Τώρα που φορέσαμε όλοι μάσκες θα φανεί το πραγματικό πρόσωπο καθενός.

Τώρα που φορέσαμε όλοι μάσκες θα φανεί το πραγματικό πρόσωπο καθενός.

12 Μαΐου 2007

Τα κουμπάκια...

Προχθές τελειώνοντας από την δουλειά μου και μιας και ήμουνα κοντά είπα να κατέβω στην παραλία του Αλίμου για ένα καφεδάκι και λίγο μυρουδιά θάλασσας.
Φτάνοντας στο διάζωμα την λεωφόρου για να περάσω και το άλλο ρεύμα κυκλοφορίας μια ηλικιωμένη κυρία που είχε προηγηθεί στην διάβαση πάταγε το κουμπί του φαναριού, για να περάσει και το δεύτερο μέρος του δρόμου. Όμως πάταγε λάθος κουμπί, πάταγε δηλαδή το κουμπί του φαναριού από την πλευρά που είχε ήδη διασχίσει προηγουμένως, οπότε και της το είπα ευγενικά πως πατάει λάθος κουμπί ενώ ταυτόχρονα πίεσα το σωστό.
"Αχ παιδάκι μου" μου λέει με παράπονο και μεταξύ σοβαρού και αστείου η κυρία, "γεμίσαμε κουμπάκια δεν ξέρω ποιό να πρωτοπατήσω". Χαμογέλασα με τον σκωπτισμό και της απάντησα πως δεν πρέπει να φοβάται αυτά τα κουμπάκια αλλά τα άλλα που δεν φαίνονται και που δεν τα πατάμε εμείς αλλά άλλοι για μας.
"Δηλαδή για ποια κουμπάκια λες;" με ρώτησε με φανερό ενδιαφέρον, αφού σκέφτηκε για μερικά δευτερόλεπτα.
Πήγαινε κι εκείνη να καθίσει στην παραλία να χαλαρώσει λίγο οπότε βρεθήκαμε να καθόμαστε παρέα και να κουβεντιάζουμε για κουμπιά και κουμπάκια.
Της είπα για όλα εκείνα που μας μαθαίνουν από παιδιά να κάνουμε όταν μας πιέσουν το ανάλογο κουμπάκι.
Κουμπάκια παντού. Από τον εθνικό ύμνο έως την ηλικία γάμου. Κουμπάκια για πόλεμο και κουμπάκια για την ειρήνη. Κουμπάκια της καθημερινότητάς μας και κουμπάκια για τις επιλογές μας. Κουμπιά για το τι δουλειά θα κάνουμε και για το τι ώρες θα δουλεύουμε. Κουμπί για το πότε θα πολεμήσουμε και για το τι πρέπει να κάνουμε και να νοιώθουμε στο άκουσμα του εμβατηρίου. Κουμπάκι για το πότε ήρθε η ώρα να κάνουμε το κάθε τι, κουμπάκι και για το πότε και ποιόν πρέπει να ψηφίσουμε. Κουμπάκια με πυραύλους ο Μπους, κουμπάκια θανάτου και ο παπάς.
Αμέτρητα κουμπάκια που μεγαλώσαμε μαζί τους και τα θεωρούμε κομμάτι του εαυτού μας.
Τόσο που δεν τα ξεχωρίζουμε από τον εαυτό μας, είναι κομμάτι μας διότι δεν θυμόμαστε και δεν υπάρχει ο εαυτός μας χωρίς αυτά.
Πως θα ήμασταν άραγε χωρίς όλα αυτά τα κουμπιά; Πως θα ήμασταν αν δεν υπήρχε κανένα κουμπί για το τι είναι καλό και τι κακό.
Πως θα ήμασταν άραγε αν όλες οι αποφάσεις και οι αντιδράσεις μας ήταν ελεύθερες από τα πρέπει και τα είναι που μας έχουν προγραμματίσει;
Πως θα ήμασταν και τι θα ήμασταν αν αντιλαμβανόμασταν τον κόσμο μας χωρίς προκαθορισμένες αξίες και αξιώματα;
Πως θα ήταν ο κόσμος μας αν οι αντιδράσεις μας ήτανε αποτέλεσμα λογικής προσωπικής επεξεργασίας του μυαλού μας και όχι ακολουθίες και μηχανιστικές αντιδράσεις σε όλα όσα μας έχουν προγραμματίσει για ανάλογες περιπτώσεις;
Με αυτά και αυτά πέρασε η ώρα και χαιρετηθήκαμε με την κυρία για να επιστρέψουμε ο καθένας στην ζωή του.
Με χαιρέτησε λέγοντάς μου πως μέχρι πριν λίγο φοβότανε να περάσει την λεωφόρο αλλά τώρα φοβάται πως ίσως εμείς τελικά είμαστε οι μηχανές στην λεωφόρο της ζωής.

5 σχόλια:

  1. Ο συνδυασμος της ιστορίας με το galvanize των chemical brothers πολυ πετυχημένος

    Push the button

    Υπα΄ρχει και ένα παιδικό βιβλίο του Louis pergaud που έγεται "ο πόλεμος των κουμπιών" το οποίο έχει γίναει και ταινία δύο φορές

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πάλι στην ηλικία σου έπεσες :-Ρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. bidibis το βιβλίο το γνωρίζω, τις ταινίες όχι. Είναι ωραίοι οι chemical brothers, ανήκουν σε εκείνους που έχουν πιάσει το ρυθμό της ζωής.

    Ανώνυμε, εννοείς πως πάλι συζητούσα με ηλικιωμένους... ε οι ηλικιωμένοι συνήθως εκ πείρας καταλαβαίνουν ποιός έχει κάτι να πει και τον ακούνε. Κάνε υπομονή, ίσως μεγαλώσεις κάποτε και ακούν και σένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Κλείτωρ, ωραίο άρθρο. Ίσως τελικά το μεγάλο όφελος της Φιλοσοφίας είναι αυτό ακριβώς, ότι δηλαδή μας μαθαίνει να ανακαλύπτουμε τα κάθε λογής κουμπιά που πατούν άλλοι για μας.

    Υ.Γ. Υπάρχει βέβαια και το 'Κουμπί της' του Milo Manara, βέβαια, που θα το πατούσα ευχαρίστως ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Brewtus, το "Κουμπί της" όχι απλά θα το πάταγα αλλά μάλλον θα καθόμουν μονίμως πάνω του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σκέψου δυο φορές πριν σχολιάσεις. Διαβάζεις ένα διαδικτυακό προσωπικό ημερολόγιο του οποίου η ανάγνωση ΔΕΝ είναι υποχρεωτική. Βαριέμαι τ' ανούσια μπλα μπλα και δαγκώνω όταν μου χαλάνε την ησυχία. Θα μπορούσα να έχω κλείσει τον σχολιασμό αλλά ακόμα νομίζω πως υπάρχουν κάποιοι που όντως έχουν κάτι να πουν κι εύχομαι να είσαι ένας από αυτούς αλλά οι πιθανότητες είναι λίγες και γι αυτό σου λέω: Για να μην σε φάει η μαρμάγκα σκέψου δυο φορές πριν σχολιάσεις, σαν να δίνεις εξετάσεις. Αλλιώς άστο καλύτερα!

Αναγνώστες

Η Ιδιοφυΐα του Πλήθους

Υπάρχει αρκετή προδοσία, μίσος, βία, παραλογισμός στο μέσο άνθρωπο για να προμηθεύσει οποιοδήποτε στρατό, οποιαδήποτε μέρα. Kαι οι καλύτεροι στο φόνο είναι αυτοί που κηρύττουν εναντίον του. Kαι οι καλύτεροι στο μίσος είναι αυτοί που κηρύττουν αγάπη. Kαι οι καλύτεροι στον πόλεμο είναι τελικά αυτοί που κηρύττουν ειρήνη. Eκείνοι που κηρύττουν θεό, χρειάζονται θεό. Eκείνοι που κηρύττουν ειρήνη, δεν έχουν ειρήνη. Eκείνοι που κηρύττουν αγάπη, δεν έχουν αγάπη.

Προσοχή στους κήρυκες, προσοχή στους γνώστες, προσοχή σε αυτούς που όλο διαβάζουν βιβλία, προσοχή σε αυτούς που είτε απεχθάνονται τη φτώχεια, είτε είναι περήφανοι γι' αυτήν, προσοχή σε αυτούς που βιάζονται να επαινέσουν γιατί θέλουν επαίνους για αντάλλαγμα, προσοχή σε αυτούς που βιάζονται να κρίνουν, φοβούνται αυτά που δεν ξέρουν, προσοχή σε αυτούς που ψάχνουν συνεχώς πλήθη γιατί δεν είναι τίποτα μόνοι τους, προσοχή στο μέσο άνδρα και τη μέση γυναίκα, η αγάπη τους είναι μέτρια, ψάχνει το μέτριο. Αλλά υπάρχει ιδιοφυΐα στο μίσος τους, υπάρχει αρκετή ιδιοφυΐα στο μίσος τους για να σας σκοτώσει, να σκοτώσει τον καθένα. Δεν θέλουν μοναξιά, δεν καταλαβαίνουν τη μοναξιά, θα προσπαθήσουν να καταστρέψουν οτιδήποτε διαφέρει από το δικό τους. Μη βρισκόμενοι σε θέση να δημιουργήσουν έργα τέχνης, δεν θα καταλάβουν την τέχνη, θα εξετάσουν την αποτυχία τους, ως δημιουργών, μόνο ως αποτυχία του κόσμου. Mη βρισκόμενοι σε θέση να αγαπήσουν πλήρως, θα πιστέψουν ότι και η αγάπη σας είναι ελλιπής και τότε θα σας μισήσουν και το μίσος τους, θα είναι τέλειο... Σαν ένα λαμπερό διαμάντι, σαν ένα μαχαίρι, σαν ένα βουνό, σαν μια τίγρη. Όπως το κώνειο. Η καλύτερη τέχνη τους...

Tσαρλς Μπουκόφσκι

Related Posts with Thumbnails