Σκέψεις κυνικού πάνω στις σκέψεις του υπνοβάτη.

το αρχικό κείμενο, κλικ εδώ.

Για να μην είναι δούλος ένας άνθρωπος πρέπει να πληρεί τρία βασικά στοιχεία. Αυτάρκεια ανεξαρτησία, αυτογνωσία. Η δουλεία στον καπιταλισμό έχει αλλάξει μορφή. Δεν είναι αυτή που ξέραμε. Στον καπιταλισμό ισχύει η εθελοδουλία όπου κανείς δεν γεννιέται ή γίνεται με την βία δούλος. Στον καπιταλισμό δούλοι γίνονται όσοι θέλουν να γίνουν και φυσικά εισπράττουν τα’ ανάλογα ανταλλάγματα, αυτά ακριβώς που περιγράφει το κείμενο του υπνοβάτη. Ο καπιταλισμός υπόσχεται στους δούλους του μια ήσυχη μίζερη ζωή χωρίς φασαρίες και είναι θέμα του καθενός αν θα επιλέξει να ζήσει ελευθερος αλλά δύσκολα ή δούλος αλλά εύκολα. Οι περισσότεροι περιέργως επιλέγουν την μίζερη ησυχία της δουλείας. Εργάζονται για πενιχρά μεροκάματα ζούνε σε μίζερα υπόγεια και μεγαλώνουν υπάκουα παιδιά του κατηχητικού περιμένοντας να περάσει ο καιρός να πάρουν μια συνταξούλα της πείνας μέχρι να έρθει η ώρα να πεθάνουν να πάνε στον διάολο να ησυχάσουμε κι εμείς κι αυτοί. Αντίθετα, υπάρχουν και κάποιοι άλλοι, οι λιγότεροι, που χέστηκαν και για τον μισθούλη και για την συνταξούλα και για το βρωμερό υπόγειο με το φτηνό ενοίκιο. Οι δούλοι τους λένε τρελούς αλλά είναι οι πραγματικά ελεύθεροι. Δεν κωλώνουν να πάνε να ζήσουν αλλού αφού όπου γης και πατρίς, δεν κωλώνουν να αρκεστούν στα λίγα ή ακόμα και στο τίποτα αρκεί να είναι ανεξάρτητοι, ξέρουν ποιοι είναι τι θέλουν και αρκούνται σε αυτά που ίδιοι μπορούν να παράσχουν στον εαυτό τους. Έχουν είναι η αλήθεια μεγάλη ανασφάλεια, όλη τους η ζωή μια περιπέτεια ένας αγώνας, μια του ύψους μια του βάθους, δεν θα δούνε ποτέ σήριαλ στην τηλεόραση ούτε θα αποχαυνωθούν μπροστά στην εξουσία, το μυαλό τους δεν θα ησυχάσει ποτέ αλλά αυτό ακριβώς δεν είναι η ελευθερία; Όποιος θέλει την ησυχία του και διακοποδάνεια ας ζήσει ως δούλος.

Η πάλη της επιβίωσης δεν έχει κανόνες. Αυτά τα περί κανόνων δεν ισχύουν στους ελεύθερους διότι απλά δεν παίζουν αυτό το παιχνίδι. Οι ελευθεροι επιλέγουν αυτοί ποιο παιχνίδι θα παίξουν και με ποιους κάθε φορά κανόνες. Αλλιώς δεν θα ήταν ελεύθεροι. Ανήκω στην πρώτη κατηγορία. Η κρίση όχι μόνο δεν μ’ έβλαψε αλλά ζω καλύτερα από πρίν. Η απάντηση στο γιατί είναι απλή. Με λέγανε μαλάκα που δεν έπαιρνα δάνειο τότε που τα μοίραζαν αφειδώς! Με λέγανε μαλάκα που κλώτσαγα δουλειές τις οποίες δεν μπορούσα να ελέγξω, με λέγανε μαλάκα που δεν πήγα στο δημόσιο (κατηγορία δύο) ν’ αρμέγω κι εγώ την κότα με τα χρυσά αυγά, με λέγανε μαλάκα που δεν ήθελα την ήσυχη εξασφαλισμένη (από ποιους;) ζωή με σίγουρη συνταξούλα στα γεράματα (κατηγορία τρία) κι όταν φώναζα πως τίποτα δεν είναι σίγουρο με χλευαζαν οικτρά για την βλακεία που με δέρνει να θέλω να ζήσω ανεξάρτητος αυτάρκης και μέχρι εκεί που φτάνει το χέρι μου. Έλλειψη φιλοδοξίας ήταν το πόρισμά τους για μένα, έλλειψη φιλοδοξίας και αντικοινωνικότητα. Ο αντικοινωνικός μαλάκας ήταν εποχή που προτίμησε να ζήσει σε τσαντίρι παρά να νοικιάσει μια μιρκή γκαρσονιέρα στα κάτω πατήσια, ο μαλάκας! Αυτό όμως που δεν ήξεραν ήταν ότι ο μαλάκας τα λίγα που γλύτωνε από ενοίκιο μιζερης γκαρσονιέρα τα έχτιζε νύχτα κατάκοπος τούβλο τούβλο αντί ο μαλάκας να πάρει δάνειο.

Και να καλοί μου άνθρωποι που ήρθε η ώρα της κρίσης και πια οι δούλοι ήρθε ώρα να πεινάσουν για να σωθούν τα’ αφεντικά τους. Χέστηκα! Δεν υπάρχει εύλογος αποχώρηση! Αποχωρούν οι εθελοντικά δούλοι επειδή είναι ανάξιοι να ζήσουν ελεύθεροι. Ή κάποιος θα τους ταΐζει στο κλουβί ή θα αυτοκτονήσουν και καλά θα κάνουν! Το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να αποχωρήσουν ευλόγως αφού αν πάρουν όπλο δεν θα το στρέψουν εναντίων των αφεντικών τους που υπεραγαπάνε και με ευχαρίστηση ψήφιζαν εξασφαλίζοντας την δουλεία τους. Αν αυτοί οι σιχαμένοι δούλοι πάρουν όπλο θα το στρέψουν εναντίον μου. « Ήθελε λέει να είναι λεύτερος! Σκοτώστε τον!» Θα φωνάζουν οι δούλοι και δεν θα είναι πρώτη φορά.

Το τίμημα της ελευθερίας είναι μεγάλο, πάντα ήταν και πάντα θα είναι αλλά προϋποθέτει την αξιοπρέπεια. Πρώτα κάποιος αποκτά αυτογνωσία-αξιοπρέπεια και μετά ζει ελευθερος. Το ανάποδο δεν γίνεται!!!

Εν τέλει αν χρειάζεται πολεμική εξωστρέφεια και αν έπαιρνα όπλο πρώτα απ’ όλα θα ξεκανα όλους αυτούς τους χτικιάρηδες λάτρεις της εθελοδουλείας απλά διότι χωρίς δούλους δεν υπάρχουν αφεντικά. Για να το πω απλούστερα, αν θα σκότωνα κάποιον θα ήταν την μανα μου και τον πατέρα μου. Αν κάποιος φταίει είναι ο αγανακτισμένος και ο απεγνωσμένος, οι ίδιοι έβαλαν τα χέρια τους κι έβγαλαν τα μάτια τους, ποιος τους φταίει; Ή μήπως δεν τους τα ‘λεγαν; Ε; Τους άρεσε που ήταν ευνούχοι. Τους άρεσε που τους ευνούχιζαν από παιδιά στα σχολεία κι έδερναν κι αυτοί τα παιδιά τους αν κάποια από αυτά αντιδρούσαν στον ευνουχισμό.

Το να πάρει κάποιος όπλο είναι το ευκολότερο. Το να δημιουργήσει είναι το δύσκολο και γι αυτό προτιμούν την εθελοδουλεία.

Για μένα λοιπόν η ουσία είναι πως είτε καταλήξετε να αλληλοσκοτωθείτε (πάλι) είτε αποφασίσετε να αυτοκτονήσετε χάρη θα μου κάνετε! Το ιδανικό θα ήταν να μείνουν ζωντανοί μόνο όσοι δεν ψήφιζαν ποτέ μέχρι σήμερα!

ΥΓ. αν αποφασίσετε να αλληλοφαγωθείτε εύχομαι με το καλό να ξεκινήσετε γρήγορα κι εγώ έχω κρατήσει πρώτο τραπέζι πίστα στα θεωρεία να απολάυσω θέαμα.