…και δεν είμαι… η γομολάστιχα

Καλό μου ημερολόγιο.
Τελικά μάλλον σ’ έχω πεθυμήσει περισσότερο απ’ ότι νόμιζα. Διότι καλό το άλλο να γράφω εμπειρίες κι εντυπώσεις αλλά, καλό μου ημερολογιάκι, μόνο εδώ μαζί σου είναι που μπορούσα και μπορώ να βγάζω τις ενδόμυχες σκέψεις μου. Ναι είναι αλήθεια. Γι αυτό σε δημιούργησα άλλωστε.
«Επειδή οι σκέψεις μου είναι ελεύθερες όπως θα έπρεπε να είναι και οι άνθρωποι».
Γαμημένες σκέψεις. Όσο κι αν προσπαθώ να φορτώσω σώμα και μυαλό αυτές οι καριόλες οι σκέψεις πάντα θα βρούν και χώρο και χρόνο και τρόπο να φυτρώσουν εκεί που δεν τις σπέρνω. Η ιστορία της ζωής μου….
Κι αφού ρε γαμημένες σκέψεις ξεφυτρώνετε σαν την αγριάδα θα συνεχίσω κι εγώ να σας κάνω χλοοτάπητα (ελληνιστί, γκαζόν). Ξεφυτρώνετε εσείς; Κούρεμα πότισμα ξεβοτάνισμα και λίπασμα εγώ, έτσι για να έχουμε να λέμε. Έτσι κι αλλιώς παιδιόθεν εσείς κι εγώ είμαστε. Ανέκαθεν εσείς ήσασταν εσείς κι εγώ ήμουν εγώ. Τέτοιο πακέτο είμαι. Οι σκέψεις μου κι εγώ. Οι άλλοι ήταν και παραμένουν πάντα οι άλλοι και τ’ άλλα θα παραμείνουν για πάντα τ’ άλλα. Εσείς όμως δεν είστε ούτε τ’ άλλα ούτε οι άλλοι. Εσείς είστε εγώ κι εγώ δεν είμαι εσείς εκτός κι αν έτσι αποφασίσω εγώ για εσάς. Όμως είστε. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Αφού εγώ είμαι τότε είστε κι εσείς. Εγώ είμαι οι σκέψεις μου και οι σκέψεις μου είμαι εγώ. Ακούγεται λίγο μπερδεμένο ίσως αλλά στην πραγματικότητα είναι πολύ απλό. Είναι η αιώνια μάχη των σκεπτόμενων με τις σκέψεις τους. Η μάχη του εαυτού με τον δαίμονα εαυτό.
Και ποια είναι η δυσκολότερη σκέψη που με βασανίσει αυτή την εποχή; Είναι τρέλα μεν αλλά συμβαίνει. Έχω τον τρόπο και την δύναμη ν’ αποφασίσω. Έχω ας πούμε μπροστά μου δύο κουμπιά. Ένα κόκκινο κι ένα πράσινο. Αν πατήσω το πράσινο θα σημαίνει έγκριση και τα πράγματα θα συνεχίζουν να κυλούν ως έχουν κι εγώ θα έχω την ευθύνη της έγκρισης. Αν πάλι πατήσω το κόκκινο κουμπί τότε τα πράγματα θα πάψουν να έχουν ως έχουν αλλά δεν θα είναι αλλιώς. Δεν θ’ αλλάξουν. Αν πατήσω το κόκκινο κουμπί τα πράγματα θα πάψουν να υφίστανται. Θα πάψουν να υπάρχουν. Αν πατήσω το κόκκινο κουμπί δεν θα υπάρξει αλλαγή αλλά ανυπαρξία. Κι έχω και το διαόλι μέσα μου να μου λέει «μα και το πέρασμα από την ύπαρξη στην ανυπαρξία αλλαγή είναι». Ναι αλλαγή είναι αλλά όχι για το υποκείμενο. Διότι όταν το υποκείμενο πάψει να υφίσταται τότε δεν υφίστανται κι αλλαγές για το ίδιο το υποκείμενο. Άπαξ και το υποκείμενο αφανιστεί η αλλαγή μεταξύ ύπαρξης κι ανυπαρξίας αφορά το ρήμα. Αλλά και πάλι τι νόημα θα έχει το ρήμα χωρίς υποκείμενο; Ποιο το νόημα ύπαρξης του ρήματος χωρίς υποκείμενο;
Σκατά. Το ρήμα υπάρχει έτσι κι αλλιώς αλλά για να τελευτήσει χρήζει ανάγκης υποκειμένου ακόμα και αν αυτό εννοείται. Αλλιώς δεν έχει ούτε το ρήμα που να σταθεί. Οπότε τι να κάνω εγώ τώρα; Να πατήσω το πράσινο κουμπί οπότε το ρήμα θα έχει υποκείμενο (και μιλάμε για τελείως υποκείμενο) ή να πατήσω το κόκκινο κουμπί να εξαφανίσω το υποκείμενο και μετά να περιμένω να δω τι στον κόρακα θα κάνει το ρήμα;
Λογικά αν φέρω το ρήμα σε τέτοια δύσκολη θέση τότε αυτό είτε θα βρεί ένα άλλο υποκείμενο και θα το δορυφοροποιήσει είτε θα περιφέρεται ασκόπως στο σύμπαν χωρίς νόημα ύπαρξης.
Βέβαια υπάρχει πάντα η ισχυρή πιθανότητα το ρήμα να δημιουργήσει ένα νέο υποκείμενο ανύπαρκτο έως τώρα. Ένα υποκείμενο που θα μπορεί να είναι οτιδήποτε και που ούτε να φανταστώ δεν μπορώ.
Το θέμα μου λοιπόν είναι έτσι όπως βλέπω τα κουμπιά πράσινο και κόκκινο, το θέμα μου είναι πως τα ήδη υποκείμενα εγώ τα αγαπάω. Δεν ξέρω αν το «αγαπάω» είναι το σωστό ρήμα. Ίσως απλά τα έχω συνηθίσει, μου είναι γνώριμα και τα συμπαθώ τα υποκείμενα όσο κι αν τα λυπάμαι κι όσο κι αν με τσατίζουν.
Άχρηστα, ηλίθια, καρκινώματα αδηφάγα, πονηρά μικρά και κακόβουλα αυτά τα υποκείμενα αλλά τα ξέρω, τα γνωρίζω και στην τελική ένα μέρος του είναι μου είναι της ίδιας συνομοταξίας. Υπάρχω επειδή υπάρχουν αυτά ακριβώς τα υποκείμενα και στην τελική εδώ που τα λέμε κάποιες φορές έχουν και πλάκα όπως τα βλέπω. Το θέμα είναι πως αν δεν υπήρχαν αυτά τα υποκείμενα δεν θα υπήρχα ούτε εγώ να κάθομαι τώρα και να κοιτάζω σαν ηλίθιος τα δυο κουμπιά μην ξέροντας τι να κάνω.
Να πατήσω το κόκκινο ή το πράσινο; Ειλικρινά καλό μου ημερολόγιο το σκέφτομαι καιρό τώρα αλλά ακόμα δεν ξέρω τι να κάνω. Το αστειότερο δε όλων είναι πως ρωτώντας πολλά και διάφορα υποκείμενα για το τι να κάνω και ποιο κουμπί να πατήσω, όλα μ’ ενθουσιασμό μου προτείνουν το κόκκινο. Χαχα μα φυσικά! Ήταν αναμενόμενο να προτιμούν το κόκκινο χωρίς πολλή πολλή σκέψη. Αλλιώς τι υποκείμενα θα ήταν…;;;!
Νομίζω πως έχω χρόνο να το σκεφτώ ακόμα….