυτούς που βιάζονται να επαινέσουν γιατί θέλουν επαίνους για αντάλλαγμα, προσοχή σε αυτούς που βιάζονται να κρίνουν, φοβούνται αυτά που δεν ξέρουν, προσοχή σε αυτούς που ψάχνουν συνεχώς πλήθη γιατί δεν είναι τίποτα μόνοι τους, προσοχή στο μέσο άνδρα και τη μέση γυναίκα, η αγάπη τους είναι μέτρια, ψάχνει το μέτριο. Αλλά υπάρχει ιδιοφυΐα στο μίσος τους, υπάρχει αρκετή ιδιοφυΐα στο μίσος τους για να σας σκοτώσει, να σκοτώσει τον καθένα. Δεν θέλουν μοναξιά, δεν καταλαβαίνουν τη μοναξιά, θα προσπαθήσουν να καταστρέψουν οτιδήποτε διαφέρει από το δικό τους. Μη βρισκόμενοι σε θέση να δημιουργήσουν έργα τέχνης, δεν θα καταλάβουν την τέχνη, θα εξετάσουν την αποτυχία τους, ως δημιουργών, μόνο ως αποτυχία του κόσμου. Mη βρισκόμενοι σε θέση να αγαπήσουν πλήρως, θα πιστέψουν ότι και η αγάπη σας είναι ελλιπής και τότε θα σας μισήσουν και το μίσος τους, θα είναι τέλειο... Σαν ένα λαμπερό διαμάντι, σαν ένα μαχαίρι, σαν ένα βουνό, σαν μια τίγρη. Όπως το κώνειο. Η καλύτερη τέχνη τους...

Tσαρλς Μπουκόφσκι

Related Posts with Thumbnails