Τώρα που φορέσαμε όλοι μάσκες θα φανεί το πραγματικό πρόσωπο καθενός.

Τώρα που φορέσαμε όλοι μάσκες θα φανεί το πραγματικό πρόσωπο καθενός.

10 Νοεμβρίου 2014

τα σούργελα!

 

Κατεβαίνω την Ακαδημίας και βλέπω στο πανεπιστήμιο το σύνθημα «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία». Ένα σύνθημα τουλάχιστον 41 χρόνων παλιό. Πρέπει να γράψω κάτι για όσα συμβαίνουν στα πανεπιστήμια, για την παρακμή, τις αδυσώπητες κομματικές μάχες για εξουσία και ευρωπαϊκά προγράμματα, δηλαδή χρήμα. Αλλά όταν βλέπω από κάτω το σύνθημα «Λαός και νεολαία τσακίζουν τις σύγχρονες χούντες», δεν θέλω να γράψω κανένα πολιτικό επιχείρημα, δεν μ’ ενδιαφέρει καμία πολιτική αντιπαράθεση με το λογικά αδιανόητο. Το μόνο που μου ’ρχεται αυθόρμητα στο στόμα είναι ένα σαρκαστικό, σιγά, ρε φίλε, μη σκίσεις κανένα καλσόν.

Κι όταν εμένα, ενός μεγάλου, τα υποτιθέμενα νεανικά συνθήματα μου φαίνονται τόσο σκονισμένα, τόσο συντηρητικά, μισού αιώνα παλιά, τότε έχουμε πρόβλημα. Πρόβλημα μεγαλύτερο από το πολιτικό.

Έπειτα βλέπω αυτή τη φωτογραφία στις εφημερίδες.

Και την κοιτάζω ώρα γιατί είναι μια φωτογραφία που με σοκάρει. Γιατί αυτή η φωτογραφία αναδύει μόνο υστερία. Τι θα κάνουν δηλαδή αυτοί οι άνθρωποι αν κάτι πραγματικά οδυνηρό συμβεί στη ζωή τους; Γιατί αυτή η φωτογραφία δείχνει ότι οι πρωταγωνιστές έχουν ταυτιστεί με το ρόλο τους, πιστεύουν πράγματι ότι ζουν μεγαλειώδεις στιγμές, αντιμετωπίζουν σύγχρονες χούντες στο πεζοδρόμιο της Πανεπιστημίου με τους φρέντο από το Starbucks στο χέρι. Και αν πιστεύεις ακράδαντα ότι η πραγματικότητα είναι έτσι όπως εσύ την έχεις στο μυαλό σου, τότε, ως γνωστόν, τα αποτελέσματα μπορεί να είναι τα ίδια, σαν να ’ναι η πραγματικότητα του μυαλού σου αληθινή.

Πώς έφτασε αυτή η κοινωνία να απομακρύνεται όλο και περισσότερο από την πραγματικότητα, να φτιάχνει μια δική της, βολική, εύκολη αλλά ανύπαρκτη; Το καλλιεργεί πάνω από 20 χρόνια. Από την εποχή της πλαστικής ευδαιμονίας με δανεικά χρήματα. Όλα ήταν δυνατά, the sky is the limit. Όλοι θέλαμε να είμαστε πλούσιοι και διάσημοι, όλοι είχαν δικαίωμα σε μια εύκολη ζωή, όλοι έπρεπε να έχουμε το μερίδιό μας στα 15 δευτερόλεπτα δημοσιότητας. Ήμασταν τραγουδιστές γιατί πηγαίναμε στα τάλεντ σόου, επώνυμοι γιατί κλεινόμασταν σ’ ένα σπίτι, όλοι έπρεπε να βρεθούμε σε μια φωτογραφία γυαλιστερού περιοδικού, να είμαστε το τριήμερο «περνάτε καλά; Μύκονοοοος». Δεν υπήρχαν περιορισμοί, υποχρεώσεις, μόνο κεκτημένα δικαιώματα. Η αξία της εργασίας, της παραγωγής, του ταλέντου έγιναν ανύπαρκτες έννοιες, άχρηστες, υποτιμητικές, αρκούσε η αναγνωρισιμότητα. Για μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας αυτός ο ψεύτικος κόσμος ήταν ο μόνος κόσμος που ήξερε, δεν θυμόταν άλλον. Κανείς δεν ήθελε να ξέρει ότι οφειλόταν σε δανεικά και ευρωπαϊκά πακέτα Ντελόρ, ότι χωρίς αυτά η οικονομική μας παραγωγή θα ισοδυναμούσε με ένα επίπεδο ζωής όπως της Βουλγαρίας. Το θέμα είναι να περνάς καλά. Καλή σας απόλαυση.

Έπειτα ήρθε η καταιγίδα του ίντερνετ. Οι πανωλεθρίαμβοι 42 ιντσών της τηλεόρασης πολλαπλασιάστηκαν στις μικρές οθόνες των υπολογιστών. Οι ρόλοι και τα δράματα σειρών δωματίου και ριάλιτι σόου της τηλεόρασης των 90s έγιναν ανεξέλεγκτα, πολλαπλασιάστηκαν σε χιλιάδες «προσωπικά προφίλ». Επισήμως τώρα πια ο καθένας δημιουργούσε το ρόλο της ζωής του, έφτιαχνε το avatar που ονειρευόταν. Όλα ακόμα πιο κραυγαλέα για να ξεχωρίσουν στο αχανές διάστημα του διαδικτύου. Υπερχείλιση συναισθημάτων, μελοδραματισμός μέχρι ναυτίας, αδυσώπητες συγκρούσεις στα πληκτρολόγια. Έγινε χαμός πάλι χθες. Πού έγινε ο χαμός και δεν πήρα είδηση; Στο φέισμπουκ.

Μάχες, φίλοι και εχθροί, σκληρές συγκρούσεις, χεράκι πάνω επιδοκιμασία, χεράκι κάτω μίσος, νικητές και ηττημένοι, στρατοί της νύχτας, διάσημοι εσωτερικού χώρου, άυλοι πόλεμοι, ρόλοι. Ξανά ρόλοι. Σ’ αυτό τον κόσμο όλοι έγραφαν, όλοι έλεγαν, όλοι θύμωναν, όλοι αγανακτούσαν. Κανείς δεν έκανε κάτι. Πολλοί μιλάνε και λίγοι κάνουν πράγματα, το πρόβλημα της χώρας.

Τέλος, ήρθε η οικονομική κρίση και μας αποτελείωσε. Ο συντηρητικός λαϊκισμός, για να διασώσει το χρεοκοπημένο σύστημα, πλάσαρε τη θυματοποίηση. Καλά ήμασταν, καλά περνούσαμε, μέχρι που ήρθαν οι κακοί, οι Ευρωπαίοι, η Μέρκελ, οι τρόικες, οι τοκογλύφοι και μας απειλούν, συνωμοτούν εναντίον μας και θέλουν να μας πάρουν τον ελληνικό τρόπο ζωής, αυτόν που μεγαλούργησε στα νάιλον χρόνια. Εμείς, θύματα της επίθεσης των «ξένων», δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα, μόνο να αντισταθούμε στις σύγχρονες χούντες, στους κατακτητές, στους δοσίλογους, ψυχή βαθιά και ραντεβού στα γουναράδικα. Κάτω τα χέρια από την παλιά Ελλάδα. Δεν χρειάζεται να διορθώσουμε τίποτα, να δημιουργήσουμε τίποτα, να παράγουμε κάτι, να αλλάξουμε τους εαυτούς μας, να εφεύρουμε ένα νέο τρόπο βιώσιμης ζωής. Αντίθετα. Η κυρίαρχη ιδεολογία, από τα άκρα δεξιά ως τα άκρα αριστερά, ένα μόνο πράγμα λέει: Να αντισταθούμε, να διατηρήσουμε όσα μπορούμε περισσότερα από την παλιά Ελλάδα που χρεοκόπησε. Πέντε χρόνια παράγουμε Αντίσταση αντί για νέες δουλειές. Πέντε χρόνια όλοι οι επαγγελματικοί κλάδοι λένε ένα πράγμα: «Να μην περάσει». 5 χρόνια η κοινωνία παράγει «αγώνες» και αγωνιστές. Κατηγορεί σε όλους τους τόνους τη μεταπολίτευση, τα κόμματα της μεταπολίτευσης και συγχρόνως δίνει μάχες για να μην αλλάξει τίποτα από τη μεταπολίτευση. Και το χειρότερο, ούτε καν καταλαβαίνει πόσο σουρεαλιστική είναι η στάση της. Μάτια ερμητικά κλειστά.

Πριν από τα πολιτικά σχέδια, η κοινωνία μας χρειάζεται μάλλον ψυχανάλυση. Να ανοίξει διάπλατα τα μάτια και να αντικρίσει τον εαυτό της. Να αντιμετωπίσει τον εαυτό της. Με τα παλιά παραμύθια δεν φτιάχνονται καινούργιες ιστορίες.

the paper - Edito 503 | www.athensvoice.gr

6 σχόλια:

  1. Ρε φίλε έχω βαρεθεί να βρίσκομαι ΠΑΛΙ ανάμεσα σε δύο "παρατάξεις". Τώρα σε αυτούς που λένε πως φταίνε για όλα οι ξένοι, και σε εκείνους που λένε πως φταίμε για όλα εμείς. Σε αυτή την κοινωνική κατάντια φταίμε εμείς φταίνε αυτοί,φταίνε κ' οι άλλοι.Γιατί όταν έχεις αυτοκτονικές τάσεις λόγω βλακείας ή υπέρμετρης ματαιοδοξίας δεν είναι άμοιρος ευθυνών ο νεκροθάφτης που σου πουλάει το περίστροφο να αυτοκτονήσεις.
    Η γνώμη μου λοιπόν είναι, και για να μη σε πρήζω, ότι φταίνε για όλα οι τράπεζες :ρ Οχι βέβαια, αλλά σίγουρα φταίει αυτή η καρικατούρα "ελεύθερης αγοράς" και υπερμεγέθους δανεισμού όχι μόνο στην γρεκονία αλλά γενικά έχω την αίσθηση.Και αφού εγώ έχω βγάλει τα συμπεράσματά μου και είμαι πεπεισμένος ότι δε θα βοηθήσουν οι διαχειριστές της κοινωνικο-οικονομικής κρίσης να βγούμε από αυτή, αλλά θα προσπαθήσουν να την μεταλλάξουν(όταν σκάσει η τσικλόφουσκα θα φάνε καραμέλα και φτου κι απ την αρχή)....τι κάνουμε εμείς; "Προσαρμοζόμαστε" πάλι; ή απομονωνόμαστε; Λύσεις ψάχνω ρε μεγάλε και δε μπορώ να βρώ :(
    Νίκος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. όταν πάψεις να είσαι "ανάμεσα" σε δύο παρατάξεις κάτσε και σκέψου πως κατάντησες γιατί τότε θα είσαι είτε με τους μεν είτε με τους δε. Φταίνε και οι ξένοι φταίνε και οι τράπεζες και ο καπιταλισμός και και και αλλά φταίμε κι εμείς. Το αδιανόητο είναι πως ενώ κανονικά πρέπει πρώτα να διορθώσουμε τα δικά μας λάθη κι ύστερα να δούμε τι θα κάνουμε και με τράπεζες καπιταλισμό μερκελ κλπ εμείς θεωρούμε εαυτούς αθώους και φταίνε μόνο οι άλλοι. Η λύση είναι στην πρόοδο, οφείλουμε να προοδεύσουμε καταρχήν καταργώντας θεσμούς αναχρονιστικούς και φτιάχνοντας άλλη παιδεία κι άλλη οικονομία (κοινώς, εξ θεμελίων) πράγμα όμως που δεν συμφέρει ούτε τους μεν ούτε τους δε των βολεμένων στα σβέρκα μας παρατάξεων. είσαι λοιπόν έτοιμος να ξεβολευτείς; αλλιώς είτε θα συμβιβαστείς ξανά είτε θα καταρρεύσεις ξανά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Να σου πω κάτι όμως, δουλεύω από τα 14 κυρίως σε οικοδομές και συνήθως 10ωρα, μένω σε νοίκι και δεν έχω πάρει δάνειο ποτέ.Τι διάολο ξεβόλεμα να κάνω; Και η μαλακία ξέρεις ποιά είναι; Αρχίζω και βαριέμαι και ακόμα δεν έχω μπει στα 40, χώρια ότι έχουν αρχίσει τα σκελετικά προβλήματα από τώρα, και συνάμα απογοητεύομαι ότι δε θα μπορώ..αλλά αν βλέπω προοπτική δε γαμιέται,το παλεύω! Τέλος πάντων αρκετά με το παράπονό μου, το πήγα πολύ προσωπικά και ξέρω δεν το εννοούσες έτσι. Κατα τ'αλλα καλά τα λες και συμφωνώ σε όλα και κυρίως πως ΟΛΑ είναι θέμα παιδείας και νοοτροπίας αλλά ποιός θα την κατευθύνει και σε ποιά κατεύθυνση. Δύσκολα πράγματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. αφού το θες θα σου πω τι θα έκανα εγώ στην θέση σου, κάτι περισσότερο δεν μπορώ. ΔΕΝ θα είχα φτάσει τα 40 περιμένοντας κι ελπίζοντας αλλά μάλιστα θα είχα πάρει τον οματιόν μου από νέος και θ' αναζητούσα την τύχη μου στα πέρατα του κόσμου. Έστω όμως πως έφτασα τα 40 στην κατάσταση που λες πως βρίσκεσαι, ΔΙΝΟΥΝ γη (νοικιάζουν πουλάνε μισακές κλπ) στην επαρχία να πας να βάλεις ρίγανη κι αν δεν βρεις γη να πας να μαζεύεις χόρτα του βουνου και σαλιγκάρια να φτιαξεις κι ένα καλύβι πριν σακατευτείς ελπίζοντας (τι άραγε; ν' αγοράσεις σπίτι; ρητορικό το ερώτημα, δεν με νοιάζει) και κάποια μέρα θα με μνημονεύεις. Εγώ έτσι θα έκανα στην θέση σου αλλά πρέπει να ξεβολευτείς!

      Διαγραφή
  4. Αν ήθελα σπίτι θα 'χα πάρει και θα ήμουν σαν τους άλλους δε νομίζεις;Και αν μετανάστευα στα πέρατα θα ήμουν σαν αυτούς που παρατήσαν τα χωριά τους να ρημάξουν για την ευκολία τους. Εγώ λοιπόν είμαι στα μισά του άλλου σεναρίου που θέτεις, τη γη την βρήκα και ήδη την καλλιεργώ όμως άλλο είναι το πρόβλημά μου, θα ήθελα ο κόπος μου να είναι χρήσιμος στην κοινωνία και όχι μόνο σε μένα...Έτσι θέλω να είναι η εργασία γενικά. Τεςπα ευχαριστώ...όταν βγάλω τα πρώτα βαρέλια θα σε μνημονευθώ. εχε γειά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. "θα ήθελα ο κόπος μου να είναι χρήσιμος στην κοινωνία και όχι μόνο σε μένα" κανόνισε πρώτα να είναι χρήσιμο για σένα και μετά κανονίζεις και για την κοινωνία! Αν βάζεις την κοινωνία πάνω από σένα τότε καλά να πάθεις και κακώς παραπονιέσαι, σκάσε και σκάβε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σκέψου δυο φορές πριν σχολιάσεις. Διαβάζεις ένα διαδικτυακό προσωπικό ημερολόγιο του οποίου η ανάγνωση ΔΕΝ είναι υποχρεωτική. Βαριέμαι τ' ανούσια μπλα μπλα και δαγκώνω όταν μου χαλάνε την ησυχία. Θα μπορούσα να έχω κλείσει τον σχολιασμό αλλά ακόμα νομίζω πως υπάρχουν κάποιοι που όντως έχουν κάτι να πουν κι εύχομαι να είσαι ένας από αυτούς αλλά οι πιθανότητες είναι λίγες και γι αυτό σου λέω: Για να μην σε φάει η μαρμάγκα σκέψου δυο φορές πριν σχολιάσεις, σαν να δίνεις εξετάσεις. Αλλιώς άστο καλύτερα!

Αναγνώστες

Η Ιδιοφυΐα του Πλήθους

Υπάρχει αρκετή προδοσία, μίσος, βία, παραλογισμός στο μέσο άνθρωπο για να προμηθεύσει οποιοδήποτε στρατό, οποιαδήποτε μέρα. Kαι οι καλύτεροι στο φόνο είναι αυτοί που κηρύττουν εναντίον του. Kαι οι καλύτεροι στο μίσος είναι αυτοί που κηρύττουν αγάπη. Kαι οι καλύτεροι στον πόλεμο είναι τελικά αυτοί που κηρύττουν ειρήνη. Eκείνοι που κηρύττουν θεό, χρειάζονται θεό. Eκείνοι που κηρύττουν ειρήνη, δεν έχουν ειρήνη. Eκείνοι που κηρύττουν αγάπη, δεν έχουν αγάπη.

Προσοχή στους κήρυκες, προσοχή στους γνώστες, προσοχή σε αυτούς που όλο διαβάζουν βιβλία, προσοχή σε αυτούς που είτε απεχθάνονται τη φτώχεια, είτε είναι περήφανοι γι' αυτήν, προσοχή σε αυτούς που βιάζονται να επαινέσουν γιατί θέλουν επαίνους για αντάλλαγμα, προσοχή σε αυτούς που βιάζονται να κρίνουν, φοβούνται αυτά που δεν ξέρουν, προσοχή σε αυτούς που ψάχνουν συνεχώς πλήθη γιατί δεν είναι τίποτα μόνοι τους, προσοχή στο μέσο άνδρα και τη μέση γυναίκα, η αγάπη τους είναι μέτρια, ψάχνει το μέτριο. Αλλά υπάρχει ιδιοφυΐα στο μίσος τους, υπάρχει αρκετή ιδιοφυΐα στο μίσος τους για να σας σκοτώσει, να σκοτώσει τον καθένα. Δεν θέλουν μοναξιά, δεν καταλαβαίνουν τη μοναξιά, θα προσπαθήσουν να καταστρέψουν οτιδήποτε διαφέρει από το δικό τους. Μη βρισκόμενοι σε θέση να δημιουργήσουν έργα τέχνης, δεν θα καταλάβουν την τέχνη, θα εξετάσουν την αποτυχία τους, ως δημιουργών, μόνο ως αποτυχία του κόσμου. Mη βρισκόμενοι σε θέση να αγαπήσουν πλήρως, θα πιστέψουν ότι και η αγάπη σας είναι ελλιπής και τότε θα σας μισήσουν και το μίσος τους, θα είναι τέλειο... Σαν ένα λαμπερό διαμάντι, σαν ένα μαχαίρι, σαν ένα βουνό, σαν μια τίγρη. Όπως το κώνειο. Η καλύτερη τέχνη τους...

Tσαρλς Μπουκόφσκι

Related Posts with Thumbnails