Η ΜΕΓΑΛΗ ΜΠΛΟΦΑ

Επιτέλους ο άνθρωπος που παριστάνει τον πρωθυπουργό αυτού του προτεκτοράτου αποφάσισε να αρχίσει να τηρεί τις προεκλογικές του υποσχέσεις: θα γίνουμε… Δανία, αρχής γενόμενης από την εισαγωγή θεσμών όπως το αναγγελθέν «δημοψήφισμα».

Αλλά ας αφήσουμε τις ειρωνείες για τους νεοφιλελεύθερα εκφυλισμένους πασόκους και ας προσπαθήσουμε να κάνουμε μερικές λογικές σκέψεις.

Είναι δυνατόν ο άνθρωπος που παριστάνει τον πρωθυπουργό αυτού του προτεκτοράτου, ο οποίος διορίστηκε για να απαλύνει τις συνέπειες της αναπόφευκτης εγχώριας χρεοκοπίας για τους δανειστές της χώρας (και για τα εγχώρια λαμόγια που παρασιτοζωούσαν εις βάρος της κοινωνίας ακριβώς χάρις στη ύπαρξη αυτού του δανεισμού), ξαφνικά να τους παρακάμψει και… να απευθυνθεί στον «λαό»; Είναι δυνατόν ένας αμερικανοθρεμένος και καλοεκπαιδευμένος υπάλληλος του παγκόσμιου νεοφιλελευθερισμού , ο οποίος δεν πήγε ποτέ ούτε για τσίσα χωρίς να ρωτήσει τους διεθνείς και εγχώριους πολιτικούς του προϊσταμένους, να αποκτήσει ξαφνικά… ψυχικό ανάστημα, να πάρει πρωτοβουλίες και να θέσει την διατεταγμένη αποστολή του στην διακριτική ευχέρεια του λαού «του»; Είναι δυνατόν ένας απροκάλυπτος –και «ακάλυπτος»- λογοκλόπος που εξελέγη με ψέματα, που μεθόδευε, πολύ πριν εκλεγεί, την υπαγωγή της χώρας στο Δ.Ν.Τ. που έχει κατ’ επανάληψιν ανακοινώσει με το πιο ανέκφραστο ύφος τα πιο στυγνά φορολογικά και εργασιακά «μέτρα» εναντίον των –αιωνίως- εύκολων στόχων, να απευθυνθεί με ειλικρίνεια απέναντι στον «κυρίαρχο λαό» που κατ΄εξακολούθησιν εξαπάτησε; Έναν τέτοιο άνθρωπο, ακόμα και στην εντελώς υποθετική περίπτωση που κάποτε πει κάποια αλήθεια, δεν θα έπρεπε να τον πιστέψουν.

Αλλού είναι το ζήτημα με τα «δανέζικα» πυροτεχνήματα περί δημοψηφίσματος . Πρέπει να εκμαιευθεί η κοινωνική συναίνεση του θυσιαζόμενου τμήματος της κοινωνίας στη συνέχιση μιας οικονομικής πρακτικής, η οποία εξυπηρετεί την μή επέκταση της χρηματοπιστωτικής πυρκαϊάς στην φιλάσθενη ευρωζώνη, την διατήρηση της «Ευρώπης» των δύο ταχυτήτων, την μείωση της ζημίας των διεθνών δανειστών, αλλά και όσων εγχωρίων επωφελήθηκαν από την νομισματική(αλλά όχι και οικονομική) ενοποίηση. Μέσα από ένα κινδυνολογικά στημένων διλημμάτων «δημοψήφισμα» θα επιχειρηθεί ο ψυχολογικός εκβιασμός του ψηφοφόρου ποιμνίου, έτσι ώστε να πει «όχι» στην «χρεοκοπία», στην «επιστροφή στη δραχμή»κλπ. και να συναινέσει αυτοκτονικά στην συνέχιση των «εθνοσωτηρίων» θυσιών γιατην «σωτηρία της πατρίδας», την «παραμονή στην Ευρώπη» κλπ. Μετά από μια τέτοιαεξέλιξη ο υπάλληλος που παριστάνει τον πρωθυπουργό αυτού του προτεκτοράτου θαμπορεί να ισχυρίζεται με περισσότερο θράσος από ό,τι μέχρι σήμερα, ότι έχει τη«λαϊκή εντολή», ώστε να διεκπεραιώσει το –μακροχρόνιο- υπόλοιπο της διατεταγμένης αποστολής του.

Ποιοι φοβούνται την έξοδο από την ευρωζώνη; Αυτό είναι εύκολο να το διαπιστώσουμε αναζητώντας αυτούς που γνώριζαν ότι θα ωφεληθούν τόσο πολύ από την είσοδο σε αυτή, ώστε να χαλκεύσουν τους αριθμούς προκειμένου να την επιτύχουν. Πρόκειται για τους γνωστούς παρασιτικούς μεταπράτες , τους αντιπαραγωγικούς εισαγωγείς προϊόντων, υπηρεσιών και χρήματος, που παριστάνουν την αστική τάξη της χώρας: πολυκαταστήματα, αλυσίδες σούπερ μάρκετς, εταιρείες «υπηρεσιών» που απαιτούν την διάλυση (και όχι ορθολογικοποίηση) του δημόσιου τομέα και τη σκύλευση της δημόσιας περιουσίας, κρατικοεπιδοτούμενοι εργολάβοι, κρατικοδίαιτο τραπεζικό σύστημα κλπ. Όλοι αυτοί θα καταρρεύσουν με μια ενδεχόμενη έξοδο από το ευρώ, αφού θα μείνουν χωρίς δυνατότητα φθηνής χρηματοδότησης, βασισμένης σε ένα νομισματικώς ενοποιημένο οικονομικό περιβάλλον. Η έξοδος από το ευρώ που κραδαίνουν σαν φόβητρο θα σήμαινε την καταστροφική αποκρατικοποίησή τους και –γιατί όχι;- τη δημιουργία ενός αυθεντικού Δημόσιου Τομέα σκανδιναβικού τύπου (σαν αυτόν που υποσχόταν υποκριτικά ο υπάλληλος που παριστάνει τον πρωθυπουργό αυτής της χώρας).

Δεν θα υπάρξουν όμως συνέπειες και για τους υπόλοιπους (θα αναρωτηθεί εύλογα κάποιος); Ναι, αλλά όχι αναγκαστικά χειρότερες από αυτές που υφίστανται ήδη. Μάλιστα μια συνδυασμένη χρεοκοπία, στάση πληρωμών και έξοδος από το ευρώ θα οδηγούσε ενδεχομένως σε ευεργετική έκρηξη της κοινωνικής χύτρας, μια κατάσταση που βεβαίως δεν συμφέρει κάποιους (και γι αυτό ακριβώς συμφέρει κάποιους άλλους – θα δούμε στη συνέχεια ποιους).

Εδώ και δεκαετίες έχουν διαμορφωθεί σε αυτή τη χώρα δύο Ελλάδες.

Από τη μια η Ελλάδα των κρατικοδίαιτων μεταπρατών ψευτοβιομηχάνων, των κρατικοδίαιτων εργολάβων, των κρατικοδίαιτων καναλαρχών, της κρατικοδίατης Εκκλησίας Α.Ε., των κρατικοδίαιτων μιζών, της κρατικοδίαιτης φοροδιαφυγής, του κρατικοδίαιτου τραπεζικού τομέα, των κρατικοδίαιτων επιχειρηματικών «ευκαιριών» (βλ. τα πνιγμένα στη μίζα «ολυμπιακά έργα», τις αναθέσεις δημοσίων έργων στους επιτήδειους διοδιάδες τύπου Μπόμπολα), των κρατικοδίαιτων κομμάτων, του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού, των κρατικοδίαιτων κομματικών πελατειακών στρατιών (χιλιάδες από τους τελευταίους παριστάνουν τον τελευταίο καιρό τους αγανακτισμένους στην πλατεία Συντάγματος. Αν όμως τους βάλεις κάνα διακοσάευροστη χούφτα και τους τάξεις τίποτα πολιτικάντικο, θα γυρίσουν σπιτάκι τους αφήνοντας εκτεθειμένους στην τύχη τους τούς πραγματικούς κοινωνικά υποβαθμισμένους).

Από την άλλη, η Ελλάδα αυτών ακριβώς των κοινωνικά υποβαθμισμένων, όσων αγωνίζονταν σκληρά για να τα βγάλουν πέρα και των οποίων η ύπαρξη κρατιόταν επιμελώς αποσιωπημένη κάτω από τη μόστρα του life style. Είναι αυτοί επάνω στους οποίους οι προνομιούχες κοινωνικές κλίκες νομιμοποιούσαν επί δεκαετίες το βόλεμά τους. Είναι αυτοί που ένιωθαν κάπως όπως ο Τζέημς Ντην στον Επαναστάτη Χωρίς Αιτία: «μπερδεμένοι και ντροπή γι΄αυτό που είναι». Είναι κυρίως η δική τους συναίνεση που θα επιδιωχθεί με αυτό το δημοφήφισμα-παρωδία, όταν και εάν γίνει.

Τη διάκριση σε δύο Ελλάδες μπορεί να τη διαπιστώσει όποιος θέλει ακόμα και στον στενό κοινωνικό του περίγυρο. Ας πάρουμε για παράδειγμα την αυξανόμενη στην Ελλάδα ενοικιαζόμενη εργασία. Πρόκειται για την πιο σύγχρονη μορφή δουλεμπορίου. Μιλιούνια ενοικιαζόμενους μπορεί να βρει κάποιος σε τράπεζες, ιδιωτικές εταιρείες, ΔΕΚΟ. Εργάζονται πέντε, δέκα, δεκαπέντε χρόνια με αυτό το επαίσχυντο εργασιακό καθεστώς, καλύπτοντας αποδεδειγμένα πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Συνήθως είναι πτυχιούχοι, μεταπτυχιούχοι, διπλοπτυχιούχοι, που παρέχουν προκλητικά υποαμειβόμενες υπηρεσίες σε σχέση μετους συνήθως ακατάρτιστους «μονιμάδες», που συχνά δεν γνωρίζουν ούτε καν πώς να προσθέσουν μια γραμμή στο Word, ή να στείλουν ένα e-mail. Εννοείται ότι δεν δικαιούνται και καμίας βαθμολογικής εξέλιξης. Η ύπαρξη επί δεκαετίες αυτών των ανθρώπων ήταν επιμελώς κρυμμένη κάτω από το χαλί. Το σημαντικότερο: τα μεγαλύτερα εμπόδια για την εργασιακή αναβάθμιση που δικαιούντο, για την πρόσληψή τους από τους πραγματικούς εργοδότες τους, για την επί ίσοις όροις εργασιακή τους μεταχείριση, την μισθολογική και βαθμολογική εξίσωσή τους με τους πελατειακά προσληφθένετες «μονιμάδες», δεν προβάλλονταν από την εργοδοσία (όπως εύλογα θα νόμιζε κάποιος) αλλά από τους συνδικαλιστές –και μάλιστα κυρίως της αριστεράς(ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ κλπ.). Η ύπαρξη των εργοδοτών στηρίζεται στην ύπαρξη κρατικοδίατων συνδικαλιστών, οι οποίοι με τη σειρά τους στηρίζονται στην ύπαρξη εξίσου κρατικοδίατων κομματικών πελατειών, οι οποίες με τη σειρά τους κατοχυρώνουν τη θεσούλα τους επάνω στην ύπαρξη των διαφόρων συμβασιούχων, ενοικιαζομένων κ.α. -οι οποίοι επιπλέον βγάζουν σαν κορόιδα όλη τη δουλειά.

Ήταν απλώς ένα παράδειγμα που μπορεί εύκολα να βουλώσει τα στόματα μερικών ξεβολεμένων όψιμων «αγανακτισμένων» των τελευταίων μηνών. Η πραγματικότητα φυσικά είναι πολύ πιο «πλούσια» σε τέτοιες καταστάσεις.

Αυτό που χρειάζονται αυτή τη στιγμή οι θυσιαζόμενοι δεν είναι ούτε η δήθεν έκφραση της γνώμης τους μέσα από εκβιαστικά δημοψηφίσματα-μούφες,ούτε εκλογικές φάρσες και μαγειρέματα, ούτε παντοειδείς προσφυγές στη «λαϊκή βούληση», ούτε κυβερνήσεις υποτιθέμενης «εθνικής ενότητας», ούτε φυσικά…«εθνική ενότητα». Χρειάζεται μια άρνηση και απαξίωση των συστημικών διαδικασιών, ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών, μια παρατεταμένη περίοδος αποσταθεροποίησης (του βολέματος κάμποσων) και «ανωμαλίας» (της ομαλότητας του βολέματος κάμποσων).Χρειάζεται να συνειδητοποιηθούν και να συγκροτηθούν οι πραγματικές κοινωνικές ομαδοποιήσεις που θα οδηγήσουν σε έναν δυνατό, όμορφο και αυθεντικό (δηλ. όχι κομματικά διεξαγόμενο) «εμφύλιο», ο οποίος θα ξαναθέτει στις σωστές του διαστάσεις το παπανδρεϊκά κακοποιημένο δίλημμα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα».

ΥΓ. Η λέξη “εμφύλιος” δεν διοχετεύθηκε στη λαϊκή χρήση τυχαία: η ανάλογη έκφραση που χρησιμοποιείται σε όλες τις άλλες γλώσσες είναι civil war, guerre civile, κ.λπ., δηλαδή πόλεμος μεταξύ πολιτών, δηλαδή κοινωνικός πόλεμος και όχι πόλεμος μεταξύ …ομοφύλων. Για λόγους διατήρησης της χειραγώγησης, επιλέχθηκε από την προπαγάνδα ο ολοφάνερα συγκινησιακός όρος “εμφύλιος” επειδή παραπέμπει συνειρμικά σε μια δήθεν αλληλοσπαρασσόμενη εθνική “οικογένεια”. Και είναι γνωστό πόσο κόλλημα με την οικογένεια έχουν οι έλληνες…

Θ.Λ.  2/11/2011