Τώρα που φορέσαμε όλοι μάσκες θα φανεί το πραγματικό πρόσωπο καθενός.

Τώρα που φορέσαμε όλοι μάσκες θα φανεί το πραγματικό πρόσωπο καθενός.

27 Ιουλίου 2014

Ο αστυνομικός (μισανδρία)

«Την σκότωσα. Σας παρακαλώ, πείτε στα παιδιά μου πως σκοτώθηκα σε τροχαίο».

Οι άνδρες της Ασφάλειας Καλαμάτας βρέθηκαν μπροστά σε έναν καλοβαλμέν και ήρεμο άντρα που τους ομολογούσε το έγκλημα. «Καθάρισε» την σύζυγό του. Μόνος του παραδόθηκε. Το μόνο που ζητούσε ήταν να μην πουν κάτι στα παιδιά του. «Δεν θέλω να τους καταστρέψω την ζωή. Αρκετά έχουν νιώσει την ανασφάλεια και την ντροπή», είπε και κάθισε σε μια καρέκλα ζητώντας λίγο νερό.

Ο Αξιωματικός της Ασφάλειας του τράβηξε τα χαρτιά από μπροστά του και του πρόσφερε νερό. Από ένστικτο δεν μπορούσε να τον αντιμετωπίσει ως δολοφόνο. Άλλωστε ποιος είπε ότι δεν είμαστε όλοι δυνάμει δολοφόνοι; Ο άντρας είχε ψυχραιμία στη συμπεριφορά του, μιλούσε χαμηλόφωνα και με σταθερή φωνή, ήταν αρχοντικός και το βλέμμα του δεν θύμιζε βίαιο άνθρωπο. Μόνο πόνο έβλεπε. Απέραντο πόνο.

«Σας παρακαλώ ό,τι γίνει να μείνει κρυφό από τα παιδιά μου. Δεν θέλω να τους πικράνω».

Ο Αλεξόπουλος τον ρώτησε, αν θέλει καφέ. Ζήτησε έναν ελληνικό γλυκό με μπόλικο γάλα. Διπλό. Τον παρατήρησε απροκάλυπτα. Είχε συναντήσει όλα τα υφάσματα των ανθρώπων. Δεν ήταν δολοφόνος. Δεν μπορούσε να πιστέψει πως ήταν δολοφόνος. Έβλεπε έναν πονεμένο, αξιοπρεπή άντρα.

«Θέλετε να μου πείτε τι έχει συμβεί;».

«Έχετε χρόνο;», τον ρώτησε ο άντρας.

«Όσο χρειαστείτε», του απάντησε και εκείνος ξεκίνησε.

***

Γάμος με έρωτα, και κάπως βιαστικός γιατί ένα μωρό επισκέφθηκε το νεαρό ζευγάρι που ένιωθε τόσο ερωτευμένο, αν και ήταν τόσο, μα τόσο διαφορετικό. Εκείνος πολύ ερωτευμένος και πάντοτε με φτερούγες ανοιχτές για να μαζέψει όλα τα ορφανά από αγάπη. Η περιουσία αποτέλεσε το νούμερο ένα πρόβλημα για την σχέση. Εκείνος δεν μπορούσε να δεχτεί πως εκείνη ζητούσε λεφτά για να τον παντρευτεί, αλλιώς «θα τον έστελνε με ψυχασθένεια στους γονείς του και θα τον ανάγκαζε να μπαινοβγαίνει στο νοσοκομείο από την γκρινια». Αυτό έλεγε στους συγγενείς της εκείνη, και ήταν τόσο ερωτευμένος που δεν την πίστευε. Παρών σε όλες τις συζητήσεις για το οικονομικό αλισβερίσι και πάντα με ένα βλέμμα απορίας. Απειλές, σκεπτόταν εκείνος, που πολύ γρήγορα έγιναν πράξη. Και την περιουσία την πήρε και εκείνον, κάθε φορά που ένιωθε πως έπρεπε να διαφωνήσει με οτιδήποτε, τον έβριζε. Από το φαγητό που δεν του άρεσε μέχρι το πουκάμισο που ήταν άπλυτο. Μικρή και η ίδια, κάπου στα είκοσι πέντε, αλλά μεγαλωμένη με κακούς τρόπους, με βρισίδια στο σπίτι, με βλαστήμιες και τσαμπουκαλίκια από τον πατέρα και τον περίγυρο, γειτονικό και συγγενικό, στο ίδιο σκηνικό. Τι να σου κάνει η έρμη; Η εικόνα είναι το πιο δυνατό dna κι άσε τους άλλους να λένε ιστορίες. Δικαιολογίες βρίσκεις πανεύκολα, όταν είσαι ερωτευμένος.

Αγάπη δεν πήρε σαν παιδί, μόνο προσβολές και ξύλο. Ανάθεμα την μάνα που την γέννησε. Ποτέ του δεν τον αγάπησε, αλλά πάντα την άκουγε. Και αυτή ήταν η κλασική Ελληνίδα μάνα. Μητριαρχική και εγωίστρια. Εγωισμός ασύλληπτος. Ταυτίστηκε μαζί της. Συνώνυμες έννοιες έγιναν. Ποτέ δεν σεβάστηκε γονείς και σπίτι πατρικό η νεαρή. Μόνο κρατούσε το στόμα κλειστό για να μην χάσει την περιουσία.

Εκείνος πέρασε δύσκολα χρόνια μαζί της. Και μιλιά σε κανένα. Μην το μάθει ο πατέρας και λυπηθεί. Ήταν και άρρωστος. Στο τέλος μετά μια πενταετία πέθανε και είπε μέσα του: «Τώρα μείναμε οι δυο μας. Ο εαυτός μου κι εγώ. Άντε να δούμε πώς θα ξεμπερδέψουμε…».

Εκείνη είχε κακό και κομπλεξικό χαρακτήρα. Πώς λέμε κακή στόφα ανθρώπου; Αυτό. Ήταν κυκλοθυμική, μίζερη, φιλοχρήματη, απίστευτα ανασφαλής και τον ζήλευε πολύ. Φοβόταν μην τον χάσει. Ήξερε ότι «της έπεφτε πολύ». Ήταν ορόφους ανώτερος σε επίπεδο, χαρακτήρα, συμπεριφορά, κοινωνικότητα, ανατροφή, συναίσθημα, γενναιοδωρία, καλοσύνη, αυτοπεποίθηση, δυναμισμό. Κι όμως έκανε καιρό, χρόνια να βάλει τη συμπεριφορά της σε όριο. Έκαναν τρία παιδιά, που έβλεπαν αρκετά συχνά τα βίαια ξεσπάσματα της μητερας. Δύο κόρες κι έναν γιο. Κάθε φορά που ανακοίνωνε κόρη στο υπερηχογράφημα ο γιατρός, εκείνη έλεγε: «βλάκας είναι δεν ξέρει τι του γίνεται». Με τις κόρες δεν είχε ποτέ καλές σχέσεις. Είχε πάντα μακρύ χέρι. Η μεγάλη είχε χάσει ένα ετοιμόρροπο δόντι από ένα χαστούκι κάποια στιγμή και η μικρή όπως την μαλλιοτραβούσε στο πάτωμα, την κλωτσούσε. Ετών εννέα. Η μανούλα της παρούσα. Τι να πει η σιχαμένη; Αυτή της έλεγε «μη σε βάλουν στο βρακί τους». Δικό της αποτέλεσμα.

Στην αρχή ο γιος υποστήριξε εκείνη. Πάντα βρισκόταν κάτι για να κατηγορήσει τον μπαμπά. Άλλωστε αυτό συνέβαινε και μπροστά σε όποιους είχαν φίλους. Πάντα τον κατηγορούσε για κάτι χρησιμοποιώντας ψέματα ή διογκώνοντας μια κατάσταση. Στο τέλος οι άλλοι δεν την ήθελαν. Την  απομάκρυναν. Ήταν τόσο κουραστική και τόσο μόνη. Και ποτέ δεν σκέφτηκε μήπως έπρεπε να αλλάξει κάτι πάνω της. Ίσως τον κακό της χαρακτήρα.

Μεγαλώνοντας, τα παιδιά την κράτησαν σε απόσταση, την ακύρωσαν ως μητέρα. Ποτέ δεν πήγαιναν κοντά της για να της ζητήσουν κάτι. Από παπούτσια μέχρι στυλό για το σχολείο. Όλα τα τακτοποιούσε από τη δουλειά του εκείνος. Την φιλοχρήματη την βόλευε αυτό, γιατί οι τσέπες της είχαν πάντα καβούρια. Χωρίς να καταλάβει πόσο κακό έκανε στον εαυτό της, συνέχισε να υιοθετεί τη συμπεριφορά της ως απολύτως σωστή. Γκρινιάρα, μίζερη, κακομοίρα, ανικανοποίητη, τσιγκούνα και πάντα με μια δικαιολογία στα χείλη. Η ανασφάλεια και η καχυποψία έκαναν πάρτι. Όλοι ήθελαν να την ρίξουν, όλοι την αντιπαθούσαν, όλοι ήταν ύποπτοι. Και εκείνη πάντα το θύμα. Το μόνο που έκοψε ήταν τα χαστούκια εις άπαντας. Όχι από σεβασμό, αλλά από φόβο. Μεγάλωνε κι ο γιος, που όταν τολμούσε να πουλήσει τσαμπουκάδες στο σπίτι, χωρίς πολλά λόγια της έλεγε: «Κόφτο τώρα, θα σου σπάσω τα μούτρα. Άλλαξαν οι καιροί. Τώρα θα φοβάσαι εσύ».

Τον τελευταίο χρόνο η κατάσταση είχε φτάσει στο αμήν. Η κρίση την έκανε να παραληρεί. Όχι ότι είχε τεράστιο οικονομικό πρόβλημα, αλλά εξ αφορμής της κρίσης, είχε γίνει σπάγκος και στα απαραίτητα. Η δουλειά του δεν ήταν όπως πρώτα. Εκείνη τώρα έβγαζε ακόμα πιο φειδωλό χαρακτήρα. Α, όλα κι όλα ήταν έντιμη. Από χαρακτήρα ή από φόβο, άγνωστο. Τουλάχιστον δεν έριχνε τους έξω. Γιατί τους μέσα... Εκείνος ώρες-ώρες ερχόταν σε απόγνωση. Ποτέ δεν τον είχε ρωτήσει αν χρειαζόταν κάτι. Από βενζίνη στο αυτοκίνητό του μέχρι τις ανάγκες των παιδιών τους. Γιατί εξακολουθούσαν όλα τα υπόλοιπα να ακολουθούν την πεπατημένη. «Μπαμπά, πρέπει να πάρω εκείνο το βοήθημα, μπαμπά χρειάζομαι παπούτσια, μπαμπά να πληρώσουμε το τηλέφωνο…». Εκείνος είχε φτάσει σο σημείο να της λέει συχνά: «θα σε κάνω κομμάτια και δε θα βρουν ούτε τη στάχτη σου. Με κούρασες. Πάψε!». Αυτό στοίχειωσε μέσα του. Έφτασε στο σημείο να πιστεύει πως άνθρωποι με τέτοιο χαρακτήρα, κουραστικό, μίζερο, τσιγγούνικο, δεν είχαν λόγο ύπαρξης. Ήταν καρκινώματα που έτρωγαν τους υγιείς. Δεν ήθελε και πολύ για να στραβώσει ανεπανόρθωτα. Η αιτία ήταν όσα έκρυβε εκείνη η λάθος επιλογή όταν ο ίδιος ήταν ερωτευμένος πιτσιρίκος στα είκοσι. Η αφορμή ανόητη, ως συνήθως. ‘Ένα κουτάκι με οικογενειακά κειμήλια. Όλων των ειδών.

«Πού είναι;» την  ρώτησε για πεντηκοστή φορά την τελευταία εβδομάδα.

«Δεν ξέρω, χάθηκε».

«Πώς χάθηκε; Και συ το αντιμετωπίζεις τόσο χαλαρά; Πού το ΄χεις κρυμμένο;».

«Δεν το έχω σου είπα».

«Σιχαμένη προικοθήρα! Ξεπουλημένο τομάρι!».

Το κράτησε μέσα του. Δηλητήριο το μέσα του για κείνη. Το βλέμμα του ήταν τέτοιο που αν ο ίδιος το έβλεπε θα σωριαζόταν από τον φόβο στο πάτωμα. Εκείνη τον είδε. Τον κατάλαβε. Τα μάτια της έγιναν θολά και άγρια. Αν μπορούσε, θα τον έκανε κομμάτια. Δεν έκανε βήμα.  Δεν την έπαιρνε. Είχε τα παιδιά εναντίον της. Ο γιος -έφηβο, γεροδεμένο αντράκι- την είχε απειλήσει άλλωστε. «Αν ξαναγγίξεις τον πατέρα μου, θα σου σπάσω τα μούτρα».

Μετά από λίγο την πήρε ο ύπνος στον καναπέ. Άπαντες κοιμήθηκαν. Θυμήθηκε πόσες φορές κοιμόταν με αναισθησία, όταν εκείνος κλαίγοντας ατελείωτες ώρες προσπαθούσε να ερμηνεύσει τη συμπεριφορά της. Δεν χάθηκε πάλι στις σκληρές αναμνήσεις. Αναισθητικό ισχυρότατο και…

Ένας θεός ξέρει πώς την κουβάλησε στο αυτοκίνητο και την πέταξε από τον γκρεμό. Πού θα την βρουν, δεν τον νοιάζει. Εκείνος έκανε το χρέος του. Σαν να ψήλωσε κάπως ο νους του; Μάλλον τα απωθημένα του έβγαλε. Κακό πράγμα τ’ απωθημένα. Πήγε στο Τμήμα και παραδόθηκε.

***

«Δεν θα πείτε τίποτα στα παιδιά μου. Όταν θα χτυπήσει το τηλέφωνο θα απαντήσετε εσείς και θα πείτε πως είχα... είχαμε τροχαίο. Σας παρακαλώ… Αρκετό κακό τους έκανα, τους κάναμε μαζί δηλαδή».

Ο Αλεξόπουλος δεν ήταν μόνος. Μαζί του εκείνο το  βράδυ ήταν και ο βοηθός του. Κοιτάχτηκαν με απορία. Δηλαδή ο Αλεξόπουλος είχε πάρει την απόφασή του, ήθελε μόνο να δει την προθυμία του βοηθού του να συμμετέχει στο «έγκλημα». Σηκώθηκε από την καρέκλα του και πήγε προς το παράθυρο. Σκοτάδι. Η ώρα περασμένες τέσσερις. Τι θα έφερνε άραγε η επόμενη μέρα; Ποια απόφαση θα είχε πάρει; Ποιο μυστικό θα αποκάλυπτε ο ήλιος; Το πραγματικό ή το σκηνοθετημένο;

***
Θυμήθηκε τη ζωή του. Ένας πατέρας ήρωας, μια μάνα μέθυσος. Άσχημες εικόνες, δύσκολα παιδικά χρόνια. Ζούσαν στην Σπάρτη. Όλοι είχαν τα στόματα κλειστά και τα μάτια ανοιχτά. Ο μικρός είχε αυτιά, μάτια, μυαλό ορθάνοιχτο. «Μπαμπά θα την σκοτώσω» του έλεγε κάθε φορά που τον έβλεπε με χάπια. «Όχι γιε μου να σε χαρώ»...

Σκοτώθηκε μάνα του σε τροχαίο. Την πήρε σβάρνα ένα φορτηγό. «Γλίτωσε ο πατέρας μου». Αυτή ήταν η πρώτη σκέψη. Δεν έχυσε δάκρυ πάνω από την μάνα του. Μόνο ένας αναστεναγμός του βγήκε φωναχτός κάποια στιγμή. Όταν μπήκε η μάνα του στο χώμα.

***

Γύρισε στον άντρα.

«Δώσε μου ξανά τα στοιχεία σου, σε παρακαλώ. Παραμιλούσες τόση ώρα, θυμάσαι κάτι; Μπράβο σου, πάντως, που ήσουν μεθυσμένος και προτίμησες να έρθεις ως εδώ από το να γυρνάς στους δρόμους. Ευτυχώς που βγήκες από το αυτοκίνητο. Θα ήσασταν και οι δύο νεκροί τώρα. Κρίμα που δεν πρόφτασες να σώσεις από το τροχαίο και την γυναίκα σου. Αν κι εκείνη ήταν περισσότερο συνετή, ίσως να μην έπεφτε με το αυτοκίνητο στον γκρεμό…

Όταν νιώσεις καλύτερα, θα σε συνοδεύσει ο συνάδελφος στο σπίτι σου. Θέλεις μήπως άλλον έναν καφέ;

Ο αστυνομικός | BLOG | Protagon

Σημ. στο πρωτότυπο αν πάτε  τα φύλα είναι αντίθετα και τ’ άλλαξα επίτηδες διότι βαρέθηκα τους μονόφθαλμους κι εμένα μου αρέσει να βλέπω και με τα δύο μάτια. Η ενδοοικογενειακή βία δεν είναι προνόμιο των αντρών και η μόνη διαφορά είναι στον τρόπο που αυτή εκδηλώνεται λόγω βιολογίας και ναι μεν απεχθάνομαι τους δήθεν άντρες αλλά άλλο τόσο απεχθάνομαι και τις δήθεν γυναίκες που αρέσκονται να ευνουχίζουν οποιοδήποτε αρσενικό βρεθεί κοντά τους από τον γιό τους έως τον σύζυγό τους. Όχι μόνο είναι άδικο να φταίνε μόνο και πάντα οι άντρες αλλά είναι και ψευτικο και υποκριτικό κι αν θέλετε την ωμή αλήθεια περισσότερη βία υπόκεινται οι άντρες από τις συζύγους με τα αμέτρητα “θέλω” και “πρέπει” αλλιώς είσαι Χ Χ Χ τα μύρια όσα αλλά απλά δεν φαίνονται προς το παρόν κι αυτό διότι δεν έχουν που ν’ απευθυνθούν πλην του ψυχίατρου και του νευρολόγου. Το θέμα είναι πως αν οι γυναίκες δεν αντιληφθείτε σύντομα πως γέρνετε την ζυγαριά μονόπαντα τότε λυπάμαι που σας το λέω αλλά θα καταντήσετε σαν τις δυστυχισμένες στο sex and the city εκτός αν όντως τις έχετε για πρότυπο οπότε…     

25 Ιουλίου 2014

«Εχω το δικαίωμα να μη θέλω να γίνω μητέρα»

Εύγε της!!!

«Λατρεύω τα παιδιά. Σχεδόν πεθαίνω γι'αυτά, αρκεί να μην είμαι υποχρεωμένη να ασχολούμαι μαζί τους ως το τέλος της ζωής μου. Και νομίζω ότι πρόκειται για μια εξαιρετικά λογική άποψη.
Ωστόσο, κάθε φορά που εξηγώ ότι δεν αισθάνομαι μεγάλη επιθυμία να γίνω μητέρα και ότι δεν έχω το μητρικό ένστικτο, οι άνθρωποι δείχνουν σοκαρισμένοι, σαν να είναι το μοναδικό πράγμα που αξίζει για μια 20χρονη γυναίκα.
Μου απαντούν συνήθως:
«Μα, εσύ δουλεύεις με παιδιά, έχεις τόσο καλή σχέση μαζί τους! Επιπλέον έχει τέσσερα αδέλφια!».
Η ακόμη:
«Πίστεψέ με, θα αλλάξεις γνώμη».
Μπορώ να καταλάβω την πρώτη αντίδραση γιατί βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Δουλεύω πράγματι με μικρά παιδιά, τα οποία με λατρεύουν και έχω τέσσερα αδέλφια και αδελφές.
Η δεύτερη φράση είναι που με βγάζει εκτός εαυτού. Πράγματι, ειναι πιθανόν να αλλάξω γνώμη. Ισως κάποια μέρα ερωτευθώ έναν άνδρα με τον οποίο θα θέλω να κάνω παιδί. Θα μείνω ίσως έγκυος χωρίς να το έχω αποφασίσει και θα κρατήσω το παιδί. Και ξέρω ότι θα το αγαπούσα το παιδί μου. Αλλά όταν οι άνθρωποι μου λένε ότι θα μου συμβεί σε κάθε περίπτωση για τον απλό λόγο ότι οι γυναίκες δίνουν ζωή από την αρχή αυτού του πλανήτη, δυσκολεύομαι να το δεχτώ.
Φυσικά έχω κι εγώ ήδη σκεφθεί, για λίγο, πώς θα μοιάζει η ζωή μου στο μέλλον, όπως το κάνουν οι νέες γυναίκες στην ηλικία μου. Το σκέφτομαι όταν καταλαβαίνω πόσο μου αρέσει να εργάζομαι σε παιδικό σταθμό ή όταν παίρνω ένα μωρό στην αγκαλιά μου και παρατηρώ τις γραμμές του προσώπου του ενώ οι ήχοι που βγάζει με κάνουν και τρεμουλιάζω από χαρά. Δεν είμαι αναίσθητη.
Αλλά όταν φαντάζομαι τον εαυτό μου με ένα νεογέννητο, με το δικό μου παιδί, όταν ξέρω ότι θα είμαι υπεύθυνη για τη ζωή και το μέλλον του, αυτό με τρομοκρατεί. Χάνω αυτόματα κάθε όρεξη να γίνω μητέρα.
Δεν θα έπρεπε να δικαιολογούμαι αλλά δείχνει απαραίτητο. Πιστεύω ότι το γεγονός να αγαπάς τα παιδιά και να είσαι ικανός να δώσεις ζωή δεν σημαίνει αυτόματα ότι είσαι φτιαγμένος για μητρότητα. Δεν έχω διάθεση να αφοσιωθώ αποκλειστικά σε ένα άτομο και να του δώσω όλα όσα μπορώ αν πρόκειται στο τέλος να αντιληφθώ ότι αυτό δεν είναι αρκετό στη ζωή.
Την ίδια στιγμή λατρεύω τη μητέρα μου. Είναι η καλύτερή μου φίλη και αναγνωρίζω τις θυσίες που υπέστη για να μας μεγαλώσει, παρατώντας τη δουλειά της. Εκανε πάντα αυτό που έπρεπε και για να είμαι ειλικρινής πιστεύω ότι ποτέ δεν θα είμαι στο ύψος των περιστάσεων απέναντί της.
Οσο περίεργο κι αν ακούγεται εξαιτίας αυτής της τέλειας διαπαιδαγώγησης είναι που δεν θέλω να γίνω μητέρα. Ισως γιατί απέκτησα όσα ήθελα μεγαλώνοντας θα συγκρίνω πάντα τον εαυτό μου με τους γονείς μου. Θα αισθάνομαι υποχρεωμένη να εγκαταλείψω τη δουλειά μου για να γίνω καλή μητέρα και αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να το κάνω.
Υπάρχουν κι άλλοι λόγοι που δεν θέλω να γίνω μητέρα. Μου αρέσουν για παράδειγμα οι στιγμές που είναι μόνη. Αφήνω τότε τις συγκινήσεις μου να με κατακλύζουν, σκέφτομαι την καριέρα μου. Εξάλλοι οι ερωτικές σχέσεις που έχω δεν είναι ποτέ τόσο μακρόχρονες ώστε να σκέφτομαι το γάμο ή τα παιδιά. Δεν μπορώ να φάω σωστά τρεις φορές την ημέρα, δεν μου αρέσει να ξυπνάω το πρωί και δεν μου αρέσει να ξεκινάω τη μέρα μου πριν τις 9.
Μου αρέσει να γράφω. Γιατί λοιπόν θα έπρεπε να εγκαταλείψω αυτό το πάθος επειδή υποτίθεται ότι θα είμουν αναγκασμένη; Ολα αυτά δεν μου φαίνονται πολύ λογικά.
Θέλω απλά να μου δοθεί επιλογή, να μη δείχνουν σοκαρισμένοι όταν λέω ότι δεν θέλω να γίνω μητέρα και να σταματήσουν να μου λένε ότι θα αλλάξω γνώμη.
Ξέρω ότι όλα όσα σκέφτομαι στα 21 χρόνια μπορεί να μην ισχύουν αργότερα. Ισως συναντήσω κάποιον που θα ερωτευθώ και η ιδέα να αποκτήσω μαζί του παιδί θα μου φανεί τότε το φυσικότερο πράγμα στον κόσμο. Αλλά δεν είναι αυτό το ζήτημα.
Το ζήτημα είναι ότι όλες οι γυναίκες δεν ονειρεύονται να ζήσουν σε μια μικρή φωλίτσα με τον ιδεώδη σύζυγο. Αν προτιμώ να ζήσω μόνη μου σε ένα ωραίο διαμέρισμα με το σκύλο μου, είναι δικαίωμά μου. Και ελπίζω μια μέρα αυτό να μη σοκάρει πια κανέναν».

«Εχω το δικαίωμα να μη θέλω να γίνω μητέρα» -Ενα τολμηρό άρθρο 21χρονης αμερικανίδας | Ειδήσεις και νέα με άποψη

19 Ιουλίου 2014

Συρία παλαιστίνη αίγυπτος ουκρανία κλπ κλπ…

Πόλεμος, πόλεμος παντού! Μόνο μέσα μου επικρατεί γαλήνη κι Ειρήνη! Ίσως επειδή αποφεύγω τις συναναστροφές με το ανθρώπινο είδος αλλά σε κάθε επαφή μου μαζί του με κατακλύζει πόνος και δάκρυα μου έρχονται στα μάτια. Δεν κλαίω γι αυτούς που σκοτώνονται, κλαίω για μένα που βρέθηκα σ’ έναν τέτοιο κόσμο! ίσως η ύπαρξή μου έχει τελικά αυτόν κυρίως τον σκοπό, ίσως ζω για να ΜΑΘΩ πως η ζωή δεν είναι ιδιαίτερα εκτιμητέα σ’ αυτόν τον κόσμο κι ίσως κι εγώ να μην ανήκω σ’ αυτόν τον κόσμο, ίσως καταλάθος βρέθηκα εδώ ή επίτηδες για να μάθω. Να μάθω και να εμπεδώσω πως η επαφή με ανθρώπους είναι βρωμερή και λερώνει. Λερώνει πρώτα την ψυχή μετά το πνεύμα και τέλος νεκρώνει το σώμα.

Συνεχίστε ακάθεκτοι κι εγώ το ίδιο! Σας βλέπω τις γυναίκες να κλαίτε στις παραλίες και τους άντρες να κλαίτε στα βουνά. Μόνο οι αιθέρες μου έμειναν πιά αμόλυντοι για να μου θυμίζουν σε κάθε προσγείωση τι δεν είμαι. Και ο βυθός μου έμεινε καθαρός κι αυτός να μου θυμίζει τι συμβαίνει όταν βγάζω το κεφάλι μου από το νερό για μια οδυνηρή κάθε φορά ανάσα σαν η πρώτη του βρέφους κάθε φορά με δάκρυα. ΟΚ συνεχίστε ακάθεκτοι δεν σας ξέρω δεν με ξέρετε…. αλλά το μίσος σας κάποια στιγμή αργά ή γρήγορα θα μας φέρει αντιμέτωπους και τότε θα νοιώσετε την νέμεση του Αγνώστου και την οργή του Κανένα. Συγνώμη πατέρα το ξέρω ότι σε πληγώνω αλλά δεν αξίζετε έλεος….

1 Ιουλίου 2014

Το ΕΔΑΔ επικύρωσε την απαγόρευση της μπούρκας στην Γαλλία

να ένα πραγματικά καλό νέο το οποίο πρέπει να εφαρμοσθεί πάραυτα και στην Ελλάδα! Το επόμενο βήμα της ΕΕ (θα πρέπει να είναι) να κινηθεί διαδικασία απαγόρευσης της σαρία επί ευρωπαϊκού εδάφους έτσι ώστε δια νόμου να προφυλαχτούμε από αυτή την βαρβαρότητα! Σήμερα θα πιώ να γλεντήσω αυτή την μεγάλη νίκη του Ανθρώπου στον πόλεμο με το κτήνος! 

Στρασβούργο

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έκρινε σήμερα «θεμιτή» την απαγόρευση του ισλαμικού ενδύματος καθολικής κάλυψης στη Γαλλία, απορρίπτοντας την προσφυγή μιας Γαλλίδας η οποία διεκδικούσε το δικαίωμα να φοράει νικάμπ και μπούρκα.
Το ΕΔΑΔ υπογράμμισε πως «η διαφύλαξη των προϋποθέσεων για συνύπαρξη είναι θεμιτός στόχος» των γαλλικών αρχών, οι οποίες διαθέτουν ως προς αυτό «ευρύ περιθώριο αξιολόγησης».
Κατά συνέπεια, ο νόμος που ψηφίστηκε το 2010 στη Γαλλία δεν είναι αντίθετος προς την ευρωπαϊκή σύμβαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Το Βήμα Online

Αναγνώστες

Η Ιδιοφυΐα του Πλήθους

Υπάρχει αρκετή προδοσία, μίσος, βία, παραλογισμός στο μέσο άνθρωπο για να προμηθεύσει οποιοδήποτε στρατό, οποιαδήποτε μέρα. Kαι οι καλύτεροι στο φόνο είναι αυτοί που κηρύττουν εναντίον του. Kαι οι καλύτεροι στο μίσος είναι αυτοί που κηρύττουν αγάπη. Kαι οι καλύτεροι στον πόλεμο είναι τελικά αυτοί που κηρύττουν ειρήνη. Eκείνοι που κηρύττουν θεό, χρειάζονται θεό. Eκείνοι που κηρύττουν ειρήνη, δεν έχουν ειρήνη. Eκείνοι που κηρύττουν αγάπη, δεν έχουν αγάπη.

Προσοχή στους κήρυκες, προσοχή στους γνώστες, προσοχή σε αυτούς που όλο διαβάζουν βιβλία, προσοχή σε αυτούς που είτε απεχθάνονται τη φτώχεια, είτε είναι περήφανοι γι' αυτήν, προσοχή σε αυτούς που βιάζονται να επαινέσουν γιατί θέλουν επαίνους για αντάλλαγμα, προσοχή σε αυτούς που βιάζονται να κρίνουν, φοβούνται αυτά που δεν ξέρουν, προσοχή σε αυτούς που ψάχνουν συνεχώς πλήθη γιατί δεν είναι τίποτα μόνοι τους, προσοχή στο μέσο άνδρα και τη μέση γυναίκα, η αγάπη τους είναι μέτρια, ψάχνει το μέτριο. Αλλά υπάρχει ιδιοφυΐα στο μίσος τους, υπάρχει αρκετή ιδιοφυΐα στο μίσος τους για να σας σκοτώσει, να σκοτώσει τον καθένα. Δεν θέλουν μοναξιά, δεν καταλαβαίνουν τη μοναξιά, θα προσπαθήσουν να καταστρέψουν οτιδήποτε διαφέρει από το δικό τους. Μη βρισκόμενοι σε θέση να δημιουργήσουν έργα τέχνης, δεν θα καταλάβουν την τέχνη, θα εξετάσουν την αποτυχία τους, ως δημιουργών, μόνο ως αποτυχία του κόσμου. Mη βρισκόμενοι σε θέση να αγαπήσουν πλήρως, θα πιστέψουν ότι και η αγάπη σας είναι ελλιπής και τότε θα σας μισήσουν και το μίσος τους, θα είναι τέλειο... Σαν ένα λαμπερό διαμάντι, σαν ένα μαχαίρι, σαν ένα βουνό, σαν μια τίγρη. Όπως το κώνειο. Η καλύτερη τέχνη τους...

Tσαρλς Μπουκόφσκι

Related Posts with Thumbnails