Παράνοια!!!!

Παρατηρώ τους ανθρώπους τις συμπεριφορές και τις αντιδράσεις τους. Δεν το κάνω από χόμπι ούτε το επιδιώκω απλά συμβαίνει κινούμενος μέσα στην κοινωνία να την παρατηρώ διότι μου αρέσει και το βρίσκω ωφέλιμο, με το σκεπτικό πως παρατηρώντας τις αλλαγές που συμβαίνουν και τις αντιδράσεις σε αυτές, μπορώ να υπολογίσω προς τα πού κάθε φορά οδεύουμε ως κοινωνία. Κατά καιρούς δε είτε λόγω προσωπικών επιδιώξεων είτε λόγω επαγγελματικού ενδιαφέροντος, έχω συναναστραφεί με όλες σχεδόν τις κοινωνικές τάξεις ανθρώπων. Έχω κυκλοφορήσει κι έχω βιώσει από τα χειρότερα καταγώγια μέχρι τα μεγαλύτερα σαλόνια. Έχω συναναστραφεί από τους πλουσιότερους και τους δυνατότερους ανθρώπους έως τους φτωχότερους και πλέον αδύναμους και πάντα όλους τους αντιμετωπίζω με τον ίδιο τρόπο και τα ίδια κάθε φορά κριτήρια. Κάποιες αρκετές φορές έχω σκυλο-μετανιώσει που έχω βρεθεί ανάμεσα σε απαίσιους και σας διαβεβαιώνω πως αυτοί οι απαίσιοι ενυπάρχουν σε όλους τους χώρους και σε όλα τα κοινωνικά στρώματα.

Την προηγούμενη Πέμπτη λοιπόν μετά από ένα έκτακτο τηλεφώνημα καβάλησα το ποδήλατό μου ώρα δωδεκάτη μεσημεριανή για να πάω κάπου που χρειάστηκε. Όπως έχω ξαναγράψει για αποστάσεις με ακτίνα επί χάρτου μικρότερη ή ίση των δέκα χιλιομέτρων πέριξ της δουλειάς και της οικίας μου χρησιμοποιώ ποδήλατο. Τον τελευταίο χρόνο λοιπόν στα βόρεια προάστια των Αθηνών όπου και κατοικοεδρεύω έχει δημιουργηθεί ένα βασικό δίκτυο ποδηλατόδρομων. Μην φανταστείτε τίποτα το εξαιρετικό. Μια υποτυπώδης βασική δομή ποδηλατοδρόμων που αρκεί ίσα ίσα για τις απολύτως απαραίτητες διαδρομές και αυτές όχι όλες. Ακόμα όμως και αυτά τα βασικά χρησιμεύουν αρκετά σε όσους γραφικούς σαν εμένα αρέσκονται επιμόνως στην χρήση ποδηλάτου. Τον πρώτο καιρό κατασκευής τους κυκλοφορούσα σε αυτούς σχεδόν μόνος μου και μόνο που και που συναντούσα κάποιο άλλο ποδήλατο. Όχι πως δεν υπήρχαν άλλοι ποδηλάτες. Ναι οπωσδήποτε υπήρχαν πολλοί περισσότεροι απ’ όσους κινούμασταν στους ποδηλατόδρομους. Μόνο που οι περισσότεροι ποδηλάτες συνέχιζαν να κυκλοφορούν στους αυτοκινητόδρομους. Όσο περίεργο και να φαίνεται αυτό έχει δύο σημαντικές απαντήσεις στο γιατί συμβαίνει.

Κατά πρώτο το βασικό αυτό δίκτυο ποδηλατόδρομων είναι τόσο ελάχιστο που έτσι κι αλλιώς για να ολοκληρώσει ένας ποδηλάτης την διαδρομή του αναγκαστικά θα οδηγήσει και σε αυτοκινητόδρομο αλλά και σε πεζοδρόμια ακόμα και μέσα σε διαμπερείς κοινόχρηστους χώρους πολυκατοικιών ή σε σκάμματα δημοσίων έργων και αυτό διότι οι πιθανότητες ενός ποδηλάτη να πέσει σε λακκούβα και να χτυπήσει είναι συγκριτικά ελάχιστες από το να τον τσακίσει ο αυτοκινητιστής που με ταχύτητα εξήντα χιλιομέτρων την ώρα απλώς δεν «είδε τον ποδηλάτη».

Αυτή πάνω κάτω ήταν η εικόνα μέχρι πριν τρείς μήνες περίπου. Μέχρι δηλαδή πριν την οικονομική κρίση. Τα πράγματα από τότε άλλαξαν άρδην. Οι ποδηλατόδρομοι γέμισαν ποδήλατα όπως επίσης και οι αυτοκινητόδρομοι. Τα ποδηλατάδικα αυτή την εποχή κάνουν χρυσές δουλειές. Στα σούπερ μάρκετ έβαλαν επιτέλους μπάρες κλειδώματος ποδηλάτων όπως επίσης και στους σταθμούς του μετρό. Η κίνηση των αυτοκινήτων μειώθηκε αισθητά μέσα στα στενά της πόλης και το ποδήλατο έκανε ξαφνικά αισθητή την παρουσία του στις μικρές αποστάσεις. Βέβαια μην ζητάμε και πολλά. Οι περισσότεροι δεν είναι ακόμα σε θέση να κάνουν με το ποδήλατο ούτε καν μεσαίες διαδρομές της τάξης των 10-20 χιλιομέτρων, πόσο μάλλον μεγάλες διαδρομές όπου θα διασχίζουν συνοικίες ολόκληρες. Σε τούτο δεν βοηθάει ακόμα το σύστημα ποδηλατοδρόμων που είναι ακόμα σε εμβρυακό στάδιο αλλά συμβαίνει και το εξής ελληνικότατο!

Ο δεύτερος λόγος που οι ποδηλάτες προτιμούν τους αυτοκινητόδρομους είναι πως μαζί με τα ποδήλατα στους ποδηλατόδρομους ξεχύθηκε και κάθε είδους τροχοφόρο όπως καροτσάκια για μωρά με τις μαμάδες τους να προχωρούν σε ζεύγη κλείνοντας όλο τον ποδηλατόδρομο, παιδάκια 3-4 ετών με τα τρίκυκλα ποδηλατάκια τους, οι κυρίες και κύριοι από την λαϊκή με τα καροτσάκια τους μπουλούκια μπουλούκια και γενικά για να μην τα πολυλογώ γέμισαν οι ποδηλατόδρομοι καροτσάκια κάθε είδους. Αλλά να ήταν μόνο τα καροτσάκια; Τους υπερήλικους που τους βάζεις; Γιαγιάδες και παππούδες με μαγκούρες και με πι βρήκαν ίσωμα ευθεία και είτε δυο δυο είτε μόνοι τους αλλά πάντα στο κέντρο του ποδηλατόδρομου βγήκαν ντουγρού την βόλτα τους. Βόλτα το πρωί βόλτα το απόγευμα, γέμισαν οι ποδηλατόδρομοι υπερήλικες. Και να ‘ταν μόνο αυτό; Οι περισσότεροι όπως καταλαβαίνεις ημερολογιάκι μου, είναι κουφοί και δεν ακούνε τίποτα όχι κουδουνάκι να τους χτυπάς αλλά ούτε καμπάνες ούτε τενόρους δεν ακούνε. Πώς να περάσεις από δίπλα του με το ποδήλατο όταν μάλιστα είναι δύο ή ένας και περπατάει και μέσα στην μέση κάνοντας ζιγκ ζαγκ ο γέρος; Είναι για γέλια αλλά υπάρχουν και χειρότερα. Όσοι από τους γέρους δεν είναι κουφοί είναι ακόμα πιο επικίνδυνοι διότι φοράνε ακουστικά και ακούνε μουσική στην διαπασών οπότε δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να σε ακούσουν ποδηλάτη. Και όχι μόνο ακούνε την μουσικούλα τους στην βόλτα αλλά εκεί που περιπατάνε στα καλά του καθουμένου ρίχνουν και μια στροφή γιατί μεράκλωσαν από την ζεμπεκιά… ώπα! Φρίκη! Που ήταν όλοι αυτοί οι γέροι τόσο καιρό; Που έκαναν την βόλτα τους ακούγοντας την μουσική τους αμέριμνα; Απάντηση σε αυτό δεν έχω. Αυτό που είναι γεγονός και μπορώ να το απαντήσω είναι πως οι ποδηλατόδρομοι είναι επικίνδυνοι για τα ποδήλατα. Στην Ελλάδα!

Τα ίδια και οι μαμάδες με τα καροτσάκια για να μην πω και χειρότερα. Πιάνουν κι αυτές τον ποδηλατόδρομο ίσωμα κι ευθεία και δώσ’ του πάνω κάτω βόλτα συνήθως δυο δυο αυτές. Αλί και τρις αλί σε όποιον ποδηλάτη τολμήσει να περάσει δίπλα από το καροτσάκι του μωρού και μάλιστα με ταχύτητα μεγαλύτερη του ενός χιλιομέτρου την ώρα. Ακούει τα εξ’ αμάξης που κινδυνεύει το μωρό άμα πέσει πάνω το ποδήλατο. Και φυσικά κινδυνεύει το μωρό όταν μάλιστα η μέση ωριαία ταχύτητα του ποδηλάτου είναι τα 20 χιλ σαφώς υπάρχει κίνδυνος όχι μόνο για το μωρό αλλά για όλους. Όμως τι κάνει το μωρό στον ποδηλατοδρόμο; Το έθεσα το ερώτημα σε δυο μανούλες που με ανάγκαζαν να ξεκαβαλήσω για να περάσω και πήρα μια σοφή απάντηση που πράγματι αξίζει να την σημειώσω. «βρε αει στον διάολο που θα μου πεις που θα βγάλω το μωρό μου βόλτα…»

Ωραίο πράγμα ο ποδηλατόδρομος, αλλά μην νομίζεις ημερολογιάκι μου πως εδώ τελείωσαν τα προβλήματα. Παρακάτω μια παρέα πέντε έξη παιδάκια με τα τρίκυκλα ποδηλατάκια τους να κάνουν αγώνες ενώ οι μπαμπάδες τους με τις μουστάκες και τις κοιλιές τα καμαρώνουν από την μέσα μεριά της αυλής τους πίνοντας φραπεδιά. Πως περνάει ο ποδηλάτης από τα παιδάκια; Δεν περνάει. Ξεχάστε το και βρείτε άλλη λύση. Αγριεύουν και οι μπαμπάδες…

Αλλά το ωραιότερο απ’ όλα είναι οι ταξιτζήδες και γενικότερα οι στάσεις του ενός λεπτού. Ο ποδηλατόδρομος είναι ο παράδεισος για όσους θέλουν να σταθμεύσουν «για ένα λεπτό». Ειδικά οι ταξιτζήδες αν τολμήσεις και τους πεις τίποτα σε παραπέμπουν να… κατέβεις στο δρόμο ή «κάτσε και περίμενε» σου λέει κι άντε τώρα να βγάλεις άκρη με την κίτρινη φυλή…

Κι εδώ προκύπτει το ερώτημα: Μα καλά και που πάνε τα ποδήλατα δεδομένου δε πως αυξάνονται κιόλας πολύ; Ε είναι τόσο απλό που μόνο στην Ελλάδα μπορεί να συμβαίνει. Τα ποδήλατα κινούνται είτε στον δρόμο είτε ως επί το πλείστον στα… πεζοδρόμια. Μάλιστα! Σωστά σημειώνω. Γέμισαν τα πεζοδρόμια ποδήλατα, οι ποδηλατόδρομοι πεζούς και σταθμευμένους και οι δρόμοι επιτέλους χωρίς πεζούς, έγιναν αεροδρόμια όπου ο κάθε πυροβολημένος μπορεί να δοκιμάσει τις «τελικές ταχύτητες του εργαλείου του».

Αφορμή όμως για όλη αυτή την δημοσίευση μου δόθηκε όταν την προηγούμενη Πέμπτη κινούμενος σε ποδηλατόδρομο ένα ΙΧ αυτοκίνητο με ανάγκαζε να βγω στον δρόμο. Ένας κύριος γύρω στα τριανταπέντε με σαράντα, με άσπρο πουκάμισο και μπλε γραβάτα καθόταν μέσα και περίμενε. Ήταν άλλη μια «στάση του ενός λεπτού» οπότε σταμάτησα δίπλα του και τον ρώτησα. Μεταφέρω την… στιχομυθία, αξίζει νομίζω.

     - Κύριε γιατί παρκάρετε στον ποδηλατόδρομο;

     -Ξέρω, κι εμένα δεν μου αρέσει αλλά που να το βάλω;

     - Είναι δικό σας πρόβλημα που θα το βάλετε αλλά κατανοώντας την σκέψη σου θα μπορούσες τουλάχιστον αφού με βλέπεις να έρχομαι, να μετακινηθείς λίγο ώστε να μπορώ να περάσω.

     - κοίτα, νεαρέ, δεν ξέρεις σε ποιον μιλάς. Ξέρεις τι δουλειά κάνω εγώ;

     - δεν μ’ ενδιαφέρει τι δουλειά κάνεις, αυτό που μ’ ενδιαφέρει είναι πως κλείνεις τον δρόμο και πρέπει εγώ να κατέβω από το ποδήλατο να το πάρω στα χέρια και να το βγάλω στο δρόμο για να μπορέσω να συνεχίσω.

     - άκου φίλε εγώ διαφωνώ με αυτό το πράγμα (εννοούσε τον ποδηλατόδρομο) κι έχω πολύ μεγαλύτερη ευθύνη από εσένα.

     - σου είπα δεν με νοιάζει τι ευθύνες έχεις αναλάβει κι επίσης δεν με νοιάζει αν εσύ διαφωνείς με τους ποδηλατόδρομους. Εγώ συμφωνώ και αν εσένα δεν σου αρέσει να ψηφίσεις άλλον δήμαρχο την επόμενη φορά.

     - κοίτα, επειδή εγώ είμαι καθηγητής στο πανεπιστήμιο και διδάσκω ανθρώπους σου λέω πως πρέπει να νοιαζόμαστε για την διευκόλυνση του 90% που κυκλοφορούν με αυτοκίνητα και όχι το 10% που κυκλοφοράτε με ποδήλατο;

     -α ώστε καθηγητής είσαι ε; Γι αυτό είμαστε στα χάλια που είμαστε, τέτοια διδάσκεις. Και δεν μου λες… αν το 90% θέλει να πηδήξει στον γκρεμό πρέπει να πάμε όλοι;

     - δεν είναι έτσι… σε χαιρετώ, να είσαι καλά.

Σε αυτό το σημείο τελείωσε η κουβέντα μας διότι κατέβηκε η κυρία που περίμενε ο «κύριος καθηγητής» κι έφυγαν. Κρίμα μόνο που δεν είχα χρόνο να του εξηγήσω πως ο νεαρός είναι αρκετά γηραιότερός του και πως μάλλον το πτυχίο του το έχω χεσμένο. Μήπως καταλάβει την στραβωμάρα του κι αυτός. Μήπως λέω….

Για κερασάκι στην τούρτα σημειώνω το κάτωθι δημοσίευμα όπου μετα γέλωτος ανέγνωσα τις αιτιάσεις του Συλλόγου Περιβαλλοντικής Προστασίας Ψυχικού για την ακύρωση έργων κατασκευής ποδηλατοδρόμου. Παράνοια!!!!

Το Συμβούλιο της Επικρατείας έδωσε το «πράσινο φως» για την κατασκευή και λειτουργία ποδηλατοδρόμων μήκους 2,1 χιλιομέτρων στον Δήμο Ψυχικού. Στο Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο έχει προσφύγει ο Σύλλογος Περιβαλλοντικής Προστασίας Ψυχικού και 11 κάτοικοι ζητώντας να ακυρωθεί απόφαση του περιφερειάρχη Αττικής και του δήμου για την κατασκευή των ποδηλατοδρόμων.
Υποστηρίζουν ότι η λειτουργία των ποδηλατοδρόμων υποβαθμίζει το περιβάλλον του Ψυχικού, επιβαρύνει τους όρους διαβίωσης των κατοίκων, μειώνει την αξία των ιδιοκτησιών τους, δυσχεραίνει την κίνηση των πεζών και αυξάνεται ο κίνδυνος των ατυχημάτων.
Ακόμη, οι κάτοικοι ισχυρίζονται ότι οι ποδηλατόδρομοι δημιουργούν προβλήματα στην ελεύθερη όδευση των πεζών και ιδιαίτερα των παιδιών και των ατόμων με ειδικές ανάγκες, αλλά και στους ίδιους τους ποδηλάτες, καθώς υπάρχει ο κίνδυνος να προσκρούσουν στη διαχωριστική τσιμεντοκολόνα που έχει κατασκευαστεί.

TO BHMA