Εκ της αλληλογραφίας - Brexit

Το Brexit μετά τις πρώτες αντιδράσεις και φόβους που είχε αρχικά δημιουργήσει, είναι ξεκάθαρο ότι έχει και άλλες σημαντικές παραμέτρους που δεν είχαν συνυπολογιστεί, ούτε τους είχε δοθεί ιδιαίτερη προσοχή μέχρι τώρα.

Σχολιάζει ο Γιώργος Αναγνωστόπουλος

Η Βρετανία (βλ. Αγγλία…) ήταν μέχρι σήμερα εντός της ΕΕ ο ηγέτης μιας πολιτικής ή ενός πολιτικού κινήματος αν θέλετε, που έδινε την δυνατότητα σε όποια χώρα το επέλεγε, να τηρεί μία αμφίσημη πολιτική στάση μέσα στο πλαίσιο της Ένωσης.

Λόγω του ειδικού βάρους του Λονδίνου, το Βερολίνο και το Παρίσι ήταν υποχρεωμένα αυτό να το δεχθούν και συγχρόνως να ανεχθούν και τις υπόλοιπες χώρες που συντάσσονταν επιλεκτικά και κατά περίπτωση πίσω από το Λονδίνο.

Κύριοι εκφραστές αυτής της κίνησης στον νομισματικό τομέα ήταν η Δανία και η Σουηδία, που ως χώρες του οικονομικού πυρήνα της Ευρώπης, με γερά οικονομικά θεμέλια, είχαν αποφασίσει να ακολουθήσουν το παράδειγμα της Αγγλίας και να μην ενταχθούν στην Ευρωζώνη.

Οι υπόλοιπες χώρες (οι περισσότερες της Ανατολικής Ευρώπης και των Βαλκανίων) δεν είναι μέλη της Ευρωζώνης, όχι από πολιτική η νομισματική επιλογή, αλλά λόγω δικών τους οικονομικών συνθηκών.

Πέραν αυτού όμως, το Λονδίνο έδινε την δυνατότητα σε μία σειρά από χώρες (ειδικά στις πρώην Ανατολικές), να συντάσσονται μαζί του σε διάφορα θέματα όπως στο μεταναστευτικό, σε θέματα κοινοτικού προϋπολογισμού, η στην προσαρμογή της Εθνικής νομοθεσίας στο Ευρωπαϊκό κεκτημένο (ελευθερίες ατόμου και Τύπου, παιδεία κλπ.).

Η έξοδος της Αγγλίας από την ΕΕ και μάλιστα υπό τιμωρητικές, για να μην πω ταπεινωτικές συνθήκες, όπως διαφαίνεται, δείχνει να έχει πανικοβάλει αυτούς που κρυβόντουσαν πίσω της (π.χ. ο Όρμπαν της Ουγγαρίας, η Αυστρία με το μεταναστευτικό και πολύ σύντομα εκτιμάται ότι θα ακολουθήσει ο Κακζίνσκι της Πολωνίας) και έχει προβληματίσει σοβαρά τη Δανία και τη Σουηδία…

Η πρώτη αναμενόμενη αντίδραση των δύο Σκανδιναβικών χωρών είναι να συνδέσουν την ισοτιμία του εθνικού τους νομίσματος με το Ευρώ (ήδη το ανακοίνωσε η Ισλανδία που είναι υπό την εποπτεία και έλεγχο της Δανίας), με πιθανότερο μελλοντικό σενάριο κατάληξης την πλήρη ένταξη των δύο Σκανδιναβών στο ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα.

Ο λόγος που θα αναγκάσει τους Σκανδιναβούς να ενταχθούν στην Ευρωζώνη (οι άλλοι δύο Είναι η Νορβηγία που δεν ανήκει στην ΕΕ και η Φιλανδία που είναι μέλος της Ευρωζώνης), είναι ότι οι αρχικοί λόγοι που τους οδήγησαν να απέχουν από το κοινό νόμισμα τείνουν να εκλείψουν, ή να υποχωρήσουν δραματικά.

Ο ένας ήταν η Βιωσιμότητα του Ευρώ και ο δεύτερος ήταν η δυνατότητα της χώρας να προβαίνει σε Ανεξάρτητη Νομισματική Πολιτική. Οι συνθήκες όμως έχουν αλλάξει, το Ευρώ επέζησε και έχει ταυτιστεί με την ύπαρξη της ΕΕ, ενώ από την άλλη η Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα κάνει καλή δουλειά σε γενικές γραμμές.

Η ΕΚΤ έχει προσφέρει στις χώρες που συμμετέχουν στην Ευρωζώνη, νομισματική ασφάλεια και σταθερότητα έναντι επιθέσεων (καλή ώρα η επίθεση του Τζορτζ Σόρος στην αγγλική λίρα/στερλίνα) και η δημιουργία του Ευρώ εξαφάνισε το συναλλαγματικό κόστος (μετατροπή νομίσματος) ανάμεσα σε χώρες που οι οικονομικές συναλλαγές τους είναι κυρίως με χώρες της Ευρωζώνης σε ποσοστά 70 η 80%.

Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι το Brexit θα έχει πολλά περισσότερα οφέλη για την ΕΕ από ότι είχε αρχικά εκτιμηθεί. Αντί να φέρει την αντισυσπείρωση που όλοι φοβόντουσαν, φέρνει τη συσπείρωση και ευθυγράμμιση των ευρωπαϊκών χωρών, διότι λειτούργησε το ένστικτο αυτοσυντήρησης των Ευρωπαίων.

Ένα άλλο θετικό αποτέλεσμα ήταν η συνειδητοποίηση από την πλευρά της γραφειοκρατίας των Βρυξελών, ότι η παρεμβατικότητά της σε τοπικά και εθνικά θέματα έχει όρια, τα οποία έχει ήδη ξεπεράσει. Άρα πρέπει να χαλαρώσει την παρεμβατική της πολιτική και να την περιορίσει στα μείζονα θέματα κοινού ενδιαφέροντος.

Αποδεικνύεται λοιπόν ότι το Brexit λειτούργησε ως το ξυπνητήρι της Ευρώπης, που είχε περιπέσει σε λήθαργο. Ανάγκασε την Ευρωπαϊκή Πολιτική Ηγεσία να συνειδητοποιήσει ότι η αναβλητικότητα αποφάσεων σε δύσκολα και καυτά θέματα τελείωσε.

Αν δεν παρθούν αποφάσεις σε μία σειρά δύσκολων αλλά καίριων θεμάτων για το παρόν και το μέλλον που εκκρεμούν, ώστε να προχωρήσει η Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση, τότε η Ευρώπη οδεύει στην διάλυση, κάτι που ευτυχώς κανένας πλην κάποιων λαϊκιστών δεν δείχνει να θέλει.