στην Φάτα Μοργκάνα

Η πείνα μου είχε κολλήσει το στομάχι στην πλάτη. Περίμενα ακούνητος και το κορμί μου σαν εκκρεμές ταλαντευόταν μια δεξιά μια αριστερά με κίνηση αργή νωχελική αλλά πανίσχυρη κι αδυσώπητη που δεν συγχωρεί λάθη. Ταλαντευόμουν στον ίδιο ρυθμό με την ίδια ακριβώς άνεση που ταλαντευόταν κι ολόκληρος ο βυθός γύρω μου. κίνηση σαγηνευτική ερωτική, χάδι ερωτικό. Οι ήχοι ήταν μουσικές υπόκωφες υπερκόσμιες εξωπραγματικές και η δροσιά του νερού βοηθούσε το είναι μου να ξεχωρίζει από το μυαλό μου τόσο που σε κάποιες αναλαμπές συνειδητότητας σκέφτηκα πως βιώνω ασυνείδητα αυτή την φορά την τεχνική του γιαπωνέζικου σούμο “αλλού το μυαλό κι αλλού το σώμα”.

Δεν ξέρω πόση ώρα ήμουν στον βυθό, σίγουρα ώρες, σχεδόν είχα χαθεί. Σχεδόν μ’ έπαιρνε η φάτα μοργκάνα και σιγά σιγά με τράβαγε στον κόσμο της και μου άρεσε. Μου άρεσε κι ας ήξερα πως αυτός ο δρόμος μπορεί και να μην έχει επιστροφή αλλά και που να επιστρέψω; σε ποιόν κόσμο;

Κι εκεί μέσα στο όνειρο ξαφνικά από την στροφή του βράχου εμφανίστηκε ο πόθος του στομαχιού μου. Του στομαχιού μου που αν δεν υπήρχε εγώ θα ήμουν ακόμα εκεί στον κόσμο της φάτα μοργκάνα. Το άδειο μου στομάχι έδωσε την εντολή, το υπόλοιπο σώμα υπάκουσε κι ήταν το θύραμα που είδε πρώτο το φως του ήλιου πριν από μένα κι ένας γλάρος ο φίλος μου μας χαιρέτησε μ’ ένα κρώξιμο όλο χάρη όταν μετά το καμακωμένο ψάρι βγήκε και στην επιφάνεια και το κεφάλι μου. Έκλεισα τα μάτια στο απότομο φως του ήλιου, το μυαλό μου δεν μπορούσε να ξεκολλήσει από εκείνη την μαγευτική γωνιά του βυθού ήθελε να επιστρέψει αλλά καλό μου ημερολόγιο είναι πολλές οι φορές που τον πρώτο λόγο τον έχει το στομάχι.

φάτα Μοργκάνα, εμείς οι δύο έχουμε ένα ραντεβού! Κάποια στιγμή θα βρεθούμε θα δεις. Κάποια στιγμή τότε που θα αψηφήσω την δουλεία του στομάχου μου τότε φάτα μοργκάνα θα είμαι πια όλος δικός σου. Σ’ αγαπώ!!!