**Διαφωνώ απόλυτα με αυτή την προβληματική. Η «τουρκική επιθετικότητα» είναι ευθέως ανάλογη προς την «ελληνική επιθετικότητα». Η καθεμιά τροφοδοτεί την άλλη. Είναι η επιθετικότητα του (ελληνικού και τουρκικού) κεφαλαίου και της στρατοκρατίας στην οποία αυτό στηρίζει την εξουσία του.
**Η Κύπρος δεν υπήρξε ποτέ τμήμα της ελληνικής επικράτειας. Από το 1960 είναι ανεξάρτητη χώρα-μέλος του ΟΗΕ.
Επομένως η επέμβαση του ελληνικού στρατού κατά της νόμιμης κυπριακής κυβέρνησης τον Ιούλιο του 1974 ήταν ξένη εισβολή, όχι «πραξικόπημα». Η τουρκική εισβολή θα ήταν αδιανόητη χωρίς την ελληνική που προηγήθηκε.
**Μετά την κρίση στην Κύπρο, οι ελληνικές κυβερνήσεις δήλωσαν μονομερώς ότι ο ελληνικός εναέριος χώρος φτάνει στα 10 ναυτικά μίλια.
Ομως, σύμφωνα με ορισμένες ερμηνείες του διεθνούς δικαίου της θάλασσας, ο εθνικός εναέριος χώρος συμπίπτει με τον υπερκείμενο των χωρικών υδάτων, που για την Ελλάδα είναι 6 μίλια. Η Τουρκία θεωρεί επομένως πως όταν τα αεροπλάνα της πετούν πέραν των 6 μιλίων από τις ελληνικές ακτές δεν παραβιάζουν ελληνικό εναέριο χώρο. Είναι αξιοσημείωτο ότι η ελληνική κοινή γνώμη μόλις πρόσφατα πληροφορήθηκε ότι το ζήτημα των 10 μιλίων είναι αμφισβητούμενο. Επί τριάντα και πλέον χρόνια άκουγε μόνο για «τουρκικές παραβιάσεις».
**Επιπλέον, οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν επανειλημμένως δηλώσει ότι διατηρούν το «δικαίωμα» να επεκτείνουν τα χωρικά ύδατα και τον εναέριο χώρο στα 12 ναυτικά μίλια, μετατρέποντας το Αιγαίο από διεθνή θάλασσα σε ελληνική λίμνη. Κι αυτό παρά τη δήλωση του Κωνσταντίνου Καραμανλή στη Βουλή (11.01.1980) ότι «το Αιγαίο δεν είναι ελληνική θάλασσα [...] έχει ελληνικά χωρικά ύδατα, έχει τουρκικά χωρικά ύδατα και έχει και διεθνή ύδατα».
**Το FIR δεν είναι εθνικός εναέριος χώρος, είναι «Περιοχή Πληροφοριών Πτήσεων» δηλαδή ο τομέας που έχει οριστεί, από τον διεθνή οργανισμό πολιτικής αεροπορίας, για να κάνει η Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας τον «τροχονόμο».
Στις 23.05.06, ένα ελληνικό και ένα τουρκικό F-16 συγκρούστηκαν στον διεθνή εναέριο χώρο του FIR Αθηνών. Ο Ελληνας χειριστής σκοτώθηκε στη σύγκρουση. Ηταν ένα ακόμα τραγικό επεισόδιο του ακήρυχτου πολέμου στο Αιγαίο, που κοστίζει δισεκατομμύρια ευρώ αλλά και -το σημαντικότερο- ανθρώπινες ζωές. Τα τουρκικά αεροπλάνα δεν παραβίαζαν τον ελληνικό εναέριο χώρο. Η σύγκρουση έγινε πολύ μακρύτερα από τα 10 μίλια που διεκδικεί ως εναέριο χώρο η Ελλάδα. Με άλλα λόγια, τα ελληνικά μαχητικά παρενόχλησαν τα τουρκικά.
**Το κόστος του ακήρυχτου πολέμου στο Αιγαίο είναι τεράστιο. «Ενα F16, σαν κι αυτό που έπεσε στο Αιγαίο [....], ισοδυναμεί με 160 κλίνες νοσοκομείου. Είναι σαν να έχουν βουλιάξει μέσα στο Αιγαίο 160 κλίνες νοσοκομείου ή [...] 1.200 σχολικές αίθουσες»(1). Οι ετήσιες κατά κεφαλήν δαπάνες εξοπλισμών ξεπερνούν τα 550 δολάρια, κατατάσσοντας την Ελλάδα «πρώτη» στην Ε.Ε.
Η κατάσταση αυτή πρέπει να αλλάξει. Σήμερα, δεν υπάρχει πλέον κανένα επιχείρημα που να στηρίζει τη θέση ότι η επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών εξαρτάται από τον στρατιωτικό συσχετισμό ανάμεσα στις δύο χώρες.
Δυνατότητα επίλυσης μπορεί να προσφέρει μόνο η διπλωματική οδός.
**Η ριζική μείωση των στρατιωτικών δαπανών προς όφελος της κοινωνικής πολιτικής προσκρούει όμως σε παγιωμένα συμφέροντα και συσχετισμούς δύναμης.
Είπαμε, ήδη, ότι το βαθύ θεμέλιο για τη φρενίτιδα των εξοπλισμών είναι ο επιθετικός ρόλος του ελληνικού κράτους και κεφαλαίου στην ευρύτερη περιοχή.
**Η πολιτική αυτή ενισχύεται από δύο επιμέρους παράγοντες:
Α. Στο οικονομικό επίπεδο, από τα συμφέροντα των εγχώριων και κυρίως διεθνών βιομηχανιών πολεμικού υλικού, με τους κάθε είδους εγχώριους εκπροσώπους τους, και με τα πολύπλοκα δίκτυα «φιλοδωρημάτων» και «προμηθειών» -που ενίοτε «αμείβουν» εγχώριους αξιωματούχους και «θεσμούς» με διψήφια ποσοστά επί της τιμής των αγοραζόμενων από τη χώρα οπλικών συστημάτων, όπως έχει φέρει στο φως της δημοσιότητας το δημοσιογραφικό ρεπορτάζ.
Β. Στο πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο τη διαιώνιση της σημερινής κατάστασης επιδιώκει η λογική της στρατοκρατίας, η λογική των υπερδιογκωμένων «ενόπλων δυνάμεων» και των σχέσεων εξουσίας που εμπεδώνουν. Στο καθεστώς της στρατοκρατίας η δημοκρατία υποκαθίσταται από την ιεραρχία, η έκφραση της γνώμης από την πειθαρχία, τα ανθρώπινα δικαιώματα από τη «διαταγή ανωτέρου». Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, κυρίως νέοι, μετατρέπονται σε γρανάζια ή θύματα ενός απρόσωπου ολοκληρωτικού μηχανισμού και ενός παραλογισμού που συνθλίβει συνειδήσεις.
**Για τη στροφή από τις πολεμικές στις κοινωνικές δαπάνες απαιτούνται λοιπόν πολιτικές τομές: Ηττα των συντηρητικών πολιτικών και ενίσχυση των δυνάμεων της εργασίας και των κινημάτων κοινωνικής κριτικής και αλλαγής.
* Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΗΛΙΟΣ είναι καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας ΕΜΠ και μέλος της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ.
(1) Από την εφ' όλης της ύλης συνέντευξη του Αλέκου Αλαβάνου, 21.6.06.
Να μια σωστή άποψη από αυτές που σπάνια βλέπουμε στον τύπο. Έχει δίκιο ο άνθρωπος. Έχουμε κατακλυστεί από στρατοκράτες και στρατόκαυλους αλλά δυστυχώς το κακό δεν σταματά μόνο στην γείτονα Τουρκία. Μπορεί για τους πολιτικούς μας να ισχύει μόνο ο εξ ανατολών κίνδυνος αλλά για πλείστους όσους στρατοκράτες πολίτες συνεχίζει να ισχύει και ο εκ βορρά κίνδυνος. Αλβανία Μακεδονία (Σκόπια) Βουλγαρία θεωρούνται από πάρα πολλούς συντοπίτες μας κίνδυνοι που πρέπει να υπολογίζουμε και να ξοδεύουμε τα μαλλιά της κεφαλής μας σε όπλα για να τους αντιμετωπίσουμε. Μαζί με το όνειρο της κατάληψης της Ιστανμπούλ πολλοί είναι αυτοί που ονειρεύονται και επιθυμούν κατάληψη αλβανικών μακεδονικών και βουλγαρικών εδαφών. Κι έτσι στερούμαστε μετά επαίνων και ζητωκραυγών τα σχολεία τα νοσοκομεία και τις υποδομές για να έχουμε όπλα. Οποία βλακεία μας δέρνει. Αφήσαμε τα δάση μας απροστάτευτα να καούν διότι θεωρούμε σπουδαιότερο να έχουμε φύλακες στα σύνορα και υπερσύγχρονα αεροπλάνα μην τυχών και μας επιτεθούν τούρκοι και αλβανοί. Πληρώνουμε τεμπέληδες παπάδες να ευλογάν τα όπλα και τα γένια τους, άχρηστους στρατιωτικούς που όλη μέρα κάθονται και πίνουν μπύρες και χρεωνόμαστε για γενιές ολόκληρες να τρίβουν τα χέρια τους οι κατασκευαστές οπλικών συστημάτων. Και όλα αυτά γιατί; διότι κάποιοι στρατόκαυλοι ονειρεύονται την κόκκινη μηλιά και την βόρεια ήπειρο. Ο μισός πληθυσμός ζει σχεδόν κάτω από τα όρια της φτώχιας και όμως μέσα στην αγραμματοσύνη που επίτηδες τον έχουν βυθίσει χειροκροτάει δυό φορές τον χρόνο τα ένδοξα ελληνικά στρατά που παρελαύνουν. Με τον παπά επικεφαλής και τον νεκροθάφτη στο τέλος.
Ονειρεύονται οι δύσμοιροι την Ελλάδα των πέντε θαλασσών και των τριών ηπείρων και ανταλλάσσουν τούτο όνειδος με την μιζέρια και την φτώχεια.
Τι να πω; Είμαστε άξιοι της μοίρας μας και της παιδείας που μας έδωσαν. Ζήτω η πατρίδα ζήτω η θρησκεία ζήτω η μιζέρια μας. Φτου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σκέψου δυο φορές πριν σχολιάσεις. Διαβάζεις ένα διαδικτυακό προσωπικό ημερολόγιο του οποίου η ανάγνωση ΔΕΝ είναι υποχρεωτική. Βαριέμαι τ' ανούσια μπλα μπλα και δαγκώνω όταν μου χαλάνε την ησυχία. Θα μπορούσα να έχω κλείσει τον σχολιασμό αλλά ακόμα νομίζω πως υπάρχουν κάποιοι που όντως έχουν κάτι να πουν κι εύχομαι να είσαι ένας από αυτούς αλλά οι πιθανότητες είναι λίγες και γι αυτό σου λέω: Για να μην σε φάει η μαρμάγκα σκέψου δυο φορές πριν σχολιάσεις, σαν να δίνεις εξετάσεις. Αλλιώς άστο καλύτερα!