Μισαλλόδοξη επίθεση Μητροπολίτη Σεραφείμ κατά Stephen Hawking

ΕΝΩΣΗ ΟΥΜΑΝΙΣΤΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ (ΕΝΩ.ΟΥΜ.Ε.)

email: enooume@gmail.com ιστοσελίδα: www.fbook.me/enooume

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

28 Σεπτεμβρίου 2010

Μισαλλόδοξη επίθεση Μητροπολίτη Σεραφείμ κατά Stephen Hawking

Η Ένωση Ουμανιστών Ελλάδας (ΕΝΩ.ΟΥΜ.Ε.) πληροφορήθηκε ότι ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ, εκκλησιαστικός παράγοντας και έμμισθος υπάλληλος του ελληνικού κράτους, θεώρησε απαραίτητο να δώσει απάντηση στον αστροφυσικό Stephen Hawking και να εξηγήσει στο ποίμνιο γιατί ο συγκεκριμένος επιστήμονας, κατά τη γνώμη του μητροπολίτη, σφάλλει στην άποψη περί ύπαρξης ή όχι κάποιου δημιουργού θεού, χωρίς να γνωρίζει ο ίδιος ο μητροπολίτης οτιδήποτε συγκροτημένο περί αστροφυσικής και κοσμολογίας (http://www.imp.gr/Nea.htm).

Δεν πρόκειται να ανοίξουμε διάλογο με τον αναρμόδιο για θέματα επιστημολογίας και κβαντικής φυσικής Μητροπολίτη Σεραφείμ, ούτε και με εκείνο που φαίνεται να του υπέβαλε σχετικό υπόμνημα για θέματα ύλης, ενέργειας και των αλληλεπιδράσεών τους, μέσα στα οποία τσαλαβουτάει ο μητροπολίτης στην ανακοίνωσή του.

Θα εστιάσουμε μόνο στο γεγονός ότι ο Μητροπολίτης Σεραφείμ επικαλείται τα προβλήματα υγείας που ταλαιπωρούν εδώ και 40 χρόνια το Stephen Hawking και προβάλλει με απαξιωτικό τρόπο εικαζόμενα από τον ίδιο ψυχολογικά συμπλέγματα του Άγγλου αστροφυσικού, επειδή αυτός ο επιστήμονας δεν σκέφτηκε να συμβουλευτεί τον Έλληνα κληρικό, πριν εκφραστεί δημόσια. Εκτός από αστροφυσικός και κοσμολόγος αποδεικνύεται λοιπόν ο κ. Σεραφείμ και ιατρός, φυσιολόγος και ψυχολόγος, με ικανότητα εξ αποστάσεως διαγνώσεων και αποφάνσεων.

Ως προς το μήνυμα που δίνεται στο ποίμνιο του κ. Σεραφείμ ότι αναγνωρισμένοι επιστήμονες που τυχαίνει να ταλαιπωρούνται από σοβαρά σωματικά προβλήματα είναι επιτρεπτό να γελοιοποιούνται και να χλευάζονται, εφόσον οι απόψεις τους δεν συμφωνούν με αυτές του αδαούς μητροπολίτη, θα έπρεπε να έχει ξεσηκώσει τους συναδέλφους του πανεπιστημιακούς, επίσης έμμισθους δημόσιους υπαλλήλους, αλλά και την εποπτεύουσα αρχή του Υπουργείου Παιδείας, για την πρωτοφανή αυτή αθλιότητα του κληρικού.

Αν ενδιαφέρεται ο Μητροπολίτης Σεραφείμ να παίρνει θέση σε τρέχοντα επιστημονικά προβλήματα, πρέπει να μελετήσει πρώτα και να αποδεχτεί την επιστημονική μεθοδολογία, βάσει της οποίας έχουν προκύψει όλα τα επιστημονικά πορίσματα που απαρτίζουν το σύνολο των σημερινών επιστημονικών και τεχνολογικών γνώσεων. Αυτές ακριβώς οι φυσιοκρατικές γνώσεις χαρακτηρίζουν μονοσήμαντα το σύγχρονο πολιτισμό μας και τον διαφοροποιούν από τον σκοτεινό, βάρβαρο και θεόπληκτο Μεσαίωνα, και όχι οι παραμυθίες των διαφόρων θρησκειών από τις ερήμους της Μέσης Ανατολής και αλλού που προβάλλονται με κρατική υποστήριξη για να διατηρήσουν τα ιερατεία κοινωνική επιρροή και τον πλούτο που έχουν συσσωρεύσει.

Πέρα απ’ αυτά, θα έπρεπε ο μητροπολίτης και ο εκκλησιαστικός μηχανισμός, τον οποίο αυτός υπηρετεί με έξοδα του δημοσίου, να εξηγήσουν προηγουμένως στο ποίμνιο, αν τελικά η Γη είναι ακίνητη ή περιστρέφεται γύρω από τον Ήλιο, πράγμα που πίστευε ο Βενιαμίν Λέσβιος και γι’ αυτό καταδικάστηκε από το Πατριαρχείο το έτος 1803.

Επίσης θα έπρεπε να πληροφορήσουν ο συγκεκριμένος μητροπολίτης τον ελληνικό λαό, αν χρειάζονται στην εκπαίδευση «…αριθμοί και άλγεβρες και κύβοι και κυβοκύβοι και τρίγωνα και τριγωνοτετράγωνα και λογάριθμοι και συμβολικοί λογισμοί και ελλείψεις και άτομα και διάκενα και έλξεις και βαρύτητες … και μύρια τοιαύτα και άλλα τερατώδη…», όπως αναρωτιόταν το Οικουμενικό Πατριαρχείο με «πατριαρχική εγκύκλιο» που εξέδωσε το έτος 1819 και είχε στόχο την ανάσχεση της διάδοσης των φυσικομαθηματικών επιστημών. Γιατί, αν όλα αυτά και άλλα πολλά «τερατώδη» δεν χρειάζονται, περιττεύει η μακροσκελής και παιδαριώδης επιστημονικοφανής ανάλυση που περιέχεται στην ανακοίνωση του κ. Σεραφείμ.

Τέλος, η Ένωση Ουμανιστών Ελλάδος καλεί την ελληνική κυβέρνηση που καταβάλλει μισθούς στους εκκλησιαστικούς λειτουργούς να λάβει αυτή τα απαραίτητα μέτρα με στόχο τον περιορισμό των υπαλλήλων του κράτους στα καθήκοντά τους, χωρίς να προσβάλλουν και απαξιώνουν άτομα και κοινωνικές ομάδες που μειονεκτούν λόγω προβλημάτων υγείας: την υποχρέωση αυτή επιβάλλει το Σύνταγμα αλλά και ο Ν. 304/2005.

Τώρα και κρυφές ….ρασοκάμερες

Όχι μόνο την λίμνη αλλά και τα σώβρακα θα μας πάρουν…. ελέω θεού! Τώρα να δείτε για πότε θα λήξει το θέμα και θα κλείσει η υπόθεση!  Κατά τ’ άλλα οι ηλίθιοι πρέπει να πληρώνουμε τους φόρους μας και να ψηφίζουμε τους δήμιους μας.

Τα πράγματα εκτραχύνονται πολύ. Αυτή είναι η εκτίμησή μας ύστερα από την ανάγνωση δημοσιεύματος στην αυριανή Free Sunday σύμφωνα με το οποίο «το τελευταίο χαρτί του Εφραίμ» είναι «ένα κρυφό υπερόπλο». Ποιο είναι: Προσέξτε τις γράφει η free press εφημερίδα του κ. Κύρτσου και βγάλτε συμπέρασμα:

Συγκεκριμένη «φήμη θέλει κρυφό (τηλεοπτικό) κύκλωμα να έχει τοποθετηθεί και στα δωμάτια της Μονής, και δη σε αυτά που είναι προορισμένα για τους VIP καλεσμένους των κ.κ. Εφραίμ και Αρσένιου. Σκέψη επίσης καθόλου παράλογη αν σκεφτεί κανείς ότι τα δωμάτια αυτά έχουν φιλοξενήσει βασιλείς, πρωθυπουργούς και επιχειρηματίες (για λόγους προστασίας τους δηλαδή)….Η φήμη αυτή, αν ισχύει, πρακτικά σημαίνει ότι πολιτικά πρόσωπα μεγάλου ειδικού βάρους για τη χώρα μας έχουν καταγραφεί στις… «ρασοκάμερες» και ο κίνδυνος το υλικό να χρησιμοποιηθεί εναντίον τους είναι προφανής. Οι φήμες που αρκετοί έχουν ακούσει, αλλά δεν θέλουν και να πιστέψουν, κάνουν λόγο για βιντεοσκόπηση ανώτατου κυβερνητικού παράγοντα (της εποχής που έγινε η βιντεοσκόπηση) και εν ενεργεία κρατικού λειτουργού, τους οποίους συνδέει η μεταξύ τους φιλία…»

Δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσει κανείς για τους επικίνδυνους δρόμους στους οποίους μπαίνει η χώρα ακόμα και αν οι φήμες δεν ανταποκρίνονται προς την αλήθεια. Επειδή όλοι αντιλαμβάνονται τι επικίνδυνες παρενέργειες προκαλεί αυτή η φήμη σε μια χώρα όπου οι κρυφές κάμερες έχουν στείλει αδιάβαστους ουκ ολίγους μέχρι σήμερα και στην οποία το μέγιστο σκάνδαλο των υποκλοπών ρίχνει ακόμα την σκιά του. Και φυσικά η εφημερίδα δεν τολμά να αποκαλύψει τα ονόματα των οποίων οι συνομιλίες καταγράφονταν από τους μοναχούς (όπως «φημολογείται). Πόσοι όμως «ανώτατοι παράγοντες» υπάρχουν;

Είναι εξάλλου προφανές ότι αν δεν αποτελεί επινόηση της εφημερίδας (πράγμα απίθανο), η «πληροφορία» μπορεί κάλλιστα να «έχει διαδοθεί και από πρόσωπο που θέλει να εξασφαλίσει την προστασία της Μονής Βατοπεδίου, επιβάλλοντας με αυτόν τον τρόπο το νόμο της σιωπής, ασχέτως δηλαδή αν πράγματι υπάρχει πράγματι τέτοιο υλικό ή όχι».

Τώρα και κρυφές ….ρασοκάμερες | ANTI WEBLOG

Πίνουν ληγμένα ναρκωτικά;

Αποχή στα δημοτικά της Περαίας

…για να μην έρθουν τα παιδιά των Ρομά.

Οι γονείς, στα τρία (από τα πέντε) σχολεία που θα υποδεχόντουσαν τα τσιγγανόπουλα, δεν άφησαν τα παιδιά τους να πάνε στις τάξεις. Ακόμα δεν ξέρω αν το φαινόμενο είναι καθολικό ή απλά πλειοψηφικό.

Ο ρατσισμός και  η φοβικότητα κερδίζουν, προς το παρόν.  Με υπομονή, ψυχραιμία και επιχειρήματα, θα προσπαθήσουμε να  ανατρέψουμε αυτό το κλίμα – να μην πάει χαμένη ΚΑΙ αυτή η χρονιά για τα παιδιά του καταυλισμού της Περαίας.

Η καλύβα ψηλά στο βουνό

ΑΙΣΧΟΣ!!!

Και καταγγέλλεται:

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΩΝ (ΕΟΔΜ)

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΣΥΜΦΩΝΙΩΝ ΤΟΥ ΕΛΣΙΝΚΙ (ΕΠΣΕ)

Τ.Θ. 60820, 15304 Γλυκά Νερά, Tηλ. 2103472259 Fax: 2106018760

email: office@greekhelsinki.gr ιστοσελίδα: http://cm.greekhelsinki.gr/

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

27 Σεπτεμβρίου 2010

Αποχή μαθητών σε σχολεία Περαίας για να μη φοιτήσουν παιδιά Ρομά σε αυτά!

Η Ελληνική Ομάδα για τα Δικαιώματα των Μειονοτήτων (ΕΟΔΜ) και το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι (ΕΠΣΕ) καταγγέλλουν τη σημερινή αποχή μαθητών/τριών από δημοτικά σχολεία της Περαίας Θεσσαλονίκης με στόχο να μη φοιτήσουν σε αυτά παιδιά Ρομά, για τα οποία ακούστηκαν γνωστά ρατσιστικά στερεότυπα. Στο 3^ο Δημοτικό Σχολείο υπήρξε πλήρης αποχή (βλπ. φωτογραφίες) ενώ στο 4^ο Δημοτικό Σχολείο (σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες και στο 1^ο Δημοτικό Σχολείο) υπήρξε μερική αποχή. ΕΟΔΜ και ΕΠΣΕ επισημαίνουν πως η ενέργεια αυτή αποτελεί παράνομη παρεμπόδιση παιδιών από γονείς να πάνε σχολείο με ρατσιστικό κίνητρο και εξηγεί γιατί τα παιδιά Ρομά δεν πήγαιναν σχολείο μέχρι τώρα.

Η ενέργεια αυτή έγινε μετά τη σύσκεψη της 22 Σεπτεμβρίου 2010 στην Περιφερειακή Διεύθυνση Εκπαίδευσης (http://cm.greekhelsinki.gr/uploads/2010_files/ghm1343_roma_peraias_greek.doc). Ακολούθησαν συναντήσεις γονέων στις οποίες ακούστηκαν γνωστά ρατσιστικά στερεότυπα, μερικά από τα οποία καταγράφηκαν στον ιστότοπο ενός εθελοντή που συνεργάζεται με το ΕΠΣΕ και την ΕΟΔΜ για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων των Ρομά και αναπαράγονται στη συνέχεια (http://panosz.wordpress.com/2010/09/27/roma-5/). Το Υπουργείο Παιδείας ενημέρωσε ΕΟΔΜ και ΕΠΣΕ πως ο Περιφερειακός Διευθυντής Εκπαίδευσης ανέλαβε σήμερα να διευθετήσει το πρόβλημα και να εξηγήσει στους διαμαρτυρόμενους γονείς τι έχει αποφασιστεί.

«Έχω ακούσει ότι νάναι. Ότι θα έχουν μαχαίρια, ότι δεν πληρώνουν φόρους και εμείς πληρώνουμε, να μοιραστούν ισόποσα σε όλα τα σχολεία Θερμαϊκού και Μίκρας και ίσως και νομού Χαλκιδικής. Θα κολλήσουν τα παιδιά μας διάφορες αρρώστιες. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα άκουγα όλα αυτά τα πράγματα από γονείς με αρκετούς από τους οποίους πίνεις και καφέ μαζί και είναι και προοδευτικοί. Το κακό είναι ότι έχουν δηλητηριαστεί τα παιδιά με όσες βλακείες έχουν ακούσει… Οι δάσκαλοι εντελώς αμέτοχοι. Οι περισσότεροι δε γουστάρουνε και έχω ακούσει κάτι τρελά… του στυλ να λένε στα παιδιά ότι δεν πρέπει να τα χτυπήσουνε αν έρθουνε τα παιδιά των Ρομά… Πείτε μου εσείς αν δημιουργείται θέμα εκεί που δεν υπάρχει. Περιμένουν να “βγάλουν το φίδι από τη τρύπα” οι γονείς. Δεν τους παίρνει να ανακατευτούν….»

http://cm.greekhelsinki.gr/uploads/2010_files/ghm1344_   apohi_scholeia_roma_peraias_greek.doc

«Η κοινωνία θα ήταν καλύτερη χωρίς την Αγία Γραφή»

Του ΒΑΣΙΛΗ Κ. ΚΑΛΑΜΑΡΑ

Το κύκνειο άσμα του Πορτογάλου νομπελίστα Ζοζέ Σαραμάγκου (1922-2010), «Κάιν», το οποίο εκδόθηκε έναν χρόνο προτού πεθάνει, είναι ένα κατηγορώ εναντίον της Αγίας Γραφής.

Η επίσημη Καθολική Εκκλησία της Πορτογαλίας, όταν εκδόθηκε το «βέβηλο» έργο στην πορτογαλική γλώσσα, σχολίασε μονολεκτικά: «Επίθεση!». Σε μια χώρα με μακρά παράδοση στο πνεύμα του καθολικισμού, ο Ζοζέ Σαραμάγκου ήταν ένα μεγάλο αγκάθι στο μάτι της.

Ο νομπελίστας ανταπέδωσε τα πυρά στο εκκλησιαστικό κατεστημένο, καταγγέλλοντας τη Βίβλο ως «ένα εγχειρίδιο των κακών ηθών». Μάλιστα, έκανε τα πράγματα χειρότερα με τους αντιπάλους του μονσινιόρους, αφού υποστήριξε ότι «πιθανότατα η κοινωνία θα ήταν καλύτερη χωρίς την Αγία Γραφή».

Το μυθιστόρημα «Κάιν», που θα κυκλοφορήσει τον ερχόμενο μήνα από τις εκδόσεις «Καστανιώτη», ρίχνει μια κριτική και «ελαφριά» ματιά στον Κάιν, γιο του Αδάμ και της Εύας, που, σύμφωνα με τη Βίβλο, είναι το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι. Ο Ζοζέ Σαραμάγκου στήνει έναν καθ' όλα σπαρταριστό διάλογο μεταξύ ενός νάρκισσου Θεού και του πρώιμου αντάρτη Κάιν, εκτονώνοντας τη βαριά ατμόσφαιρα -ως είθισται να διαβάζονται οι βιβλικοί μύθοι- του προπατορικού αμαρτήματος.

«Η ιστορία των ανθρώπων είναι η ιστορία της ασυνεννοησίας τους με τον Θεό - ούτε αυτός καταλαβαίνει εμάς ούτε εμείς εκείνον», είχε πει με τον γνώριμο χιουμοριστικό του τρόπο για το θέμα του βιβλίου του ο ίδιος ο Πορτογάλος συγγραφέας. Η σύγκρουση του Σαραμάγκου με το κυρίαρχο θρησκευτικό αίσθημα της πατρίδας του δεν είναι υπόθεση των τελευταίων ετών της ζωής του. Είχε την αρχή της είκοσι χρόνια πριν, όταν είχε γράψει τα «βλάσφημα» έργα «Περί τυφλότητος» και «Το κατά Ιησούν Ευαγγέλιο» («Καστανιώτης»).

Στο δεύτερο, ο Ιησούς, ο γνωστός από την Καινή Διαθήκη, συζεί με τη Μαρία Μαγδαληνή και προσπαθεί να αποφύγει τη σταύρωση. Ετσι, ο Πορτογάλος κομμουνιστής συγγραφέας επαναδιατυπώνει αδογμάτιστα τη βιογραφία του επαναστάτη της Γαλιλαίας κόντρα στην ανάγνωση και ερμηνεία της επίσημης εκκλησίας. Η πορτογαλική κυβέρνηση, το 1992, ενοχλήθηκε τόσο πολύ από την αιρετικότητα του συγκεκριμένου βιβλίου ώστε μπλόκαρε την υποψηφιότητά του για το -καταργημένο πια- Ευρωπαϊκό Λογοτεχνικό Βραβείο. Ο Ζοζέ Σαραμάγκου, θέλοντας να δείξει μ' έναν συμβολισμό την αποστροφή του απέναντι στη στάση του πορτογαλικού κράτους, επέλεξε την αυτοεξορία στις ισπανικές Καναρίους Νήσους, όπου και πέθανε τον φετινό Ιούνιο.

Ο Ζοζέ ντε Σούζα Σαραμάγκου, όπως είναι το πλήρες όνομά του, γεννήθηκε από γονείς φτωχούς ακτήμονες αγρότες, στο μικρό χωριό Αζινιάγκα της Πορτογαλίας, μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Λισαβόνας. Εντελώς αυτοδίδακτος, εξέδωσε το 1947 το μυθιστόρημα «Γη της αμαρτίας», μεσούσης της δικτατορίας του Σαλαζάρ. Κομμουνιστής με παράνομη πολιτική δράση, εργάστηκε για πολλά χρόνια σε εκδοτικούς οίκους και σε εφημερίδες ως σχολιαστής, ως υπεύθυνος λογοτεχνικών σελίδων και ως βιβλιοκριτικός. Μετά την επανάσταση του 1974 και την αποκατάσταση της δημοκρατίας, υπήρξε για ένα διάστημα υποδιευθυντής της μεγάλης εφημερίδας της Λισαβόνας «Diarios de Noticias».

info: Στα ελληνικά κυκλοφορούν ακόμη: «Το τετράδιο», «Το ταξίδι του ελέφαντα», «Μικρές αναμνήσεις», «Περί θανάτου», «Περί φωτίσεως», «Το μεγαλύτερο λουλούδι του κόσμου», «Λέγοντας ιστορίες», «Ο άνθρωπος αντίγραφο», «Ιστορία της πολιορκίας της Λισαβόνας», «Η σπηλιά», «Η ιστορία της άγνωστης νήσου», «Ολα τα ονόματα», «Η πέτρινη σχεδία» («Καστανιώτης»), «Η χρονιά που πέθανε ο Ρικάρντο Ρέις» («Αλεξάνδρεια»), «Το χρονικό του μοναστηριού» («Σύγχρονη Εποχή»). *

«Η κοινωνία θα ήταν καλύτερη χωρίς την Αγία Γραφή» | Άρθρα | Ελευθεροτυπία

Αυγουστίνος Καντιώτης: Ψόφησε.-

 

Τις μέρες που πέθανε ο Αυγουστίνος Καντιώτης ένιωσα μεγάλη ανατριχίλα όταν επισκέφτηκα την επίσημη ιστοσελίδα του. Η αποστροφή μου ήταν εξαιρετικά έντονη όταν είδα στις αγγελίες του θανάτου και τα σχετικά προσκυνήματα τις φωτογραφίες που συνόδευαν τα άρθρα. Μικρά παιδιά πέντε έως δέκα το πολύ ετών να ποζάρουν σε αναμνηστικές πόζες μπροστά στο πτώμα ενός μισότρελου και μισάνθρωπου ιεράρχη που επηρέασε όσο λίγοι την μακεδονική ιστορία της νεότερης Ελλάδας. Σε κάποιο ενσταντανέ φαίνεται ένα κοριτσάκι που σκύβει να τον φιλήσει, σκηνή που θα έκανε ακόμα και τον Ρίτσαρντ Ντόκινς ν’ αφρίσει από το κακό του. Μετά από αυτή την ψυχρολουσία αναζήτησα τα βιογραφικά στοιχεία του αλλά με έκπληξη διαπίστωσα πως πρόσφατα είχε ανεβάσει την “αυτοβιογραφία” του σε μεγάλο αριθμό άρθρων όσο και σε PDF οπότε δεν έχασα την ευκαιρία να χωθώ μέσα στη σκοτεινή λιακάδα ενός ταραγμένου μυαλού. Σύντομα φάνηκε πως κάποια περιστατικά τα παρουσίαζε βεβαίως εξαιρετικά εξωραϊσμένα και με υποψίασαν για το πραγματικό υπόβαθρό τους. Στη συνέχεια του άρθρου θα τονίσω αυτά τα σημεία παραβλέποντας τα ήδη γνωστά και καταγεγραμμένα σχετικά με την ιστορία του αφιονισμένου ιεράρχη.

Ο “αντιστασιακός” ιεράρχης

Το 1943 ο Αυγουστίνος Καντιώτης, με εντολή της Ιεράς Συνόδου, τοποθετείται στην Κοζάνη ως ιεροκήρυκας Σύντομα όμως αντιμετωπίζει προβλήματα με τις τοπικές εκκλησιαστικές αρχές κάτι που σίγουρα οφείλεται σε περισσότερους λόγους απ’ όσους αναφέρει ο ίδιος στην αυτοβιογραφία του. Μαρτυρά μάλιστα πως εξαιτίας των διενέξεων αυτών κόντεψε να χάσει τη ζωή του από τους Γερμανούς. Η προσεκτική ανάγνωση των ανακοινώσεων και των επιστολών μεταξύ του Καντιώτη και των τοπικών αρχών φανερώνει πως οι κατηγορίες εναντίον του είχαν βαθύτερα αίτια από αυτά που ανακινούνταν δημόσια. Πως δηλαδή διαιρούσε το χριστιανικό ποίμνιο με τους λόγους του, εμφανιζόταν σαν “επίσκοπος” ενώ ήταν ιεροκήρυκας. Αν σκεφτούμε πως όλα αυτά συνέβαιναν επί γερμανικής κατοχής, δεν θα αργήσουμε να συνειδητοποιήσουμε πως στην ευρύτερη περιοχή δρούσαν οι αντάρτικες ομάδες του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ ενώ ταυτόχρονα ο Καντιώτης ποτέ δεν έχανε την ευκαιρία να κατηγορεί ως μιάσματα τους κομμουνιστές -ουσιαστικά την Εθνική Αντίσταση- κάτι που σημαίνει πως έπαιζε πολύ επικίνδυνο διχαστικό παιχνίδι στην περιοχή. Φαίνεται πως οι ντόπιοι παπάδες, είτε προσπαθούσαν να προστατέψουν τους αντάρτες είτε φοβόντουσαν την αντεκδίκησή τους, απόφευγαν να θέσουν το ζήτημα δημόσια για να μην δώσουν ερείσματα στους κατακτητές. Όταν το θέμα έφτασε στον τοπικό εισαγγελέα, που σαφέστατα λογοδοτούσε στη Γκεστάπο όπως όλες οι δημόσιες αρχές, αυτός τελικά κάλυψε τον Καντιώτη. Εξάλλου, στον αποχαιρετιστήριο λόγο του στην μητρόπολη της Κοζάνης στις 16/7/1967, για να μεταβεί στην Φλώρινα όπου τον διόρισε η χούντα, λέει ο Καντιώτης αναφερόμενος εμμέσως πλην σαφώς στην περίοδο του Εμφυλίου:

Αλλά την προσφιλήν πόλιν της Κοζάνης ηναγκαζόμην μεταπολεμικώς να επισκέπτομαι νύκτωρ, διότι η τότε εκκλησιαστική αρχή του τόπου εθεώρει και το πέρασμά μας εκ της πόλης ως επικίνδυνο. Μίαν δεκαετίαν διήρκεσε η δοκιμασία αυτή της ψυχής μου.

Έχει ανάψει μεγάλη συζήτηση για τα θρυλικά συσσίτια του Καντιώτη την περίοδο 1943-44 όπου υπηρετούσε στην Κοζάνη. Από πολλούς θεωρείται εξωπραγματικός ο αριθμός των 8000 και περισσότερων συσσιτίων που είχε κατορθώσει να διανείμει ημερησίως ο Καντιώτης. Μια προσεκτική ανάγνωση της αυτοβιογραφίας στην ιστοσελίδα του βγάζει αντιφατικά συμπεράσματα και η διασταύρωση των πηγών φαντάζει αδύνατη χωρίς την απαραίτητη επιτόπια έρευνα. Για παράδειγμα, γράφει σε ένα σημείο πως οι οικογένειες των κοζανιωτών κομμουνιστών, πριν πάρουν τα βουνά, του εμπιστεύτηκαν προς φύλαξη τα παιδιά τους. Ο ίδιος γράφει πως τα παιδιά ήταν 500. Ο αριθμός φαντάζει υπερβολικός για να πει κανείς πως με τόση ευκολία οι αντιστασιακοί του τα εμπιστεύτηκαν οπότε θα πρέπει εύλογα να σκεφτεί κανείς ότι είτε υπερβάλλει είτε με άλλους τρόπους τα “μάζεψε”. Διότι, όπως λέει ο ίδιος:

Όχι δε μόνον ως ιεροκήρυξ του λαού, αλλά και ως στρατιωτικός ιερεύς ευρέθην πάλιν εν Κοζάνη, κατ’ αρχάς μεν ως ιεροκήρυξ της 15ης Μεραρχίας, υπό τον ηρωϊκόν στρατηγόν Μαντάν, έπειτα δε ως διευθυντής της Θρησκευτικής Υπηρεσίας του Β΄Σώματος Στρατού, υπό τον στρατηγόν Καλογερόπουλον. Τότε πάλιν περιώδευσα τους στρατιωτικούς σχηματισμούς, όπου τα ευγενή τέκνα της Μακεδονίας έδιδον το ηρωϊκό «παρών» υπέρ της πατρίδος.

Μόνο που ο “ηρωικός” στρατηγός Μαντάς ήταν αυτός που στρατολογούσε τους ταγματασφαλίτες της διαλυμένης ΠΑΟ στη Μεραρχία του για να πολεμήσει τον κομμουνιστοσυμμοριτισμόν στα δύσκολα χρόνια του Εμφυλίου. Αν εδώ έχουμε μια περίπτωση παιδομαζώματος, η ιστορική έρευνα πρέπει να το ξεκαθαρίσει. Διότι ο Καντιώτης δεν μας λέει τι απέγιναν στη συνέχεια αυτά τα παιδιά...

Για να γυρίσουμε στα συσσίτια, ο ίδιος ο Καντιώτης αναφέρει πως είχε τη βοήθεια του Ερυθρού Σταυρού, κάτι που στέκει σύμφωνα με ένα ντοκουμέντο που παραθέτει. Nα θυμηθούμε, πως για να πάει ιερέας στην Κοζάνη διατάχτηκε από την Ιερά Σύνοδο. Για αυτό το λόγο πρέπει να είχε τη στήριξη της δωσίλογης κυβέρνησης όταν σε αυτό το ντοκουμέντο της 29ης Αυγούστου του 1944, λίγους μήνες πριν οι Γερμανοί εγκαταλείψουν την Ελλάδα, έχει την εντολή πληρωμής από την Αγροτική Τράπεζα της Ελλάδας για το ποσό του 1.796.750.000 κατοχικών δραχμών. Οπότε οδηγούμαστε στην εύλογη απορία: τα συσσίτια ήταν “πολιτικώς” επιχρωματισμένα; Όπως γράφει στο ίδιο κείμενο για τους αριστερούς αντάρτες: Οι οποίοι δήμιοι σήμερα είναι ελεύθεροι. Σφάξανε 100, 200, 300, 400, 500 Έλληνας, και είναι βουλευταί και αρχηγοί κομμάτων και θέλουν εκ νέου να κυβερνήσουν τον τόπο.

Η βασική έρευνα στις παράπλευρες ιστορικές πτυχές γύρω από αυτή την υπόθεση δείχνει πως ο Αυγουστίνος Καντιώτης, ο διώκτης των αντεθνικών στοιχείων, παραμυθιάζει για το αντιστασιακό έργο του[sic] στην προσπάθεια του να εξασφαλίσει την υστεροφημία. Για να κατανοήσουμε τα κίνητρά του λοιπόν, πρέπει να εξετάσουμε το κοινωνικό και ιστορικό πλαίσιο της εποχής.

Λίγο καιρό πριν, η κυβέρνηση Τσολάκογλου παράπαιε από την οικονομική κατάρρευση καθώς αντιμετώπιζε τεράστιες δυσκολίες να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις της Βέρμαχτ σε φόρους, που τους χρειαζόταν για να τροφοδοτήσει με υλικό και εφόδια τον Ρόμελ που πολεμούσε στην Βόρεια Αφρική. Από την άλλη, η γερμανική διοίκηση γινόταν εξαιρετικά περίπλοκη καθώς ανάμεσα στις διάφορες υπηρεσίες (SS, Γκεστάπο, Βέρμαχτ...) υπήρχε αλληλεπικάλυψη -όσο και υπερβάσεις- αρμοδιοτήτων με αποτέλεσμα η ελληνική κυβέρνηση να μην μπορεί ν’ αντιμετωπίσει την κρίση χωρίς να έχει την κεντρική καθοδήγηση του Βερολίνου. Μετά από τη δήλωση αδυναμίας του πρωθυπουργού Τσολάκογλου και του υπουργού Οικονομικών Σωτήριου Γκοτζαμάνη, ο υπουργός Εξωτερικών του Γ’ Ράιχ φον Ρίμπεντροπ στέλνει τον ευνοούμενό του οικονομολόγο Χέρμαν Νοϊμπάχερ στη θέση του δωσίλογου Γκοτζαμάνη, με την εύνοια πως θα ασκούσε ουσιαστικά -όσο και ευνόητα- πρωθυπουργική πολιτική.

Ο φιλόδοξος Χέρμαν Νοϊμπάχερ κατάφερε πρόσκαιρα να δώσει θεαματικά αποτελέσματα  με την πολιτική του, φαίνεται πως ήταν οικονομολόγος σοβαρής κοπής. Δάμασε τις διαπλοκές των διαφορετικών ναζιστικών υπηρεσιών στην ελληνική επικράτεια και κατόρθωσε προσωρινά να εξορθολογίσει τα έσοδα και τα έξοδα έτσι ώστε η κατεχόμενη χώρα να αποδίδει στον Χίτλερ αυτά που θα του αναλογούσαν για τις εκστρατείες του. Όμως ταυτόχρονα άρχισε να αποδίδει και μια από τις σημαντικότερες πηγές εισόδων για το Γ’ Ράιχ: οι περιουσίες των Εβραίων της Ελλάδας. Ενώ τη κεντρική διαχείριση ανέλαβε η Εθνική Τράπεζα, στην υπόλοιπη Ελλάδα η Αγροτική Τράπεζα της Ελλάδας ανέλαβε τη συγκέντρωση των χρημάτων από τις εβραϊκές περιουσίες στις περιφέρειες και διαχειριζόταν ένα μέρος από την διανομή στις τοπικές ανάγκες. Ενώ από τη μια μεριά εβραϊκό χρήμα έρεε στην πολεμική μηχανή της Γερμανίας, από την άλλη ο φόβος για την επανάληψη του φοβερού λιμού το χειμώνα του 1941-42 οδήγησε τις αρχές στην απόφαση να διοχετευτεί ένα μέρος αυτών των ματωμένων χρημάτων στην ικανοποίηση βασικών αναγκών για τη διαβίωση των εγχώριων πληθυσμών. Η αγροτική ύπαιθρος ήταν σχεδόν κατεστραμμένη από το βαρύ χειμώνα αλλά και την παραμέληση εξαιτίας των συγκρούσεων. Γι αυτό το λόγο, η παρέμβαση του Ερυθρού Σταυρού ήταν επιβεβλημένη στο βαθμό που θα έφερνε τρόφιμα αλλά δεν είχε τον κύριο λόγο στη διαχείριση. Αυτό τον ρόλο τον ανέλαβαν τόσο η μαύρη αγορά όσο και οι εντεταλμένοι φορείς της διανομής. Δηλαδή, ένας από αυτούς ήταν ο Αυγουστίνος Καντιώτης στο συγκεκριμένο σκέλος που εξετάζουμε εδώ.

Το έγγραφο που παρατίθεται πιο πάνω φανερώνει ότι ο “μύθος” των συσσιτίων υποκρύπτει μια πολύ σκοτεινή ιστορία όπου το δίκαιο και το άδικο περιπλέκονται μεταξύ τους εξαιτίας των περιστάσεων και των συμφερόντων. Ο Καντιώτης αποκρύπτει από την ιστορία του το γεγονός ότι έδινε λογαριασμό στη δωσιλογική κυβέρνηση και κατ’ επέκταση στους κατακτητές. Πώς μπορεί κανείς να τον πιστέψει όταν λέει πως οι Γερμανοί παρολίγο να τον εκτελέσουν; Αν πράγματι αληθεύει αυτό το γεγονός, τότε οφείλεται στις ενδοεκκλησιαστικές διαμάχες που προαναφέραμε. Σε κάθε περίπτωση, μόνο οι έρευνες στα κλειστά αρχεία της Ιεράς Συνόδου και στην Κοζάνη μπορούν να ξεδιαλύνουν αυτά τα σκοτεινά σημεία.

Κι εξάλλου, δεν είναι τυχαίο που ο Καντιώτης υμνεί το δικό του έργο επί υπουργίας Νοϊμπάχερ και μόνο. Όταν στο τέλος, η συναλλαγματική ισοτιμία της δραχμής με το χρυσό χώρισαν τα τσανάκια τους, η οικονομική πολιτική της κατοχικής Ελλάδας κατέρρευσε σαν πύργος από τραπουλόχαρτα, αυτά δυο τρεις μήνες του 1944 πριν οι Γερμανοί εγκαταλείψουν αλαφιασμένοι τη χώρα μας εξαιτίας της συμμαχικής απόβασης στη Γαλλία και την πίεση του ρωσικού μετώπου. Και ο Καντιώτης σιωπά για τα συσσίτια ακριβώς από κείνη τη χρονική στιγμή. Η εξήγηση είναι πιστεύω προφανής.

Έτσι λοιπόν, με ξένα κόλλυβα και μάλιστα γερμανικά επιδεικνύει το “φιλανθρωπικό έργο” του ο αφιονισμένος ιεράρχης.

Ο “αντιεξουσιαστής” ιεράρχης

Ο ψυχαναγκαστικός εγωκεντρισμός του Αυγουστίνου Καντιώτη οδηγούσε και σε θολά μονοπάτια που άπτονταν στην επιδίωξη της πολιτικής ανεξαρτησίας από την αθηναϊκή ορθόδοξη μητροπολιτική κυριαρχία. Ήταν ο εισηγητής του όρου “Ελευθέρα και Ζώσα Εκκλησία” για να διατυμπανίσει τον χωρισμό της Εκκλησίας από το Κράτος προφανώς για ιδιοτελείς σκοπούς που είχαν κάποια ψυχολογική σχέση με την επίμονη αρχομανία του. Η φιλοσοφία του για τον χωρισμό εκκλησίας και κράτους έχει εκδοθεί σε ένα ομότιτλο βιβλίο 214 σελίδων αλλά μπορείτε να ακούσετε ένα σχετικό λόγο του από το 2008 εδώ:

http://www.pantocrator.net/gr/modules.php?name=Downloads&d_op=viewdownload&cid=77

Οι συνέπειες των κηρυγμάτων του άγγιξαν και άλλες μητροπόλεις, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την ανακοίνωση της μητρόπολης της Χίου το 2009 για το αίτημα της “Ελευθέρας και Ζώσας Εκκλησίας” από τότε που ο μακαριστός Χριστόδουλος διάβηκε το ποτάμι του Χάροντα κι αντικαταστάθηκε με τον εγκρατή ιεράρχη Ιερώνυμο, αλλά τελικά μισητό στον κορμό της εθνικοφροσύνης αφού δεν ικανοποιεί τα επιθετικά κριτήρια ενός Άνθιμου.

http://syndesmosklchi.blogspot.com/2009/10/blog-post_19.html

Η άποψη του Καντιώτη για την ανεξαρτησία της “δικής του” Εκκλησίας χρονολογείται από τη στιγμή που διορίστηκε από την χούντα και ακολούθησε στη συνέχεια χωριστή πορεία από τον τότε χουντικό αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο. Ενδεικτική είναι η φετινή νεκρολογία του αρχιμανδρίτη Καστοριάς Μελέτιου Απ. Βαδραχάνη για τον “ιεραπόστολο” Δημήτριο Λάιο:

Παραβρέθηκε το 1967 στην χειροτονία του π. Αυγουστίνου ως επισκόπου στην Αθήνα και μιλούσε πάντοτε ζωηρά για τον κοσμοσυρροή και τον ενθουσιασμό που επικρατούσε. Επίσης παραβρέθηκε στην ενθρόνισή του στην Φλώρινα και σ’ όλες τις χειροτονίες των συνεργατών του [...] Τον συμπαραστάθηκε σ’ όλες τις δοκιμασίες του με τηλέφωνα, με επισκέψεις, με διαμαρτυρίες, με δημοσιεύσεις. Συμμετείχε σε συλλαλητήρια για ελευθέρα και ζώσα Εκκλησία, για [τις εναντίον του] διώξεις [τού] π. Αυγουστίνου, για αυτόματο διαζύγιο, για Βόρειο Ήπειρο, για καρναβάλια και άλλα παρόμοια.

http://www.pmeletios.com/ar_meletios/nekrologies/dhmhtrios_lagios.html

Να σημειώσουμε επίσης πως ο Δημήτριος Λάιος “το 1950 υπηρετεί τη θητεία του στο Πεζικό, ως επιλοχίας στους όλμους των 81 χιλ. Εκπαιδεύτηκε στο ΚΕΒΟΠ και συνέχισε στο Άργος Ορεστικό της Καστοριάς ως εκπαιδευτής οπλιτών.” Κι οδηγούμαστε σ’ ένα πολύ σημαντικό σημείο στη νεκρολογία του Δ. Λάιου που είναι η παραδοχή που αντικατοπτρίζει την εθνικιστική επιρροή του Καντιώτη:

Κατά τη διάρκεια της θητείας του διάβασε το έντυπο «Χριστιανός Στρατιώτης», που εξέδιδε ο τότε στρατιωτικός ιεροκήρυξ αρχιμ. Αυγουστίνος Καντιώτης και που διανεμόταν δωρεάν στο στρατό. Το θέμα του περιοδικού «Με μια δραχμή κερδίζεις τον παράδεισο»[!] τον συναρπάζει.

Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να διαβάσουμε το επίμαχο θέμα καθώς γράφτηκε μετά τον Εμφύλιο για το πως συσχέτιζε την οικονομική ενίσχυση ως εξαγορά για μια θέση στον παράδεισο - αφού μάλιστα ζητά από τους φαντάρους χρήματα. Ένα ερώτημα που χρειάζεται έρευνα: βρίσκω κάποιες πληροφορίες για το πως ο Καντιώτης “εξομολογούσε” συλληφθέντες αντάρτες του Εμφυλίου και μετά τους παρέδιδε στο... στρατοδικείο δια τα περαιτέρω. Δεν θα προξενούσε σε κανέναν έκπληξη αυτό το γεγονός αλλά εδώ χρειάζεται περισσότερη τεκμηρίωση. Το θέμα θα μείνει ανοιχτό.

Οι ακρότητες των κηρυγμάτων υπέρ της αυτονόμησης της Μητρόπολής του από την αθηναϊκή συνοδική ηγεμονία είχε σαν συνέπεια να παραιτηθεί από το αξίωμά του το 1999 καθώς ήταν ιδιαίτερα καταβεβλημένος λόγω της προχωρημένης ηλικίας του. Στην ιστοσελίδα του Αυγουστίνου Καντιώτη καταγγέλονται μερικές πολύ ενδιαφέρουσες επιστολές ανώνυμων και ψευδώνυμων αποστολέων κατά του ιεράρχη που δείχνουν την εκτεταμένη παρασκηνιακή μεθόδευση για την απομάκρυνσή του. Αν και θα έπρεπε εδώ να λεχθεί πως λόγω της προχωρημένης ηλικίας του οι επιθέσεις αυτές ήταν ίσως άδικες όσο και απαράδεκτες λόγω της γεροντικής ανημπόριας του, εν τούτοις φαίνεται το πόση δύναμη κι επιρροή μπορούσε να ασκήσει ακόμα από το θρόνο του στη Φλώρινα.

http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=3529

Τότε αρχιεπίσκοπος Αθηνών ήταν ο λακές της χούντας Χριστόδουλος Παρασκευαΐδης, για τον οποίο ο Καντιώτης δεν είχε την καλύτερη γνώμη καθώς φαίνεται, δια στόματος ενός άλλου “πιστού” του, τον Παν. Τελεβάντο, στην ιστοσελίδα του αφιονισμένου Ιεράρχη:

Μόνον στους κάθε λογής “Χριστοδουλάνθρωπους” (κατά το “Κοσκωτάνθρωπους”) λείπει ο Χριστόδουλος. Και σε ορισμένους αφελείς! Σε κανένα άλλο δεν λείπει! [...]

Μας έφερε τον Πάπα στην Αθήνα. Πήγε, παρά την αντίδραση της Ιεραρχίας, στη Ρώμη. Επέτρεψε διοργάνωση συνεδρίου του ΠΣΕ στην Ελλάδα. Συμπροσευχήθηκε στο διαθρησκειακό καρνάβαλο της Καμπέρρας και συμπροσευχόταν ευκαίρως – ακαίρως με τους κάθε λογής αλλόθρησκους και αιρετικούς. Υφήρπασε την ψήφο των συνοδικών και χαρακτήρισε την ομοφυλοφιλία ως προσωπικό δεδομένο. Πλαστογράφησε τα ψηφοδέλτια των αρχιερέων για να πετύχει τη μετάθεση του Μπεζενίτη στην Αττική.

http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=9859

Ούτε ο σημερινός μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος δεν ξεφεύγει από το μένος του αρθρογράφου του Καντιώτη:

Ας δούμε, όμως, πόσο αξιόπιστος είναι ο λόγος του Σεβασμιότατου Αλεξανδρουπόλεως. Ως γνωστόν ο Γέροντάς του, Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Ανθιμος, έγινε “μοιχεπιβάτης”, δηλαδή κατέλαβε παράνομα Μητρόπολη που δεν κενώθηκε κανονικά. Επιπλέον εγκατέλειψε την Μητρόπολή του για να μετατεθεί στην πολύφερνη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης. Διέπραξε, επομένως, διπλή πνευματική μοιχεία. Η “μοιχεπιβασία” και το “μεταθετόν” δεν είναι μάχη για πρεσβεία και πρωτεία;

http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=11432

Η μοιχεπιβασία είναι βαρύτατο αμάρτημα για τον ορθόδοξο κλήρο, σημαίνει την παράνομη κατάληψη μιας θέσης όταν ο προκάτοχος δεν έχει παραιτηθεί ή αποβιώσει. Η ειρωνεία είναι πως ο Αυγουστίνος Καντιώτης είναι κι αυτός μοιχεπιβάτης, δίνοντας τη δική του μάχη για πρεσβεία και πρωτεία κατέλαβε παράνομα το θρόνο του προκατόχου του στη Φλώρινα χάρη στη χούντα των συνταγματαρχών...

Η αναφορά του Δημήτρη Λιθοξόου για τη δύναμη της εξουσίας του μητροπολίτη Φλωρίνης είναι αποκαλυπτική:

Μια μαρτυρία του [ίδιου του] Καντιώτη. Ο Καντιώτης είχε ένα πρόβλημα την περίοδο της Χούντας. Είχε ελληνόφωνους παπάδες. Επειδή σεβόταν όμως το μυστήριο της εξομολόγησης, έπρεπε να γίνεται στη μητρική γλώσσα. Η Χούντα με εγκύκλιο που έστειλε είπε να βάλει διερμηνέα, χαφιέ δηλ., να μεταφράζει. Εκείνος, πιστός στην Ορθοδοξία αρνήθηκε και αναγκάστηκε να στείλει σλαβόφωνους παπάδες γιατί ελληνικά δεν καταλάβαιναν οι άνθρωποι.

http://lithoksou.net/filosofiki.html

Ο ιδεοληπτικός Καντιώτης δεν δίσταζε να εκδηλώνει την ανυπακοή του ακόμα και προς τον βασιλιά Παύλο. Το 1949 τον κατηγόρησε ως μασόνο με αφορμή ένα διάταγμα που νομιμοποιούσε τις μασονικές οργανώσεις. Τον κατηγορούσε συχνά από τον άμβωνα και όταν σε ένα κήρυγμα ήρθαν οι στρατιωτικές αρχές της Β’ Στρατιάς, όπου υπηρετούσε ως στρατιωτικός ιεροκήρυκας, απαγόρευσε στον ψάλτη να πει το καθιερωμένο “πολυχρόνιο του βασιλέως” παγώνοντας το ακροατήριο. Κάπου εδώ όμως οι αφηγήσεις του τα μπερδεύουν γιατί υποτίθεται ότι πριν από την απαγόρευση του πολυχρόνιου ο βασιλιάς ζήτησε να φυλακιστεί κι όταν βγήκε έξω κι έγινε το συγκεκριμένο επεισόδιο, ο Καντιώτης, δια στόματος δύο “πιστών” στην ιστοσελίδα του, αναφέρει επιγραμματικά: Απεδείχθη εκ των υστέρων πόσο δίκαιο είχε ο π. Αυγουστίνος, γιατί ο βασιλιάς κατάλαβε το σφάλμα του και απέσυρε το μασονικό διάταγμα. (κατά Γ. Σιόγκα) Και ο π. Αυγουστίνος είχε περιπέτειες, αλλά ο βασιλιάς κατάλαβε το σφάλμα του και ανακάλεσε το διάταγμα. (κατά Ευ. Παφίλη). Έτσι απλά!

Όλη αυτή η εικόνα του “αντιεξουσιαστή” που καλλιεργούσε σκόπιμα προς τα έξω ήταν ένα βολικό πρόσχημα για να δημιουργεί τους δικούς του μηχανισμούς εξουσίας μέσω των παραεκκλησιαστικών οργανώσεων. Ήδη από την Κατοχή είχε στήσει ισχυρούς μηχανισμούς και πολλές οργανώσεις της Κοζάνης, της Θεσσαλονίκης, της Φλώρινας αλλά και της Αθήνας οφείλουν την ύπαρξή τους στο δαιμόνιο αρχομανές πνεύμα του Καντιώτη.

Ο “μακεδονομάχος” ιεράρχης

Το παραπάνω απόσπασμα του Λιθοξόου μπορεί να κατανοηθεί καλύτερα όταν συσχετιστεί με την πολιτική του ενάντια στις τοπικές ομάδες πληθυσμού που δεν πληρούσαν τα “ορθά εθνικά κριτήρια”. Από την εποχή που το μεγαλύτερο μέρος της Μακεδονίας περιήλθε στο ελληνικό κράτος, ξεκίνησε μια πολιτική εκκαθαρίσεως σε καθετί που θα θύμιζε το “βουλγαρικό”, στην πραγματικότητα οι τοπικές μειονότητες της Φλώρινας και της ευρύτερης Μακεδονίας ήταν διακριτές από το βουλγαρικό στοιχείο και ανέπτυσσαν μια διαφορετική εθνική συνείδηση καθώς ήθελαν να απεξαρτηθούν από τις πιεστικές επιρροές της Βουλγαρίας όσο και της Σερβίας. Οι σχετικές πληροφορίες είναι πολύ γνωστές όσο κι άφθονες για να αναφερθώ εκτενώς κι εδώ αλλά θα επισημάνω μερικά εκκρεμή ζητήματα.

α. Η πολιτική της γλώσσας

Το μένος του εναντίον της γλωσσικής ομάδας των Σλαβομακεδόνων έχει καταγραφεί πολλές φορές. Όμως επάνω στη φόρα έκανε ορισμένους συμβιβασμούς που βασίζονται στην παπατζίδικη αρχή του να βαφτίζεις το κρέας ψάρι. Επειδή ακριβώς οι ντόπιοι δεν είχαν όλοι επαρκή γνώση των ελληνικών, ο Καντιώτης έβγαζε ανακοινώσεις και λόγους στα... σέρβικα και στα ρουμάνικα! Η ιστοσελίδα του βρίθει από την τριγλωσσία και θα βρείτε πολλά σχετικά κείμενα. Η επιλογή των γλωσσών δεν είναι τυχαία, σέρβικα για να τον καταλαβαίνουν οι Σλαβομακεδόνες (γιατί τα βουλγάρικα είναι εξοβελιστέα) και ρουμάνικα για τους βλαχόφωνους (φαίνεται πως απεχθανόταν και τους Βλάχους ο καθαρόαιμος από την Πάρο) εκτός βέβαια και για τη σκοπιμότητα της εξωτερικής πολιτικής με τις μητροπόλεις της Σερβίας και της Ρουμανίας, εξάλλου ήταν και ένθερμος οπαδός του Μιλόσεβιτς και του Κάρατζιτς. Αλλά υπάρχει και μια άλλη πτυχή, μερικές φορές περιλάμβανε και τούρκικα όταν απευθυνόταν στο κατάλληλο εκκλησίασμα. «Μπου ντουνιά τσέρκι φιλέκ. Ασκουλσουν τσαβαρινέ» (Ο κόσμος είναι ένας γύρος και χαρά σε κείνον που τον φέρνει βόλτα). «Γκατζέτατζι, πολιτίκατζι, κερχανατζί έφιμπι μποκ ντιρ...» (Δημοσιογράφος, πολιτικός και νταβατζής, τα ίδια σκατά είναι). Όπως λέει ο Ιός (30/3/2003), η αναφορά προέρχεται από επιφυλλίδα του «Εκκλησιαστικού Αγώνος», επίσημου οργάνου της δικής του παρεκκλησιαστικής οργάνωσης (Ιούνιος 1968). Στην ίδια επιφυλλίδα αναφέρεται και ότι «κάθε κήρυγμα του Σεβασμιωτάτου[sic] είναι και ένα φροντιστήριο τουρκικής λαογραφίας».

β. Η πολιτική του εμπορίου

Στο παραμεθοριακό εμπόριο, μεταξύ Ελλάδας και πγδ Μακεδονίας, δεν θα μπορούσε ο Καντιώτης να κάνει περισσότερα από το να συμβιβαστεί με την οικονομική πραγματικότητα. Ο ίδιος παραδέχεται σε συνέντευξη πως “χωρίς το εμπόριο με τους Σκοπιανούς, η Φλώρινα δεν μπορεί να επιβιώσει οικονομικά” για να συμπληρώσει λίγο μετά “η αγορά δονείται από το οικτρόν ιδίωμα” καθώς “οι έμποροι για να ευχαριστήσουν τους πελάτες τους μιλούν στα σλαβομακεδονικά”. Όχι τα βουλγάρικα! Παρόλες τις δυσκολίες ετών, με την μεταπολίτευση οι ντόπιοι κάτοικοι κατόρθωσαν -όχι ακόμα χωρίς εμπόδια μέχρι τώρα λχ το θέμα με τις βίζες- να ανακτήσουν τις επαφές μεταξύ των δύο χωρών και να τροφοδοτήσουν τις τοπικές τους οικονομίες. Η ειρωνεία είναι πως σε πολλά ρεπορτάζ μεγάλων εφημερίδων τα τελευταία χρόνια, αφθονούν οι μαρτυρίες Ελλήνων πολιτών -από τους “καθαρόαιμους” εννοείται- που είτε ψωνίζουν από τις αγορές της πγδ Μακεδονίας είτε επισκέπτονται οι πιο ευκατάστατοι τα καζίνο της. Όπως συμβαίνει πρόσφατα και με τη Βουλγαρία. Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι πως η οικονομική κρίση μπορεί να ενώσει τους λαούς για να βγουν μεταξύ τους πολλαπλά ωφελημένοι. Προς τι το μίσος λοιπόν;

γ. Η πολιτική της καταστροφής

Είναι επίσης γνωστό πως ο Καντιώτης κατεδάφισε επί χούντας τις σλαβικού ρυθμού εκκλησίες της Φλώρινας. Εκτός του μητροπολιτικού ναού του Άγιου Παντελεήμονα, κατεδάφισε τον Αγ. Νικόλαο στο Πλατύ Πρεσπών που κτίστηκε το 799 μΧ. Τον Αγ. Αθανάσιο στην Καλλιθέα, κτισμένο το 900. Την Αγ. Παρασκευή στην Οξιά, κτισμένη το 892. Και πολλές άλλες. Κάνουν εντύπωση οι χρονολογίες για την παλαιότητα των εκκλησιών αυτών και οδηγούμαστε σε μερικές διαπιστώσεις. Συμπίπτουν με τις κοντινές χρονολογίες της καθόδου των Σλάβων και τις περιοδείες του Κύριλλου και του Μεθόδιου. Αλλά το σημαντικότερο είναι η γνώση που έχουμε για το πως χτίζονταν τέτοιες εκκλησίες, συνήθως επάνω σε παλαιότερους αρχαίους ναούς και συχνά χρησιμοποιήθηκε το παλιό οικοδομικό υλικό στην ανέγερση των καινούριων χριστιανικών ναών. Έτσι, όταν τα τανκ του Γιώργου Παπαδόπουλου, γιατί ήταν παρών τότε παρέα με τον Καντιώτη, ισοπέδωναν τον Αγ. Παντελεήμονα, μπορούμε να υποθέσουμε βάσιμα ότι ο αφιονισμένος Ιεράρχης κατέστρεψε μοναδικής αξίας αρχαιολογικά τεκμήρια της αρχαίας Μακεδονίας. Όπως οι Ταλιμπάν ανατίναξαν τα δύο περίφημα ελληνιστικής επιρροής γιγαντιαία αγάλματα του Βούδα...

δ. Εξοντώνοντας τον Αγγελόπουλο

Το Μετέωρο Βήμα του Πελαργού του Θεόδωρου Αγγελόπουλου πέρασε από πολλές περιπέτειες κατά τα γυρίσματα της ταινίας στη Φλώρινα. Ο αφιονισμένος Καντιώτης έβριζε κι αφόριζε - και είχε τελικά δίκιο. Μία από τις ωραιότερες σκηνές της ταινίας γυρίστηκε στον Σακουλέβα ποταμό και αναπαριστά τη φρίκη του χωρισμού από τα σύνορα. Ο Μαρτσέλο Μαστρογιάνι συνοδεύει την κόρη του στη μια όχθη του Σακουλέβα και στην άλλη εμφανίζεται ο γαμπρός. Έτσι τελείται ένας γάμος από απόσταση καθώς το ποτάμι είναι το όριο που χωρίζει δύο χώρες και μια εθνότητα. Η εντελώς βουβή σκηνή - μόνο ο ήχος από τη φύση ακούγεται - δεν θα μπορούσε να αποτελέσει καλύτερο σχόλιο στη ματαιότητα της “εθνικής πολιτικής” ένθεν κακείθεν των συνόρων.

Σε δύο μέρη από το ΥΤ

Ο Παντελής Βούλγαρης με το Ψυχή Βαθιά θα ισοφαρίσει αρκετά χρόνια αργότερα τις εθνικιστικές κορώνες των “καθαρόαιμων” Ελλήνων. Παρά την πολύ μεγάλη πολιτική και ιστορική συζήτηση που άνοιξε η ταινία, ελάχιστοι πρόσεξαν και ασχολήθηκαν πως σε μια σκηνή οι αντάρτες χορεύουν στην ανάπαυλά τους τον σλαβομακεδονικό χορό πουστσένο.

Όλα αυτά υποδεικνύουν πως η συλλογική και η πολιτισμική μνήμη παραμένουν εξαιρετικά ισχυρές παρά τις προσπάθειες να κρυφτεί, να κατασταλεί κι εν τέλει να εξαλειφθεί μια πραγματικότητα που δεν γίνεται να αγνοηθεί: υπάρχουν στη χώρα μας άνθρωποι που “δεν είναι σαν και μας” αλλά έχουν το απόλυτο δικαίωμα να εκφράζονται όπως νιώθουν καλύτερα. Αν η καταπίεση και η επιπολαιότητα φανατίζει, η λύση του προβλήματος δεν είναι η εξάλειψή του αλλά η παραδοχή που θα οδηγήσει στην ανοχή και το σεβασμό. Είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαίο, τώρα που διάγουμε ιστορικά σχετικά ήρεμες εποχές, να τεθεί το ζήτημα ξεκάθαρα και θαρραλέα έτσι ώστε να μάθουμε να μην μισούμε ο ένας τον άλλον. Αυτό το τελευταίο δεν λέει ο Χριστιανισμός;

Πηγές:

Αυγουστίνος Καντιώτης, Μια Ζωντανή Ιστορία (και σε PDF το πλήρες βιβλίο)

Μαρκ Μαζάουερ, η Ελλάδα του Χίτλερ

Χάγκεν Φλάισερ, Στέμμα και Σβάστικα

Τάσος Κωστόπουλος, η Απαγορευμένη Γλώσσα

Γιώργος Μαργαρίτης, Ανεπιθύμητοι Συμπατριώτες

Ακαδημία Αθηνών, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους

ο Ιός της  Ελευθεροτυπίας

Ιστορικά, διάφορα τεύχη της Ελευθεροτυπίας

αρχείο του ΔΟΛ (τα ΝΕΑ και το ΒΗΜΑ)

αρχείο της σλαβομακεδονικής εφημερίδας ЗОРА (πρόδρομος της НОВА ЗОРА)

ιστοσελίδα του Δημήτρη Λιθοξόου

ιστολόγιο Ροΐδη Εμμονές

ιστολόγιο Ακρίτας

και διάφορα “πατριωτικά” μπλογκ και φόρουμ, τα οποία κι ευχαριστώ θερμά που με την επιμονή τους στο συσσίτιο του Καντιώτη με έκαναν να ψάξω βαθιά στο θέμα, να μάθω πέντε πράματα παραπάνω και να μου δώσουν ιδέες που θα χρησιμέψουν πολύ για τα μελλοντικά άρθρα μου στο Jungle Report.

Σημ. η συνοπτική παράθεση των πηγών γίνεται με σκοπό να μην πληγωθεί το κείμενο από τις πάμπολλες σημειώσεις και παραπομπές.

JUNGLE-Report: Αυγουστίνος Καντιώτης: το άγνωστο χρονικό ενός αφιονισμένου ιεράρχη

Πρέπει να σκοτώσουμε τον ραγιά που έχουμε μέσα μας.

Δεν είμαστε πιά δούλοι, πρέπει να το καταλάβουμε αυτό και να ξεκινήσουμε ν’ αλλάξουμε τους εαυτούς μας. Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τα ήθη μας τις παραδόσεις μας  και τα έθιμά μας. Να ξεδιαλέξουμε τι από αυτά αξίζει να διατηρηθεί και να παραδώσουμε τ’ άλλα στην ιστορία. Πρέπει να εξελιχθούμε. Να διδαχτούμε και να συνεχίσουμε. Αλλιώς θα ξαναγίνουμε πραγματικά ραγιάδες.

«Αρχίνησα και ’γω να κλέβω κι ήβρα την τύχη μου!»

Tων Σταθη N. Kαλυβα & Mαριας Kαλιαμπου*

Τρεις δρόμοι ανοίγονται στην εποχή του Μνημονίου. Μια (συντηρητική) εκδοχή το αντιμετωπίζει ως αγγαρεία: μια επαχθή υποχρέωση που μας επέβαλαν καταχρηστικά οι ξένοι. Η εκδοχή αυτή προκρίνει μια στενά δημοσιονομική λογική που οδηγεί στην αποσπασματική εφαρμογή και την ενδεχόμενη αποτυχία. Η δεύτερη (αντιδραστική) εκδοχή εδράζεται στον στρουθοκαμηλισμό: στην άρνηση πως η κρίση υπήρξε αποτέλεσμα στρεβλώσεων που διατρέχουν ολόκληρη την κοινωνία και στον ισχυρισμό πως για όλα φταίνε αποκλειστικά κάποιοι διεφθαρμένοι πολιτικοί και «κλέφτες». Ο στόχος είναι να μην αλλάξει τίποτα (αντίθετα, να ενισχυθούν οι στρεβλώσεις) και αναπόφευκτη κατάληξη είναι η πτώχευση και η παρακμή. Η τρίτη (επαναστατική) εκδοχή επιτάσσει την γενική κινητοποίηση για μία εκ βάθρων αλλαγή και τη μετατροπή του Μνημονίου σε πλατφόρμα για τη δρομολόγηση μεταρρυθμίσεων παντού, ξεκινώντας από την Παιδεία και τη Δικαιοσύνη. Πρόκειται για τον μόνο ελπιδοφόρο δρόμο, ιδιαίτερα δύσβατο όμως, καθώς απαιτεί πολιτικό όραμα και την αλλαγή νοοτροπιών που έχουν διαποτίσει βαθιά τη συλλογική συνείδηση, όπως είναι η επιβράβευση της παράκαμψης των νόμων.

Η λαϊκή κουλτούρα αποτελεί ιδανικό καθρέφτη των νοοτροπιών αυτών. Αν και διαφέρουν από χώρα σε χώρα ως προς επιμέρους μοτίβα, τα παραμύθια έχουν κοινό πυρήνα. Ετσι, η σύγκριση εκδοχών του ίδιου παραμυθιού αναδεικνύει τις ιδιαιτερότητες των κοινωνιών. «Ο αρχικλέφτης» είναι ένα παραμύθι διαδεδομένο σχεδόν σε όλον τον κόσμο. Ο βασικός πυρήνας του αναφέρεται στα κατορθώματα του επιδέξιου κλέφτη. Στη γερμανική εκδοχή, που περιλαμβάνεται στη συλλογή των αδερφών Γκριμμ («Der Meisterdieb»), ο κλέφτης μετανιωμένος επιστρέφει ύστερα από χρόνια στους φτωχούς γονείς του, οι οποίοι αναστατώνονται μόλις μαθαίνουν την εξέλιξη του γιου τους. Πρέπει να αποδείξει τις ικανότητές του στο νονό του, τον άρχοντα της περιοχής. Αυτός του θέτει τρεις δύσκολες δοκιμασίες για να γλιτώσει τη ζωή του, πράγμα που τελικά επιτυγχάνει με ιδιαίτερα ευρηματικό τρόπο. Ο άρχοντας τον αφήνει ελεύθερο, αλλά τον εξορίζει προειδοποιώντας τον πως άμα επιστρέψει, θα τον αποκεφαλίσει.

Ο Ελληνας αρχικλέφτης είναι κι αυτός εξαίρετος στην «τέχνη» του: χρησιμοποιώντας την εξυπνάδα και πονηριά του κλέβει με αριστοτεχνικό τρόπο τον θησαυρό του βασιλιά. Ο τελευταίος δεν καταφέρνει ποτέ να τον πιάσει με αποτέλεσμα να τον περιγελά ο Τούρκος βασιλιάς. Τότε, όμως, ο αρχικλέφτης παρουσιάζεται στον Ελληνα αρχηγό για να τον βοηθήσει και για άλλη μια φορά διαπρέπει. Παριστάνει τον άγγελο Κυρίου στον Τούρκο βασιλιά, τον απάγει για να τον οδηγήσει δήθεν στον Παράδεισο και τον φέρνει μπροστά στον Ελληνα βασιλιά, ο οποίος κάθεται σε χρυσό θρόνο και προσποιείται το Θεό. Ο Τούρκος, νομίζοντας πως αντικρίζει το Θεό προσκυνά τον Ελληνα βασιλιά, ο οποίος του λέει πως είναι άξιος να συλλάβει, αν όχι τον κλέφτη τότε τουλάχιστον τον Τούρκο βασιλιά. Μετά από αυτήν την «ανδραγαθία» του αρχικλέφτη, ο βασιλιάς παραγράφει όλα τα αδικήματά του και δίνουν τα χέρια. Στο τέλος, ο κλέφτης παντρεύεται την κόρη του βασιλιά και ανεβαίνει στο θρόνο.

Τόσο στο ελληνικό όσο και στο γερμανικό παραμύθι ο κλέφτης υποβάλλεται σε μια σειρά δοκιμασιών και στο τέλος πάντα τα καταφέρνει. Η ουσιαστική διαφορά μεταξύ των δύο παραλλαγών έγκειται στη σχέση του αρχικλέφτη με το νόμο: ενώ στη γερμανική παραλλαγή ο κλέφτης είτε τιμωρείται είτε εκδιώκεται από τη χώρα του, στην ελληνική ο κλέφτης στο τέλος πάντα δικαιώνεται, τα σφάλματά του συγχωρούνται και ο ίδιος αποκτά την εξουσία. Στην ελληνική παραλλαγή είναι εμφανέστατη η αδυναμία του κράτους να επιβληθεί και να εφαρμόσει τους νόμους, ενώ στο γερμανικό κείμενο κυριαρχεί η αίσθηση της τάξης και δικαιοσύνης καθώς ακόμα και ο ίδιος ο κλέφτης αναγνωρίζει την ηθική του κατάπτωση και αποδέχεται την ποινή του. Στο ελληνικό παραμύθι αντίθετα, η κλοπή αντιμετωπίζεται ως αποδεκτή μέθοδος κοινωνικής ανόδου και καταξίωσης που οδηγεί στη μίμηση. Ετσι, σε μιαν άλλη ελληνική εκδοχή, ένας φτωχός γέρος χωρικός, ύστερα από πολλές περιπέτειες όπου άλλοι επιτήδειοι κλέβουν τα ζώα του, αποφασίζει και αυτός να κάνει τα ίδια. «Αρχίνησα και ’γω να κλέβω κι ήβρα την τύχη μου!» αναφωνεί στο τέλος.

Οπως δείχνει η σύντομη αυτή περιήγηση στον κόσμο των παραμυθιών, η παράκαμψη του νόμου και η «ανυπακοή» μπορεί ως μύθοι να λειτούργησαν λυτρωτικά σε προνεωτερικές εποχές ακραίας ένδειας αλλά από ένα σημείο και μετά μετατράπηκαν σε τροχοπέδη της προόδου. Σήμερα, δεν έχουν τίποτα απολύτως το καινούργιο ή το ριζοσπαστικό. Η έξοδος από την κρίση απαιτεί την απαλλαγή από πλήθος αντίστοιχων στρεβλών και βαθιά ριζωμένων νοοτροπιών. Οι νοοτροπίες αυτές, όμως, δεν συνιστούν αναλλοίωτα, εγγενή χαρακτηριστικά, αλλά ριζώνουν (και επομένως παρέρχονται) ως αποτέλεσμα συγκεκριμένων θεσμών και κινήτρων. Αλλάζοντας τους θεσμούς, αλλάζουμε και τα κίνητρα, και επομένως τις νοοτροπίες. Αν πετύχουμε τη μεταρρύθμιση των θεσμών, θα έχουμε κατορθώσει κάτι πολύ ουσιαστικότερο και βαθύτερο από την αποκατάσταση της δημοσιονομικής τάξης.

* Ο κ. Στάθης Ν. Καλύβας είναι καθηγητής του Πανεπιστημίου Yale. Η κ. Μαρία Καλιαμπού είναι λέκτορας του Πανεπιστημίου Yale.

kathimerini.gr

Κόλακες

 

Λοιπόν το πήρα απόφαση όπως ο βουτηχτής που ετοιμάζεται να βουτήξει σε παγωμένα νερά. Σήμερα επειδή έφτασε ο κόμπς στο χτένι, θέλω οπωσδήποτε να μιλήσω για εκείνους τους περίεργους τύπους που προσπαθούν σώνει ντε και καλά να γίνουν διάσημοι και χειρίζονται όλους τους πιθανούς και απίθανους τρόπους μήπως και τα καταφέρουν. Καταρχήν λοιπόν είμαι της άποψης πως όποιος θέλει να γίνει διάσημος ασχέτως μεγέθους διασημότητας, έχει κάποιο πρόβλημα. Συνήθως οι άνθρωποι που πραγματικά έχουν δυνατότητες δεν αποζητούν την διασημότητα αλλά μάλλον την αποφεύγουν όσο περισσότερο μπορούν. Ακόμα και όταν γίνονται τελικά διάσημοι αυτό γίνεται τρόπον τινά αναγκαστικά ως αποτέλεσμα του έργου τους και παρά την θέλησή τους. Αυτοί όμως είναι λίγοι όπως ακριβώς λίγοι είναι και όσοι πραγματικά αξίζουν και είναι αυτοί που το έργο τους δεν μπορεί να μην δημοσιοποιηθεί διότι αφορά άμεσα ολόκληρο το κοινωνικό σύνολο. Αυτοί λοιπόν είναι οι ευρύτερα διάσημοι που απλώς το έργο τους είναι τέτοιο που δεν μπορούν να αποφύγουν την διασημότητα όσο και αν το θέλουν. Υπάρχουν βέβαια και εκείνοι που το έγο τους δεν αφορά άμεσα την κοινωνία οπότε είναι μεν διάσημοι αλλά μόνο εντός του κύκλου στον οποίο εργάζονται. Αυτό το είδος διασημότητας είναι σύνηθες ανάμεσα στους κύκλους των επιστημόνων όπου υπάρχουν μεν διάσημοι αλλά μόνο για τον επιστημονικό κύκλο και δεν τους γνωρίζει ο καθένας, δεν είναι ευρύτερα αναγνωρίσιμοι, διότι το έργο τους δεν έχει ανάγκη ευρύτερης αναγνώρισης. Στον αντίποδα υπάρχουν οι διάσημοι που το έργο τους τούς αναγκάζει σε αυτήν ακριβώς την διασημότητα όπως είναι οι καλλιτέχνες. Αυτοί έχουν την ανάγκη αποδοχής από την ευρύτερη κοινωνία και μόνο έτσι το έργο τους αποκτά την όποια αξία. Σε αυτήν ακριβώς την δεύτερη περίπτωση είναι που συναντάω όλα εκείνα τα οποία απεχθάνομαι. Αυτοί οι άνθρωποι προκειμένου το έργο τους να γίνει γνωστό (αλλιώς διασημότητα δεν) χρησιμοποιούν απίστευτα γελοίους τρόπους. Ο πρώτος και πιο αγαπημένος τους είναι η αυτοπροβολή τους, η διαφήμιση του εαυτού τους. Σχεδόν κυκλοφορούν φορώντας μια ταμπέλα στο κούτελο όπου γράφει τι κάνουν και προσκαλώντας μας να τους επισκεφτούμε. Αυτό καταρχήν δεν είναι κακό αλλά μπορεί πολύ εύκολα να γίνει αν χαθεί το μέτρο και σε αυτές τις περιπτώσεις το μέτρο χάνεται πολύ εύκολα. Τούτο συμβαίνει διότι είναι πολύ δύσκολο αν όχι ακατόρθωτο ο άνθρωπος που διαφημίζει τον εαυτό του να μην χάσει τον έλεγχο. Είναι τόσο δύσκολο όσο το να κοιτάει κάποιος τον εαυτό του στον καθρέφτη όλη μέρα χωρίς να επέμβει διορθώνοντας την εικόνα του. Αυτού του είδους οι άνθρωποι διαλαλούν την πραγμάτια τους (δηλαδή τον εαυτό τους) ακόμα και σ’ εκείνους που δεν την χρειάζονται ούτε τους ενδιαφέρει το προϊόν. Δεν έχουν στοχοποιημένο κοινό δεν έχουν δεξαμενή πελατολογίου, απευθύνονται σε όλους κι όποιος τσιμπήσει. Δεν τους ενδιαφέρει αν καλύπτουν κάποια ανάγκη. Δεν τους ενδιαφέρει καν αν προσφέρουν κάτι σε κάποιον. Αρκεί να ακουστούν, αρκεί να γίνουν γνωστοί.

Συμβαίνει τώρα στους περισσότερους αυτής της περίπτωσης να μην καταφέρνουν ποτέ να καλύψουν την ματαιοδοξία τους όσο θα ήθελαν και τούτο τους οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον παρασιτισμό, ήτοι στο να κλέβουν λίγο από την δόξα των άλλων ώστε να οδηγήσουν το πλήθος να τους ακούσει όχι για κάτι που έκαναν-δημιούργησαν αυτοί αλλά για κάτι που έκανε κάποιος άλλος αλλά σχολιάζεται από αυτούς. Είναι δηλαδή αυτό που στην καθομιλουμένη λέμε «ανεβαίνουν γλύφοντας». Πραγματικά νοιώθω μεγάλη αποστροφή έως απέχθεια όταν βλέπω να συμβαίνει αυτό και δυστυχώς διαπιστώνω πως όχι μόνο συμβαίνει όλο και περισσότερο αλλά οι περισσότεροι το κάνουν συστηματικά. Θα μπορούσα σε αυτό το σημείο να δώσω μερικά τέτοια χαρακτηριστικά παραδείγματα ανθρώπων που παρασιτούν με έργο άλλων αλλά δεν θα το κάνω. Όχι γιατί τους ντρέπομαι ούτε επειδή τους φοβάμαι αλλά διότι σε αυτό ακριβώς αποσκοπούν και οι ίδιοι. Σκοπός τους είναι κάπως με οποιοδήποτε τρόπο να ασχοληθούμε μαζί τους όχι διότι οι ίδιοι έχουν κάτι να παρουσιάσουν (έστω και μια γνώμη) αλλά διότι ασχολούνται με άλλους που έχουν δημιουργήσει. Φυσικά δεν ομιλώ για τους κριτικούς. Αυτοί κρίνουν έργο και αδιαφορούν για το ποιόν του δημιουργού. Μιλώ γι αυτούς που ασχολούνται με τους δημιουργούς περισσότερο και λιγότερο έως καθόλου για το έργο τους. Μιλώ για αυτούς που θυμούνται ν’ ασχοληθούν με πρόσωπα όταν οι συνθήκες είναι τέτοιες ώστε να μπορούν να κλέψουν λίγο από την διασημότητα όχι του έργου επαναλαμβάνω, αλλά του προσώπου. Κι εκεί αρχίζει το μεγάλο γλείψιμο, η ανάβαση του σαλίγκαρου. Λόγια λόγια λόγια χωρίς αντίκρισμα και χωρίς ουσία που παινεύουν και κανακεύουν τον κύριο ή την κυρία που ξαφνικά για οποιονδήποτε λόγο, έγινε το πρόσωπο της ημέρας. Λόγια υπεράσπισης της διασημότητας έναντι των εχθρών της αλλά και το αντίθετο, λόγια πολεμικά προς τους εχθρούς της διασημότητας και κάπου μέσα σε όλο αυτό το γλείψιμο οι εξυπνότεροι των κολάκων θα βάλουν και λίγο από το έργο του διάσημου κάνα δυο κουβέντες ίσα για να βουλώσουν στόματα μην τυχόν και χαρακτηριστούν ευθέως ως αυτό που είναι, κόλακες.

Ειλικρινά ποτέ μου δεν μπόρεσα να συμπαθήσω τους κόλακες. Ειλικρινά τους θεωρώ άχρηστα παράσιτα που δεν έχουν τίποτα απολύτως να προσφέρουν και ουδόλως θα μας έλειπε η όποια απουσία τους αλλά μάλλον καλό θα μας έκανε. Έτσι σιγά σιγά αλλά σταθερά δημιουργήθηκε και κατακυρίευσε η συντεχνία των κολάκων. Κολάκευσε εσύ εμένα να κολακεύσω εγώ εσένα και πάει λέγοντας. Κι έτσι έχουμε την σημερινή κατάσταση όπου όλοι κολακεύουν όλους αλλά από έργο μηδέν. Κι όσο γι αυτούς που πραγματικά δημιουργούν και παράγουν έργο… ε αυτοί αν μπουν στον κύκλο των κολάκων τότε ίσως να αναγνωριστεί και το έργο τους. Αν όχι τότε μάλλον κανείς και ποτέ δεν θα μάθει τι και πως δημιούργησαν. Ποτέ κανείς δεν θα μάθει το δημιούργημά τους εκτός αν υποταχτεί στους κόλακες αλλά ακόμα και αν το έργο τους γίνει γνωστό επειδή δεν γίνεται αλλιώς τότε πάλι θα πρέπει να ανεχθεί τους κόλακες και τις κολακείες τους.

Δεν θέλω να πολυλογώ, δεν θέλω να γίνω κουραστικός με μακροσκελή κείμενα. Θέλω μόνο να θέσω προς όλους μια ερώτηση να την απαντήσετε ο καθένας για τον εαυτό του. Κόλακες σίγουρα έχετε δει πολλούς αλλά πόσους έχετε δει να διώχνουν τους κόλακές τους; Δύσκολα θα βρείτε κάποιον τέτοιον και όταν τον βρείτε θα διαπιστώσετε πως αυτός που διώχνει τους κόλακές του είναι αυτός που μπορεί ν’ αλλάξει τον ρου της ιστορίας. Αν προλάβει. Διότι σε μια κοινωνία κολάκων όποιος διώχνει τους κόλακές του εξαφανίζεται.

Οπου γης και πατρίς

 

Του Αγγελου Σταγκου

Τα παιδιά μας φεύγουν. Μας εγκαταλείπουν και πολύ καλά κάνουν. Πηγαίνουν με αυξανόμενους ρυθμούς πλέον να βρουν την τύχη τους στο εξωτερικό. Αργησαν μάλιστα, αποχαυνωμένα τις τελευταίες δεκαετίες από τη μαλθακότητα, τη γονική υπερπροστασία, το πλούσιο χαρτζιλίκι, το βόλεμα στον δημόσιο τομέα και τον πατροπαράδοτο επαρχιωτισμό της ελληνική κοινωνίας, που ακόμη δεν αντιλαμβάνεται ότι ανήκει πλέον στον ευρύτερο χώρο της Ευρωπαϊκής Ενωσης και ότι, καλώς ή κακώς, η παγκοσμιοποίηση έχει επιβληθεί σε μεγάλο βαθμό. Τώρα όμως, η κρίση λειτουργεί καταλυτικά για την έξοδο.

Η μετανάστευση δεν είναι καινούργιο φαινόμενο στην ιστορία του νεοελληνικού κράτους. Πολλές χιλιάδες Ελλήνων, κυρίως από την Πελοπόννησο, μετανάστευσαν στην Αμερική κυνηγημένοι από τη φτώχεια τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα. Πολλοί ήταν και εκείνοι που έφευγαν στην ξενιτιά τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα, για να ακολουθήσουν νέες μαζικές μεταναστεύσεις στις ΗΠΑ, τον Καναδά, την Αυστραλία, τη Νότια Αφρική μετά τον Εμφύλιο. Η πατρίδα δεν μπορούσε να θρέψει τα παιδιά της, ήταν και το κυνηγητό των αριστερών…

Στα τέλη της δεκαετίας του ’50 και τη δεκαετία του ’60 οι Ελληνες δεν αναγκάστηκαν να πάνε πολύ μακριά για να φάνε ψωμί. Στη Γερμανία, το οικονομικό θαύμα ήταν σε πλήρη ανάπτυξη και είχε ανάγκη από εργατικό δυναμικό, όπως και οι στοές του Σαρλ λε Ρουά, στο Βέλγιο· κάποιοι έφτασαν μέχρι τη Σουηδία. Αυτή τη φορά, η πλειονότητα των μεταναστών ήταν από τη βόρεια Ελλάδα, τη Μακεδονία, τη Θράκη, και ευτυχώς βοήθησε και ο Καζαντζίδης να πνίξουν τους καημούς τους.

Από την πρόχειρη λοιπόν αναδρομή γίνεται φανερό ότι ο ιδιωτικός τομέας δεν μπορούσε ποτέ να απορροφήσει την ανεργία. Με εξαίρεση μόνο τη ναυτιλία και τον εφοπλισμό, που σε ολόκληρο σχεδόν τον 20ό αιώνα πρόσφερε θέσεις εργασίας σε νησιώτες και άλλους Ελληνες από τη νότια Ελλάδα. Αλλά και αυτή ήταν μια μορφή ξενιτιάς. Και μόνο τα τελευταία 35-40 χρόνια, που το δανεικό χρήμα έρρεε άφθονο, που αναπτύχθηκε ο τουρισμός, παράλληλα με τον παρασιτισμό, και ο δημόσιος τομέας φρόντιζε να βολεύει στην αγκαλιά του άξιους και ανάξιους, κομματικούς και μη, πελάτες των πολιτικών και των συνδικαλιστών, κοντοχωριανούς, κοντινούς και μακρινούς συγγενείς, οι Ελληνες σταμάτησαν να μεταναστεύουν και να μπαρκάρουν μαζικά.

Με λίγα λόγια, ο δημόσιος τομέας, που οι πάντες καταριούνται σήμερα, απορροφούσε την ανεργία που δεν μπορούσε να απορροφήσει ο ιδιωτικός τομέας. Το κακό είναι ότι το έκανε δανειζόμενος, σπαταλώντας, αναξιοκρατικά, βουτηγμένος στη διαφθορά, χωρίς να δημιουργεί δομές, δίχως να προσφέρει κίνητρα για να αναπτυχθούν κάποιοι τομείς, με απουσία μελέτης, συντονισμού, συνέπειας και συνέχειας, αλλοτριώνοντας την παιδεία, εξυπηρετώντας μεγαλοσυμφέροντα, αλλά και απίστευτα πλέγματα συντεχνιακών μικροσυμφερόντων, επιτρέποντας στον κομματισμό να κυριαρχήσει, συμβάλλοντας στην αφυδάτωση της κοινωνίας και στην επιβολή του δημοσιοϋπαλληλικού πνεύματος. Το κυριότερο, βοήθησε όσο μπορούσε για να παγιωθεί από άκρου εις άκρον η στρεβλή νοοτροπία που χαρακτηρίζει τη χώρα.

Τώρα που ξεφούσκωσε και το Δημόσιο, αρχίζουν να φεύγουν τα παιδιά. Αυτή τη φορά βέβαια τις τάσεις φυγής τις έχουν τα παιδιά με τα πτυχία, με τα προσόντα, με τις δεξιότητες, όχι αναγκαστικά από φτωχές οικογένειες (αλλά και από αυτές), τα παιδιά των μικρομεσαίων, αρκετά αστόπαιδα, τα παιδιά που θεωρητικά θα αποτελούσαν τον κορμό της χώρας στο μέλλον. Γι’ αυτούς υπάρχει η διέξοδος, όχι για εκείνους που είναι ανειδίκευτοι και δεν έχουν δεξιότητες. Το διεθνές οικονομικό περιβάλλον δεν έχει χώρο γι’ αυτούς τους τελευταίους…

Επικρατεί ανησυχία που φεύγουν τα παιδιά και σε λίγο ίσως αρχίσουν οι θρήνοι και οι υστερίες. Αλλά γιατί να μείνουν; Τι ευκαιρίες έχουν εδώ; Ποιο περιβάλλον δημιουργήσαμε γι’ αυτά; Ποια παιδεία, ποια αξιοκρατία, ποια οργάνωση, ποια συμπεριφορά, ποιον πολιτισμό, ποιους θεσμούς, ποια οικονομία, ποιες καινοτομίες, ποια έρευνα, ποια ανταγωνιστικότητα, ποια αγωγή, ποια σταθερότητα, ποιους μισθούς, ποιες θέσεις εργασίας, ποιες προοπτικές; Ας φύγουν λοιπόν, να πάνε στο καλό, να ανοίξουν τα μάτια τους και τους ορίζοντές τους, να ξεφύγουν από τη μιζέρια της ελληνικής καθημερινότητας και από τον ασφυκτικό υπερπροστατευτισμό της μανούλας, να ανοίξουν περπατησιά μόνα τους, να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους, να πλασαριστούν, να αμειφθούν, να δουν πώς λειτουργούν οι χώρες όπου εφαρμόζονται οι νόμοι και επικρατεί κάποια πειθαρχία και λογική.

Το νέο κύμα μετανάστευσης φουσκώνει ακόμη, δεν έχει ξεσπάσει και δεν ξέρουμε ακόμα με ποια ένταση θα ξεσπάσει. Ούτε σημαίνει ότι τα Ελληνόπουλα με προσόντα φεύγουν από την κόλαση για να βρεθούν αυτόματα στον παράδεισο. Θα μεταβούν όμως από το ακατάληπτο «αλαλούμ» της ελληνικής πραγματικότητας σε στοιχειωδώς οργανωμένες κοινωνίες. Στο κάτω κάτω της γραφής, ο ευρωπαϊκός χώρος είναι και δικός μας χώρος, οι επικοινωνίες και οι συγκοινωνίες έχουν μικρύνει χρόνο και αποστάσεις. Μεσοπρόθεσμα, θα ωφεληθεί και η χώρα, αφού όσοι επιστρέψουν θα μεταφέρουν εδώ γνώσεις, εμπειρία και μια άλλη νοοτροπία, ενώ όσοι μείνουν έξω θα μπορούν να βοηθήσουν αγοράζοντας… τα «ομόλογα της διασποράς» που πρόκειται να λανσάρει η κυβέρνηση στον απόδημο ελληνισμό. Οπου γης και πατρίς λοιπόν, για το καλό τους και ενδεχομένως και για το καλό της χώρας.

kathimerini.gr | Οπου γης και πατρίς

Δεν μου αρέσει ο εθισμός στην κοινωνία σας.

Πολύ ο λόγος τον τελευταίο καιρό για την απαγόρευση του καπνίσματος. Πέρασε η Μαριλίζα κουτσούλησε έναν νόμο (που θα τον ζήλευε και ο Πλάτωνας στην φασιστική πολιτεία του) κι έφυγε, η καρακάξα. Εγώ συμφωνώ πως δεν μπορούμε οπουδήποτε να καπνίζουμε (πχ σχολεία νοσοκομεία δημ. υπηρεσίες κλπ) αλλά έχω δικαίωμα ως καπνιστής να επιλέξω κάποιο μαγαζί που είναι για καπνίζοντες. Θέλω να πάω σε τεκέ στην τελική και κανείς δεν έχει δικαίωμα να μου το απαγορέψει όπως κανείς δεν έχει δικαίωμα να μου ορίσει πως θα λειτουργώ εγώ το μαγαζί μου. Κάποτε με κυνηγούσε η κοινωνία σας για τα μακριά μαλλιά τις φαβορίτες τα στενά παντελόνια τα φαρδιά παντελόνια (καμπάνες) τις πολιτικές μου απόψεις και τα μούσια. Τώρα με κυνηγάει η κοινωνία σας για το κάπνισμα. Να δω τι άλλο θα σκαρφιστείτε για να με κυνηγήσετε.
Με πρήξανε λοιπόν την τελευταία εβδομάδα οι αντικαπνιστές με τα γελοία επιχειρήματα τους πως τάχα μου είναι για το καλό μου (αλα Παπαδόπουλος χούντα) και πως αυτοί δεν φταίνε σε τίποτα να εισπνέουν τον καπνό του τσιγάρου μου (τα ντουμάνια των φουγάρων και το νέφος δεν τους πειράζει, ο καπνός τους μάρανε). Ας φτιάξουν λοιπόν καταστήματα μη καπνιζόντων και ας πηγαίνουν εκεί αφού δεν τους αρέσει ο καπνός (φυτικής προέλευσης χορταράκι είναι). Κι εμένα δεν μου αρέσει η μυρουδιά από τα κουνουπίδια αλλά δεν έχω απαίτηση να απαγορευτούν τα κουνουπίδια στα εστιατόρια. Επίσης δεν αντέχω τις βρωμοκολόνιες που πολλοί-ες φοράνε με το κιλό μέχρι σημείου να μπαίνω σ’ ένα κατάστημα και να δακρύζω μέχρι λιποθυμίας από τα βρωμερά φτηνο-αρώματα. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως έχω απαίτηση να απαγορευτούν οι κολόνιες! Για να μην πω δηλαδή για την ποδαρίλα και την ιδρωτίλα του διπλανού ή τα πρωινά σκόρδα των γέρων στα λεωφορεία και το μετρό. Αυτό όμως που μου έκανε περισσότερη εντύπωση είναι το μίσος των αντικαπνιστών που ξαφνικά ξεχύθηκε ακατάληπτο. Που το κρύβατε τόσο μίσος ωρέ; Και γιατί τόσα χρόνια με καλούσατε στις παρέες σας και στα δείπνα και στα γεύματα; Μαζί δεν ήμασταν που τρώγαμε και τραγουδούσαμε και χορεύαμε; Γιατί με καλούσατε αφού ο καπνός του τσιγάρου μου σας σκότωνε; Υποκριτές, δεν σας φταίει το τσιγάρο. Τον φασισμό σας βγάζετε απλώς ευκαιρίας δοθείσης. Αλλά ας μιλήσουμε λίγο, ω υποκριτές, για επικίνδυνους εθισμούς που σύμφωνα με την “λογική” σας θα πρέπει επίσης να απαγορευτούν:    
Να απαγορευτεί καταρχήν το ίντερνετ από όλους τους δημόσιους χώρους. Όποιος θέλει ίντερνετ να πάει στο σπίτι του και στον δρόμο. Διότι όλοι αυτοί δεν έχουν κανένα δικαίωμα να με λούζουν εμένα με την ακτινοβολία της οθόνης του υπολογιστή τους. Έχει πια καταντήσει αηδία. Πας σ’ ένα μαγαζί και είναι όλοι κολλημένοι πάνω στο κινητό και δώσ’ του ίντερνετ και μηνύματα και τραγουδάκια και φωτογραφίες και sms και e-mails  κι ένα σωρό άλλα πράγματα του διαβόλου. Είναι θέμα δημόσιας ψυχικής υγείας γι αυτό πρέπει να απαγορευτεί. Είναι αδύνατον να προφυλάξω τον εαυτό μου και τα παιδιά μου από αυτή την εξάρτηση όταν τριγύρω όλοι ασχολούνται με το ίντερνετ. Ας γίνουμε τέλος πάντων πολιτισμένοι και μετά τα τασάκια ας μαζέψουμε και τους υπολογιστές και τα κινητά από τους δημόσιους χώρους. 

Τα χαρακτηριστικά της εξάρτησης είναι τα εξής:
* Ανάγκη για ολοένα μεγαλύτερη ενασχόληση με το αντικείμενο της εξάρτησης,
* αίσθημα στέρησης,
* ενασχόληση περισσότερη απ' αυτήν που είχε προγραμματιστεί,
* ανεπιτυχείς προσπάθειες ελέγχου,
* μείωση άλλων δραστηριοτήτων.
Η ενασχόληση συνεχίζεται παρά τη γνώση των αρνητικών συνεπειών.
Τα βασικά συμπτώματα εξάρτησης από το Internet είναι τα εξής:
*Πολλές συνεχόμενες ώρες on line,
*αδιαφορία για ύπνο και φαγητό,
*αδιαφορία για άλλες δραστηριότητες (σχολείο, σχέσεις, επαγγελματική ενασχόληση),
*ευερεθιστότητα όταν δεν παίζει το άτομο,
*ανικανότητα εγκατάλειψης παιχνιδιού.
Τα προδιαθεσικά χαρακτηριστικά που συχνά οδηγούν στην εξάρτηση αυτή είναι η αίσθηση έλλειψης κοινωνικού status και προσοχής, η κοινωνική φοβία, η τάση για φαντασία, η ντροπαλότητα και η έντονη συστολή. Μερικές από τις ψυχολογικές ανάγκες που καλύπτει η εξάρτηση είναι η ανάγκη για μια ιδανική κατάσταση εαυτού (ευκαιρία εξερεύνησης πραγματικών και απειλητικών πλευρών του εαυτού, αλλά σε περιβάλλον χωρίς συνέπειες). Επίσης, δημιουργεί την ευκαιρία υιοθέτησης μιας νέας ταυτότητας και δημιουργεί μια μορφή κοινωνικότητας σε μια εικονική πραγματικότητα. Εξάρτηση από το Ιντερνετ | Άρθρα | Ελευθεροτυπία 

Να απαγορευτεί επίσης και ο καφές σε δημόσιους χώρους. Όποιος θέλει καφέ να πάει σπίτι του και στον δρόμο. Δεν είμαι εγώ υποχρεωμένος κυρίες και κύριοι να μπαίνω σε μια καφετέρια και να βρωμάει ο τόπος καφέδες! Έλεος δηλαδή! Βγαίνουμε απο την καφετέρια και βρωμάνε τα ρούχα μας καφέ! Είναι θέμα πολιτισμού και το κυριότερο βλάπτει και όσους δεν πίνουν καφέ διότι όταν όλοι τριγύρω πίνουν καφέ ψυχαναγκάζουν και τους άλλους δίπλα να πιούν ένα καφεδάκι. Να απαγορευτούν οι διαφημίσεις καφέ λοιπόν και να απαγορευτεί η χρήση του σε δημόσιους χώρους. Αντε γιατί παρατράβηξε το θέμα ! Εχει γεμίσει ο τόπος με πλαστικά καλαμάκια και κύπελλα από καφέδες.

Πες μου πόσες κούπες καφέ πίνεις, να σου πω…αν είσαι εθισμένος! Μπορεί να έχει περαστεί στη συνείδησή μας ως μία «αθώα» απόλαυση, παρέα με την οποία ξυπνάμε, δουλεύουμε, κλείνουμε τα γεύματά μας ή απλά συζητάμε με φίλους, αλλά ο καφές, σύμφωνα με τους ειδικούς, πρέπει να καταναλώνεται με φειδώ, καθώς εύκολα μπορεί να μετατραπεί από καθημερινή συνήθεια ακόμη και σε εξάρτηση…
Οι ανακοινώσεις της Ισπανικής Ένωσης Γιατρών Πρωτοβάθμιας Περίθαλψης  (SEMERGEN), δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολίας: περισσότερα από δύο ή τρία φλιτζάνια καφέ μεταφράζονται σε έξη, τα αποτελέσματα της οποίας μάλιστα είναι φανερά τόσο σε σωματικό, όσο και σε ψυχολογικό επίπεδο.
«Συνιστούμε στους πολίτες να μην καταναλώνουν πάνω από 200ml καφεΐνης την ημέρα. Πάνω από αυτό το επίπεδο μιλάμε για εθισμό» υπογραμμίζει η γιατρός και μέλος της SEMERGEN, Marisa López, διευκρινίζοντας παράλληλα ότι ως «πλαφόν» για τους ειδικούς θεωρούνται τα 400ml.
Τι συμβαίνει αν κάποιος ξεπεράσει τα ανώτατα επιτρεπτά όρια; Όπως επισημαίνουν οι γιατροί, σε αυτές τις περιπτώσεις συνήθως τα άτομα τείνουν να ζητούν καθημερινά ολοένα και μεγαλύτερες ποσότητες καφεΐνης και σε περίπτωση που δεν τις λαμβάνουν παρουσιάζουν μία σειρά ανεπιθύμητων «συμπτωμάτων στέρησης», όπως είναι νευρώσεις, πονοκέφαλοι και έλλειψη συγκέντρωσης.
Δεν είναι, ωστόσο, μόνο ο καφές που μπορεί να οδηγήσει σε εθισμό. Κι αυτό γιατί η καφεΐνη «κρύβεται» σε δεκάδες άλλα προϊόντα, μεταξύ των οποίων είναι τα γνωστά σε όλους ενεργειακά ποτά (υπολογίζεται μάλιστα ότι περιέχουν περισσότερα από 1.000ml ανά μπουκάλι), τα αναψυκτικά τύπου «κόλα», τα παράγωγα του κακάο ή ακόμα και κάποια από τα φάρμακα που λαμβάνουν οι ασθενείς! http://www.mednutrition.gr/content/view/3726/3/

Να απαγορευτεί και η κατανάλωση αλκοόλ σε όλους τους δημόσιους χώρους. Το αλκοόλ σκοτώνει αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Μπαίνω σ’ ένα μαγαζί σ’ ένα οποιοδήποτε μαγαζί και βρωμάει ο τόπος οινόπνευμα. Ακόμα και όταν φύγω η απαίσια μυρουδιά του οινοπνεύματος κολλάει στα ρούχα μου και δεν βγαίνει με τίποτα. Και δεν είναι μόνο αυτό. Εγώ που δεν πίνω για παράδειγμα τι φταίω να μεθάω από τις αναθυμιάσεις του διπλανού μου; Εγώ που πίνω μόνο νερό και γάλα τι φταίω να μην μπορώ να βγω σαν άνθρωπος μια βόλτα σ’ ένα μαγαζί να κάτσω με την ησυχία μου να πιώ το γαλατάκι μου χωρίς να έχω δίπλα μου κάποιον να με σκοτώνει σιγά σιγά και παρά την θέλησή μου με τις αναθυμιάσεις του ποτηριού του; Και το κυριότερο, πως μπορώ να απολαύσω την έξοδό μου όταν είμαι διαρκώς με τον φόβο πως ο διπλανός μου μπορεί και να μεθύσει και να γίνει επικίνδυνος; Δεν μπορεί δεν είναι πολιτισμός να μην μπορώ να πάω με τα παιδιά μου σε κέντρο διασκέδασης φοβούμενος τους μεθυσμένους. Και τι παράδειγμα θα δώσω στα παιδιά μου όταν τριγύρω όλοι πίνουν; Να απαγορευτεί το αλκοόλ λοιπόν πάραυτα κυρίως διότι βλάπτει και τους γύρω που δεν φταίνε σε τίποτα. Διαβάστε:

Αλκοολισμός - Αιτιολογία

Αλκοολισμός - Η δράση του αλκοόλ από Ψυχιατρική άποψη

Αλκοολισμός - Η επίδραση του αλκοόλ στο Γλουταμικό

Αλκοολισμός - Η επίδραση του αλκοόλ στο GABA

Αλκοολισμός - Η επίδραση του αλκοόλ στη Σεροτονίνη και στη Ντοπαμίνη

Αλκοολισμός - Η επίδραση του αλκοόλ στα Ενδογενή Οπιούχα

Αλκοολισμός - Η επίδραση του αλκοόλ σε άλλα συστήματα

Αλκοολισμός - Τοξικές βλάβες του αλκοόλ στον Εγκέφαλο

Αλκοολισμός - Παράγοντες κινδύνου

Αλκοολισμός - Φαρµακευτική θεραπεία του στερητικού συνδρόµου από αλκοόλ

Ο αλκοολικός - Ζώντας με έναν αλκοολικό ζημιά σε όλη την οικογένεια, που προκαλεί το αλκοόλ.

Το παιδί του αλκοολικού.

ΑΛΚΟΟΛΙΣΜΟΣ - Οι συγγενείς του ΑΛΚΟΟΛΙΚΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ.

ΑΛΚΟΟΛΙΣΜΟΣ - Αργή αυτοκτονία - θεραπεία απεξάρτησης.

ΑΛΚΟΟΛΙΣΜΟΣ - Διαζύγιο - Παιδιά - Δικαστήριο - Επιμέλεια και επικοινωνία με τα παιδιά.

Η Ψυχοθεραπεία στον αλκοολισμό.

Οικονομική Κρίση και ΑΛΚΟΟΛΙΣΜΟΣ Τα διαβάσατε; Λοιπόν; Είναι πράγματα αυτά; Γεμίσαμε εξαρτημένους πρεζάκηδες! Να απαγορευτούν όλα! Να πάνε να γαμηθούν τα όποια δικαιώματα. Ωχ! Τι είπα τώρα; Είπα να πάνε να γαμηθούν; Λάθος! Το σεξ πρέπει επίσης να απαγορευτεί. Είναι εξάρτηση και βλάπτει εμάς και τους γύρω μας. Ορίστε αν δεν με πιστεύετε.

Όπως ο ναρκομανής δε μπορεί να σταματήσει να παίρνει τη δόση του, έτσι και οι σεξουαλικά εθισμένοι δε μπορούν να σταματήσουν την αυτοκαταστροφική τους συμπεριφορά.
Οικογένειες χωρίζουν, οικονομικές καταστροφές συμβαίνουν, χάνουν τη δουλειά τους και ρισκάρουν την ίδια τους τη ζωή (πχ AIDS): αυτά αποτελούν το θέμα της ιστορίας της ζωής τους.
Δεν πρόκειται δηλαδή για ευχάριστες σεξουαλικές περιπέτειες, αλλά για ένα άνευ προηγουμένου κυνήγι σεξουαλικών εμπειριών, το οποίο ο άνθρωπος δε μπορεί να φρενάρει, με αποτέλεσμα να υφίσταται ιδιαίτερα αρνητικές συνέπειες.
Οι σεξουαλικά εθισμένοι προέρχονται από όλα τα κοινωνικο-οικονομικά στρώματα και όλες τις κατηγορίες επαγγελμάτων: ιατροί, δικηγόροι, στελέχη επιχειρήσεων, κληρικοί, γραμματείς, υπάλληλοι, πολιτικοί, κοκ.
Οι περισσότεροι είχαν κακοποιηθεί στην παιδική τους ηλικία- σεξουαλικά, φυσικά, ή συναισθηματικά. Η πλειοψηφία τους μεγάλωσε σε οικογένεια που είχε προβλήματα όπως αλκοολισμός, υπερβολικό φαγητό, υπερβολική χαρτοπαιξία.
Οι περισσότεροι σεξουαλικά εθισμένοι έχουν επίσης κι άλλες εξαρτήσεις, αλλά η σεξουαλική εξάρτησή τους είναι αυτή που δυσκολεύονται να σταματήσουν.

Να απαγορευτεί άμεσα και το σεξ! Είναι αδιανόητο σε μια πολιτισμένη χώρα να κάνουμε σεξ που βλάπτει κι εμάς και τους άλλους συν του ότι παραβαίνει και τις εντολές του θεού. Να απαγορευτεί πάραυτα αυστηρώς και δια ροπάλου το σεξ. Να μάθουμε να ζούμε δημιουργώντας και αντί να εθιζόμαστε σε διάφορα να πάμε να δουλέψουμε ώστε να είμαστε υγιείς και παραγωγικοί. Αμαν πάλι λάθος έκανα. Όχι πρέπει να απαγορευτεί η δουλειά και η εργασία διότι είναι εξάρτηση που βλάπτει κι εμάς αλλά κυρίως τους γύρω μας που δεν φταίνε σε τίποτα. Μελετήστε για να καταλάβετε τι εννοώ.

Παραδέξου ότι είσαι αδύναμος μπροστά στον εθισμό σου στη δουλειά. Βήμα 2
Συνειδητοποίησε ότι υπάρχουν σημαντικότερα πράγματα από τη δουλειά.
Βήμα 3
Αποδέξου ότι δεν μπορείς να ελέγξεις τα πάντα κάτω από τον ήλιο.
Βήμα 4 Αναγνώρισε ότι η δουλειά είναι προσωρινή λύση για πνευματικά ζητήματα, τα οποία ακόμη δεν έχουμε λύσει.
Βήμα 5
Ζήτα από την ανώτερη δύναμη της αρεσκείας σου βοήθεια για τη μεταμόρφωσή σου.
Βήμα 6 Επανόρθωσε με τους ανθρώπους που έχει βλάψει η πάθησή σου...
Αν έχεις παιδιά, ξεκίνα από εκεί. Αν έχεις μία τεράστια λίστα με πρώην που δεν μπόρεσαν να αντέξουν τις ώρες που δούλευες, σκέψου τις για λίγο. Τι θα ’λεγες για τη μαμά σου, που έχεις να τη δεις απ’ όταν τα άσπρα μαλλιά της δεν ήταν ακόμη άσπρα; Καλή ιδέα.
Βήμα 7
...αλλά πρόσεχε μην τους τραυματίσεις.
Αυτό το πρόγραμμα δεν είναι μία άσκηση αυτοολοκλήρωσης εις βάρος των άλλων. Αυτό έκανες μέχρι τώρα. Τώρα πρέπει να παραδεχτείς τα ελαττώματά σου στους ανθρώπους που έχεις πληγώσει χωρίς να τους πληγώσεις κι άλλο. Οταν έχεις αμφιβολίες, απλώς κάτσε κλεισμένος στο σπίτι σου και βράσε στο ζουμί σου, έτσι, για αλλαγή.
Βήμα 8
Αντικατάστησε τη δουλειά με άλλα πράγματα που σου προσφέρουν ικανοποίηση.
Βήμα 9
Μετάφερε αυτό το μήνυμα σε άλλους εργασιομανείς και θέσε τον εαυτό σου στη διάθεσή τους όταν θα σε έχουν ανάγκη. http://www.menshealth.gr/guy_wisdom.carier.6.8607.html

Να απαγορευτεί λοιπόν και η δουλειά (κυρίως αυτή) διότι προκαλεί εξαρτήσεις και βλάπτει τους γύρω μας που δεν δουλεύουν. Ας πάμε καλύτερα να παίξουμε κανα λόττο που δεν προκαλεί προβλήματα και δεν βλάπτει ούτε εμάς ούτε τους γύρω μας. Τι είπατε; Πως; Πάλι λάθος κάνω; Μα γιατί; Τι κακό έχει να παίζω μια πρέφα με δυο φίλους στο καφενείο; Πάω πάλι για διάβασμα.

Έρευνα των πανεπιστημίων του Κάλγκαρι του Καναδά και του Σάο Πάολο της Βραζιλίας ανέδειξε την εξάρτηση από το τζόγο ως ισχυρότερη ακόμα κι από αυτή του αλκοόλ. Επίσης, σχετικά πρόσφατα, το ΚΕΘΕΑ (Κέντρο Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων) δημιούργησε μια νέα θεραπευτική δομή που απευθύνεται στους εξαρτημένους παίχτες τυχερών παιχνιδιών.
Ταυτόχρονα, ο τζόγος κάνει τον παίχτη να ξεχνάει όλα τα άλλα προβλήματα που μπορεί να τον απασχολούν (όπως ο διψασμένος του παραδείγματός μας αποσπάται από άλλα πιο σύνθετα προβλήματα μέχρι να ξεδιψάσει) και να στρέφεται αποκλειστικά στη διαδικασία του παιχνιδιού και σε ότι σχετίζεται με αυτή. Όπως τα χημικά ναρκωτικά αποπροσανατολίζουν τον άνθρωπο από τα πραγματικά του προβλήματα κι από τις καταστάσεις που ζει έτσι και ο τζόγος κάνει τον παίχτη να ενδιαφέρεται αποκλειστικά για το αποτέλεσμα π.χ. ενός αγώνα ή μιας κλήρωσης σαν από το αποτέλεσμα του αγώνα αυτού να εξαρτιόνταν η ίδια του η επιβίωση.
Έτσι, σταδιακά παραμελεί τους ρόλους που έχει σαν σύζυγος, πατέρας εργαζόμενος, φίλος και δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στους ρόλους εκείνους που έχουν να κάνουν με την εξάρτηση του, δηλαδή το ρόλο του παίχτη, του φιλάθλου και του θαμώνα χαρτοπαικτικών λεσχών. Ωστόσο, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των συνανθρώπων μας έχει ασχοληθεί με κάποιο τυχερό παιχνίδι λίγοι είναι αυτοί που αποκτούν εξάρτηση από τον τζόγο, όπως ακριβώς όλοι όσοι έχουν δοκιμάσει αλκοόλ δεν γίνονται αλκοολικοί. https://www.psychology.gr/addictions/199-otan-o-tzogos-ginetai-eksartisi

Να απαγορευτούν λοιπόν και τα παιχνίδια διότι είναι εθιστικά βλάπτουν εμάς και κυρίως τους γύρω μας (όπως θα διαβάσατε παραπάνω) πράγμα ανεπίτρεπτο σε μια πολιτισμένη χώρα. Τι μένει λοιπόν αφού όλα τα παραπάνω πρέπει να απαγορευτούν; Ας πάμε να φάμε κανα σουβλάκι (χωρίς συνοδεία αλκοόλ μόνο νερό ή έστω γάλα οκ;) είναι απόλαυση να τρώς. Μεγάλη απόλαυση. Λάθος όμως και αυτό. Πρέπει να απαγορευτούν τα εστιατόρια τα σουβλατζίδικα οι πιτσαρίες τα φαστ φουν ακόμα και οι καντίνες διότι το φαϊ είναι εθιστικό και προκαλεί εως και τον θάνατο του εθισμένου αλλά κυρίως βλάπτει τους γύρω μας που δεν φταίνε σε τίποτα. Διαβάστε:

Είναι βέβαια πολύ δύσκολο να φανταστούμε ότι η τροφή, ένα βασικό και απαραίτητο αγαθό για την επιβίωσή μας, μπορεί να προκαλέσει τέτοια συμπεριφορά εξάρτησης. Ωστόσο, η παραπανίσια λήψη τροφής, εκείνη που κι εμείς αντιλαμβανόμαστε ότι είναι υπερβολική και εν πάση περιπτώσει δεν εξυπηρετεί καμιά ανάγκη επιβίωσης, φαίνεται ότι σαν συμπεριφορά μοιράζεται κάποια από τα στοιχεία της εξάρτησης από ουσίες και κυρίως την έντονη αναζήτηση και επιθυμία για τη λήψη τροφής και την εξαιρετικά μεγάλη δυσκολία για την άσκηση αυτοελέγχου στη λήψη της. http://web4health.info/el/answers/ed-addiction.htm 

Όπως καταλάβατε κομμένο και το φαί. Λίγο μπομπότα ένα κρεμμύδι και καμιά φακή αρκούν για να ζήσουμε. Αφού λοιπον κόψαμε και τον εθισμό στο φαί τι μας μένει να κάνουμε; Μα φυσικά να αθληθούμε ώστε να είμαστε υγιείς. Λάθος και πάλι λάθος. Διότι ο αθλητισμός παράγει αδρεναλίνη η οποία είναι άκρως εθιστική και βλάπτει σοβαρά εμάς και τους γύρω μας. Διαβάστε να μορφωθείτε απολίτιστοι πρεζάκηδες.

Η αδρεναλίνη είναι μια ουσία που αλλάζει τη διάθεση και τον τρόπο σκέψης. 'Οπως και στην περίπτωση του αλκοόλ, των απαγορευμένων φαρμακευτικών ουσιών και των ναρκωτικών, "ανταμείβει" και ανακουφίζει το σώμα από πόνους (με την έκλυση ενδορφινών) και επομένως δημιουργεί μια εξάρτηση. 'Οπως σε όλες τις περιπτώσεις εξαρτησιογόνων ουσιών, ο οργανισμός αναπτύσσει αργά ή γρήγορα μια ανοχή προς την αδρεναλίνη, με αποτέλεσμα να "αναζητεί" όλο και πιο συχνές και μεγαλύτερες "δόσεις" της και καθίσταται "αδρεναλινοεξαρτώμενος" (adrenaline junkie).
Σε αντίθεση με τις παράνομα διακινούμενες ψυχοδραστικές ουσίες, για την αδρεναλίνη δεν υπάρχει κάποιος περιορισμός στη διάθεσή της, αλλά και να υπήρχε δεν θα είχε κάποια ιδιαίτερη σημασία, δεδομένου ότι η ουσία δημιουργείται από το ίδιο το σώμα σε καταστάσεις έντασης. 'Οσοι εμφανίζουν κάποια εξάρτηση από την αδρεναλίνη δεν έχουν παρά να δημιουργήσουν καταστάσεις έντασης, που θα μπορούσαν να προκαλέσουν άγχος ή ακόμη και να τρομοκρατήσουν κάποιον "ασυνήθιστο" στην αδρεναλίνη οργανισμό. Οι καταστάσεις αυτές δημιουργούν ένα είδος ευφορίας και μια αίσθηση επιτυχίας και οδηγούν σε συμπεριφορά, που οι άλλοι μπορεί να τη θεωρούν ως ακατανόητη έως και παράλογη. Αυτή η ψυχοσωματική κατάσταση είναι γνωστή ως "έκρηξη" αδρεναλίνης (adrenaline rush).
Συχνά οι εθισμένοι στην αδρεναλίνη είναι εριστικοί, θέτουν τη ζωή τους σε κίνδυνο, ο οποίος μπορεί να επεκταθεί και σε άτομα του άμεσου περιβάλλοντός τους (π.χ. με επικίνδυνη οδήγηση αυτοκινήτου, εμπλοκή σε διενέξεις). Στις περιπτώσεις αυτές θα πρέπει να αναζητηθεί ιατρική και ψυχολογική υποστήριξη. http://www.chem.uoa.gr/chemicals/chem_adrenaline.htm

Μα θα μου πείτε και τι μας μένει να κάνουμε; Να πάρουμε μια τηλεόραση να βλέπουμε χαζοσήριαλ αγκαλιά με τον-την σύντροφό μας ώστε να αποφύγουμε όλους αυτούς τους εθισμούς; Λάθος και πάλι λάθος. Η τηλεόραση βλάπτει σοβαρά την υγεία μας αλλά περισσότερο βλάπτει τους διπλανούς μας που δεν φταίνε σε τίποτα. Ενημερωθείτε για το… καλό σας.

Εθισμός στην τηλεόραση, ανθρώπινες σχέσεις, στρες, απώλεια χρόνου και ευκαιριών, Χαλάρωση ή το αντίθετο - Ποιος ο ρόλος της τηλεόρασης στο στρες; - Με τις ανθρώπινες σχέσεις τι γίνεται; - Απώλεια ευκαιριών, μείωση ενδιαφέροντος - Επιπτώσεις στην υγεία, παχυσαρκία - Η τηλεόραση προκαλεί εθισμό. Παρατηρείται όταν άτομα δεν μπορούν να ελέγξουν το χρόνο που παρακολουθούν ή όταν ανάβουν την τηλεόραση για να ηρεμήσουν από θυμό. http://www.medlook.net/article.asp?item_id=2278

Όλα λοιπόν αυτά τα παραπάνω (για αρχή αυτά διότι έχει κι άλλους εθισμούς η κοινωνία που πρέπει να απαγορευτούν διότι κυρίως βλάπτουν τους γύρω μας που δεν φταίνε) πρέπει να απαγορευτούν σε δημόσιους χώρους. Όποιος θέλει ή είναι εθισμένος σε κάποιο από τα παραπάνω να τα κάνει στο σπίτι του και στον δρόμο. Όχι εκεί που μαζεύεται κόσμος.
ΥΓ. Από την προηγούμενη εβδομάδα στο σπίτι ΜΟΥ και στο γραφείο ΜΟΥ δέχομαι μόνο όσους καπνίζουν. Νόμος. Όσοι δεν καπνίζουν (άσχετα αν τους ενοχλεί ή όχι ο καπνός) απαγορεύεται αυστηρά να μπουν και όποιος τολμήσει τον πετάω έξω ακόμα και με την βία. Για το καλό τους βεβαίως βεβαίως. Αυτό διότι εγώ γουστάρω εθισμούς. Πίνω καφέ και αλκοόλ,  καπνίζω, γαμάω, τρώω, παίζω, αθλούμαι, εργάζομαι ενίοτε βλέπω και ταινίες στην τηλεόραση κι άλλα πολλά.

Νενίκησά Σε, Ναζωραίε (το ξαναλέω)

Δεν ξέρω αν ο παπάς με απειλεί έμμεσα ή άμεσα αυτό είναι άλλων δουλειά να το κρίνουν. Αυτό που ξέρω είναι πως ο παπάς με απειλεί με εξόντωση αν δεν υποκύψω στον θεό του. Είτε λέει θα αρρωστήσω είτε θα πάθω τροχαίο είτε θα με πυροβολήσουν (ο θεός θα με πυροβολήσει άραγε;) πάντως δεν την γλυτώνω αν ξεστομίσω λέει τις απαγορευμένες λέξεις. Αν για παράδειγμα, πω "Νενίκησά Σε, Ναζωραίε" θα με τιμωρήσει ο θεός και θα πεθάνω λίαν συντόμως. Αν υποστηρίξω πως ο χριστιανισμός είναι μια εγκληματική θρησκεία που επιβλήθηκε με σφαγές και δηώσεις τότε πάλι θα πεθάνω. Όταν συμπεράνω πως η καινή τους διαθήκη είναι μια ιστορία με ψυχοπαθολογικές προεκτάσεις τότε θα πάθω τροχαίο και αν φασκελώσω παπά θα πάθω έμφραγμα. Όλα αυτά τα ωραία και τ’ αγαπησιάρικα τα λέει ποιος άλλος… ο φασιστο-μητροπολίτης Καλαβρύτων ο πρώην χωροφύλακας ο κομμουνιστοφάγος. Αγνοεί ο καραγκιόζης παπα-χωροφύλακας πως κανείς νόμος δεν αναγνωρίζει τέτοια δικαιώματα σε κανέναν «θεό» πόσο μάλλον στον χριστιανικό που κουβαλάει πίσω του σφαγές αιώνων; Βέβαια δεν τ’ αγνοεί. Όλοι μας γνωρίζουμε πως κανείς θεός δεν μπορεί να πυροβολήσει, κανείς θεός δεν προκαλεί τροχαία και πως οι αρρώστιες θα στέλνουν πάντα τους ανθρώπους στον θάνατο είτε αυτοί είναι χριστιανοί είτε όχι. Διότι μην μου πει ο παπάς πως οι ευσεβείς χριστιανοί δεν αρρωσταίνουν ή δεν παθαίνουν ατυχήματα! Γιατί όμως τα λέει; Αναρωτιέμαι μήπως πίσω από αυτές τις απειλές κρύβεται κάτι άλλο. Αναρωτιέμαι αν θα πρέπει να είμαι ιδιαίτερα προσεχτικός όταν οδηγάω μήπως κάποιος καλόγερος (από αυτούς με τα τζιπ και τις μερσεντές ντε) πέσει πάνω μου κατόπιν… θεϊκής εντολής και με στείλει στον αγύριστο επειδή σιχαίνομαι τον θεό του και την θρησκεία του; Αναρωτιέμαι αν θα πρέπει να προσέχω τι αγοράζω και τρώω μήπως μου βάλει κανας σπλαχνικός παππάς ποντικοφάρμακο στην τυρόπιτα ώστε μετά να αναφωνήσει «τον τιμώρησε ο θεός»; Αναρωτιέμαι μήπως «ο θεός επέμβει τιμωριτικά» σε μένα για να ικανοποιήσει τα πληγωμένα παιδιά του τον παπα-χωροφύλακα δηλαδή και το σινάφι του; Οι χριστιανικές ραδιουργίες και οι βυζαντινισμοί είναι γνωστοί στην ιστορία. Ατυχήματα, δηλητήρια, ξαφνικοί θάνατοι και λοιπά «ωραία» κοσμούν αξιοκρατικά την ιστορία του χριστιανισμού. Αναρωτιέμαι λοιπόν ποιος μπορεί να μας προστατέψει από τους «πληγωμένους χριστιανούς». Μήπως θα έπρεπε να καταθέσω ασφαλιστικά μέτρα ώστε σε περίπτωση που κάτι πάθω να ξέρουν ποιόν και τι να ψάξουν για να εξιχνιαστεί η «θεϊκή μου τιμωρία»; Διαβάστε απειλές και βγάλτε συμπέρασμα, ειδικά οι ομοφυλόφιλοι θα πρέπει να προσέχουν αφού αναφέρονται ρητά ως δίκαια εξοντωμένοι από τον θεό της… αγάπης και πράσινα άλογα.

ΥΓ. Παπά, μην τ’ αλλάξεις πάλι το κείμενο όπως συνηθίζεις. Το έχω φωτογραφίσει.

ΕΙΝΑΙ ΕΚΔΙΚΗΤΙΚΟΣ Ο ΘΕΟΣ;

______Ασφαλώς όχι! Ο Θεός είναι Πατέρας στοργικός, ο Οποίος υπομένει, συγχωρεί, ευλογεί τα πλάσματά Του! Παρά ταύτα δεν ανέχεται την μεγαλαυχία του ανθρώπου! Δεν ανέχεται τον εγωϊστή άνθρωπο, ο οποίος κυριεύεεται από τον εωσφορικό εγωϊσμό και τότε ισοπεδώνει τα πάντα, ακόμη και τον ίδιο το Θεό!

______Τότε επεμβαίνει και τιμωρεί παιδαγωγικά. Παρεμβαίνει δηλ. για να διδαξει και να ποδηγετήσει! Έτσι βλέπουμε τον Κύριο της δόξης να επεμβαίνει στη Βαβέλ και να μπλέκει τις γλώσσες των ανθρώπων, ώστε να μη μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους! Ήθελαν, βλέπετε, να φτιάξουν ένα μεγάλο Πύργο, για να φθάσουν στο ........Θεό!

_______Επεμβαίνει στην Ερυθρά θάλασσα και καταποντίζει τα στρατεύματα του Φαραώ, που καταδίωκαν τόν Μωϋσή καί τό Λαό του. Επεμβαίνει στα Σόδομα και Γόμμορα, που οι άνθρωποι ήσαν φιλήδονες στο επακρον καί ακρατείς! Σαν τα αχαλίνωτα άλογα! Μεταξύ ἄλλων ἠσαν και ομοφυλόφιλοι! Δεν τολμούσε ένα ὡραίο αγόρι νά περάσει από τόν τόπο τους. Συγκροτούσαν σειρά ποιός πρώτος θα ασελγούσε επάνω του! Αγανακτισμένος ο Θεός από τήν κτηνώδη συμπεριφορά ἀποφασίζει να ρίξει απ΄τον ουρανό φωτιά και θειάφι καί με τον τρόπο αυτό κατακαίει και καταστρέφει εκ θεμελίων δύο ολόκληρες πόλεις! Ο Λώτ, ευλαβούμενος τόν Θεό, έλαβε τη θεϊκή εντολή νά πάρει την οικογἐνειά του και νά φύγει, ώστε να σωθούν απ τήν οργή Του. ΑΛΛΑ δεν έπρεπε νά στρέψουν πίσω τους για να δούν τι γινόταν. Παρά ταύτα η γυναίκα του Λώτ, υποκύπτουσα στην γυναικεία περιέργεια, παραβιάζει την εντολή του Θεού και γυρίζει πίσω της να δεί τί συμβαίνει. Και τότε γίνεται στήλη άλατος!

_________ Στον κατακλυσμό του Νώε ο Θεός καταστρέφει τήν κτίση όλη, επειδή _οι άνθρωποι ήσαν ασεβέστατοι και δεν λογάριαζαν τον Θεό! Και άλλα τέτοια περιστατικά αναφέρονται στην Παλαιά Διαθήκη από τά οποία φαίνεται ότι ο Θεός ενίοτε επεμβαίνει παιδαγωγικά (καί όχι εκδικητικά, τιμωριτικά). Ιδιαιτέρως εμεί;ς που ζούμε στην εποχή της Καινής Διαθήκης, βιώνουμε πλέον την περίοδο της Χάριτος!

________Αλλά τούτο μολ' όλα ταύτα δεν σημαίνει ότι ο άνθρωπος μπορεί να σηκώνει το κεφάλι του και να περιφρονεί ή να καταφρονεί τό Θεό. Κάποιος καλός ερευνητής λοιπόν έψαξε το σημείο αυτό και συγκέντρωσε αρκετά εύλογα παραδείγματα των τελευταίων χρόνων, τα οποία φανερώνουν την τιμωριτική επέμβαση του Θεού στη ζωή ανθρώπων. Ανθρώπων , οι οποίοι με διαφορον τρόπο ο καθένας τους θέλησε να επαναλάβει τό του Ιουλιανού του Παραβάτη: "Νενίκησά Σε, Ναζωραίε", υψώνοντάς τό είδωλό τους πάνω από τόν Θρόνο του Θεού! Καί τότε ο Θεός έκαμε εμφανή την τιμωριτική παρουσία Του! Ετιμώρησε παραδειγματικά τους παραβάτες και μεγαλαύχους αυτούς ανθρώπους! Έκαμε δηλ. καθώς ήταν επιβεβλημένο από την αξιοπρέπειά Του! Επενέβη τιμωριτικά για να ικανοποιήσει τα πληγωμένα παιδιά Του, εμέ δηλ. και σε, αγαπητέ αναγνώστη και φίλε. Ας προσέχουμε, λοιπόν, διότι ο Θεός δεν κοροϊδεύεται!

+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

Κυριακή 29.08. 2010

**************
__________ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΗΞΕΡΕΣ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ
Ο Θάνατος είναι ένα ßέßαιο γεγονός στη ζωή µας, αλλά η Αγία Γραφή µιλάει για αιώνιο θάνατο. Αυτά που θα διαßάσεις ίσως να έχουν αντίκτυπο σε σένα...... Πολύ ενδιαφέρον, διάßασε το µέχρι το τέλος......
Γράφει στην Αγία Γραφή (Γαλάτας 6:7):
'Μὴ πλανᾶσθε θεὸς οὐ µυκτηρίζεται_, ὃ γὰρ ἐὰν σπείρῃ ἄνθρωπος, τοῦτο καὶ θερίσει'.
Υπάρχουν άνδρες και γυναίκες που κορόϊδεψαν (µυκτήρισαν) τον Κύριο:
John Lennon (Τραγουδιστής):
Λίγα χρόνια πριν, στη συνέντευξη που έδωσε σε ένα Αµερικανικό Περιοδικό, είπε:
'Ο Χριστιανισµός θα τελειώσει, θα εξαφανιστεί.Είναι πέραν αµφισßήτησης
και γιαυτό είµαι ßέßαιος. Ο Ιησούς ήταν εντάξει, αλλά τα θέµατα του ήταν τόσο απλά, σήµερα εµείς είµαστε διασηµότεροι απ' Αυτόν.' (1966)..
Ο Lennon, αφότου είπε ότι οι Beatles ήταν διασηµότεροι από τον Ιησού Χριστό, πυροßολήθηκε 6 φορές..
Tancredo Neves (Πρόεδρος της Βραζιλίας ):
Στην προεκλογική του εκστρατεία, είπε ότι εάν µάζευε 500.000 ψήφους από το κόµµα του, ούτε ο Θεός ο ίδιος δε θα τον καθαιρούσε από την προεδρία του.
Σίγουρα πήρε τους ψήφους του, αλλά αρρώστησε µια µέρα πριν γίνει Πρόεδρος και πέθανε.
Cazuza (Ετεροφυλόφιλος Βραζιλιάνος συνθέτης, τραγουδιστής και ποιητής):
Σε ένα σόου στο Canecio ( Rio de Janeiro ), όταν κάπνιζε το τσιγάρο του, φύσηξε τον καπνό ψηλά στον αέρα και είπε: 'Θεέ, αυτό είναι για σένα.'
Πέθανε σε ηλικία 32 ετών από ΚΑΡΚΙΝΟ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΟΝΑ µε φρικιαστικό τρόπο.
Ο άνδρας που έφτιαξε τον ΤΙΤΑΝΙΚΟ
Έπειτα από την κατασκευή του Τιτανικού, ένας δηµοσιογράφος ρώτησε πόσο ασφαλής θα µπορούσε να είναι ο Τιτανικός. Με ένα ειρωνικό τρόπο είπε:
'Ούτε ο Θεός ο ίδιος δε µπορεί να τον ßουλιάξει'
Το αποτέλεσµα: Πιστεύω πως ξέρετε όλοι τι απέγινε ο Τιτανικός
Marilyn Monroe (Ηθοποιός)
Ο Billy Graham την επισκέφτηκε σε µια παρουσίαση ενός σόου. Της είπε ότι το Πνεύµα του Θεού τον έστειλε να της κηρύξει.
Αφού άκουσε λοιπόν αυτά που ο Πάστορας είχε να της πει, του απάντησε:
'Δε χρειάζοµαι το δικό σου Ιησού.'
Μια ßδοµάδα αργότερα, ßρέθηκε νεκρή στο διαµέρισµα της
Bon Scott (Τραγουδιστής)
Ο πρώην τραγουδιστής των AC/DC. Σε ένα από τα τραγούδια του το 1979 τραγούδησε:
'Μη µε σταµατάς, θα πάρω την κατηφόρα, τη λεωφόρο της κόλασης.'
Στις 19 Φεßρουαρίου του1980, πνίγηκε με τόν ίδιο του τον εμετό.
Campinas (το 2005)
Στην Campinas της Βραζιλίας µια οµάδα από φίλες, µεθυσµένες, πήγαν να πάρουν µια φίλη τους......
Η µητέρα της κοπέλας συνόδεψε την κόρη της στο αµάξι και ήταν τόσο ανήσυχη µε το γεγονός ότι ήταν µεθυσµένες οι άλλες φίλες της και συµßούλεψε την κόρη της κρατώντας της το χέρι - ήταν ήδη καθισµένη µέσα στο αµάξι:
'Κόρη µου, πήγαινε µαζί µε το Θεό και ο Θεός θα σε προστατέψει.'
Η απάντηση της ήταν: 'Μόνο όταν αυτός (ο Θεός) ταξιδέψει στο πορτ-µπαγκαζ, γιατί εδώ µέσα......είναι ήδη γεµάτο.'
Ώρες αργότερα, τα νέα έφτασαν. Έγινε ένα τραγικό δυστύχηµα στο οποίο όλες σκοτώθηκαν.
Το αµάξι έγινε αγνώριστο και δε ξεχώριζες τι µάρκα ήταν, αλλά η έκπληξη ήταν ότι το πορτ-µπαγκαζ είχε παραµείνει άθικτο.
Η τροχαία είπε ότι δεν υπήρχε περίπτωση το πορτ-µπαγκάζ να µείνει άθικτο! Προς έκπληξη τους µέσα στο πορτ-µπαγκάζ υπήρχε µια καρτέλα µε αυγά εκ των οποίων κανένα δεν είχε σπάσει.

Christine Hewitt (Δηµοσιογράφος και Παρουσιάστρια)
είπε ότι η Βίßλος (ο Λόγος του Θεού) ήταν το χειρότερο ßιßλίο που γράφτηκε ποτέ.
Τον Ιούνιο του 2006 ßρέθηκε καµμένη και δύσκολα αναγνωρίστηκε σε τροχαίο µε τη µηχανή της.

Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας: ΩΦΕΛΙΜΑ ΚΑΙ ΔΙΔΑΚΤΙΚΑ

Ρομά: Από τους μύθους και τους φαύλους κύκλους στις δημόσιες συλλογικές διώξεις

 

Ρομά: Από τους μύθους και τους φαύλους κύκλους στις δημόσιες συλλογικές διώξεις

Του Μίλτου Παύλου*

Oι ευρωπαίοι πολίτες που διαμένουν στη χώρα μας, αφού ταλαιπωρηθούν μία πρώτη φορά στη συνδιαλλαγή τους με την ελληνική διοίκηση, στις περισσότερες περιπτώσεις αδιαφορούν για τη δήλωση διαμονής τους και την απόκτηση της σχετικής άδειας-δελτίου από την ελληνική αστυνομία. Αν μάλιστα διαμένουν στην Αθήνα και την ευρύτερη περιοχή της, τότε, όπως και όσοι υποβάλλουν αίτηση ασύλου, θα πρέπει να στηθούν αξημέρωτα πίσω από το κτήριο της Πέτρου Ράλλη ελπίζοντας ότι θα καταφέρουν να φτάσουν στο γκισέ και να τακτοποιήσουν το θέμα τους... Έτσι εξηγείται και ο πολύ μικρός αριθμός ευρωπαίων πολιτών που ψηφίζουν στις αυτοδιοικητικές εκλογές και στις ευρωεκλογές, αφού στην πλειοψηφία τους δεν διαθέτουν τίτλο διαμονής στη χώρα. Ωστόσο, δεν κινδύνεψαν ποτέ να συλληφθούν και να απελαθούν.

Στην περίπτωση των Ρομά της Γαλλίας, για πρώτη φορά τόσοι Ευρωπαίοι πολίτες απελαύνονται ομαδικά, από χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μάλιστα, με το τέχνασμα του φτηνού χρηματισμού --γνώριμο σε εμάς από την περίπτωση του Βοτανικού--, η πρακτική αυτή σε μερικές περιπτώσεις χαρακτηρίστηκε εθελοντικός εκούσιος επαναπατρισμός. Παραμένει όμως μια δημόσια συλλογική δίωξη, ρητή, απαράδεκτη, αλλά και τρομακτικά δημοφιλής σε μεγάλο τμήμα των μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων.

Όσο και αν σοκάρει αυτή η συναίνεση προς τις διώξεις και η μη αποδοχή τους --αν όχι το ταξικό μίσος-- προς τη μειονότητα των Ρομά στην Ευρώπη, πρόκειται για μια κατάσταση πραγματική, που δεν αφορά βεβαίως μόνο τη Γαλλία. Ίσως γιʼ αυτόν ακριβώς το λόγο οι Ρομά αντιλαμβάνονται την αδιέξοδη κοινωνική τους θέση και απαντούν στις σχετικές έρευνες ότι δεν καταγγέλλουν τις διακρίσεις και τις επιθέσεις που υφίστανται κυρίως επειδή δεν προσδοκούν ότι κάτι τέτοιο θα άλλαζε την κοινωνική τους κατάσταση.

Αν μάλιστα αναλογιστούμε ότι η προσπάθεια «ένταξης των Ρομά» έχει χρηματοδοτηθεί γενναία από την ΕΕ και τα εθνικά κράτη  (ακόμη και η Ελλάδα δαπάνησε μέσα στην πρώτη δεκαετία του αιώνα σχεδόν μισό δις ευρώ από τον κρατικό προϋπολογισμό για 8.000-9.000 στεγαστικά δάνεια με εγγυητή το δημόσιο), τότε η σημερινή κατάσταση δεν μπορεί παρά να χαρακτηριστεί δραματική αποτυχία.

Αλλά πώς φτάνει κανείς ώς εδώ; Είναι απλό: με την απουσία ολιστικών και στοχευμένων πολιτικών που θα αφορούν όλα τα πεδία διαβίωσης της ομάδας (εκπαίδευση, εργασία, στέγαση, υγεία-πρόνοια, κοινωνική φροντίδα, ασφάλεια), όπου βεβαίως αυτά που θα δίνονταν θα προσαρμόζονταν στους Ρομά. Κάθε άλλη πολιτική-πυροτέχνημα ανανέωνε τη μη αποδοχή των Ρομά, αλλά και επιβεβαίωνε ακόμη περισσότερο τους μύθους περί μερικής ή γενικής ευθύνης των ίδιων για την κατάστασή τους. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα, οι ειδικές πολιτικές σήμαιναν, άμεσα ή έμμεσα, χωριστή, χωροταξικά και ουσιαστικά, διαβίωση από την πλειοψηφία. Η ίδια η «ένταξη» μπορούσε να επιτελεστεί μόνο με τους όρους της πλειοψηφίας, δηλαδή, πρακτικά, όσο το δυνατόν πιο μακριά της.

Ωστόσο, αν οι βίαιες απομακρύνσεις και οι εξώσεις στη Γαλλία θεωρούνται σήμερα σκάνδαλο (δικαστές έχουν αρχίσει να επισημαίνουν ότι η παράνομη κατάληψη γης για κατοίκηση δεν αποτελεί κατʼ ανάγκην και απειλή της δημόσιας τάξης, άρα δεν δικαιολογεί απέλαση), στην Ελλάδα υπάρχει πλούσια προϊστορία και πρακτική.[1] Αξίζει να σημειώσει κανείς ότι τα σχετικά αρνητικά στοιχεία αναδεικνύουν τη μειονότητα των Ρομά στην Ελλάδα ως εκείνη, ανάμεσα σε πολλές άλλες, που θυματοποιείται και βιώνει στέρηση δικαιωμάτων σε μέγιστο βαθμό και περισσότερο από κάθε άλλη στην Ευρωπαϊκή Ένωση (έρευνα EU-MIDIS του FRA)

Είναι χαρακτηριστικό ότι κάποιες από τις μαζικές εξώσεις στην Ελλάδα συνδέονται με μείζονα αθλητικά και πολιτιστικά γεγονότα. Σε ανάλογες περιστάσεις οι Ρομά πρέπει να γίνουν αόρατοι, δηλαδή να απομακρυνθούν με κάθε κόστος. Αυτή η πρακτική επαναλαμβάνεται και εις βάρος άλλων γκετοποιημένων και περιθωριοποιημένων κοινωνικών ομάδων.

Συγκυρίες όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες (Αθήνα-Μαρούσι), η ανέγερση ενός νέου σταδίου ποδοσφαιρικής ομάδας (Βοτανικός) ή η ανακήρυξη μιας πόλης ως Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης (Πάτρα) προκαλούν την ακούσια παράνομη διάσχιση των Ρομά στην απαγορευμένη επικράτεια και συμβολίζουν την «παραβίαση» των ορίων, καθώς αυτοί περνούν από τα περιθώρια στο κύριο σώμα της κοινωνικής ζωής της πλειονότητας.[2] Ως φαινόμενο, η παραβίαση θεμελιωδών δικαιωμάτων μιας μικρής αποκλεισμένης ομάδας (εν προκειμένω των Ρομά) σταθμιζόμενη απέναντι στα συμφέροντα της συντριπτικά μεγάλης πλειοψηφίας, ακόμα και αν αυτά αφορούν τη διασκέδαση και την αναψυχή, αποκαλύπτει πλήρως την έκταση και το βάθος του αποκλεισμού των Ρομά και του διαχωρισμού τους από την υπόλοιπη κοινωνία, ενώ είναι συγκρίσιμο μόνο με το απαρτχάιντ.

Υπάρχει μια πεποίθηση ως «κοινός τόπος» ότι οι Ρομά είναι υπεύθυνοι για πολλά από τα προβλήματά τους. Η προσεκτική εξέταση των στοιχείων και της πραγματικότητας στην υλοποίηση των πολιτικών στις συγκεκριμένες περιπτώσεις αποδεικνύει ότι αυτός είναι ένας μύθος. Η έλλειψη κοινωνικού κεφαλαίου της μειονότητας των Ρομά και οι περιορισμένοι πόροι της για τη διαχείριση σύνθετων καταστάσεων στη στέγαση και σε σχέση με τις δημόσιες αρχές σε κάποιες περιπτώσεις τους οδηγεί στην αδυναμία να ωφεληθούν ακόμη και από ένα γενναιόδωρο πρόγραμμα δανειοδότησης. Έτσι, ο μύθος της ευθύνης των Ρομά για την ίδια τους την κατάσταση εδραιώνεται.

Η διαβίωση της πλειοψηφίας είναι τόσο διαχωρισμένη (segregated) από τους Ρομά που αυτοί οι μύθοι είναι ευρέως διαδεδομένοι και ευδοκιμούν ακόμη και ανάμεσα σε προοδευτικά στρώματα και υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αυτό ίσως είναι και το πιο επικίνδυνο χαρακτηριστικό των διακρίσεων, εφόσον ευνοεί τη διαιώνιση της θέσης των Ρομά στην καλύτερη περίπτωση στα χαμηλότερα σκαλοπάτια της κοινωνικο-οικονομικής ιεραρχίας, όταν δεν είναι τελείως απόβλητοι σε έναν παράλληλο κόσμο όπου τα δικαιώματα φαντάζουν πλαστικά σημαιάκια στα σκουπίδια.

Ο πολυετής ακραίος κοινωνικο-χωρικός διαχωρισμός των Ρομά έχει αποκτήσει χαρακτηριστικά μιας εδραιωμένης πραγματικότητας κοινωνικού αποκλεισμού μέσα από την επιμονή του φαινομένου και των γενεσιουργών του αιτίων. Ο χωρικός οικιστικός διαχωρισμός αποτελεί ένα στοιχείο το οποίο τους οδηγεί να αναζητούν και να βρίσκουν μη κατειλημμένες και απομονωμένες περιοχές για την εγκατάσταση προσωρινών ή μακροχρόνιων καταυλισμών με αυτοσχέδιες παράγκες και παραπήγματα. Η έλλειψη βασικής πρόσβασης των άτυπων αυτών καταυλισμών σε υπηρεσίες κοινής ωφελείας μοιάζει να λειτουργεί την ίδια στιγμή ως το αποτέλεσμα αλλά και η δικαιολόγηση του κοινωνικο-χωρικού τους διαχωρισμού (ʽβρώμικοιʼ, παραμελημένα παιδιά). Έτσι, οι συνέπειες της περιθωριοποίησής τους (δυσμενείς συνθήκες δημόσιας υγιεινής) μετατρέπονται σε δικαιολογίες --και σε νομιμοποιητικά επιχειρήματα-- για το διαρκή τους διαχωρισμό και αποκλεισμό σε ένα επίμονο φαύλο κύκλο στερεοτύπων, κρατικής αδράνειας και τοπικής εχθρότητας.

Οι Ρομά είναι αρνητικοί πρωταγωνιστές σε ένα από τα στιγμιότυπα της ιστορίας, όπου κοινωνικές τάξεις και εθνοπολιτισμικές ομάδες στερούνται κάθε προστασίας ή είναι πιο συχνά τα θύματα παρά οι προστατευόμενοι των θεσμών. Είναι πολίτες που, με το δίκιο τους, ποτέ δεν ένιωσαν και δεν πίστεψαν ότι διαθέτουν αυτή την ιδιότητα. Από μια μεγάλη έρευνα που έκανε η EU-MIDIS περί θυματοποίησης προκύπτει χαρακτηριστικά ότι οι Ρομά ως θύματα βίας ή άλλων αδικημάτων δεν προσφεύγουν στην αστυνομία, κυρίως επειδή δεν πιστεύουν ότι η αστυνομία θα μπορούσε να κάνει κάτι (72%), αλλά και επειδή φοβούνται αρνητικές συνέπειες από την καταγγελία (40%), ή φοβούνται εκφοβισμό από τους δράστες (36%) ή είχαν προηγούμενες αρνητικές εμπειρίες από την αστυνομία (33%). Συνήθως αντιμετωπίζουν το πρόβλημα με τη βοήθεια φίλων και συγγενών (42%), δυσπιστώντας απέναντι σε θεσμούς, όπως η αστυνομία ή η δικαιοσύνη (εύλογα, αφού θυματοποιούνται από την αστυνομία και τις προκαταλήψεις του κοινού και των δικαστών), γεγονός που εδραιώνει το μύθο της κλειστής sui generis μικροκοινωνίας που ζει εκτός νόμου -- κεντρικό επιχείρημα των ομαδικών διώξεων του Σαρκοζύ. Έτσι, οικοδομείται και ανατροφοδοτείται η προκατάληψη της πλειοψηφίας που προσφέρει γόνιμο έδαφος για διώξεις, ρατσισμό και βία.

Αλλά τέτοιες μέρες, με σταθερό βηματισμό προς την οικονομική καταστροφή, ποιος –ή πόσο- νοιάζεται για τον απόλυτο και παγιωμένο αποκλεισμό των Ρομά; Αποτελούν έναν μάλλον εύκολο στόχο και αποδιοπομπαίο τράγo. Το γνωρίζουν και το εκμεταλλεύονται οι κάθε λογής Σαρκοζύ και οι δημαγωγοί που παίζουν επικίνδυνα με το μέλλον της κουτσής ευρωπαϊκής δημοκρατίας μας.

Με πλάγια τα αποσπάσματα από το:  Μ. Παύλου, Κ. Λυοβαρδή, Δ. Χορμοβίτης, Ι.  Προκόπη, Η στέγαση των Ρομά στην Ελλάδα. Φαύλοι Κύκλοι και Εδραιωμένοι Μύθοι, επιμ. Μίλτος Παύλου, HLHR-KEMO/i-RED 2009.

(www.i-red.eu)

*Ο Μίλτος Παύλου είναι διευθυντής i-RED / Συντονιστής Ευρωπαϊκού Δικτύου RED κατά του Ρατσισμού

[1] Σύμφωνα με εκτιμήσεις, οι Ρομά στην Ελλάδα ανέρχεται σε 250.000-400.000.

[2] Είναι καλό αυτός που κατακρίνει να λέει τι θα έκανε αν ήταν στη θέση τους. Αν δεχτούμε, προφανώς με το ζόρι, ως δεδομένη την ανάγκη για Ολυμπιακούς Αγώνες, τότε, αντί να απομακρυνθούν οι Ρομά, θα ήταν μια ευκαιρία για στεγαστική αποκατάσταση και αναβάθμιση της διαβίωσης τους σε δημόσια γη, δίπλα στο Στάδιο, με το να μπουν στη δουλειά οι κάτοικοι των καταυλισμών που «απομακρύνθηκαν»: από τότε έως και σήμερα κάποιους από αυτούς μπορεί κάθε επισκέπτης της Αθήνας να τους δει στην Αττική Οδό, σε απόσταση λίγων χιλιομέτρων από το αεροδρόμιο.

Η Αυγή online