Τώρα που φορέσαμε όλοι μάσκες θα φανεί το πραγματικό πρόσωπο καθενός.

Τώρα που φορέσαμε όλοι μάσκες θα φανεί το πραγματικό πρόσωπο καθενός.

11 Μαρτίου 2010

“ΧΩΡΙΣ ΘΕΟ” Ανθολόγιο αντιχριστιανικών κειμένων

xoris-theo Μόλις τελείωσα την ανάγνωση του ανθολογίου αντιχριστιανικών κειμένων «ΧΩΡΙΣ ΘΕΟ» της Ανθούλας Χατζηγεωργίου. Είχα και συζήτηση με κάποιους φίλους επί τούτου οπότε και μεταφέρω εδώ τις απόψεις μου.

Γενικά μιλώντας καταρχήν, το βιβλίο είναι αυτό ακριβώς που προσδιορίζεται . Πρόκειται πράγματι για ανθολόγιο, πράγμα που σημαίνει πως τα κείμενα και οι συγγραφείς επιλέχθηκαν με αποκλειστικό κριτήριο τον αντιχριστιανισμό τους και επί τούτου χρήζουν συγχαρητήρια στην σταχυολόγο. Το να μπορεί ένας δημιουργός ανθολογίου να ταιριάξει διάφορους συγγραφείς που πολλές φορές δεν έχουν καμία σχέση ο ένας με τον άλλον, ούτε ιδεολογική, ούτε κοινωνική, ούτε καν ιστορική και γλωσσική, είναι πράγμα δύσκολο και χαρακτηριστικό των καλών ανθολογίων. Το να μπορεί ένας συγγραφέας να επιλέγει κείμενα παραμερίζοντας τις όποιες προσωπικές του αντιλήψεις και απόψεις ενώ παράλληλα διατηρεί την ικανότητα εντοπισμού κοινών σημείων μεταξύ ετερόδοξων πηγών, σημαίνει αναμφίβολα μεθοδικότητα, κόπο, χρόνο, οξυδέρκεια και βάσανο.

Σε αυτό το ανθολόγιο συνυπάρχουν πενήντα τρείς δημιουργοί σε πολύ περισσότερα αποσπάσματα επιλεγμένα και σταχυολογημένα με μοναδικό χαρακτηριστικό τους την αντιεκκλησιαστική και αντιχριστιανική τους ρητορική. Από τους πενήντα τρεις εμένα μου άρεσαν οι τριάντα πέντε, όμως σίγουρα και οι υπόλοιποι θα αρέσουν σε κάποιους άλλους στους οποίους δεν θ’ αρέσουν ίσως αυτοί που άρεσαν σε μένα. Έτσι είναι τ’ ανθολόγια. Μαζοχίζομαι με τον Ιεροδιάκονο αλλά τρελαίνομαι για Πανούση, βαριέμαι τον Μισύρη αλλά την βρίσκω με Ροίδη και Λασκαράτο, μου είναι βαρετός ο Καλόπουλος αλλά ευχαριστιέμαι τον Ευαγγέλου, απεχθάνομαι τον Λιαντίνη αλλά λατρεύω τον Σιμόπουλο. Αυτή όμως η εναλλαγή γίνεται πάντα επί κοινών σημείων και τούτο αξίζει τον κόπο και είναι άλλωστε το ζητούμενο ενός ανθολογίου. Νομίζω.

Οπωσδήποτε δεν είναι πλήρες. Οπωσδήποτε υπάρχουν και άλλοι δημιουργοί και άλλα κείμενα με τον αυτό προσανατολισμό και μάλλον θα χρειαστεί και δεύτερος τόμος αν θέλουμε να μιλήσουμε για ένα πλήρες έργο. Είναι όμως χρήσιμο αφού τα αποσπάσματα των έργων έχουν επιλεχθεί με ιδιαίτερη προσοχή ώστε το ανθολόγιο να μπορεί να χρησιμέυσει είτε σαν εργαλείο όπου εύκολα μπορούμε να ανατρέξουμε είτε ως δώρο. Γιατί λέω ως δώρο; Διότι μπορεί να δωριστεί σε ανθρώπους που δεν έχουν ασχοληθεί με το θέμα αγνοώντας το πόσοι έχουν κατά καιρούς καυτηριάσει την χριστιανική θρησκεία, χωρίς όμως να θιχτούν προσωπικά και ιδεολογικά οι ίδιοι αφού σε αυτό το βιβλίο θα βρουν από δεξιούς έως αριστερούς και αναρχικούς συγγραφείς και από χριστιανούς πιστούς, με θάρρος όμως της γνώμης τους, έως άθεους που ακούν για υπερόντα και παθαίνουν, όπως κι εγώ, αναφυλαξία αλλά που όλοι κάτι έχουν να πουν για την σαπίλα της εκκλησίας και την αθλιότητα του χριστιανικού δόγματος. Με λίγα λόγια, με αυτή την ποικιλία όλοι θα μείνουν ευχαριστημένοι. Ειδικότερα συνυπάρχουν θαυμάσια οι εξής παντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους:

Αλεξάκης Β., Αντωνιάδης Α., Βάρναλης Κ., Βεργίδης Ν., Βερέττας Μ., Βιζυηνός Γ., Γκίκας Σ., Δήμου Ν., Ευαγγέλου Ι., Ζωγράφου Λ., Θεοδωρίδης Χαρ., Ιεροδιάκονος Γ., Καζαντζάκης Ν., Καλόπουλος Ν., Καρανικόλας Γ., Κόκκινος Ν., Κολώνιας Ι., Κορνάρος Θ., Κουτούζης Ν., Κούτουλας Δ., Κρεββατάς Δ., Κυριακάκης Κ., Λάζαρης Ι., Λασκαράτος Α., Λεκατσάς Π., Λιαντίνης Δ., Μάρας Θ., Μισύρης Β., Μουστάκης Γ., Παλαμάς Κ., Πανούσης Τ., Ραφαηλίδης Β., Ροϊδης Ε., Σιάμος Ν., Σιμόπουλος Κ., Σκαρίμπας Γ., Σουρής Γ., Σταγάκης Μ., Σταματόπουλος Τ., Τσακαλίας Α., Τσέλιος Α., Τσιφόρος Ν., Φραγκόπουλος Θ., Φώτης Γ., Χαλιβελάκης Δ.

Ίσως τούτη η ανθολογιακή συνύπαρξη, σκέφτομαι, να είναι και ένα ακόμα δείγμα του πως τελικά όλοι πλην μόνο των φανατικών, μπορούμε να συνυπάρξουμε δημιουργικά αρκέι να βρούμε τα κοινά μας σημεία. Αυτό νομίζω είναι και το κρυφό νόημα του παρόντος βιβλίου. Η κοινωνική δημιουργική συνύπαρξη ανθρώπων και ιδεών εντελώς διαφορετικών μεταξύ τους που όμως όλοι αποποιούνται του φανατισμού και των ακραίων καταστάσεων, δηλαδή του χριστιανισμού συν τοις άλλοις. Τελειώνοντας την ανάγνωση μου έμεινε η γεύση (η γνωστή στην προσωπική μου πνευματική «κουζίνα» αλλά άγνωστη σε πολλούς) πως σημασία δεν έχει ούτε αν πιστεύει κάποιος σε κάποιον θεό ούτε σε ποιόν αλλά η επιβολή αυτής της όποιας πίστης ή απιστίας. Για να το πω πιο απλά, το δίδαγμα είναι πως ο καθένας μπορεί και δικαιούται να πιστεύει ή να μην πιστεύει αλλά κανείς δεν δικαιούται να επιβάλλει και πόσο μάλιστα μέσω απάτης. Θα μου πείτε, αντιχριστιανικό το δίδαγμα…! Ναι, πράγματι. Όπως και το ανθολόγιο.

Διάβασα λοιπόν πολλά και διάφορα κείμενα όλα αντιχριστιανικά και κριτικά απέναντι στον χριστιανισμό αλλά κανένα όμως πολεμοχαρές. Η όποια αντιπαλότητα σε αυτό το ανθολόγιο υπάρχει σε επίπεδο ιδεολογικό πολιτικοκοινωνικό και φιλοσοφικό. Πάσης φύσεως πολεμικές ιαχές και γκαρίσματα διαφόρων φανατικών αντιχριστιανών εκλείπουν από τα επιλεχθέντα κείμενα παντελώς, δίνοντας με αυτόν τον τρόπο την σωστή διάσταση στο πρόβλημα. Ως κεντρική ιδέα θα μπορούσα να εκφράσω την γενική εικόνα ως: «δεν με νοιάζει τι είσαι αρκεί να μην με κλέβεις να μην μου επιβάλλεσαι και να μην με εξαπατάς» και τούτο μάλιστα εκτός της πληρότητας του κοινωνικού και ιστορικού φάσματος των ανθολογημένων συγγραφέων τονίζεται και υποσυνείδητα στο βιβλίο όταν ο αναγνώστης ακολουθώντας την γλωσσική εξέλιξη της ιστορίας από τις αρχές του 18ου αιώνα έως σήμερα παρατηρεί πως πάνω κάτω όλοι τα ίδια έλεγαν και λένε αλλά ο καθένας με το ύφος τόσο το προσωπικό όσο και της εποχής του και φυσικά αντλώντας ο καθένας τα δικά του επιχειρήματα από μια δεξαμενή που φαίνεται πως είναι αστέρευτη σε τέτοια.

Το βιβλίο μπορείτε να το προμηθευτείτε από τις εκδόσεις ΒΕΡΕΤΤΑ

8 σχόλια:

  1. ..."ο καθένας μπορεί και δικαιούται να πιστεύει ή να μην πιστεύει αλλά κανείς δεν δικαιούται να επιβάλλει και πόσο μάλιστα μέσω απάτης"...

    Σοφή κουβέντα και καυστικότατη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μου αρέσουν τα αντιχριστιανικά βιβλία, ακόμη και όταν είναι ήπια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ως μη θρησκευόμενο άτομο και φιλοσοφικά Αθεϊστής, δεν κατανοώ τα αντί! Μου θυμίζουν τους λεγόμενους αντιολυμπιακούς, αντιβασιλικούς, αντιβενιζελικούς κλπ κλπ κλπ.

    Και όσα βιβλία να γραφτούν, τα προβατα και οι τσομπαναραίοι θα είναι παρόντες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. « Στη σύγχρονη Ελλάδα η Εκκλησία είναι ο απόλυτος αφέντης. Οι πολιτικοί ορκίζονται ενώπιον του αρχιεπισκόπου, οι μαθητές κάνουν την προσευχή τους πριν αρχίσουν τα μαθήματα. Στα νοσοκομεία, στα δικαστήρια, σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες, τα θρησκευτικά σύμβολα είναι εκεί για να μας θυμίζουν την παρουσία της θρησκείας των ρασοφόρων παντού.

    » Η Εκκλησία είναι ο προνομιούχος κάτοχος της μεγαλύτερης ακίνητης περιουσίας στη χώρα. Η Εκκλησία απολαμβάνει τις μεγαλύτερες φοροαπαλλαγές. Η Εκκλησία ελέγχει τον δημόσιο και ιδιωτικό βίο των νεοελλήνων...

    » Κι όμως υπήρξαν άνθρωποι, που αντιστάθηκαν σ΄ αυτό το πανίσχυρο κατεστημένο. Ήδη από τις αρχές του 19ου αιώνα εμφανίστηκαν ποιητές, που σατίρισαν το ήθος και τις πράξεις των ρασοφόρων, αλλά και συγγραφείς, που κατήγγειλαν τόσο την καταστροφή των μνημείων του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού από τους βάρβαρους καλόγερους όσο και την αγαστή συνεργασία των δεσποτάδων με τους Οθωμανούς δυνάστες.

    » Στη συνέχεια η κριτική προχώρησε ακόμη βαθύτερα και αμφισβητήθηκε όχι μόνον η συμπεριφορά των αυτόκλητων εκπροσώπων του Ιησού Χρίστου, αλλά και η ίδια η χριστιανική θρησκεία, τόσο στη θεωρία όσο και στην πράξη.

    » Προκειμένου λοιπόν να αποκαλυφθεί το σύνολο της αντιχριστιανικής κειμενογραφίας, προκειμένου να αναδειχθούν οι πνευματικοί αγώνες των συγχρόνων Ελλήνων διαφωτιστών, προκειμένου να τιμηθούν όλοι όσοι ενδιαφέρθηκαν για την αφύπνιση του “ποιμνίου”, έστω κι αν το πλήρωσαν και το πληρώνουν ακόμη ακριβά, συντάχθηκε το ανθολόγιο αυτό, το οποίο συμπεριλαμβάνει κείμενα δεκάδων δημιουργών από τις παραμονές της Ελληνικής Επανάστασης μέχρι σήμερα.» (Από την εισαγωγή του βιβλίου).

    Πρόκειται για βιβλίο 238 σελίδων, που περιλαμβάνει κείμενα κριτικής κατά του Χριστιανισμού διαφόρων συγγραφέων από τους Ανώνυμους του Ρωσσαγγλογάλλου και της Ελληνικής Νομαρχίας, τον Λασκαράτο, το Ροΐδη, τον ιστορικό Γιάννη Κορδάτο κ.ά. έως τους απολαυστικούς Νίκο Τσιφόρο (που στα «Βιβλικά Χαμόγελα» περιγράφει τη γύμνωση του Νώε) και τον Τζίμη Πανούση (που στο «Πούστευε και μή ερεύνα» αναζητεί «το κλειδί του μυστηρίου του βυζαντινού αφοδευτηρίου» στο κεφάλαιο με τίτλο: Αγάλι αγάλι γίνεται το λείψανο σκουλήκια!).

    * * *

    Ολοκληρώνοντας την παρουσίαση του υπό κρίση βιβλίου θα διατυπώσω δύο ενστάσεις:

    1. Εκτιμώ, ότι η επιλογή των κειμένων θα μπορούσε να είναι περισσότερο προσεκτική και ομοιογενής και να μην τσουβαλιάζονται για παράδειγμα ο Λασκαράτος κι ο Ροΐδης με γραφικούς κειμενογράφους και συνοδοιπόρους τού λεγόμενου ελληνοκεντρικού νεοδωδεκαθεϊστικού χώρου.

    2. Ο αντιχριστιανισμός έχει αποτελέσει τα τελευταία χρόνια σημαία διαφόρων ομάδων χλαμυδοφόρων, ελληνοπρεπών, δωδεκαθεϊστών κ.λπ., οι οποίοι έπεσαν στην παγίδα της απόλυτης ταύτισης με τους χριστιανούς σε συμπεριφορά, πρακτικές, ιδεολογία κ.ά., Άν δέν είσαι σε θέση να οικοδομήσεις δική σου θέση κι είσαι απλά «αντί» σε κάτι, τελικά ταυτίζεσαι με αυτό που είσαι «αντί», όπως εξηγεί κι ο Ηράκλειτος στο Απόσπασμα 51, όπου αναφέρει: «Ου ξυνιάσιν όκως διαφερόμενον εαυτώ ομολογέει», δηλαδή: δέν καταλαβαίνουν οι άνθρωποι, ότι αυτό που αντιπαλεύει συμφωνεί με το αντίθετό του. Επιλέγοντας στον υπότιτλο τη λέξη «αντιχριστιανικών» εκτιμώ, ότι οι συντελεστές του βιβλίου διατρέχουν το σοβαρό κίνδυνο να πέσουν κι οι ίδιοι στην παγίδα αυτή.

    Μαρία Λούπου

    6.2.2010

    Aπό την Ενότητα ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΣΙΑ της ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΕΡΕΥΝΑΣ http://www.freeinquiry.gr/product.php?id=9

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Διαφωνώ. Δεν νομίζω πως κινδυνευουν να πέσουν σε τέοια παγίδα οι συντελεστές. Τουναντίον την έχουν εντοπίσει νομίζω και βγάζω αυτό το συμπέρασμα απο την χρησιμοποίηση των συγκεκριμένων αποσπασμάτων. Δεν είδα πουθενά να εγκωμιάζει τους χλαμυδοτσούτσουνους όπως δεν εγκωμιάζει και καμμία πολιτική παράταξη αλλά όύτε και είναι αντί-θετη προς κάτι άλλο παρά μόνο στο θέμα του χριστιανισμού και της εκκλησίας. Τα αποσπάσματα που ανθολογήθηκαν δεν δίνουν κανένα απολύτως άλλου είδους στίγμα ενώ θα μπορούσε πολύ πολύ εύκολα να το κάνει, έστω και αόριστα-αμυδρά, όπως έκανε με την δυσκολότερη επιλογή της πραότητας-ηπιότητας στο πεδίο της κοινωνικής ηθικής. Αν δίνει κάποιου άλλου είδους δείγμα στα αποσπάσματα ας μου τονιστεί εδώ διότι εγώ δεν είδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Οι συντελεστές της "Ελεύθερης έρευνας" φαίνεται ότι βλέπουν παντού να τους κυνηγούν φαντάσματα δωδεκαθεϊστών και χλαμυδοφόρων και έχουν γίνει γραφικοί και εμπαθείς.
    Κλείτωρ, εσύ φαίνεται ότι διάβασες το βιβλίο και δεν έβγαλες συμπεράσματα μόνο από τον τίτλο ή από τον εκδότη.
    Ευχαριστώ
    Ανθούλα Χατζηγεωργίου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. κ. Χατζηγεωργίου,

    μιά ιδέα, αν μου επιτρέπετε:
    Σε επόμενο ανθολόγιο μην ξεχάσετε να ανθολογήσετε
    και το μονόπρακτο: Ο Καραγκιόζης στα Προμήθεια...

    Παναγιά η δωδεκαθεούσα

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σκέψου δυο φορές πριν σχολιάσεις. Διαβάζεις ένα διαδικτυακό προσωπικό ημερολόγιο του οποίου η ανάγνωση ΔΕΝ είναι υποχρεωτική. Βαριέμαι τ' ανούσια μπλα μπλα και δαγκώνω όταν μου χαλάνε την ησυχία. Θα μπορούσα να έχω κλείσει τον σχολιασμό αλλά ακόμα νομίζω πως υπάρχουν κάποιοι που όντως έχουν κάτι να πουν κι εύχομαι να είσαι ένας από αυτούς αλλά οι πιθανότητες είναι λίγες και γι αυτό σου λέω: Για να μην σε φάει η μαρμάγκα σκέψου δυο φορές πριν σχολιάσεις, σαν να δίνεις εξετάσεις. Αλλιώς άστο καλύτερα!

Αναγνώστες

Η Ιδιοφυΐα του Πλήθους

Υπάρχει αρκετή προδοσία, μίσος, βία, παραλογισμός στο μέσο άνθρωπο για να προμηθεύσει οποιοδήποτε στρατό, οποιαδήποτε μέρα. Kαι οι καλύτεροι στο φόνο είναι αυτοί που κηρύττουν εναντίον του. Kαι οι καλύτεροι στο μίσος είναι αυτοί που κηρύττουν αγάπη. Kαι οι καλύτεροι στον πόλεμο είναι τελικά αυτοί που κηρύττουν ειρήνη. Eκείνοι που κηρύττουν θεό, χρειάζονται θεό. Eκείνοι που κηρύττουν ειρήνη, δεν έχουν ειρήνη. Eκείνοι που κηρύττουν αγάπη, δεν έχουν αγάπη.

Προσοχή στους κήρυκες, προσοχή στους γνώστες, προσοχή σε αυτούς που όλο διαβάζουν βιβλία, προσοχή σε αυτούς που είτε απεχθάνονται τη φτώχεια, είτε είναι περήφανοι γι' αυτήν, προσοχή σε αυτούς που βιάζονται να επαινέσουν γιατί θέλουν επαίνους για αντάλλαγμα, προσοχή σε αυτούς που βιάζονται να κρίνουν, φοβούνται αυτά που δεν ξέρουν, προσοχή σε αυτούς που ψάχνουν συνεχώς πλήθη γιατί δεν είναι τίποτα μόνοι τους, προσοχή στο μέσο άνδρα και τη μέση γυναίκα, η αγάπη τους είναι μέτρια, ψάχνει το μέτριο. Αλλά υπάρχει ιδιοφυΐα στο μίσος τους, υπάρχει αρκετή ιδιοφυΐα στο μίσος τους για να σας σκοτώσει, να σκοτώσει τον καθένα. Δεν θέλουν μοναξιά, δεν καταλαβαίνουν τη μοναξιά, θα προσπαθήσουν να καταστρέψουν οτιδήποτε διαφέρει από το δικό τους. Μη βρισκόμενοι σε θέση να δημιουργήσουν έργα τέχνης, δεν θα καταλάβουν την τέχνη, θα εξετάσουν την αποτυχία τους, ως δημιουργών, μόνο ως αποτυχία του κόσμου. Mη βρισκόμενοι σε θέση να αγαπήσουν πλήρως, θα πιστέψουν ότι και η αγάπη σας είναι ελλιπής και τότε θα σας μισήσουν και το μίσος τους, θα είναι τέλειο... Σαν ένα λαμπερό διαμάντι, σαν ένα μαχαίρι, σαν ένα βουνό, σαν μια τίγρη. Όπως το κώνειο. Η καλύτερη τέχνη τους...

Tσαρλς Μπουκόφσκι

Related Posts with Thumbnails