Ανθρωποθυσίες...

 Ενημέρωση 8/2/22 δεκαπέντε χρόνια μετά... 
...στον βωμό της ύβρεως που διαπράξαμε απέναντι στην φύση, σε αυτή την μεγάλη μητέρα που στοργικά μας μεγάλωσε στην αγκαλιά της. Στην ίδια μας την φύση.
Πενήντα μέχρι τώρα οι νεκροί αυτής της ανθρωποθυσίας. Ύβρης επί της ύβρεως και ουδέν εστι τέλος.
Και βλέπω την απόγνωση στα μάτια των ανθρώπων που βλέπουν τον πύρινο θάνατο στις φλόγες της Νέμεσης να κατακαίει τις ζωές τους.
Άνθρωποι που έχασαν και την λίγη ψυχή που τους είχε απομείνει.
Βλέπω τον θάνατο στα μάτια των ίδιων εκείνων ανθρώπων που τους έβλεπα να αδειάζουν τους καταψύκτες τους στην χωματερή από τα κυνήγια του χειμώνα για να τους ξαναγεμίσουν την νέα “σεζόν” με κυνηγημένα άγρια θηράματα.
Βλέπω στους ανθρώπους σήμερα το ίδιο εκείνο παγωμένο βλέμμα του θανάτου των πουλιών και των θηλαστικών που νεκρά και απαξιωμένα (απούλητα) πετάχτηκαν στην χωματερή για να πάρουν τ' αδέλφια τους την θέση τους στον καταψύκτη. Το ίδιο νεκρό βλέμμα. Προς πώληση.
Βλέπω σε απόγνωση τους ψαράδες που ψάρευαν χθες με δυναμίτη στον ποταμό που σήμερα στέρεψε. Κι έμειναν με τους δυναμίτες στα χέρια άρρωστοι και πεινασμένοι.
Βλέπω τον οδυρμό στο πρόσωπο του αγρότη που γύρναγε τον ποταμό στο χωράφι του και τον έπνιγε στο φυτοφάρμακο για να 'χει μεγάλο κέρδος. Μέχρι που έμεινε χωρίς ποταμό και με την γη δηλητηριασμένη.
Βλέπω τους ανθρώπους να καίγονται μαζί με τα ζαρκάδια τους λαγούς και τ' αγριογούρουνα. Μόνο που εκείνα κανείς δεν γυρίζει να τα κοιτάξει. Εκείνα όλα εκείνα που μας συντρόφεψαν χιλιάδες χρόνια τώρα και μας έδωσαν ζωή.
Είδα τους ανθρώπους να καίγονται μαζί με τις νύμφες των Δρυμών. Τις νύμφες που χρόνια τώρα είχαν εγκαταλείψει και που έτσι χωρίς λόγο ή για χρηστικά έπιπλα και για οδοντογλυφίδες τις θανάτωναν.
Βλέπω ω άνθρωποι, τους ανθρώπους σήμερα θρηνώντας τους εαυτούς τους να θρηνούν και για όλα αυτά που μέχρι χθες αδιαφορούσαν και τα λοιδορούσαν.
Γιατί; Διότι τα εγκαταλείψαμε. Διότι τ' απομυζίσαμε. Διότι τώρα ήρθε η ώρα να θρηνήσουν οι άνθρωποι. Διότι ήρθε η ώρα που θηράματα δεν υπάρχουν, σπορές δεν υπάρχουν, νερό δεν υπάρχει. Ήρθε η ώρα που όλη αυτήν την ύβρη θα την πληρώσουμε με ανθρωποθυσίες και πόσες άραγε για να εξευμενιστεί τούτο το κακό;
Πόσες ανθρωποθυσίες πρέπει να γίνουν για να λατρέψουμε αυτό που άδικα βρίσαμε; Το δάσος που παραμελήσαμε, το ρέμα που το γεμίσαμε σκουπίδια, τα ζώα που θανατώσαμε για ευχαρίστηση και μόνο, όντας χορτάτοι;
Πόσες ανθρωποθυσίες πρέπει να γίνουν για να λατρέψουμε τον ποταμό που θανατώσαμε και την θάλασσα που μολύναμε;
Πόσες ανθρωποθυσίες θα είναι αρκετές για να πληρώσουμε το αντίτιμο όσων καταστρέψαμε; Ουκ έστιν αριθμός. Εκατόμβες θα θυσιάζονται από δω και πέρα. Όχι μόνο από την φωτιά αλλά και από τις επιπτώσεις που αυτή θα επιφέρει για πολλά πολλά χρόνια.
Υπάρχει λύση αλλά δεν θα το κάνετε ω άνθρωποι. Δεν θα το κάνετε επειδή δεν ξέρετε να λατρεύετε.
Δεν σας το έμαθαν οι “σοφοί” σας, οι ταγοί σας, οι ποιμενάρχες σας. Αυτοί άλλα σας έλεγαν.
Πως εδώ είναι τόπος εξορίας και ο παράδεισος είναι αλλού. Πως τα δέντρα και τα ποτάμια είναι άψυχα είδωλα και δεν αξίζουν της λατρείας μας. Πως υπάρχουν μόνο για να τα εκμεταλλευόμαστε μέχρι να πεθάνουμε να πάμε “αλλού”. Πως ο ουρανός και η γη είναι ένας ψεύτικος κόσμος προσωρινός και ασήμαντος μπροστά στον αιώνιο πραγματικό κόσμο του ενός μοναδικού αληθινού θεού. Κι εσείς τους πιστέψατε και στην θέση της νύμφης είδατε μόνο τα καυσόξυλα, στην θέση του ποταμού είδατε μόνο το νερό για πότισμα και αντί για νηρηίδες βλέπετε μόνο τα ψάρια προς αλίευση για να πλουτίσετε. Κι έτσι ρημάχτηκαν όλα. Αλλά θα αναγκαστείτε ω άνθρωποι να λατρέψετε αναξανά αυτό που πραγματικά σας έδωσε ζωή.
Γιατί αυτό πρέπει. Να λατρέψετε αυτό από το οποίο εξαρτάστε. Λατρέψτε το δάσος ,το βουνό, την κοιλάδα, το ποτάμι, το φαράγγι, το δέντρο, το πουλί, τον άνεμο, τον ήλιο και το φεγγάρι. Μην περιμένετε να δείτε πρώτα τι σημαίνει έλλειψη αυτών για να τα λατρέψετε. Λατρέψτε τα τώρα πριν να είναι πολύ αργά. Λατρεία! Μόνο αυτό χρειάζονται από εμάς.
Μην ακούτε για μετά θάνατον κόλαση και παράδεισο. Εδώ είναι ο παράδεισος και η κόλαση εδώ. Από εμάς εξαρτάται που θέλουμε να ζούμε. Δεν θα μας σώσει η πολιτική ούτε το χρήμα. Δεν θα μας σώσει κανένας άφαντος θεός. Η Μάνα γη και ο Πατέρας ουρανός μόνο μπορούν να μας σώσουν. Κι εμάς και τα παιδιά μας. Λατρέψτε τους όπως τους αξίζει γιατί χωρίς αυτούς δεν είμαστε τίποτα. Τι πρέπει να γίνει για να το καταλάβετε; Πόσοι πρέπει να θυσιαστούν. Τι πρέπει να θυσιαστεί; Πόσο πριν το τέλος ω άνθρωποι; Δεν είναι δική μας η αθανασία. Ο θάνατος νικιέται μόνο από την ζωή. Και ζωή είναι αυτό που ζούμε. Εμείς τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας. Αν θέλουμε να νικήσουμε τον θάνατο ας λατρέψουμε την ζωή και αυτή είναι εδώ, τώρα, γύρω μας.
Δεν είναι είδωλο ο ουρανός, δεν είναι είδωλο ο ήλιος, είναι το φως της ζωής μας. Δεν είναι είδωλα οι ποταμοί και οι πηγές, τα δέντρα και τα πουλιά. Είναι τόσο ζωντανά όπως κι εμείς. Ένας κύκλος είμαστε. Μέρος του κύκλου τους είμαστε. Λατρέψτε τα. Λατρέψτε την ΖΩΗ και μην την ρίχνετε βορά στον θάνατο. Όσα κεριά και ν' ανάψετε ω άνθρωποι, όσες προσευχές, όσα τάματα και όσες μετάνοιες και αν κάνετε κανείς θεός δεν πρόκειται να σας ακούσει. Αν θέλετε να σας ακούσουν οι θεοί τότε λατρέψτε τους. Καλλιεργήστε τους με σεβασμό και παρρησία. Δοξάστε τους για να ζήσετε. Αλλιώς, προσπαθήστε να επιβιώσετε μήπως και πάτε στον παράδεισο.
Ω Δήμητρα θεά, ντύθηκες στα μαύρα
Ω μεγάλε Παν, σπέρνεις τον πανικό σου.
Είπα και ελάλησα και αμαρτία ουκ έχω.
Είμαι πολύ κουρασμένος.
Exodus