Τώρα που φορέσαμε όλοι μάσκες θα φανεί το πραγματικό πρόσωπο καθενός.

Τώρα που φορέσαμε όλοι μάσκες θα φανεί το πραγματικό πρόσωπο καθενός.

29 Οκτωβρίου 2009

Χρόνια πολλά κορόϊδα.

Διαβάστε μια άποψη που με βρίσκει εν πολλοίς σύμφωνο. Δίνω μόνο ένα μικρό δείγμα. Όποιος ενδιαφέρεται για περαιτέρω ας ακολουθήσει τον σύνδεσμο.

Αλλά ειδικά στην περίπτωση του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η βρετανική παρέμβαση υπήρξε η πλέον εξόφθαλμη και πιεστική (τουλάχιστον για όποιους δεν τρέφουν γραφικές αυταπάτες περί μιας Ελλάδος «πτωχής πλην τιμίας», που αντιστάθηκε στον Άξονα γιατί …«έτσι κάνουν οι Έλληνες» και άλλα φαιδρά). Γιατί, αν υποθέσουμε ότι το νεοελληνικό κρατίδιο (και όχι ο νεοελληνικός λαός) είχε κάποιο συμφέρον να εμπλακεί στον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο, ή στη Μικρά Ασία, ωστόσο το 1940 δεν υπήρχε απολύτως κανένας λόγος πολεμικής εμπλοκής του. Ούτε τα εγχώρια αφεντικά (πολιτικάντηδες κλήρος, εικονικοί ψευτοβιομήχανοι, παρασιτικοί μεσάζοντες και λοιποί μεταλλαγμένοι πρώην τουρκοκοτσαμπασήδες) της νεοελλάδας είχαν κάποιες βλέψεις από αυτόν τον πόλεμο (οι «σύμμαχοί» τους άλλωστε -και ειδικά οι θαλασσοκράτορες Βρετανοί- τούς είχαν κόψει τον επεκτατικό τους «αέρα» το 1922), αλλά ούτε και ο ελληνικός λαός είχε να περιμένει κάτι ο,τιδήποτε θετικό από έναν πόλεμο.

Παρ’ όλα αυτά το νεοελληνικό κρατίδιο εισήλθε στον πόλεμο με φανφάρες και τυμπανοκρουσίες, σαν να επρόκειτο για δική του υπόθεση. Για τη στάση του αυτή επικαλέστηκε διάφορες αστείες δικαιολογίες, οι οποίες έχουν σαν κοινό σημείο τό ότι όλες τους ήσαν (και παραμένουν και σήμερα) παρμένες από την πολεμική προπαγάνδα της εποχής: Ο πόλεμος καθαγιάστηκε σαν «πατριωτικός», σαν «άμυνα της πατρίδας», ή σαν «αντιφασιστικός αγώνας» κ.α. Είναι ευνόητο, ότι αν αυτές οι αιτιάσεις αποδειχθούν (όπως θα επιδιώξουμε στη συνέχεια) ωραιοποιήσεις προορισμένες για τα αφελή σφάγια, που θα ντυθούνε στο χακί, τότε το μοναδικό συμπέρασμα, που οδηγείται κάποιος είναι ότι: Η Ελλάδα θα έπρεπε να αποφύγει με κάθε τρόπο την εμπλοκή της στον πόλεμο, είτε επιδιώκοντας σοβαρά μια πειστική και ξεκάθαρη ουδετερότητα, ή, αν αυτό δεν γινόταν εφικτό, μή δεχόμενη να πολεμήσει με κανένα τρόπο.

 

Οι μύθοι της προπαγάνδας

Οι αιτιάσεις, που προέβαλε το κρατίδιο, για να σύρει στον πόλεμο τον λαό, που κατέχει, είναι δύο ειδών:

α. Αρχικά, μια αιτίαση, υποτίθεται, «ευνόητη», σύμφωνα με την οποία η είσοδος στον πόλεμο παρουσιάζεται σαν περίπου αναπόφευκτη (συνήθης και διαχρονικά δοκιμασμένη μέθοδος όλων των εξουσιών να παρουσιάζουν σαν αναπόφευκτο αυτό που έχουν ύπουλα μεθοδεύσει), αφού η «κακή» Ιταλία μας επιτέθηκε και εμείς έπρεπε να «αμυνθούμε»,

β. μεταγενέστερα, μια αιτίαση «υπερβατική» και θεμελιωμένη σε μιά «πολιτική» θεώρηση επιπέδου νεοελληνικού καφενείου, σύμφωνα με την οποία ο πόλεμος δεν ήταν μόνο πατριωτικοαμυντικός αλλά και …διεθνοποιημένος αντιφασιστικός. Αυτή η αιτίαση «ανακαλύφθηκε» πολύ αργότερα τής έναρξης των εχθροπραξιών με την Ιταλία (στην πραγματικότητα εισήχθη από το ιδεολογικό προπαγανδιστικό οπλοστάσιο των συμμάχων).

Στα περί δήθεν αμυντικού πολέμου από πλευράς Ελλάδος θα πρέπει να υπενθυμισθεί, ότι ειδικά στη φλεγόμενη Μεσόγειο, υπήρξαν οι σθεναρές ουδετερότητες τής (φασιστικής!) Ισπανίας και, κυρίως, της γειτονικής και ίσης στρατηγικής σημασίας, Τουρκίας. Τί εμπόδιζε την Ελλάδα να πράξει το ίδιο, αλλά αντιθέτως προκάλεσε δήθεν την εναντίον της επίθεση και δήθεν την ανάγκασε να αμυνθεί; «Η στρατηγική σημασία της» λέει η νεοελληνική σχολική και δημοσιογραφική προπαγάνδα. Ωστόσο, οι ίδιοι λόγοι, που κατέστησαν δυνατή την τουρκική ουδετερότητα θα μπορούσαν ενδεχομένως να ισχύσουν και για μια ανάλογη ελληνική. Γιατί δεν εξηγείται το πώς μια χώρα, λόγω της υποτιθέμενης στρατηγικής της σημασίας (όπως μας λένε ότι είχε η Ελλάδα), να σύρεται σε έναν πόλεμο «παρά την φιλειρηνική θέλησή της», ενώ η αμέσως διπλανή της εξακολουθεί να διατελεί σαν να βρίσκεται εκατομμύρια χιλιόμετρα μακριά από αυτόν. Προφανώς:

- Ή η Ελλάδα δεν είχε στρατηγική σημασία τόσο μεγάλη, ώστε να θεωρηθεί αναπόφευκτη η είσοδός της στον συγκεκριμένο πόλεμο,

- ή, αν η Ελλάδα είχε την τεράστια στρατηγική σημασία, που μας παρουσιάζουν, τότε η εξ ίσου τεράστιας στρατηγικής σημασίας Τουρκία αφέθηκε, τόσο από τους Συμμάχους, όσο και από τον Άξονα, στρατηγικώς ανεκμετάλλευτη.

Το δεύτερο είναι αστείο και μόνο να το σκέφτεται κάποιος, οπότε καταλήγουμε αβίαστα, στο ότι: Το 1940 η Ελλάδα δεν είχε καμία στρατηγική σημασία, τέτοια που να καθιστά αναπόφευκτο το σύρσιμό της από την μία ή από την άλλη εμπόλεμη πλευρά.

Η Ελλάδα μπήκε στον πόλεμο μόνο και μόνο, γιατί η Βρετανία σκόπευε να την χρησιμοποιήσει σαν αεροπορική και ναυτική βάση στη Μεσόγειο. Τής δόθηκε έτσι μιά στρατηγική σημασία, που (όπως και η Τουρκία) δεν την διέθετε αφ’ εαυτής. Αυτή ήταν η αιτία, που κατέστησε την Ελλάδα στόχο του Άξονα και ειδικά της Γερμανίας. Αλλά η Βρετανία δεν είχε καμμία δύναμη επιβολής στην περίπτωση, που η Ελλάδα αρνούνταν αυτό τον ρόλο. Ήταν ήδη σε δυσχερή θέση σε όλα τα αποικιοκρατικά της μέτωπα: στην Ευρώπη, στην Βόρειο Αφρική, στην Άπω Ανατολή, παντού. Ωστόσο, το νεοελληνικό κρατίδιο δέχτηκε να παίξει τον ρόλο, που ήθελαν οι προτέκτορές του μόνο και μόνο επειδή έχει μάθει να λειτουργεί με τα αντανακλαστικά του πιστού μαντρόσκυλου. Δείχνοντας δηλαδή δουλική χαμέρπεια στους πάτρωνές του και στυγνότητα στους υπηκόους του, τους οποίους θα έστελνε αδίστακτα στο σφαγείο. Ένα γνήσιο δημιούργημα της αποικιοκρατίας…

Οι συνεχείς διπλωματικές επαφές με τους Βρετανούς τις παραμονές του πολέμου, η -έκδηλη σαν κοινό μυστικό- θέληση των Βρετανών να χρησιμοποιήσουν την «σύμμαχό» τους Ελλάδα σαν στρατιωτική βάση, η αστεία και κατάφωρη διπροσωπία της ελληνικής κυβέρνησης, που διακήρυττε τις φιλειρηνικές της διαθέσεις και την «ουδετερότητά» της δεν έπειθαν κανέναν, εκτός από τον -ως συνήθως- εύπιστο λαό.

 

Τα περί δήθεν διεθνούς «αντιφασιστικού» πολέμου είναι αρκετά ευκολότερο να τα καταρρίψει κάποιος. Ως γνωστόν μια Ελλάδα φασιστοκρατούμενη, υπό τον δικτάτορα και πίθηκο του φασισμού Μεταξά δεν θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι πολεμά τον φασισμό. Παρ’ όλα αυτά, η προπαγάνδα τής μεταγενέστερης αυτοαποκαλούμενης «Εθνικής Αντίστασης» εισηγήθηκε την αιτίαση του πολέμου ως δήθεν «αντιφασιστικού». Αυτό το φαεινό προπαγανδιστικό εύρημα χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από το νεοελληνικό εθνοκράτος (το οποίο έχει πλέον αναγνωρίσει την «Εθνική Αντίσταση» ως έναν από τους θεμελιώδεις μύθους του). Μάλιστα στο προπαγανδιστικό αυτό εύρημα δόθηκε «αναδρομική» εξηγητική ισχύς, έτσι ώστε η είσοδος της χώρας στον πόλεμο να ερμηνεύεται ως οφειλόμενη σε μια δήθεν εξ’ αρχής αντιφασιστική στάση, παρά την ύπαρξη, κατά το πρώτο έτος του πολέμου, μιας εγχώριας φασιστικής δικτατορίας.

Στην πραγματικότητα, τα περί «αντιφασιστικού» αγώνα δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια περαιτέρω θεωρητικοποίηση και ωραιοποίηση του πολέμου. Η ωραιοποίηση αυτή, όπως άλλωστε αποδείχθηκε και από την μεταπολεμική σύρραξη των «αντιστασιακών» νεοελληνικών στρατών (στην πραγματικότητα πρόκειται για συμμοριτοπόλεμο ελεγχόμενο από ξενοκίνητες «εθνικόφρονες», ή σταλινικές ηγεσίες/συμμορίες, ο οποίος καταχρηστικά και κατ’ ευφημισμόν ωραιοποιήθηκε ως «εμφύλιος»), είχε σαν μοναδικό σκοπό να προετοιμάσει την εδραίωση των διαφαινομένων συμμαχικών μεταπολεμικών καθεστώτων και το εκ νέου μοίρασμα του πλανήτη (αφού, από το 1942 η ήττα της Γερμανίας θεωρείτο αναμενόμενη). Αυτή ήταν στην πραγματικότητα η αποστολή των κατά τόπους «εθνικών αντιστάσεων» στις κατεχόμενες από τον Άξονα χώρες(3).

Αλλά η επινόηση του δήθεν «αντιφασιστικού» χαρακτήρα του πολέμου είχε και μια πολύ σπουδαιότερη αποστολή: να αποτρέψει τον νεοελληνικό και τους άλλους λαούς, όπου κι αν χρησιμοποιήθηκε, από το να εκμεταλλευθούν την πολεμική αναμπουμπούλα για να εξεγερθούν εναντίον των ομοεθνών αφεντικών τους. Ας μην ξεχνάμε, ότι ο μεσοπόλεμος υπήρξε μια περίοδος πλήρης κοινωνικών εκρήξεων, (στη Γερμανία το 1923, στη «σοβιετική» Ρωσία, όπου συνέβησαν επανειλημμένες εργατικές -αλλά όχι και φιλοτσαρικές- εξεγέρσεις εναντίον του «εργατικού κράτους», στην Ισπανία το 1936-1939 κ.λπ.). Μερικές από αυτές εκδηλώθηκαν ως κοινωνικές συνέπειες του Α’ παγκοσμίου πολέμου. Μάλιστα το πρόσφατο παράδειγμα της συντριβής της Ισπανικής επανάστασης από τη συμπαιγνία όλων των ισχυρών κυβερνήσεων, «δημοκρατικών», «εργατικών» και φασιστικών αποδεικνύει, ότι αυτό που ανησυχούσε περισσότερο τους εξουσιαστές του πλανήτη ήταν να μην προκληθεί γενικευμένη διεθνής επαναστατική ανάφλεξη, την στιγμή, που απεργάζονταν τον δικό τους πόλεμο για την αναδιανομή του κόσμου(4). Το ενδεχόμενο να μετατραπεί ο παγκόσμιος πόλεμος μεταξύ των αφεντικών του πλανήτη σε παγκόσμιο κοινωνικό πόλεμο, δηλαδή σε μια περίπου παγκόσμια επανάσταση των λαών εναντίον των κυριάρχων τους αποτελούσε και τον κυριότερο φόβο όλων των εξουσιαστών της εποχής. Πόσο μάλλον όταν είχαν περάσει μόλις είκοσι χρόνια από τον προηγούμενο παγκόσμιο πόλεμο και η σιωπηρή ανοχή των μελλοθανάτων λαών, που προορίζονταν να σταλούν για μια ακόμη φορά στο σφαγείο, θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να φτάσει στα όριά της.

Ακόμα και μια μόνο κοινωνική εξέγερση σε κάποια χώρα του συμμαχικού συνασπισμού (είτε «ελεύθερη», είτε κατεχόμενη, π.χ. στην μονίμως «άτακτη» Γαλλία, ή στην φρεσκοεξεγερμένη Ρωσία), τόν απειλούσε με στρατιωτική κατάρρευση (το πρόβλημα είναι τόσο παληό, που το είχε επισημάνει και ο Πλάτων: πρόκειται απλώς για τον προαιώνιο φόβο των κυριάρχων να μην εκδηλωθεί ανταρσία των κοινωνικώς δυσαρεστημένων σε περίπτωση πολέμου(5)). Γι’ αυτό η επίκληση από τις συμμαχικές κυβερνήσεις τών αντιφασιστικών αισθημάτων των λαών τους είναι εμετικά υποκριτική: λίγους μόνο μήνες πριν το ξέσπασμα του πολέμου οι ίδιες αυτές «δημοκρατικές» κυβερνήσεις είχαν χαρίσει τη νίκη στον ισπανικό φασισμό. Η προπαγανδιστική απάτη του «αντιφασιστικού» πολέμου χρησιμοποιήθηκε από όλους τους συμμάχους ανεξαρτήτως των άλλων διαφορών τους και πέτυχε να παροχετεύσει την κοινωνική δυσαρέσκεια και υποψία για τον πόλεμο, σε ανώδυνα για την εξουσία ιδεολογικά κανάλια. Έτσι οι λαοί προσέφεραν με περισσότερη προθυμία τον αυχένα τους στα τσεκούρια των δημίων, πιστεύοντας αφελώς, ότι αγωνίζονται για «υψηλά» ιδεώδη.

Freeinquiry.gr-Ελεύθερη Έρευνα

4 σχόλια:

  1. Καλά και σωστά φαίνονται όλα αυτά...

    Μόνο που παραμένει το ενδεχόμενο, ΑΝ είχε δεχτεί η Ελλάδα να περάσουν στο έδαφός της ανενόχλητα Ιταλικά στρατεύματα να είχει καταστεί πρακτικά είτε ΣΥΜΜΑΧΟΣ της Ιταλίας είτε... αποικία της.
    ΔΕΝ είμαι σίγουρος αν το ξεκαθάρισες αυτό καλά...

    Πάντως γενικά με όσα διάβασα στο ωραίο μπλογκ σου μέχρι τώρα, τείνω να συμφωνώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ήμασταν ήδη αποικία,προτεκτοράτο και "σύμμαχος" της Αγγλίας. Αν συνθηκολογούσαμε εξ' αρχής με τους Ιταλούς, θα ήμασταν απλώς άλλη μια κατεχόμενη χώρα. Όχι σύμμαχός τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Το αρθρο δεν στερειται λογικης. Εχω μια δυο ενστασουλες ομως.

    * Πιθανον να ηταν αναγκαστικη η προσχωρηση στον πολεμο. Σε παλαιοτερη αναλογη περιπτωση η Αγγλια ειχε κανει κανονική επίθεση μεχρι να ...συνετιστεί η Ελληνική κυβέρνηση - εκτος και αν δεν θυμαμαι καλα. Και αργοτερα (δεκεμβριανα-εμφυλιος) η Αγγλια απεδειξε πως δεν ειχε ηθικους ενδοιασμους μπροστά στους στόχους της

    * Με νεκρους περισσοτερους απ οτι στην Αλβανια και στην κατοχή, μονο εμφυλιος μπορει να χαρακτηριστει, αν και το αγγλογενες civil war ισως να ταιριαζει περισσοτερο. Μπορει με οι "ξενοι" να κινουσαν κάποια νήματα, αλλα την βλακεια που ειχε στο κεφάλι του ο καθένας απο τους εμπλεκόμενους την είχε καταδικιά του

    * Ενας απο τους λόγους που μπήκε το Ελληνικο κρατος στον πολεμο ήταν και το "δελεαρ" του κερδους (οπως και παλαιοτερα), η εκχωρηση δηλ νεων εδαφων, μονο που αυτη την φορά μας έριξαν στην μοιρασια οι Τσωρτσιλ-Στάλιν

    * Ο φασιστας Μεταξάς σαφως και ηταν ομοϊδεατης των Γερμανων, αλλα ήξερε πως δεν μπορούσε να πάει κόντρα σε μια ναυτική υπερδυναμη οπως η Αγγλια η οποια εκεινη την στιγμη βρισκοταν σε μεγαλα ζορια. Σε περιπτωση "αρνησης" πιθανον να εκαναν ντου οι Αγγλοι και να αλλαζαν την κυβερνηση

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αυτό που ξέρω να πω, είναι ότι η όλη υπόθεση είχε να κάνει με την "ξεροκεφαλιά" του Διοικητή της 8ης Μεραρχίας. Οι αναλύσεις και τα άλλα γλυκανάλατα είναι για να μασάνε τα κορόιδα!

    Υ.Γ. Για διαμαρτυρίες στον κ. Χαράλαμπο Κατσιμήτρο από τους Κλειτσούς Ευρυτανίας. Φαίνεται ζώντας στην Ήπειρο απέκτησε την γνωστή ηπειρώτικη ξεροκεφαλιά και δεν "άκουσε" τις εντολές του Μεταξά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σκέψου δυο φορές πριν σχολιάσεις. Διαβάζεις ένα διαδικτυακό προσωπικό ημερολόγιο του οποίου η ανάγνωση ΔΕΝ είναι υποχρεωτική. Βαριέμαι τ' ανούσια μπλα μπλα και δαγκώνω όταν μου χαλάνε την ησυχία. Θα μπορούσα να έχω κλείσει τον σχολιασμό αλλά ακόμα νομίζω πως υπάρχουν κάποιοι που όντως έχουν κάτι να πουν κι εύχομαι να είσαι ένας από αυτούς αλλά οι πιθανότητες είναι λίγες και γι αυτό σου λέω: Για να μην σε φάει η μαρμάγκα σκέψου δυο φορές πριν σχολιάσεις, σαν να δίνεις εξετάσεις. Αλλιώς άστο καλύτερα!

Αναγνώστες

Η Ιδιοφυΐα του Πλήθους

Υπάρχει αρκετή προδοσία, μίσος, βία, παραλογισμός στο μέσο άνθρωπο για να προμηθεύσει οποιοδήποτε στρατό, οποιαδήποτε μέρα. Kαι οι καλύτεροι στο φόνο είναι αυτοί που κηρύττουν εναντίον του. Kαι οι καλύτεροι στο μίσος είναι αυτοί που κηρύττουν αγάπη. Kαι οι καλύτεροι στον πόλεμο είναι τελικά αυτοί που κηρύττουν ειρήνη. Eκείνοι που κηρύττουν θεό, χρειάζονται θεό. Eκείνοι που κηρύττουν ειρήνη, δεν έχουν ειρήνη. Eκείνοι που κηρύττουν αγάπη, δεν έχουν αγάπη.

Προσοχή στους κήρυκες, προσοχή στους γνώστες, προσοχή σε αυτούς που όλο διαβάζουν βιβλία, προσοχή σε αυτούς που είτε απεχθάνονται τη φτώχεια, είτε είναι περήφανοι γι' αυτήν, προσοχή σε αυτούς που βιάζονται να επαινέσουν γιατί θέλουν επαίνους για αντάλλαγμα, προσοχή σε αυτούς που βιάζονται να κρίνουν, φοβούνται αυτά που δεν ξέρουν, προσοχή σε αυτούς που ψάχνουν συνεχώς πλήθη γιατί δεν είναι τίποτα μόνοι τους, προσοχή στο μέσο άνδρα και τη μέση γυναίκα, η αγάπη τους είναι μέτρια, ψάχνει το μέτριο. Αλλά υπάρχει ιδιοφυΐα στο μίσος τους, υπάρχει αρκετή ιδιοφυΐα στο μίσος τους για να σας σκοτώσει, να σκοτώσει τον καθένα. Δεν θέλουν μοναξιά, δεν καταλαβαίνουν τη μοναξιά, θα προσπαθήσουν να καταστρέψουν οτιδήποτε διαφέρει από το δικό τους. Μη βρισκόμενοι σε θέση να δημιουργήσουν έργα τέχνης, δεν θα καταλάβουν την τέχνη, θα εξετάσουν την αποτυχία τους, ως δημιουργών, μόνο ως αποτυχία του κόσμου. Mη βρισκόμενοι σε θέση να αγαπήσουν πλήρως, θα πιστέψουν ότι και η αγάπη σας είναι ελλιπής και τότε θα σας μισήσουν και το μίσος τους, θα είναι τέλειο... Σαν ένα λαμπερό διαμάντι, σαν ένα μαχαίρι, σαν ένα βουνό, σαν μια τίγρη. Όπως το κώνειο. Η καλύτερη τέχνη τους...

Tσαρλς Μπουκόφσκι

Related Posts with Thumbnails