Τώρα που φορέσαμε όλοι μάσκες θα φανεί το πραγματικό πρόσωπο καθενός.

Τώρα που φορέσαμε όλοι μάσκες θα φανεί το πραγματικό πρόσωπο καθενός.

29 Σεπτεμβρίου 2009

Ήλιος και πρωθυπουργός

Ουφ ρε γαμώτο… έχουμε πάλι εκλογές και μ’ έχουν πρήξει όλοι με τα κομματικά τους. Βρέθηκα χθες με κάποιους φίλους και αρχίσανε πάλι μέρες που είναι. Ποιος θα βγεί, ποιος θα μπεί, πόσο πολύ θα μπει και πόσο πολύ θα βγει και για πόσο θα μπαινοβγαίνει, βαρέθηκα και κάποια στιγμή απομονώθηκα στις σκέψεις μου. Σκεφτόμουν πως ο ήλιος αυτή την περίοδο έχει περιορίσει την δραστηριότητά του (χάρη μας κάνει) και είχαμε ήπιο καλοκαίρι, μπήκε βροχερό το φθινόπωρο και μάλλον θα έχουμε έναν βαρύ και δύσκολο χειμώνα φέτος συν την φτώχεια…

Την ώρα που τα σκεφτόμουν αυτά με σκούντηξε ο διπλανός μου και μ’ επανέφερε ρωτώντας με ποιος θα βγει πρωθυπουργός. Ο Παπανδρέου απάντησα θα βγει πρωθυπουργός, αλλά τι παραπάνω μπορεί να κάνει ένας πρωθυπουργός απ’ ότι κάνει ο ήλιος; Και τελικά αν θέλω καλύτερη ζωή που θα πρέπει να στραφώ, προς τον πρωθυπουργό ή προς το ήλιο; Ποιος είναι ο διδάσκαλος που έχει για να δώσει; Υπάρχει περίπτωση να υπάρξει η έννοια του «ηλιοκεντρικού πρωθυπουργού» και κατ’ επέκταση του «φυσιολάτρη πρωθυπουργού»; Και πως θα ήταν αυτός αν μπορούσε να υπάρξει; Και τι είναι αυτό που εγώ θεωρώ καλύτερη ζωή και τι χρειάζομαι γι αυτήν; Πρωθυπουργό ή ήλιο; Γιατί να θεωρούμε τον ήλιο αυτονόητο και τον πρωθυπουργό όχι; Μήπως δεν αρκεί να είναι αυτονόητος ο ήλιος; Μήπως ήρθε ο καιρός να ειπωθούν τα αυτονόητα που έχουμε παρανοήσει; Μήπως χρειάζονται οι άνθρωποι μια γενική επανάληψη των μαθημάτων-παθημάτων τους; Μήπως δίνουμε μεγάλη αξία στους πρωθυπουργούς; Μήπως παραβλέπουμε την λογική πως αυτό που μας δίνει ζωή είναι και αυτό που μπορεί να την καλυτερεύσει; Μήπως υποτιμάμε την φύση μας;

Με παράτησαν στην κοσμάρα μου όπως μου είπαν κι εγώ απάντηση δεν πήρα. Περιέπεσα σε βάσανο και πόνο του μυαλού. Είναι μια διαφορά αυτή των κυνικών με τους επικούρειους τα περί βασάνου. Αυτός ο πόνος στο μυαλό μεταξύ λογικής και πραγματικότητας πονάει περισσότερο και από τ’ αρνί που το σφάζουν. Τώρα πως γίνεται να την βρίσκει κανείς μ’ αυτόν τον πόνο, μόνο οι επικούρειοι το ξέρουν. Το γεγονός είναι πως είχα βυθιστεί στην εύρεση απαντήσεων σαν ναυαγός μες στην φουρτούνα. Και συνεχίζω. Είναι από την δική μου Οδύσσεια αυτά μάλλον…

12 σχόλια:

  1. Κλείτωρ, δεν είσαι ο μόνος.
    Είμαστε αρκετοί (και ποιοτικοί πιστεύω).
    Keep thinking...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. @kaliteros, ενθαρυντικό το σχόλιό σου.

    @κουπάκια, δεν το παίρνω κατάκαρδα, στο κρανίο τα παίρνω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ''Αυτός ο πόνος στο μυαλό μεταξύ λογικής και πραγματικότητας πονάει περισσότερο και από τ’ αρνί που το σφάζουν.''
    Ποσο καταλαβαινω τα λογια σου, φιλε Κλειτωρ...Kαι εγω ετσι κατακαρδα τα παιρνω, πως αλλιως να τα παρεις αλλωστε οταν διαθετεις
    καρδια; (Ξερεις, δεν διαθετουν ολοι....) ;)

    Tα σεβη μας απο Σουηδια, (εκανα και τη σπονδη που μου ειπες...) ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @Elva, ευχαριστώ για την σπονδή και θ' ανταποδώσω.
    Μήτε καρδιά μήτε μυαλό διαθέτουν. Κούφιοι άνθρωποι. Ποίμνιο. Δεν λυπάμαι τα σφάγια, τα οικτίρω μόνο που δεν είναι άξια ούτε ζώντας ούτε πεθαίνοντας να προσφέρουν κάτι. Γεννιούνται και πεθαίνουν χωρίς να ξέρουν το γιατί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. "Μήπως δεν αρκεί να είναι αυτονόητος ο ήλιος; ... Μήπως υποτιμάμε την φύση μας;"

    Ναι, ναι και ναι σε όλα τα ερωτήματα που έθεσες. Κι όχι τώρα, αυτό γίνεται χρόνια και εδώ και πάρα πολύ καιρό θα έπρεπε να είχε αλλάξει, να είχαμε ξυπνήσει, να είχαμε διεκδικήσει κάτι καλύτερο. Το χειρότερο είναι ότι πολύ συχνά σκέφτομαι πως δεν μας αξίζει κάτι καλύτερο, στην πλειοψηφία του ο κόσμος είναι παράξενα ευτυχισμένος στην άγνοιά του, τρέφεται από την γκρίνια του, βολεύεται στην σιγουριά του...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. στην πλειοψηφία του ο κόσμος είναι παράξενα ευτυχισμένος στην άγνοιά του
    -------------------------------------------------
    και τα πρόβατα το ίδιο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Είναι πολύ "κοντή" η εκτίμηση του ανθρώπου στα πράγματα που έχει απλόχερα και δε χριάζεται να σκεφτεί τι θα γίνει αν αυτά χαθούν, έστω και για λίγο.
    Προσωπικά, έχοντας συχνά πονοκεφάλους, είμαι τόσο χαρούμενη όταν δεν έχω και το εκτιμώ αφάνταστα. Κάποιος που δεν έχει τέτοιο πρόβλημα δεν το βάζει με το μυαλό του.
    Ο Ηλιος λοιπόν και όσα προσφέρει καθώς και η υγεία...και άλλα λίγα πραγματάκια τα παίρνουμε δεδομένα. Δυστυχώς δεν είναι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Η απογοήτευση και η ελπίδα είναι σύμφυτες στην πολιτική σκέψη, όποια κι είναι τούτη. Το θέμα είναι να μην κλεινόμαστε στην ατομικότητά μας και τη μετατρέψουμε ακούσια σε ατομικισμό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. @Βρομιστεράκι, δεν ξέρω αν ευτυχώς ή δυστυχώς που δεν είναι.

    @δείμε του πολίτη, σύμφυτες ναι αλλά όχι μοναδικός σκοπός αλλιώς δεν μιλάμε για πολιτική σκέψη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Τίποτα δεν είναι δεδομένο και καλώς έχει για μένα Κλείτωρ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @Βρομιστεράκι, αν ούτε τ' αυτονόητα δεν είναι δεδομένα τότε παύει κάθε πρόοδος. Να σταματήσουμε την εξέλιξη δεν μπορούμε. Αυτό που μπορούμε είναι να θέτουμε όλο και πιο ψηλά τον πήχη εκκίνησης πράγμα που δεν κάνουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σκέψου δυο φορές πριν σχολιάσεις. Διαβάζεις ένα διαδικτυακό προσωπικό ημερολόγιο του οποίου η ανάγνωση ΔΕΝ είναι υποχρεωτική. Βαριέμαι τ' ανούσια μπλα μπλα και δαγκώνω όταν μου χαλάνε την ησυχία. Θα μπορούσα να έχω κλείσει τον σχολιασμό αλλά ακόμα νομίζω πως υπάρχουν κάποιοι που όντως έχουν κάτι να πουν κι εύχομαι να είσαι ένας από αυτούς αλλά οι πιθανότητες είναι λίγες και γι αυτό σου λέω: Για να μην σε φάει η μαρμάγκα σκέψου δυο φορές πριν σχολιάσεις, σαν να δίνεις εξετάσεις. Αλλιώς άστο καλύτερα!

Αναγνώστες

Η Ιδιοφυΐα του Πλήθους

Υπάρχει αρκετή προδοσία, μίσος, βία, παραλογισμός στο μέσο άνθρωπο για να προμηθεύσει οποιοδήποτε στρατό, οποιαδήποτε μέρα. Kαι οι καλύτεροι στο φόνο είναι αυτοί που κηρύττουν εναντίον του. Kαι οι καλύτεροι στο μίσος είναι αυτοί που κηρύττουν αγάπη. Kαι οι καλύτεροι στον πόλεμο είναι τελικά αυτοί που κηρύττουν ειρήνη. Eκείνοι που κηρύττουν θεό, χρειάζονται θεό. Eκείνοι που κηρύττουν ειρήνη, δεν έχουν ειρήνη. Eκείνοι που κηρύττουν αγάπη, δεν έχουν αγάπη.

Προσοχή στους κήρυκες, προσοχή στους γνώστες, προσοχή σε αυτούς που όλο διαβάζουν βιβλία, προσοχή σε αυτούς που είτε απεχθάνονται τη φτώχεια, είτε είναι περήφανοι γι' αυτήν, προσοχή σε αυτούς που βιάζονται να επαινέσουν γιατί θέλουν επαίνους για αντάλλαγμα, προσοχή σε αυτούς που βιάζονται να κρίνουν, φοβούνται αυτά που δεν ξέρουν, προσοχή σε αυτούς που ψάχνουν συνεχώς πλήθη γιατί δεν είναι τίποτα μόνοι τους, προσοχή στο μέσο άνδρα και τη μέση γυναίκα, η αγάπη τους είναι μέτρια, ψάχνει το μέτριο. Αλλά υπάρχει ιδιοφυΐα στο μίσος τους, υπάρχει αρκετή ιδιοφυΐα στο μίσος τους για να σας σκοτώσει, να σκοτώσει τον καθένα. Δεν θέλουν μοναξιά, δεν καταλαβαίνουν τη μοναξιά, θα προσπαθήσουν να καταστρέψουν οτιδήποτε διαφέρει από το δικό τους. Μη βρισκόμενοι σε θέση να δημιουργήσουν έργα τέχνης, δεν θα καταλάβουν την τέχνη, θα εξετάσουν την αποτυχία τους, ως δημιουργών, μόνο ως αποτυχία του κόσμου. Mη βρισκόμενοι σε θέση να αγαπήσουν πλήρως, θα πιστέψουν ότι και η αγάπη σας είναι ελλιπής και τότε θα σας μισήσουν και το μίσος τους, θα είναι τέλειο... Σαν ένα λαμπερό διαμάντι, σαν ένα μαχαίρι, σαν ένα βουνό, σαν μια τίγρη. Όπως το κώνειο. Η καλύτερη τέχνη τους...

Tσαρλς Μπουκόφσκι

Related Posts with Thumbnails