Τώρα που φορέσαμε όλοι μάσκες θα φανεί το πραγματικό πρόσωπο καθενός.

Τώρα που φορέσαμε όλοι μάσκες θα φανεί το πραγματικό πρόσωπο καθενός.

14 Απριλίου 2010

Οι μπαχαλάκηδες, οι αήττητοι προβοκάτορες και άλλα παραμύθια…

Τις μεγαλύτερες στεναχώριες τις έχω όταν βλέπω να συμβαίνουν πράγματα όταν έλεγα πως θα γίνουν οι άλλοι μ’ έβριζαν κανονικά με διάφορα κοσμητικά επίθετα. Φευ διαβάζοντας άρθρο του Κυρίτση στην Αυγή γύρισα 25 χρόνια πίσω στο 1985 όταν έπεσε το δόλωμα που μ’ ευκολία τσίμπησαν οι αναρχικοί για να φτάσουμε σήμερα να έχουμε τέτοια δημοσιεύματα και μάλιστα στον αριστερό τύπο. Νοιώθω κατά κάποιο τρόπο δικαιωμένος που στα μέσα του 1986 εγκατέλειψα τις ομάδες αναρχικών που μόλις τότε είχαν αρχίσει να οργανώνονται. Έφυγα δηλώνοντας τότε πως αυτό που κάνουν προσπαθώντας να οργανώσουν πολιτικά την αναρχία είναι απλώς άλλη μια προσπάθεια να την εξαφανίσουν χτυπώντας από μέσα. Ήταν η εποχή που εμφανίστηκαν οι πρώτοι ρουφιάνοι απαιτώντας οργάνωση στα πλαίσια της πολιτικής και με ανάλογες του πολιτικού μας συστήματος δομές. Ήταν η εποχή που κάποιοι «αναρχικοί» έφτασαν να οργανώνουν προπαγάνδα χλευάζοντας όσους από εμάς επιμέναμε πως η προπαγάνδα λειτουργεί αμφίδρομα βλάπτοντας τόσο τον προπαγανδιστή όσο και το θύμα του!

Ας τα πάρω όμως με την σειρά. Τον Νοέμβριο του 1985 (εν μέσω κοινωνικών ταραχών μετά την δολοφονία ενός ακόμη δεκαπεντάχρονου και την πρόδρομη του ΛΑΟΣ επίσκεψη που μας είχε κάνει ο Λεπέν) από τις εκδόσεις Α/συνέχεια κυκλοφόρησε ένα τευχος με τίτλο «3 ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ» όπου ούτε λίγο ούτε πολύ προειδοποιούσε γι αυτά που συμβαίνουν σήμερα. Διαβάζοντας λοιπόν το άρθρο του Κυρίτση εκείνες οι συζητήσεις μου ήρθαν μία προς μία στο μυαλό. Κι εξηγούμαι:

Γράφει ο Κυρίτσης,

Από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα εκατοντάδες αναρχικοί έχουν διωχθεί, φυλακιστεί, στιγματιστεί, κάποιοι έχουν σκοτωθεί για την προώθηση των κοινωνικών αγώνων, όπως τους αντιλαμβάνονται. Από καθαρά περιθωριακό κίνημα το 70 και το 80, σχηματοποιήθηκε κατά τη δεκαετία του 90 και γιγαντώθηκε, τηρουμένων των αναλογιών, τα τελευταία χρόνια και κυρίως μετά τον Δεκέμβρη του 2008. Η σχεδόν γεωμετρική διεύρυνση του χώρου δεν συνοδεύτηκε από την αντίστοιχη εμβάθυνση. Ίσα - ίσα έγινε πιο χαλαρός. Στο σημείο αυτό άρχισαν τα προβλήματα που μπορούν να περιγραφούν ως μπαχαλοποίηση του χώρου όχι με την έννοια των μπαχάλων (πράξεων) τα οποία ενίοτε είναι από λογικά ως επιβεβλημένα, αλλά με την έννοια των μπάχαλων (ατόμων) που ενοποιούνται στη βάση των μπάχαλων πράξεων και τίποτε άλλο.

Ο αναρχικός χώρος δεν είναι άμοιρος ευθυνών για αυτήν την εξέλιξη, καθώς τα τελευταία χρόνια προκειμένου να εξυπηρετήσει την αναπάντεχη μαζικοποίηση του, έκανε ενστικτωδώς αν όχι συνειδητά, αυτό που κάνουν όλοι οι πολιτικοί χώροι σε τέτοιες περιπτώσεις: Δεξιά στροφή. Βασικές αξίες της αριστεράς στην οποία παντού και πάντα εγγραφόταν η αναρχία για να μην πούμε ότι τις υπερασπιζόταν ακόμα και όταν τις εγκατέλειπε η αριστερά, υποχώρησαν μπροστά σε μια τηλεοπτικοποιημένη εκδοχή, αυτεκπληρούμενη και αυτεξυπηρετούμενη, στερεοτυπική, εύκολη. Αλλά και εκεί που ο αναρχικός χώρος (που δεν είναι γραφειοκρατικοποιημένος σαν την αριστερά) βρέθηκε και πάλι στην πρωτοπορία των αγώνων, όπως ο πρωτοβάθμιος συνδικαλισμός, κι εκεί ακόμα εμφανίστηκαν και μάλιστα με κνίτικο τρόπο ιδιοκτησιακές αντιλήψεις και αποκλεισμοί, συχνά στα όρια του γελοίου.

Παράλληλα ο αναρχικός χώρος, νεολαιίστικος ως επί το πλείστον διολίσθησε σε εφηβοσχολικές προσεγγίσεις της έννοιας της συλλογικότητας “η συλλογικότητά μου να είναι καλά και οι άλλοι να πά να γαμηθούν”, της αλληλεγγύης που έγινε “ομερτά”, της ανεκτικότητας που έγινε ανοχή σχεδόν στα πάντα. Έτσι, με φρίκη είδαμε επιθέσεις αναρχικών σε γκέι πάρτι με την αιτιολογία ότι εν μέσω κοινωνικού πολέμου δεν μπορούν να χορεύουν οι αδερφούλες. Είδαμε ακόμη και επιθέσεις σε μέσα μαζικής μεταφοράς. Όχι για να γίνουν οδοφράγματα, αλλά επειδή τα χρησιμοποιούν οι αλλοτριωμένοι μικροαστοί μεροκαματιάρηδες. Κι απ' αυτό φτάσαμε στις αμερικανιές - οι μπάτσοι πρέπει να έχουν τρύπα στη μέση όπως τα ντόνατς που τρώνε- και στην υιοθέτηση στη lingo του χώρου κλασικών ναζιστικών σχημάτων όπως αυτό που θέλει τους μπάτσους και τους φασίστες να είναι “ασπόνδυλα”, δηλαδή μη άνθρωποι στους οποίους πιθανόν αναγνωρίζονται δικαιώματα ασπονδύλων αλλά όχι ανθρώπινα δικαιώματα. Η εμφάνιση αναρχοναζιστών οι οποίοι φυσικά είναι ναζί κανονικότατοι και όχι αναρχικοί ήταν το επόμενο βήμα. Δεν είναι τυχαίο ότι η ταινία V for Vendetta αποτέλεσε σημείο αναφοράς και για τους δύο χώρους, στη βάση του αντικοινοβουλευτισμού και της βόμβας.

Είναι προφανές ότι η παραπάνω προσέγγιση πάσχει κατά το ότι προχωρά σε γενικεύσεις και στην α λα καρτ ανάδειξη συγκεκριμένων χαρακτηριστικών που δεν μπορούν να περιγράψουν ολόκληρο τον χώρο. Αλλά η γενίκευση και ο μανιχαϊσμός δεν είναι βασικά χαρακτηριστικά του χώρου στην Ελλάδα;

Γιώργος Κυρίτσης Η δεξιά στροφή της αναρχίας - Η Αυγή online

Οι μπαχαλάκηδες λοιπόν; Ποιοι είναι αυτοί;

 

Αντιγράφω από τις εκδόσεις Α/συνέχεια σελ. 19.

«όμως είχε ήδη συντελεστεί και μια ακόμα διαφοροποίηση που σχετιζόταν με την μαζικοποίηση και ενεργητική συμμετοχή ενός χώρου που είχε μόνο περιθωριακή δράση μέχρι τότε: του αντιεξουσιαστικού χώρου.

Η υπόθεση Κάραβελ μέσα από την πραγματιστική λογική που ονομάστηκε «πολιτική με αποτελέσματα» προώθησε μια ιδεολογική συγχώνευση με τα βασικά στοιχεία του αντιεξουσιαστικού χώρου. Σαν πρωτοβουλία δεν διαχωρίστηκε από τον χώρο αυτό, ενώ του προσέφερε ένα πεδίο ενεργητικής δράσης. Από τότε ο αντιεξουσιαστικός χώρος αισθάνθηκε την δυνατότητά του να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο και όχι ρόλο κομπάρσου στην ουρά μιας πορείας που διοργανώνουν άλλοι. Αυτό το μπόλιασμα ορισμένων τμημάτων (υπολειμμάτων) του εξωκοινοβουλευτικού χώρου με τα αντιεξουσιαστικά στοιχεία αποτέλεσε και το ουσιαστικό στοιχείο υπονόμευσης κάθε σοβαρής αντιμετώπισης της κρατικής καταστολής. Το άμεσο αποτέλεσμα ήταν όσος κόσμος συνέχιζε μια δραστηριοποίηση στα πλαίσια παλιών και νέων ομαδοποιήσεων να έχει μια κοινωνική ψυχολογία που να πλησιάζει αρκετά αυτή του αντιεξουσιαστικού χώρου. Αυτό το γεγονός δεν μπορεί να εκληφθεί σαν στοιχείο εναρμόνισης με μια νέα πολιτικοποίηση αλλά αντίθετα σαν εκφυλιστικό παρεπόμενο της ερωτοτροπίας με εκδηλώσεις που χαρακτηρίζουν τον αναρχικό χώρο. Ο άκρατος υποκειμενισμός ο πραξικοματισμός η αδιαφορία για τις μάζες και τις μαζικές διαδικασίες η αναγόρευση του περιθωρίου σαν φυσικού χώρου κίνησης των επαναστατικών απόψεων «μέσα σε μια όλο και πιο συντηρητικοποιούμενη κοινωνία» η αντίληψη της αντιπαράθεσης και με το κράτος σαν αντιπαράθεση μηχανισμών, όλα αυτά συνόδεψαν μια συρρίκνωση σε όλους τους μαζικούς χώρους και μια απομάκρυνση από τα προβλήματα που υπήρχαν γενικά στον χώρο της αριστεράς και της νεολαίας…. Η Λατρεία της ενός ορισμένου τύπου πρακτικής και η αποστροφή της θεωρίας οδηγούσε σε τεχνητούς διαχωρισμούς και εκβιασμούς…

Φυσικά κάθε φορά η κατάσταση εκτιμιόταν σαν ευνοϊκή για «καλύψεις κενών». Η λέξη «αποτυχία» ήταν και είναι άγνωστη για όσους ακολουθούν αυτή την λογική αφού «αποτυχία είναι να βρίσκεσαι σε χειρότερη θέση αφού κάνεις κάτι, απ’ ότι όταν δεν κάνεις τίποτα» και αφού ποτέ δεν «είμαστε σε χειρότερη θέση» άρα δεν έχει αποτύχει και η λογική μας… Μοιάζουν λίγο αστεία όλα αυτά αλλά δεν είναι και τόσο γιατί υπάρχει κόσμος που ακόμα παίρνει στα σοβαρά κάτι τέτοια.

Τα συμπεράσματα δικά σας….

5 σχόλια:

  1. Η αλαζονεία της "εξουσίας" στο μικρόκοσμο των Εξαρχείων!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κάάάάτσε βρε Κλείτωρ...
    Πέρα από τις εσωτερικές συνεχόμενες ασυνέχειες των κειμένων που έβαλες

    (π.χ. η φράση "το ναζιστικό λεκτικό σχήμα που θέλει τους φασίστες να είναι ασπόνδυλα, οδήγησε στην εμφάνιση αναρχοναζιστών", είναι μια παράλογη φράση -δεν είναι? εκτός κι αν συχνά οι ναζιστές έχουν αποκαλέσει τους ναζιστές ως ασπόνδυλα)

    πέρα από αυτές τις κακιούλες φοβισμένων ανθρώπων, όμως, είναι λογικό να παίρνουμε τη θέση του Γιώργου Κυρίτση και των μαοϊκών της ασυνέχειας και με βάση αυτές τις θέσεις των μη-αναρχικών (που είναι και σε σύγχυση οι άνθρωποι, μπερδεύοντας αναρχικούς με φράσεις άλλων οργανώσεων ο Κυρίτσης, για παράδειγμα) και να κρίνουμε τους αναρχικούς?
    (Η ασυνέχεια δεν είναι αυτό το σημερινό ΚΟΕ που συμμετέχει στο Σύριζα? Ε, τι περίμενες να πει για την αναρχική θεώρηση των πραγμάτων?)
    Είναι σα να παίρνεις τη θέση των πασόκων για να κρίνεις από μέσα το Σύριζα, ας πούμε.
    Δεν είναι δεοντολογικό, νομίζω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Prkls, άσε τι είναι αντιδεοντολογικό και τι δεν είναι διότι αν μιλήσουμε για δεοντολογία δεν θα συμφέρει καθόλου τους αναρχικούς ούτε κανέναν άλλο βέβαια. Εγώ αυτό που βλέπω συγκρίνοντας τα δύο κείμενα είναι μια χρονική συνέχεια που μόνο ένας οπαδός του «δεν χάσαμε και τίποτα» μπορεί να θεωρήσει πετυχημένη. Ε λοιπόν εγώ βλέπω πως όχι μόνο η αναρχία έχασε τα αυγά και τα πασχάλια αλλά την έφεραν ακριβώς στα μέτρα που την ήθελαν οι εξουσιαστές. Την έκαναν σταλινομαοϊκή. Να μου το θυμηθείς μέχρι αναρχικούς βουλευτές θα δούμε και βέβαια θα είναι τόσο αναρχικοί όσο σοσιαλιστές είναι στο ΠΑΣΟΚ και όσο είναι αριστεροί στον ΣΥΡΙΖΑ…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Βρε εντάξει, χρονική και νοηματική συνέχεια βεβαίως και έχουν τα 2 κείμενα, αλλά έχουν και κοινό συμφέρον να εύχονται την ιδεολογική κηδεμονία των κομμάτων τους πάνω στους αναρχικούς.
    Και δύο κείμενα πασόκων της ίδιας εποχής να πάρεις, πάλι θα έχουν νοηματική συνέχεια, αλλά αυτό ουδόλως θα είναι έκπληξη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ναι αλλά εδώ δεν μιλάμε για ΠΑΣΟΚ.
    Η αναρχία στην ελλάδα σήμερα χωρίζεται σε δυο μαντριά. Κομματική αναρχία και τραμπουκική αναρχία. Ούτε η μεν ούτε η δε είναι αναρχία όμως. Το πως τα καταφέρανε θέλω να καταδείξω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σκέψου δυο φορές πριν σχολιάσεις. Διαβάζεις ένα διαδικτυακό προσωπικό ημερολόγιο του οποίου η ανάγνωση ΔΕΝ είναι υποχρεωτική. Βαριέμαι τ' ανούσια μπλα μπλα και δαγκώνω όταν μου χαλάνε την ησυχία. Θα μπορούσα να έχω κλείσει τον σχολιασμό αλλά ακόμα νομίζω πως υπάρχουν κάποιοι που όντως έχουν κάτι να πουν κι εύχομαι να είσαι ένας από αυτούς αλλά οι πιθανότητες είναι λίγες και γι αυτό σου λέω: Για να μην σε φάει η μαρμάγκα σκέψου δυο φορές πριν σχολιάσεις, σαν να δίνεις εξετάσεις. Αλλιώς άστο καλύτερα!

Αναγνώστες

Η Ιδιοφυΐα του Πλήθους

Υπάρχει αρκετή προδοσία, μίσος, βία, παραλογισμός στο μέσο άνθρωπο για να προμηθεύσει οποιοδήποτε στρατό, οποιαδήποτε μέρα. Kαι οι καλύτεροι στο φόνο είναι αυτοί που κηρύττουν εναντίον του. Kαι οι καλύτεροι στο μίσος είναι αυτοί που κηρύττουν αγάπη. Kαι οι καλύτεροι στον πόλεμο είναι τελικά αυτοί που κηρύττουν ειρήνη. Eκείνοι που κηρύττουν θεό, χρειάζονται θεό. Eκείνοι που κηρύττουν ειρήνη, δεν έχουν ειρήνη. Eκείνοι που κηρύττουν αγάπη, δεν έχουν αγάπη.

Προσοχή στους κήρυκες, προσοχή στους γνώστες, προσοχή σε αυτούς που όλο διαβάζουν βιβλία, προσοχή σε αυτούς που είτε απεχθάνονται τη φτώχεια, είτε είναι περήφανοι γι' αυτήν, προσοχή σε αυτούς που βιάζονται να επαινέσουν γιατί θέλουν επαίνους για αντάλλαγμα, προσοχή σε αυτούς που βιάζονται να κρίνουν, φοβούνται αυτά που δεν ξέρουν, προσοχή σε αυτούς που ψάχνουν συνεχώς πλήθη γιατί δεν είναι τίποτα μόνοι τους, προσοχή στο μέσο άνδρα και τη μέση γυναίκα, η αγάπη τους είναι μέτρια, ψάχνει το μέτριο. Αλλά υπάρχει ιδιοφυΐα στο μίσος τους, υπάρχει αρκετή ιδιοφυΐα στο μίσος τους για να σας σκοτώσει, να σκοτώσει τον καθένα. Δεν θέλουν μοναξιά, δεν καταλαβαίνουν τη μοναξιά, θα προσπαθήσουν να καταστρέψουν οτιδήποτε διαφέρει από το δικό τους. Μη βρισκόμενοι σε θέση να δημιουργήσουν έργα τέχνης, δεν θα καταλάβουν την τέχνη, θα εξετάσουν την αποτυχία τους, ως δημιουργών, μόνο ως αποτυχία του κόσμου. Mη βρισκόμενοι σε θέση να αγαπήσουν πλήρως, θα πιστέψουν ότι και η αγάπη σας είναι ελλιπής και τότε θα σας μισήσουν και το μίσος τους, θα είναι τέλειο... Σαν ένα λαμπερό διαμάντι, σαν ένα μαχαίρι, σαν ένα βουνό, σαν μια τίγρη. Όπως το κώνειο. Η καλύτερη τέχνη τους...

Tσαρλς Μπουκόφσκι

Related Posts with Thumbnails