ο κολικός...

Τις προάλλες που με έπιασε εκείνος ο απαίσιος πόνος στον νεφρό ένας φίλος με πήγε στο νοσοκομείο από τη δουλειά. Μέσα στον πολύ τον πόνο μου είχα ξεχάσει να πάρω μαζί μου και τη ταυτότητα και το βιβλιάριο του Ι.Κ.Α.

μπαίνω που λέτε στα εξωτερικά ιατρεία και με το πού με βλέπει ένας υπάλληλος στο γκισέ με ρωτάει αφελέστατα. «Γιατί ήρθατε εδώ;»

ωχ σκέφτηκα, έπεσα σε περίεργο. «που να πάω» ρώτησα με ύφος παρακλητικό αυστηρό και πονεμένο ταυτόχρονα. «δεν….» ξεκίνησε να λέει ο υπάλληλος δίνοντάς μου να καταλάβω αστραπιαία πως έμπλεξα με γραφειοκρατία.

Και πονούσα τόσο πολύ! Αφάνταστα! Ήδη οι άκρες των δακτύλων μου είχαν μουδιάσει από τον πόνο και αυτός με ρώταγε γιατί πήγα εκεί.

Μια γρήγορη επισκόπηση του χώρου με την άκρη των ματιών με πληροφόρησε πως είχε αρκετό κόσμο στην αίθουσα αναμονής και θα έπρεπε να περιμένω αλλά πως; Σφαδάζοντας; Δεν είδα κανέναν άλλο να υποφέρει όπως εγώ εκείνη την στιγμή, μόνο κάτι γέροντες και γριές που περίμεναν στωικά να έρθει η σειρά τους χωρίς να υποφέρουν όμως όπως εγώ.

Ξανακοίταξα τον υπάλληλο που κάτι μου έλεγε αλλά είχα ήδη πάρει την απόφασή μου. «θα μου δώσω προτεραιότητα» σκέφτηκα.

Μεμιάς ξεράθηκα κυριολεκτικά αφήνοντας το κορμί μου να πέσει με γδούπο στο πάτωμα. Πέφτοντας βλέπω τον υπάλληλο να πετάγεται από την καρέκλα.

«ωραία» σκέφτηκα «έπιασε η λιποθυμία».

Σ’ ελάχιστο χρόνο βρέθηκαν από πάνω μου μια γιατρός μια νοσοκόμα και ο υπάλληλος. Η γιατρός μου έπιασε τον σφυγμό ενώ ο υπάλληλος μου σήκωσε τα πόδια και η νοσοκόμα το κεφάλι. Εγώ αν και κόντευα να λιποθυμήσω πραγματικά από τον πόνο στο νεφρό, ωστόσο παρέμεινα απαθής και μόνο αφού άκουσα την γιατρό να καλεί φορείο έδειξα πως υπάρχω κουνώντας τα χείλη σαν διψασμένος.

Η γιατρός άρχισε να με ρωτάει πως με λένε αλλά έτσι κι αλλιώς εγώ εκείνη την στιγμή να ουρλιάξω από τον πόνο ήθελα οπότε προτίμησα να κρατήσω το στόμα μου κλειστό μήπως ανοίγοντάς το αντί όνομα ακουστεί κάνα μπινελίκι.

Κάποια στιγμή όμως κι ενώ ήμουν ακόμα ξαπλωμένος στο πάτωμα με πόδια και κεφάλι ανασηκωμένα, έκανα το λάθος να ανοίξω τα μάτια. Η γιατρός είχε σηκωθεί και φώναζε να βιαστεί το φορείο αλλά δίπλα μου ακριβώς πέρναγε ένας κύριος γύρω στα σαράντα πέντε με κοστούμι σπορ και στυλ που μάλλον έδειχνε γιατρός. Οι ματιές μας διασταυρώθηκαν για μια στιγμή αρκετή όμως για να καταλάβει ο γιατρός πως ναι μεν πόναγα αλλά δεν πέθαινα. Οπότε γυρίζει προς την γιατρό που καλούσε ακόμα το φορείο σχεδόν βάζοντας τις φωνές πια και της λέει. «ήσυχα δεν έχει τίποτα αλλά είναι πανέξυπνος» Αμάν σκέφτηκα δεν την γλιτώνω την ουρά αλλά ευτυχώς εκείνη την στιγμή έφτασε και το φορείο ενώ ο γιατρός έφυγε προς την έξοδο. Ανακουφίστηκα, «μπήκα σκέφτηκα» και άρχισα πλέον να εκφράζω τον πόνο μου με μεγαλύτερη άνεση μουγκρίζοντας σαν το μοσχάρι που το πάνε για σφάξιμο.

«βιάσου, βιαζόμαστε τώρα» φώναζε ο τραυματιοφορέας στον συνάδερφο που με πήγε στο νοσοκομείο και που ανέλαβε να οδηγάει το ασθενοφόρο. «να βιαστώ αλλά προς τα πού στρίβουμε» ρώτησε ο συνάδερφος τον τραυματιοφορέα προκαλώντας μου γέλιο μαζί με το μουγκρητό του πόνου που είχα. Έκλεισα τα μάτια αλλά έτσι όπως με τρέχανε μέσα στους διαδρόμους ζαλιζόμουνα με τα μάτια κλειστά στο φορείο και τα ξανά άνοιξα παρατηρώντας τον κόσμο που με κοίταγε να βογκάω. «θα με λυπούνται» σκέφτηκα και έλπιζα αυτοί να είναι τουλάχιστον καλύτερα από εμένα στην υγεία τους. Να μην έχουν κάτι σοβαρό που δεν πονάει αλλά σκοτώνει. Τα χέρια μου είχαν πια μουδιάσει εντελώς από τον καρπό και κάτω. Η κατάσταση ήταν πραγματικά ανυπόφορη αλλά φτάνοντας στην παθολόγο των επειγόντων και ενώ άρχισε να με ρωτάει τι νοιώθω και που πονάω εγώ δεν της έλεγα τίποτα με το σκεπτικό πως μπήκα που μπήκα ανορθόδοξα ας το εκμεταλλευτώ στο έπακρο. Μια σειρά γενικών εξετάσεων δεν θα με έβλαπτε.

Τα κλασσικά, αίμα, ούρα, καρδιογράφημα, πίεση κλπ έγιναν και όταν κάποια στιγμή τελείωσε της έσκασα το παραμύθι.

-έχω κολικό νεφρού της είπα δαγκωμένος από τον πόνο.

Η γιατρός κατάλαβε και μάλλον είπε να πάρει την εκδίκησή της. Μου έδωσε δυο τρία χτυπήματα στο νεφρό και αφού είδε πως ,μελάνιασα από τον πόνο μ’ έστειλε στο ουρολογικό μαζί με το φορείο.

Φτάνοντας με κατέβασαν κυριολεκτικά από το φορείο πριν μπω στο ιατρείο και τότε κατάλαβα πως είχε πέσει το σήμα από την παθολογική.

«εξυπνάδες ήθελες ε; τώρα θα δεις» σκέφτηκα.

Ανοίγοντας την πόρτα του ουρολογικού βλέπω το αυστηρό πρόσωπο του νεαρού ιατρού και δίπλα του μια μαθητευόμενη μάλλον που με κοίταζε με οίκτο.

«ωχ την έβαψα» σκέφτηκα αυτή με λυπάται από τώρα.

Ο γιατρός αφού μου είπε να ξαπλώσω με ρώτησε το ιστορικό και απεφάνθη. «ενέσεις δύο»

«Ρε λες να την γλίτωσα;» σκέφτηκα

«πόσο άγαρμπα να μπορεί να ρίξει δυό ενέσεις ή γλυκιά μαθητευόμενη; Αχ θα με αγγίξει και με τα χεράκια της… τι καλύτερο στην κατάσταση που βρίσκομαι;»

ξάπλωσα μπρούμυτα και περίμενα λίγο να ετοιμάσει η μαθητευόμενη την πρώτη ένεση και ξαφνικά…. Να ο αλβανός εκτελεστής εμφανίστηκε από το πουθενά, παίρνει την σύριγγα από τα χέρια της γιατρού και με πλησιάζει απειλητικά.

Ο συνοδός μου που όλη αυτή την ώρα ήταν στο ιατρείο όταν είδε την βελόνα αναφώνησε «μεγάλη δεν είναι;»

Γύρισα το κεφάλι μου προς τον αλβανό μεσήλικα νοσοκόμο που πλέον κρατούσε την σύριγγα και έμεινα με το στόμα ανοικτό. Μεγαλύτερη βελόνα δεν νομίζω να είχαν!

Εν τω μεταξύ ο νοσοκόμος μου είχε ήδη αρπάξει το αριστερό κωλομέρι και ετοιμαζόταν να μου την φυτέψει.

Αντέδρασα κουνώντας την μέση μου οπότε ο εκτελεστής αγρίεψε «α δεν θέλω τέτοια» μου λέει και μου αρπάζει το δεξί πόδι το φέρνει πάνω από το αριστερό και χωρίς δεύτερη ανάσα μου την ρίχνει. Την ύστατη στιγμή το βλέμμα μου διασταυρώθηκε με το βλέμμα της όμορφης μαθητευόμενης. Πραγματικά με λυπόταν.

Νεφρό στομάχι και κώλος πονάγανε τώρα όλα μαζί. Φρίκη. Αλλά η μεγαλύτερη φρίκη ήταν όταν μεχρι να αδειάσει η πρώτη μου έριξε ο κανίβαλος και την δεύτερη.

«Γιάννη είναι η ώρα να το παίξεις ήρωας» σκέφτηκα και δεν έβγαλα άχνα.

Αφού τελείωσε και με την δεύτερη ο γιατρός μου έγραψε κάτι χάπια και με ρώτησε τι ασφάλεια έχω. «καμμία» του απάντησα. «τίποτα;» με ρώτησε. «τίποτα» του απάντησα με χαιρεκακία και προσπαθώντας να τρίψω νεφρό και κωλομέρια ταυτόχρονα.

Τον ευχαρίστησα έριξα μια ματιά όλο υπονοούμενα στον αλβανό εκτελεστή και αποχώρησα αξιοπρεπώς.

«τουλάχιστον κατά τ' άλλα σφύζω από υγεία» σκέφτηκα.