Τώρα που φορέσαμε όλοι μάσκες θα φανεί το πραγματικό πρόσωπο καθενός.

Τώρα που φορέσαμε όλοι μάσκες θα φανεί το πραγματικό πρόσωπο καθενός.

29 Νοεμβρίου 2012

και τώρα, Βροχή

ας μας πλύνει κι ας ξεπλύνει. Μέσα έξω. Έμψυχα κι άψυχα. Θνητά κι αθάνατα. Η φετινή βροχή μου φαίνεται διαφορετικά. Ο Μεγάλος Καθαρμός!  

Από το άλμπουμ του Μάνου Χατζιδάκι "Το Χαμόγελο της Τζοκόντας"

"Σε μια παρέλαση στη Νέα Υόρκη, με μουσικές, με χρώματα και με πλημμυρισμένη από κόσμο την 5η Λεωφόρο, βρισκόμουν μια Κυριακή απόγευμα το φθινόπωρο του 1963 όταν συνάντησα μια γυναικούλα να περπατάει μοναχή με μιαν απελπισμένη αδιαφορία για ότι συνέβαινε γύρω της χωρίς κανείς να την προσέχει, χωρίς κανέναν να προσέχει, μόνη, έρημη μες στο άγνωστο πλήθος, που την σκουντούσε, την προσπερνούσε ανυποψίαστο, εχθρικό, αφήνοντας την να πνιγεί μες στη βαθιά πλημμύρα της λεωφόρου, μέσα στη θάλασσα που ακολουθούσε, μέσα στ' αγέρι που άρχισε να φυσά.
Έμεινα στυλωμένος, ο μόνος που την πρόσεξε, κι έκαμα να την πάρω από πίσω, να την ακολουθήσω και πλησιάζοντάς την να της μιλήσω, χωρίς να ξέρω τι να της πω, μα ίσαμε ν' αποφασίσω, την έχασα από τα μάτια μου.
Έτρεξα λίγο μπρος, ανασηκώθηκα στα πόδια μου για να την ξεχωρίσω, μα η μεγάλη μαύρη θάλασσα του κόσμου την είχε καταπιεί. Μέσα μου κάτι σκίρτησε οδυνηρά.
Χωρίς να καταλάβω, είχα σταθεί έξω από το βιβλιοπωλείο του Ριτζιόλλι και στη βιτρίνα του, απέναντί μου ακριβώς, βρισκόταν ένα βιβλίο για τον Ντα Βίντσι με την Τζοκόντα στο εξώφυλλο του να μου χαμογελά απίθανα αινιγματική, αυτόματα μεγεθυμένη, όσο η γυναίκα που χάθηκε στο δρόμο.
Δεν ξέρω γιατί όλ' αυτά μπερδεύτηκαν περίεργα μέσα μου, μαζί μ' ένα εξαίσιο θέμα του Βιβάλντι που είχα ακούσει πριν από λίγες μέρες και που εξακολουθούσε να επανέρχεται τυραννικά στη μνήμη μου.
Τα δέκα αυτά τραγούδια γράφτηκαν μ' ένα συγκερασμό απελπισίας και αναμνήσεων.
Το θέμα είναι η γυναίκα έρημη μες στην μεγάλη πόλη.Το κάθε τραγούδι είναι κι ένας μονόλογός της, κι όλα μαζί συνθέτουν την ιστορία της. Μια ιστορία σύγχρονη και παλιά μαζί." Μάνος Χατζιδάκις

Κι αν το κάθε τραγούδι είχε στίχους, θα' λεγε περίπου αυτά :
Η ΒΡΟΧΗ:
Τότε με είδε ο ουρανός κι έκλαψε κι αυτός.Μια καταιγίδα ξέσπασε κραυγάζοντας κι ενώθηκε με τις κραυγές και τις δικές μου και καθενός που βρέθηκε σ'αυτήν την πόλη μοναχός.
Ίσαμε που ένα σφύριγμα σκίζει την πολιτεία στα δυο και ξεψυχάει στα πόδια μου,αφήνοντας να διαφανεί ο παλιός ήχος από ένα τσέμπαλο,που μες στη νύχτα με οδήγησε στο εσωτερικό ενός σιωπηλού σπιτιού-ενός σπιτιού που κατοικεί η μητέρα μου.
Μάνος Χατζιδάκις-Το Χαμόγελο Της Τζοκόντας (1965)
Tracklist:
01-Όταν Έρχονται Τα Σύννεφα (When The Clouds Come)
02-Kοντέσσα Εστερχάζυ (Countess Esterhazy)
03-Η Παρθένα Της Γειτονιάς Μου (The Virgin In My Neighbourhood)
04-Βροχή (Rain)
05-Προσωπογραφία Της Μητέρας Μου (Portrait Of My Mother)
06-Το Κονσέρτο (The Concerto)
07-Ο κ. Νολλ (Mr. Noll)
08-Οι Δολοφόνοι (The Assasins)
09-Βραδινή Επιστροφή (Returning In The Evening)
10-Χορός Με Τη Σκιά Μου (Dance With My Own Shadow)

28 Νοεμβρίου 2012

“ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ”: Η ΠΙΟ ΠΡΟΣΦΑΤΗ ΙΕΡΗ ΑΓΕΛΑΔΑ ΤΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΚΡΑΤΟΥΣ - Η αποδόμηση του εν λόγω εθνικού μύθου από διεθνιστική επαναστατική πλευρά

Η νεώτερη Ελλάδα ως εκ γεννετής δημιούργημα-προτεκτοράτο

Για όσους δεν τρέφουν αυταπάτες είναι γνωστό ότι η νεώτερη Ελλάδα άρχισε τη ζωή της ως ένα δημιούργημα της βρετανικής αποικιοκρατίας, ένα προτεκτοράτο. Αν το 1828 οι ευρωπαϊκοί στόλοι της Μεσογείου δεν είχαν βυθίσει – με πρωτοβουλία των άγγλων- τον τουρκικό στο Ναβαρίνο, η επανάσταση θα είχε κατασταλεί από τους οθωμανούς.

Αλλά οι άγγλοι χρειάζονταν ένα  κράτος-μαριονέττα στην ανατολική Μεσόγειο για να ελέγχουν τους αποικιοκρατικούς δρόμους  προς την Μέση Ανατολή και τη νότια Ασία. Από τότε μέχρι λίγο μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο –όταν  “μπάστακες” της περιοχής  ανέλαβαν οι αμερικάνοι-  το νεοελληνικό κρατίδιο δεν πήγαινε ούτε “προς νερού” του χωρίς την έγκριση της βρετανικής αποικιοκρατίας.  Αυτή ήταν και η πραγματική αιτία της εισόδου της Ελλάδας στον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο.

Σε αυτόν τον πόλεμο, όπως και στον προηγούμενο, οι ανταγωνιζόμενοι ιδιοκτήτες του πλανήτη έστειλαν τους λαούς που ήλεγχαν, να σφαχτούν –πατριωτικά- μεταξύ τους για την αναδιανομή του (και όχι φυσικά για την “σωτηρία του ελεύθερου κόσμου από τον φασισμό” και τα άλλα στομφώδη που μας λένε(1)). Για άλλη μια φορά οι συμμορίες των διεθνών αφεντικών δεν πολέμησαν μεταξύ τους οι ίδιες, αλλά ιδεολογικοποίησαν αριστοτεχνικά τη σύγκρουσή τους, δίνοντας έτσι στα αφελή ποίμνια έναν λόγο για  να νομίζουν ότι πεθαίνουν, ή σακατεύονται για κάτι σπουδαίο.

Η είσοδος της Ελλάδας στον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο (2)

Σε αυτόν τον πόλεμο η Ελλάδα μπορούσε να μείνει ουδέτερη, όπως η γειτονική -και ίσης στρατηγικής σημασίας, ή ασημαντότητας- Τουρκία, αλλά τελικά ενεπλάκη μόνο και μόνο επειδή οι άγγλοι ήθελαν να προσβάλλουν τον Άξονα στο μαλακό του υπογάστριο, στα Βαλκάνια. Αντίθετα με ό,τι μας λέει η σχολική προπαγάνδα, οι δυνάμεις του Άξονα δεν επιτέθηκαν στην Ελλάδα στα καλά καθούμενα, γιατί ήσαν κακοί και ήθελαν να μας “σκλαβώσουν”, ή επειδή η Ελλάδα ήταν γι’ αυτούς στρατηγικής σημασίας. Το ότι η Ελλάδα δεν είχε καμμία στρατηγική σημασία για τον Άξονα αποδεικνύεται εξ άλλου και από το ότι δεν αξιοποιήθηκε από αυτόν καθόλου μετά την κατάκτησή της (πράγμα, που οι προπαγανδιστές τής υποτιθέμενης στρατηγικής θέσης τής Ελλάδας και άρα της δήθεν αναπόφευκτης εμπλοκής της στον πόλεμο, προσπερνούν σφυρίζοντας τάχα αδιάφορα). Ούτε οι ιταλοί, ούτε οι γερμανοί είχαν διάθεση να ανοίξουν άλλο ένα μέτωπο. Δεν θα είχαν κανένα λόγο να εισβάλλουν στην Ελλάδα αν δεν απειλούνταν από διείσδυση των άγγλων στα βαλκανικά νώτα τους. Αυτή την απειλή η Ελλάδα όφειλε να τη διασκεδάσει και όχι να την επιβεβαιώσει, προκαλώντας έτσι την εναντίον της εισβολή.

Έτσι, ενώ από το 1939 ο τριτοκοσμικός δικτατορίσκος Μεταξάς διακήρυττε υποκριτικά την “ουδετερότητα” της Ελλάδας απέναντι στον επερχόμενο παγκόσμιο πόλεμο, άγγλοι διπλωμάτες και στρατοκράτες πηγαινοέρχονταν αδιάκοπα και απροκάλυπτα σε αυτήν και έδιναν πολιτικές και στρατιωτικές ντιρεκτίβες στο μεταξικό καθεστώς-οπερέτα. Παράλληλα –όπως ήταν και τότε καταχρεωμένη- την εκβίαζαν οικονομικά(3) ώστε να φανεί συνεπής στις “συμμαχικές υποχρεώσεις” της και στην “πατροπαράδοτη φιλία των δύο λαών”. Αλλά, ακόμα κι έτσι, οι άγγλοι δεν είχαν τη δύναμη να της επιβάλλουν τη θέλησή τους αφού ήσαν σε δεινή θέση σε όλα τα αποικιοκρατικά τους μέτωπα: πολεμούσαν ήδη με τους γερμανούς στην Ευρώπη και με τους ιάπωνες στην νοτιοανατολική Ασία και ετοιμάζονταν για διπλό πόλεμο με  ιταλούς και γερμανούς στην βόρειο Αφρική. Άλλωστε και στην Τουρκία ασκούσαν ανάλογες πιέσεις χωρίς αποτέλεσμα. Επομένως, αν το νεοελληνικό κρατίδιο δέχτηκε να παίξει  τον ρόλο που ήθελαν οι προτέκτορές του, ήταν μόνο και μόνο επειδή έχει μάθει να λειτουργεί με τα αντανακλαστικά του πιστού μαντρόσκυλου. Δείχνοντας δηλαδή δουλική χαμέρπεια στους πάτρωνές του και στυγνότητα στους υπηκόους του, τους οποίους θα έστελνε αδίστακτα στο σφαγείο. Και οι οποίοι, ζαλισμένοι από την προπαγάνδα, υποδέχτηκαν τον πόλεμο κρατώντας ελληνικά –αντί για αγγλικά όπως θα ταίριαζε πραγματικά- σημαιάκια. Ένας λαός κι ένα κράτος, γνήσια δημιουργήματα της αποικιοκρατίας…

Έτσι  η Ελλάδα ενεπλάκη για λογαριασμό άλλων σε έναν πόλεμο που δεν την αφορούσε, κάτι που απέφυγε –μαζί με όλες τις προδιαγεγραμμένες συνέπειες- η πραγματικά ουδέτερη Τουρκία. Μια από τις πιο ολέθριες αυτές συνέπειες ήταν το ότι στον πόλεμο σκοτώθηκαν ή σακατεύτηκαν χιλιάδες επιστρατευμένοι αγρότες, αλλά και επιταγμένα αγροτικά υποζύγια, με αποτέλεσμα να πέσει κατακόρυφα η αγροτική παραγωγή κατά τη διάρκεια της κατοχής που ακολούθησε, και να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για τον γνωστό κατοχικό λιμό.

Το πολυδιαφημισμένο “Όχι” του Μεταξά στον Άξονα, το οποίο κάνει τους αποικιακούς καρπαζοεισπράκτορες νεοέλληνες (δεξιούς κι αριστερούς), να κορδώνονται από εθνική υπερηφάνεια, ήταν στην πραγματικότητα ένα χαμερπέστατο “Yes” στην βρετανική αποικιοκρατία.

Ιωάννης Μεταξάς: Κατέλαβε πραξικοπηματικά την εξουσία (με συναίνεση τού αγγλόφιλου βασιλιά Γεωργίου) στις 4/8/1936.  Μειωμένης αντιληπτικής ικανότητας, με πάμπτωχο λεξιλόγιο, λατρεία για τις επιδείξεις / τσίρκα τύπου “Καλλιμάρμαρου”, με αυξημένα τα απωθημένα τού προϊσταμενίσκου, τού χωροφύλακα και τού εθνοσωτήρα,  και  -το κυριότερο- πιστοποιημένος αγγλόφιλος (ως βενιζελικός), ήδη από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, εκπλήρωνε όλες τις προδιαγραφές, που θέτουν οι αποικιοκρατίες στους ευτελείς τριτοκοσμικούς δικτατορίσκους, τούς οποίους διορίζουν ως τοποτηρητές των συμφερόντων τους. Το περιλάλητο “ΟΧΙ” του yesman Μεταξά στους Ιταλούς κρύβει αριστοτεχνικά ένα δουλοπρεπέστατο “ΝΑΙ” στη βρετανική αποικιοκρατία, η οποία μεθόδευε επί έτη την εμπλοκή τής Ελλάδας στον διαφαινόμενο  Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ωστόσο η εθνοπατριωτική προπαγάνδα -δεξιά και αριστερή-  έχει παγιδεύσει τον περισσότερο κόσμο σε ομφαλοσκοπικά ψευτοδιλήμματα όπως  το εάν το “ΟΧΙ” το είπε τελικά ο Μεταξάς, ή ο “λαός”...

     Κατά καιρούς πολλοί έχουν παρασυρθεί από τον πιθηκισμό τού Μεταξά  σχετικά με  τους εξωτερικούς τύπους τού χιτλερικού καθεστώτος (π.χ. ίδρυση τής Ε.Ο.Ν., νεολαίας με επιφανειακές χιτλερικές αναφορές και τυπικά) φτάνοντας στο σημείο να τον θεωρούν  γερμανόφιλο. Ο μύθος τού δήθεν γερμανόφιλου Μεταξά αναπαράγεται από την υποκείμενη στις αποικιοκρατικές ντιρεκτίβες προπαγάνδα τού ελληνόφωνου προτεκτοράτου, ώστε να εξακολουθεί να αποκρύπτεται η -μέσω του Μεταξά-  βρετανική αποικιοκρατική διείσδυση στην Ελλάδα κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.  Μια “λειτουργική” προπαγανδιστική “βερσιόν” τής μυθοποίησής του (για εγχώρια όμως χρήση), τον παρουσιάζει μάλιστα ως γερμανόφιλο, ο οποίος τελικώς λειτούργησε “εθνικά” παραμερίζοντας με …ανωτερότητα ψυχής την υποτιθέμενη γερμανοφιλία του.  Έτσι ο γραφικός αυτός πίθηκος του φασισμού και ανδρείκελο των βρετανών αποικιοκρατών, έχει μετατραπεί σε “εθνικό” σύμβολο, προ τού οποίου, ακόμα και οι “δημοκρατικοί” πολιτικάντηδες στέκονται “σούζα” σε ...ένδειξη σεβασμού.

Η προδοσία των εργαζομένων από τα ευρωπαϊκά Κ.Κ.

Ήταν η εποχή που τα απανταχού Κ.Κ. απέδειξαν με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο  ότι δεν είχαν καμιά σχέση με την διεθνιστική οπτική των εργαζομένων για τη χειραφέτησή τους.

Κι αυτό, μόνο και μόνο επειδή η σταλινική νομεκλατούρα  είχε ανάγκη τη συμμαχία των άγγλων αποικιοκρατών εναντίον της ξαφνικής επίθεσης που δέχτηκε από τους -μέχρι εκείνη τη στιγμή συμμάχους της- γερμανούς αποικιοκράτες.  Προσάρμοσαν λοιπόν την δράση τους (με ασυνήθιστο μάλιστα δυναμισμό), όχι στην κατεύθυνση της  διεθνούς κοινωνικής επανάστασης ως  μοναδικής απάντησης στον παγκόσμιο πόλεμο των αφεντικών, αλλά στην υπεράσπιση των συμφερόντων της “μεγάλης σοσιαλιστικής πατρίδας” Ε.Σ.Σ.Δ..

Αντί τα Κ.Κ. να υποδαυλίσουν –όπως  όφειλαν σύμφωνα με τις ίδιες τις “ιερές γραφές” τους- συγχρονισμένες και αλληλέγγυες κοινωνικές επαναστάσεις στις εμπόλεμες χώρες ως απάντηση στον παγκόσμιο πόλεμο των αφεντικών, τις ανέστειλαν εν ονόματι της πατριωτικής απάτης και άρα υπέρ της ιμπεριαλιστικής σύρραξης. Έλεγαν π.χ.  στον –πολύ τότε- κόσμο που ήλεγχαν ότι εν όψει του παγκοσμίου πολέμου η διεθνής κοινωνική επανάσταση έπρεπε να … αναβληθεί  –ενώ ακριβώς τότε ήταν που έπρεπε να επιδιωχθεί- και οι ανά εθνική επικράτεια εργαζόμενοι όφειλαν να συμμαχήσουν με τους εγχώριους ταξικούς εκμεταλλευτές τους εναντίον του “φασισμού”. Με άλλα λόγια οι εργαζόμενοι έπρεπε να διευκολύνουν τα αφεντικά τους στην αναδιανομή του κόσμου.  Λες και για έναν εργαζόμενο οι “δημοκρατικοί” άγγλοι αποικιοκράτες είχαν διαφορετικό στόχο από τους “φασίστες” ομοίους τους, με τους οποίους συγκρούονταν για την αναδιανομή του πλανήτη. Και λες κι οι εργαζόμενοι έπρεπε να διαλέξουν μοιρολατρικά το “καλύτερο” αφεντικό,  που πάει να πει: να υπερασπιστούν αυτό που ήδη είχαν... Οι σταλινικοί αντεπαναστάτες είχαν “ξεχάσει” ότι τους εργαζόμενους δεν πρέπει να  τους αφορούν οι δήθεν “εθνικοί” πόλεμοι των αφεντικών τους, αλλά μόνο ο διεθνοποιημένος κοινωνικός  πόλεμος για τη χειραφέτησή τους. Είχαν “ξεχάσει” ότι ένας παγκόσμιος πόλεμος των αφεντικών είναι μοναδικά ευνοϊκή συγκυρία για να επιταχυνθεί το ξέσπασμα ενός εξίσου παγκόσμιου κοινωνικού πολέμου στα νώτα τους. Είχαν “ξεχάσει” ότι η “εθνική ενότητα” είναι μια διανοητική και συναισθηματική παγίδα κι ότι οι εκμεταλλευόμενοι δεν έχουν πατρίδα. Είχαν “ξεχάσει” αυτό που αναφέρει ο αείμνηστος διεθνιστής επαναστάτης Α. Στίνας (4), ότι δηλαδή για το διεθνές  εργατικό κίνημα η λέξη “πατριώτης” αποτελούσε μέχρι τότε βρισιά. 

Ο ψυχοδιανοητικός οδοστρωτήρας της σωβινιστικής προπαγάνδας τόσο των δυτικών, όσο και των σταλινικών κατά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο ήταν τέτοιος, που μάταια οι –κυνηγημένοι από εθνικόφρονες και σταλινικούς- διεθνιστές προειδοποιούσαν ότι “είναι πόλεμος ανάμεσα σε πεινασμένους και χορτάτους ληστές για το ξαναμοίρασμα του κόσμου. Ότι το καθήκον της εργατικής τάξης είναι και σήμερα να επωφεληθεί από αυτήν τη σύγκρουση των δημίων της και από τις δυσκολίες που δημιουργεί γι’ αυτούς ο πόλεμος, για να τους ανατρέψει και να τους ρίξει στο χάος, που οι ίδιοι έχουν ανοίξει […] ότι το νέο σε αυτόν τον πόλεμο είναι η προδοσία της σοβιετικής γραφειοκρατίας και των κομμουνιστικών κομμάτων και η μεγαλύτερη εξαχρείωση των αρχηγών των σοσιαλδημοκρατικών και κομμουνιστικών κομμάτων” (4).

Έτσι, οι άγγλοι, οι έλληνες κ.α. εργαζόμενοι έπρεπε να σφαγιασθούν στα κρεουργεία, που κατ’ ευφημισμόν αποκαλούνται “πεδία μαχών”, για λογαριασμό των “καλών”, “δημοκρατικών” –και προπαντός συμμάχων της Ε.Σ.Σ.Δ.-  άγγλων αποικιοκρατών, έναντι των “κακών” γερμανών.  Είχαν δηλαδή μετατραπεί τα ευρωπαϊκά Κ.Κ. σε απροκάλυπτα σωβινιστικά εκτρώματα, που προέτρεπαν τους εργαζόμενους της Ευρώπης να αλληλοσφαγιασθούν για χάρη των συνασπισμών των “εθνικών” αφεντικών τους. Μάλιστα επί ιταλικής εισβολής, με μια κατάπτυστη και δουλικότατη επιστολή της προς τον  Μεταξά η ηγεσία του παράνομου ελληνικού Κ.Κ. προσφερόταν να παραχωρήσει τα μέλη του ως “απλούς στρατιώτας υπό τας διαταγάς σας δια την σωτηρίαν της πατρίδος”. Οι ιδεολογικές κωλοτούμπες και οι παλινωδίες της “αλάθητης” καθοδήγησης του ΚΚΕ εκτέθηκαν με τον πιο πανηγυρικό τρόπο στα άρθρα του Ριζοσπάστη. Τη μια γραφόταν ότι υπεύθυνος για τον παγκόσμιο πόλεμο που ερχόταν  ήταν ο γερμανικός φασισμός. Όμως λίγους μήνες μετά, όταν ο Στάλιν συμμάχησε με τον Χίτλερ, γραφόταν ότι υπεύθυνοι για τον επικείμενο πόλεμο ήσαν οι άγγλοι ιμπεριαλιστές -και οι μοναρχοφασίστες φίλοι τους στην Ελλάδα- και όχι οι γερμανοί. Ενώ όταν οι ιταλοί εισέβαλαν στην Ελλάδα, το ΚΚΕ καλούσε τα μέλη του να στρατευθούν ... υπό τον μοναρχοφασίστα Μεταξά. Αργότερα, όταν οι γερμανοί εισέβαλλαν στην Ελλάδα, τα μέλη του ΚΚΕ πανηγύριζαν, αφού οι γερμανοί ήσαν τότε σύμμαχοι του Στάλιν (χαρακτηριστικό παράδειγμα οι σταλινικοί κρατούμενοι του μεταξικού καθεστώτος, οι οποίοι υποδέχτηκαν με ζητωκραυγές τη γερμανική εισβολή, γιατί ήσαν βέβαιοι ότι οι γερμανοί θα τους απελευθέρωναν). Και μόνο όταν η λυκοφιλία Στάλιν-Χίτλερ διαλύθηκε (τέλη καλοκαιριού 1941), “θυμήθηκαν” ότι οι άγγλοι ιμπεριαλιστές ήσαν τελικά οι “σύμμαχοι” της Ελλάδας.

Αφίσα του ισπανικού αναρχοσυνδικαλισμού από την εποχή του ισπανικού εμφυλίου πολέμου 1936-1939.

Στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο, δηλαδή μόλις τις παραμονές του Β΄ παγκοσμίου, σύμπασα  η μετέπειτα “αντιστασιακή” Ευρώπη των “αντιφασιστών” συμμάχων, είχε στηρίξει τον πραξικοπηματία στρατηγό Φράνκο εναντίον των ισπανών δημοκρατικών. Το φασιστικό καθεστώς του Φράνκο διήρκεσε μέχρι τον θάνατό του το 1974.  Η “αντιφασιστική” υποκρισία σε όλη την στυγνότητά της.

Κατά τον ίδιο τρόπο (=“κωλοτούμπα”), τα περί δήθεν αντιφασιστικού πολέμου που διεξήγαγε... η φασιστική Ελλάδα του Μεταξά μαζί με τις λεγόμενες δημοκρατικές χώρες εναντίον του Άξονα είναι αυτοαναιρούμενα μυθεύματα, τα οποία μάλιστα επινοήθηκαν πολύ αργότερα. Αρκεί να υπενθυμίσουμε ότι αμέσως πριν τον πόλεμο οι “αντιφασίστες” άγγλοι, γάλλοι,  ρώσοι κλπ. είχαν στηρίξει πολιτικά και στρατιωτικά, μαζί με τη ναζιστική Γερμανία  και τη φασιστική Ιταλία,  τον δικτάτορα Φράνκο στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο: τα τανκς που έστειλε ο Στάλιν στο ισπανικό Κ.Κ. χρησιμοποιήθηκαν από αυτό πισώπλατα εναντίον των μαχόμενων ισπανών δημοκρατικών, η Αγγλία στις συνεδριάσεις της Κοινωνίας Των Εθνών ενδιαφερόταν και ψήφιζε μόνο για τη σωτηρία των επενδύσεών της στην Ισπανία (δηλαδή υπέρ του Φράνκο, για να μην τις εθνικοποιήσουν οι δημοκρατικοί) και η Γαλλία είχε παραχωρήσει τον εναέριο χώρο της στην ελεύθερη διέλευση της γερμανικής και ιταλικής βοήθειας προς τον Φράνκο. Να υπενθυμίσουμε ακόμα ότι τους πρώτους μήνες του παγκοσμίου πολέμου, όταν η σταλινική “αντιφασιστική” Ρωσία και η χιτλερική Γερμανία ήσαν σύμμαχοι, εισέβαλλαν ταυτόχρονα στην Πολωνία, την οποία και διαμέλισαν (στην Πολωνία οι σταλινικοί διέπραξαν μαζικές εκτελέσεις που θα ζήλευαν κι οι ναζί, όπως η σφαγή πέντε χιλιάδων ανθρώπων στο Κατίν). Γι’ αυτό, όταν η Γερμανία εισέβαλλε στην Ελλάδα, οι έλληνες σταλινικοί πανηγύριζαν, αφού τότε ο Χίτλερ και ο  Στάλιν ήσαν ακόμα σύμμαχοι –ενώ μόλις λίγους μήνες πριν, επί ιταλικής εισβολής, παρίσταναν τους λάβρους πατριώτες και ζητούσαν από τον Μεταξά να τους επιτρέψει να καταταγούν στον ελληνικό στρατό για να πολεμήσουν τους ιταλούς.

Αυτά για την υποκριτική ρητορεία περί του δήθεν “αντιφασιστικού” αγώνα που έκαναν οι δήθεν “ελεύθερες” χώρες και οι “δημοκρατικές” δυνάμεις.

Προς τη δημιουργία της “εθνικής αντίστασης”

Αλλά οι αποικιοκράτες δεν αρκέστηκαν στην απλή πολεμική εμπλοκή της Ελλάδας. Μετά την αναμενόμενη ελληνική ήττα επιδίωξαν τη συνέχιση του πολέμου στο κατεχόμενο ελληνικό έδαφος προκειμένου να δημιουργήσουν όσο περισσότερα προβλήματα μπορούσαν στους ιταλογερμανούς. Γι’ αυτό ενθάρρυναν την δημιουργία “αντιστασιακών” οργανώσεων, τις οποίες εφοδίαζαν με λίρες, όπλα, ασυρμάτους και άγγλους στρατιωτικούς συνδέσμους. Η κυριότερη και η πιο επαγγελματικά στημένη  ήταν φυσικά το  Ε.Α.Μ., σταλινοκίνητη οργάνωση/ “ομπρέλλα”, η οποία υπό το επιτυχημένα ενδυθέν προσωπείο της “εθνικής ενότητας” κατόρθωσε να πείσει (=εξαπατήσει) ότι απευθύνεται σε όλους τους έλληνες ανεξαρτήτως των πολιτικών τους πεποιθήσεων (αυτός είναι κι ο λόγος που σε αυτό το κείμενο ασχολούμαστε κυρίως με το “αριστερόστροφο” κομμάτι της «εθνικής αντίστασης» -και όχι από ... “αντικομμουνισμό” ). 

Η “ίδρυση” της “εθνικής αντίστασης” δεν έγινε με ενιαίο τρόπο, αλλά αργά και προοδευτικά, από κομμάτια του διαλυμένου προπολεμικού στρατιωτικού ή πολιτικού κόσμου, των οποίων οι θέσεις εργασίας ποτέ δεν έπαψαν να εξαρτώνται από την ισχύ της βρετανικής αποικιοκρατίας (συνήθως μικρομεσαίοι αξιωματικοί και κομματικά μέλη, αφού τα “μεγάλα κεφάλια” την είχαν κοπανήσει στο εξωτερικό φτιάχνοντας, υπό την επίβλεψη φυσικά των άγγλων, “εξόριστες κυβερνήσεις” –βλ. “κυβέρνηση του Καϊρου”). Πολλοί από αυτούς στελέχωσαν ακόμα και το βρετανοχρηματοδοτούμενο Ε.Α.Μ.. Επίσης, όπως προείπαμε, το Κ.Κ.Ε. στα πλαίσια της υπεράσπισης των συμφερόντων της “μεγάλης σοσιαλιστικής πατρίδας” Ε.Σ.Σ.Δ., έστησε τον ιδιόκτητό του υποδειγματικό “αντιστασιακό” μηχανισμό (με πανομοιότυπο τρόπο και για πανομοιότυπο λόγο έδρασαν τα Κ.Κ. σε όλες τις κατεχόμενες από τον Άξονα χώρες). Για όλους τους παραπάνω, η “εθνική αντίσταση” ισοδυναμούσε με τη συνέχιση της πολιτικής, ή στρατιωτικής καρριέρας τους σε συνθήκες κατοχής της χώρας, αλλά και ως επαγγελματική επένδυση για το μεταπολεμικό μέλλον. Εκτός φυσικά από τα κομματικά μέλη και τους στρατοκρατίσκους, τις αντιστασιακές οργανώσεις στελέχωσαν και οι διάφοροι εξίσου απαραίτητοι χρήσιμοι ηλίθιοι (=πατριώτες) λοβοτομημένοι στα εθνικιστικά σχολεία τού προτεκτοράτου, ή άλλοι που αναζητούσαν “καθοδηγητές”, “οράματα” και “ταυτότητα” σε μια εποχή που ο κόσμος άλλαζε δραματικά, ή και άσχετοι που ήθελαν απλώς να βρεθούν ένα όπλο στο χέρι  εναντίον ανθρώπων με τους οποίους διατηρούσαν προσωπικούς “λογαριασμούς”. Κοινά σημεία όλων ήταν φυσικά η ανάγκη για αρχηγό, ο υψηλός δείκτης μαζοποίησης και η παντελής απουσία οποιασδήποτε διάθεσης για αυτόνομη σκέψη και αυτενέργεια.

Η ίδια η “εθνική αντίσταση” ποτέ δεν έπαψε να έχει μια βαθύτατα υπαλληλική σχέση υφισταμένου με τούς εκτός Ελλάδος “συμμαχικούς” προϊσταμένους της (“εξόριστες” ελληνικές “κυβερνήσεις”, βρετανικές και σταλινικές μυστικές υπηρεσίες κλπ.). Όπως το ελληνόφωνο προτεκτοράτο από το οποίο προέρχονταν, έτσι και οι εν Ελλάδι αντίπαλες “συνιστώσες” της “εθνικής αντίστασης” δεν πήγαιναν ούτε για τσίσα χωρίς να ρωτήσουν τους εκτός Ελλάδος αλλοεθνείς προϊσταμένους τους (για τόσο “εθνική” αντίσταση μιλάμε...).

Η “εθνική αντίσταση” δεν είχε λοιπόν τίποτα το αυθόρμητο και το γνήσια λαϊκό, όπως θέλουν να μας την παρουσιάζουν. Απόδειξη το ότι δεν άρχισε αμέσως μετά την κατάκτηση της χώρας, τον Απρίλιο του 1941 (πλάνη στην οποία έχουν εντέχνως αφεθεί οι περισσότεροι νεοέλληνες) αλλά περισσότερο από έναν χρόνο μετά, δηλαδή το καλοκαίρι προς φθινόπωρο του 1942 (έναρξη των πρώτων εχθροπραξιών με τις στρατιωτικές δυνάμεις των ιταλογερμανών): η πλειοψηφία του πληθυσμού, εξουθενωμένη από τον πολύμηνο πόλεμο που είχε προηγηθεί και απασχολημένη περισσότερο από ποτέ με την καθημερινή επιβίωσή της, δεν έδειχνε καμία διάθεση να μπει σε νέες περιπέτειες. Επιπλέον πρέπει να επισημανθεί ότι ο κόσμος είχε ανακουφιστεί από την παύση των εχθροπραξιών: δεν χτυπούσαν πια οι σειρήνες που προειδοποιούσαν για βομβαρδισμό, δεν έτρεχε να κρυφτεί στα καταφύγια, δεν κινδύνευε να χάσει κι άλλα αγαπημένα του πρόσωπα, δεν έβλεπε τις περιουσίες του να συνεχίζουν να καταστρέφονται. Πάνω απ’ όλα μπορούσε να σκεφτεί αφού το κεφάλι του δεν υπέφερε πια από το σφυροκόπημα της πατριωτικής πολεμικής προπαγάνδας.  Και φυσικά το μόνο που ήθελε ήταν να περιμένει να τελειώσει ο πόλεμος και στον υπόλοιπο κόσμο. Γι’ αυτό, αντίθετα με ό,τι μας μαθαίνουν στο σχολείο, οι περισσότεροι έδειχναν απροθυμία να συνεχίσουν τον πόλεμο μέσω της “αντίστασης”. Πολύ περισσότερο, δεν είχαν καμία διάθεση να συμμετάσχουν στις ίντριγκες και στους ένοπλους σκυλοκαβγάδες, που ήσαν στην ημερησία διάταξη ανάμεσα στις πολιτικώς αντίπαλες “αντιστασιακές” φατρίες.

Ναπολέων Ζέρβας, ιδρυτής του "αντιστασιακού" Ε.Δ.Ε.Σ..

Καιροσκόπος και μηχανορράφος από τους λίγους, σκόπευε σε υψηλή μεταπολεμική πολιτική καριέρρα και γι’ αυτό συνομωτούσε, πότε με τους φιλομοναρχικούς Άγγλους και την εξόριστη  βασιλική "κυβέρνηση" του Καΐρου, πότε με τους παραμείναντες  εν Ελλάδι "αντιστασιακούς" αντιμοναρχικούς και πότε με τις διάφορες "αντιστασιακές" οργανώσεις.  Παθιασμένος με τον τζόγο και το αλκοόλ, όταν οι άγγλοι σύνδεσμοι στην Ελλάδα τον ρώτησαν τί ανάγκες είχε σε πολεμικό υλικό, ώστε να του το ρίξουν με αλεξίπτωτα, σαν γνήσιος  συμμορίτης  ζήτησε μερικά κιβώτια… γνήσιο  αγγλικό ουίσκι (όπως αναφέρει ο καθηγητής Νεότερης Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Χάγκεν Φλάισερ, στο βιβλίο του "Στέμμα και Σβάστικα, η Ελλάδα της κατοχής και της αντίστασης", τόμος Α΄, εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα 1987). Αξίζει να προσεχθεί η ασυνείδητη επίδειξη του περιστρόφου ως υποκατάστατο του ανδρικού μορίου.

Βέβαια, κατά τη διάρκεια της “αντίστασης”  οι σταλινικοί, παρ’ όλο που είχαν πάντα απλωμένο και ορθάνοιχτο το χέρι  προς την αγγλική βοήθεια, δούλευαν –εννοείται όπως και οι άγγλοι- για τους δικούς τους σκοπούς. Ήξεραν ότι κάποτε ο πόλεμος θα τελείωνε και ότι ο πλανήτης θα ξαναμοιραζόταν με νέα δεδομένα. Σαν ευσυνείδητοι πράκτορες επιδίωκαν να δημιουργήσουν στη “ζώνη ευθύνης” τους τετελεσμένα γεγονότα, ώστε οι ρώσοι πολιτικοί τους προϊστάμενοι  να βρεθούν, όσο γινόταν περισσότερο, σε θέση ισχύος κατά τη μεταπολεμική διανομή του κόσμου. Βέβαια αυτά δεν τα αγνοούσαν οι άγγλοι, αλλά για τα λίγα κατοχικά χρόνια η συμφεροντολογική αλληλοχρησιμοποίηση άγγλων και σταλινικών τούς εξυπηρετούσε αμοιβαία.

Παράλληλα το βρετανικό πολεμικό ναυτικό είχε εφαρμόσει ασφυκτικό αποκλεισμό των ελληνικών λιμανιών, έτσι ώστε η διεθνής ανθρωπιστική βοήθεια σε τρόφιμα και φάρμακα προς την κατεχόμενη Ελλάδα δεν μπορούσε να φτάσει στους αποδέκτες της (5) . Η Ελλάδα είχε άμεση ανάγκη από διατροφική βοήθεια λόγω της σχεδόν κατεστραμμένης από τον πόλεμο αγροτικής οικονομίας της. Αλλά ο στόχος των άγγλων ήταν να λιμοκτονήσουν οι έλληνες προκειμένου να αναγκαστούν να συμμετάσχουν στην “αντίσταση”. Την ίδια  τακτική ναυτικού αποκλεισμού είχαν εφαρμόσει οι άγγλοι στις κατεχόμενες Βέλγιο και Νορβηγία. Σημειωτέον ότι οι γερμανοί κι οι ιταλοί δεν είχαν κανένα συμφέρον να μην επιτρέψουν τη  βοήθεια που απέστελλε π.χ. ο Διεθνής Ερυθρός Σταυρός, ή άλλες διεθνείς οργανώσεις προς τις κατεχόμενες χώρες. Αντίθετα, επειδή δεν ήθελαν να παίξουν το παιχνίδι των άγγλων, προσπαθούσαν να αποφύγουν κάθε αφορμή που θα οδηγούσε τον πληθυσμό σε απόγνωση και άρα θα τον έστελνε μαζικά σε αντιστασιακή στράτευση. Π.χ. προσπαθούσαν να διασφαλίσουν την ομαλή και διαφανή κυκλοφορία των περιορισμένων ποσοτήτων τροφίμων και δεν δίσταζαν να εκτελούν ομαδικά και δημοσίως όσους μαυραγορίτες συνελάμβαναν. Παρά την ψυχρότητά τους οι γερμανοί υπήρξαν απείρως πιο ανθρώπινοι με τον κατεχόμενο  πληθυσμό, από τους έλληνες χωροφύλακες, ταγματασφαλίτες, και κρατικούς αξιωματούχους, οι οποίοι διαπλέκονταν σταθερά με την κατοχική μαύρη αγορά κάνοντας περιουσίες.  Οπωσδήποτε ο πόλεμος είχε προκαλέσει δυσλειτουργίες στην κυκλοφορία των αγαθών. Αλλά ακόμα κι έτσι, ο αγγλικός ναυτικός αποκλεισμός είναι η κύρια αιτία του κατοχικού λιμού με τους εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και όχι οι “κακοί” γερμανοί  που δήθεν λεηλατούσαν και δολοφονούσαν για την  πλάκα τους και ασταμάτητα -αν αυτό το προπαγανδιστικό  στερεότυπο ήταν αληθές θα είχε εξαφανιστεί όλος ο ελληνικός πληθυσμός. Τις διαστάσεις της πείνας επέτεινε δραματικά η ληστρική δράση των “ανταρτικών” συμμοριών που κάθε τόσο έκαναν –με την ανοχή των άγγλων- επιτάξεις της ισχνής κατοχικής σοδειάς εν ονόματι του “πατριωτικού αγώνα”. Στο τέλος πολλοί αναγκάζονταν να βγουν στο “αντάρτικο”, όχι από πεποίθηση, αλλά  μόνο και μόνο για να εξασφαλίσουν μια ημερήσια μερίδα φαγητού.

Αιμοσταγείς αντιστασιακοί θεατρινισμοί

Στην πραγματικότητα, όσο κι αν ψάξει κάποιος δεν θα βρει ούτε μια πραγματική μάχη που να έδωσαν  οι “αντάρτες” -είτε σταλινοκίνητοι, είτε  άλλοι- με τους γερμανούς, ή τους ιταλούς. Οι “επιχειρήσεις” τους (εκτός από τις συνηθέστατες περιπτώσεις όπου οι “αντιστασιακές” συμμορίες πολεμούσαν μεταξύ τους) εξαντλούνταν στο να σκοτώνουν  μερικούς γερμανούς σε μια “ενέδρα” - δηλαδή σε αψιμαχίες - και μετά να διαφεύγουν με την ησυχία τους (κοινώς να την “κοπανάνε”) στα βουνά, αφήνοντας επίτηδες τον πληθυσμό να υποστεί τα τρομακτικά αντίποινα. Ειδικά οι γερμανοί είχαν εγγυηθεί ότι δεν θα πείραζαν ούτε μια ελληνική τρίχα αν και οι έλληνες δεν πείραζαν τους γερμανούς, κάτι που τηρήθηκε σε περιοχές όπου αρκούσε απλώς να μην υπάρχουν “αντάρτες”. Οι γερμανοί και οι ιταλοί μπορούσαν πράγματι να γίνουν κτηνώδεις με τους υπό κατοχή λαούς, αλλά μόνο όταν ένιωθαν ότι απειλούνται. Οι “αντάρτες” είναι οι αποκλειστικοί υπεύθυνοι για εκατόμβες αμάχων όπως αυτή των Καλαβρύτων, όταν εκτέλεσαν  επίτηδες (και κατά παράβαση κάθε σύγχρονου πολεμικού δικαίου) πάνω από  εβδομήντα γερμανούς αιχμαλώτους, εν πλήρει επιγνώσει των αναμενόμενων τρομακτικών συνεπειών της πράξης τους εις βάρος των εντοπίων. Με την τακτική της πρόκλησης αντιποίνων οι “αντάρτες” επιδίωκαν ό,τι και οι άγγλοι με τον ναυτικό αποκλεισμό, δηλαδή  να κρατάνε τον πληθυσμό σε “πολεμική ετοιμότητα” (αλλά για τους δικούς τους σκοπούς, δηλαδή για να τον  εκβιάσουν να  ενταχθεί στον ψευτοαντάρτικο στρατό τους, ώστε να βρεθούν σε όσο γίνεται πλεονεκτική θέση στη μεταπολεμική αναμπουμπούλα). Επίσης, όσους περισσότερους “αντάρτες” δήλωναν, τόσο περισσότερες ήσαν οι αγγλικές λίρες που έπαιρναν οι “καπεταναίοι” ως “επιδότηση”.

Σε ό,τι αφορά στην αριστερόστροφη έκφανση της “αντίστασης”, στην πραγματικότητα επρόκειτο για  έναν κομματικό στρατό, ο οποίος, για όσους δεν είχαν αυταπάτες, αποτελούσε  πιστή εικόνα τού  επιδιωκόμενου τύπου κοινωνίας και που είχε  απλώς μια μυρωδιά “αντάρτικου” και  “κλεφτουριάς” για να δημιουργούνται εντυπώσεις στους αδαείς. “Καταλάμβαναν” χωρίς μια τουφεκιά μερικές στρατηγικά αδιάφορες για τους γερμανούς βουνοκορφές, τις οποίες ανακήρυσσαν  σε “ελεύθερη Ελλάδα” και στα εκεί χωριά έστηναν πιστά αντίγραφα του σταλινικού κράτους τους(4) , με  κομισαριάτα, “λαϊκά” δικαστήρια, “προλεταριακά” σχολεία, “επαναστατικές” φυλακές, εκτελεστικά αποσπάσματα για τους “εθνοπροδότες”, όπως π.χ. τις χήρες που σιδέρωναν τα ρούχα ιταλών,  ή γερμανών αξιωματικών για να εξασφαλίσουν μιά κουραμάνα για το σκελετωμένο παιδί τους κλπ. Οι γερμανοί ενδιαφέρονταν μόνο για τις πόλεις και για τον έλεγχο των οδικών αρτηριών, μέρη τα οποία οι “αντάρτες”  δεν μπορούσαν ούτε κατά διάνοια να ελέγξουν. Κι αν επιχειρούσαν, για προσχηματικούς λόγους, να  το κάνουν σκοτώνοντας μερικούς γερμανούς σε κάποια ενέδρα, οι γερμανοί απαντούσαν με άμεσες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις και τους ξαπόστελναν αυθημερόν στο βουνό. Ταυτόχρονα εξαπέλυαν τα προαναγγελθέντα αντίποινα εκτελώντας συγκεκριμένους αριθμούς αμάχων για κάθε σκοτωμένο γερμανό στρατιώτη, ή αξιωματικό. Ακόμα και η πολυδιαφημισμένη δολιοφθορά (σαμποτάζ) στη σιδηροδρομική γέφυρα του Γοργοπόταμου (επίσημη εορταστική επέτειος της “εθνικής αντίστασης”) περισσότερα προβλήματα δημιούργησε στην αποστολή πολύτιμων τροφίμων στους κατοίκους της Αθήνας, παρά στους γερμανούς.

Φυσικά παρομοίως σκέφτονταν και λειτουργούσαν κι οι - αρκετά λιγότεροι- εθνικόφρονες “αντάρτες” της άλλης πλευράς. Όπως αποδείχθηκε πανηγυρικά, οι “ανταρτικές” συμμορίες, ανεξαρτήτως της ιμπεριαλιστικής δύναμης τα συμφέροντα της οποίας υπηρετούσαν,  φύλαγαν τις δυνάμεις τους για τον “εμφύλιο” πόλεμο, που ήξεραν ότι θα ακολουθήσει την κατοχή. Έναν πόλεμο στον οποίο έδειξαν όλη την ενεργητικότητα και τον φανατισμό που δεν είχαν δείξει με τους γερμανούς...

Όσο για τις περί κλεφτουριάς φαντασιώσεις που έτρεφε το “αντάρτικο”, κάτι που οι αδαείς δεν γνωρίζουν, είναι ότι οι Κλέφτες της τουρκοκρατίας όταν σκότωναν τούρκους δεν άφηναν τα γυναικόπαιδα και τους γέρους στο έλεος των αντιποίνων, αλλά υπερασπίζονταν τα χωριά, δίνοντας πραγματικές μάχες. Κάπου εδώ θα πρέπει να επισημάνουμε και την ειδοποιό κοινωνιολογική διαφορά των Κλεφτών και των ψευτοανταρτών της “εθνικής αντίστασης”: οι Κλέφτες ήσαν γέννημα-θρέμμα των περιοχών όπου δρούσαν, στα χωριά των οποίων είχαν όλους τούς συγγενικούς δεσμούς τους  (γονείς, αδέρφια, συζύγους κλπ.) γι’ αυτό και τα υπεράσπιζαν από τουρκικά αντίποινα. Ενώ οι “αντάρτες” ήσαν απλώς μετατεθειμένοι κομματικοί στρατιώτες, συνήθως χωρίς δεσμούς με τους τόπους δράσης τους, που εκτελούσαν τις ψυχρές εντολές μιας απομακρυσμένης κεντρικής ηγεσίας.

Μια άλλη σημαντική διαφορά αφορά στην πολιτισμική παραγωγή των δύο αυτών κατηγοριών. Η λαϊκή Μούσα των Κλεφτών δημιούργησε μια μουσική παρακαταθήκη, αυθόρμητη και πηγαία, η οποία έκτοτε αποτελεί σταθερό αντικείμενο ευλαβικής μελέτης και θαυμασμού των λαογράφων. Ενώ τα τραγούδια των “ανταρτών” δεν ήσαν παρά αστεία προκάτ στιχοσκαρώματα, κατασκευασμένα κατά παραγγελία από συνθέτες του κόμματος και εγκεκριμένα από την κεντρική επιτροπή...

Το απόλυτο ντοκουμέντο (από διεθνιστική επαναστατική σκοπιά) για την “εθνική αντίσταση” κατά τη διάρκεια της κατοχής.  Η “Εθνική Αντίσταση”, ο πιο πρόσφατος μύθος του νεοελληνικού κράτους, στο βιβλίο αυτό αποκαθηλώνεται ανελέητα και παραδίδεται στην ιστορική ανυποληψία: ως ενεργούμενο του σωβινισμού και του μιλιταρισμού των κυριάρχων και ως αιματοβαμένη  καταστολή του  διεθνισμού των εκμεταλλευομένων.

Το πιστοποιεί άλλωστε και η προσωπική στάση τού συγγραφέα, ο οποίος στη διάρκεια της κατοχής κυνηγήθηκε τόσο από τους “εθνικόφρονες” χίτες και ταγματασφαλίτες, όσο και από τούς εξίσου εθνικόφρονες σταλινοφασίστες του Ε.Α.Μ.-Ε.Λ.Α.Σ. και των θυγατρικών τους οργανώσεων (όπως η κομματική αστυνομία του Κ.Κ.Ε., η περιβόητη Ο.Π.Λ.Α.).

“Αντιστασιακές” εκκαθαρίσεις (4)

Κατά τη διάρκεια –και υπό την κάλυψη-  της κατοχής το “αντιστασιακό” σταλινικό  Κ.Κ.Ε. επιδόθηκε στην άσκηση της πιο αγαπημένης του τέχνης, δηλαδή του πολιτικού εγκλήματος. Τότε ήταν που συστάθηκε η “θυγατρική” οργάνωση Ο.Π.Λ.Α. (Οργάνωση Προστασίας Λαϊκών Αγωνιστών). Η περιβόητη αυτή οργάνωση, εμπνευσμένη από τις πιο αιμοβόρες σταλινικές παραδόσεις (π.χ. δίκες της Μόσχας), “προστάτεψε” το εργατικό κίνημα της χώρας, αφού το “εκκαθάρισε” από τα “αντεπαναστατικά” (=διεθνιστικά) στοιχεία του. Στην Ο.Π.Λ.Α. συμμετείχαν οι πλέον επίλεκτοι και φανατικοί σταλινικοί δολοφόνοι, οι οποίοι αντί να πολεμάνε τους γερμανούς, όπως διατυμπάνιζε προς τα έξω το Κ.Κ.Ε.,  είχαν βάψει τα χέρια τους με αίμα τροτσκιστών, αναρχικών, αρχειομαρξιστών ή άλλων “αιρετικών” και διεθνιστών εργαζομένων.

Μερικές εύγλωττες λεπτομέρειες: ο “αντιστασιακός” (σταλινικός;) έρωτας

Επιπλέον, όσο κι αν ακούγεται απίστευτο,  ο εκτός γάμου έρωτας μέσα στις πλήρως στρατιωτικοποιημένες  σταλινικές “αντιστασιακές” οργανώσεις  απαγορευόταν δια ροπάλου. Θεωρούσαν ότι θα λειτουργούσε αποδομητικά για τη συνοχή τους. Είναι χαρακτηριστική η ερώτηση που έκανε νεαρή “αντάρτισσα” στον -διορισμένο από τη Μόσχα- γενικό γραμματέα του Κ.Κ.Ε. Ζαχαριάδη  όταν τα ηττημένα τμήματα του σταλινικού (αυτοαποκαλούμενου «Δημοκρατικού») στρατού ετοιμάζονταν να ζητήσουν καταφύγιο στην Αλβανία: “και τώρα σύντροφε, το ερωτικόν επιτρέπεται;” Σύμφωνα με αφήγηση του Πέτρου Ανταίου(6)  η απάντηση του Ζαχαριάδη ήταν: “τώρα που δεν πολεμάμε, ναι, μπορείτε να κάνετε και έρωτα”. Αλλά πώς γίνεται να ζεις καθημερινά με τον κίνδυνο και τον θάνατο και να έχεις διώξει τον έρωτα; Πώς γίνεται να ζεις σαν να μην υπάρχει αύριο και να μην θέλεις τη ζωή – τη ζωή!- εδώ και τώρα; Μόνο αν είσαι ήδη πεθαμένος και απλώς δεν το έχεις καταλάβει. Είναι δυνατόν να προέλθει κάτι θετικό από ανθρώπους τέτοιου είδους, ακόμα κι αν δεχτούμε ότι έχουν τις αγαθότερες των προθέσεων;

Δεκέμβριος 1944: το “σικέ” φινάλε του “αντάρτικου”

Ώσπου μια ωραία μέρα του Οκτωβρίου του 1944 οι γερμανοί, πιεσμένοι από τη συμμαχική προέλαση στην Ευρώπη, έφυγαν από μόνοι τους, ενώ οι “αντάρτες”  πανηγύριζαν θρασύτατα σαν να επρόκειτο για δική τους επιτυχία, παρ’ όλο που δεν είχαν παίξει τον παραμικρό ρόλο σε αυτό.  Γιατί, παρά την εντέχνως καλλιεργημένη μαζική πλάνη, η λεγόμενη “εθνική αντίσταση” δεν είχε την παραμικρή στρατιωτική, ή άλλη, συμβολή στην “απελευθέρωση” τής χώρας. Όπως άλλωστε ομολογείται ευθέως στην τελευταία ημερήσια διαταγή (16/2/1945) τού Γενικού Στρατηγείου τού ισχυρότερου “αντιστασιακού” στρατού, τού γνωστού Ε.Λ.Α.Σ. “(ο κατακτητής) αναγκάστηκε να εκκενώσει την πατρίδα μας ύστερα από την προέλαση τού Κόκκινου Στρατού στα Βαλκάνια” -και όχι ύστερα από την… εθνοσωτήρια δράση των “ανταρτών”.

Αλλά τις αμέσως επόμενες ημέρες οι κατοχικές “αντιστασιακές” μάσκες έπεσαν αμοιβαία: οι εκ δεξιών της εξουσίας “αντάρτες” συμπτύχθηκαν με τους άγγλους αποικιοκράτες “δια να σώσουν το έθνος από τον κομμουνισμόν”, ενώ οι εξ αριστερών έκαναν αυτό που ανομολόγητα σκόπευαν από την αρχή της κατοχής, δηλαδή  κομματική “επανάσταση”. Την οποία όμως οι αρχηγοί τους είχαν προγραμματίσει να χάσουν, αφού έτσι είχαν διαταχθεί από τα αφεντικά τους στη Μόσχα, τα οποία,  ήδη λιγότερο από έναν χρόνο πριν , στη Διάσκεψη της Τεχεράνης (τέλη Νοεμβρίου 1943) είχαν μοιράσει με τους αγγλοαμερικάνους τον μεταπολεμικό κόσμο. Σύμφωνα με τη μοιρασιά, η Ελλάδα είχε δοθεί στη δυτική σφαίρα επιρροής. Αλλά η εν Ελλάδι σταλινική ηγεσία (η οποία κρατούσε κρυφή από τα μέλη/στρατιωτάκια την απόφαση της διάσκεψης) δεν μπορούσε να πει έτσι απλά στον κόσμο που ήλεγχε  “σύντροφοι ο πατερούλης Στάλιν συμφώνησε πίσω από την πλάτη σας -και για το συμφέρον της “μεγάλης σοσιαλιστικής πατρίδας Ε.Σ.Σ.Δ.- να ζήσετε υπό τον αγγλοαμερικάνικο καπιταλισμό, το λοιπόν τούς ζυγούς λύσατε”. Άλλωστε επί  χρόνια οι δωσίλογοι στη Μόσχα έλληνες σταλινικοί αρχηγίσκοι παραμύθιαζαν το ποίμνιό τους ότι η συμμαχία με τους άγγλους αποικιοκράτες ήταν μόνο μια κίνηση τακτικής, που δήθεν θα εξυπηρετούσε μεταπολεμικά το ξέσπασμα της ανασταλείσας λόγω του πολέμου επανάστασης. Έπρεπε λοιπόν να δώσουν τουλάχιστον μια εικονική μάχη ώστε να σωθούν τα προσχήματα.  Έτσι σκηνοθέτησαν το “επαναστατικό” φιάσκο του Δεκέμβρη του 1944, όπου μετακίνησαν κάποιες λίγες δυνάμεις τους στην Αττική δήθεν για να καταλάβουν την πρόσφατα “απελευθερωμένη” πρωτεύουσα  ενώ το μεγαλύτερο μέρος του “ανταρτικού” στρατού τους τό είχαν ακινητοποιήσει σε στρατηγικά άσχετες και απομακρυσμένες περιοχές, όπως η Ήπειρος.

Λίγο μετά την προσχεδιασμένη ήττα, όταν έγινε η συνθηκολόγηση της Βάρκιζας, σχεδόν όλα τα κομματικά μέλη, αλλά και το ίδιο το κόμμα, κράτησαν ένα μικρό, ή μεγάλο μέρος του οπλισμού τους γιατί φοβόντουσαν ότι το μεταπολεμικό καθεστώς θα αθετούσε τη συμφωνία αμνήστευσής τους  και θα τους δίωκε. Έπρεπε λοιπόν να είναι προετοιμασμένοι για το ενδεχόμενο τού να ξαναβγούν στο “αντάρτικο”. Πράγματι το Κ.Κ.Ε. δεν αναγνωρίστηκε ως νόμιμο κόμμα, η αμνηστία έμεινε κενό γράμμα και άρχισαν οι διώξεις κατά των –πολλών τότε- μελών του. Έτσι εξωθήθηκε να ανασυγκροτήσει τον κομματικό στρατό του και η χώρα μπήκε σε έναν τριετή “εμφύλιο” πόλεμο – στην πραγματικότητα πόλεμο αποικιοκίνητων συμμοριών για την επικράτηση. Τότε ξεφύτρωσαν ξαφνικά, όχι μόνο ελαφρύς φορητός οπλισμός, αλλά και μυδραλιοβόλα, αντιαρματικά, όλμοι, βαριά κανόνια και ορεινό πυροβολικό, χειροβομβίδες, νάρκες και κάθε είδους στρατιωτικός εξοπλισμός, σε σημείο που όλοι απορούσαν πού στο καλό ήσαν κρυμμένα τόσα όπλα και γιατί δεν είχαν χρησιμοποιηθεί από τους “αντάρτες” κατά των γερμανοϊταλών στην περίοδο της κατοχής. Επιπλέον, όπως στην κατοχή, έτσι και στη διάρκεια του “εμφυλίου” ο σταλινικός “αντάρτικος” στρατός απέδειξε ότι ήταν ένας κανονικότατος αστικός στρατός, πανομοιότυπος με τον αντίπαλό του, με τη γνωστή ισοπεδωτική για την προσωπικότητα εκπαίδευση και ιεραρχία, γραφειοκρατία, κλίκες, στρατοδικεία, ομοιόμορφες στολές, τελετουργίες και κυρίως με ηγεσία που δεν λογοδοτούσε σε κανέναν από τους “επαναστάτες” που είχε στρατολογήσει. Έτσι εννοούσαν τον επαναστατικό στρατό –και την κοινωνική απελευθέρωση- οι σταλινικοί.

Μερικές αθώες ... μετα-αντιστασιακές λεξούλες

Για μερικές ταραγμένες μεταπολεμικές δεκαετίες, η λέξη που περιέγραφε τον ενδοεξουσιαστικό πόλεμο μεταξύ εθνικοφρόνων και σταλινικών ήταν “συμμοριτοπόλεμος”. Η λέξη προερχόταν από το λεξιλόγιο των νικητών και ως συμμορίτες εννοούνταν οι ηττημένοι (και “αδειασμένοι” από τη Μόσχα) σταλινικοί.

Ωστόσο μετά το 1974, στα πλαίσια του απαιτούμενου εκσυγχρονισμού της νεοελληνικής κοινωνίας (βλ. ένταξη στην Ε.Ο.Κ.) και της αναγκαίας ανακατασκευής (=“λίφτινγκ”) των εθνικών μύθων, καθιερώθηκε ο λιγότερο προκλητικός όρος “εμφύλιος”.

Αλλά η λέξη “εμφύλιος” δεν διοχετεύθηκε στη λαϊκή χρήση μόνο για λόγους “συμφιλίωσης” και επούλωσης των πληγών ενός αιματοβαμμένου και σκοτεινού παρελθόντος: η ανάλογη έκφραση που χρησιμοποιείται σε όλες τις άλλες γλώσσες είναι civil war, guerre civile, κ.λπ., δηλαδή πόλεμος μεταξύ πολιτών, δηλαδή  κοινωνικός πόλεμος και όχι πόλεμος μεταξύ …ομοφύλων. Στην ελληνική περίπτωση όμως οι εμπόλεμοι στρατοί  δεν αποτελούντο από έστω και στοιχειωδώς συνειδητοποιημένους πολίτες, αλλά από συνήθεις υπήκοους, θύματα της προπαγάνδας και επιστρατευμένους από διαφορετικές εξουσιαστικές συμμορίες. Έτσι, για λόγους διατήρησης της  ψυχοδιανοητικής χειραγώγησης, επιλέχθηκε από την προπαγάνδα ο ολοφάνερα συγκινησιακός όρος “εμφύλιος” επειδή παραπέμπει συνειρμικά σε μια δήθεν αλληλοσπαρασσόμενη  εθνική “οικογένεια” (και είναι γνωστό πόση εμμονή με την οικογένεια έχουν οι νεοέλληνες…). Οι εξ’ αριστερών της εξουσίας δέχθηκαν ανεπιφύλακτα αυτόν τον εθνoκεντρικό  χαρακτηρισμό εκείνου του πολέμου –όπως άλλωστε είχαν αποδεχτεί τον “πατριωτικό” χαρακτήρα του παγκοσμίου πολέμου- αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά  ότι φρονούν εξίσου εθνικά με τους εθνικόφρονες αντιπάλους τους. Έτσι ο παραπλανητικός όρος “εμφύλιος” αποτέλεσε τον υπουλότερο εξωραϊσμό εκείνου του βρωμερού πολέμου και τον καθαγιασμό των εγκληματιών που τον διεκπεραίωσαν. Και για άλλη μια φορά τα ποίμνια που σύρθηκαν σε αυτόν διατηρούν μέχρι σήμερα την αυταπάτη ότι αλληλοσφαγιάστηκαν για κάτι που τα αφορούσε.

Επιπλέον ο όρος “εμφύλιος” δεν αναταποκρίνεται στην πραγματικότητα και για “τεχνικούς” αριθμητικούς λόγους, δεδομένου ότι (σε κραυγαλέα αντίθεση με την πρόσφατη τότε ισπανική περίπτωση, όπου είχε εμπλακεί το σύνολο του ισπανικού πληθυσμού) στην Ελλάδα η συντριπτική πλειοψηφία παρέμεινε εντυπωσιακά αμέτοχη παρατηρήτρια της σύρραξης.

Κατά ένα παράξενο όμως τρόπο, που δεν θα φαντάζονταν οι εφευρέτες του, ο παλαιότερος όρος “συμμοριτοπόλεμος” εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο την -προς απόκρυψη- πραγματικότητα: η προσπάθεια της προπαγάνδας τόσα χρόνια μετά να τον “ξεπετάξει” ως “εμφύλιο” αποδεικνύει ότι επρόκειτο όντως για πόλεμο αποικιοκίνητων συμμοριών για την κατάληψη της εξουσίας και την καθυποταγή τής κοινωνίας.

Συμπεράσματα αντί για αυταπάτες

Ο λόγος που πρέπει να ανατρέχουμε σε  εκείνη την περίοδο είναι για να κατανοήσουμε  πόσο ολέθριο είναι να μεγαλώνει κάποιος σε ένα προτεκτοράτο. Γιατί η κυριότερη συνέπεια του Β΄ παγκοσμίου πολέμου για την Ελλάδα ήταν να παραμείνει το τελευταίο αποικιοκρατούμενο απολειφάδι στη σύγχρονη Ευρώπη. Τότε αναδιαμορφώθηκαν για άλλη μια φορά εκείνες οι ιστορικές, πολιτικές κλπ. φαντασιώσεις, που εδώ και αιώνες κρατούν τη χώρα -και τον λαό που την κατοικεί-  στον τριτοκοσμισμό. Η αισθητικά απωθητική μείξη που λέγεται “ελληνοχριστιανισμός”, πήρε μια νέα πνοή και έγινε  σημαία της επτάχρονης στρατιωτικής  χούντας του 1967, ενώ ο σωβινισμός υπηρετήθηκε ανταγωνιστικά, αλλά εξίσου πιστά, από εθνικόφρονες και σταλινικούς. Έτσι οι μεταπολεμικές γενιές νεοελλήνων εξακολούθησαν να είναι πολιτισμικά και ψυχικά απομονωμένες από τον δυτικό κόσμο. Ανατράφηκαν, από τη μια με τον γελοίο  βυζαντινομεσαιωνικό μεγαλοϊδεατισμό, από την άλλη με  μύθους του πιο κάλπικου ψευδοεπαναστατικού χιλιασμού, αλλά σε κάθε περίπτωση με εθνοπατριωτικό κουτόχορτο. Μεγάλωσαν μέσα στην πιο εμετική ψευδοϊστορική μυθοπλασία, στον πιο παρωχημένο εθνικό κομπλεξισμό, στην πιο αρρωστημένη  συλλογική αυτολύπηση, στην πιο αστήρικτη πολιτισμική κομπορρημοσύνη και γενικώς με όλες εκείνες  τις διανοητικές και ψυχικές προϋποθέσεις που διαιωνίζουν την   πολιτισμική καθυστέρηση.

Όσο πιο ασήμαντη και προτεκτοράτο είναι η νεώτερη Ελλάδα, τόσο περισσότερο οι εξίσου ασήμαντοι κατοικοί της παρηγορούνται να πιστεύουν συμπλεγματικά ότι είναι ο περιούσιος λαός με τα περασμένα μεγαλεία.  Παράλληλα όμως παραμένουν και μοιρολάτρες που, για κάποιους αδιευκρίνιστους λόγους, θεωρούν ότι έχουν αδικηθεί από την Ιστορία. Εθνικός κομπλεξισμός, μοιρολατρική ανημπόρια και πολιτισμική ασημαντότητα είναι τα βασικά χαρακτηριστικά του υπήκοου ενός προτεκτοράτου.

“Λένε, ότι ο κομμουνισμός χαλνά τις εκκλησίες και γδέρνει τους παπάδες. Τόσο χαζοί είναι λοιπόν οι κομμουνιστές, να χαλάσουν τις εκκλησίες, που δεν τους εμποδίζουν σε τίποτα; Μα γιατί; Εμείς βλέπουμε, ότι χιλιάδες παπάδες βρίσκονται τώρα στην πρωτοπορία του κινήματός μας και η συμβολή του κλήρου, που στάθηκε στο πλευρό μας, υπήρξε ανεκτίμητη [...] Και εδώ, λοιπόν, βλέπουμε φανερά, ότι αυτοί που μας κατηγορούν πως θέμε να διαλύσουμε την οικογένεια, δεν είναι άλλοι, παρά αυτοί οι ίδιοι, που την διαλύουν στην πραγματικότητα, ενώ εμείς επιδιώκουμε το στερέωμά της [...] Μας κατηγορούν, ότι θέμε να καταργήσουμε τα σύνορα και να διαλύσουμε το κράτος. Μα το κράτος εμείς το φτιάχνουμε σήμερα, γιατί δεν υπήρξε, μιά και που οι ίδιοι το είχανε διαλύσει. Ποιός είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει νάβρει κέρδη σ’ όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι’ αυτό δεν νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους”.

( Άρης Βελουχιώτης «Ο λόγος της Λαμίας», σελ. 23-26)

Στον γνωστό Λόγο της Λαμίας ο Βελουχιώτης διατυπώνει τα θεμελιακά δόγματα του αριστερόστροφου ρωμαίικου σωβινισμού ως πιστού αντικαθρεπτίσματος της δεξιόστροφης εθνικοφροσύνης (την οποία υποτίθεται ότι πολεμάει) . Όπως εκεί, έτσι και εδώ τον λόγο έχει το σωβινιστικό ρωμηοτρίπτυχο Θρησκεία -Πατρίδα - Οικογένεια. Χαρακτηριστική είναι η εγκωμιαστική αναφορά του στην χριστιανορθόδοξη εκκλησία.

Έτσι στη δεκαετία του ’60, δηλαδή την εποχή όπου οι νέοι της Δύσης ανακάλυπταν τον εαυτό τους και τη  δύναμή τους,  ένας έλληνας νέος είχε να αντιμετωπίσει τον χουντόφιλο παπά, τον μεθυσμένο από την εξουσία αγράμματο χωροφύλακα, τον ηθικολόγο και βίαιο  δάσκαλο και φυσικά έναν από τους πιο αρτιοσκληρωτικούς παγκοσμίως τύπους οικογένειας, την –“δεξιόστροφη” ή “αριστερόστροφη”- ελληνική. Όταν η Δύση έμοιαζε με πολιτισμικό ηφαίστειο έτοιμο να ξεσπάσει, όταν ανέτειλαν οι Beatles, ή το διεθνές κίνημα νεολαιίστικης αμφισβήτησης, οι νέοι στην Ελλάδα είχαν μόνο δυο θλιβερά τριτοκοσμικές επιλογές: τον “ελληνοχριστιανικό” σταυρό, ή το μπολσεβίκικο σφυροδρέπανο.

Όσο για  τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, αυτός τελείωσε στην πραγματικότητα για την Ελλάδα το 1974, όταν κατέρρευσε η ελληνοχριστιανική αμερικανοκίνητη χούντα. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι η χώρα έπαψε να είναι και προτεκτοράτο...

Σημειώσεις

(1) Ο πασίγνωστος βρετανός οικονομολόγος Τζον Μέυναρντ Κέυνς είχε προειδοποιήσει ενωρίτατα για την άνοδο του ναζισμού, ερμηνεύοντάς τον (ορθώς) ως απάντηση της γερμανικής άρχουσας τάξης στον οικονομικό στραγαλισμό, που τής είχε επιβληθεί από τους νικητές του Α΄ παγκοσμίου πολέμου αγγλογάλλους. Στη Γερμανία (που μέχρι τότε τότε δεν είχε την παραμικρή σχέση με φασισμό) είχαν επιβληθεί βαρύτατα πρόστιμα ως πολεμικές αποζημιώσεις και επίσης ένα καθεστώς αποικιοκρατικής οικονομικής επιτήρησης (π.χ. απαγόρευση παραγωγής μιας σειράς βιομηχανικών προϊόντων, που λειτουργούσαν ανταγωνιστικά για τις βιομηχανίες των αγγλογάλλων, διάφοροι εμπορικοί περιορισμοί κλπ.), το οποίο, σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση του 1929, βύθιζε στην ανεργία, την εξαθλίωση και την απελπισία το σύνολο σχεδόν του γερμανικού πληθυσμού.  Ο Κέυνς είχε επισημάνει στους συμμάχους ότι με αυτόν τον τρόπο εξωθούσαν τη Γερμανία στα άκρα. Ο Χίτλερ έγινε δημοφιλής γιατί αψήφισε τις παράλογες συμμαχικές ντιρεκτίβες, ανέστησε την γερμανική βιομηχανία, εξαφάνισε την ανεργία, έφτιαξε Κοινωνική Πρόνοια, ανέβασε κατακόρυφα το βιοτικό επίπεδο  και τόνωσε το αίσθημα εθνικής αυτοπεποίθησης των γερμανών. Όπως όμως όλοι οι σωβινιστές, διακατεχόταν από σύνδρομο “ιερής αποστολής”, ήταν ημιμαθής και δέσμιος των φαντασιώσεών του, υπερφίαλος,  φανατικός, κοντόφθαλμος, απλοϊκός και δεν διέθετε την εμπειρία, την ευελιξία και την ψυχραιμία των παλιών αποικιοκρατών (στη θέση των οποίων φιλοδοξούσε να εγκαταστήσει τη Γερμανία - κάτι που επέφερε τις γνωστές για τη χώρα του συνέπειες). Δυστυχώς η εφιαλτική ανάμνηση αυτού του μεγαδήμιου κηλιδώνει μέχρι  σήμερα την ανεκτίμητη συνεισφορά της Γερμανίας στον παγκόσμιο πολιτισμό (τεχνολογία, λογοτεχνία, κλασικές σπουδές, πολιτική σκέψη, μουσική, κινηματογράφος κλπ.). Αυτό όμως που πρέπει να κρατήσουμε σαν δίδαγμα από εκείνη την ιστορία είναι ότι –όσο κι αν δεν ταιριάζει με τις επικρατούσες απλοϊκές σχηματοποιήσεις- ο εθνικοσοσιαλισμός γεννήθηκε ως απάντηση σε υπαρκτές κοινωνικές ανάγκες και δεν προέκυψε ξαφνικά ως ο “κακός του έργου” από έναν λαό που δήθεν τόν είχε στο “γονίδιό” του... 

(2) Βλ. 28η Οκτωβρίου 1940, μια «εθνική» επέτειος ντροπής http://hypnovatis.blogspot.gr/2012/10/28-1940.html

(3) Η δήθεν ουδετερότητα ως προς τους εμπολέμους (Συμμάχους και Άξονα), την οποία υποκριτικά διακήρυττε η φασιστική κυβέρνηση Μεταξά, ήταν εξόφθαλμα διάτρητη, αφού το ελληνόφωνο προτεκτοράτο ήταν προσδεδεμένο στο άρμα τής βρετανικής εξωτερικής πολιτικής, ήδη από τής ιδρύσεώς του, το 1828. Η πρόσδεση αυτή είχε γίνει πλέον απροκάλυπτη κατά τις παραμονές τού  Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αφού το φασιστικό πραξικόπημα του Μεταξά το 1936 εξυπηρετούσε τις  βρετανικές επενδύσεις στην Ελλάδα (π.χ. η Βρετανία ήταν η κύρια πιστώτρια τής Ελλάδας με τη μεγαλύτερη συμμετοχή στο εξωτερικό χρέος τής χώρας -βλ. επίσης μεγάλες βρετανικές επενδύσεις στην Ελλάδα, όπως τής Eastern Telegraph Company, που κατείχε από  το 1937 τον πλήρη έλεγχο τού τηλεπικοινωνιακού δικτύου τής χώρας και τής Electric Transport, που έλεγχε επίσης τον ηλεκτροφωτισμό και την ηλεκτροδότηση των συγκοινωνιών της Αθήνας). Έτσι εξηγείται το γεγονός, ότι το φασιστικό πραξικόπημα, αν δεν προκλήθηκε, στηρίχθηκε πάντως  εξ αρχής από τη βρετανική αποικιοκρατία, όπως άλλωστε θα συνέβαινε σε κάθε τριτοκοσμική αποικιοκρατούμενη μπανανία.

(4) Βλ. Α. Στίνα, Η "ειδική αποστολή" της εθνικής αντίστασης στο δεύτερο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο και η συμβολή της στη βιβλική καταστροφή που εν ψυχρώ προετοιμάζουν οι δήμιοι που κυβερνούν τους λαούς, εκδόσεις Διεθνής Βιβλιοθήκη, Αθήνα 1984 http://hypnovatis.blogspot.gr/2012/09/blog-post_28.html

(5) Βλ. Οι βρετανοί – όχι οι γερμανοί- αίτιοι της πείνας στην κατοχή http://hypnovatis.blogspot.gr/2012/09/blog-post_6427.html

(6) Γεν. γραμματέας της Κίνησης Ενωμένη Εθνική Αντίσταση 1941-44, από το βιβλίο του Ν. Ζαχαριάδης Θύτης Και Θύμα, Αθήνα 1991.

Ο ΥΠΝΟΒΑΤΗΣ

27 Νοεμβρίου 2012

Αυτούς τους μαλάκες ποιός θα τους μαζέψει;

Πρέπει και να επιχειρηματολογήσω γιατί αυτή η διαστροφή πρέπει να απαγορευτεί σε δημόσιους χώρους; Χρειάζονται επιχειρήματα για το ότι όποιος ηλίθιος μουζαχεντίν θέλει να αυτομαστιγώνεται αυτομαχαιρώνεται, κόβει τις φλέβες του και λοιπά τέτοια ανώμαλα να πάει να τα κάνει σπίτι του κι όχι στον δρόμο;  τι θα γίνει αν κάνουμε όλοι το ίδιο; Τι θα γίνει αν οι αγανακτισμένοι κάνουν το ίδιο στην επόμενη διαδήλωση; 

Υπάρχει σώφρον άνθρωπος που θεωρεί αυτή την φρίκη δικαίωμα; Δηλαδή δεν μας έφταναν οι περιφορές χριστιανικών πτωμάτων τώρα πρέπει να έχουμε και δημόσιους αυτοβασανισμούς;  Κι αμα αυτοί κυκλοφορούν με μαχαίρια κι αλυσίδες ματωμένοι γιατί κι εγώ να μην κυκλοφορώ με την καραμπίνα; Που ξέρω εγώ ότι δεν θα του την δώσει κανενός μαλάκα μουζαχεντίν ν’ αρχίσει να με κυνηγάει με την χατζάρα μέσα στα αίματα; ε; Τι το κάναμε εδώ ρε γαμώ τον μωάμεθ κι όλο του το σόι; Τι θα γίνει εδώ; Δημόσιο σφαγείο από την μια να μαχαιρώνονται οι μουζαχεντίν καταμεσής του δρόμου και παραδίπλα να περιφέρουν πτώματα οι χριστιανοταλιμπαν γαμώ την ανωμαλία μας γαμώ! Αντί να γίνουμε καλύτεροι θα γίνουμε χειρότεροι; Τι άλλο ακόμα; Πόσο πίσω πιά;

 Άλλοι να περιφέρουν πτώματα, άλλοι να κόβουν τις πούτσες τους άλλοι τις κλειτορίδες κι άλλοι ν’ αυτομαχαιρώνονται και θα πρέπει εγώ όλα αυτά να τα ανεχτώ; Και μάλιστα σε δημόσια θέα; Ρε πάτε καλά; Πάει θα πάρω τα βουνά… το ‘χω δει το όνειρο… δεν θα βγάλω ποτέ άκρη… οι άνθρωποι είναι χειρότεροι από τα κτήνη! Κανένα ζώο δεν θα έκανε κάτι τέτοιο στον εαυτό του! ΚΑ ΝΕ ΝΑ!!! Και κατα τ’ άλλα λένε εμένα βάρβαρο που σφάζω καμιά κότα! Ποιοι; οι πτωματολάγνοι οι περιτετμημένοι οι ευνουχισμένοι και οι αυτομαχαιρωμένοι! Τι να πω…;

 

 


Μουσουλμάνοι Πειραιά 1 από fon1972

23 Νοεμβρίου 2012

Όταν ο ρατσισμός… δεν κάνει διακρίσεις.

Πριν λίγο καιρό είχα πάει από το μαγαζί για κατοικίδια (ελληνιστί pet shop) για ψώνια και βρέθηκα μπροστά στην συνήθη για την εποχή μας κατάσταση. Μαγαζί που το πήρε από τον πατέρα του και φυσικά τώρα το έκλεισε διότι απλά ποτέ δεν το δούλεψε σωστά αφού ούτε καν ταμείο βραδινό δεν έκλεισε ποτέ και ζούσε με δάνεια. Φτάνοντας λοιπόν στο μαγαζί βρέθηκα στο άδειασμα του καταστήματος κι αφού έμαθα από πρώτο χέρι τα καθέκαστα γύρισα να φύγω όταν το βλέμμα μου έπεσε τυχαία στον παρακείμενο πράσινο κάδο απορριμμάτων όπου μεταξύ άλλων σκουπιδιών από το άδειασμα του μαγαζιού παρατήρησα κι ένα παλιόκλουβο με δυο νεκρά πουλιά μέσα. Δυο μάλλον καναρίνια όπως τα έβλεπα από μακριά αλλά όσο έκανα αυτές τις σκέψεις ασυναίσθητα βάδιζα και προς τον κάδο ώσπου όταν έφτασα κοντά είδα ότι το ένα από τα δυό κουνιόταν! Ήταν ζωντανό, άνοιξα βήμα πλησίασα γρήγορα, σήκωσα το κλουβί και πράγματι ήταν δυο καναρίνια σε άθλια κατάσταση, μισοψόφια. Το ένα φαινόταν, δεν είχε μέλλον, ψυχορραγούσε, οπότε και το σκότωσα ακαριαία κι ανώδυνα για να μην βασανίζεται αλλά το δεύτερο είχε πιθανότητες να ζήσει αν κάποιος το φρόντιζε.

Αποφάσισα να το κρατήσω, τύλιξα το παλιόκλουβο με το μαύρο μπουφάν για να έχει σκοτάδι το πουλί και να ηρεμίσει λίγο και ξαναπερνώντας από το μαγαζί αφού ρώτησα τυπικά αν το θέλουν έμαθα ότι τα πέταξαν τα δύο τελευταία πουλιά αφού δεν αγοράστηκαν από κανένα. Τα πέταξαν τα πουλιά επειδή δεν αγοράστηκαν από κανένα! Επειδή δεν αγοράστηκαν από κανένα! Από κανένα! Κι όταν τους είπα ότι θα το κρατήσω και ζήτησα προσφορά για ένα κλουβί ούτε καν έκπτωση δεν ήθελε να μου κάνει, ήθελε να βγάλει και κέρδος από το κλουβί κι ας ήμουν 15 χρόνια πελάτης κι ας έκλεινε το μαγαζί, αυτός τώρα ξαφνικά θυμήθηκε να βγάλει κέρδος από ένα κλουβί για το πουλί που πέταξε! Κλουβί αγόρασα από αλλού μαζί με όλα τα υπόλοιπα που χρειαζόμουν σιχτιρίζοντας που τόσα χρόνια ψώνιζα από τον μαλάκα. Αλλά ο μαλάκας το ‘κλεισε!

Είναι ένα αρσενικό, κίτρινο, φετινό απριλιάτικο καναρίνι με χρωματικό ελάττωμα στην πάνω μεριά του κεφαλιού μάλλον από παλιότερη γενετική μίξη με καρδερίνα (και μάλλον γι αυτό το χρωματικό ελάττωμα δεν αγοράστηκε) που μετά από λίγο καλό φαί κι ιδανικές συνθήκες συνήλθε σε λίγες μέρες κι όλο το καλοκαίρι μέχρι και το τέλος της πρώτης του πτερόρροιας το πέρασε μαζί με τους καλύτερους δασκάλους . Εγώ πουλιά έχω έτσι κι αλλιώς ντοπιασμένα ένα γύρω κι όλων των ειδών τα άγρια και ωδικά όλων των λογιών από αηδόνια (η μια αηδονοφωλιά μάλιστα είναι έξω από το παράθυρο της κόρης μου σε μια τεράστια δάφνη) καρδερίνες και σπίνους μέχρι κοτσύφια και κοκκινολαίμια μέχρι και παπαγαλάκια για να καταλάβετε, ένα σωρό πράσινα, κίτρινα, μπλε και κόκκινα ποικιλόχρωμα παπαγαλάκια μαζί με τ’ άλλα ένα γύρω από το σπίτι ντοπιασμένα, ζουν εδώ, εδώ τρώνε, εδώ πίνουν, εδώ γεννούν.

Πουλί λοιπόν σε κλουβί τώρα δεν ήθελα, αλλά έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα βρέθηκα με τον Πίπη. Πίπη τον ονόμασα. Ο πίπης όλο το καλοκαίρι με τους καλύτερους δασκάλους και με ιδανικές συνθήκες εξελίχθηκε σε καναρίνι θαύμα! Αν και μικρός ακόμα δίνει ρεσιτάλ τραγουδιών μέχρι σκασμού. Του χρόνου την άνοιξη ο Πίπης θα είναι το καλύτερο πουλί κι εγώ θα του πηγαίνω καρδερίνες άγριες να τις μαρκαλίζει να τις βατεύει και θα γεμίσει το σύμπαν με καρδερινοκάναρα.

Μπάσταρδα του Πίπη που τον πέταξαν επειδή κανείς δεν αγόραζε το μπάσταρδο.

20 Νοεμβρίου 2012

Καλορίζικα! (σήμανση λήξης)

Νοιώθω την ανάγκη όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά για να μην θεωρηθεί πως είμαι κομιστής αποκλειστικά κακών, νοιώθω λοιπόν την ανάγκη να κομίσω νέα ευχάριστα ‘ώστε να κλείσει ο κύκλος που κάποτε άνοιξα προειδοποιώντας τότε γι αυτά που συμβαίνουν έως σήμερα. Τέσσερα χρόνια μετά λοιπόν έρχομαι να ειδοποιήσω για λήξη συναγερμού και τέλος της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα. Πριν 12 περίπου ώρες αποφασίστηκε η οριστική λήξη και λύση του προβλήματος Ελλάδα όσον αφορά τα οικονομικά. Μένουν μόνο κάποια λίγα θέματα όσον αφορά τα δημοσιονομικά και ειδικότερα ο διαχωρισμός εκκλησίας κράτους η μείωση των αμυντικών δαπανών και κάτι ακόμα ψιλά τα οποία για να μην κινδυνέψει η κοινωνική συνοχή (να πεθάνουν πρώτα μερικοί γέροι ακόμα ώστε ν’ αλλάξει μια ακόμα γενιά) θα λυθούν εντός της επόμενης πενταετίας.

Δεδομένης της κατάστασης ό,τι υπογράφτηκε, υπογράφτηκε και μπαίνουμε στην εφαρμογή τους η οποία εφαρμογή πρέπει να έχει ολοκληρωθεί έως τα τέλη του 2013, αρχές του2014.

Ένας πρώτος απολογισμός λοιπόν.

Συμφωνώ απόλυτα με τον Μόντι ο οποίος δήλωσε δημόσια αυτό που ήταν κοινό μυστικό στα ενδότερα. Είπε λοιπόν ο Μόντι ότι «στην Ελλάδα έγινε μια επανάσταση και θεσπίστηκαν αλλαγές που αλλιώς θα χρειαζόταν μια γενιά για να γίνουν». Συμφωνώ απόλυτα ότι πράγματι έγινε επανάσταση κανονική και κυρίως αναίμακτη και θα συμπληρώσω πως αν δεν επέμβαινε η Ε.Ε. αυτή η επανάσταση που προσωπικά την περίμενα και την επιδίωκα μια ζωή, δεν θα γινόταν ποτέ από τους εδώ δικούς μας. Τι άλλαξε; Άλλαξαν όλα! Τίποτα δεν έμεινε ίδιο παρ’ εκτός των βασικών γλώσσα σύνορα ήθη κι έθιμα δεν πειράχθηκαν και ορθώς αλλά όλα τ’ άλλα αλλάζουν. Αλλάζει η δομή της κοινωνίας, οι δομές της εργασίας της παιδείας της υγείας του στρατού της αστυνομίας κλπ κλπ με λίγα λόγια άλλαξαν όλα! Αυτές οι επαναστατικές αλλαγές για πολλούς (ίσως τους περισσότερους) να μην έγιναν ακόμα αντιληπτές πέρα από την τσέπη τους. Για πολλούς επίσης δεν θα γίνουν ποτέ αντιληπτές και θα τις αφομοιώσουν συν τω χρόνω χωρίς ποτέ να καταλάβουν τι ακριβώς και γιατί άλλαξε παρά μόνο μάλλον εμπειρικά θ’ ακολουθήσουν όπου μπορούν κι ανάγκα όπου δεν μπορούν. Διότι πλέον με τις αλλαγές που έγιναν όλοι γινόμαστε περισσότερο υπεύθυνοι κι υπόλογοι των επιλογών μας. Πάρτε για παράδειγμα αυτό το τελευταίο με τους δήμους που ξεσήκωσε τρελές αντιδράσεις. Πλέον αν οι δήμοι χρωστάνε θα τα πληρώνουν μέχρι σεντς οι δημότες. Ολόσωστο! Τόσο σωστό που πλέον αξίζει να ψηφίσεις αλλά και να ωθήσεις προς εκλογή δημάρχου. Διότι αυτό που γινόταν μέχρι σήμερα ήταν παλαβό, ήταν βυζάντιο και γραικία κι όχι εκλογές. Τι γινόταν; Κανόνιζαν μεταξύ τους τα κομματόσκυλα ποιος θα βγεί δήμαρχος παντελώς αναξιοκρατικά και μετά όταν ο δήμαρχος τα έκανε σκατά έπρεπε όλη η ελλάδα να πληρώσει τις μαλακίες του δημάρχου άνω κωλοπετινίτσας. Ε λοιπόν πλέον τις μαλακίες του δημάρχου άνω κωλοπετινίτσας θα τις πληρώνουν οι ανω κωλοπετινιτσαίοι κι όχι εγώ. Κι αν δεν θέλουν να πληρώνουν ας προσέχουν ποιόν ψηφίζουν. Απλά πράγματα αυτοδιοίκησης δηλαδή που όμως η 85χρονη μάνα μου γεννημένη και μεγαλωμένη στον κοτζαμπασισμό δύσκολα (αν όχι ποτέ) θα καταλάβει.

Αυτή η επανάσταση όπως όλες οι επαναστάσεις ξεβράκωσε πολλούς. Ξεβράκωσε καταρχήν τους φασίστες. ¨ήταν γνωστό πως ένα 10% του ελληνικού πληθυσμού είναι ανέκαθεν φασιστικής παιδείας αλλά μέχρι πρότινος αυτό το 10% κρυβόταν μέσα στην παραμύθα της νέας δημοκρατίας και στον μελιστάλαχτο φασισμό του ΛΆΟΣ μέχρι που η επανάσταση τους ξεβράκωσε στην αηδία της χρυσής αυγής. Πολλοί φωνάζουν και σκούζουν για την άνοδο της χρυσής αυγής. Εμένα πάλι μου αρέσει. Μου αρέσει διότι με το ξεβράκωμα μάθαμε κι επισήμως πόσοι και ποίοι είναι οι φασίστες που τόσα χρόνια είτε κρυβόντουσαν στην Ν.Δ. είτε μας το παίζανε μωρές παρθένες χέρι χέρι με τον Καρατζαφέρη. Πλέον τους μάθαμε κι αυτούς και το τι πρεσβεύουν. Πλέον δεν υπάρχει γειτονιά δεν υπάρχει χώρος εργασίας, σπίτι, σχολείο και δρόμος που να μην ξέρουμε ποιοι είναι οι φασίστες έναν προν έναν ονομαστικά με διευθύνσεις τηλέφωνα και γραφεία. ΤΩΡΑ τους ΞΕΡΟΥΜΕ κι αυτό είναι ανεκτίμητο καλό για την δημοκρατία κι αντεκτίμητο κακό για αυτούς. Θα καταλάβετε εν καιρώ τι εννοώ όταν θα διαπιστώσετε πως απομονώνονται σιγά σιγά στην κοινωνία.

Αυτή η επανάσταση όπως όλες οι επαναστάσεις τους ξεβράκωσε τους κυβερνώντες. Ξεβράκωσε επίσης ολόκληρες τις πολιτικές ηγεσίες που πλέον κι επισήμως δεν κυβερνούν. Ξεβράκωσε τους κοτζαμπάσηδες τα πολιτικά τζάκια που αναγκάστηκαν κι επισήμως να παραδώσουν την διαχείριση στην Ε.Ε. πράγμα με το οποίο επίσης συμφωνώ. Διότι ελπίδα από αυτούς τους δικούς μας εκλεγμένους δεν είχα καμία, μπορώ όμως βλέποντας συγκρίνοντας και κρίνοντας με το πώς ζουν στην ευρώπη, μπορώ να ελπίζω στους εκλεγμένους των ευρωπαϊκών λαών μέχρι τουλάχιστον να κρίνω κι εδώ κάποιον άξιο που να μπορώ να εκλέξω.

Αυτή η επανάσταση όπως όλες οι επαναστάσεις ξεβράκωσε και αυτούς που μέχρι χθες το έπαιζαν επαναστάτες και πούλαγαν επανάσταση κι όταν αυτή έγινε επειδή ακριβώς έγινε ερήμην τους αντέδρασαν ώστε να μην αλλάξει τίποτα. Με την λογική πως «επανάσταση που δεν την κάνουμε εμείς δεν είναι επανάσταση» και με βιδωμένη στο μυαλό τους την εικόνα πως όπου επανάσταση κι αίμα (τους είναι απεχθείς οι αναίμακτες επαναστάσεις διότι δεν παράγουν ήρωες) οι μέχρι χθες κατά δήλωσή τους επαναστάτες αντί να γίνουν μπροστάρηδες στις αλλαγές (διότι τι άλλο σημαίνει επανάσταση εκτός από αλλαγές) αυτού αντεπαναστάτησαν για να μην αλλάξει τίποτα. Όπως κάνουν πάντα στις επαναστάσεις οι συντηρητικοί. Ευτυχώς και πάλι για μένα και δυστυχώς γι αυτούς ξεβρακώθηκα κι αυτοί και μάθαμε τι πράγματι εννοούν τελικά και βέβαια μην βρεθεί κι εδώ κανας μαλάκας να μου πει πως η όποια ταύτιση θέσεων των δήθεν επαναστατών με αυτές της χρυσής αυγής και των ανεξάρτητων ελλήνων είναι εντελώς τυχαίες και συμπτωματικές!!! Διότι ούτε τυχαίες ούτε συμπτωματικές είναι αλλά είναι απλά η κοινή αντίδραση του κατεστημένου στις επαναστατικές αλλαγές που προωθούνται.

Έπιασα το μπλα μπλα και ξεχάστηκα. Για να κλείσω το λοιπόν: Σε δέκα χρόνια τίποτα δεν θα θυμίζει το ελλαδιστάν της μεταπολίτευσης κι αν γλυτώσουμε από παγκόσμιο πόλεμο λόγω ενεργειακής κρίσης τα παιδιά μας θα ζήσουν σε μια ευρωπαϊκή χώρα κι αξίζει να ξεμείνουμε για λίγο από λεφτά γι αυτό. Διότι ανάγκα και οι θεοί πείθονται πόσο μάλλον το ποίμνιο. Είμαστε 100 χρόνια πίσω από την Ε.Ε. αλλά στα επόμενα 20 θα έχουμε καλύψει πλήρως και αυτή την διαφορά, ο δε μεταβατικός πόνος θα είναι ιαματικός. Δεδομένου δε πως το 1821 είμασταν 500 χρόνια πίσω από την ευρώπη και μέχρι το 2021 θα έχουμε καλύψει όλη την διαφορά πρέπει να είμαστε περήφανοι γι αυτό έστω κι εξουθενωμένοι. Τεράστιος μαραθώνιος!

ΥΓ. μιας και ανέφερα το ενεργειακό αν και αξίζει ιδιαίτερου θέματος, δεν είδα κανένα να κόπτεται για το ότι θα γίνει η μεσόγειος μια τεράστια πετρελαιοκηλίδα προκειμένουν να αντληθούν μερικές σταγόνες των τελευταίων πετρελαίων (συγκριτικά πάντα) παρά μόνο τους οικολόγους πράσινους τους οποίους όμως δεν τους ακούει κανείς και μάλλον αυτό ήθελαν και οι ίδιοι οι Ο.Π.! Κουράστηκαν αλλά τα κατάφεραν να μην τους ακούει κανείς. Οκ! Δικό τους πρόβλημα και ουδείς αναντικατάστατος ΠΛΕΟΝ!

Κυβερνώντας από τα παρασκήνια. Η δολοφονία ενός ενοχλητικού κοινοτάρχη.

Μια μέρα ο Darth Vardis (Vardinogiannis) ένιωσε αυτό που λέμε "ντιστέρμπανς ιν δε φορς", τουτέστιν κάτι δεν του έκατσε καλά, κάτι στο διαδίκτυο τον χαλούσε. Ήταν ένα ενοχλητικό άρθρο του Jungle-Report που δημοσιεύθηκε τέλη του Μάη της φετινής χρονιάς. Το ενοχλητικό άρθρο έπρεπε να εξαφανιστεί γιατί του Darth Vardis του προκαλούσε αλλεργία, του έκανε τα φρύδια να σηκώνονται. Κι άλλο. Αν είναι δυνατόν. Μιλάμε για απίστευτη ενόχληση.

Κίνησε, λοιπόν, ο Vardis τα πληρωμένα δικηγορικά του φωτόσπαθα, κάλεσε προς ενίσχυση και τον αποστεωμένο Αυτοκράτορα, πάλεψε για μερικούς μήνες, και τι έκανε; Πέτυχε μόλις χτες την απόσυρση του ενοχλητικού κειμένου και την απαγόρευσή της αναδημοσίευσής του...

Απαγόρευση. Άρθρου. Στο διαδίκτυο. Αχαχαχαααχαχαχαχααχαχαχααχαααααααα.

Ρε Vardis, δε στο έχει πει κανείς; Τα ενοχλητικά άρθρα στο διαδίκτυο, ακόμα κι αν τα ξεσπιτώσεις, κι αν τα πετάξεις στο δρόμο, μες τη βροχή τα έρμα, πάντα βρίσκεται κάποιος να τα φιλοξενήσει. Ρε Darth Vardis, δε σου είπανε πως άμα σου μπει σκουπιδάκι στο μάτι, δεν κάνει να προσπαθείς να το βγάλεις με μαχαίρι; Βρίσκω την έλλειψη ενημέρωσής σου ανησυχητική...

Προσοχή: ακολουθεί απαγορευμένο κείμενο, διώχτε τα παιδιά απ' το δωμάτιο και προσέχτε μη σας δει κανείς να το διαβάζετε (ολόκληρη η ανάρτηση όπως πρωτοδημοσιεύτηκε στο Jungle-Report, πριν πέσει τσεκούρι από την Google):


«Μπορείς να κόψεις όλα τα λουλούδια,
αλλά δεν μπορείς να εμποδίσεις την Άνοιξη να ρθει»
Πάμπλο Νερούντα

Το απόγευμα της Μεγάλης Δευτέρας του 1986, έξω από το χωριό Πόμπια, στα νότια του νομού Ηρακλείου, το αυτοκίνητο που κινείται αργά στον άδειο και επικίνδυνο επαρχιακό δρόμο αναγκάζεται να σταματήσει όταν σε μία στροφή κάποιοι έχουν πετάξει κλαδιά και πέτρες που κλείνουν τον δρόμο.

Ο οδηγός γνωρίζει καλά την περιοχή, είναι ο πρόεδρος της κοινότητας Πηγαδάκια.

Ανυποψίαστος βγαίνει από το αυτοκίνητο για να δει τι συμβαίνει, όταν δέχεται τον πρώτο πυροβολισμό.

Τραυματισμένος προσπαθεί να καλυφθεί πίσω από το αυτοκίνητο, αλλά ο δολοφόνος πλησιάζει και τον εκτελεί μπροστά στα έντρομα μάτια της οικογένειάς του.

Η δολοφονία του κοινοτάρχη Γιάννη Κουτσάκη, άγνωστη δυστυχώς στους περισσότερους, έβαλε τίτλους τέλους σε μια μακροχρόνια αντιπαράθεση, και είναι χαρακτηριστική για το πώς λειτουργεί το παρακράτος στην χώρα μας.

Αλλά ας πάρουμε την ιστορία από την αρχή.

Το μοναστήρι της Οδηγήτριας κατέχει μεγάλες εκτάσεις, τις οποίες νοικιάζει ή παραχωρεί σε βοσκούς της περιοχής.

Το 1961 ο Νίκος Βαρδινογιάννης, αξιωματικός τότε του πολεμικού ναυτικού, βρίσκεται ξαφνικά ιδιοκτήτης 4.400στρεμμάτων στην συγκεκριμένη περιοχή, μόνο που δεν τα αγοράζει από τον νόμιμο ιδιοκτήτη (την μονή δηλαδή) αλλά από τους βοσκούς ενοικιαστές για ένα κομμάτι ψωμί.

Παρά τις διαμαρτυρίες που έφτασαν τότε μέχρι και το κοινοβούλιο, το σκάνδαλο κουκουλώνεται μια που η οικογένεια διαθέτει ισχυρή πολιτική κάλυψη.

Η κομπίνα ολοκληρώνεται με την μυστηριώδη…«εξαφάνιση» των τίτλων ιδιοκτησίας που είχε στην κατοχή της η μονή, έτσι ώστε να μην μπορεί να στοιχειοθετηθεί η απάτη σε βάρος του δημοσίου.

Λίγο αργότερα, η οικογένεια Βαρδινογιάννη δημιουργεί την εταιρία ΣΕΚΑ και αγοράζει με αποικιοκρατικές διαδικασίες από το Ελληνικό δημόσιο το νησάκι «Άγιος Παύλος» στην είσοδο του όρμου των Καλών Λιμένων, έναντι 78.000 δραχμών.

Στην συνέχεια, με υποθήκη το νησί που αγόρασαν, παίρνουν δάνειο 36 εκατομμυρίων δρχ. (!) από Αμερικανική τράπεζα, και σε συνεργασία με την Mobil δημιουργούν στην περιοχή εγκαταστάσεις υγρών καυσίμων και ανεφοδιασμού πλοίων (βλέπε αμερικανικός 6ος στόλος).

Μοναδικό αγκάθι στα μεγαλεπήβολα σχέδια της οικογένειας ήταν ο μικρός οικισμός των Καλών Λιμένων και οι λιγοστοί ψαράδες κάτοικοί του.

Οι κάτοικοι του οικισμού βρέθηκαν ξαφνικά περικυκλωμένοι από τις εγκαταστάσεις της εταιρίας.

Πολλοί εγκαταλείπουν την περιοχή και μεταναστεύουν, ενώ οι εναπομείναντες έχουν να αντιμετωπίσουν έναν συνεχή και ψυχοφθόρο πόλεμο νεύρων από την εταιρία και τους τραμπούκους της.

Βροχή οι ξυλοδαρμοί και οι μηνύσεις για ανύπαρκτες πολεοδομικές παρατυπίες ακόμα και όταν κάποιος προσπαθούσε να επιδιορθώσει την τουαλέτα του, ενώ την ίδια στιγμή η εταιρία έχτισε παράνομα διάφορα κτίρια, ένα ξενοδοχείο, και μια βίλα για την οικογένεια Βαρδινογιάννη.

Η εκλογή του Γιάννη Κουτσάκη το 1978 δίνει ελπίδα στους κατοίκους.

Το πρώτο του μέλημα είναι να ανοίξει επιτέλους ο δρόμος από τα Πηγαδάκια στους Καλούς Λιμένες.

Ο δρόμος είχε χαραχθεί το 1962, οι απαλλοτριώσεις είχαν τελειώσει το 1966, αλλά η εταιρία παρόλο που είχε πληρωθεί, δεν άφηνε τα συνεργεία της νομαρχίας να προχωρήσουν.

Το 1981 μετά την νίκη του ΠΑΣΟΚ ο Κουτσάκης πιστεύει πως θα μπορέσει επιτέλους να ξεπεράσει τα εμπόδια και την τρομοκρατία της ΣΕΚΑ, τελειώνει τον δρόμο και ξεκινά να φτιάχνει δίκτυο ηλεκτρισμού και ύδρευσης στην περιοχή, δίνοντας καθημερινά μάχη με τους μπράβους της ΣΕΚΑ που τα βράδια καταστρέφουν ότι φτιάχνουν τα κρατικά συνεργεία την ημέρα.

Τα έργα του κοινοτάρχη έχουν ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα κύμα επιστροφής των εκδιωγμένων κατοίκων, σε μια προσπάθεια να ξαναφτιάξουν τα σπίτια τους.
Η ΣΕΚΑ τους κάνει την ζωή δύσκολη, με ένα καταιγισμό μηνύσεων προσπαθώντας έτσι να κατεδαφίσει τα σπίτια των κατοίκων ως αυθαίρετα!

Οι Βαρδινογιάννηδες ασκούν αφόρητη πίεση στον νομάρχη να γκρεμίσει τα σπίτια των ανθρώπων, όμως όλα πέφτουν πάνω στην άρνηση του κοινοτάρχη ο οποίος απαντά ότι πρώτα θα γκρεμιστούν τα αυθαίρετα της εταιρίας, οι βίλες των Βαρδινογιάννηδων κλπ.

Τον χειμώνα του 1985 γίνεται απόπειρα δολοφονίας του κοινοτάρχη όταν ένα άγνωστο αυτοκίνητο προσπαθεί να ρίξει το αυτοκίνητο του Κουτσάκη σε γκρεμό, ενώ σε μια συνάντηση του με τους εκπροσώπους της εταιρίας, οι μπράβοι ξυλοκοπούν τον ανυπόταχτο κοινοτάρχη.

Ο Κουτσάκης σχεδιάζει να επισκεφτεί το Οικουμενικό Πατριαρχείο στην Κωνσταντινούπολη σε μια προσπάθεια να εντοπίσει τα εξαφανισμένα συμβόλαια της μονής Οδηγήτριας και να ξεσκεπάσει την απάτη των Βαρδινογιάννηδων, μόνο που τον πρόλαβαν οι πληρωμένοι δολοφόνοι.

Ενδιαφέρον έχει και ο διάλογος μεταξύ Βαρδή Βαρδινογιάννη και Δημήτρη Κουφοντίνα στη δίκη της 17 Νοέμβρη.

Οι συγγενείς του δολοφονημένου κοινοτάρχη περιμένουν εδώ και δεκαετίες να πέσει φως στην υπόθεση, ενώ οι απειλές συνεχίστηκαν και μετά τον θάνατο του Κουτσάκη.

Το κόλπο με την αρπαγή κρατικής περιουσίας με την βοήθεια μοναστηριών ήταν τόσο πετυχημένο που ο όμιλος Βαρδινογιάννη το επανέλαβε και στην Χαλκιδική.

Η περίπτωση της Σιθωνίας

Πρόκειται για τη μονή Ξενοφώντος και μια έκταση 57.000 στρεμμάτων στην Σιθωνία.

Το 1965 η μονή υποβάλλει αίτηση αναγνώρισης ιδιοκτησίας στο Ελληνικό δημόσιο, η οποία και φυσικά απορρίπτεται.

Επί χούντας όμως η μονή κάνει και δεύτερη προσπάθεια και με την βοήθεια … του θεού και της χούντας, ως εκ θαύματος δικαιώνεται.

Αμέσως μεταβιβάζει την έκταση για ένα συμβολικό ποσό -μαντέψτε που- στην …ΣΕΚΑ!

Με την μεταπολίτευση, και μετά από τις έντονες αντιδράσεις τοπικών φορέων και κατοίκων, το 1974 η πολιτεία ακυρώνει την χουντική απόφαση και ανακηρύσσει την έκταση δημόσια.

Από τότε η μονή σε συνεργασία με την ΣΕΚΑ έχουν ξεκινήσει ένα δικαστικό αγώνα κατά του δημοσίου με τα γνωστά κόλπα, ψευδομάρτυρες, απειλές, δωροδοκίες, κλπ.

Οι απάτες με τις εκκλησιαστικές περιουσίες δεν έχουν σταματήσει να επαναλαμβάνονται μέχρι και τις μέρες μας, με διάφορες εκδοχές, όπως πχ με το σκάνδαλο της Μονής Βατοπεδίου, τη μονή Τοπλού, και άλλες.

Έτσι λοιπόν δύο απόστρατοι του ναυτικού βρέθηκαν ξαφνικά με τεράστιες περιουσίες με την βοήθεια των Αμερικανών που τόσο τους εξυπηρέτησαν στο εμπάργκο της Ροδεσίας. Ας θυμηθούμε και αυτό το ..κατόρθωμα.


«Ioanna V»: το πειρατικό του ομίλου Βαρδινογιάννη

Τα χρόνια της πειρατείας

Η οικογένεια Βαρδινογιάννη …διαπρέπει στο σπάσιμο του αποκλεισμού του ρατσιστικού καθεστώτος της Ροδεσίας από τον ΟΗΕ που έγινε παγκόσμια γνωστός ως «Beira Patrol», προμηθεύοντας πετρέλαιο την κυβέρνηση του Ιαν Σμίθ με την υποστήριξη της CIA.

Οι Αμερικανοί θέλοντας να πάρουν κάτω από την σφαίρα επιρροής τους τις πρώην αποικίες της Μεγάλης Βρετανίας αλλά αποφεύγοντας να συγκρουστούν μετωπικά με τους Βρετανούς συμμάχους, βοηθούν τους Βαρδινογιάννηδες να δράσουν ως πειρατές χωρίς αυτοί να χρειαστεί να λερώσουν τα χέρια τους.

Η συγκεκριμένη υπόθεση είναι μία από τις μαύρες σελίδες της ελληνικής ναυτιλίας: περιφρόνηση ψηφισμάτων του ΟΗΕ, αλλαγή σημαίας από λιμάνι σε λιμάνι, αλλαγή ονόματος του καραβιού μεσοπέλαγα, κλπ.

Πηγή: http://kora.matrix.msu.edu/files/50/304/32-130-9D0-84-al.sff.document.nusa19660407.pdf

Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή.

Το 1972, επί χούντας δηλαδή, ιδρύουν την Μότορ Όιλ.

Το 1979 με υπουργό Συντονισμού τον …Μητσοτάκη τους δίνεται πεσκέσι ο Παναθηναϊκός.

Και αυτό το κόλπο ήταν τόσο πετυχημένο που το μιμήθηκε κάθε σωστός απατεώνας (Κοσκωτάς κλπ) που θέλησε να κάνει καριέρα στο ελληνικό Ελ Ντοράντο.


Κατά τραγική σύμπτωση, πάλι επί πρωθυπουργίας Μητσοτάκη, αποκτούν την τράπεζα Πειραιώς, καταπίνουν την Μακεδονίας-Θράκης, ενώ ας μην ξεχνάμε πως μερικές μόνο μέρες μετά τον σχηματισμό της Οικουμενικής Kυβέρνησης του Ξενοφώντα Ζολώτα, το 1989, ξεκινά το MEGA Channel …


Το «τηλεοπτικό πλυντήριο» όχι μόνο βοηθά στις μπίζνες της οικογένειας προσφέροντας δωρεάν διαφήμιση με το γνωστό κόλπο των …αγαθοεργιών της φιλεύσπλαχνης οικογένειας ως υποκατάστατο της ανύπαρκτης δικαιοσύνης, αλλά και ελέγχοντας έτσι έμμεσα το πολιτικό σύστημα δίνοντας τηλεοπτικό χρόνο σε άτομα της αρεσκείας τους.

Και έτσι φτάσαμε σήμερα στα γελοία ψευτοδιλήμματα «ευρώ ή μνημόνιο» και τα καταστροφολογικά σενάρια του παρακράτους και των παπαγάλων τους, που ευτυχώς αρχίζουν να ξεθωριάζουν στα μάτια της κοινής γνώμης.

Ο μόνος τρόπος πια για να κρατηθούν στην εξουσία είναι πουλώντας φόβο.

«Δεν θα έχουμε φάρμακα, πετρέλαιο, τρόφιμα, οδοντόβουρτσες, αν βγει η αριστερά» φωνάζουν χωρίς να ντρέπονται, αυτοί που κατέστρεψαν τον τόπο επί τόσες δεκαετίες.

Σε μία χώρα που έχει τόσο ανάγκη από ριζικές αλλαγές, προσπαθούν απελπισμένα να περάσουν το μήνυμα ότι «δεν είναι τώρα εποχή για αλλαγές, ας κάτσουμε στα αυγά μας»

Σταθεροί στις …αξίες τους ως γνήσια τέκνα ενός συστήματος Φρανκεστάιν, προσπαθούν να πείσουν την κοινή γνώμη ότι τίποτα δεν πρέπει να γίνεται για πρώτη φορά.

Τελευταίες σπασμωδικές κινήσεις μιας κομματοκρατίας που απέτυχε σε όλα πουλώντας ταυτόχρονα πατριωτική ηθική, ενώ ακόμα και τώρα που όλα έχουν καταρρεύσει γύρω τους, αδυνατούν να ψελλίσουν έστω και δυο κουβέντες ουσιαστικής αυτοκριτικής.

«Οι μεγαλύτερες καταστροφές δεν προήλθαν από την ανυπακοή, αλλά από την υπακοή», είχε πει κάποτε ο Χάουαρντ Ζιν, ενώ ο ίδιος υπερασπιζόμενος πριν αρκετά χρόνια μια ομάδα οικολόγων που είχε εισβάλει σε ένα πυρηνικό εργοστάσιο, είχε πει απευθυνόμενος προς τους δικαστές:

«Χωρίς την πολιτική ανυπακοή, εσείς σήμερα δεν θα ήσασταν εδώ»


_______________________________

Η αγωγή:

http://jungle-report.blogspot.gr/2012/11/jungle-report.html

17 Νοεμβρίου 2012

παράδειγμα προς αποφυγή!

κι εμένα με άφησε άφωνο. Πραγματικά ο νεαρός είναι κα-τα-πλη-κτι-κός! σπάνια περίπτωση που πρέπει να τύχει ιδιαίτερης προσοχής! Προσέξτε τι εννοώ. Είναι 27 ετών και σπουδάζει λογιστικά σε ΤΕΙ. Δηλαδή σε ηλικία 19 ετών τελείωσε το λύκειο και μπ΄ήκε στα ΤΕΙ Χαλκίδας. Από τότε μέχρι σήμερα, επί οχτώ (8) συναπτά έτη σπουδάζει… λογιστικά. Σκεφτόταν λέει (σκέφτεται κιόλας ο… υπεράνθρωπος) να τελειώσει φέτος τις σπουδές αλλά δεν θα τα καταφέρει διότι είναι ακριβά τα εισιτήρια. Με λίγα λόγια΄το τζιμάνι θα κάνει μια δεκαετία να τελειώσει σπουδές λογιστικής και παραπονιέται διότι όταν θα βγει στην αγορά εργασίας θα πληρώνεται με 450 € και δεν του φτάνουν.

Ε λοιπόν και πάλι καλά να λες. Ποιός αποτυχημένος που θέλει να κλείσει το μαγαζί του θα προσλάβει λογιστή που έκανε μια δεκαετία να τελειώσει τα βασικά της λογιστικής; Ο νέος αυτός θα βγεί στην αγορά σε ηλικία τουλάχιστον τριάντα ετών και μέχρι τότε οι γονείς του θα πληρώνουν την διαβίωσή του κι εγώ τις σπουδές του! Θα πληρώνω για μια δεκαετία τις σπουδές… λογιστικής του νεαρού που άφησε άφωνους λέει τους ακροατές του. Κάποιος να του πει ότι με δέκα χρόνια σπουδές μόνο διδακτορικά σε ανώτερες επιστήμες μπορούν να δικαιολογηθούν κι όχι απλές σπουδές λογιστικής.

Για να το πω ακόμα πιο απλά: Επί δέκα χρόνια ο νεαρός κοπροσκυλιάζει και θέλει και μισθό ιδιοφυίας για όταν αποφασίσει να πιάσει δουλειά. Πες μας ρε μεγάλε σε ποιό κομματικό γραφείο μέσα μεγάλωσες; Στο ίδιο ή στο διπλανό με του Τσίπρα;

Και βέβαια υπάρχουν και κάποιοι άλλοι φοιτητές που όμως δεν θα τους δούμε ποτέ σε τηλεοπτικά παράθυρα. Είναι κάτι παιδιά που μέχρι τα τριάντα τους έχουν τελειώσει σπουδές και σπουδές πτυχία επί πτυχίων ενώ ταυτόχρονα πολλοί από αυτούς εργάζονται για τα προς το ζην. Αλλά αυτούς δεν θα τους δούμε ποτέ στην τηλεόραση. Διότι πρώτον δεν βγάζουν… θέμα και δεύτερον δεν έχουν την χρονική πολυτέλεια για τηλεοπτικά σόου. Έχουν βλέπετε άλλα πράγματα να κάνουν, πιο δημιουργικά από το τηλεοπτικό παράθυρο. Διότι αυτοί οι αφανείς ΠΑΡΑΓΟΥΝ αντί να φαφλατολογούν επί της γραμμής του κόμματος!   Και βέβαια όλους αυτούς που όντας παραγωγικοί αγνοούν τα περί κομματικών γραφείων εδώ εις το ελλαδιστάν τους κρίνουμε “σπασίκλες” και τους στέλνουμε να δουλέψουν στην… Γερμανία!

15 Νοεμβρίου 2012

ο αδικών του αδικουμένου κακοδαιμονέστερος!

το ελλαδιστάν ξεψυχώντας κλωτσάει στα τυφλά. Οι κεχαγιάδες, τα κομματοσκυλα, οι σύγχρονοι δοσίλογοι κυνηγάνε να δείρουν “δημοκρατικά” (οι και καλά “δημοκράτες”) όποιον τολμήσει να μιλήσει. Φταίει λοιπόν ο… Γερμανός που μίλησε κι έσπασε την ομερτά των δημοσίων υπαλλήλων που εξοργίστηκαν διότι ειπώθηκε δημόσια και με κάθε επισημότητα αυτό που ο κόσμος έχει τούμπανο κι αυτοί κρυφό καμάρι, ότι δηλαδή δύο στους τρείς είναι άχρηστοι. Λες και δεν το ξέραμε πως στο δημόσιο ένας δουλεύει και δυο κοιτάνε (ή κοιμούνται ή… λείπουν). Όταν λοιπόν έγλυφαν κατουρημένες ποδιές για μια θεσούλα στο δημόσιο, όταν πούλαγαν την ψήφο τους για μια θεσούλα στο δημόσιο, όταν άφηναν στην απέξω τους τυχόν άξιους για να πάνε να κοπροσκυλιάζουν τα κομματόσκυλα στο δημόσιο και δούλευαν οι μαλάκες που δεν είχαν το “μέσον” για να πληρώνονται οι τσάτσοι του δημοσίου, τότε όλα ήταν καλά.

Δεν θα πω άλλα, θα μεταφέρω απλώς και τα σχόλια στο δημοσίευμα διότι ευχής έργο, διαπιστώνω πως επιτέλους αρχίσαμε να ξυπνάμε απέναντι στις κλαδικές των κομμάτων και των ψηφοφόρων της λαμογιάς. ΛΑΜΟΓΙΑ Ό,ΤΙ ΚΙ ΑΝ ΠΑΘΕΤΕ ΤΟ ΑΞΙΖΕΤΕ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΟΛΩΝ ΟΣΩΝ ΑΔΙΚΟΥΣΑΤΕ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ!

Περικυκλωμένη είναι η ΔΕΘ από αστυνομικούς και διαδηλωτές από την τοπική αυτοδιοίκηση, όπου επικρατεί ένταση.
Οι εργαζόμενοι των δήμων κατάφεραν να φτάσουν έξω από το συνεδριακό κέντρο «Νικόλαος Γερμανός» διαμαρτυρόμενοι για τα μέτρα που προβλέπει το μεσοπρόθεσμο και σύμφωνα με το οποίο τίθενται σε διαθεσιμότητα υπάλληλοι δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης (ΔΕ) του διοικητικού κλάδου αορίστου χρόνου. Οι διαδηλωτές άρχισαν να συγκρούονται με τους άνδρες των ΜΑΤ ενώ τους φώναζαν «είστε κι εσείς Ελληνες».
Σύμφωνα με μαρτυρίες, ορισμένοι από τους διαδηλωτές, οι οποίοι είναι εξοργισμένοι από τις δηλώσεις Φούχτελ περί
παραγωγικότητας των υπαλλήλων στους ΟΤΑ, έφτασαν στο σημείο να γρονθοκοπήσουν μέλη γερμανικής αντιπροσωπείας, ενώ προπηλακίστηκε ο γερμανός πρόξενος.
Εν τω μεταξύ στις εγκαταστάσεις της ΔΕΘ έφτασε και ο γερμανός υφυπουργός Εργασίας Χανς Φούχτελ, για την 3η Ελληνογερμανική συνέλευση δημάρχων, ο οποίος δήλωσε ότι «καθένας έχει δικαίωμα να διαδηλώνει».
Προηγήθηκε ανθρωποκυνηγητό μεταξύ των αστυνομικών δυνάμεων και των εργαζομένων, στους οποίους δεν επετράπη η είσοδος εντός του χώρου της έκθεσης, ωστόσο οι διαδηλωτές βρήκαν τρόπο να περάσουν από αφύλακτο σημείο και έτσι να προσεγγίσουν τον χώρο του συνεδρίου και να φτάσουν στο περίπτερο 8, όπου πραγματοποιείται η συνέλευση με σκοπό να τη διακόψουν.
Ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις έχουν παραταχθεί μπροστά στην είσοδο του περιπτέρου 8, όπου παραμένουν συγκεντρωμένοι οι διαδηλωτές φωνάζοντας συνθήματα και κρατώντας ελληνικές σημαίες.

Στάση εργασίας κήρυξε η ΠΟΕ-ΟΤΑ για τις δηλώσεις Φούχτελ

Τις δηλώσεις του κ. Φούχτελ κατήγγειλε σήμερα, Πέμπτη, η ΠΟΕ-ΟΤΑ κατηγορώντας τον για «απύθμενο θράσος» με αφορμή τον ισχυρισμό του πως 3.000 εργαζόμενοι στην Τοπική Αυτοδιοίκηση της χώρας μας, κάνουν τη δουλειά 1.000 εργαζομένων στη Γερμανία.
Στην ανακοίνωση της Ομοσπονδίας, με την οποία παρέχεται κάλυψη στην κινητοποίηση των δημοτικών υπαλλήλων από τους δήμους της περιοχής της Θεσσαλονίκης που συνεχίζουν να πολιορκούν το περίπτερο 8 στη ΔΕΘ, όπου πραγματοποιείται η ελληνογερμανική συνάντηση, οι δηλώσεις του γερμανού υφυπουργού χαρακτηρίζονται απαξιωτικές και προσβλητικές.
Η ΠΟΕ-ΟΤΑ προκήρυξε μάλιστα 3ωρη στάση εργασίας από τις 08.00 έως τις 11.00, προκειμένου όπως αναφέρει να διευκολυνθούν οι εργαζομένοι στους ΟΤΑ του νομού Θεσσαλονίκης να συμμετέχουν στην κινητοποίηση στη ΔΕΘ.

ΤΟ ΒΗΜΑ

σχόλια αναγνωστών (αναμνηστική δημοσίευση τιμής ένεκεν)

Γι'αυτό Εχουμε Επιπλέον κ. Φούχτελ | 10:40
Οι 1000 να κάνουν την δουλειά (λέμε τώρα) και οι άλλοι 2000 που περισσέυουν να δέρνουν όποιον αντιμιλήσει... Και έσυ άμοιρε ιδιωτικέ σκλάβε, ή ακόμα χειρότερα άνεργε, να ψάχνεις πως να ζήσεις. Εγώ δεν ξαναφηφίζω κανέναν παρά μόνο αυτόν που θα πει ότι θα διώξει όλους τους δημόσιους κηφήνες ΤΩΡΑ! Αλλά οι πολιτικοί μας δεν έχουν ούτε καν αυτή τη στοιχειώση εξυπνάδα... Γιατί όποιος το έλεγε αυτό στις εκλογές θα έπαιρνε τουλάχιστον 60%.
Δημοσιοκηφηνοκυνηγός
απάντηση7721
ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΤΡΟΙΚΑ | 10:33
Σε θέματα απολύσεων κρατικών κόπρων, ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΑ, των ΟΤΑ, η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, είναι μαζί με την τρόικα! Και να επιμείνει, σε αυτό το σημείο!
P.K
απάντηση8320
Εχω μια καλύτερη ιδέα | 10:28
Αν το πανε ετσι τα τσιπρόνια θα προτεινα το εξής που βασιζεται στην ιδια ακριβως λογική : Αυριο Παρασκεύη 16/11/2012 ολοι οι ανεργοι 2010-11-12 , του νομου Αττικής μοιραζόμαστε μπρός απο το ΙΚΑ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ και ΠΑΤΗΣΙΩΝ καθως και μπροστα απο σπιτια των υπαλλήλων. Μπουκάρουμε και κάνουμε reposess τα 15 δις που εκλεψαν οι υπαλληλοι του ΙΚΑ και παραμένουν ατιμωρητοι και στην θεση τους , ΠΑΜΕ ?
ntek
απάντηση6612
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!! ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ!!! | 10:07
Φέρτε και αυτό το τομάρι από τα Τρίκαλα που θαύμασε ολόκληρη η Ελλάδα χθες από την τηλεόραση. Μην παραξενεύεστε. ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΙΘΗΚΟΥΣ ΜΑΣ ΤΟΥΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΗΣΕ Ο ΠΕΘΑΜΕΝΟΣ (κανένας άλλος). Η λύση είναι μία: ΣΠΙΤΙΑ ΤΟΥΣ (στα χωριά τους, στο διάολο, ας πάνε όπου θέλουν φθάνει να μην τους βλέπουμε ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ). Ζώα που οι ικανότητες τους είναι ελάχιστες (σε πάρα πολλούς μηδενικές) και το μοναδικό τους προσόν η ψήφος που έδιναν εδώ και δεκαετίες "εκεί που έπρεπε". Υ.Γ. Και το εάν έχουν δάνεια, υποχρεώσεις, χρέη κλπ ΣΤΑ ΑΡ..ΙΑ ΜΟΥ (εκεί που μας λεγραφαν οι τσόγλανοι εδώ και 30 χρόνια). Βάστα γερά τρόϊκα. Και για το τέλος: φέρτε πίσω τον ΦερέΙρα.
Αχιλλέας
απάντηση6914
Ανεκδοτο με δυο λεξεις: Ελληνικη Ασφαλεια. | 10:01
Η Αστυνομια παλι πιαστηκε στον υπνο? H ασφαλεια της ΔΕΘ? Ακομα ενα δειγμα τελειας Ελληνικης οργανωσης. Μηπως να τους αλαξουμε ολους με Γερμανους?
GG
απάντηση559
Πάλι υπέρ της βίας ο ΣΥΡΙΖΑ | 09:57
Πάλι βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσακαλώτος αυτή την φορά, αρνήθηκε κατηγορηματικά να καταδικάσει την βία όταν τον ρώτησαν σχετικά με τα επεισόδια αυτά σε ζωντανή εκπομπή στην τηλεόραση... Τέρμα πια με τον φασισμό...
Αλέξανδρος Αθ.
απάντηση6315
ΛΑΜΟΓΙΑ Η ΑΝΟΧΗ ΤΕΛΕΙΩΣΕ | 09:55
ΜΠΡΑΒΟ ΣΤΑ ΠΑΛΙΚΑΡΙΑ !!!!! ΔΙΩΞΤΕ ΤΟΥΣ ΚΩΛΟΓΕΡΜΑΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΜΑΣ ΑΠΟ ΠΑΝΤΟΥ !!!!! ΞΥΛΟ ΠΟΛΥ ΞΥΛΟ !!!! ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ!!!
ΑΘΥΡΟΣΑΤΟΜΟΣ
απάντηση2084
η αληθεια ποναει | 09:53
Εγω γνωριζω δυο στο δημο Αμαρουσιου που εχουν να πανε 7 χρονια στη δουλια
Κλεων
απάντηση6410
Ομερτά! | 09:40
Λες και περιμέναμε να μας τα πεί ο Φουχτλελ. Λες και δεν έχουμε χρησιμοποιήσει τις υπηρεσίες των ανίκανων φασιστομαφιόζων, δεν τους έχουμε δει να τα ξύνουν ομαδικά σε διάφορες εργασίες, δεν τους έχουμε δει να χτυπάνε κάρτες για άλλους. Το 3 προς 1 του Φούχτελ είναι τουλάχιστον κολακευτικό για τους κηφήνες, τους προστάτες της γραφειοκρατίας, της αναξιοκρατίας (βλέπε πειθαρχικά), του Κηφηνισμού. Η λύση είναι μία και δυστυχώς δεν περνάει μέσα από αξιολόγηση. Κόψιμο γραφειοκρατίας, δημιουργία αντίστοιχων δομών αξιοκρατικά και απόλυση/διάλυση παρελθόντος. Αλλιώς ΣΥΡΙΖΑ ή/και ΧΑ και ξερό ψωμί.
TZ
απάντηση609

 

Αναγνώστες

Η Ιδιοφυΐα του Πλήθους

Υπάρχει αρκετή προδοσία, μίσος, βία, παραλογισμός στο μέσο άνθρωπο για να προμηθεύσει οποιοδήποτε στρατό, οποιαδήποτε μέρα. Kαι οι καλύτεροι στο φόνο είναι αυτοί που κηρύττουν εναντίον του. Kαι οι καλύτεροι στο μίσος είναι αυτοί που κηρύττουν αγάπη. Kαι οι καλύτεροι στον πόλεμο είναι τελικά αυτοί που κηρύττουν ειρήνη. Eκείνοι που κηρύττουν θεό, χρειάζονται θεό. Eκείνοι που κηρύττουν ειρήνη, δεν έχουν ειρήνη. Eκείνοι που κηρύττουν αγάπη, δεν έχουν αγάπη.

Προσοχή στους κήρυκες, προσοχή στους γνώστες, προσοχή σε αυτούς που όλο διαβάζουν βιβλία, προσοχή σε αυτούς που είτε απεχθάνονται τη φτώχεια, είτε είναι περήφανοι γι' αυτήν, προσοχή σε αυτούς που βιάζονται να επαινέσουν γιατί θέλουν επαίνους για αντάλλαγμα, προσοχή σε αυτούς που βιάζονται να κρίνουν, φοβούνται αυτά που δεν ξέρουν, προσοχή σε αυτούς που ψάχνουν συνεχώς πλήθη γιατί δεν είναι τίποτα μόνοι τους, προσοχή στο μέσο άνδρα και τη μέση γυναίκα, η αγάπη τους είναι μέτρια, ψάχνει το μέτριο. Αλλά υπάρχει ιδιοφυΐα στο μίσος τους, υπάρχει αρκετή ιδιοφυΐα στο μίσος τους για να σας σκοτώσει, να σκοτώσει τον καθένα. Δεν θέλουν μοναξιά, δεν καταλαβαίνουν τη μοναξιά, θα προσπαθήσουν να καταστρέψουν οτιδήποτε διαφέρει από το δικό τους. Μη βρισκόμενοι σε θέση να δημιουργήσουν έργα τέχνης, δεν θα καταλάβουν την τέχνη, θα εξετάσουν την αποτυχία τους, ως δημιουργών, μόνο ως αποτυχία του κόσμου. Mη βρισκόμενοι σε θέση να αγαπήσουν πλήρως, θα πιστέψουν ότι και η αγάπη σας είναι ελλιπής και τότε θα σας μισήσουν και το μίσος τους, θα είναι τέλειο... Σαν ένα λαμπερό διαμάντι, σαν ένα μαχαίρι, σαν ένα βουνό, σαν μια τίγρη. Όπως το κώνειο. Η καλύτερη τέχνη τους...

Tσαρλς Μπουκόφσκι

Related Posts with Thumbnails