Τώρα που φορέσαμε όλοι μάσκες θα φανεί το πραγματικό πρόσωπο καθενός.

Τώρα που φορέσαμε όλοι μάσκες θα φανεί το πραγματικό πρόσωπο καθενός.

2 Σεπτεμβρίου 2009

Η φωτογραφία κι εγώ

Με την φωτογραφία έχω μια περίεργη σχέση. Ξέρω πως οι περισσότεροι διαφωνούν με αυτή μου την άποψη αλλά και πάλι δεν ξέρω κατά πόσο και αυτοί καταλαβαίνουν την δική μου.

Για να γίνει κατανοητό αυτό θα πρέπει να ξεκινήσω από πολύ νωρίς, κάπου κοντά στην νηπιακή ηλικία όπου άρχισα να κατανοώ τα πρώτα βασικά στον κόσμο. Μόλις άρχισα να κατανοώ τις αισθήσεις μου η οικογένειά μου με ώθησε κατ’ αρχήν να τις παρατηρώ με μεγάλη προσοχή και στην συνέχεια να τις διασταυρώνω μεταξύ τους. Ακόμα και αν έβλεπα το ίδιο πράγμα σε διαφορετικές στιγμές έμαθα να παρατηρώ τις αλλαγές που υπάρχουν κάθε φορά έστω και αν αυτές ήταν ανεπαίσθητες. Διότι τα πάντα μεταβάλλονται συνεχώς και αδιάλειπτα από την μια στιγμή στην άλλη χωρίς τις περισσότερες φορές να το αντιλαμβανόμαστε καν. Έτσι έμαθα πως οσφραίνεται ο σκύλος, πως βλέπει το γεράκι, πως ακούει ο λαγός, και πως με την αφή και μόνο ζουν τα σαλιγκάρια.

Θυμάμαι για παράδειγμα που περπατούσαμε με τον πατέρα μου και ξαφνικά με ρωτούσε τι άκουσα εκείνη την στιγμή. Δεν του αρκούσε όμως να του πω για το κελάηδισμα ενός πουλιού ή ότι άλλο. Ήθελε πλήρη περιγραφή όλων των αισθήσεων και των συμπερασμάτων και όχι απλά της ακοής. Η ακοή εκείνη την στιγμή ήταν μεν η εντονότερη αίσθηση αλλά δεν ήταν η μοναδική. Όλες οι αισθήσεις είχαν σχέση και απλώς η ακοή ήταν η εντονότερη. Έτσι στο άκουσμα ενός πουλιού έπαιζε ρόλο σημαντικό η κατεύθυνση του αέρα οι κινήσεις γύρω μου και των δικών μα συμπεριλαμβανομένων, οι οσμές και οι γεύσεις αυτής. Η απάντησή μου δηλαδή για να θεωρηθεί ολοκληρωμένη θα έπρεπε να έχει περίπου ως εξής: «Ο υγρός άνεμος που φυσάει από πίσω μας μετέφερε το καθησυχαστικό λάλημα ενός συκοφαγά που μας αντιλήφθηκε πως περνάμε και μας πλησίασε λίγο πριν κρυμμένος να διαπιστώσει τις προθέσεις μας. Εδώ κοντά θα έχει συκιές γιατί ο αέρας μυρίζει γλυκιά μυρουδιά σύκου και αυριο εδώ θα είναι ο συκοφαγάς αυτός και αν δεν είναι κάτι τον έδιωξε».

Το αυτό συνέβαινε σε όλα, μα όλα. Κλασσικό παράδειγμα είναι αυτό του φαγητού όπου από νωρίς έμαθα πως ναι μεν το κυρίως ζητούμενο είναι η γεύση αλλά εξ’ ίσου σημαντικό ρόλο παίζει η όραση η όσφρηση και η υφή του φαγητού. Έτσι με αυτόν τον τρόπο έμαθα παιδιόθεν πως ποτέ δεν υπάρχει μια αίσθηση μόνη της. Πάντοτε είναι σε συνδυασμό με άλλες ή και όλες τις αισθήσεις και απλώς κάθε φορά κάποια είναι η εντονότερη. Έμαθα επίσης να επεξεργάζομαι το σύνολο των αισθήσεων κάθε φορά και αυτό το σύνολο να αποθηκεύω στην μνήμη μου. Τα εξωτερικά οπτικά ερεθίσματα αποτυπώνονταν στην μνήμη μου πάντα ως σύνολο και ποτέ μα ποτέ μια εικόνα δεν ήταν απλά μια εικόνα.

Η φωτογραφία μου άρεσε από μικρός. Ξεκίνησα να βγάζω τις πρώτες μου φωτογραφίες με μια lubitel 2 και νωρίς στην πρώιμη εφηβεία μου παρακολούθησα εξάμηνης διάρκειας μαθήματα φωτογραφίας. Κι ενώ απολάμβανα όλη την ιεροτελεστία της φωτογράφησης είχα ένα πρόβλημα. Οι φωτογραφίες μου άφηναν ένα κενό σε ότι μέχρι τότε είχα μάθει. Αφοσιωμένος κάθε φορά στην απεικόνιση παρατήρησα πως άρχισα να δίνω όλο και λιγότερη προσοχή στις υπόλοιπες αισθήσεις με αποτέλεσμα όταν μετά έβλεπα τις φωτογραφίες που τράβηξα να μου λείπει πάντα κάτι. Την μία ξέχναγα την μυρουδιά την άλλη την αφή την παράλλη τα ακούσματα και πάει λέγοντας. Το μυαλό μου αφοσιωνόταν τόσο πολύ στην λήψη της εικόνας που πολλές φορές αγνοούσε τις υπόλοιπες αισθήσεις. Το αποτέλεσμα ήταν για μένα τραγικό. Έβλεπα κατόπιν την εικόνα αλλά δεν μπορούσα πλέον να φέρω στην μνήμη μου όλα τα υπόλοιπα. Σαν να μου περιόριζε τον κόσμο ένα πράγμα. Στο κυνήγι της στιγμιαίας εικονοληψίας έχανα την κοσμική συνέχεια. Με παραπλανούσε η φωτογραφία και την άφησα και ούτε ασχολήθηκα ξανά μαζί της. Μου περιόρισε τον κόσμο μου και αρνήθηκα να το δεχτώ αυτό.

Σήμερα μερικές δεκαετίες μετά συνεχίζω να μην ασχολούμαι με την φωτογραφία. Θαυμάζω μεν διάφορες καλές φωτογραφίες αλλά ξέρω πως είναι ένα λειψό κομμάτι μέρος του όλου. Κρατώ όσες εικόνες με ενδιαφέρουν στην μνήμη μου και τις κρατώ ολοζώντανες και πλήρεις όπως ακριβώς τις αντιλήφθηκα. Όταν δε κλείνω τα μάτια και τις επαναφέρω από την μνήμη μου τότε αυτές έρχονται συνοδεία με χιλιάδες άλλες αναμνήσεις ολοζώντανες και πραγματικές λες και τις ξαναζώ εκείνη την στιγμή.

Προτιμώ λοιπόν να μην βγάζω φωτογραφίες. Προτιμώ αν μια εικόνα μου αρέσει πολύ να την χαράζω στην μνήμη μου μαζί με όλα όσα υπάρχουν εκείνη την στιγμή μαζί της και μέχρι τώρα δεν έχω μετανιώσει για αυτή μου την επιλογή.

20 σχόλια:

  1. Για ποιο λόγο έχεις συνδέσει την φωτογραφία με μια απλή αποτύπωση της στιγμής? Με ένα τρόπο δηλαδή να επαναφέρεις με νοσταλγία, από όσα διαβάζω τουλάχιστον, μια μνήμη?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Διότι σαν τέχνη δεν μου δίνει αυτά που εγώ ζητάω απο τις τέχνες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Άρα μάλλον δεν είναι η κατάλληλη τέχνη για σένα και ζητάς κάτι που δεν μπορεί να προσφέρει.
    Είναι αλήθεια ο μοναδικός σκοπός να αποτυπώσουμε τη στιγμή, ή τα αισθήματα της στιγμής?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. δεν υπάρχει μοναδικός σκοπός. Καθένας έχει τον δικό του νομίζω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Σίγουρα. Απλά θεωρώ ότι πχ. δεν μπορείς από την ζωγραφική να απαιτείς τα ίδια που απαιτείς από την φωτογραφία. Σε αυτά τα πλαίσια λοιπόν νομίζω ότι η κάθε μορφή τέχνης μπορεί και εξυπηρετεί κάποιους σκοπούς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αμφιβάλω αν η φωτογραφία είναι τέχνη και όχι τεχνική. Θα γράψω σε επόμενη ανάρτηση την γνώμη μου επί τούτου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Θα συμφωνήσω εν μέρη λέγοντας ότι θεωρώ πως είναι μια σύγχρονη τέχνη κι αυτό, γιατί στηρίζεται καθαρά στην τεχνολογική εξέλιξη σε αντίθεση με τις υπόλοιπες τέχνες.
    Χάρηκα για την κουβέντα και περιμένουμε το ανάλογο άρθρο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ευχαριστώ. Κι εμένα μου αρέσουν αυτές οι συζητήσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Εχμ.. μάλλον οι πατεράδες μας μοιάζαν πολύ :)
    Οσο για τη φωτογραφία, εμένα μια φωτο μου θυμίζει όλα όσα συνέβαιναν εκεινη τη στιγμή. Να σου πω ότι μπορώ να φανταστώ και ολόκληρες εποχές όταν χαζεύω παλιές φωτογραφίες; Μπα, δε στο λεω μη ζηλέψεις!:Ρ

    Η φωτογραφία είναι τέχνη, επειδή ο καλλιτέχνης διαλέγει τη στιγμή, το θέμα, όλα όσα χρειαζονται, όπως κανει και ο ζωγραφος, ο μουσικος, κλπ. Δηλαδή, είναι τέχνη το προκύπτον απο μια μελετημένη φωτογραφιση. Ξέρεις πόσες εικονες χρειάζεται να τραβηχτουν ώστε να αναδυθει απο το σωρο η μία και μοναδική;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. κάπως έτσι
    σημαδεύει ένας πατέρας
    το πρωτότοκο παιδί
    το αναγνωρίζω αυτό

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. ..όταν αρχίσουν να γεννιούνται τα υπόλοιπα τέκνα, γλιτώνουμε εμείς τα πρωτότοκα! ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @ Rodia,

    έτσι είναι
    αν και στην πραγματικότητα
    εμείς ποτέ δεν γλιτώνουμε
    τα άλλα απλά υπάρχουν λιγώτερο
    κι εσύ πρωτότοκος γιος, ε;;
    υπογραφή
    l'enfant de la haute mer

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. @Ροδιά δεν ζηλεύω βρε αφού κι εσύ πρωτότοκη είσαι :))
    Τις ενστάσειςμου περί τεχνών και τεχνικών θα τις συζητήσουμε στην ανάλογη ανάρτηση που έπεται (κάποια στιγμή).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. @Hypericum Perforatum γίνεται να μην σημαδέψουν οι γονείς τα παιδιά τους; αυτό δεν το γλυτώνουμε έτσι κι αλλιώς. Πάντως εκείνη την lubitel ο πατέρας μου την είχε πάρει. Συνεπώς μάλλον είναι δική μου επιλογή. Μάλλον... :) (ίσως έτσι να θέλω να νομίζω κιόλας, ποτέ δεν ξέρεις τι ακριβώς μπορεί να συμβαίνει στην άβυσσο του είναι μας)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Η φωτογραφία για μένα είναι κάτι σχεδόν καταραμένο. Σου δείχνει μόνο μια στιγμή στο χρόνο, ούτε το πριν, ούτε το μετά, ούτε τι έκαναν αμέσως μετά τα πρόσωπα αυτά σε μία φωτογραφία, ούτε τι σκέφτονταν, ούτε τι έγιναν, τι κάνουν τώρα. Κρύβει και μία μελαγχολία, καθώς στις περισσότερες των περιπτώσεων, είναι παντελώς αδύνατο να επαναληφθεί έτσι ακριβώς.
    Από την άλλη όμως, αποτυπώνει αυτό ακριβώς, για πάντα στο χρόνο κάτι. Ετσι μπορεί και λειτουργεί σαν πύλη . Βλέποντας τη φωτογραφία με τους συμμαθητες σου στο δημοτικό στο αναμνηστικό, αυτόματα έχεις μεταφερθεί εκεί. Έχει ανοίξει η πορτούλα και σε έχει μεταφέρει πίσω στο χωρόχρόνό. Αυτά τα δύο είναι για μένα η φωτογραφία.

    Ναι Κλείτωρ, είμαι ο ίδιος ανώνυμος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. ε όχι και καταραμένη η φωτογραφία. Αυτό πάει πολύ! Είναι εντελώς ακραίο δηλαδή. Μόνο ένας δεισιδαίμονας (παπάς) θα μπορούσε να την χαρακτηρίσει έτσι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Κλείτωρ είπε:
    "Προτιμώ αν μια εικόνα μου αρέσει πολύ να την χαράζω στην μνήμη μου μαζί με όλα όσα υπάρχουν εκείνη την στιγμή μαζί της και μέχρι τώρα δεν έχω μετανιώσει για αυτή μου την επιλογή."

    Ακριβώς το ίδιο κάνω και εγώ αλλά σε διαφορετική κλίμακα, λίγο ζόρικη. Ποτέ δεν πάω σε κηδεία. Προτιμώ την εικόνα ενός ανθρώπου να την κρατήσω μέσα μου όπως αυτή ήταν... με τις μπύρες και τα γέλια μας, με τους καημούς και τα νυχτέρια μας. Αυτές είναι οι δικές μου φωτογραφίες.

    Καλό χειμώνα φίλε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Η αλήθεια είναι πως δεν το είχα σκεφτεί ποτέ το συγκεκριμένο ζήτημα, δεδομένου ότι ενώ μου αρέσει η φωτογραφία, γενικά δεν τραβάω και πολλές. Ίσως τελικά ο λόγος να βρίσκεται περίπου σε αυτά που γράφεις. Ότι δηλαδή προτιμώ να βιώσω τη σκηνή με φουλ αισθήσεις, παρά να αποτυπώσω το οπτικό για αναμνηστικούς λόγους αργότερα. Ενδιαφέρον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. @kommatoskylo, καλό φθινόπωρο φίλε!

    @ellinaki, μ' άρεσε όπως το είπες. φουλ αισθήσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. "Μια φωτογραφία =1000 λέξεις"
    .Ένα βιβλίο = πολλές λέξεις.
    Μια φωτογραφία -για μένα- = ένα βιβλίο.
    Γι ' αυτό και σας προσκαλώ στο http://bilsot1.blogspot.com/
    όπου μερικά από τα βιβλία της βιβλιοθήκης μου.
    Ο καθένας ας διαβάσει όπως κι ότι του αρέσει κι ας ευχαριστηθεί όσο θέλει.....
    Εξ άλλου η ανθρώπινη μνήμη , όπως κι οι ψηφιακές, σβήνουν , γράφουν, αποθηκεύουν, ξεαποθηκεύουν, χαλάνε , τις πετάμε....

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σκέψου δυο φορές πριν σχολιάσεις. Διαβάζεις ένα διαδικτυακό προσωπικό ημερολόγιο του οποίου η ανάγνωση ΔΕΝ είναι υποχρεωτική. Βαριέμαι τ' ανούσια μπλα μπλα και δαγκώνω όταν μου χαλάνε την ησυχία. Θα μπορούσα να έχω κλείσει τον σχολιασμό αλλά ακόμα νομίζω πως υπάρχουν κάποιοι που όντως έχουν κάτι να πουν κι εύχομαι να είσαι ένας από αυτούς αλλά οι πιθανότητες είναι λίγες και γι αυτό σου λέω: Για να μην σε φάει η μαρμάγκα σκέψου δυο φορές πριν σχολιάσεις, σαν να δίνεις εξετάσεις. Αλλιώς άστο καλύτερα!

Αναγνώστες

Η Ιδιοφυΐα του Πλήθους

Υπάρχει αρκετή προδοσία, μίσος, βία, παραλογισμός στο μέσο άνθρωπο για να προμηθεύσει οποιοδήποτε στρατό, οποιαδήποτε μέρα. Kαι οι καλύτεροι στο φόνο είναι αυτοί που κηρύττουν εναντίον του. Kαι οι καλύτεροι στο μίσος είναι αυτοί που κηρύττουν αγάπη. Kαι οι καλύτεροι στον πόλεμο είναι τελικά αυτοί που κηρύττουν ειρήνη. Eκείνοι που κηρύττουν θεό, χρειάζονται θεό. Eκείνοι που κηρύττουν ειρήνη, δεν έχουν ειρήνη. Eκείνοι που κηρύττουν αγάπη, δεν έχουν αγάπη.

Προσοχή στους κήρυκες, προσοχή στους γνώστες, προσοχή σε αυτούς που όλο διαβάζουν βιβλία, προσοχή σε αυτούς που είτε απεχθάνονται τη φτώχεια, είτε είναι περήφανοι γι' αυτήν, προσοχή σε αυτούς που βιάζονται να επαινέσουν γιατί θέλουν επαίνους για αντάλλαγμα, προσοχή σε αυτούς που βιάζονται να κρίνουν, φοβούνται αυτά που δεν ξέρουν, προσοχή σε αυτούς που ψάχνουν συνεχώς πλήθη γιατί δεν είναι τίποτα μόνοι τους, προσοχή στο μέσο άνδρα και τη μέση γυναίκα, η αγάπη τους είναι μέτρια, ψάχνει το μέτριο. Αλλά υπάρχει ιδιοφυΐα στο μίσος τους, υπάρχει αρκετή ιδιοφυΐα στο μίσος τους για να σας σκοτώσει, να σκοτώσει τον καθένα. Δεν θέλουν μοναξιά, δεν καταλαβαίνουν τη μοναξιά, θα προσπαθήσουν να καταστρέψουν οτιδήποτε διαφέρει από το δικό τους. Μη βρισκόμενοι σε θέση να δημιουργήσουν έργα τέχνης, δεν θα καταλάβουν την τέχνη, θα εξετάσουν την αποτυχία τους, ως δημιουργών, μόνο ως αποτυχία του κόσμου. Mη βρισκόμενοι σε θέση να αγαπήσουν πλήρως, θα πιστέψουν ότι και η αγάπη σας είναι ελλιπής και τότε θα σας μισήσουν και το μίσος τους, θα είναι τέλειο... Σαν ένα λαμπερό διαμάντι, σαν ένα μαχαίρι, σαν ένα βουνό, σαν μια τίγρη. Όπως το κώνειο. Η καλύτερη τέχνη τους...

Tσαρλς Μπουκόφσκι

Related Posts with Thumbnails